Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

Sara

Sara

06-09-2018 om 08:39

je eigen mening durven geven

Voor de allereerste keer ben ik een maand geleden ingegaan tegen mijn broer.Hij is best een lieve gast, maar we zijn twee verschillende karakters met een totaal andere visie tegen bepaalde dingen in het leven.Ik heb me al vaak geergerd gehad aan bepaalde zaken, maar voor de lieve vrede hield ik altijd braafjes mijn mond.De band bleef wat oppervlakkig heb ik altijd de indruk gehad, maar de laatste tijd verliep die duidelijk vlotter.
Tot er uiteindelijk beslissingen moesten worden genomen die ons werden opgedragen door onze ouders.Ik hield me netjes aan de afspraken, hij keurde één van mijn keuzes af en ging voor dezijne.Ik voelde me teleurgesteld, het voelde als geen respect hebben...terwijl ik er tijd en moeite had ingestoken.Toch was ik er in eerste instantie niet echt tegenin gegaan.
Tot het mij uiteindelijk dan toch te hoog zat en ik mijn mening heb gegeven, misschien wat fel uit de hoek gekomen (zonder verwijten hoor) Hij was enorm geschrokken, we hebben het uitgepraat en ikzelf heb eens duidelijk gemaakt dat het toch wel belangrijk is om meteen eerlijk te zijn tegen elkaar en dat ik ook van plan ben van dit in de toekomst te doen.

Het was een opluchting nadien voor mij, nooit gedacht dat ik dit zou durven, maar hoe komt het dan dat ik me nog steeds een beetje slecht voel erbij?

Wie heeft nog ervaring met dit soort situaties?

Marian

Marian

06-09-2018 om 12:43

Ik denk dat je je slecht voelt omdat je ooit (als kind misschien?) bent afgewezen op je eigen mening geven. Dat heb je geinternaliseerd en daarom heb je het zolang niet gedaan. Geweldig dat je het nu wel gedaan hebt, het was een opluchting en het kwam toch goed met je broer. Prima toch? Knap hoor!

Lou

Lou

06-09-2018 om 12:48

Wennen

Het is nieuw voor je, misschien een beetje eng. Je moet er nog aan wennen. Je voelt je er een beetje slecht bij, maar je voelt je óók opgelucht. Een uitstekend begin om verder te gaan op deze weg. Als je je slecht voelt, denk dan direct aan die opluchting die er ook is!

Marian

Marian

06-09-2018 om 12:53

iets in je verwart je mening geven en voor jezelf opkomen met mensen kwetsen. Heel herkenbaar, maar het is gewoon niet waar. Vaak vinden mensen het juist fijn als jij je grenzen aangeeft, heb ik gemerkt. Maar ik moet hier ook nog in leren hoor, vind het heel moeilijk soms

sara

sara

06-09-2018 om 13:25

inderdaad moeilijk

Het is voor mij altijd moeilijk geweest, als kind, jongvolwassene...om tegenover mensen, die mij vooral nauw aan het hart liggen, mijn mening te geven of ergens niet mee akkoord te gaan.Vanwaar dit toch wel moeilijk probleem komt weet ik niet.Misschien is het gewoon mijn karakter of is het een gevolg van andere gebeurtenissen in het verleden.Ik heb een hekel aan ruzies, discussies enz...krijg het dan enorm benauwd.Probeer de kerk dan ook steeds in't midden te houden door te bemiddelen, in te praten op mensen...echt wel een heel vermoeiend dat me beetje bij beetje uitput.
Deze soort van 'uitbarsting' zal het gevolg geweest zijn van alle opgekropte frustratie en het voelde vlak nadien goed aan.Heb ook aangegeven dat ik het er verder niet meer wil over hebben, maar toch ben ik nu weer aan het piekeren.Wat als het toch weer wordt opgerakeld?Weet het, dit lijkt zo stom, maar het is sterker dan mezelf.

Goed

Ik denk dat het een goede en leerzame ervaring voor je is. Dat je nu vaker je mening durft uit te spreken omdat je ook ervaren hebt wat het opleverde :’ gehoord worden’.

Het rottige gevoel zakt wel weg, even wennen aan je ‘nieuwe’ ik.
Laat het je vooral niet weerhouden in het vervolg voor je mening en ideeën op te komen.

Ik be; blij voor je dat je broer er van schrok ipv over je heen ging lopen. Ook leerzaam voor hem.

Kleine Zus

Kleine Zus

08-09-2018 om 04:34

Ervaring

Ja, ik heb ervaring. In het verleden al meerdere malen discussies met mijn broer (type: hele grote mond, klein hartje) gehad, terwijl de rest van mijn broers en zussen hun mond houden om de lieve vrede te bewaren. Het resultaat: Al jaren geen contact meer met hem. Onze werelden liggen zo ver van elkaar af en ik denk dat het beter is dat we beiden ons eigen leven leven en elkaar met rust laten. We komen elkaar wel eens tegen op familieverjaardagen, maar nemen beiden de beleefdheidsregels in acht: een begroeting bij binnenkomst. Verder hebben we elkaar niets te vertellen. Eerlijk gezegd zou ik ook niet meer willen dat ons contact wordt hersteld, ik vind het wel goed zo.

Grenswachter

Grenswachter

08-09-2018 om 08:09

Sara

Ik herken het heel erg. Ik gaf ook nauwelijks mijn mening of grenzen aan tot een paar jaar geleden. Ik heb toen een soort therapie gehad waarin ik heb geleerd waar voor mij de grenzen liggen en hoe ik die moet bewaken. Het geven van je eigen mening is daar een gevolg van: jouw broer is ook een grens gepasseerd bij jou. Bij mij gebeurde dat ook steeds.
Het was een vreemde gewaarwording om voor het eerst een confrontatie met iemand aan te gaan en zeker ook voor degene tegen wie ik het had. Maar uiteindelijk voelt het beter. Ik ben nu zichtbaar, mensen weten wat ze aan me hebben. Ik word beter gewaardeerd op mijn werk, ik heb er veel meer plezier in en samenwerken met anderen gaat me beter af. Ook privé: vriendschappen en relatie zijn plezieriger en meer verdiepend geworden. Niet dat ik nou de hele tijd diepe gesprekken voer, maar de grenzen zijn helder bij mij, dus de fijne dingen ook. De energie is bij mij weer gaan stromen zeg maar, en mijn omgeving vindt dat ook prettig.
Je moet er zeker mee doorgaan !

Jackie

Jackie

08-09-2018 om 09:05

herkenbaar

Ik vind het heel herkenbaar hoor dat rotte gevoel. Ik kan me meestal heel goed uiten en verdedigen bij mensen bij wie ik me op mn gemak voel, kan ook prima in discussie, maar bij sommige mensen kies ik er soms voor om de moeite niet te nemen. Dat zijn meestal mensen die juist wat verder weg staan zoals mijn schoonmoeder. Bij haar komt het omdat ik haar maar een paar keer per jaar zie en die tijd wil ik dan niet verpesten voor mijn man. Bovendien gaat het ook meestal om kleine dingetjes. Maar áls ik een keer wat 'fel' reageer en opeens iets heel hard verdedig heb ik dat gevoel ook. Het voelt dan een beetje alsof je de ander hebt teleurgesteld, want je was altijd zo meegaand maar opeens doe je heel anders, je ziet dat de ander schrikt, dus je bent bij diegene opeens je 'zelf' die zij gewend zijn te zien, niet meer. Terwijl je eigenlijk juist eindelijk jezelf bent! Door het opkroppen kan het er bij mij wel nog feller klinken dan de bedoeling en dat is het enige wat ik dan moet leren te reguleren, maar nee voor het geven van je eigen mening hoor je je verder niet rot te voelen!

Waarschuwing

Ik herken veel van wat Jackie beschrijft. Ook het iets fellere naar specifieke personen. Voor mij werkt het eerder als het uitsturen van een waarschuwing: ‘pas op, want ik ben niet vergeten hoe je kan zijn’ of ‘de afstand tussen ons is er niet voor niets’. Zo voorkom je dat ze menen over je heen te kunnen walsen.

Dat uitsturen doe ik niet bij mensen waarbij dat niet nodig is. Dus ja, dat maakt mij tot twee verschillende individuën; de immers vriendelijke begripvolle en de scherpe en waakzame wanneer dat nodig is. Ik heb er geen moeite mee want ik weet hoe dat ontstaan is.

Kleine Zus

Kleine Zus

08-09-2018 om 12:08

Grenzen aangeven

Ik ben juist wel heel goed in grenzen aangeven, familie of niet. En noem me ongevoelig; ik heb er totaal geen moeite mee dat daardoor het contact met sommigen is verbroken. Het is meer een opluchting.

Marian

Marian

08-09-2018 om 14:42

Wat is je eigen belang?

Ik ben er achter gekomen voor mijzelf dat er altijd ook een eigenbelang zit in het niet opkomen voor je grenzen. Bij mij is dat angst voor eenzaamheid. Ik ben bang dat iemand dan uit mijn leven wegloopt en met name bij mensen die dicht bij mij staan wil ik dat dat niet dus voel ik mijn grenzen niet eens of veel te laat.
Ik weet ook dat het door mijn jeugd komt: als ik daar mijn grenzen aan had gegeven zou ik totaal alleen hebben komen te staan dus het was een vorm van overleven om het niet te doen. Wel waardeloos want ik weet niet zo goed hoe er vanaf te komen. Ik voel vaak die grenzen niet en omdat ik ze zo laat voel, is de lading op mijn boodschap naar de ander als ik het eenmaal doe, vaak te zwaar. Er zit rente op zeg maar. Veel therapie al gehad, zelf assertiviteitscursussen gegeven. Ik kan ook assertief zijn, daar zit het hem niet. Het zit hem in het feit dat ik automatisch mijn grenzen opschuif en niet meer voel als iemand nabij is.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.