Relaties Relaties

Relaties

JJ

JJ

18-05-2018 om 13:37

Verder na ontrouw deel 4

Deel 3 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-3


Hoedan

Hoedan

27-09-2018 om 13:44

Puinhoop

Oh Puinhoop wat beschrijf je dat treffend. Zo voel ik me momenteel ook. Hier op dit moment weer een dip. Man die weer heel hard gewoon doorgaat met toekomst. En dat ik het gevoel heb dat ik alleen aan het verwerken ben. En ook wat trigger momenten hier. Man blijft dat lastig vinden. Enorme ruzie hier ook over gehad. Ups en downs.

JJ

JJ

27-09-2018 om 14:05

tja

"JJ, steeds weer die beelden zien is kwellend, dat zul jij ook wel hebben en met ons veel meer anderen. Ik zie ze voor me in haar bed, alles doen wat wij doorgaans doen, en vooral het diep in elkaars ogen kijken en intens zoenen. Dat laatste vind ik eigenlijk het ergst. Zo intiem. Hij houdt veel van zoenen, met mij ook. Er is gewoon niets wat nog van ons is, alles heeft hij ook met haar gedaan. Die dierbare handen, die sensuele lippen, die oplichtende ogen, verliefd, verschrikkelijk dat zij dat allemaal heeft gekregen."

Ik heb wel mijn periodes ja, de laatste dagen wat meer aanwezig, terwijl ik er de weken daarvoor weinig last meer van had.
Dat ik naar haar kijk en de gedachtes dat er andere handen, een andere mond, een andere (...) is geweest. De lippen die ik kus op plaatsen is geweest, de hand die mijn hand vasthoudt .. enfin. Je snapt het punt.

Echt diepe pijn doen ze me niet meer, die gedachten. Meer nog de vragen waarom het zo snel heeft kunnen gebeuren in de context van het gebeuren vorig jaar. Vakantie, scheiding aankondigen, op een ander duiken en weer doorstarten met mij. Het voelt waardeloos overbodig dat het gebeurd is en het doet me toch veel dat ze met een ander intiem is geweest.

Dat zou ik wel degelijk graag vergeten.

De lessen uit de hele periode natuurlijk niet, die zijn me ook wel weer waardevol en leerzaam.

Mari

Mari

27-09-2018 om 14:16

ja maar ...

Puinhoop schrijft dit: "Dat stoort me wel eens bij de visie van zelfs therapeuten: alsof het er niet toe doet. Terwijl het wel je hart gebroken heeft."

Dat begrijp ik heel goed van jou Puinhoop.

En ik begrijp ook heel goed wat Perel zegt "niet in je slachtofferschap blijven hangen"

Maar hebben jullie dan niet iets van "ik wil geen slachtoffer zijn, maar het ziet er naar uit dat dit verdriet blijft, dus dan moet ik het uitmaken"?

Ik weet het, jullie houden van je partner, net als ik deed en nog steeds doe. Maar door de ontrouw bleef ik eeuwig het slachtoffer, door het verdriet.... dat altijd maar weer terugkeerde

Ik weet dat dit niet is wat jullie willen horen, jullie willen een hart onder de riem. Toch moet het me vandaag even van het hart: ik zie zooo dat het verdriet maar blijft en je wordt er niet echt in gezien noch gevalideerd

Fijn te weten dat het niet gek is

Jeetje wat herkenbaar van iedereen zeg! Fijn in die zin om te horen dat je echt niet de enige bent met die gedachtes! Die doen nog zo’n pijn. En ik vind het lastig om als er zo’n moment is er geen vervelende opmerking over te maken zoals; deed je dat bij hoor ook oid. Soms slikt mijn man de opmerkingen maar na een paar keer is het moment natuurlijk ook weer weg en dan heb ik spijt... Maar goed ik lees wel dat ik niet de enige ben.

@hoedan idd weer vergelijkbaar met hier. Alleen maar met toekomst bezig. Heb een beetje het idee dat dat ook zijn vlucht is. Er staan een paar keuzes hier mbt switchen van baan en/of starten van onderneming. Door deze keuzes wil hij wel graag weten of ik wel blijf. Dat ik die garanties niet kan geven maakt hem onzeker.

Soms denk ik wel eens: had ik er maar meteen de stekker uitgetrokken, was makkelijker geweest(zal ook een moeilijke weg zijn)
Van de andere denk ik dan weer maar diep van binnen wil ik blijven anders was ik al weg geweest. Of ik laat me toch niet sollen en laat het toch niet gewoon gebeuren! Voelt zo dubbel allemaal.
Maar goed ik heb hier al vaker gehoord dat het allemaal tijd nodig heeft. En ik hoop dat ik dit over een jaar ook kan zeggen.
Voor mij is er nog wel een puntje wat ik enorm lastig vind is een twee kindje. Dit was mijn wens en we hadden ook de keuze gemaakt ervoor te gaan. Nu durf ik het niet en mijn leeftijd tikt wel zeg maar..(ben al 37) Omdat je je toekomst in één klap weg ziet vallen en je ideale plaatje wegvalt doet voor mij wel extra pijn. Maar ik besef me maar al te goed dat de basis voor nog een kind nu niet goed is. Pffff

Weet niet meer wie het schreef/vroeg maar mijn man leest niet mee.

Mari

Ik ken je verhaal niet helemaal. Maar als ik het goed begrijp ben jij na ontrouw weg gegaan? Na een tijdje pas of direct?
Ik snap je punt zeker en dat maakt het ook zo lastig...
Voor mij gevoel zijn het nml twee slechte keuzes:
- blijven met de vraag of je ooit nog verder kunt zonder dat dit een belemmering is....
- of uitelkaar en dus niet als gezin verder wat ik mezelf maar vooral mijn zoon ook niet gun

Miss

Miss

27-09-2018 om 18:39

Herkenning

Hier ook.
Uitspraken als:
Man gaat vrolijk door met dagelijkse leven. "Hoezo het gaat toch goed?"

"Ik weet dat je verdriet hebt, dat mag er zijn" maar begrijpen. Nee, nee, nee dat doet hij echt,echt niet.

Hij weet niet wat het is om jaren intensief bedrogen te zijn.

Senna en alle andere het heeft giga veel skills nodig te blijven.
Maar begrijp jou compleet Mari. Hoeveel je ook van hem gehouden hebt en nog houdt, blijft volgens mij oneindig. Hij zijn ziek. Zo zie ik mijn man echt. En zie het steeds en steeds meer in.

Eerst viel ik van een ladder, toen hij doodleuk (2 weken geleden) met therapie stopte viel ik van een hoogwerker. Ik heb er heel veel last van, het gevoel dat hij me "zoet " hield de af gelopen maanden. Deze klap komt op de rest en begint zich nu te uiten.
Volgende week naar systeem therapie. Ga het daar ook aankaarten. Ben echt bang dat hij zichzelf verliest in de toekomst. En wat moet ik er weer mee... de machteloosheid...

En ik wil hem zo graag geloven, maar dat wantrouwen. Het duiveltje op mijn nek noemde ik het gisteren tegen hem. Maakt me zo waakzaam... bah baal er zo enorm van!!!! Heb daar geen woorden voor!

Puinhoop

Puinhoop

27-09-2018 om 20:23

Geen grote beslissingen

Gouden tip van Perel: neem geen grote besluiten -zoals uit elkaar gaan- zolang je je nog in die achtbaan van emoties bevindt. En dat is mijn devies ook: uit elkaar gaan kan altijd nog. Eerst proberen er samen uit te komen, en ik denk dat therapie onontbeerlijk is, omdat veel mannen/vrouwen zich niet realiseren dat vóór ze 'verder kunnen' of begrip vinden voor wat ze gedaan hebben, laat staan de trouwe partner zijn/haar aandeel laten zien, ze eerst ruimte moeten geven aan het verdriet van hun m/v. En omdat niemand zich slecht wil voelen, als 'dader', gaan ze dat uit de weg.

Bij herhaling

@Miss, bij de eerdere acties van je man werd hij niet geconfronteerd met jouw boosheid en verdriet en teleurstelling in hem omdat jij nergens van wist.
Nu staan de zaken er anders voor; als hij weer de mist in gaat, ondanks zijn mooie woorden, dan heeft het bestaan van je kind geen verzoeningskracht meer en weet je dat hij niet kan verbeteren.

Stip

Stip

28-09-2018 om 21:08

Miss

" Nu staan de zaken er anders voor; als hij weer de mist in gaat, ondanks zijn mooie woorden, dan heeft het bestaan van je kind geen verzoeningskracht meer en weet je dat hij niet kan verbeteren."

Poeh wat een stelligheid.

Ik heb er niet zo naar gekeken. Het is verschrikkelijk Miss, de situatie waar je in beland bent. Het feit dat je wantrouwen zo groot is tov de man die je lief hebt. ( is dat nog zo?? - ik heb mij dat destijds lange tijd wel afgevraagd).
Als ik je postings laatste weken lees zie ik t ook als zorgelijk dat hii gestopt is met therapie. Ik snap de reden ook niet - hoeft ook niet. Als jij t maar volgen kunt. En kunnen volgen is 1 ding; accepteren is een tweede.
Begrijp ik t goed dat jullie samen systeemtherapie doen? Wiens systeem krijgt de aandacht? Ik hoop dat dat nu in eerste plaats zijn systeem is ; daar kan de sleutel wel eens liggen. Wat maakt dat hij wel systeemtherapie wil? ( mssn ben ik de draad wel kwijt en ben jij alleen naar systeemtherapie? Dan zou ik m aan z n haren meeslepen..).

Miss je maakt je zorgen omdat hij de aanbevolen therapievorm niet wil - terecht misschien. Ik zou 't destijds ook zien als ; hij heeft dit niet voor mij, voor ons over. Dat was voor mij van belang. Volledige inzet om samen een kans te maken. Man vond t eerst ook niet nodig - dan was voor mij de consequentie dat we uit elkaar zouden. Toen ging hij alsnog. Het kan angst zijn van je man - hopelijk gaat hij onder ogen zien wat maakt dat hii toch wegloopt. Die systeemtherapie kan m daar in helpen. Als hij durft. En als zijn angst jullie te verliezen groter is dan de angst om zichzelf onder ogen te komen.

Stip

Ik had het niet als stellig bedoeld. Eerder als een kans. Een kans dat het mogelijk is dat haar man haar niet meer zal bedriegen, ookal volgt hij geen therapie meer omdat hij gezien heeft wat het haar doet en hij nu meer bewust is van hij feit dat hij haar ook kan verliezen.

Tomaatje84

Tomaatje84

29-09-2018 om 08:30

Mijn verhaal

Eerst een stukje voorgeschiedenis. Ik ben door 2 ex-partners bedrogen met vreemdgaan. De ene met een goede vriendin terwijl ons kind 9 weken was. Partner 2 heeft mijn vertrouwen helemaal kapot gemaakt.

Huidige partner heeft stukje bij beetje mijn vertrouwen weer opgebouwd en zijn nu 9 jaar samen en hebben, behalve mijn zoon uit mijn eerste relatie, een dochter samen. Zijn erg gek op elkaar, maar de seks is nooit top geweest. Dit is aan mij te wijten. Hij had een ex die best van spannende dingen hield en ik heb gewoon een verleden waarbij ik seks als iets banaals zie (de reden hiervan heb ik nooit iemand verteld). Alles eromheen zie ik als liefde, de daad zelf doet me weinig (dit was niet alleen bij mijn partner het geval).
In het begin ben je verliefd, wordt er meer geknuffeld en gekust. Je neemt er langer de tijd voor en doet meer moeite voor elkaar (dit was tenminste bij ons het geval). Dit werd steeds minder en steeds meer 'doelgericht'. Waardoor ik steeds minder zin kreeg, omdat het voor mij alleen iets plats werd.

Een paar jaar geleden heeft partner geappt met zijn ex. Waarin het gesprek zo ging dat hij de sex met haar miste, de spanning. Want die was er bij ons maar weinig. Ik ben erachter gekomen en ik werd stikonzeker. Heb ge-eist dat hij haar nummer zou verwijderen. Dit zou hij doen.

Paar maanden later kwam ik erachter dat ze nog gewoon in zijn telefoon stond, alleen met een andere naam. Ik was gebroken. Niks ongepast meer met elkaar gedeeld, maar het voelde toch als bedrog. Dit hebben we stukje bij beetje achter ons kunnen laten.

Ik heb een jaar geleden een nieuwe vriendin leren kennen. We herkenden van alles in elkaar en voelden ons echt bij elkaar op het gemak. Uiteindelijk vertelden we elkaar alles en het vertrouwen was geboren. De partners en kinderen klikten ook goed en deden veel samen. Ik werd stukje bij beetje zekerder door deze vriendschap en werd steeds gelukkiger in mijn leven, gewoon door zo'n vriendin.

Afgelopen dinsdag ben ik erachter gekomen dat partner en deze vriendin achter mijn rug hebben zitten appen de laatste paar weken. Het ging verder dan wat flirten, ze heeft foto's gestuurd (hij niet zegt hij). Hij voelde vlinders en vond het allemaal reuze spannend. Hebben een keer afgespoken en hebben gekust (zonder tong zegt hij, dus meer kusjes) Hij voelde de spanning weer die hij bij ons miste. Hij bekende dat hij beetje verliefd op haar was. Niet zozeer op haar persoonlijk, maar 'verliefd op de vlinders'. Haar man is erachter gekomen en heeft gezegd dat ze ermee moest stoppen. Ze is gewoon doorgegaan. Pas nu ik erachter ben gekomen is het gestopt. Ik heb na een paar dagen een app gestuurd met mijn gevoelens, ze heeft gereageerd dat het haar zo speet en me daarna direct geblokkeerd op whatsapp en sociale media. Alsof ik de boosdoener was.

Hoewel ik ook snap dat hij die spanning bij mij niet vind, heeft het me toch enorm gekwetst. Mijn vertrouwen is echt volledig weg, zowel in mijn relatie als in mn vriendschappen. Want heb ik heel die vriendschap verbeeld? Hoeveel ben ik dan waard geweest? Wel zeggen je schuldig te voelen, maar toch ermee doorgaan...

We hebben deze week wel goede gesprekken gehad. Hij doet enorm zijn best. Ik heb eindelijk mijn hart gelucht over mijn verleden, waardoor ik problemen heb met de seks zelf. Hij wist wel dat ik wat naars had meegemaakt, maar niet in welke (heftige) mate. Het lucht op dat ik het verteld heb, maar de hele rambam komt nu keihard naar boven. Ik slaap niet meer, als ik slaap heb ik nachtmerries, ik eet niet meer en kan alleen maar huilen

We hebben afgesproken meer tijd voor elkaar vrij te maken. Heb gezegd dat ik echt de dingen om de seks heen mis. De romantiek, het verleiden, 'het hof maken'. We gaan proberen om deze dingen weer op te pakken en hebben voor het eerst sinds we samen zijn een weekendje weg geboekt met zijn tweeën. Ik hou enorm veel van mijn partner, hij is verder écht een goed persoon. Maar ondanks dat er nooit een echte 'daad' is geweest ben ik zo bang dat het vertrouwen nooit meer terugkomt...

Sorry voor het lange verhaal, soms moet je gewoon even je hart luchten. Ik heb niet het idee dat ik dit bij bekenden kan doen. Bedankt voor jullie luisterend oor/lezend oog.

Miss

Miss

29-09-2018 om 08:54

"En kunnen volgen is 1 ding; accepteren is een tweede.
Begrijp ik t goed dat jullie samen systeemtherapie doen? Wiens systeem krijgt de aandacht? Ik hoop dat dat nu in eerste plaats zijn systeem is ; daar kan de sleutel wel eens liggen. Wat maakt dat hij wel systeemtherapie wil? ( mssn ben ik de draad wel kwijt en ben jij alleen naar systeemtherapie? Dan zou ik m aan z n haren meeslepen..)."

Hoi Stip,
Ja het wantrouwen is enorm. Het zit hem niet eens zo zeer in het wantrouwen als hij weg is maar de woorden. De gehele dag door komt het stemmetje, met DAT zei je toen ook. Je beloofde mij 15 jaar lang vanalles. Nu voelt het als een illusie. Terwijl ik nog steeds verder wil, ik serieuze spijt en verdriet zie. Maar de woorden betekenen momenteel weinig voor me.
Hij geeft volledige openheid in alles. Maar achter alles komt mijn gedachte weer omhoog.
Miss je kunt kijken wat je wilt, hij is zo goed in pc's ( hij is een prof in pc s, dus geloof mij ik vind never nooit wat) dat is allang gewist....
Dat soort gedachtes. En dat bespreek ik ook. Zonder een verwijtende toon. Maar dat zijn de feiten. En eigenlijk heeft mijn intuïtie me alles gezegd. Dus waarom wil ik toch steeds die bevestiging. Als het zo is kom ik er wel achter, maar het is de "angst" het wantrouwen dus.
Ik probeer nu rust in mijn hoofd te creëren.
Ik wil mijn warme hart niet kwijt, dat is wat ik ben en altijd het goede van de mens heb gezien... alleen heb ik even totaal geen balans meer...
Maar ook het erover praten valt me soms zwaar...
Het lijkt zn cirkel... Ik zit in het verdriet, man troost me. En dan pak ik me weer op... En ga door.

De antwoorden op je vragen.
Hij is gestopt met individuele therapie. Ook zn psycholoog. De reden daarvan is een 8 weeks traject wat hij niet wil volgen. Het is een traject over emoties. Ze noemen het emotie regulatie stoornis ? Met verslavingsdrang en adhd.
Hij heeft alleen nog intake gesprekken gehad. Maar hij kan het allemaal zelf wel. Hij weet wel wat hij moet doen. En dat is van vrouwen afblijven en maken dat ik weg kom. ( eigen woorden)

Ik wil hem zo graag geloven. Soms lukt het een beetje en komt er een trigger.
Gisteravond had ik een feest van mijn werk. En op die locatie begon de affaire met zijn collega. Daar sta je dan.... En moet ik mijn tranen afknijpen... omdat ik verder wil. En niet steeds weer moet huilen om die gedachte. Toch heb ik er een leuke avond er van gemaakt maar het is anders.

Tijdens onze 3de sessie systeemtherapie heb ik die man zowat " gesmeekt" of we bij hem in therapie mogen blijven. Daar stemt man mee in. Maandag hebben we de volgende sessie en daar zal ik het ook weer aanbod brengen.
Mijn mans moeder is stervende. Het voelt nu als stilte voor de storm...
Als ze straks echt overlijd... dan gaat hij hulp zoeken ( zegt hij als het nodig is, maar ook dat geloof ik niet helemaal) eerst zien.
We zullen dus veel aandacht aan hem moeten besteden bij de systeem therapie.

@ flanagan ik snap precies wat je zegt. Dat is vanaf dag 1 aanbod. Dat is mijn grens. Nog 1 maal en is het exit.
Dankjewel alle voor het luisteren en de adviezen.

Puinhoop

Puinhoop

29-09-2018 om 11:49

Tomaatje

Lief Tomaatje,

Het spijt me dat ik nu niet kan reageren -man komt zo terug van optreden en ik zit nog in pyjama- ik ga me in oorlogskleuren hullen Maar wat een vreselijk verhaal, wat een trieste geschiedenis. Ik heb erg met je te doen. Ik ga later deze dag verder schrijven naar je.

Stip

Stip

29-09-2018 om 20:23

Miss

O dat afschuwlijke onzekere - wat je man ook zegt; zijn woorden hebben geen waarde meer. Dat vond ik ook verschrikkelijk. En nog steeds komt dat heel soms boven. T enige wat mijn man daar aan kan doen is ervoor zorgen dat z n woorden en z n daden overeen komen. Dat er geen enkele reden is voor misverstanden. Hij staat 3-0 achter zei de peut tegen hem.

De cirkel die je beschrijft van verdriet, troosten en weer verder herken ik ook. En door de tijd werd dat " verder gaan " steeds wat makkelijker. Omdat het verdriet en boosheid/ machteloosheid enz kleiner werd.
Een proces van jaren.

Ik heb vandaag nagedacht over m n volgende vraag Wil je niet nog meer in verwarring brengen.
Toch denk ik dat f goed is om over na te denken.
Je zegt als t nog 1x mis gaat is t over. Daar ligt echt je grens.
Wat maakt dat daar je grens ligt en dat je niet al eerder een grens stelt waardoor de kans groter is dat t gaat lukken tussen jullie? Wat maakt dat je accepteert dat hij die 8 weken emotie regulatie therapie niet gaat doen? Blijkbaar zien deskundigen dat als nodig. Man duikt ervoor weg wat bij mij t idee geeft dat daar wat gebeuren moet.
Natuurlijk weet man heel goed hoe hij kan voorkomen dat t weer gebeurt; situaties mijden en contact met vrouwen uit de weg gaan. Maar dat weet hij al 15 jaar en toch is t blijkbaar groter geweest dan hijzelf en kon hij t niet weerstaan. Mijn man vond t ook niet nodig. Wist ook heel goed hoe t moest. En hij geloofde t zelf ook echt. Was denk ik echt van goede wil. Wilde mij niet kwijt en walgde van zichzelf. En toch geloofde ik niet in hem - hij had t al jaren op eigen kracht geprobeerd. Zonder succes.

Dat je schoonmoeder terminaal is is nu een complicerende factor. Jullie hebben al genoeg aan je hoofd. Je man gaat z n moeder verliezen - hoe de relatie ook is vaak heeft dat verl impact. En juist in zo n kwetsbare periode loopt hij risico. Kan de stress in z n brein t overnemen. Juist in deze periode heeft mssn ondersteuning nodig ( em of dan nu juist die therapie hsndig is is de vraag). Mooi dat hij meewil naar systeemtherapie. En nu dan mssn eerst de situatie rond schoonmoeder voir laten gaan ( als t om dagen / weken gaat). En vervolgens zou ik in jouw situatie nog eens heroverwegen waar de grens ligt. Juist om man te ondersteunen.

Wijsheid gewenst.

Tomaatje84

Tomaatje84

29-09-2018 om 21:32

Puinhoop

Fijn, dank je wel. Het was fijn om mijn hart te luchten. Ook al is er in mijn geval geen daad geweest, is wel het gebrek aan vertrouwen hetzelfde op dit vlak. Het voelt alsog ik niet genoeg ben. Wat ik eigenlijk, nuchter gezien, ook niet ben. Partner doet écht zijn best en gunt me de tijd. Weet ook dat dit wel echt zijn laatste kans is. En ook alleen omdat hij geen daden bij het woord heedt gevoegd. Of dat ook zo zou zijn als we een paar maanden verder hadden geweest, weet ik niet. Ik probeer het maar als het lot te zien dat het op dit moment moest uitkomen.

Oorlogskleuren? Klinkt spannend

Miss

Miss

30-09-2018 om 18:29

Stip

Ik vind het een hele goede vraag. En heb die mezelf ook al veel vaker gesteld. Wat is het bij mij dat ik " accepteer" dat hij de therapie niet gaat volgen.

Vanmorgen nadat ik je post las ben ik er nog eens dieper over na gaan denken. En ik ben helemaal voor wat je zegt. Voorkomen is beter dan "genezen, in mijn geval exit"

Maar wat is er voor nodig hem zover te krijgen?
-Uit mijn dak gaan heeft niets geholpen.
- een rustig gesprek aangaan thuis heeft niet geholpen.
- een ( achterlijke, egoïstische )schoon vader die zegt waar is die flauwekul voor nodig helpt ook niet bevorderlijk
- een psycholoog die geen beginnen meer aan weet met hem. Wat ik geheel begrijp hoe laconiek hij daar zat. En alle mooie invullingen zelf wel wist.

Dus daar zeg je wat... de eerdere situatie met ik ga weg zijn wij gepasseerd. Daarna is hij zelf op zoek gegaan naar de therapie. Maar hij zet niet door.
Zijn eigen woorden deze ochtend nog, toen ik het weer aanhaalde waren: ik weet niet wat ik daar NU iedere week moet doen! Ik heb nu geen triggers. En al hebben wij de sleutel miss ik zal het toch ZELF moeten doen.

En daar lig ik dan weer jankend in mijn bed... van verdriet. Ik merk dat ik dat "los" begin te laten.
Ik ben aan het vechten tegen de bierkaai... Hij gaat die therapie niet in.
Morgen heb ik besloten het nog eenmaal aan te kaarten bij systeemtherapeut, hoe erg ik er mee zit. Misschien helpt dit nog. Maar eigenlijk heb ik die hoop al opgegeven. Want ik praat tegen een blok beton.
Het enige wat ik dus weer zou kunnen doen..is mijn grens aanpassen.
" ik ga weg als je de therapie niet doet"
Dan doet hij het stip. Maar dat voelt voor mij als hem iets opleggen en dwingen. En totaal niet helpend is bij HEM. Bij mij wel. Het stelt me misschien gerust, maar ik heb er nu een andere gedachte bij. Begrijp je me? Dan doet hij het maar even tussen de aardappels en groente door.
( ik hoor hem zuchten hèhè zo daar zijn we weer vanaf, en niet eens op een botte manier maar hij ziet het nut er niet van in, alleen van het samen gaan omdat het mij vooral helpt)

Enige wat ik voor nu kan doen, na morgen is wachten tot mama overlijd ( paar maanden ) en hij dan misschien doorpakt. Wat hij daar toen zei en aangaf. Dat hij dan hulp wil.
Ik weet het idd niet. Misschien is het dan te laat.

Voor mij in iedergeval wat ik doe is rust proberen te krijgen in mijn hoofd, mezelf recht aankijken in de spiegel en hulp van ook eigen psycholoog om te kijken hoe hier mee om te gaan.
En ook uitgesproken, wat ik morgen ook weer aan ga halen is dat ik bang ben hij zichzelf weer compleet gaat verliezen, maar ik een soort van mezelf loskoppel... als zelf bescherming. Wat moet ik anders ????
En vraag me serieus af wat hij daarvan vind. En dan toch niet doorpakt.
Het is zoals hij zelf meent nu niet nodig.

Mari

Mari

30-09-2018 om 18:52

Miss

Mijn mening is: het gedrag (seksverslaving, aandachtsverslaving) van je man komt voort uit een diepe verwonding. Het gedrag is daar een exponent van. Hij kan dat wel vermijden en het siert hem dat hij dat wil, maar zolang hij vindt dat het probleem daar in zit en niet in die onderliggende laag, schiet het niet op en ligt acting out gedrag om de hoek.
Ik voel zoooo met jou mee: je denkt "man laat je toch helpen, doe het voor mij, doe het voor ons, doe het voor ons kind" . Maar het kan zijn dat hij het (nog) niet kan, of nooit kan, omdat de pijn die er onder ligt gewoon te zwaar is...

En daar helpt geen lieve moedertje aan. Elke interventie van jouw kant is nutteloos zolang hijzelf niet aan die onderliggende pijn wil werken.

En ja, dat is heel hard om onder ogen te zien.

just my two cents. Sterkte

Stip

Stip

30-09-2018 om 23:04

Dubbel, Miss

" Dan doet hij het stip. Maar dat voelt voor mij als hem iets opleggen en dwingen. En totaal niet helpend is bij HEM. Bij mij wel. Het stelt me misschien gerust, maar ik heb er nu een andere gedachte bij. Begrijp je me? Dan doet hij het maar even tussen de aardappels en groente door."

Ja Miss ik begrijp je. Je zou zo graag willen dat hij het uit zichzelf doet. Dat doet ie dus niet. Ja, even ; als 't water 'm aan de lippen staat. En dan toch maar niet. En wat Mari zegt kan heel goed; dat de onderliggende pijn te groot is. Kan ook zijn dat hij die pijn uiteindelijk best handelen kan - met hulp. Kan zijn dat hij er voor weg loopt; gewoon , omdat hij dat al 15 jaar lang doet.
En natuurlijk is het 't best als hij het uit zichzelf doet. En natuurlijk kan hij 't doen enkel om 't af te strepen. Z'n afspraak nakomen en that 's it. Dat gaat hem niet helpen. En jou ook niet. Nu niets doen gaat hem ook niet helpen en jou ook niet.

Dus wat is er te verliezen? In het ergste geval helpt 't geen zak, zet hij zich niet in. In het gunstigste geval wordt hij geraakt en zet het hem in beweging.
Ik zie geen nadeel en wel kans op winst. Ff praktisch gedacht

" Zijn eigen woorden deze ochtend nog, toen ik het weer aanhaalde waren: ik weet niet wat ik daar NU iedere week moet doen! Ik heb nu geen triggers. En al hebben wij de sleutel miss ik zal het toch ZELF moeten doen."

Hij heeft nu geen triggers. Dat is superfijn! Compliment waard. En juist dan het moment om verder te kijken- om te voorkomen dat het weer mis gaat. En ja; hij moet het zelf doen. Moest de afgelopen 15 jaar ook- is niet gelukt. Werkelijk naïef om te geloven dat het nu zomaar wel lukt. Alhoewel ik zeggen moet dat man hier weinig sessies nodig gehad heeft om tot goede inzichten te komen en gedrag te veranderen. (ik had er meer voorlopig;-(

" ...een psycholoog die geen beginnen meer aan weet met hem. Wat ik geheel begrijp hoe laconiek hij daar zat. En alle mooie invullingen zelf wel wist."
Ik vraag mi wel af of hij op de goede plek zit met een psycholoog die 't niet meer weet en een team wat met de handen in het haar zit. (had je eens geschreven toch?)
Zou mi weinig vertrouwen geven. Vraag mij ook af of man zich daar in juiste handen voelt. Kan ook een reden zijn om niet verder te willen- voelt hij zich veilig daar? Is er overwicht- 't vertrouwen geven dat hij wat leren kan?

Weet je Miss, natuurlijk is onze situatie mijn referentiekader. En elke situatie s anders. Misschien sla ik de plank finaal mis. Maar ik heb zo het gevoel dat jullie wat laten liggen.

" Enige wat ik voor nu kan doen, na morgen is wachten tot mama overlijd ( paar maanden ) en hij dan misschien doorpakt."

Ik denk dus dat er meer mogelijkheden zijn. Daarbij zou ik niet maanden wachten tot schoonmoeder er niet meer is. Kan zomaar langer duren dan je denkt- en al die tijd staat hij (jullie?) op hold. Met het risico dat jullie /hij weer opgeslokt wordt door het dagelijks leven met verdriet/onzekerheid/zorg en doorhobbelen. Poeh - niets veranderd en dan verwachten dat hij stand houdt. Bijna onmogelijke opgave denk ik dan.

Moeilijk moeilijk Miss.
Ik denk veel aan je.

Stip

Stip

30-09-2018 om 23:15

Oh nog iets

Kennen jullie mensen in soortgelijke situatie?Mijn man was op gegeven moment z'n schaamte voorbij. Wilde best graag met een andere man hierover praten. Er waren een aantal vrienden op de hoogte van onze situatie. Wanneer man in 1 op 1 gesprek iets aankaartte over zijn gevoelens/gedrag tov vrouwen gaven deze vrienden niet thuis. Man was teleurgesteld hierin.

Jaren later ging er een koppel uit elkaar die wij oppervlakkig kende. Ik had de indruk (intuïtie denk ik) dat er hetzelfde speelde. Man heeft man van dat koppel aangesproken en de uitnodiging neergelegd voor een gesprek- omdat er misschien wel overeenkomsten waren. Dezelfde avond werd er een afspraak gemaakt en volgde er een goed gesprek. (m'n intuïtie was juist). Koppel is wel gescheiden (dat dan weer wel. Die man gaf later wel aan dat het gesprek voor hem zo helpend was, het gevoel niet alleen met deze gevoelens/gedachten te worstelen.

Ik heb hier veel gedeeld.
Als je man niemand heeft maar wel zou willen wil ik manlief wel vragen of hij in gesprek wil.

Vrienden

Ik herken hoe vriendschap maar een dun lijntje kan zijn, te dun om daarop terug te kunnen vallen. Hier heeft man een groep vrienden die hij al jaren kent. Maar hij weet ook hoe lachwekkend gedaan wordt als een paar vrienden er een zootje van maken en zodoende ruzie met hun vrouw krijgen. Net een kippenhok en een sneeuwbal tegelijk. Zoiets kan een man weerhouden om over zijn onrust binnen het huwelijk te praten.

Eens sprak ik de vrouw van een goede vriend. Het was niet de bedoeling om over de situatie met zijn moeder met de vrouw uit te wijden, maar heel verbaasd was ze ook niet omdat ze zelf al eerder acties had gezien die haar wenkbrauwen deed optrekken.
Ze vroeg of haar man met mijn man hierover mocht praten. Ik zei dat het niet nodig was omdat ik het vreemd zou vinden als hij wel tot inzicht kwam als hij met een vriend sprak.
Ik moest het zelf doen; praten, evenwicht vinden, en de vuile was binnen houden om het vertrouwen in mij, zijn partner, niet kwijt te raken.

Het vertrouwen van een man in zijn vrouw verliezen wanneer zij met bekenden zonder zijn medeweten er over gaat praten, is net zo funest voor herstel als een vrouw die haar vertrouwen in haar man verliest wegens ontrouw. Als één van de twee met buitenstaanders/ vrienden praat over iets privé, dan zakt de bodem onder je voeten vandaan.
Dan is in meeste gevallen de bedrogen vrouw nog verder van huis; als twee mensen het vertrouwen in elkaar verliezen, wordt de kans op herstel een langere zoektocht. Want naast haar zoektocht naar vertrouwen in hem, speelt er dan ook een zoektocht van hem naar het vertrouwen in haar.

Als ik mijn man zou voorstellen om met de onbekende partner van een onbekende forummer te mailen, zou hij mij deze actie niet in dank afnemen. Zoals een geïnitieerd gesprek met een goede vriend ook in verkeerd aarde zou vallen. En dat terwijl het hier niet eens om ontrouw gaat. Het gaat om de vuile was, die hangt hij niet graag buiten.

Ik ken mijn man en hij heeft een klein hartje. Dat vraagt om een overwogen werkwijze, die in kleine stapjes gestaagd vorm krijgt. Maar ik heb geduld.
Daarom moet ik in gesprekken niet te veel op mijn strepen staan waardoor er ruimte ontstaat waarin hij zijn gevoel met mij kan delen, aangezien hij zijn gevoel aan niemand anders toe vertrouwd.

Bobbie

Bobbie

01-10-2018 om 11:32

Ja maar flanagan

Het ene is toch wel meer om te schamen dan het andere.
En daarnaast ga ik niet stikken in hetgeen ik niet over mezelf heb afgeroepen. Juist door te praten ( beperkt en met mate, zonder alle details) kreeg ik het veel sneller op een rijtje.
Waarom zouden stellen geen hulp uit eigen kring of van wildvreemden mogen krijgen?
Waarom moet de bedrogene zich stil houden om te zorgen dat de bodem niet onder zijn of haar voeten vandaan zakt?
Waarom moet de bedrogene de ander beschermen? Ik deed dat wel in meer of mindere mate, maar had er geen behoefte aan.
IK wilde beschermd worden en daar heeft hij toen in gefaald.
Ik ga ook niet betuttelen voor het andere "partnertje"; als je geen vuile was buiten wilt, zul je moeten wassen alsof je leven er van afhangt.
Maar een andere vrouw of vrouwen is geen kattenpis en de manier van omgaan met ook niet.

Doel

In een crisis wordt elk mee naar beneden gezogen, elk lijdt eronder, wat de aanleiding ook is; het huwelijk staat op springen voor jou en ook voor je man.

Ik geef niet aan dat je geen hulp mag krijgen; het hangt van de twee personen af of hulp zinvol is of niet. Bij echtpaar A kan het werken, maar bij echtpaar B niet.
Je kent je partner en je weet wat werkt en wat niet.
En ondertussen stel je je in op een route waarbij je je richt op je beoogde doel; allebei uit die crisis komen en kijken of er dan nog ruimte is voor een toekomst.

Erger

‘Het ene is toch wel meer om te schamen dan het andere.’

Is dat zo? Maakt het voor de bedrogene uit hoe vaak het gebeurd is? Hoe vaker, hoe erger, omdat de kans op herhaling groter is?
Ik denk dat de emotie en de weerbaarheid van de bedrogene zelf, bepalend is hoe frequent en heftig de emotie van het vreemdgaan beleefd wordt, gevoed door factoren als eerlijkheid en betrokkenheid. Oftewel, iemand die maar één keer bedrogen is, kan zelfs meer pijn voelen dan iemand die vaker bedrogen is maar zelf ook iets afstandelijker of vrijer in het huwelijk staat.
En zo gaat dat ook op voor de oorzaak van welke crisis dan ook; de waarde voor eerlijkheid en openheid kan voor een persoon is een maat van de beleving. Is eerlijkheid een zwaarwegende factor voor een persoon, dan kan is het moeilijk je ogen sluiten voor leugens. Het is niet nodig om te spreken over erger dan...

Het is wel van essentieel belang dat je man geen contact meer heeft met de persoon die aanleiding gaf tot een crisis. Als dat niet mogelijk is, vb werk of buurvrouw of etc., blijft het zeuren en vraagt het meer tijd om het een plek te geven..

Mari

Mari

01-10-2018 om 13:04

De vuile was niet buiten hangen

Ik vind dat zo vreemd: mensen die niet praten over de moeilijkheden binnen hun relatie met hun beste vrienden. Uit een soort van veronderstelde solidariteit neem ik aan? En het wel doen gaan vergelijken met vreemdgaan? Of lees ik nu verkeerd.?

Ik vind het niet meer dan normaal dat je praat over je moeilijkheden binnen een relatie. Ik mag ook hopen dat mijn partner dat doet met vrienden. Het feit dat ik het altijd ben blijven doen is mijn redding geweest, toxische relaties floreren bij geheimhouding.

Maar daarbij: hier doen we toch niet anders? Waarom kan het hier wel en elders niet?

Bescherming

‘IK wilde beschermd worden n daarin heeft hij gefaald’. Dat snap ik, ik wil ook dat mijn man mij steunt boven anderen. Wel zo veilig..
Alleen is dat tegelijkertijd ook een kwetsbare positie; je schiet in de slachtofferpositie wanneer bescherming het aflaat.
Wat ook voorbij komt, voorkom dat je die slachtofferpet opzet. Sta op eigen benen en bepaal zelf het tempo.

Pennestreek

Pennestreek

01-10-2018 om 13:22

Juist wel heel erg open geweest

Zowel hier als in real life. En dat was mijn redding. Vooral omdat ik zelf anders in mijn eigen gedachten- en emotiekringetje was blijven ronddraaien. Ik had juist enorm veel behoefte aan inzichten van anderen.
Nu was mijn situatie in eerste instantie iets anders dan ontrouw, man wilde scheiden. Voor mij totaal onverwacht, ik had me niet in mijn eentje overeind kunnen houden, dus heb direct hulp en steun gezocht bij familie en vrienden en hier. En die ook gekregen gelukkig. Naast dat ik wat verderop in het traject therapie en coaching heb gehad.

Man, die verder veel gelijkenis vertoont met een oester, heeft trouwens ook in die periode veel gesproken met vrienden. En een psychiater. Omdat je toch, denk ik, behoefte hebt aan andere invalshoeken om je eigen standpunt te toetsen en bepalen.

Het idee om alles vooral zelf te verwerken, zelf veranderingen in gang te zetten, en te verwachten dat je dat ook lukt, zijn voor mij vreemd. Je zit samen (na in ons geval 27 jaar) zo vast in een bepaald stramien, dat het heel moeilijk is daar objectief naar te kijken, je aannames en je invloed op elkaar te herkennen en je emoties te sturen, dat je daar bijna per definitie hulp van buitenaf bij nodig hebt.

Flanagan, ik vind het heel erg knap dat jullie het zelf hebben gedaan/doen, maar ik denk echt dat jullie uitzonderingen zijn. En ik ben het eens met Bobbie, dat de vuile was binnen houden in een geval van bedrog heel erg voelt alsof de vreemdganger uit de wind gehouden wordt, ten koste van degene die bedrogen is. Maar ik kon het niet, en ik ben ook erg blij dat ik het niet gedaan heb.

Mari,

Ik durf ‘het wel buiten hangen van de vuile was’, niet te vergelijken met vreemd gaan. Ik gaf aan dat wanneer de vuile was in een vriendengroep ter sprake komt, dit het herstel ook kan benadelen. Dat hangt ook helemaal van de vrienden af. Bij sommige vrienden heeft het baat, bij anderen werkt het averechts.

Hier op het forum is er sprake van anonimiteit; het schaadt niet de verstandhouding met vrienden.
Eens besprak ik met een familielid een voorval en ik gaf aan dat ik zelf met de benadeelde zou praten en ik vroeg het familielid dat ook aan mij te over te laten. De volgende dag had het familielid de benadeelde opgebeld met de intro’ wat heb ik nou gehoord...’. De benadeelde was gebelgd, ook op mij. Dat hakt in het de vertrouwen en respect voor diegene waarmee je een situatie denkt te kunnen bespreken.
Een forum is dan veiliger.

Mari

Mari

01-10-2018 om 13:47

Flanagan

Ja nu begrijp ik er meer van: het gaat om gemeenschappelijke vrienden. Ik heb altijd mijn eigen vrienden gehouden en die weten alles van me. Ik ben er ook erg voor dat partner eigen vrienden heeft met wie hij dingen deelt en gelukkig heeft hij dat ook. Bij gezamenlijke vrienden zou ik het ook niet doen denk ik, uitzonderingen daargelaten

Pennestreek

Pennestreek

01-10-2018 om 14:12

Gemeenschappelijke vrienden

Wij zijn al zo lang bij elkaar, dat wij veel gezamenlijke vrienden hebben. Ik was pas 17 toen ik man leerde kennen, dus ik moest mijn leven eigenlijk nog beginnen. Natuurlijk hebben we allebei mensen uit onze (voormalige) werkkringen, en ik heb mijn eigen familie, maar de echt goede vrienden zijn eigenlijk allemaal gezamenlijk. Toch heeft mij dat niet tegengehouden. Sterker nog, bij ons is de band met al die vrienden alleen maar beter geworden. Ik geloof dat wij daar dan weer de uitzondering in zijn, maar er is echt niemand geweest die partij heeft gekozen, terwijl het er toch lang naar uitzag dat we uit elkaar zouden gaan, en ondanks dat de keuze van man om te scheiden bij heel veel vrienden en familie niet op veel begrip kon rekenen. Maar je bent nu eenmaal vrienden, en voor mijn familie geldt, hij is wel de vader van mijn kinderen.

Ik weet natuurlijk niet hoe het verder was gelopen als we echt uit elkaar waren gegaan. Dan zouden er toch wel vrienden zijn geweest die meer naar hem of meer naar mij toe zouden trekken denk ik. Maar met mijn familie heb ik altijd besproken dat ik graag wilde dat we alle feesten samen zouden kunnen blijven vieren, dus dat ik het belangrijk vond dat ze ook voor hem open bleven staan. Mijn ouders vonden dat (uiteraard) lastig, mijn zus ook, maar mijn broer en mijn schoonzus en zwager zijn hem altijd gewoon als hun zwager blijven behandelen. Gelukkig maar, want nu we toch samen verder zijn gegaan heeft dat niet voor ongemakkelijke situaties gezorgd.

Ik vond en vind het heel erg fijn dat we met alle mensen in onze omgeving zo open hebben kunnen praten over onze problemen. Dat heeft echt geholpen, en heeft ook voor een verdieping in veel vriendschappen gezorgd.

Pennenstreek

Een paar jaar voor het conflict waarin mijn man, naar mijn inzicht, mij niet steunde, hadden we samen een conflict met school te verwerken. We waren toen een echt team, zoals we al jaren een team waren.
Daarom was ik zo verbaasd, maar tegelijkertijd ook vol vertrouwen dat we dit dal ook wel uit zouden komen.

En als we samen iets deden, aan het huis op begeleiding van de kinderen, dan voelde ik ook die eenheid zoals tijdens het moeilijke proces in de jaren ervoor. Tussen ons tweeën zat het echt wel goed. Er was liefde voor elkaar, (ookal heb ik mij ook best eenzaam gevoeld).
Alleen die stoorzender moest niet zoveel ruimte krijgen van haar zoon. Dit klinkt wel onvriendelijk, maar ik had wel een gezin bij elkaar te houden. En de kinderen hadden ook last van de sfeer in huis. Nu, stap voor stap, is de stoorzender op een zijspoor gekomen, waar ik mij in kan vinden. Langzaam neemt het contact met de rest van zijn familie weer toe, nadat ze jaren weg keken.
Misschien dat ik daarom niet met hen over de impact kon praten; één loyaal gestemde was al meer dan genoeg. En mijn eigen ouders waren te oud om het te begrijpen.
Dan ga je juist op die dingen letten, die je bevestigen in het verbond tussen elkaar.

Pennenstreek, in jouw relazen las ik toendertijd ook hoe jullie met z’n tweeën dingen oppakten. Vb schuur aanpakken of je kinderen begeleiden met school. Ik las daarin het bewijs van liefde voor elkaar. Ik denk dat juist die zo onbelangrijke lijkende dingen, nodig zijn om te werken en geloven in herstel.
Ik ben blij voor jullie dat de storm voorbij is en dat jullie dit uiteindelijk samen hebben bewerkstelligd. Zo groei je naar elkaar toe.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.