Relaties Relaties

Relaties

Isolde67

Isolde67

24-07-2018 om 12:35

Vraag aan vrouwen met een moeilijke man


Tsjor

Ik had bij bovenstaande reactie jouw laatste bericht nog niet gelezen.

Een misverstand kan zijn dat 'redden' niet voor iedereen hoeft te betekenen, jouw van je man af helpen door een scheiding. Het kan ook net dat kleine beetje bevestiging betekenen dat jij niet gek bent, waardoor je zelf in staat bent om je gedachten over jouw situatie constructiever te laten zijn.

OokZo

OokZo

05-08-2018 om 16:30

Toch wel Tsjor

"vrouw komt bij huisarts met wat vage klachten, huisarts denkt: hier is meer aan de hand. Neemt de tijd en vraagt verder. Als de vrouw zelf kan benoemen dat haar man haar kapot maakt (wat dus al heel bijzonder is) zal de huisarts toch aan haar vragen: wat wil je daarmee doen? Als de vrouw vaag blijft, maar de huisarts denkt om wat voor reden dan ook: de man is een narcist, zal het dan helpen als hij zegt: mevrouw, uw man is een narcist, als u bij hem blijft zal hij u helemaal kapot maken; u kunt het beste gaan scheiden. Vrouw: 'Dank u dokter, dat ga ik doen.' "

Zo is het bij mij wel ongeveer gegaan. Ware het niet dat daar vele therapeuten en psychiaters en vijf jaar overheen gegaan zijn. Pas toen het me duidelijk werd gemaakt wat er écht aan de hand was, kon ik zelf sterker worden en ontsnappen.

Ad Hombre

Ad Hombre

05-08-2018 om 16:45

Mari

"Ik heb alleen seks als ik het ook zelf wil."

Natuurlijk. Maar als ik eens geen zin heb en zij wel maak ik meestal gewoon zin.

Het verschil is misschien dat ik geen last heb van een fragiel ego. (Nou ja, meestal niet)

o ja

Jij was van mening toch dat narcisten nou eenmaal vallen op fragiele ego's. Dat maakt het voor mij even weer wat overzichtelijker als je dat komt bevestigen hier.

Ad Hombre

Ad Hombre

05-08-2018 om 17:02

Thera

Tjee, wat heb ik alles weer goed op een rijtje

Scheve relatie

@Mari, in #188 had ik al aangegeven dat mijn man geen narcist is.
Het gaat om gezinnen waar sprake is van een scheve relatie en hoe in belang van het gezin, je iets probeert te veranderen.
Er moet iets veranderen anders ga je je zelfvertrouwen kwijt raken.

Eigenlijk doet de diagnose er niet eens toe; er bestaan meerdere karaktertrekken die impact hebben op het evenwicht binnen een relatie.
Denk maar even aan arrogantie, koppigheid, onzekerheid etc. Allen factoren die de evenwicht naar één kant doe doorslaan als je niet tijdig in ‘opstand’ komt.

Maar als je wel te laat bent, doe dan in ieder geval een poging om die situatie te veranderen.
Ik wilde de situatie van scheve relatie veranderen omdat ik anders geen toekomst meer zag. Ik heb mijn man laten merken dat ik ook egocentrisch in het leven kon staan en dat niet alles vanzelfsprekend was. Het was aan hem om zelf tot inkeer te komen. De inkeer is gekomen, niet helemaal tot inkeer maar dat is in lijn met het karakter.

De relatie is nu okee en iedereen is blij dat we bij elkaar zijn.

Ad Hombre

Ad Hombre

05-08-2018 om 17:55

Flanagan

Ik durf te wedden dat dat in zekere mate in iedere relatie voorkomt. Het is bovendien dynamisch en kan met de situatie wijzigen. Zo hoor je vaak dat de machtsverhoudingen wijzigen als er kinderen komen.

De manier waarop de partners met dit soort crises omgaan zet waarschijnlijk veel over de levensvatbaarheid van de relatie. Ik ben redelijk dominant en mijn partner niet. Dan kun je wel over ze heen walsen maar dan is je relatie geen lang leven beschoren.

Goed dat jij de verhoudingen recht heb getrokken. Ook goed voor je man natuurlijk. Niemand wint in dit soort situaties.

Mari

Mari

05-08-2018 om 19:07

beginnen we niet aan de verkeerde kant?

We gaan zitten praten wat de hulpverlening kan doen. Maar is het niet een kwestie dat de hulpverlening eerst de problematiek moet onderkennen, of althans signaleren en dan zelf met oplossingen zou kunnen komen. Het voorbeeld wat Anne J ga over de vrouwenhulpverlening is daar een goed voorbeeld van.

Doenja

Doenja

06-08-2018 om 06:46

Tsjor

Tsjor ik vind dat je op de stoel van de psycholoog/therapeut/traumatherapeut gaat zitten. Je doet uitspraken waarvan ik al weet dat ze zo niet gebeuren. Uit ervaring. Laten we het alsjeblieft over aan deskundigen wiens vak het is om hiermee aan de slag te gaan. Ik snap ook de gedrevenheid niet waarom nooit door een ander erkent mag worden als je in een ‘giftige’ of ‘narcistische’ relatie hebt gezeten. Wat schiet je ermee op om het te ontkennen? Dat het niet alleen bij erkennen blijft is wel belangrijk. De taak van de therapeut is om het zelfbeeld weer op te bouwen bij de patient. Het wereldbeeld weer te herstellen.
Zonder erkenning geen herstel. Net als bij een gebroken been; u vergist zich dat uw been gebroken is maar toch doen we er gips om. Zo werkt dat niet. Maar de èchte deskundige die dit soort gevallen behandelt heb ik hier nog niet gehoord. Ik zal het eens gaan vragen.

Oranje

Oranje

06-08-2018 om 07:35

Gebroken been

' Zonder erkenning geen herstel. Net als bij een gebroken been; u vergist zich dat uw been gebroken is maar toch doen we er gips om.'

De dokter twijfelt niet aan het gebroken been. Maar de dokter kan weinig zeggen over de oorzaak van de breuk, behalve horen wat jij vertelt, hij of zij was daar niet bij. De dokter kan mogelijk wel aangeven hoe je gebroken been het best kan helen.

In genoemde gevalle twijfelt de hulpverlener niet aan jouw leed, verdriet en problemen.
Maar over de externe oorzaak van dat leed kan de hulpverlener weinig zeggen, behalve horen wat jij ervan vertelt. De hulpverlener kan mogelijk wel aangeven hoe jij om kunt gaan met voor jou moeilijke situaties en hoe jij kunt helen.

Volgens mij is dat hoe het werkt.

Doenja

Doenja

06-08-2018 om 07:49

Oranje

Uit ervaring kan ik je zeggen dat ik bij meerdere therapeuten erkenning heb gehad voor de situatie waarin ik zat. Daarbij is aangegeven op verschillende manieren dat er sprake was van o. a. psychopatische trekken. Er is erkenning gegeven voor het feit dat wat mij is overkomen niet normaal is. Zelfs met mijn ex erbij. Toen mijn ex volledig uit zijn plaat ging bij een hulpverlener dat het niet kon dat ik ZELF een tent op ging zetten, want dat kon ik niet. En dat hij ging bepalen waar ik zou gaan kamperen, toen heeft de therapeut gezegd dat mijn ex daar niks over te zeggen had en dat ik zelf mocht bepalen wat ik deed. Ik hoor t haar nog zeggen: ‘Hoor je niet wat Doenja zegt? Ze vind t geen goed idee dat jij bepaalt waar ze heen gaat’ Mijn ex stond te gillen en te stampvoeten. Waarom zou n therapeut niet kunnen zeggen: ‘ die persoon waar jij over verteld moet behandeld worden, niet jij’. Dat is wat er tegen mij is gezegd. De beschrijvingen van de vele voorvallen gaf mijn therapeut inzicht in het idiote verstrikkende web waarin ik zat en heb gezeten. Erkende het en hielp me om dat los te laten. Gaf me oefeningen om zelf keuzes te mogen maken. Omdat ik die nooit mocht maken. Dat mijn ex en zijn moeder nooit een officiele diagnose zullen krijgen hierdoor ben ik het mee eens. Dat kan niet. Maar door zelf te lezen wat er gebeurt is, ben ik eindelijk gaan inzien hoe leuk gedrag heel sluipend overging in afbrekend gedrag met de bijbehorende chantage en schaamte praktijken. Dat heeft mij jaren gekost. En nu nog jaren om er vanaf te komen en weer te bouwen aan vertrouwen krijgen in de wereld en de mensen om me heen.

Ontkenning of bevestiging

Ik snap het even niet. Doenja, ontken je nu wat Oranje schrijft, of bevestig je het?

Oranje zegt: 'Maar over de externe oorzaak van dat leed kan de hulpverlener weinig zeggen, behalve horen wat jij ervan vertelt. De hulpverlener kan mogelijk wel aangeven hoe jij om kunt gaan met voor jou moeilijke situaties en hoe jij kunt helen.'

Dat lijk je eerst te ontkennen (evenals wat ik daarover zeg, met een persoonlijke aanval die nergens op slaat). Maar ten slotte zeg je:
'Dat mijn ex en zijn moeder nooit een officiele diagnose zullen krijgen hierdoor ben ik het mee eens. Dat kan niet. Maar door zelf te lezen wat er gebeurt is, ben ik eindelijk gaan inzien hoe leuk gedrag heel sluipend overging in afbrekend gedrag met de bijbehorende chantage en schaamte praktijken.'

En daar gaat het om. Je kunt zelf wel vermoedens verzamelen door te lezen, door met anderen erover te praten etc.; en die vermoedens kunnen je helpen om beter grip te krijgen op wat er aan de hand is; dat kan je helpen om er beter mee om te gaan; maar de diagnose 'narcisme' kan een hulpverlener niet zeggen als iemand de persoon zelf nooit gesproken heeft. Een hulpverlener kan wel erkennen dat je in een heel moeilijke situatie hebt gezeten en blijkbaar heb je die erkenning gelukkig wel gekregen.

Met erkenning dat je in een heel moeilijke situatie hebt gezeten is het herstel nog maar pas begonnen. Gelukkig heb je therapeuten gehad die dat zagen. Maar op een of andere manier kom je er niet uit. PTSS betekent post-traumatisch, dus dan moet je al uit de situatie zijn. Het lijkt wel alsof je nog midden in de situatie zit. Hoe kom je uit de situatie in het nu? Cognitieve therapie? Mindfullness training? Je kunt je ook de vraag stellen: wil ik er wel uit komen? Dat lijkt een onmogelijke vraag, maar soms is je leven zo vervlochten met de strijd uit je verleden, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat die strijd er niet meer is. Dan is het goed om even stil te staan bij de vraag: wil ik dit wel kwijt; en wat verlies ik dan? Ter vergelijking: soms zijn mensen met een levensbedreigende ziekte van slag als blijkt dat ze die ziekte gaan overleven: natuurlijk willen ze heel graag leven, maar alles was zo gevormd rond hun ziekte, dat ze niet weten hoe het verder moet als ze niet meer ziek zijn.

Tsjor

Doenja

Doenja

06-08-2018 om 09:21

Tjsor

‘maar de diagnose 'narcisme' kan een hulpverlener niet zeggen als iemand de persoon zelf nooit gesproken heeft‘
Dat kan wel. Een therapeut kan de diagnose narcisme geven zodat er meer begrip en inzicht komt in waar t slachtoffer in gezeten heeft. Dat daar geen officieel briefje bij hoort snap ik. Hoeft ook niet.
De uitspraak die je doet dat ik niet uit mijn ptss zou willen vind ik niet juist. T gaat steeds beter. Met ups and downs. Alle narcistische ervaringen zijn verweven met alle facetten van het leven. Niet zoals bij n auto ongeluk dat je alleen bij verkeersdeelname flashbacks en paniekaanvallen krijgt. Maar zoals bij mij bij alle gewone dagelijkse zaken: de honing in je yoghurt, de vlieg op je schouder, je haar in een knot, een krant op tafel. Overal kwamen ruzies over en verboden. Over alles heb ik flashbacks. Dat moet je allemaal weer een keer meemaken en a. beseffen dat wat er toen gebeurde door t narcisme kwam en b. weer resetten door er een neutraal gevoel bij te krijgen. Sommige dingen kom je jaren later pas tegen. Dat is ook de reden dat het verwerken van 20 jaar narcisme niet 1,2, 3 kan. Daar gaan jaren overheen. De uitspraak dat slachtoffers van narcisme t niet los zouden willen laten en er doelbewust in blijven hangen vind ik er een in de categorie blaming the victim.
Ik erken en ontken verschillende dingen die Oranje zegt. T zit in de betekenis van het woord diagnose. Ik zeg dat n therapeut de diagnose narcisme kan geven over iemand die er niet bij is. ‘Wat jij me verteld, daarbij lijk het er erg op dat er sprake is van spychopatische trekken of narcisme’
Ik erken dat het geen officiele diagnose wordt die in t dossier vd narcist opgetekend wordt.
Of mag je t woord diagnose allen gebruiken als het om een officiele verklaring van een arts gaat?
Ik geef zo vaak een diagnose. Zoals gisteren; ik denk dat je een zonne allergie hebt met die blaasjes op je schouder. T zit hem in de zwaarte van het woord.

Even terug

Het beginpunt was de vraag of klacht, dat een hulpverlener jou zou moeten helpen om je uit een slechte relatie te halen, door aan te geven dat er sprake is van narcisme. Dat dat niet gebeurde was een probleem. Vervolgens proberen verschillende mensen uit te leggen dat dat ook niet kan gebeuren, omdat er inderdaad geen officiële diagnose gegeven kan worden als je iemand niet zelf gesproken hebt. Dat een hulpverlener je comfortabel wil laten voelen door begripvol te zijn en met je mee te leven is iets anders.
'De uitspraak die je doet dat ik niet uit mijn ptss zou willen vind ik niet juist.' Ik heb dus niet gezegd dat jij niet uit je PTSS zou willen. Wat ik wel gezegd heb staat hierboven in #223.

Tsjor

Doenja

Doenja

06-08-2018 om 09:50

Tsjor

Tsjor, je blijft maar discussieren over wat jij denkt maar leest niet wat een ander schrijft.
‘Het beginpunt was de vraag of klacht, dat een hulpverlener jou zou moeten helpen om je uit een slechte relatie te halen, door aan te geven dat er sprake is van narcisme’
Dat heb ik nooit gezegd. Mij gaat het er juist om dat ik dat pas NA de scheiding wist waar ik in had gezeten. T gaat mij om t verwerken waar je in hebt gezeten jezelf weer op te bouwen. Dat zou niet kunnen doordat je geen diagnose over m ander kunt geven. Dat is iets anders. We praten langs elkaar heen en je vind t moeilijk om te zeggen dat iemand anders ook zinnige dingen zegt. Wil alsmaar t laatse woord hebben. Tuurlijk kan n therapeut niet zeggen ‘ jij bent getrouwd met n narcist gan maar scheiden’ . Maar een therapeut kan wel zeggen ‘ wil je je dit zo wel’ of ‘ lees dit eens en kijk eens of je herkenning vind’ en geeft dan een boek/folder over psychopathie of narcisme ( of andere stoornis waar je als partner van last van hebt. Kun je dat accepteren? Je discussieert op n manier dat je ballonnetjes oplaadt van wat zou kunnen zijn. Daarmee insinueer je dat dat aan de hand zou zijn. Als diegene dan zegt dat dat niet aan de hand is dan zeg je weer dat dat niet op die persoon slaat. Vind ik n onprettige manier want je beschuldigd in derde persoon maar achteraf speel je de vermoorde onschuld. Zo kun je blijven roepen wat je wil. Ik wil geen gelijk, maar vertel alleen mijn verhaal. Dat ik daar dan weer op hoor dat dat niet kan of waar is, vind ik weer bijzonder. Dit is t. Heb geen nut bij t neerpennen van verzinsels.

Mari

Mari

06-08-2018 om 10:07

Doenja

Ik ben al lang geleden tot de conclusie gekomen dat ik het in mijn persoonlijk leven niet moet hebben van (de meeste mensen in de) hulpverlening. Daartoe heb ik te veel thema's in mijn leven gehad waar blijkbaar nog geen platform voor was: incest, anorexia, genderdysforie, partners met seksverslaving, Lyme, narcisten: allemaal spelend in mijn leven voordat het überhaupt begrippen waren bij zogeheten deskundigen. Om van niet-deskundigen maar te zwijgen. Laatsten vielen dan ook altijd over elkaar heen om zaken die speelden als zweefteverige aanstellerij of bijvoorbeeld muchhausen bp te duiden. Later kwam er dan vaak meer begrip over die zaken in de maatschappij. Zelden of nooit erkenning van hulpverlening, laat staan van mensen die je eerst voor ongenuanceerde aansteller uitmaakten.
Toch ben ik me ook bewust geworden van het feit dat er toch altijd groepen mensen zijn die hetzelfde meemaken en dat ik daar mijn licht op moet steken. Het is een beetje dom van me om toch maar bij ieder nieuw item te verwachten dat hulpverlening en mensen die niet met bepaalde issues geconfronteerd zijn, maar direct 'om' zijn en begrijpen wat iets inhoudt. Ik heb bepaald een vlakke leercurve hierin.
Ik zelf kan het niet laten toch steeds weer te reageren met een 'begrijp het dan toch- insteek'. Ik ga proberen dat minder te doen.
Enfin, het wordt een te lang bericht want het is alleen maar de opmaat om te zeggen dat er mondiaal zeker heel specifieke en mooie hulp voor handen is. Deze video is voor mij daar een voorbeeld van:


https://www.youtube.com/watch?v=T0HelWBu9Ec

Doenja

Doenja

06-08-2018 om 10:24

Mari

Je slaat de spijker op z'n kop. Het onbegrip in de hulpverlening is enorm. Tegen die muur loop ik aan. Datzelfde onbegrip heb ik ook in de maatschappij en hier. Ik herken je uitspraak ' begrijp het dan toch'. Dat is exact wat ik ervaar.
Ik heb meerdere van de door jouw genoemde video's al bekeken, maar t beschrijft meer wat er was. Niet hoe je het verlicht, oplost en verder moet. Ik ga deze ook bekijken.

Mari

Mari

06-08-2018 om 10:41

Doenja

Dank je. Ik ben benieuwd wat je van de video vind (vind zelf de stem niet prettig). Want hij ' pakt' je wel op je eigen verantwoordelijkheid na narcisme zonder je ervaringen te downtalken.

Isolde67

Isolde67

06-08-2018 om 13:34

Tsjor

"Vervolgens proberen verschillende mensen uit te leggen dat dat ook niet kan gebeuren, omdat er inderdaad geen officiële diagnose gegeven kan worden als je iemand niet zelf gesproken hebt. Dat een hulpverlener je comfortabel wil laten voelen door begripvol te zijn en met je mee te leven is iets anders."

Hoe ik het zie:
1. het is handig als hulpverleners meer kennis hebben van narcisme en psychopathie
2. het is handig als hulpverleners daardoor sneller herkennen dat een partner van een persoon die hulp vraagt *mogelijk* met een narcist of psychopaat te maken heeft.
3. als een hulpverlener denkt dat 2. aan de orde *kan* zijn, an is het goed als de hulpverlener dat aangeeft aan de persoon die hulp vraagt in de zin van "Goh, ik herken wel het een en ander uit wat jij schets. Zou het kunnen dat je partner narcist is, narcistische trekken heeft of psychopaat is/psychopatische trekken vertoont?"
4. het zou goed zijn als de hulpverlener dan begrip toont en zegt "als dit (zie 3) aan de hand is dan snap ik dat jij het erg moeilijk hebt."
5. het zou goed zijn als de hulpverlener dan info geeft (folders, boektitels, websites en linkjes) en aangeeft dat de person die Hulp vraagt kan kijken of die herkenning daarin vindt.
6. als die persoon daar herkenning in vindt dan kan de hulpverlener met die informatie (dat het dus mogelijk/waarschijnlijk narcisme/psychopathie betreft bij de partner van) kijken hoe de betreffende persoon die hulp vraagt het beste sterker kan worden en beter ermee kan omgaan en evt. (op enig moment) zelf conclusies daaruit trekken.

Tsjor, wat vind jij van dit stappenplan?

Ik ben benieuwd of jij het -per stap- een goed idee vindt of waarom niet. Zou je dat willen laten weten?

Nog even: ben je het ermee eens dat het goed is als een arts veel kennis heeft van fysieke problemen?
Ik neem aan dat je antwoord "ja" is.
Ik ga er dan ook vanuit dat je het goed zou vinden als therapeuten veel kennis hebben van psychische problematiek en geestelijke mishandelingssituaties. Of niet?

Overigens

1. Hulpverleners zijn opgeleid maar verder ook gewoon mensen. Met diverse vormen van psychopathologie. Waar je mee geconfronteerd kunt worden.

2.http://lorentzhuis.nl/index.php/lorentzhuis/opleiding_consultatie/complexiteit_van_psychopathologie_en_huiselijk_geweld_in_families/
Er wordt opgeleid en dat is belangrijk. Nou ja, dubbel natuurlijk, want als men bepaalde patronen gaat herkennen en ziet hoe heftig het kan zijn in een gezin kan het er ook voor zorgen dat kinderen nog eerder hun ouders verliezen. En dat kan soms noodzakelijk zijn, maar waar komen ze dan terecht en gaat dat wel positief uitwerken voor de kinderen?

Donna

Donna

06-08-2018 om 14:21

Hulpverlening

Het hangt ervan af waarop de hulpverlening gericht is. Een wijkcoach of de huisarts (als deze ook de arts van man en kinderen is) zal meer gericht zijn op het systeem dan de therapeut die individuele bijstand biedt. In het laatste geval is het natuurlijk belangrijk dat er erkenning is van de situatie. Van hoe je een doorgemaakte traumatische tijd ervaren hebt. De plek die de doorgemaakte gebeurtenissen krijgt, is afhankelijk van de gekozen therapievorm. Bij oplossingsgerichte-, cognitieve gedragstherapie en mindfullness gaat het niet zozeer om het verleden, maar om de manier waarop je zo goed mogelijk verder kunt. Vooral de tweede variant lijkt me in de situatie dat iemand vastzit in een destructieve relatie zinvol.

Hulpverlening voor het gezin als geheel heeft een andere opzet. Daar zal meer de nadruk gelegd worden op de plek van de gezinsleden in het geheel. Voor de kinderen is het uiteraard beschadigend om in de door jullie beschreven systemen op te groeien. Centrale vraag zal zijn hoe de situatie voor de kinderen beter kan worden, en ja dan wordt met name naar de rol van beide ouders gekeken. “Schuld” en beschadigd raken staan vaak los van elkaar.

Een dierbare vriendin is in een gezin opgegroeid met een narcistische vader. Haar moeder heeft het verschrikkelijk te verduren gehad. Geestelijk misbruik tot en met. Zij heeft het gedrag van haar moeder als het meest schadelijk ervaren, dat ze alles toegelaten heeft. Tegelijkertijd was moeder slachtoffer, dus deze constatering heeft niets met schuld te maken. Haar ouders zijn nog bijelkaar en er valt niet met ze over te praten. Niet nu met haar als dochter, maar in het verleden ook niet als familie of bekenden erover begonnen. Het is gewoon heel tragisch.

Zoals Tsjor al aangeeft, als iemand ervoor open staat, kan er pas wat gedaan worden. Vanuit de persoon zelf.

Isolde67

Ik begin even met:
1: het is afschuwelijk als mensen zonder voldoende kennis, op basis van wat ik maar noem een Libelle-lijstje (zoveel kenmerken=raak) diagnoses gaat rondstrooien. Voor een echte diagnose moet je gespecialiseerde mensen hebben, die niet alleen DSM-V goed doorworsteld hebben, maar ook kunnen relativeren en de achtergronden ervan kennen, plus geschiedenissen, plus mogelijke behandelingen. Weet je hoe moeilijk het al is om een diagnose als 'schizofrenie' op tafel t krijgen, terwijl de verschijnselen van een psychose zo overduidelijk zijn en zo ontwrichtend?
2. bedenk dat het dan ook kan gebeuren dat jouw partner naar zo'n hulpverlener gaat en terugkomt met diagnoses over jou als borderline, manisch-depressief, PMS etc.
3. Een labeltje op je partner geeft helaas nog geen behandeling voor jezelf, uit de verhalen hier kun je opmerken dat het nauwelijks helpt, en zelfs eerder hulploosheid en machteloosheid lijkt te versterken, waardoor het moeilijker wordt om eruit te komen.
4. Een hulpverlener zal altijd begripvol moeten reageren.
5. Zelf informatie zoeken op internet is altijd verstandig en staat je vrij om te doen. Daar kom je de afvinklijstjes tegen met kenmerken en de tips over wat je zelf kunt doen, inclusief instructie-video's. Daar kun je vrijuit je vermoedens opbouwen, zonder dat je er iemand mee lastig valt. Daar kun je ook ervaringstips lezen over wat je kunt doen om verder te komen. Foldertjes zijn een beetje uit de tijd.

Ik heb zelf 'ontdekt' dat mijn collega een psychopaat op de werkvloer was/is door een televisieprogramma. Toen ik indertijd in behandeling was bij een psycholoog vroeg ik of hij dat ook gezien had. Jawel, hij had de aankondiging zelfs uitgeknipt en zorgvuldig in een boekje bewaard. Maar voor hem ging dat niet verder dan: nu denk jij dat je daar last van hebt, hoe komt dat, wat zijn de achterliggende oorzaken (bij jou).
Ik ben bij hem weggegaan, omdat er een bijzonder gemakkelijke, voor-de-hand-liggende route is naar mogelijke oorzaken en ik had geen zin om hem daarin te voeden of daarmee te onderhouden.
Het heeft enige tijd geduurd, voordat ik zelf besefte dat het wel zo kon zijn dat die collega zo was, maar dat ik er last van had en dat ik dus daarmee aan de slag moest.
Bij mij hielp tapping en rapid-eye-movement-therapie wel.
En jaren later de bevestiging vanuit de werkvloer, dat mijn collega inderdaad het probleem was en niet ik. Maar de 'diagnose' heb ik zelf gesteld, dat is nooit bevestigd, en uiteindelijk telde alleen dat ik er last van had.

Vergis je niet: veel van die zogenaamde diagnoses die al snel hier over het scherm vliegen zijn boterzacht, dat wil zeggen dat het vaak om algemene kenmerken gaat, die bij de een wat meer zijn ontwikkeld dan bij de ander en waarvan het moeilijk is om te zeggen of het een probleem is voor de persoon zelf of voor de omgeving. Als de omgeving iets als een probleem ervaart, dan wil dat nog niet zeggen dat er een psychisch probleem aan de orde is. Hoeveel 'moeilijke' exen hebben ondertussen alweer een nieuwe relatie opgebouwd, die schijnbaar probleemloos stand houdt? Bovendien blijken veel van die 'diagnoses' nogal onderheving aan mode-verschijnselen.

Uiteindelijk telt vooral de vraag: waar heb jij last van? Dat is dan niet: die ander. Maar de manier waarop jij die ander hebt ervaren. En daar kan een hulpverlener je bij helpen (hopelijk).

Tsjor

Donna

Donna

06-08-2018 om 14:25

En inderdaad

Hulpverleners zijn maar gewoon mensen, ook zij kunnen het fout hebben en de plank misslaan. Zowel door het niet herkennen van persoonlijkheidsstoornissen als door het zien van persoonlijkheidsstoornissen die er niet zijn en waardoor misschien totaal verkeerd ingegrepen wordt. Zeker in scheidingssituaties speelt dit probleem natuurlijk een rol.

Tsjor

"Weet je hoe moeilijk het al is om een diagnose als 'schizofrenie' op tafel t krijgen, terwijl de verschijnselen van een psychose zo overduidelijk zijn en zo ontwrichtend?"'
Je kunt een psychose hebben zonder dat je schizofreen bent. Er is trouwens ook een heel interessante discussie waarin vooral psychiater Jim van Os zich roert of schizofrenie als diagnose wel moet blijven bestaan. Maar bijna geen hulpverlener zal ontkennen dat iemand een psychose heeft als de kenmerken duidelijk zijn.
Terwijl het lastige is bij narcisme dat iemand psychotische kenmerken kan hebben, zonder dat het een volledige psychose is en vaak ook wordt geloofd, zelfs door hulpverleners als hij zijn waandenkbeelden bedenkt. Mijn man zegt dat ik eigenlijk Joods ben maar dat nooit heb verteld. En dus een vijand van zijn volk. En dat mijn familie dat dus ook is, maar het daar natuurlijk nooit over heeft want dat moet geheim blijven. En één hulpverlener zei een keer tegen mij: waarom zeg je dan niet gewoon dat je dat bent? (geloofde dus blijkbaar mijn man zonder mij daar vragen over te stellen.) En een andere hulpverlener was na een half jaar helemaal verbaasd toen ik zei dat ik helemaal niet joods ben. En zij dacht gelijk aan een psychose, terwijl ik haar moest uitleggen dat het dat ook weer niet was.
Dan is iets meer kennis bij hulpverleners en iets minder angst voor waarheidsvinding (zeggen ze vaak dat ze dat niet doen) wel wenselijk.

Tsjor

"3. Een labeltje op je partner geeft helaas nog geen behandeling voor jezelf, uit de verhalen hier kun je opmerken dat het nauwelijks helpt, en zelfs eerder hulploosheid en machteloosheid lijkt te versterken, waardoor het moeilijker wordt om eruit te komen."
Dat herken is niet hoor dat het door een labeltje moeilijke wordt. Volgens mij juist niet. Zoveel vrouwen zeggen: als we eerder hadden geweten dat het narcisme zou kunnen zijn, was het voor ons veel minder moeilijk geweest.

Isolde67

Isolde67

06-08-2018 om 16:22

Tsjor

Jammer dat je niet gewoon reageert op mijn vragen, bijv. op vraag 1
"1. het is handig als hulpverleners meer kennis hebben van narcisme en psychopathie".

Gezien jouw reactie en "omtrekkende beweging" denk ik bijna dat je zegt "nee, dat vind ik niet".

Dat kan ik me toch niet voorstellen.

Volgens mij is meer kennis wel goed.

En vanzelfsprekend moet men zich bewust zijn van zijn beperkingen, net zoals een huisarts weet dat hij geen specialist is. Maar met meer kennis kan hij wel eerder aan bepaalde opties denken. En daardoor beter handelen dan iemand die geen kennis heeft.

En ik geef ook duidelijk aan dat iemand geen diagnose hoeft te stellen, maar alleen kan zeggen dat het wel lijkt op dit of dat en dat dat iemand soms kan helpen. Want dan kan iemand zich meer in iets gaan verdiepen.

Over het algemeen zijn mensen geholpen met begrip en erkenning.

Ik krijg steeds de indruk dat jij erkenning (dat je man zeg maar bijzondere problematiek lijkt te hebben die jou het leven wel erg moeilijk maakt) soort van onzin vindt.

Ik snap niet waar dat bij jou vandaan komt.

Het is nog steeds zo dat een vrouw in die omstandigheden zelf moet kijken wat *zij* kan doen, want zij weet als de beste dat ze haar man niet kan veranderen, maar begrip en erkenning kunnen een vrouw wel helpen sterker te worden, minder aan zichzelf te twijfelen.

FF zo

FF zo

06-08-2018 om 17:29

Isolde67

"Volgens mij is meer kennis wel goed"

En waarom denk jij dat ze meer kennis nodig hebben? Kun jij dat beoordelen.

Mijn ervaring met therapeuten is dat zij niks loslaten over de partner omdat zij nu eenmaal aan geheimhouding zijn gebonden. Zonder expliciete toestemming zul je nooit horen hoe of wat.

Enige waarmee ze je kunnen helpen is het 'Tsjakka'-gevoel. Laten merken dat je in zware omgeving zit en dat het allemaal heel erg is. Bevestigingen dat het er allemaal inhakt.
Door draaien te geven als ... je bent sterke vrouw alleen je weet het zelf nog niet.... hopen ze de patient een impuls in de goede richting te geven en uit haar/hem zijn putje te hijsen.

Hulpverleners zijn over het algemeen best goed onderlegd en geschoold. Alleen zijn ze met handen en voeten gebonden aan wat ze wel en niet mogen zeggen.

Alison

Alison

06-08-2018 om 21:19

Over hulpverlening

Ik lees mee en schrijf weinig maar nu wil ik mijn ervaring even delen.
Met een kind ging het helemaal niet goed en er waren gesprekken bij een psycholoog.
Ex ging daar naar toe met dat secreet van hem en zoon en heeft daar de hele geschiedenis vertelt.
Later had ik een gesprek en heb ik mijn verhaal vertelt. Ik weet dat die psycholoog niets mag vertellen en daar heb ik ook niet naar gevraagd. Maar ik kan wel raden wat dat stuk ellende van een ex allemaal heeft gezegd.
Hoe dan ook, ik zit daar dus en vertel alles en ik zie die wenkbrauwen steeds hoger gaan. Echt, die keek zo stomverbaasd. Aan het eind bedankte hij me voor het verhelderende gesprek en wenste me alle goeds.
Duidelijk dat de ex mij daar ontzettend zwart had zitten maken en dat de psycholoog een totaal ander persoon had verwacht. Of de psycholoog mij of hem geloofde doet er niet zo toe maar ik vond het fijn om mijn verhaal te doen en het beeld over mij te veranderen en ik meen ook uit de non verbale communicatie iets van begrip, medeleven en geloof in mijn verhaal te zien. Dat deed goed.

Donna

Donna

06-08-2018 om 21:28

Kern

Of je tijdens jouw individuele traject nu vastzit in een destructieve relatie of er los van gekomen bent, het (mogelijke) narcisme van de ander moet toch nooit de kern zijn? Uit ervaring: ook tijdens andere trajecten gaat het, als het goed is, niet over de ander. Deze aanpak komt volgens mij niet voort uit een gebrek aan kennis, maar juist door te kijken naar welke therapieën evidence based zijn en welke niet. In de hulpverlening is enorm veel ervaring met destructieve relaties waarin ook nog eens kinderen knel zijn komen te zitten. En hoe meer ervaring, hoe duidelijker wordt hoe ontzettend complex deze materie is. Juist ook omdat er twee actoren zijn en er altijd sprake is van een wisselwerking. In en destructieve relatie functioneren per definitie alle betrokken personen niet optimaal, anders zouden ze simpelweg niet in die relatie zitten. Als er kinderen betrokken zijn, kan ik me voorstellen dat je niet uit elkaar wilt gaan, maar ook dan zal het persoonlijke hulpverlenerstraject gericht zijn op jouw gedrag.

Donna

bedoel je te zeggen dat het destructieve van een destructieve relatie zit in de relatie op zich. En dat dat inhoud dat als één partner op een gezonde manier zou reageren, de relatie niet meer destructief zou zijn?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.