Vriendin wil scheiden maar ik niet
Hallo,
Ik ben een man van 45 met 2 mooie kids van 5 en 7. Mijn vriendin heeft 4 weken geleden aangegeven uit elkaar te willen. Dat is als een mokerslag binnengekomen.
We hadden zeker onze issues, leefden een beetje langs elkaar heen, waren bijna niet meer intiem. Ik gaf dat de schuld aan het drukke leven, beide full time baan, en de zorg voor de kids. Ook hadden we financieel niet alles op een rijtje, inmiddels wel.
Naar haar zeggen heeft ze hier al meerdere jaren last van en heeft ze het meerdere keren aangekaart. Het klopt dat ze het wel eens heeft gezegd, maar bij mij (stom wellicht) gingen er geen alarmbellen rinkelen. Het is niet dat we dreigde uit elkaar te gaan oid, zo hoog liep het nooit op.
Nu is haar gevoel sinds een jaar weg. Meld ze dat het over is en dat ik er nu niets meer aan kan veranderen. Ik vind het zo moeilijk. Ik hou nog zielsveel van haar en moet er niet aan denken dat we strajs gescheiden leven en een zakelijke regeling moeten gaan maken over de kinderen. Verschrikkelijk. Ook het huis kunnen we ieder apart niet alleen betalen, dus dat wordt een flatje 3 hoog.
Er wordt nu van mij verwacht dat ik met een voorstel kom, maar dat wil ik helemaal niet. Dat is voor mij alleen maar negatief. Nu wil ze praten over hie nu verder. Ik heb geen idee. Hoe hebben jullie dat opgelost?
Ik weet het gewoon even niet.
Waarom
verwacht zij van jou dat jij met een voorstel komt? Zij wil toch uit elkaar?
Ik zou eens helemaal niets doen. Behalve
een attente echtgenoot en actieve vader zijn die niet overdreven zijn best doet maar wel laat zien dat hij fouten en tekortkomingen heeft maar zich daar van bewust is en er aan wil werken. Eventueel kun je nog voorstellen dat je in relatietherapie wil. Dat is niet alleen handig om de relatie te redden maar ook om beter met elkaar te communiceren voor als het toch mis gaat.
Veel sterkte
Jouw voorstel nu lijkt me
Relatietherapie. Ook als jullie wel uit elkaar gaan is daar winst te halen. Met kinderen zullen jullie nig je hele leven met elkaar te maken hebben tenslotte.
Zelf net gescheiden
Hier een vers-gescheiden moeder van twee kinderen.
Voor kinderen is een scheiding àltijd nadeling, tenzij er thuis sprake was bijvoorbeeld geweld of mishandeling. Ze zijn nog altijd beter af bij ouders met een matig huwelijk (of andersoortige verbintenis) dan bij gescheiden ouders.
Ik kan je uit ervaring vertellen: na de scheiding is àlles complex. Niks gaat meer vanzelf, alles wat voorheen vanzelfsprekend was, wordt ineens een ding. Echt alles!
Het beeld van "partner weg, zorgen weg, vrijheid blijheid" gaat niet op. "Tot de dood ons schijdt" wordt "Tot de schijt ons doodt". Of "Schijt tot de dood", wat je wil.
Het lijkt mij goed als jullie allebei eens goed verdiepen in de emotionele consequenties van een scheiding, vooral voor de kinderen, maar ook voor jullie zelf. Is dat wat je wil voor jezelf? Is dat wat je wil voor je kinderen?
Scheiden betekent namelijk in de meeste gevallen dat de kinderen steeds van plek moeten wisselen. Dat ze nooit meer samen met beide ouders kerst vieren. Of op vakantie kunnen. Dat een weekend of schoolvakantie niet meer lekker een paar dagen relaxen is, maar weer heen en weer tussen papa en mama. Kinderen van gescheiden ouders doen het vaak minder goed op school, hebben eerder sociale en emotionele problemen, hebben een grotere kans om te ontsporen, gaan later zelf sneller scheiden. Alle goede voornemens ten spijt ("we kunnen toch nog steeds samen met de kinderen....", vul maar in), de praktijk zal weerbarstiger zijn door alle emoties die bij een scheiding komen kijken. Altijd één van de ouders moeten missen is voor de kinderen verschrikkelijk, het rouwproces waar ze doorheen zullen gaan is heftig en langdurig. Kinderen blijven hopen dat hun ouders ooit weer bij elkaar komen, tegen beter weten in. En hun verdriet zal ook jullie verdriet zijn, ook voor je vriendin.
Maar ook dat je zelf heel veel dingen niet meer samen met de vader/moeder van je kinderen zult beleven. Je mist veel op de dagen dat de kinderen bij je ex zijn, als ze daar leuke dingen doen, ben jij er niet bij (en dat is niet alleen een gemis voor jou, ook voor de kinderen). Natuurlijk zit je allebei bij de diploma-uitreiking, maar dat is geen "samen". Dat gemis van het kerngezin zal er hoe dan ook zijn in de toekomst, ook als je uitgekeken was op de vader van je kinderen. Het elkaar op de hoogte houden van hoe het met de kinderen gaat. Botsende agenda's, botsende belangen. Hoe goed kun je tegen alleen zijn. Hoe zal het voelen als je de kinderen een weekend of een week of twee weken niet ziet, je een paar dagen echt alleen bent (want dat gaat gebeuren, al is het maar tijdens de vakanties). Ondertussen zitten andere gezinnen wel thuis wel met elkaar aan tafel. Beiden zullen financieel slechter af zijn, wat ook doorwerkt naar later, als de kinderen bijvoorbeeld studeren en moeten lenen wat anders misschien niet had gehoeven. Je zult misschien niet meer naar je favoriete vakantiebestemming gaan, om financiële of praktische redenen (in je eentje met twee kleine kinderen de bergen is toch een ander verhaal, alleen een tent opzetten ook, en die zonvakantie past misschien ook niet meer binnen je budget). Je keuzevrijheid voor bijvoorbeeld een woning (kosten, ruimte) en woonplaats (blijf je bij elkaar in de buurt of accepteer je dat je veel km moet maken) wordt behoorlijk beperkt. Kan of wil je meer gaan werken als dat nodig is om meer inkomsten te genereren, of juist minder als je meer voor de kinderen moet zorgen. Het is allemaal niet onoverkomelijk, maar je merkt pas wat het met je doet als je er maanden, jaren mee te maken hebt.
In de toekomst zullen er voor jullie allebei vast nieuwe liefdes komen. Heel fijn, die verliefde gevoelens. Maar het zorgt ook voor hernieuwd verdriet bij de kinderen. Op deze leeftijd hebben nieuwe liefdes ook exen en kinderen. Een samengesteld gezin klinkt gezelliger dan het is, een beetje Googlen en je krijgt een beter beeld van de werkelijkheid. Natuurlijk denkt elk stel dat daaraan begint dat zij die 1 op de 3 gaan zijn waarbij het wel lukt, maar ook daar kost het jaren hard werken, irritaties, conflicten en strijd met (stief)kinderen voor er een soort van balans ontstaat. De kans dat jullie kinderen in de toekomst een twee of derde "scheiding" mee gaan maken is groot. Al met al zijn er dan vier partijen waar rekening mee moet worden gehouden: jij, jouw ex, de ex van jou nieuwe vriendin, de ex van de nieuwe vriend van jouw ex. Want anders kan niemand een keer in de juiste samenstelling op vakantie en dat willen we allemaal zo graag! Klinkt complex? Is het ook. Nog een tweede leg erbij en het feest is helemaal compleet.
Vooraf lijkt scheiden een oplossing voor je probleem (namelijk dat je uitgekeken bent op je partner), maar je krijgt er 1.000 andere problemen voor terug. Zover kijken de meeste "eerste beslissers" niet. En eigenlijk is het ook eigenlijk niet voor te stellen, tot je er middenin zit.
Je vrouw zal het van jou niet aannemen als je een reëel toekomstbeeld schets over het leven al gescheiden ouders, maar gescheiden vrienden/vriendinnen en informatie op internet kunnen wel helpen. Lijkt het haar daarna nog steeds fijner om gescheiden te zijn, dan heb je pech. Om te trouwen heb je twee mensen nodig, voor scheiden maar één. Dan moet je schakelen naar "praktisch" en gaan nadenken over twee huizen en het verdeling van kinderen, geld en goederen.
Echter, van een leven als broer en zus worden jullie ook niet gelukkig. Dus: niet voor de kinderen bij elkaar blijven, maar voor de kinderen de schouders eronder zetten.
Niet makkelijk, kost veel tijd en energie, maar aan de kinderen zijn jullie het verplicht.
Jij moet met een voorstel komen? Waarom niet voorstellen dat haar plan om te scheiden tijdelijk in de koelkast gaat? Niet voor een paar weken of maanden, maar voor minimaal een jaar of zo. Scheiden kan altijd nog. Jullie doelen zijn hetzelfde:
Iedereen wil gelukkig zijn met zijn of haar partner (of dat nou de vader/moeder van je kinderen is of een andere man/vrouw) en elke ouder wil een warm en stabiel thuis voor zijn of haar kinderen.
Alleen gaan jullie hier niet uitkomen. Dus wat mijk in haar reactie zegt: relatietherapie! Of gesprekken met een soort gesprekscoach, die jullie helpt met elkaar te praten. Of waar jullie je ook maar prettig bij voelen. Praten lijkt me in eerste instantie belangrijker dan het doel op zich (je relatie redden). Altijd gaat het weer over onuitgesproken verwachtingen, verkeerd begrepen mededelingen, non-verbale signalen, aannames, dingen invullen voor de ander in plaats van het te vragen.
Praten dus!
Wat verwacht je van een relatie? Wat verwacht je van je partner? Wat kun je zelf daaraan bijdragen? Wat zou je fijn vinden dat je partner zou bijdragen? Wat verwacht je van je partner als moeder? Of als vader? Hoe zie je elkaar als ouders? Wat voor een soort moeder wil je zelf graag zijn? Wat voor een soort moeder ben je? Wat voor een soort vader zou je graag willen zijn? Wat voor een soort vader ben je? Zit daar verschil tussen? Welke randvoorwaarden heb nodig? Wat gaat er wel goed? Wat vind je wel fijn? Wat vind je minder? Wil je meer tijd voor je zelf? Vaker een avondje met vriend(inn)en? Of een weekend? Of juist meer tijd samen? Wat zou je echt graag samen doen, buiten de deur of thuis? Krijg je genoeg kans om je te ontplooien (werk, studie, hobby)? Wat vind je mooi aan de ander? Wat vind je positief aan jezelf? Wat zou je graag nog ooit willen doen? Met elkaar, alleen of met het hele gezin? Wat vind jij belangrijk in het leven? Wat vind ik belangrijk in het leven? Waar botst dat? Waar vinden we elkaar daarin? Wat irriteert je? Aan jezelf, aan de ander? Hoe willen we zijn als gezin? Wat is jouw positie? Op wat voor een manier voel je betrokken (praktisch en emotioneel)? Zou je daar iets aan willen veranderen? Wat vind je van de sex? Zou je vaker willen, of minder vaak? Anders? Of spannender? Mag ik je aanraken? Wil je me aanraken? Wil je meer intimiteit tussendoor (een kus, een knuffel, een kleine aanraking, samen op de bank)? Wat mis je? Wat helpt je om er weer/meer van te genieten? Hoe tevreden ben je met je eigen lijf? Is dit anders geworden door de zwangerschappen en borstvoeding? Of door het ouder worden? Vind je mij mooi? Hoe zie je mij? Wat vind je mooi aan mij? Voel ik me op mijn gemak als mijn partner mij naakt ziet? Of mij aanraakt? Heb je het gevoel dat je me alles kunt vertellen? Heb ik het gevoel dat ik jou alles kan vertellen? Wat weet ik niet van jou wat ik wel zou moeten weten? Wat heb ik jou nog nooit verteld? Zou ik graag vaker een compliment krijgen? Kan ik meer complimenten geven? En waarover dan? Hoe kan ik jou helpen met..... (de kinderen, het huishouden, meer vrije tijd)? Wat kan jij doen om mij te helpen met.....? Hoe kan ik je laten merken dat ik je waardeer? Hoe kun jij mij laten voelen dat je mij waardeert?
Haal samen herinneringen op aan leuke, mooie, moeilijke momenten die jullie samen hebben meegemaakt? Blader eens samen door de oude fotoboeken. Soms ben je gewoon vergeten wat jullie lange tijd aan elkaar gebonden heeft.
Ken je Escape (The pina colada song) van Rupert Holmes?
"I never new you that you like pina colada's. And getting caught in the rain. And the feel of the ocean. And the taste of champagne."
Zoiets.
Je merkt, Remco78, ik sta volledig aan jou kant en ben enorm anti-scheiden sinds ik het zelf heb meegemaakt. Ik weet wel dat ik voor mijn huwelijk en mijn kinderen gevochten had als een leeuw(in), als ik daar de kans voor had gekregen.
Je kunt je vriendin echter ook niet dwingen. Als ze echt niet wil, dan werkt het niet. En ook dan wacht er wel een een leven na deze relatie, zelfs een gelukkig leven.
Maar ik hoop voor jou en vooral in het belang van jullie kinderen, dat jullie hier uit gaan komen. Sterkte.
(Over de meerwaarde van tijdelijk uit elkaar gaan zijn de meningen overigens ook verdeeld. Bij de een werkt het, bij de ander werkt het averechts. Als jullie dit als optie overwegen, zou ik me daar ook eerst goed in verdiepen. Voor de kinderen zal dit hoe dan ook net zo goed een heftige tijd zijn.)
Zo Kaat
wat een negativiteit en ellende weet jij er van te maken zeg.
Ik heb net de groep 8 musical achter de rug waarbij mijn ex naast mij zit en zijn 2e leg gezellig bij mij op schoot kroelt want ze wil weer bij me logeren.
Ook met een afstand van zo'n 40 km kun je als ouder prima betrokken zijn, je zult er net als wanneer je in 1 huis woont moeite voor moeten doen. De half zusjes van dochter zijn jaloers want zij heeft haar vader structureel een aantal uur per week voor zichzelf, de andere 2 moeten altijd delen.
Gezamelijk sinterklaas of kerstvieren dat ligt echt aan de exelieden.
na de scheiding wordt alles complex? Nou niet complexer dan daarvoor hoor, misschien wel minder zelfs want ik hoef geen rekening meer te houden met in eens opkomende dienstreizen met vertrek op dezelfde dag. Nee, die vangt stiefmam nu fijn op, ik ben de achterwacht.
Vergeet niet dat het overgrote deel van de kinderen het gewoon heel goed doet, ja een groter deel dan bij niet gescheiden ouders heeft het moeilijk op school, maar een beetje meer van een heel klein beetje is nog steeds een heel klein beetje. Je moet het wel in perspectief blijven zien.
Na een jaar ben je je scheiding nog aan het verwerken, ik en dus ook dochter is 12 jaar verder, die zoekt nu al een half jaar naar een negatief punt om te benoemen mbt de scheiding was een vraag van haar meester, ze heeft 'm nog niet kunnen vinden.
Haar antwoord: ach vriendinnetje x haar ouders hebben vaak ruzie, vriendinnetje y heeft gezondheidsklachten en ik ach ik heb gescheiden ouders, maar ze houden wel heel veel van me.
Het kan alle kanten op
Het kan alle kanten op na een scheiding. Kaori, jij vindt mijn insteek negatief en vol ellende. Misschien is dat zo. Misschien niet. Het is in ieder geval de realiteit voor heel veel gescheiden ouders. Maar ik ben ook gelukkiger dan een jaar geleden, ondanks alle pijn en verdriet, ook bij mijn kinderen. Het scheiden zelf was waarschijnlijk een makkelijkere weg dan de weg die ik had moeten gaan wanneer ik de komende jaren met mijn partner aan de relatie had moeten werken. En toch is dat wat ik het liefste gedaan had. Helaas moet dat wel van twee kanten komen.
Het laatste jaar heb ik met andere gescheiden ouders andersoortige gesprekken gevoerd dan voorheen, gewoon omdat je nu beter begrijpt wat de ander doormaakt. Je praat over andere dingen als je "een van hen" bent. Vrienden waarbij het leek dat de scheiding, jaren geleden, best goed verliep en ze daarna ook goed met elkaar omgingen (ze werken samen en gaan zelfs als gezin nog op zomervakantie), daar blijkt dus toch nog een hoop zeer en gemis te zijn. Of een moeder die inmiddels een hele leuke nieuwe vriend heeft, die ook fantastisch is met haar kinderen, maar waarbij het contact met de vader van haar kinderen nog steeds een bron van stress is. Een vriend die vijf jaar na de scheiding een nieuwe relatie kreeg, maar waar dochterlief (toen 9) totaal niet mee overweg kon. Dochter heeft nog steeds moeite met de scheiding en het contact met haar vader was lange tijd moeizaam (al was de scheiding de keus van de moeder en woont vader letterlijk om de hoek). Uiteindelijk koos de vader gelukkig voor zijn dochter (lang verhaal, zal ik jullie niet mee lastig vallen), maar het was voor beiden geen fijne periode. En voor vader is het jammer dat die relatie niet gewerkt heeft, want die gun je ook een nieuwe partner. Mijn zusje heeft een man met een dochter uit een eerder huwelijk. Ze is 12, haar ouders zijn gescheiden toen ze 1 was. Ze heeft inmiddels twee stiefbroertjes van 2 en 4 en een stiefzusje van 6 (mijn neeftjes en nichtjes dus). Haar moeder heeft ook een vriend. Maar het blijft moeilijk voor haar, ook al heeft ze nooit anders geweten dan dat haar ouders apart wonen.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik kom ze toch echt heel veel tegen die een emotionele knauw hebben overgehouden aan de scheiding, zowel volwassenen als kinderen.
Voor mijn kinderen is het in ieder geval heel heftig. Ze zijn 10 en 13, de jongste moet naar de psycholoog in verband met een mogelijke depressie, de oudste mag dit schooljaar nog een keer over doen. Ze komen uiteindelijk echt wel goed terecht, maar deze periode dragen ze de rest van hun leven met zich mee.
Het hangt gewoon van te veel factoren af hoe iedereen uit een scheiding komt. De oorzaak, het gedrag voor en na de scheiding, communicatie, de invloed van nieuwe partners, de leeftijd van de kinderen, hun karakters, die van de ouders. Zelfs als het lukt om alles "goed" te doen, blijft het een scheiding een heftig ding.
Kaori, jij hebt het echt enorm getroffen met hoe het bij jou heeft uitgepakt. Ik gun het je oprecht van harte en ben heel blij te horen dat het zo goed gaat met je dochter. Helaas is dat voor heel veel mensen niet weggelegd.
Kaori
jij bent al iets verder in het proces, Kaat is net een jaar op weg dus alles is nog erg vers.
En ik vind haar raad aan van vriendin van TS een hele goede. Bezit eer ge begint. Je kent mijn stokpaardje inmiddels vast wel, scheiden kan altijd nog. Eerst alle energie richten op mogelijk herstel. Ben je volgens mij aan je kinderen verplicht, en volgens mij ben jij dat met me eens.
Natuurlijk kan het ook heel erg goed gaan, maar zoals jij/jullie het doen (kunnen) is volgens mij vrij zeldzaam hoor. In real life ken ik zulke situaties niet. Wel die met problemen, gedoe en kinderen met loyaliteitsconflicten.
Vriendin van TS klinkt niet alsof ze er al heel veel energie in heeft gestopt om de relatie te veranderen. Dus ik zou toch met relatietherapie beginnen.
Dames
Geen vermoeden van vreemd gaan hier?
Tsjor
zal ik hem dan maar maken
Ik ben dan wel geen dame Tsjor, maar Remco78 zijn verhaal klinkt enigszins als het mijne. Vrouw 'het gevoel' al een jaar kwijt en uiteindelijk een scheve schaats. Maar uit het verhaal van Remco78 blijkt niet dat hij argwaan heeft en dat hoeft ook niet zo te zijn.
Ik wil Remco78 geen dingen aanpraten. Ik ken hun situatie niet. Mijn vrouw draaide direct richting exit, ouderschapsplan lag de eerste week al klaar en ze was meer weg dan thuis omdat ze 'rust wilde'. Ik weet niet hoeveel haast de vrouw van Remco heeft om 'weg te komen' en hoe ze zich opstelt naar hem.
Ik herken het stukje dat ze het vaker aangekaart zou hebben en dat hij er niet serieus genoeg op gereageerd zou hebben. Vrouw had natuurlijk Remco kunnen meeslepen naar een relatietherapeut. Met kinderen in het spel moet je dat wel proberen.
Wil ze dat niet en lijkt ze afwezig, zit ze veel op haar telefoon, zit er ineens een (andere) pincode op of is ze veel weg,.. volg je onderbuikgevoel.
Wat betreft haar wens dat je, Remco, moet gaan doorpakken. Deed ik ook niet hoor,.. ZIJ wilde scheiden, ik stond er ook niet achter. Ze verzamelde wat uitzet, was druk op zoek naar een sociale huurwoning, maar echt doorbijten in de vorm van een mediator of advocaat deed mijn vrouw ook niet. Ik stelde me passief op, had geen haast om de kinderen uit hun veilige situatie te rukken.
Nu, achteraf, lijkt het een goede beslissing te zijn geweest om zelf niet mee te gaan in haar beslissing te willen scheiden.
Ik herken je gevoel hoor,.. van de ene op de andere dag wordt je voor een voldongen feit gezet en wil zij al allerlei stappen maken. Zeg haar maar dat ze je eerst maar even de tijd geeft alles te laten indalen en voor jezelf op een rijtje te zetten. Waarom zou ze haast hebben,.. als ze al jaren ongelukkig zou zijn kan die paar extra weken er ook nog wel bij.
En als zij wel haast heeft gaat ze zelf maar e.e.a. regelen. Als ze haast heeft dan zou er bij mij wel iets gaan jeuken..
Ik ben wel benieuwd of ze therapie wil proberen met je.
1x in therapie geweest
Allereerst iedereen bedank voor jullie reacties. Iedereen ervaart het anders en ik neem dan ook alles serieus. Als je een jaar uit elkaar bent ben je er waarschijnlijk nog niet overheen en na 12 jaar praat je er wellicht anders over. Geen idee.
Nee, er is volgens haar geen ander in het spel. En ik kan nu niet anders dan dat geloven. Ik ben heel duidelink geweest. Ook over de gevolgen als ze daar nu niet eerlijk in is.
Ik ben heel boos, maar wil ook het allerbeste voor onze kinderen. Ik zet mijn eigen geluk daar nu makkelijk voor opzij. Wat de toekomst ook brengt, als de kinderen daar maar zo min mogelijk last van gaan krijgen. Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Wat als er over een jaar een andere partner in het spel komt. En die met mijn kinderen samen op de bank zit. Daar kan en wil ik echt niet over nadenken.
Ik ga haar zo heel erg missen en wens, hoe boos ik ook ben, haar zo min mogelijk verdriet. En dat is lastig. Ik verwijt mezelf ook het een en ander, ook al zeggen mensen dat je dat niet moet doen. Je zoekt toch een reden om het op een rijtje te krijgen.
We hebben op mijn verzoek al 1 keer therapie gedaan afgelopen week. Hij kwam binnen een half uur op dezelfde conclusie als haar. Dus nu is het alleen maar nog moeilijker geworden. Hij heeft dus eigenlijk haar gevoel bevestigd. Dat maakt me nog veel bozer. Ik had gehoopt op iets diepere gesprekken, maar daar zijn we niet eens aan toegekomen. Erg heel erg teleurgesteld dus.
Nu moeten we gaan beslissen hoe nu verder. Heb haar verteld dat het wellicht beter is als zij even weg gaat. Zij hoopte dat we samen tot een goeie regeling konden komen. Om en om in het huis bijvoorbeeld voor de komende maand. Voor de kinderen vind ik dat ook. Maar voor mijn gevoel denk ik, ga dan maar even alleen zijn. En hoop stiekem dat ze dan tot inkeer komt.
Ik hou teveel van haar om haar pijn te doen en zoek naar iets wat haar besluit kan keren, maar ik ben bang dat die echt vaststaat.
Remco
Ik heb beroepshalve met veel gescheiden mensen van doen gehad. Mij valt het volgende op in je verhaal: "Naar haar zeggen heeft ze hier al meerdere jaren last van en heeft ze het meerdere keren aangekaart. Het klopt dat ze het wel eens heeft gezegd, maar bij mij (stom wellicht) gingen er geen alarmbellen rinkelen. Het is niet dat we dreigde uit elkaar te gaan oid, zo hoog liep het nooit op."
Dit is iets wat ik al heel vaak tegengekomen ben en wat ik heel erg tragisch vind: de ene partij (meestal de vrouw) zegt al jaren ' het gaat niet goed, we moeten er iets aan doen'. De andere partij (meestal de man) denkt 'nou loopt zo'n vaart niet, recht zo die gaat'
Dan heeft partij 1 het ineens gehad en is partij 2 overstuur: dit komt als een donderslag bij heldere hemel! Maar voor partije 1 is dat niet zo. Haar hart is langzaam dicht gegaan want ze dacht 'hij wil er niet aan werken'. Maar dan, als het waarschijnlijk te laat is, schrikt hij , partij 2 de pestpokken en wil wel er van alles aan doen. Niet geheel onterecht denkt partij 1 dan vaak dat dat effectbejag is.
.
Mijn advies: zet de paniek die je nu voelt om in een bereidheid echt aan de relatie te gaan werken. En voortdurend en je levenlang. Niet alleen om haar terug te krijgen. Als je dit echt tot je door laat dringen en dat haar laat zien, en daar oprecht en echt in bent, zal ze dat voelen. En heb je meer kans
Aan relatie werken
Maar dat doe ik ook, denk ik. Ik heb de therapeut geregeld, ben naar de huisarts geweest, ben met gezamelijke vriend(in)en gaan praten. Maar ze neemt niets meer aan. Kan lullen als brugman. Het is te laat zegt ze, het heeft ook geen zin. Punt.
Andere tips?
Remco
Ja okay, maar wat is de reden dat je het eerder met een korreltje zout nam wat ze zei en nu het ineens wel serieus neemt?
De oplossing zit misschien in het proces
Remco “Ook het huis kunnen we ieder apart niet alleen betalen, dus dat wordt een flatje 3 hoog“
Zij is langzaam van je vervreemd terwijl jij niet oplette. Jij hebt geen alarmbellen gehoord. Nu hoor je ze luid en duidelijk en wil zij van jou een oplossing: eentje die tot scheiden leidt.
Je kunt natuurlijk je hakken in het zand zetten (ik wil niet dus ik doe niks) maar daar wordt de situatie niet beter van. Je kunt er ook het beste van maken, wel luisteren, wel pro-actief zijn. Misschien heeft ze dat wel het meeste van je gemist.
Maar wat jou betreft is “Hij luistert niet naar me” is misschien ook “Hij doet niet wat ik wil”, terwijl niet doen wat zij wil wat jou betreft voortkomt uit haar onrealistische wensen. Zoals nu ook eigenlijk: ze wil scheiden maar dat haalt onevenredig veel overhoop, vind jij. Zo erg is jullie samenleven niet, vind jij. Wat hierna komt is, voorlopig althans, ontiegelijk veel erger. Dat is voor jou zo klaar als een klontje. Is dat voor haar ook duidelijk?
Ze verwacht van jou een plan. Je kunt dat gebruiken om haar te laten zien wat jij ziet.
Welke huisvestingsoplossingen zouden er kunnen zijn, wat zijn daarvan de consequenties voor de kinderen en op welke termijn zou dat haalbaar kunnen zijn?
Waardeer ze allemaal ook emotioneel op een schaal van erg tot meest vreselijk. Het mag bij alles duidelijk zijn wat jij er emotioneel van vindt.
Wat jij vooral moet doen is niets bekend veronderstellen. Stap nergens overheen als ‘minor subject’. Benoem en bevraag en neem het op in de beschrijving van de staat der dingen.
Dit proces kan jullie helpen de best denkbare oplossing te vinden. Dat kan ook zijn dat zij zich eindelijk wel gehoord en ondersteund voelt (je luistert en bent pro-actief). Het kan ook zijn dat jij ontdekt dat zij de zaken zo anders wil en ziet dat samen voor jou toch minder rozengeur is dan je nu nog denkt (jij neemt afstand).
Het heeft geen zin om jezelf weg te cijferen. Dat hou je niet vol. Er ontstaat bovendien een oneerlijke situatie die op termijn ook weer wrevel oproept.
Je kunt wel de kinderen bovenaan zetten en zeggen en benoemen welke offers jij vindt dat daarvoor genomen moeten worden.
Plan over proces
Het klonk even als een eis, dat jij het plan zou moeten maken. Maar het kan ook een manier zijn om te zorgen, dat zij je niet gaat overvallen met allerlei plannen, terwijl jij er nog niet aan toe bent.
Het plan wat je zou kunnen maken gaat niet zozeer over wat de uitkomsten zullen zijn als wel welk proces je gaat volgen. Bijvoorbeeld:
- tijd, ik denk dat je nu nog even tijd en een goed gesprek nodig hebt om te beseffen dat het echt voorbij is, om te zeggen dat je van haar houdt en dat blijft doen, maar ook dat je beseft dat je het beste van jullie relatie hebt verwaarloosd;
- gesprekken: waarover moeten de gesprekken gaan, welke onderwerpen zijn belangrijk en welke noodzakelijk, maar minder belangrijk?
- wat te doen bij conflicten. Wat Mirjam zegt: ga niet jezelf wegcijferen, dat moet zij ook niet doen, jullie moeten voor jezelf en voor de kinderen het beste organiseren wat je kunt. Maar het kan zijn dat je daarbij op conflicten stuit. Hoe ga je daarmee om tijdens het proces?
- hoe lang mag het duren? Noem een termijn, dan geef je elkaar in de komende tijd een beetje houvast.
Mijn advies: zorg dat je voldoende tijd neemt , ook tijdens de gesprekken, om geen afspraken te maken die voortkomen uit schuldgevoel. Enerzijds kan het zijn dat jullie teveel langs elkaar hebben geleefd, anderzijds kun je je ook afvragen of het wel realistisch is om in de drukste periode van je leven niet je relatie op de eerste plaats te zetten, maar vooral de boel draaiende houden met twee kleine kinderen. Naarmate de kinderen groter worden zou er weer meer tijd voor elkaar kunnen komen. Je kunt niet alles tegelijk.
Gelukkig hebben jullie allebei inkomen, en waarschijnlijk hebben jullie ook regelingen voor de kinderen, waardoor jullie beiden toch fulltime kunnen werken.
Veel sterkte.
Tsjor