Relaties Relaties

Relaties

JJ

JJ

18-05-2018 om 13:37

Verder na ontrouw deel 4

Deel 3 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-3


juf Ank

juf Ank

10-07-2018 om 11:41

regenboog

Welkom terug!!
Jouw man lijkt wel serieus heel veel spijt te hebben van het gebeuren. Dat is een mooie nieuwe start lijkt mij. Misschien is een verhuizing ook niet zo'n gek idee. het zegt wel iets over waartoe je man bereid is. Overigens moet je de hoeveelheid stress bij een verhuizing niet onderschatten, daar ben je nu misschien nog niet sterk genoeg voor?

Eerlijk gezegd, om te relativeren, denk ik dat je nooit kunt zeggen dat je alleen door dat overspelgebeuren zo uit evenwicht en opgenomen bent geweest. Het is natuurlijk de directe aanleiding waardoor alles in een stroomversnelling kwam, maar er is iets in jou waardoor het jou zo diep raakt en zulke grote consequenties geeft.

Je kunt een stop zetten op deze relatie maar die eigenschap neem jij toch met je mee. En uit elkaar gaan en een nieuw ritme in je eentje te moeten ontwikkelen gaat ook heel veel van je vragen.

Jij hebt alles gedaan om je relatie te redden. maar je man heeft, in de gegeven omstandigheden, ook alles gedaan toch? Ik zou er nog eens goed over nadenken. Sterkte

Doenja

Doenja

10-07-2018 om 17:05

Regenboog

Ik lees hier maar zijdelings mee, omdat ik in een andere situatie zit. Maar lees ik t nu goed dat je door de GGZ bent opgenomen ivm het trauma wat je hebt opgelopen bij het overspel? Wat heftig zeg. En wat goed dat je dat zegt hier. Een PTSS kun je oplopen na diverse soorten trauma's, maar dit moet wel heel erg flink bij je erin gehakt hebben. Ook ik heb een PTSS, maar dat na een bijna doodervaring en geestelijke mishandeling. Dat me dat nog steeds parten speelt is voor veel mensen ondenkbaar. En bij mij is t al 5 jaar geleden. 'Je moet t verleden gewoon maar achter je laten' is een veel gehoorde opmerking. Jouw verhaal maakt dat ik ietsje beter kan en mag accepteren dat ik een PTSS heb opgelopen in mijn huwelijk.
Maar wel heel goed dat t nu beter met je gaat en dat je man je steunt en voor je gaat. Meer kan ik even niet voor je betekenen....kus

Hoedan

Hoedan

10-07-2018 om 22:47

Doenja en Regenboog

Voor mij is het nog heel vers allemaal. Kwam een maand geleden achter het vreemdgaan. Ik heb echter diverse verschijnselen van een acuut trauma momenteel. Dit soort dingen kunnen echt een trauma achterlaten.
Veel sterkte Doenja en Regenboog!

Pffff

Hoe weet je nu voor jezelf of je de juiste keuze maakt...

Ene dag zet ik hem het liefste buiten en andere dag denk ik weer dat ik met hem verder wil.

Vind het zo lastig om te weten wat nu juist is...

Miss

Miss

11-07-2018 om 08:56

Senna

Oh Senna ik worstel zowat ieder uur met dat gevecht.
Ik ben nu 6 maanden verder... na het vreemdgaan wat in december gebeurd is.
7 weken geleden bekende hij het vaker gedaan te hebben ( 7 maanden lang met een collega)

Ik vraag me serieus af hoe ik hier ooit mee verder kan ? Ik raak iedere dag verwarder, meer in gevecht, dieper in rouw om het geen wat ik dacht te hebben gehad.

Het is zo moeilijk. Je hele opgebouwde fundering is weg. Het vertrouwen van zal het echt nooit meer doen?
Zijn jullie in therapie?

Wij op dit moment iedere apart. Ik herken bij mij de signalen van ptts. Herken regenboog. De angst, de trillingen, het gevoel van 9 tot 2 werkneemster te zijn van 2 tot 8 uur mama te zijn en na 8 uur een ??? Ja wat ben ik eigenlijk? Ik ben miss maar wat voor miss? Verdrietig, stuk van verdriet en lijkt alleen maar meer te worden. Omdat het besef er nu is. Ik liet mijn man altijd erg vrij. Soms 2 maanden weg voor werk, eigen laptop, eigen rekening voor het werk. Alle heeft het hem zo gemakkelijk gemaakt. En nu voel ik me zwaar gebruikt. Vies zou ik bijna durven zeggen. Ze spreken al van edmr therapie bij mij. Mijn man loopt bij psychologen in een kliniek want wil van de drang af. En wil het nooit meer doen. Maar wat voor therapie kan daar nou tegen op? Iemand die het zo vaak gedaan heeft.
Natuurlijk heel anders dan bij jou/ jullie maar blijf goed bij jezelf. De tip die iedereen mij hier geeft.
Veel sterkte, voor jullie alle.

Ook jij regenboog. Ik las al vanaf febr mee en miste je al. Ik herkende toen al jou posts al. Zn zelfde gevoel. Er mee te willen stoppen, zijn tas klaar gezet. En dan man smekend op zijn knieën hebben liggen beloven alles te doen........

Hoedan

Hoedan

11-07-2018 om 10:51

Senna

Herkenbaar, gisteren een fijne dag gehad. Ook met gezin. Dan langzaam vertrouwen dat we samen verder kunnen gaan.
En vandaag weer zoveel onrust. Zeker als we dan gisteravond op het eind woorden hebben over dingen die los staan van overspel. Dan denk ik: begrijpt hij echt nu wat belangrijk voor me is.
Ik blijf voor nu bij mijn keuze om samen verder te gaan. We staan aan het begin. Ik wil er alles aan doen en het ook tijd geven. Want ik hou ontzettend van hem. We zijn lang samen, hebben een prachtig gezin. Dus ik wil door de pijn heengaan, met hulp ook. Mocht het dan niet lukken, heb ik er alles aan gedaan.

Emdr

@Miss, Wat heeft een Edmr voor zin als de bron van alle pijn die je nu ondergaat, bij je man ligt? Hij is verantwoordelijk voor je pijn die recentelijk heeft opgetreden. Ik krijg de indruk dat je je medeverantwoordelijk voelt voor de situatie waarin je verkeert; een soort ‘ wat als ik niet....’ of ‘ ik ben te lief en naïef geweest’.

Wat vroeger in je leven heeft plaatsgevonden staat los van de wijze waarop je man met je is omgegaan. Ipv Edmr kan je je ook richten op hoe duidelijk te zijn in je verwachtingen en de daarbijbehorende respect voor elkaar zodat blijft hangen hoe een gezin werkt.

De filosoof Decartes zei’ ik denk dus ik leef’. Wij allen denken en zo hebben wij allen een bestaansrecht. De één niet minder dan de ander. Jij net zo goed als je man. Ik denk zodoende dat het beter is niet de behoefte te hebben oud zeer te werken. Het kan je ook kwetsbaarder maken.
Zie het als twee verschillende gebeurtenissen. Je man heeft zijn eigen fouten die hij zelf moet aanpakken. Je ellende van vroeger is geen vrijbrief voor een ander. Hij is aan zet. Bekijk op een bepaalde afstand of je progressie ziet. Of je een blijvende verandering constateert.

Ik weet nog dat ik het lastig vond een vakantie te plannen. Ik had veel behoefte om er even uit te zijn. Uiteindelijk ging man met zoon op vakantie en dochter op jongerenkamp.
Dat weekje even alleen zonder verplichtingen, deed veel last van mij af vallen. Ik voelde hoe ik mijzelf naar voren kon schuiven, zoals Decartes bedoeld had..

Mari

Mari

11-07-2018 om 12:19

hier hielp emdr goed hoor

Niet in de zin dat ik mijn partner meer ging vertrouwen, maar wel dat ik in een paar sessies van de emotionele flashbacks af was van het trauma toen ik er achter kwam. Het heelt niet alles maar het helpt wel

JJ

JJ

11-07-2018 om 13:22

Headspace

Ik gebruik nu een weekje op aanraden van een vriend de app Headspace. Zijn vrouw gebruikt het om van de onrust in haar hoofd af te komen en hij vond het vergelijkbaar met de herrie in mijn hoofd m.b.t. de affaire van mijn vrouw.

https://www.headspace.com

https://www.nbcnews.com/video/headspace-can-a-mindfulness-and-meditation-app-help-you-manage-stress-654180419753

Het werkt goed om me rustig te krijgen en het te relativeren. De gedachtes zijn er wel, maar ze verdwijnen verder naar de horizon.

Enige nadeel is de naam van de verteller...

Dankje voor de tips

Die flaschbacks zijn hetgeen het zo lastig maken idd. Daar wil ook graag vanaf of mee om leren gaan zodat we ook echt samen verder kunnen. Ene moment gaat het goed en heb ik er vertrouwen in. Maar kan in een seconden weer omdraaien door oa die gedachtes die in me op komen.
Onze relatietherapeut geeft ook EDMR zag ik, dus na haar vakantie ga ik haar vragen of ze me daar mee kan helpen.

Bedankt voor de link JJ. Ga er even naar kijken of het iets is voor me.

@miss ik heb het ook zo met je te doen.
Ik heb er hier wel vertrouwen in dat het niet meer gebeurd en dat het echt een fout is geweest. Contact is volledig verbroken en ze woont verder weg gelukkig dus ik kom haar ook niet tegen.
Dus het zit bij mij niet zo zeer in het vertrouwen voor de toekomst maar meer in de pijn van het verwerken wat er gebeurd is.
Hij is voor mijn gevoel nu wel oprecht naar mij dat hij met ons door wil en daar voor wil vechten.
Zoals Hoedan ook zegt, we hebben zo’n mooi gezinnetje. Hij is heel bang geweest (en nu nog) om ons te verliezen. Hij is zich enorm van bewust wat hij op spel gezet heeft. Zoiets van Een man weet pas wat hij mist als het er niet is.....
We waren zelfs aan het denken om voor een tweede kindje (nu maar even in hold) te gaan.
Dus ik wil het echt niet opgeven maar moet het wel allemaal kunnen verwerken.

Af en toe denk ik dan weer; ben ik nu echt zo naïef dat ik hem mijn hand boven zijn hoofd houd (is niet zo hoor maar omdat we het niet naar buiten hebben gebracht voelt dat soms zo) en gewoon met hem doorga? Ik kan er met enkele mensen wel over praten gelukkig maar verder zijn we voor de buitenwereld een happy family en dat vind ik soms wel lastig.
Hopelijk is het uiteindelijk gewoon de liefde die het overwint😊
En hoef ik ook niet meer te twijfelen aan mezelf en mijn keuze.

Miss

Miss

11-07-2018 om 23:10

Senna

Ik vind het fijn te horen dat je man op recht spijt heeft en bang/ bewust was van het kwijtraken jullie. Dat vind ik echt positief.

Dat is een groot verschil bij mij. Mijn man heeft het voor zichzelf altijd goed gepraat. Het is niet erg. Mijn vader doet het ook, ach we zullen wel zien.
De ommekeer kwam bij hem pas nadat ik ons huwelijk 7wk geleden wilde beëindigen. Zelfs al een boekhoudster gesproken die middag voor ik hem confronteerde. Daarna zag ik pas " Het niet kwijt willen" en nu nog. Maar is dat nog genoeg?
Inclusief de lijdensweg van vele intensieve therapie sessies. Eind deze maand mag ik voor het eerst mee naar zijn traject/ psycholoog. Ik heb hem de kans gegeven maar merk echt dat er iets onherstelbaars kapot is.
Met name het lange liegen. Het niet meer geloven.

Mari en flanagan ik ga er over nadenken. Op dit moment beleef ik te veel om ook dat er nog bij te doen, dan maar ziek van verdriet. Het moet er toch uit denk ik. En daar helpt volgens mij buiten praten om niets bij.

JJ
ik zal er eens naar luisteren! Thnx !
Jij ook sterkte en ook jij mag wel eens huilen ook al ben je een man en op je werk. Dat geeft niets. Het is veel en een lange weg. Ik hoop voor je dat de intimiteit nu beter gaat en dat de zon/ warmte daar aan mee werkt. Dat heb je als koppel toch nodig en dan voel je je verbonden.

Truste alle.

Bedreigd

Jeetje en dan wordt mijn man ook nog bedreigd door de partner van de dame in kwestie.
Deze dame heeft thuis niet alles eerlijk verteld omdat ze bang is voor de gevolgen voor haar maar ook voor ons. Ze heeft blijkbaar een poging gedaan om iets te vertellen maar toen ging het al mis.
Nu krijgt mijn man berichtjes als;
Goed bezig, ik weet je te vinden
Ik ben je niet vergeten vriend
Weet waar je woont en je gezin ook

Die man heeft een achtergrond in de criminaliteit. Daar is hij uit volgens haar zeggen maar zijn vriendjes zitten meer in de bak dan thuis zeg maar.

Mijn man voelt zich uiteraard er niet prettig bij.
Alleen geeft hij nu wel de schuld aan mij. Toen hij alles verteld heeft was zij met haar gezin op vakantie. Ze appte naar mijn man of alles onder controle was. Ik heb gezegd stuur maar terug: nee! Heb alles verteld en contact verbreek ik nu.
Dit heeft hij gedaan. Maar toen is zij op vakantie in paniek geraakt dat ik het wist en heeft ze iets verteld maar nog niet alles uit veiligheid voor ons. Zo triest allemaal...
maar nu Zegt mijn man ook nog als hij haar toen niet op vakantie had hoeven berichten dat hij wrs nog niks geweten had. Was beter geweest...grrrrr

Weet dat jullie er niks mee kunnen maar moest het ff kwijt. Mijn man is eigenlijk best een beetje bang merk ik... pffff

JJ

JJ

12-07-2018 om 10:19

zon & warmte

Het is nog niet stomend Miss. Het blijft me jeuken dat de interesse er gewoonweg een stuk minder is en als ik er over begin voelt het al heel snel alsof ik iets onzinnigs wens. Het gaat zo goed, ik probeer de grenzen een beetje op te schuiven door me wat assertiever en minder afwachtend op te stellen.

Mijn verwachtingen zijn alleen blijkbaar niet reëel momenteel, ik blijf vergelijken met haar affaire waarin het wel allemaal kon. We zijn nu pakweg 10 maanden verder, 7 na onze doorstart, en de absolute overtuiging op dat vlak blijft gewoon uit.

Deze week nam ik een keer het initiatief door haar eens te plezieren zonder wat terug te verlangen. Ze liet het toe, gaf zich over aan me en het was ook wel spannend. Maar de dagen daarna kakt het dan ook weer helemaal in, er komt geen reactie op, geen gevolg. Terwijl het voor mij juist een roze wolkje terugbracht en we weer een drempeltje over waren gegaan. Voor mij dan..

Dat kan natuurlijk, maar het zegt veel over hoe de aantrekkingskracht van haar naar mij is momenteel. Ik kan het haar niet kwalijk nemen dat ze zich zo voelt richting mij op dat gebied, want het is haar gevoel en het is goed dat ze niks tegen haar zin doet en daar voor opkomt, maar ik denk wel na of dat is waar ik uiteindelijk vrede mee wil hebben in mijn relatie. Ik wil meer spanning, meer uitdaging.

Ik krijg dan vaak de 'het gaat je alleen om de sex' troef toegespeeld, wat ik echt een belediging vind. Het gaat me om de verbinding. Iemand die graag bij je wil zijn, iemand die het fijn vind met je. Dat niet willen en het afdoen alsof het wel prima gaat op dat vlak vind ik erg ingewikkeld. Ik vraag me op dat gebied gewoon af of er meer rek in gaat zitten als die er intrinsiek nu nog steeds niet is.

En ja, ik weet dat het bij ons gecompliceerd ligt door het verleden van vóór de ontrouw. En dat is iets wat ik zeker meeneem en me ook onzeker maakt over hoe ze nu naar me kijkt. Maar ik moet ook realistisch zijn. Wat de reden ook is dat het er niet helemaal is, ik moet ook kijken waar ik uiteindelijk zelf wil komen te staan in mijn relatie. Maanden horen dat 'het wel goed komt' en 'zo voel ik het nu gewoon nog niet'. Is het wel zo 'gewoon'?

Het heeft weinig meer met het topic te maken, dat raakt me momenteel niet zo hard meer. Het raakvlak blijft vooral de vergelijking met. Rationeel valt dat wel uit te leggen, spannend, nieuw, uitdagend.

Ik ben het blijkbaar allemaal niet.

regenboog

regenboog

12-07-2018 om 10:24

Lotgenoten

Ik herken zoveel in de ver halen van mijn lotgenoten.
Het is voor iedereen weer anders maar de emotionele achtbaan, de twijfels van ga ik door of stop ik ermee en "beelden of gedachten" aan het vreemdgaan is zo herkenbaar voor me.
Het is een heel moeilijke en zware periode waar je met name in het begin doorheen moet.
Meestal komt de echte klap ook nog later als alles wat meer is geland en je je in wat rustiger vaarwater begeeft.
De eerste weken of maanden leef je voornamelijk op de automatische piloot, nu denk ik wel eens hoe kon ik naar mijn werk gaan en daar ook nog functioneren?
Het is een overlevingsmechanisme in je lichaam.
Man en ik hebben in die tijd zoveel mogelijk leuke dingen gedaan, samen maar ook als gezin.
Dat hield ons op de been.
Wel praten we er toen teveel over, ik had de behoeft om het er ieder moment over te hebben.
We gingen al iedere week naar relatietherapie en daar ging het er heftig aan toe maar toch kon ik het niet echt loslaten en ontspanning opzoeken.
Dat heeft bij ons tweede huwelijkscrisis veroorzaakt, man zat er helemaal doorheen want het ging nergens anders meer over.
Ik zat er helemaal in vast en dat joeg man bijna weg.
Dus wat ik mee kan geven is praat ook over andere dingen, spreek desnoods wanneer je het erover mag hebben en houd het daarbij.
Geef elkaar rust en ruimte en zorg vooral goed voor jezelf!
Dat ik nu nog zoveel last heb komt omdat de ontdekking van de affaire van mij man mij leven letterlijk overhoop heeft gegooid.
Er speelt daarna natuurlijk veel meer af, het veroorzaakt zoveel ellende en stress in de relatie.
Niet dat hier sprake is geweest van geweld ofzo.
Wel heeft man ervoor gekozen om niet gelijk de waarheid te vertellen en kwam er later steeds weer wat aan het licht.
Dat heeft er bij mij flink ingehakt en daarom is het extra moeilijk voor mij om het vertrouwen te herstellen.
Ik ben een heel gevoelig iemand en heb altijd veel geleund op mijn man, stelde me erg afhankelijk naar hem op.
En dat ik nog regelmatig met haar word geconfronteerd doet het herstel ook niet goed.
Zorgt er ook voor dat loslaten moeilijk is.
Tijdens mij opname zei een therapeut dat uiteindelijk veel stellen het toch niet gaan redden omdat de bedrogene het niet achter zich kan laten en het een issue blijft in de relatie.
Daar ben ik wel van geschrokken en vond ik ook niet zo'n handige opmerking.

Sterkte allemaal, ik weet hoe zwaar het kan zijn.

Bobbie

Bobbie

12-07-2018 om 13:35

Opmerking

Maar wel een reële opmerking, zeker voor vrouwen ( ik zeg niet dat jij dat bent) die alles met de mantel der liefde bedekken of de kop in het zand steken. Om je even wakker te schudden, om gewoon eerlijk tegen je te zijn. Het feit dat je daar van schrok geeft wel wat aan.
Je kunt in een storm de zon wel proberen te voelen omdat die er nu eenmaal is, maar feitelijk stormt het gewoon; daar is niets zonnigs aan.

Miss

Miss

13-07-2018 om 11:03

Ik vind het ontzettend moedig van je dat je zo door struggelt.
Ik zie intimiteit ook als verbondenheid. Ik vind het erg verdrietig te lezen dat het nog niet heel erg veel verbetert is. Alleen daarop zou de relatie op een gegeven moment ook stuk kunnen lopen, ik hoop dat je vrouw dat snel in gaat zien. Jij hebt ook je behoeftes en toenadering nodig. Ik maak op bij je dat het een soort als afwijzings gevoel opwekt. Maar laat dat gevoel alsjeblieft niet toe, jij bent er nog steeds na haar ontrouw. Vergeet dat niet.

Miss

Miss

13-07-2018 om 11:09

Regenboog

Het ongewisse en het niets meer geloven is constant aanwezig. De afgelopen maanden loog hij alles bij elkaar en steeds ontdekte ik wat nieuws. Dat maakt zo ontzettend moeilijk.

De gedachte die ik heb is, ik ben nog steeds bij een egoïstisch persoon.

Gister avond bekende hij toen ik hem vroeg, heb je er ooit over nagedacht wat ik er van zou vinden als ik er achter zou komen?
Nee nooit miss. Ik dacht er niet aan. Ik was daar niet mee bezig, dacht je dat ik er nooit achter zou komen? Nee.

Ongelofelijk en zo breekt er steeds weer wat af in mijn hart, wat een gesprekken.
En nu geloven dat hij dit nooit meer doet na minimaal vier maal vreemd gaan.
Iedere dag gaat er steeds meer stuk. Het verdriet waarvan hij zich afsluit. Zijn telefoon daarna niet opneemt of geen gedag meer zegt.
Ik vraag me echt af met ondanks alle warmte die ik probeer te geven en de warme hand sluit hij zich af op sommige momenten. En daarna sluit ik me af voor hem om niet meer geraakt te worden op de volgende klap. Net als bij jou.
Klap op klap....

Mari

Mari

13-07-2018 om 13:03

Miss

Ik heb zo met je te doen. Wat moet je je alleen voelen met je verdriet en de hopeloosheid van de situatie. Mocht je er behoefte aan hebben, kun je me ook mailen:
bovendien3 (apestaartje) gmail (punt) com

tussen de haakjes zijn symbolen, verder alles aan elkaar

Miss

Miss

13-07-2018 om 21:35

Mari

Dat kun je wel zeggen...
Vandaag was weer een " redelijke dag" meer normaal gewerkt en met zoon gefrubbeld bij oma.
Man koos er voor te gaan sporten inpl van zoon eerder na vroeg klaar te zijn met werk op te halen bij oma en wat leuks te gaan doen met dit warme weer, ( sport nog steeds 4 a 5x per week)Tjah dat lijkt niet te veranderen en weer in een oud patroon te vallen.. ik ga daar ook geen punt meer van maken/ discussies mee aan.Nu kijk je alerter en anders. Voorheen vond je dat normaal. Sommige zullen denken ach waarom schrijft ze het. Voor mij is het dagelijkse kost dat hij alleen maar aan zichzelf denkt. Dus ik nu ook de af gelopen tijd na de uitkomst. Maar dat valt me zwaar als gevoelig en zorgzaam typ. Het went wel al zeg ik het zelf.

Wat ontzettend aardig.
Ik sla je e-mail op en ga je mailen zodra ik er behoefte en kans voor heb.
Hartelijk dank!! Een heel erg fijn weekend gewenst.

JJ

JJ

13-07-2018 om 22:06

Miss

Mag ik zeggen dat ik vind dat je er niet goed aan doet bij hem te blijven?

Uit niks blijkt een stijgende lijn in jullie situatie, afgaande op je verhaal. Je bent vrij negatief en sceptisch. Terecht hoor. Maar ik vraag me oprecht af of je er gelukkig van wordt door te blijven. Je moet stoppen met jezelf weg te cijferen hoor.

Misschien heb ik het mis, maar zo vaak vreemdgaan. Zo lang. En dan nog steeds niet op zijn knieën kruipen voor genade en zijn uiterste best doen om je te laten zien hoe het wel had gemoeten... serieus. Waarom zoveel krediet?

Mari

Mari

13-07-2018 om 22:59

miss

is goed hoor, voel je vrij hierin.

Respect Miss

Heb respect voor je hoor miss.
Ik worstel er al zo mee terwijl hier sprake was van 1 affaire van 4 mnd. En verder niets meer.
Maar die maanden liegen doen al zo’n pijn. Bij jou is het keer op keer... geloof niet dat ik dat zou trekken.

Ik twijfel af en toe ook nog of hij nu wel alles verteld heeft. Maar hij blijft aangeven dat hij nu echt alles verteld heeft dus moet ik daar op gegeven moment maar vanuit gaan hoe moeilijk ik dat ook vind... want ja voor hij het vertelde had hij het hele app verkeer met haar verwijderd... en zo ook met zijn vriend... (bij hem had hij zijn verhaal gedaan omdat hij met zichzelf geen raad wist)
Dus soms denk ik dan heb je toch nog iets te verbergen? Al hoewel wat kan er nou nog ergen uitkomen dan dat ik al weet dat er paar keer sex is geweest. Doet het er eigenlijk nog toe als dat vaker is geweest dan die paar keer? Tja het is ook een beetje eigen kwelling als ik er naar blijf vragen...
hopelijk kan ik het ooit een plekje geven zonder maar te blijven vragen naar details etc...

Respect voor iedereen hier trouwens hoor!
Ben iedere keer blij om te lezen dat er meer mensen zijn die er voor kiezen om de relatie niet meteen te beëindigen en er voor gaan. Geeft me moed!

Hoedan

Hoedan

14-07-2018 om 14:09

Ander beeld relatie

Wat het voor mij nu heel lastig maakt dat man een heel ander beeld van onze relatie lijkt te hebben dan ik. Zeker over de afgelopen jaren. Waar ik dacht dat het goed zat met hier en daar een dingetje. Heeft hij een ontevreden beeld over de laatste jaren. Ik tel even niet het laatste jaar mee hierbij omdat ik daar wel zie waar het misging. Toen groeiden we uit elkaar door allerlei dingen. Maar man blijft allerlei dingen aanvoeren van jaren daarvoor. Die hij niet op die manier gedeeld heeft toendertijd. Dat maakt het heel moeiljk nu voor mij. Hij wil verder maar ik begin nu heel erg te twijfelen. Want alles wat hij me voor de voeten lijkt te gooien heb ik niet gezien. Wat is de relatie dan waard???
Hij leeft voor mijn gevoel ook erg in de overtuiging dat het vreemdgaan onvermijdelijk was... gezien de situatie waar we inzaten. Ik snap daar niks van. Juist hij was altijd erg fel op ontrouw (ontrouwe vader...).

Gelukkig heeft hij ingestemd met relatietherapie alleen de therapeut waar mijj voorkeur naar uitgaan heeft pas plek in september. Is te overzien maar toch.
Dat wilde ik even van me afschrijven.

Miss

Miss

14-07-2018 om 16:07

Het klopt wat je zegt. Ik lijk steeds verder weg te dalen af en toe. Dat zegt hij zelf ook..
Het komt ook omdat ik geen idee heb hier mee " te moeten dealen" voor de rest van mijn leven.
Het vele liegen, echt alles voelt als een leugen, iedere foto die ik zie in de tijd van zoon. Iedere vrouw die ik tegen kom waar hij mee kletst ( zoals op konningsdag die we tegen kwamen) gaan mijn haren letterlijk omhoog staan.
En wat me nog het meeste dwars zit en echt iedere dag mee speelt is het feit dat hij onze zoon een paar keer mee naar Truus heeft genomen.

Vannacht schreeuwde ik ook wat dacht ze wel, zn lekker jong ( kindje ) wil ik wel. Hup die neem ik voor lief. Het sloopt me echt deze gedachtes en uitingen.
Ik heb geen idee meer hoe ik het achter mij moeten laten net als regenboog. Het feit dat hij nog met haar werk haalt het slechtste bij me naar boven.
Maar dit weten jullie al. Ik heb het al verteld. Ik hang in het verdriet en de pijn. Hoe kom ik hier toch uit?

Wat is het nog waard om te blijven? Die vraag begint nu pas te komen.

Hij doet op zijn manier zijn best, gisteravond wilde hij het goed maken. Door met ons naar de stad te gaan en tijd door te brengen. Maar het voelt zo dubbel. Omdat ik nu begin te voelen dat het houden van minder is geworden. Als of het slijt? Alsof de storm nu pas begint en steeds heviger word.

Ik denk ook dat ik nog te veel hecht aan het blijven bestaan als gezin, zoon bij papa en mama. Natuurlijk is dat niet goed, vecht daar iedere dag mee... de krediets zijn finaal op ja. Ik heb nog steeds een beetje hoop op verandering. Maar ik zie wel in dat ik de gene ben die het warme nest warm houdt. Hoe lang wil ik dat toch blijven doen en loop ik mezelf niet voorbij?
Gelukkig binnenkort naar de psycholoog.
Dank voor je post ook weer.

Miss

Miss

14-07-2018 om 16:10

Hoedan

"Hij heeft een ontevreden beeld over de laatste jaren"

Jeetje wat heftig dat hij daar NU pas mee komt. Wat is dat toch? Waarom kunnen ze niet met ons praten ?

Pennestreek

Pennestreek

14-07-2018 om 16:43

Dat herken ik

Bleek hier ook zo te zijn. Al jaren niet gelukkig, aan het twijfelen. Maar dat niet zeggen, maar afleiding zoeken in hobby’s en werk. Veel weg zijn dus. En daar werd ik weer niet vrolijk van, want ik stond overal alleen voor. En dan zit je zo in een negatieve spiraal. Ik dacht ook ‘dat het erbij hoorde’. Man met eigen bedrijf en twee jonge kinderen, en toen overleed mijn schoonmoeder, die veel voor de kinderen zorgde, ook nog eens vrij plotseling. Man is enig kind en was heel close met haar, dus dat hakte erin bij ons allemaal. En in plaats van meer ruimte en tijd voor mezelf op te eisen kroop ik in mijn schulp en probeerde vooral door te zorgen dat alles thuis goed liep mijn liefde te laten zien. Zo hebben we elkaar vastgehouden in rollen die we eigenlijk niet wilden en voelden we ons allebei niet gehoord door de ander. Want we hebben natuurlijk allebei wel eens wat gezegd over wat ons niet beviel, maar we waren denk ik teveel met onszelf bezig of zo. En toen was het voor man plotsklaps (voor mij dan) over.

Wij hebben het geluk gehad dat man niet meteen een Truus had. Hij bleef twijfelen, want er was zeker wel een heleboel wel goed tussen ons. Dat was een vreselijke periode voor ons allemaal. Met uiteindelijk toch een scheidingsbeslissing. Vond ik ook heftig, want ik had zo hard gewerkt... maar ook dat hebben we overleefd.

Intussen begin ik te geloven dat we het gaan redden. Ik schiet niet meer in de stress van elke aanvaring, ik durf te zeggen wat ik vind en wat ik nodig heb of anders wil zien, en dat op een rustige manier en niet met veel emotie zoals vroeger. Tuurlijk, die emotie is er nog steeds wel eens, maar minder dan vroeger en man ziet en waardeert dat ik daaraan werk. En luistert er ook naar. Doet veel meer in huis waardoor ik ook eens kan ontspannen. We zijn nog veel meer een team geworden. Naast dat we lol hebben en er ruim voldoende intimiteit
is.

Ik hoop dat jullie allemaal ook op dit punt terecht komen. Maar het heeft tijd nodig en volledige inzet van beide partners. Ieder voor zich moeten die met zichzelf aan de slag en samen ook. Wij hebben 1,5 jaar geworsteld voor man uiteindelijk de knoop doorhakte. Maanden ‘gewerkt’ aan de scheiding. En we zijn nu ook alweer een ruim jaar onderweg met het herstel. Alles bij elkaar dus al 3 jaar. Het is echt een kwestie van tijd en uithoudingsvermogen. Ook daarom is het belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Goed eten, goed slapen, sporten en ontspannen. En een therapeut.

Sterkte allemaal.

Hoedan

Hoedan

14-07-2018 om 18:54

Pennestreek

Ik ben nu veel aan het lezen over de midlife crisis. En dat is me toch een partij herkenbaar! Maar ja wat heb ik eraan..
Mijn man is compleet veranderd lijkt wel. En wil ik deze emotieloze man wel. Hij zegt verder te willen. Lijkt er niet naar te handelen. We praten veel maar na in eerste instantie elkaar te lijken begrijpen groeit nu het onbegrip weer. Therapie is zo nodig! Helaas door vakantieperiode kan dat pas in september opgestart worden.

Pennestreek

Pennestreek

14-07-2018 om 23:55

On hold?

Hoedan, kunnen jullie misschien afspreken voor de periode tot de therapie jullie relatie ‘on hold’ te zetten? Geen zware gesprekken, maar vooral leuke dingen doen met elkaar en ook ieder apart veel weg? Even een adempauze. Misschien elk aan de slag met een zelfhulpboek voor deze periode. En misschien zelfs wel even apart? Het is vakantietijd, kunnen jullie nog opsplitsen?

Of ga samen lezen en werken in het boek Houd me vast van Sie Johnson. Dat geeft een mooie leidraad voor gesprekken en helpt je inzicht krijgen in jezelf en de (negatieve) patronen in jullie communicatie. Is echt een eye opener.

Heel belangrijk om te onthouden: veranderen gaat maar heel langzaam. Iets wat in jaren is opgebouwd (jullie patronen, je gedrag, je gedachten) verander je niet in een paar weken of gesprekken. En het gaat allemaal altijd met 2 kleine stapjes vooruit en dan weer een grote vooruit...

En wat je je ook moet realiseren is dat verwerken van het verdriet niet hetzelfde is als herstel van de relatie. Als de relatie herstelt werkt dat wel positief uit op het verwerken van het verdriet, maar zolang dat herstel niet is gestart wordt verwerken ook wel lastig denk ik. Hoe moeilijk ook, ik denk dat jullie geduld moeten hebben.

Dat je man zegt samen verder te willen is fijn, maar hij weet zelf natuurlijk ook niet hoe. En jij ook niet. Enige verwachting ten opzichte van de ander is dus onredelijk. En zal ervoor zorgen dat je negatief naar elkaar kijkt. Dus of je wacht tot de therapie en verwacht in de tussentijd niets van elkaar (gaat tijdelijk uit elkaar) of je komt alvast in actie door een derde Inge schakelen in de vorm van een boek.

Sterkte.

Hoedan

Hoedan

15-07-2018 om 09:49

Dankjewel Pennestreek!

Dank voor je advies. Ik had vannacht inderdaad besloten om de gesprekken maar even on hold te zetten. En veel leuke dingen te doen met het gezin. Alles positief en neutraal te houden. Alleen is dat wel lastig met een gebroken hart en ziel. Het huilen staat me nader dan het lachen.
Je hebt helemaal gelijk over dat veranderen tijd kost. Alleen lijkt man gewoon niet reeel te zijn.
Time out is praktisch lastig met vakantie die eraankomt en kinderen die wel weten dat papa en mama het moeilijk hebben maar waar we het gewone leven wel door willen laten lopen.

Fijne zondag!

Alison

Alison

15-07-2018 om 18:38

Verwerken

Ik lees mee maar ik schrijf weinig omdat er niet veel nieuws te melden is. Ik kom niet verder in de verwerking van alles wat er gebeurt is en dat heeft zijn weerslag op alles. Gezondheidsklachten door de stress, een van mijn zonen is met ruzie vertrokken, de andere kinderen gaan ook niet echt goed en mijn nieuwe relatie loopt niet lekker. Ik heb 2x therapie gehad maar dat heeft niet echt verbetering opgeleverd. Nu ben ik doorverwezen naar een andere instelling maar daar is een wachtlijst van zeker een jaar.
Af en toe zie ik het niet meer echt gebeuren allemaal. Alle huis-, tuin- en keukentips heb ik opgevolgd maarik ben ondertussen op het punt dat ik ga slaan als nog iemand zegt dat ik moet loslaten. Als ik dat had gekund had ik het al lang gedaan.
Ik ga nu een online cursus doen over loskomen van de ex in de hoop dat ik daar iets aan heb. Misschien dat het praten met mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt helpt. Hier kan dat niet omdat mijn verhaal erg herkenbaar is en de vijand meeleest.
Als ik tot bruikbare inzichten kom zal ik ze hier delen. En zo hobbelen we door in de hoop dat het overleven ooit weer leven wordt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.