Relaties Relaties

Relaties

Plywood

Plywood

07-10-2018 om 14:54

Oorzaak-gevolg?

De laatste weken ben ik nogal depressief. Ik had me verheugd op het opstarten van een nieuwe studie, lesvermindering gekregen door de lerarenbeurs dus niet te veel uren draaien, maar.. alles is me te veel. Ik slaap veel, voel me niet lekker in mijn vel, en wissel van mening ten opzicht van mijn relatie zo'n beetje elke dag. De ene dag denk ik dat ik moet stoppen en lekker alleen door moet (voor zo ver er van lekker alleen sprake kan zijn), op een andere moment denk ik dat ik eerst de depressie enigszins onder controle moet hebben voordat ik een beslissing neem t.o.v. de relatie. Dinsdag heb ik een intake bij een psycholoog, het is een maandje geleden aangevraagd door de huisarts maar kon niet eerder, helaas.
Tussen mijn vriend en ik gaat het niet goed. Professioneel zit hij nog steeds slecht: het lijkt dat hij het "gedroomde" pad van paar studiemodules doen om zijn oude beroep op te pakken voor goed moet laten varen, gewoon omdat hij het geld niet heeft om die modules te betalen. Daarnaast is natuurlijk de vraag of, 57 jaar oud en met een moeilijk uit te leggen gat van 6 jaar in je CV, überhaupt nog serieus genomen wordt. Zijn jongste kind gaat redelijk, zijn oudste is net ontslagen. Kortom, er is geen vooruitgang op het gebied van zijn privé-problemen. Hij komt thuis van zijn baantje, kijkt TV de hele avond, in de tussentijd op zijn telefoon en als ik hem even aanspreek moet ik het 2 keer vragen voordat hij me ziet.
En ik ben het zat: het gaat nooit goed of beter bij hem. Als ik hem aanspreekt op zijn humeurigheid krijg ik een bitse antwoord dat ik zelf ook niet vrolijk ben...Wat ook nog klopt.
Elke keer dat ik denk: oh hij gaat de goede kant op, gebeurt er iets dat hem weer 2 stappen achteruit zet.
Maar het idee om uit elkaar te gaan maakt me nog vermoeider en depressiever dat ik al ben: hij heeft niet genoeg inkomen om vrije sector te huren, staat nergens ingeschreven voor een huurwoning, komt dus min of meer op straat. Ja, antikraak is een optie.
En dan denk ik de volgende dag: ja, maar misschien ben ik gewoon depressief en zie ik alles somber. Maak ik van een mug een olifant. Ben ik degene die alles moeilijk maakt en zijn ruimte niet geef. Ik moet eerst uit mijn depressie zien te komen voordat ik een beslissing neem.
En dat is dus de titel van mijn post: wat is oorzaak, wat is gevolg. Ben ik depressief geworden van hem, of gaat de relatie zo slecht omdat ik depressief ben. Ik kom er niet uit. Ik hoop dat de therapeut me kan helpen, en ik realiseer me dat hier mijn hart storten misschien vragen om moeilijkheden is. In de trant van "zie je wel"... Maar nu weet ik het echt niet meer, ik zit in overlevingsmodus en kan absoluut niets beslissen of bedenken.
Plywood

Phryne Fisher

Phryne Fisher

07-10-2018 om 15:00

Herhaling van zetten

Ik heb wel ideeën waardoor je je beter gaat voelen, maar op de een of andere manier wil je toch met deze man blijven samenwonen.

Maro

Maro

07-10-2018 om 15:06

verlammend

Het voelt of jullie elkaar terughouden: hij komt ook niet in zijn kracht omdat hij op jou leunt. Jij wordt verlamd doordat er op je gehangen wordt. Zo komt het op mij over.

Gewoon eens een tijdje uit elkaar, dat hij ook maar zelf organiseert hoe hij dan woont. (kamer huren, vakantie huisjes, caravan...) ?

Flavia

Flavia

07-10-2018 om 15:06

maar

Maar Plywood, jij bent allereerst verantwoordelijk voor jezelf, je zoon en dochter. Je vriend is verantwoordelijk voor zichzelf en zijn kinderen.

Als jullie relatie niet lekker loopt ben jij niet verantwoordelijk voor zijn huisvesting of inkomen daarna. Die bal hoort bij hem te liggen.

Heb je hem al eens verteld dat jij er over denkt de relatie te beëindigen zodat hij zich daar op voor kan bereiden en zich financieel voorbereiden op die mogelijkheid. Wellicht dat dat al iets van jouw verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel naar hem kan wegnemen.

Wat ik vooral zie is een opeenstapeling van taken, verwachtingen en verantwoordelijkheidsgevoel. Doe er nog een sausje aanleg voor zwartgalligheid bij en het is gewoon te veel. Kan iemand anders als die ballen prima in de lucht houden, jij niet.

Je zult dus rationeel ballen moeten selecteren die je gaat laten vallen. Dat is al eerder aangegeven. En ja dat is heel moeilijk zeker met jouw verantwoordelijkheidsgevoel maar je zult voor jezelf moeten gaan kiezen.

Wam

Wam

07-10-2018 om 15:25

Samenhang

Volgens mij is geen oorzaak en gevolg aan te wijzen.. Het is een samenhangend geheel. Een systeem. Alles reageert op alles.

In plaats van uit je relatie stappen en daarmee een grote taak bij jezelf neerleggen (ga het maar de regelen) kun je misschien eerst proberen de situatie te accepteren. Dit is nu hoe het is. Je vriend en jij zijn allebei niet gelukkig. Jullie hebben elk persoonlijke problemen met werk en studie en jullie communicatie verloopt moeizaam. Zie het onder ogen. Probeer het misschien niet meteen te veranderen. Dit is misschien niet het moment om knopen door te hakken, maar eerder om rust te vinden.

Je kunt ook binnen een relatie wat meer uit elkaar gaan. Dat gebeurt hier soms ook. Dan vinden we elkaar een tijdje niet. Ga goed voor jezelf zorgen. Eten slapen bewegen. Wissel rust en activiteit af. Neem de verantwoordelijkheid over hoe het met je gaat in eigen handen. Hij chagrijnig tv kijken? Jij lekker de deur uit, of een boek lezen.

Er komt een moment waarop je weer energie hebt en je beter kunt overzien of jij in deze relatie genoeg te bieden hebt of niet. En ik kies bewust niet die andere kant (of je er genoeg uit kunt halen), want zo kijk ik liever niet naar relaties. Ik ben verantwoordelijk voor mij eigen geluk.

Plywood

Plywood

07-10-2018 om 15:32

beëindigen van relatie en andere overwegingen

is eigenlijk al eerder besproken. Ik heb enkele weken terug tegen mijn vriend gezegd dat ik het allemaal moeilijk vind, en had verwacht dat hij eerder uit dat diepe dal zou komen.
Maro: wat je vertelt zou kunnen. En sterker nog, ik heb soms de indruk dat ik mijn vriend gebruik om sommige dingen dat ik moeilijk vind te ontwijken en te blijven zwelgen in moeilijkheden in plaats van echt verantwoordelijkheid te nemen voor alles.
Phryne: ik wil niet perse met hem blijven samenwonen nee. Ik hou nog steeds van hem, maar de vraag is of we goed voor elkaar zijn. Dat weet ik op het ogenblik echt niet, of eerlijk gezegd: nee we zijn op het ogenblik niet goed voor elkaar, maar of het een kans van veranderen heeft weet ik niet. En waar komt het vandaan? Ik word 53. Als ik deze relatie beëindig, ga ik me toch stevig achter de oren krabben, want mijn huwelijk heb ik beëindigd 6 jaar geleden, de relatie na mijn huwelijk heb ik beëindigd 4 jaar geleden, en deze relatie ook nog? Ergens zou ik denken dat ik een rare manier heb om met relaties om te gaan heb en liever alles weggooi dan eraan werken. Heb ik werkelijk zo'n slechte smaak qua mannen, of is er iets in mij dat het ontzettend moeilijk maak om een duurzame relatie zonder problemen te hebben.
Plywood

Phryne Fisher

Phryne Fisher

07-10-2018 om 15:39

Hmmm

Ik heb na mijn eerste huwelijk ook meerdere relaties gehad. Je kunt niet altijd in een keer de juiste kiezen, en ik ben niet zo makkelijk dat ik me aan iedereen wel kan aanpassen. En andersom ook, mannen die afhaakten omdat ik te afstandelijk bleef. Die wilden na drie maanden al bij me intrekken.
En nu ben ik dus al jaren aan het latten. Dat heeft nadelen maar ook een heleboel voordelen.
Je kunt ook een keer uitgewerkt zijn. Waarom energie blijven steken in een relatie van krap een paar jaar die eigenlijk maar een half jaar leuk en onbezorgd was?

Plywood

Plywood

07-10-2018 om 16:24

Phryne

wat je zegt, dat kan zekerr. Niet in een keer de juiste kiezen. Maar als ik eerlijk ben, heb ik ook al enkele jaren nadat ik getrouwd was een intense moment van twijfel en depressie gehad (dochter was 2, 5, ik was dus 4 jaar met mijn man). En een paar jaar later weer. En weer. Ik heb enkele keren in therapie gezeten, maar dat aspect van twijfelen aan alles is eigenlijk nooit besproken. Waarom val ik, ieder 4 a 6 jaar, weer in een depressie en gooi ik van alles weg? Baan, of studie, of land, of man. Aan de ene kant ben ik met ex-man 20 jaar samen geweest, aan de andere kant hebben we ook behoorlijk wat crisissen meegemaakt. Aanleg zeker, mijn moeder was/is ontzettend labiel, chronische depressiviteit, OCD, angststoornis, mijn pa aan de andere kant was iemand die wegliep bij elke moeilijkheid of verantwoordelijkheid. Ik heb van beide ouders een behoorlijk klap van de molen gekregen. Nou ja. Ik hou alles onder controle voor de buitenwereld maar van binnen is het soms een waarboel.
Dat is de reden dat ik nu niet gelijk het kind met het badwater weg wil gooien, ook is mijn vriend geen makkelijke partner. En de komende weken/maanden moet ik serieus gaan bedenken of ik, met mijn karakter en wie ik ben, in staat ben om met zo'n iemand samen verder te gaan of moet kiezen om alleen verder te gaan. Wat ik sowieso hartbrekend vind omdat ik veel van hem hou. Ondanks alles.
Plywood

Plens

Plens

07-10-2018 om 18:23

Wat je ook doet

Je neemt altijd jezelf met je mee, dus dan kom je er nooit achter of je valt weer op eenzelfde man waarmee je een achtbaanrit aangaat, waarmee het een herhaling van zetten wordt.

Dus voordat je emotionele en drastische maatregelen neemt, zou ik jezelf eerst eens op jou focussen.
Sta eens stil ipv door te denderen of voort te sukkelen.
Ga met jezelf aan de slag en kijk wat daar de resultaten en conclusies van zijn en kijk dan verder.

En weet dan ook dat een heftige liefde fijn maar niet zaligmakend is, dat je niet moet gaan rennen want na een hoge top volgt een even diep dal.

Victoria

Victoria

07-10-2018 om 20:18

Rust

Als ik het zo lees allemaal, denk ik dat je rust nodig hebt. Dus je vriend de deur uit om te beginnen. Dat hoeft natuurlijk niet het einde van de relatie te betekenen, maar samenwonen is moeilijk, en zeker als het ook nog met een moeilijke man is. Je kunt ook gaan latten.

Dan kijken wat jij nou zelf verder wil. Dus inderdaad; zoek een goede therapeut en ga eens op zoek naar jezelf en wat je nou écht wilt.

Het is makkelijk je te verliezen in een verliefdheid/relatie, maar het is vaak een vlucht. Een vlucht voor iets wat je mist in jezelf.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte.

Daan

Daan

07-10-2018 om 21:06

Ik zou zeker

flink afstand gaan nemen in je relatie, en ik denk niet dat dat (nu) lukt als jullie samen wonen.
Ik denk dat hij op een ongezonde manier op jou leunt maar andersom precies hetzelfde.

Richt je nu eens op jezelf. Ga ontdekken dat je prima voor jezelf kunt zorgen. Dan zul je ontdekken dat een relatie aangaan juist toevoegt en niet vanalles kost.
(en het maakt dan echt niet uit of het met hem is of met een ander, zolang hij ook voldoende voor zichzelf zorgt.)

Sally MacLennane

Sally MacLennane

07-10-2018 om 21:11

dit springt er voor mij uit:

"Maar het idee om uit elkaar te gaan maakt me nog vermoeider en depressiever dat ik al ben: hij heeft niet genoeg inkomen om vrije sector te huren, staat nergens ingeschreven voor een huurwoning, komt dus min of meer op straat. Ja, antikraak is een optie."

Ik herinner me dat je al eens eerder zoiets hebt gezegd. En eerlijk gezegd houdt dit feit je min of meer gegijzeld in een samenwoonrelatie waarin je je duidelijk niet gelukkig voelt.

Ik heb al een paar keer eerder het idee gekregen dat er dingen zijn die op, misschien zelfs over jouw grens gaan. Maar je kunt niks beslissen, bijvoorbeeld latten, want waar moet hij dan heen...

Heb je wel eens bij jezelf gedacht "wat zou ik doen als dat huis voor hem er wel zou zijn?" Ik denk dat daar het antwoord in schuilt.

Daan

Daan

07-10-2018 om 21:15

Nou Sally

Ik weet het niet hoor, ik heb een heel ander gevoel over de hele situatie.
Ik heb juist eerder het gevoel dat de afhankelijkheid echt van beide kanten komt.

Het lijkt me verder niet iemand die nu zo vreselijk veel problemen heeft met antikraak wonen ofzo.
Wel denk ik dat ts problemen heeft met idee van haar partner in antikraak.

Daan.

Ik zou er ook problemen mee hebben en verdrietig zijn als ik heel veel van iemand hou.
Dat is natuurlijk het moeilijkste, iemand de deur wijzen die je liefhebt, om te kijken of je dan gelukkiger wordt.

Daan

Daan

07-10-2018 om 22:53

Nou Wil

Helemaal los van wat jij zegt, ben ik het gewoon niet eens met wat je (jullie, algehele tendens..) impliceert.
Het klinkt alsof zij de sterke stabiele onafhankelijke verstandige vrouw is en hij de afhankelijke miskleun.
En ik denk dat de praktijk er anders uit ziet.
Veel meer zoals wel vaker: gewoon 2 mensen met behoorlijk wat bagage, hun sterke en minder sterke kanten.
Die, zoals wel vaker in relaties, nogal op elkaar gaan leunen en gezond en ongezond verweven raken met elkaar.

Verder denk ik dat, zeker als je zelf de nodige issues hebt mee te slepen, jouw methode (kijken of je alleen gelukkiger bent) sowieso nergens toe leidt.
Gelukkiger word je mi vooral door gelukkiger met jezelf te worden. (dan stel je sowieso beter grenzen)

Maro

Maro

07-10-2018 om 23:20

ja wat Daan zegt

zo voel ik het ook: op elkaar wachten en leunen. Hij misschien meer dan zij, maar zij op een andere manier: verantwoordelijk voelen voor partner en daardoor niet aan dingen van haarzelf toekomen. Als je leunt op een ander, kun je niet verder lopen. Dus: misschien is er wel veel gewonnen als partner een soort van gedwongen wordt op zichzelf te gaan staan, wellicht ligt alles daarna weer open

Plywood

Plywood

08-10-2018 om 08:27

Slechte nacht

Ik heb zo'n beetje de hele nacht wakker gelegen, en een flinke verkoudheid helpt er niet bij. Nadenken met een verstopte neus en een hoofd vol snot wens ik niemand.
Er is een beetje waarheid in elke posting dat ik tot nu toe heb zien voorbij komen. Het enige waar ik moeite mee heb is "partner de deur uit om te beginnen." Ik zie het eerder als een laatste stap, als rust en afstand niet lukken wanneer we samen zijn.
Mijn partner is zoals hij is: ADD, en kenmerken van autisme. Dat gaat, wat er verder ook gebeurt, niet veranderen. De vraag is of er een balans te vinden is voor ons samen, eerst in een huis, of eventueel lattend als in een huis niet lukt. Maar de gevolgen van "partner de deur uit om te beginnen" zijn niet alleen voor hem groot maar voor mij en mij zoon ook. We hebben, ook al zijn er moeilijke momenten en frustraties, iets opgebouwd samen en zoon is ook enorm gesteld op hem.
Ik heb morgen een intake gesprek met een psycholoog. Ik ben benieuwd hoe ik met haar aan het werk kan. Want er is ook iets duidelijk uit mijn overpeinzingen en het lezen van de postings hier: ik verwacht veel te veel dat mijn geluk en mijn psychologische welzijn van iemand anders komen. Ik neem geen verantwoordelijkheid voor mijn eigen welzijn. Ik zorg me een slag in de rondte voor partner en zoon, wordt boos als ik niet "beloond" wordt door de vorm aandacht dat ik wil. En dat is een enorm ongezond patroon. Ik hoop altijd dat er iemand mij gelukkig komt maken en voor mij gaat zorgen. Dat kan niet zo verder, daar ben ik me van bewust.
Plywood

Plywood

Plywood

08-10-2018 om 08:30

Wam

Ik heb veel gehad aan je reactie. Ik wou je bedanken ervoor.
Plywood

Ad Hombre

Ad Hombre

08-10-2018 om 08:32

Sally

"Ik herinner me dat je al eens eerder zoiets hebt gezegd. En eerlijk gezegd houdt dit feit je min of meer gegijzeld in een samenwoonrelatie waarin je je duidelijk niet gelukkig voelt."

De oplossing lijkt me voor de hand liggen: Maak er nog wat van!

Daan.

"Helemaal los van wat jij zegt, ben ik het gewoon niet eens met wat je (jullie, algehele tendens..) impliceert.
Het klinkt alsof zij de sterke stabiele onafhankelijke verstandige vrouw is en hij de afhankelijke miskleun.
En ik denk dat de praktijk er anders uit ziet.
Veel meer zoals wel vaker: gewoon 2 mensen met behoorlijk wat bagage, hun sterke en minder sterke kanten.
Die, zoals wel vaker in relaties, nogal op elkaar gaan leunen en gezond en ongezond verweven raken met elkaar.

Verder denk ik dat, zeker als je zelf de nodige issues hebt mee te slepen, jouw methode (kijken of je alleen gelukkiger bent) sowieso nergens toe leidt.
Gelukkiger word je mi vooral door gelukkiger met jezelf te worden. (dan stel je sowieso beter grenzen",

Die mening verkondig ik helemaal niet, integendeel. Ook doe ik niet mee met de tendens dat vriend beter de deur uit kan. Integendeel, ik geef juist aan dat plywood nog erg veel van hem houdt. Ook vind ik de vriend van plywood geen miskleun, ik zou het niet eens verzinnen.

Ik kan me alleen vinden in de posting van Wam.

Jij schreef:"
"Wel denk ik dat ts problemen heeft met idee van haar partner in antikraak."

Daar reageerde ik op. Plywood houdt van haar vriend, natuurlijk heeft ze verdriet bij dit idee.

Daan

Daan

08-10-2018 om 10:46

Wil

Ik heb je verkeerd begrepen.
(en reageerde niet perse persoonlijk op jou maar ook op een algemene mening die ik voel in haar draadjes tav haar partner)
En jij mij.
Ik denk dat Plywood ook graag ziet dat partner financieel en maatschappelijk succesvol is.
Voor zichzelf dus.
Antikraak wonen is niet per definitie verdrietig.
Het kan best dat hij er minder problemen mee heeft dan zij.
Gezien de signalen die ze geeft over hem zou het me niets verbazen.

Zeker niet als dat betekent dat hij weer een grotere rol kan gaan betekenen in het leven van zijn zoons, waar hij wellicht hard nodig is.
Misschien moet hij eerst dat stuk beter op de rit krijgen, wordt hij vast ook een gelukkiger mens van.

Succesvol.

Wat is succesvol? De één is succesvol met een vooruitstrevende carrière, de ander voelt zich succesvol met een partime baan in een flatje 6 hoog achter.

Antikraak wonen vind ik wel verdrietig. Misschien grappig als je 20 bent en nog zoekende, samen met wat vrienden, maar ik zou er diep ongelukkig van worden. Uit een vaste liefdevolle relatie voelt antikraak niet anders dan dakloos.
Het kan ook rust geven om te accepteren dat het is zoals het (nu) is, daarover samen praten en kijken welke richting je samen op wilt. Vooral als je nog van elkaar houdt. Geven en nemen. Als vriend alleen wil nemen dan wordt het lastig. Misschien lukt zijn carrière niet, wil hij partime werken en huishouden? Het huis opknappen en op die manier geld besparen?
Als mijn man mijn inbreng op financieël gebied mee laat wegen zit ik morgen ook in een antkraakwoning.
Hij vindt mij maatschappelijk en financieél zeer succesvol met mijn inbreng.
Het gaat in een relatie om meer dan je inbreng in geld.
Eerst moet vriend van het gevoel af dat hij faalt en plywood moet eerst rust met haarzelf vinden. Daar kan je elkaar in steunen. Dat lukt als je het beide de moeite waard vindt.

relatiemateriaal

Misschien ben je gewoon niet geschikt voor relaties als in samenwonen en volledig van elkaar afhankelijk zijn. Dat is een lastige eigenschap zolang er kinderen in het spel zijn. Dan zou mijn pleidooi ook zijn dat je tijd en energie moet stoppen in het overkomen van crises. En dat heb je ook gedaan.
Nu ben je samen met een man met wie je geen kinderen hebt. Je kunt nu echt kijken wat het beste bij jou past. En dat is misschien niet het ideaalbeeld dat overgrote deel van de mensheid heeft (samenwonen en elkaar in alles steunen). Dat is niet erg Je bent wellicht anders en in plaats van je best te doen je aan te passen aan dat ideaalbeeld en je af te vragen moet ik niet beter mijn best doen, er aan werken etc, kun je ook denken, ik kies de vorm die het beste bij mij past.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.