Relaties Relaties

Relaties

Tienie

Tienie

14-10-2018 om 22:44

sandwich generatie

Sinds een tijdje zie ik mijn ouders achteruit gaan. Mijn vader heeft de diagnose dementie, mijn moeder heeft geheugenklachten. Ik zit veel meer als voorheen in de mantelzorgrol. Mee naar het ziekenhuis, meehelpen als er toestanden zijn. Maar ook zorgen dat er mooie momenten zijn met mijn ouders. Samen leuke dingen doen, met het besef dat ze er misschien ooit niet meer zijn. Zij hebben voor ons altijd gezorgd, nu wil ik dat voor hun doen. Schoonmoeder heeft ernstige lichamelijke klachten. Dus ook daar zijn zorgen over. Gelukkig pakt manlief dit op.
Dan hebben we nog onze pubers. Oudste is ook kwetsbaar, heeft een tijd geleden een forse depressie gehad. Als ze tegenslag krijgt zijn we toch sneller bezorgd als bij de jongste. Gelukkig hebben mijn man en ik een goede relatie. Soms merk ik wel dat er al met al veel van ons gevraagd wordt. Vandaag ook, verwarring bij mijn ouders waar ik mee bezig ben. Daarna een ongelukkige dochter. Al met al hebben we onze handen dan weer vol.
Is dit herkenbaar? Ik ben blij dat we best jong kinderen gekregen hebben.


Mari

Mari

14-10-2018 om 23:17

Ik heb dit meegemaakt. Alleen staan voor de zorg voor demente narcistische moeder, en een een puber met een geboortedefect waarvoor allerlei specialistenbezoeken en heftige keuzes nodig waar en waar ik ook voor stond. Daarboven op had ik nog een relatie met een man die heel lief was maar tevens een pschychische stoornis in het cluster b spectrum bleek te hebben (wat ik en hij eerst nog niet wisten, dus ook veel psychiaters, psychologen etc). Afgezien van zoon die bijna volwassen is, ligt deze zorg nu een paar jaar achter me. Ik ben er nog van aan het uitrusten. Ik heb het allemaal gedaan maar het is ten koste van veel voor mijzelf gegaan want afgezien van gezonde zorgzaamheid ben ik eigenlijk ook heel graag met andere dingen dan zorgen bezig.
Prijs je goede relatie met je man. Prijs het feit dat je ouders er allebei nog zijn. Prijs het feit dat je kinderen ook elkaar hebben. Heb jij zelf broers of zussen? Ik had dat niet dus moest het alleen doen. Waak daarvoor als het anders kan

mijk

mijk

14-10-2018 om 23:24

Ja ik heb weleens

In 2016 kletterde we hard de mantelzorg in met een kidn in groep 7 en een in 2 vwo. Schoonvader ongeneeslijk ziek. Schoonmoeders alzheimer in vrije val. Wij 2 uur rijden verderop. Nu is schoonmama redelijk stabiel en woont in fijn verpleeghuis. Mijn ouders zijn veel jonger maar worden ineens rap oud. Schoonmama is fysiek nig behoorlijk goed dus in een donkere bui zie ik mezelf de komende 20 jaar voor ouders zorgen en dan heeft mijn man de leeftijd waarop zijn moeder geheugenproblemen kreeg..

Denk er dus maar niet te veel bij na..

Mijk

Aagje Helderder

Aagje Helderder

14-10-2018 om 23:25

Heel herkenbaar

Hier een gezin met drie kinderen, twee banen en zo nu en dan een studie van een van ons beiden. Heb ook jaren gemantelzorgd voor mijn moeder, tot ze een paar jaar geleden stierf. Mijn vader was al eerder overleden. Schoonvader is al jaren dood, schoonmoeder is kwetsbaar, maar die laat nog niet veel zorg toe en als ze dat al doet meestal van een ander kind dan mijn man.

Ik vond het zwaar, terwijl mijn moeder niet eens heel erg veel zorg vroeg uit zichzelf. Een aantal dingen moesten gewoon gebeuren en ik heb het met liefde gedaan, maar het kostte me veel energie om alles goed te doen.

Aagje

Kan

Het was wel mijn zorg, met name in een periode dat we als gezin zwaar onder druk stonden van de instanties. Hoe kon ik me losrukken en betrokken zijn bij mijn ouders als mijn eigen gezin zoveel vroeg?
Mijn moeder overleed in die periode na een kort ziekbed. Tot die tijd was ze min of meer zelfstandig en mijn vader was er nog.
In rustiger vaarwater in mijn gezin werd mijn vader ziek en heeft ook geen langdurende dagelijkse zorg nodig gehad. We konden dat met alle kinderen en met zijn partner omdebeurt uiteindelijk dagelijks oplossen zodat hij thuis kon blijven. Het was sneller voorbij dan ik had verwacht. En het verliep in goede orde. Het gebel met instanties kostte mij meer ergernis en uiteindelijk bleken we grotendeels zonder te kunnen.
De huisarts kon direct langsgaan als dat nodig was, exit gedoe over de alarmering. De vrijwilligerscentrale gaf niet thuis maar familie, kinderen en de werkster zetten zich extra in. De wijkzorg was steeds op noodzakelijke momenten beschikbaar.
Uiteindelijk is het voor mij geen grote belasting geweest. Maar een hele goede tijd samen.
Veel ouderen zijn gelukkig tot op hoge leeftijd zelfstandig. Niet iedereen wordt dement of heeft een jarenlang ziekbed.

Klaar mee

Klaar mee

15-10-2018 om 07:26

Zorgen voor zichzelf

Om eerlijk te zijn. Ik werd als kind al als mantelzorger ingezet. Ik moest het huis maar poetsen en het liefst mijn moeder brood op bed brengen enzo.

Na een heftige jeugd mezelf beloofd dit nooit weer te doen. Maw als ze nu echt wat mankeren lossen ze het samen maar op. Mijn vader mankeert ondertussen echt wat en mijn moeder is ook niet top. Maar goed ze zorgen maar voor zichzelf. Ik woon ook te ver om voor ze te zorgen.

Kopzorg

Kopzorg

15-10-2018 om 08:14

Herkenbaar

Mijn ouders zijn nog goed fit, moeder iets minder vader at meer dan generatiegenoten maar samen rooien ze het nog prima. Behoren net tot de 75 plussers maar staan nog actief in het leven.
Bij schoonouders gaat het allemaal wat minder. Schoonmoeder mankeert het meeste en wil het allemaal nog samen met schoonvader rooien. Ze ziet niet dat de fysieke zorg voor haar pa eigenlijk te zwaar is.
Mijn schoonzus en zwager hebben voor wassen en aankleden thuiszorg geregeld, er is hulp die het huiis schoonhoud. Er blijft nog best veel over waar de kinderen bij moeten helpen. Gelukkig doen schoonzus en zwager veel, zij wonen het dichtst bij en hebben geen kinderen.
Als wij er heen gaan (krap half uurtje met de auto) is er altijd wel wat te doen. Man helpt dan met financiële of technische zaken. Schoonouders krijgen internetbankieren maar niet onder de knie. Ik doe dan wat klusjes die op dat moment moeten gebeuren. Was vouwen, strijken, de waterkoker ontkalken, knoopje aannaaien.
Helaas hebben we sinds januari een puber met NAH die ook veel zorg en begeleiding vraagt en waar wij nog onze weg in moeten vinden.
Het combineren van die twee zorgtaken in ons gezin is moeilijk. Meestal gaat man nu alleen nasr zijn ouders en regel ik de zaken thuis. Zeker ook, omdat we het brusje niet willen belasten met zorgen voor haar broer. Ze doet spontaan al genoeg voor en met hem, verplichten willen we niet.
Schoonouders begrijpen het niet, kind oogt niet meer zo ziek als in januari dus is hij beter. Hij lijkt inderdaad weer de jongen die hij was als zij hen op zijn goede momenten zien. De woordvindingsproblematiek die wij wel signaleren valt niet op in hun 80plus omgeving; daar hebben ze dagelijks mee te maken, dat "heeft iedereen".
Ze kunnen niet meer buiten hun kringetje kijken, beseffen niet hoe moeilijk het is voor de puber en voor ons.
Vooral schoonmoder ziet zorg voor zichzelf als eerste prioriteit. Die pubers redden zich ook wel zonder jou.....
Klem tussen twee generaties ja, heel herkenbaar.

Dochter

Dochter

15-10-2018 om 08:17

Nee

Mijn moeder en schoonmoeder zijn sl 15 jaar dood, mijn vader is bijna drie jaar geleden overleden. Mijn schoonvader en zijn vrouw zijn al 30 jaar getrouwd en hebben wel veel zorg nodig maar we wonen niet om de hoek. Zij heeft ook kinderen.

Dus nee geen mantelzorg maar mijn ene boterham heeft dus maar weinig gehad aan de andere boterham. Dat is mijn sandwich.

jasje

jasje

15-10-2018 om 08:49

zeker

toen ik mijn man leerde kennen (20 jaar geleden) zat hij al midden in de mantelzorg van zijn moeder. Zij weigerde tafeltje dekje en dus ging hij iedere dag naar zijn moeder om te koken. In het begin vond ik dat niet zo erg, maar toen de kinderen kwamen, was het wel lastig dat hij uit zijn werk eerst naar ma ging en dan pas om half 8 thuiskwam. Op deze manier kwam alle zorg van de kinderen op mij neer. Zij overleed toen onze oudste 4 was. Inmiddels werden mijn ouders ook wat ouder en hadden meer zorg nodig. Gelukkig nam mijn zus heel veel voor haar rekening.
Nu is mijn vader overleden en woont moeder in een verzorgingstehuis. Toch is hier nog zorg genoeg nodig. Ik probeer 3 keer per week te gaan, maar dat lukt niet altijd. Verder nog een jongere broer die mantelzorg nodig heeft. En zelf 3 pubers, waarbij het er twee jaar geleden sterk op leek dat oudste ook plotseling een iadh puber zou worden ivm een val. Gelukkig is dit weer helemaal over.
Al met al vind ik het soms best zwaar.

Dochter

Dochter

15-10-2018 om 09:11

jasje

Tafeltje dekje weigeren. Verschrikkelijk dat je als moeder zo erg bent dat je je zoon altijd laat komen om te koken zodat die pas om half 8 thuis is bij zijn eigen kinderen. Ik kan er met de pet niet bij. Wat als dit nog heel veel langer had geduurd? Dat is toch niet houdbaar?

Dochter

Dochter

15-10-2018 om 09:11

Sowieso

Hoe ver kun je gaan met mantelzorg eisen aan je kinderen?

machteloos

machteloos

15-10-2018 om 09:20

wie is er voor mij?

Ik heb 2 IADH-kinderen en ben zelf 100% afgekeurd. Ik woon op 2 uur OV-afstand van mijn ouders. Mijn vader is ernstig ziek geweest en hoewel er goede thuiszorg was, viel de zorg mijn moeder zwaar (en die was ook zwaar). Inmiddels is hij overleden. Mijn moeder leunt zwaar op me, wil dat ik regelmatig kom logeren en moet nog steeds regelmatig haar verhaal kwijt over de zware zorg en het overlijden van mijn vader.

Ik moet hierin echt mijn grenzen bewaken, want vanwege mijn eigen beperking kan ik het niet altijd opbrengen. Toch ga ik er regelmatig heen, ook al is dat fysiek en ook mentaal best zwaar. Helaas is mijn moeder niet erg wederkerig, zij moet haar verhaal kwijt en ik luister geduldig, maar voor mijn verhaal is nooit ruimte.

Met één van mijn IADH-kinderen gaat het ook niet goed. Ondanks professionele begeleiding heeft hij het erg zwaar en komt hij regelmatig bij mij uithuilen. Hij is al volwassen en woont beschermd, maar hij bezoekt me bijna dagelijks. Dan kun je hem ook moeilijk de deur wijzen. Ik maak me grote zorgen om hem.

Ik voel me eenzaam, sta er alleen voor. Ik kan bij niemand mijn verhaal kwijt. Ik ben sociaal geïsoleerd geraakt vanwege mijn beperkingen, ik kon niet meer meedoen met mijn oude vrienden. Ik ben op zowel fysieke als psychische gronden afgekeurd voor betaald werk, wat de familie maar onzin vindt, hoewel het wel handig uitkwam toen mijn vader stierf toen moeder alleen achter bleef en er van alles geregeld moest worden, want ik werkte immers niet en mijn kinderen zijn al de deur uit. Wat ik overigens met liefde heb gedaan, laat dat duidelijk zijn! Mijn zus werkt fulltime en kon het niet doen.

Maar wie is er voor mij? Mijn moeder negeert mijn gevoel, mijn zus wil er niets van weten en een partner of vriendin heb ik niet. Ik vind de zorg steeds zwaarder worden en voel me erg eenzaam. Toen ik vorig jaar ziek werd bleek er niemand voor mij te zijn en moet ik het maar zelf zien te redden. Daar ben ik erg van geschrokken: is dit mijn toekomst?

Kopzorg

Kopzorg

15-10-2018 om 09:43

mantelzorg eisen kan heel ver gaan

Zowel mijn moeder als schoonmoeder zijn getrouwd in een tijd waarin het heel normaal was dat je bij het huwelijk je baan (al dan niet vrijwillig) kwijtraakte als vrouw. Je trouwde jong en kreeg jong kinderen.
Als je ouders dan een beroep op de kinderen deden was er in de grote gezinnen van toen altijd wel iemand die dat op kon pakken. In het gezin van mijn moeder vaak de oudste (mijn moeder) en de jongste dochter (zij was het langste thuis, ook nog toen de aftakeling van haar ouders al inzette).
Mijn moeder heeft veel mantelzorg gegeven en ziet zelf in dat ze dat van ons niet kan eisen mede, omdat wij maar met 3 zijn en relatief laat kinderen kregen.
Mijn schoonmoeder daarentegen heeft het gedaan voor haar ouders en schoonouders en ziet dat als morele verplichting van de kinderen. HET MOET EN WEL NU!! is daar de toon, waar wij overigens niet altijd op ingaan maar dat levert een hoop gemopper op.

Het "zorgen" gaat trouwens ook niet altijd gladjes. Commentaar is vaak ons deel, als de bedden verschoond moeten worden staat ze ernaast en roept dat ik het niet goed doe, de dekbedhoezen binnenste buiten halen is niet nodig, je kan de dekbedden er ook zo "inschudden". Dat ik het anders doe met hetzelfde eindresultaat irriteert haar en dat irriteert mij weer.

Tamar

Tamar

15-10-2018 om 09:52

machteloos

Dat klinkt niet goed zeg. Ik zou toch wat meer grenzen stellen tegenover je moeder, want inderdaad: wie zorgt er voor jou? Je moeder zou je misschien vaker kunnen bellen, dat lijkt me minder zwaar dan logeren, zeker als je een fysieke beperking hebt.

Ik heb zelf toch wel grenzen gesteld. Mijn kinderen hadden nog veel zorg nodig toen de mantelzorg begon. Ik ben ook de enige, maar heb meteen laten blijken dat dit is wat ik kan leveren aan zorg, de rest zal van buiten moeten komen, ook al vond mijn vader dat niet fijn. Er is een hoop zorg beschikbaar voor oude mensen, veel meer dan voor IADH kinderen. Dat willen ze niet altijd, maar dat is dan een keus die zij maken. Mijn vader at jarenlang elke week bij ons en ik begeleidde hem naar het ziekenhuis als dat nodig was. Verder liet ik rekeningen bij mij komen, zodat de administratie op orde bleef. Dat was wat ik kon leveren, meer niet. Ik ben dus niet gaan schoonmaken of logeren, of door de week bellen of komen. Mijn dagen zaten barstensvol.

Wat vrienden betreft: zou je niet toch weer contact kunnen maken? Misschien kun je ze op een andere manier ontmoeten. Bijvoorbeeld niet meer in een groep die samen iets gaat doen, maar 1 op 1 te eten vragen of zo. Ik heb dat laatst gedaan met een vriendin die ik jaren uit het oog was verloren en het was heel leuk.

jasje

jasje

15-10-2018 om 10:36

dochter

de band met mijn schoonmoeder was ook niet zo innig... Het laatste jaar verslechterde haar toestand zo dat ze naar een verpleeghuis ging. Man hoefde dus niet meer te koken, maar ging nog zeker 2 a 3 keer per week na zijn werk naar haar toe. Wij waren inmiddels verhuisd, dus toen was het nog altijd half 8 voor hij thuis kwam. Hij kon nog net de kinderen voorlezen.
Met mijn eigen ouders ben ik er meer ingegroeid. Bij schoonmoeder viel ik er middenin, dat is wel een verschil. En nogmaals, ik had geen innige band met haar, dus dan valt de mantelzorg ook zwaarder. Ik was eigenlijk wel jaloers op de band tussen moeder en zoon, omdat het duidelijk van onze tijd samen af ging.
Bij moeder vind ik het moeilijk. Zij is dement en niet gelukkig. Hoewel ik uit een groot gezin komt, komt de zorg op een paar personen aan. De rest is er voor de gezelligheid. En wat is moeder blij als zij komen! Ons vindt ze vanzelfsprekend.
Mantelzorg voor jongere broer komt ook altijd op dezelfden terecht. Anderen zien niet wat er nodig is, het komt niet in ze op dat hij ergens hulp bij nodig heeft. Hulp die je niet altijd kunt verwachten van de instelling waar hij woont. Voorbeeldje: laatst overleed een oom van ons. Broer wilde graag op bezoek bij zijn vrouw en kinderen, maar kan dit niet alleen. Dus ben ik er met hem heen gegaan. Maar dit kost zomaar 2 a 3 uur aan voorbereiding, bezoek en napraten. Doe ik met liefde hoor, echt waar. Bij mijn broer vind ik dit geen belasting. Maar dat mijn andere broers er zussen (muv van 1) er niet aan denken dat dit nodig is, dat vind ik wel heel lastig.

Wilgenkatje

Wilgenkatje

15-10-2018 om 10:38

sandwich

Bij ons zit de zorg voor de oudere generatie erop. We hebben het vergeleken bij sommige ervaringen hier niet al te lastig gehad. We zijn jong getrouwd, hadden jong een gezin - en hadden relatief oude ouders (onze moeders waren tegen de 40 toen wij werden geboren) en waren ruim over de 60 toen onze kinderen kwamen - ze hebben daardoor en door de afstand zelden op onze kinderen gepast).

Onze vaders zijn jong overleden, eind 50 en eind 60.

Onze moeders werden echter oud, 87 en 95. De ene moeder woonde 220 km verderop, dus daar hebben we nauwelijks praktische zorg verleend - zij was een moeder met zeven kinderen dus er kon worden overlegd.
De andere moeder kreeg twee kinderen, een ervan was ik en ik heb naast mijn gezin en mijn parttime werk/vrijwilligerswerk veel tijd met haar doorgebracht. Huishoudelijke hulp kocht zij in, dat wilde ik niet: zij was zo precies. Wel deed ik samen met haar grote klussen zoals een kast uithalen/herinrichten en de kleding verzorgen. Mijn man deed op gegeven moment haar financiën, ook voor een ongetrouwde vriendin van haar.

De zorg voor mijn moeder ging weleens ten koste van de aandacht voor mijn gezin; ook al zijn kinderen (bijna) volwassen, het is best lastig als een hoogbejaarde oma vaak voorrang krijgt.
Mensen die erg oud worden, missen vaak de familieleden en vrienden van hun eigen generatie. Eenzaam is dat.

Ik heb grote waardering voor het feit dat mijn man nooit zeurde over de veelvuldige bezoekjes aan mijn moeder. Ik kwam lang niet altijd vrolijk thuis...

Ik ben blij dat de sandwich erop zit, al begint de jongere generatie meer aandacht te verwachten nu daar kinderen worden geboren en jonge ouders worstelen met werk en privé. Zo is er altijd wat. Zo lang je gezond bent, is het niet perse erg. Wel eens lastig om juiste keuzes te maken.

Het is plezierig om met vriendinnen ervaringen te delen. Het leven is ingewikkeld, samen erover nadenken en zoeken naar begaanbare wegen helpt. Net als stoom afblazen!

Kopzorg

Kopzorg

15-10-2018 om 13:47

Brainwave

Zou ik met mijn zus en ouders, nu ze nog fit en geestelijk gezond zijn, afspraken kunnen maken over de zorg die zus en ik wel gaan leveren en welke dingen we niet gaan doen?
Ik wil prima mee naar artsen, kleding kopen, financiële dingen regelen en zorgen dat ze de familie blijven zien in goede maar ooj moeilijke tijden.
Het wekelijks het huis poetsen daarvoor kunnen ze een werkster regelen. Het dagelijks helpen met wassen en aankleden doe ik liever niet maar als dat eens nodig is natuurlijk wel.

Waar ik het meest tegenop zie is het vast willen houden aan oude ingesleten gewoontes, dat mijn moeder wil dat ik ieder half jaar de koperen kandelaars kom poetsen of andere in mijn ogen zinloze tijdrovende klussen. Natuurlijk strijk ik mijn vaders overhemd als hij naar een uitvaart moet maar theedoeken strijken doe ik zelf nooit. Punt 1 drogen ze beter af als ze niet zijn gestreken en punt 2 hoeft het voor de hygiëne ook niet meer met de huidige wasmachines en middelen.

Kort gezegd op schrift stellen wat we wel en niet gaan doen om teleurstellingen en strijd voor te zijn.

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

15-10-2018 om 13:57

Kopzorg: afspraken maken op papier

Als je ruzie wil krijgen in de toekomst, dan moet je dat doen.

Het punt is namelijk, dat de afspraken die je nu maakt, misschien met 1 jaar of met 5 jaar al niet meer haalbaar zijn.
Er kan iets in jouw gezin gebeuren, er kan iets met jou gebeuren, er kan iets in de familie gebeuren.

Stel je voor dat je de afspraak zwart op wit stelt dat jij met ze mee gaat als ze ergens naar toe willen. Met wiens auto gebeurt dat? Wie betaald onderhoud en benzine als je ergens naar toe gaat? Hoe vaak in de week wil je dat doen? Hoe ruim wil je het van te voren weten?

Ik kan me de situatie levendig voorstellen dat jij dan “altijd” de auto beschikbaar wilt hebben, want het kan maar zo zijn dat je ouders “ergens” naar toe willen/moeten en dat ze dat 30 minuten van te voren doorgeven. En dat 3 tot 5 keer in de week..

Stel je eens voor dat dat gebeurd en wat daarvan de impact is op je eigen leven. Afspraken met vrienden/man/kinderen kun je niet meer maken, want je weet dat je altijd een slag om de arm moet houden.

En wat als je een keer “nee” zegt? Krijg je dan een briefje onder je neus geschoven waarin je beloofd hebt dat je “altijd” zou rijden?

Ik bedoel maar....

Wat je wel zou kunnen doen, is als het gesprek er op komt, aangeven wat je wel of niet wil, maar ook duidelijk aangeven dat je tegen die tijd niet weet hoe e.e.a. Loopt, omdat je niet in de toekomst kunt kijken.

Doe het in iedergeval niet op papier. Dat is vragen om ellende.

Komt tijd komt raad

Ik denk dat je het best wel eens, in algemene zin, ter sprake kunt brengen. Maar probeer het niet teveel in te vullen.

Mensen groeien ook in de ouderdom. Misschien heb je wel heel andere issues tegen die tijd. Sommige ouderen vervuilen een beetje omdat ze niet teveel andere mensen over de vloer willen of gaan zelf de ramen doen met een krant. Ze willen vaak toch zo goed mogelijk controle houden over hun eigen leven.

Of storten zich met de moed der wanhoop nog steeds midden op een kruispunt op hun fiets. Of willen zich een paar dagen niet scheren.

Ik denk dat je beter jezelf kunt voorbereiden dat je toch zoveel mogelijk de eigenheid en de verantwoordelijkheid voor eigen beslissingen bij je ouders laat en leert loslaten.

En geduldig in het moment te blijven. Drink je nog wel die lauwe koffie die ze zelf gezet hebben in niet helemaal goed afgewassen kopjes of doe je eerst even zelf de afwas met een beslist maar vriendelijk gebaar.

Het zijn vaak andere kwesties dan je denkt.
Ik heb een oom die erg verdrietig is dat de zoon van zijn zus, een zus die licht dementeert, gestopt is met haar wekelijks een dagje naar hem te halen en te brengen. Het gaat wel om de kwaliteit van het leven.

Mari

Mari

15-10-2018 om 14:06

Machteloos

Wat een zware situatie zit je. Ik ken dat gevoel heel erg: veel hebben moeten zorgen en als jij dan ziek bent, is er niemand. Ook zelf ziek zijn maar iedereen vindt dat jij maar op moet komen draven want je werkt immers niet...
Ook dat sociaal contact vervaagt; je bent zo moe van het zorgen en moet vaak afzeggen omdat je zelf er ziek van bent geworden. Ja dan haken mensen af
Stel alsjeblieft je grenzen je hebt een zus (had ik niet): zij is ook verantwoordelijk voor je moeder.
heel veel sterkte

Wilgenkatje

Wilgenkatje

15-10-2018 om 14:10

Kopzorg

wat je wel kunt doen, is met je zus bespreken hoe jullie er nu tegenaan kijken en wat je zou willen/kunnen doen. Goed contact met naaste familie is erg waardevol, juist omdat er allerlei onvoorziene zaken kunnen opduiken waarop je samen zult moeten anticiperen. Misschien zijn er nog andere familieleden van je zus. Ik heb een bepaalde tijd veel steun gehad aan een nicht van mijn moeder die ik anders zelden zag. Het kan nuttig zijn verwaterde contacten nieuw leven in te blazen.

De nutteloze activiteiten zoals koperen kandelaars poetsen, tja - laat dat bij je ouders. Wat belangrijk wordt gevonden is zo persoonlijk. Zoals Anne al zegt - het zijn vaak andere kwesties dan je denkt, dat is van tevoren lastig in te schatten.

Tamar

Tamar

15-10-2018 om 14:17

wat is belangrijk

dat is inderdaad de vraag. Schoonmaken kan een ander ook prima doen. Mee laten eten met de kleinkinderen niet. Dus ik heb me erg geconcentreerd op wat alleen ik kon doen. De rest moest ingekocht, en als hij dat niet wilde, dan maar niet.

jasje

jasje

15-10-2018 om 14:48

wat wij hebben geleerd

is dat als je iets inzet, dat het dan vaak ook in de toekomst zo wordt verwacht. Mijn ouders (vooral moeder) wilde ook absoluut geen tafeltje-dekje. Jammer dan. Wij konden niet beloven dat zij iedere dag warm eten zouden krijgen als wij het moesten verzorgen (zij aten ook nog tussen de middag warm, dus helemaal geen optie voor werkenden). De eerste weken weigerde mijn moeder koppig om te eten, later ging het beter.
In het verzorgingshuis waar moeder nu woont werd gevraagd of wij haar wilden wassen of hierbij helpen, omdat dit nogal moeizaam ging. Dit hebben we geweigerd.

Tamar

Tamar

15-10-2018 om 15:04

ja, verzorgingshuizen

zien je direct als lid van het personeel. Het is menselijk om te proberen zaken op het bordje van een ander te schuiven, maar dat wil niet zeggen dat je daarvoor moet vallen onder het mom van "ja maar het is toch je vader". Mijn vader vraagt me dit niet, jij vraagt het!

Ik ben daar wel wat wantrouwig van geworden. Goede zorg was niet altijd het belangrijkste, er werd ook wel eens wat makkelijk gedaan. Ik ging daar steeds minder in mee. Ze geven opdrachten en je moet zelf per opdracht kijken of die redelijk is. Zo nee, dan doe je het niet.

machteloos

machteloos

15-10-2018 om 15:24

reactie

Mijn zus kan nooit vrij krijgen van haar werk en heeft een man met een fysieke beperking. Die zit zelf klem tussen kinderen, werk en zorg thuis. Zelfs rond de begrafenis van mijn vader werd er nog moeilijk gedaan op haar werk.

Ik ben vooral "praatpaal". Waar mijn moeder haar verhaal bij kwijt kan, zeker nu mijn vader er niet meer is. En ik doe het met liefde, maar het is best zwaar om telkens weer het zelfde verhaal te moeten aanhoren hoe moeilijk ze het heeft, terwijl ze niet reageert als ik eens zeg dat ik vader ook mis en daar mijn verdriet over heb.

Ik doe daar niet het huishouden, heb duidelijk een grens getrokken. Ik heb nota bene zelf thuishulp nodig. Doktersbezoek zal met de WMO taxi moeten, ik heb geen auto. Boodschappen doet moeder nog zelf. Als dat minder wordt of als moeder begeleiding nodig heeft naar de dokter zal zus toch echt iets moeten regelen. Gelukkig is de zorg in haar gemeente zeer goed geregeld, hebben we gemerkt toen vader ziek was. Nooit is er aan ons als kinderen getrokken en werd het onmogelijke gevraagd; toen men hoorde dat zus een drukke baan had en ik zelf beperkt was, kwam meteen alle zorg in huis die nodig was, en moeder heeft nog steeds thuishulp in het huishouden.

Zodoende hoef ik alleen praatpaal te zijn.

Kinderen

Als de kinderen wat ouder zijn kunnen zij ook wat meehelpen?
Dat kan natuurlijk alleen als het niet te ver weg is. Mijn moeder woont tegenwoordig niet ver uit de buurt dus het is een stuk makkelijker.
Ze heeft hulp voor de huishouding, ze eet hier regelmatig 's avonds mee (maar niet elke avond want ze eet ook graag voor de televisie). Dan brengt/haalt een van ons. We laten eten bezorgen via wat vroeger het IJspaleis was. tegenwoordig heet het geloof ik bofrost. Zo is er altijd eten wat ze zelf makkelijk kan opwarmen.
De financiën doe ik gewoon vanuit mijn eigen huis.
Verder ga ik 's avonds meestal even langs als ik met de honden wandel en dan doe ik even de afwas of hang de was uit of iets ander simpels.
De kinderen gaan ook vaak even langs om een spelletje te spelen of thee te drinken. Mijn zoon houdt de tuin bij en doet klusjes in huis. Daar betaal ik hem voor.
Als we een dagje weg gaan nemen we oma vaak mee (afhankelijk van hoe actief het uitje is). In het weekend is ze hier vaak overdag.

Het is wel erg makkelijk als het in de buurt is. Mijn moeder is ook niet zo moeilijk. Ze heeft geen hoge standaard qua huishouden.

Kopzorg

Kopzorg

15-10-2018 om 16:18

Kinderen hoeven niet voor opa en oma te zorgen

Uitzonderingen daargelaten. Ik hoop dat ze later voor mij kunnen en willen zorgen. Nu al voor opa en oma zorgen vind ik echt niet nodig.
Zoon en neef kicken er af en toe wel op om hun digitale kennis tentoon te stellen en oma 's mobieltje weer aan de gang te krijgen. Dat is leuk.
Iedere week bij oma schoffelen hoeft niet dat doen wij zelf, zij het niet iedere week.

Wilgenkatje

Wilgenkatje

15-10-2018 om 16:39

gezelschap houden, zorgen voor elkaar,

het is maar net welk labeltje je eraan hangt. Het moet in balans zijn, het is niet goed de (klein)kinderen te overvragen!. Als het in goede verstandhouding gebeurt, lijkt het me fijn als de jongere generatie kan bijdragen aan een plezierige oude dag van de oudste generatie.

Ik heb bij nader inzien een van mijn kinderen te ijverig bij oma langs gestuurd tijdens 't middagkrantenrondje, even een kop thee. Dat was iets wat zoals ik deze persoon nu zie niet zo paste - dat was onhandig van mij. Een van de anderen had er meer gevoel voor, maar had omdat die al jong fulltime werkte, was er niet zoveel gelegenheid.

It takes a village to raise a child - en iets dergelijks geldt ook voor de oude dag.

zorgen

Zorgen is een groot woord. Mijn kinderen hoeven niet oma te wassen of het huis elke dag schoon te maken. Maar even langsgaan, een kopje thee drinken, een wandeling maken, even de afwas doen... dat zie ik niet echt als zorgen. Dat zijn gewoon zaken die je doet als je van iemand houdt. Tijd met elkaar doorbrengen, er voor elkaar zijn....
Voor structurele zaken zoals de tuin betaal ik mijn zoon dus daar zit wel balans in.

Tienie

Tienie

15-10-2018 om 18:37

wat een reacties

Hier zitten we nog wat in de beginfase. Mijn zus en ik hebben super goed contact en bewaken ook onze grenzen. Gelukkig eisen mijn ouders nog niks. Maar we zien dat sommige zaken niet zo goed gaan en daar helpen we ze dan bij. Ik heb me ook voorgenomen om niet de persoonlijke verzorging of het huishouden te gaan doen. Dat regelen we met de thuiszorg tzt wel. Maar ik merk wel dat we er graag voor ze willen zijn. De kleinkinderen hoeven niet te helpen, daar wonen we ook te ver weg voor. Maar we proberen wel leuke dingen met zijn allen te doen. Daar genieten ze van.

Annej Je zei in je eerste stukje dat veel ouderen gezond oud worden. Ik heb eigenlijk altijd de hoop gehad dat dit ook voor mijn ouders zou gelden. Helaas, mijn moeder is 68 en al behoorlijk vergeetachtig. Dat doet me ook verdriet. Ik had haar echt wat anders gegund.

Ad Hombre

Ad Hombre

15-10-2018 om 19:01

Tienie

Ik weet niet of je het goede genen mag noemen, maar bij ons vielen de meesten van het ene op het andere moment om en konden we de begrafenisondernemer bellen.

Het heeft z'n voordelen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.