Relaties Relaties

Relaties

Ben ik onredelijk?

Manlief sport fanatiek. Hij werkt vijf dagen in de week. (Ikzelf werk vier dagen overdag) Hij komt dan rond 17.00 thuis.
Hij eet dan niet mee want gaat in de avond nog trainen en eet dan liever daarna.

Dat betekent dat hij vijf dagen in de week niet mee-eet in de avond en er ook niet actief bij is want bezig om zijn sportspullen bij elkaar te zoeken.
Vervolgens vertrekt hij om 19.15 (op dinsdag zelfs 18.30) en komt ergens tussen 21.30 en 22.00 weer thuis.

Op zaterdagavond breng ik, soms alleen en soms samen met manlief, onze zoon naar zwemles. We zijn daar van 17.00 tot 19.00 wel zoet mee en eten dan meestal die avond makkelijk.

Nu wil mijn man ook op de zondagavonden gaan trainen. Hij zegt omdat hij binnenkort (eerste week november) een wedstrijd heeft maar wat ik weet is dat het prima zo kan zijn dat hij elke maand een wedstrijd heeft.
Ondanks dat het hobby is, is het nu wel semi-professioneel omdat hij steeds beter wordt in de sport. Hij verdient dus ook een beetje geld met zo'n wedstrijd maar dat is echt niet veel.

Ik trek dit niet. Vindt dat ik mijn man te weinig zie en vindt ook dat de kinderen hem te weinig zien.
Ik heb niet echt hobby's of dingen waardoor ik ertegenaanloop dat ik zelf nooit weg kan maar ik merk wel dat mijn man bij alle avondafspraken niet erbij is. Verjaardag van mijn moeder in de avond is hij niet bij. Dineren bij anderen kan eigenlijk nooit want training gaat voor alles.

Ik vind het heel eenzaam. Maar nu ik heb gezegd dat ik het niet ok vindt als hij nu ook op de zondagavonden gaat trainen is hij boos en zegt hij dat ik het niet begrijp. Ik zeg dat ik zijn keuzes hierin egoïstisch vindt. Maar volgens hem ben ik gewoon een zeur.

Hoe zien jullie dit? Herkent iemand dit?

Advies gevraagd!


Martijn

Martijn

19-10-2018 om 20:07

nou

Het gaat er om dat jullie een team zouden moeten zijn en niet de meeste maaltijden op jou neer zouden moeten komen. Ik snap heel goed dat iemand zijn hobby heeft maar hij heeft wel een jong gezin. Eigenlijk zou er een betere verdeling moeten komen: 3 dagen met gezin eten sowieso, twee dagen voor hem, twee dagen voor jou.

Dus ik kan me jouw gevoel best voorstellen. Wat zegt hij er zelf over?

Mammie1985

Mammie1985

19-10-2018 om 20:44 Topicstarter

Hij is zelf niet zo'n prater...
Hij zegt dat t maar om 2 a 3 uurtjes per dag gaat en begrijpt niet dat ik er zo'n punt van maak.
Zondag is hij er toch overdag? Waarom dan hem die paar uurtjes in de avond niet gunnen?

Wat hij over het hoofd lijkt te zien is dat deze levensstijl betekent dat zijn kinderen hem maar heel sporadisch meemaken. Voor hemzelf is hen even knuffelen na het werk blijkbaar voldoende maar ik kan me niet voorstellen dat dit ook voldoende voelt voor de kinderen zelf.

Zelf heeft hij eigenlijk geen voorbeeld gehad. Zijn vader is nooit in zijn leven geweest. Dus wellicht weet hij ook gewoon niet wat 'normaal' is.

En 'normaal' bestaat natuurlijk ook niet. Ik ben zelf iemand die echt wel op haar strepen kan staan maar als het om dit soort dingen gaat dan durf ik niet voor mezelf op te komen lijkt wel. Ik wil dan dat hij het uit zichzelf ook wil om meer tijd met het gezin door te brengen en het afdwingen voelt dan ook niet goed. Maar het lijkt alsof hij bij voor wat al niet bereid is om hierover een compromis te sluiten.

Toen we elkaar net leerden kennen, ondertussen ruim 10jaar geleden, toen deed hij 2 sporten. Daarmee was hij 6 avonden bezet. Ik heb toen een ultimatum gesteld: 1 sport en mij of 2 sporten en geen vriendin. Welke sport hij zou kiezen was aan hem. En hij had ook voor 2 sporten kunnen kiezen en dan waren we als goede vrienden uit elkaar gegaan. Maar ik wist toen al dat ik er niet mee zou kunnen leven als mijn vriend zes dagen in de week besproken zou zijn. Daar was ik duidelijk in. En hij koos voor mij en zijn kickboxing.
Maar nu zijn we weer terug bij af. Zes avonden per week weg en om de 1 of andere reden durf en wil ik nu geen ultimatum meer hoeven stellen.

En dan voel ik me ook toch onzeker: ben ik dan toch onredelijk? Vinden andere vrouwen een leven als dit wel heel normaal?

Martijn

Martijn

19-10-2018 om 21:00

maar

het gaat er toch om wat jij vindt? Als jij het lastig vindt moet hij daar naar luisteren. Ik begrijp wel waarom je nu geen ultimatum durft te stellen: er hangt veel meer van af, jullie hebben kinderen. Maar daarom is het des te belangrijker dat jullie er uit komen op een redelijke manier.
Misschien hem wijzen op wat voor vader hij wil zijn? Afwezig of betrokken?

Nee.

Ik vind je niet onredelijk en ik vind het heel logisch dat het erg eenzaam is voor jou en ongezellig, zeker ook voor de kinderen. Als het iets tijdelijks is, alle avonden sporten zou ik het wel accepteren.
Maar zeker niet voor lange tijd of altijd.

En als hij om 17.00 uur thuis is en 19.15 uur weggaat kan hij prima eerst eten met het gezin.
Eet hij van lunch tot 's avonds laat dan helemaal niets?
Al die tijd alleen bezig zijn met "zijn eigen ding", tas inpakken enz.

Nee, je bent geen zeur. Je man is egoïstisch. Voor een vrijgezellen bestaan is hij nu te laat, hij heeft rekening te houden met jou en de kinderen.

Mammie1985

Mammie1985

19-10-2018 om 21:13 Topicstarter

Verwachtingen

Nee dan eet hij idd niets.
Hij zegt dat hij niet goed kan trainen op een volle maag.

Af en toe helpt hij wel een beetje mee. Dan is hij eerder thuisgekomen en helpt hij, als ik daarom vraag, met uien en groenten snijden ofzo. Maar gezellig samen eten is er bijna nooit bij.

Tot voor kort werkte ik onregelmatig. Dan was ik er in het weekend zelf ook niet altijd en werkte ik soms twee avonden in de week. Toen weet ik het daar ook aan dat we nooit echt gezellig samen waren in de avonden.

Maar nu werk ik regelmatig en hij ook en dat had ik bedacht als: fijn meer tijd voor het gezin en ellaar.
Maar hij lijkt het te hebben bedacht als: fijn dan kan ik echt alle avonden trainen en mijn sport nog serieuzer beoefenen.

Dat had ik niet zo aan zien komen... een beetje wel.. maar toch niet zo

Mammie1985

Mammie1985

19-10-2018 om 21:15 Topicstarter

Ochtenden

Bovendien is het ook nog eens zo dat hij in de ochtend al eerder weg is. En dat ik dan dus met de kinderen ontbijt, lunch klaarmaak en de oudste naar school breng.

Dus in de ochtend zien we hem ook al niet. Maar dat komt door werk dus dat reken ik hem niet aan ofzo.. maar dat is wel hoe het is voor mij.

Alison

Alison

19-10-2018 om 21:15

Evenwicht

Een goede relatie is een evenwicht. Elke partner moet zich gehoord voelen en erkend worden in zijn gevoelens en behoeften. Daar kan altijd een tijdelijke onbalans in zijn omdat een partner even wat meer of minder kan maar het grote geheel moet in evenwicht zijn.
In jouw relatie Mammie, is geen balans. Al jaren niet. Jij geeft meer aan je partner dan je ontvangt en dat gaat vroeg of laat wringen.
Wat jouw partner er van vind is eigenlijk helemaal niet relevant. JIJ voelt je niet genoeg gehoord en gezien. JIJ hebt het gevoel dat je er alleen voor staat. JIJ voelt je eenzaam in je relatie. Daar draait het om. Als één van beiden zich niet goed voelt in de relatie heb je allebei een probleem en moet je er ook allebei aan werken.
Jij kunt het niet afschuiven op je partner "het ligt aan hem want hij is zoveel weg" en hij kan het niet afschuiven op jou met als reden "zij zeurt zo" of wat het dan ook is wat jullie denken. Jullie moeten samen een oplossing vinden waarvoor allebei water bij de wijn moeten doen maar waarbij ook allebei zich gezien en gehoord voelen in zijn/haar behoefte.
De enige manier om dit aan te pakken is praten, praten en nog eens praten. En ik zou daar maar snel mee starten want deze onvrede zal steeds sterker de kop opsteken tot je op een gegeven moment denkt " als ik het dan toch alleen moet doen, doe ik het ook alleen" en dan zijn er weer twee kinderen van gescheiden ouders erbij. Met alle ellende van dien.
Misschien moet je beginnen met te vragen waarom hij zo vaak van huis is? Waarom hij liever niet bij zijn gezin is? Is het een vlucht? Voor de drukte, de verantwoordelijkheid? Is hij bang dat hij geen goede vader kan zijn omdat hij geen voorbeeld heeft gehad?
Succes

Wilgenkatje

Wilgenkatje

19-10-2018 om 21:22

Dit is geen hobby meer

Dit is een tweede baan. Bijna alle wakkere uren is hij aan het werken of sporten. Er zit geen balans in, er is nauwelijks tijd om samen een goed gezin te vormen.

Je schrijft tussendoor dat hij zelf geen vader in zijn leven gekend heeft. Dat zal vast een rol spelen.

Het is dringend tijd om er samen tussenuit te gaan en eens goed te bekijken wat jullie van het leven willen maken en wat daarvoor nodig is.

Triva

Triva

20-10-2018 om 05:55

Zwemles

Die zwemles verpest het ook wel. Kan dat niet beter doordeweeks? Zodat je man naar zweles gaat voor zijn sport?

Miss

Miss

20-10-2018 om 08:21

Sport verslaafd

Hey!

Herken je situatie van een paar jaar geleden bij mijn man en nog. Hij is gemiddeld 4 avonden per week weg. En in het weekend in de ochtend trainen.
Langzaam sloop het erin.. van 2x werd 3x en nu 4x. Heeft nog geen wedstrijd van zoon lief gezien. Want man " moet " trainen.
Het is echt een verslaving. Dat kan ik je nu uit ervaring wel vertellen.

Heb hem een tijd terug ook door meerdere problemen binnen onze relatie een ultimatum gesteld. Wil jij betrokken zijn bij het gezin of ga jij alleen verder?
Ik voel me eenzaam, teleurgesteld in hem en niet erkent in mijn gevoelens. Leek wel of ik overal alleen voor stond.
Ik ben er zo KLAAR mee. En dat heb ik vorig weekend heel duidelijk laten weten.
Ik ben ook niet meer bang om iets te verliezen. Ik ben namelijk al veel vertrouwen kwijt. Ga je zelf even na hoe dat bij jou is.
Momenteel sport hij nog veel, maar overlegd. En dat is al iets.
Je zult echt duidelijk moeten gaan zijn tegen hem, dat je niet meer " overal " alleen voor op wil draaien.

Denk aan jezelf, ga op een rijtje zetten waar jij blij van word. Ga ruimte maken voor jou hobby, ideeën. Daar focus ik me vanaf nu op.
Zorg voor je eigen geluk. Met mij zelf moet ik oud worden. En dat ga ik steeds meer en meer beseffen.

Xx

Vader

Vader

20-10-2018 om 08:42

patroon

Je zegt dat hij zelf nooit een vader in zijn buurt had als kind. Meestal herhalen zulke patronen zich in de partnerkeuze op latere leeftijd. Het is zelfs vaak zo dat partners elkaar feilloos uitkiezen nav die patronen. Hoe zat dat bij jou? Hoe is jouw keuze geweest?
Misschien moet je het daar zoeken, en daar moet je met z'n tweeën uit zien te komen. Discussiëren met je man over eten met je kinderen ligt aan de oppervlakte en helpt niet.

Dit gaat niet goed

Mammie, dit is het recept voor een echtscheiding die jullie aan het bakken zijn.. ‘s ochtends doe jij alles alleen, want hij moet vroeg weg. ‘S avonds doe jij alles alleen, want hij moet sporten. Zelfs in het weekend is hij weg. Ik zou van hem verlangen dat híj iedere dag kookt en er bij het eten bijzit, als hij zelf niet wil eten prima maar hij hoeft pas om 19:00 weg dus die twee uur oer dag moet je gewoon opeisen. Jij hebt het ontbijt en lunch en naar bed brengen al van de kinderen dus hij moet ook zijn deel doen. Ik neem aan als je dagelijks sport dat je geen twee uur bezig bent om je spullen bij elkaar te zoeken.. die zet je s avonds als je thuiskomt op een vaste plek en het enige wat je hoeft te doen is een schoon shirtje en broekje pakken, dat hoeft nog geen vijf minuten te kosten. Het wordt tijd dat jij met je vuist op tafel gaat slaan, is het niet in je eigen belang dan in dat van je kinderen. Eisen dat hij tussen 17:00 en 19:00 zijn tijd aan het gezin besteed. En uiteraard in het weekend ook, helpt hij dan mee met schoonmaken van het huis? Neemt hij de kinderen mee naar de speeltuin? Ik krijg de indruk van niet... als hij niet wil luisteren naar jouw bezwaren, dan staat zijn sport op nummer 1. En dat zouden jij en zijn kinderen moeten zijn. Ik zou dit hard spelen. Deze man heeft zijn prioriteiten niet op een rijtje. Nu kan het je nog wat schelen, over een paar jaar niet meer en ga je bij hem weg, want je moet toch al alles alleen doen. Laat het niet zover komen!

Ad Hombre

Ad Hombre

20-10-2018 om 08:55

Recipe for disaster

Eens met Mamase. Jullie groeien hard uit elkaar. Als het niet al te laat is, hakken in het zand en kappen met die onzin. Vijf dagen van huis weg voor een hobby lijkt mij onacceptabel.

Miekemieke

Miekemieke

20-10-2018 om 09:52

Wie is toch die man die op zondag het vlees snijdt?

Dat was een reclamespotje van de overheid in de jaren 70(?) Misschien waart het nog ergens rond op internet.
Jammer voor je man dat hij zo veel mooie dingen mist in zijn leven. Topicstarer je bent in feite een alleenstaande moeder.

Doenja

Doenja

20-10-2018 om 09:58

Aanloop

Dit patroon herken ik ook. Alle jaren van mijn gestrande huwelijk was mijn man altijd weg. En als hij er wel was, dan was hij bezig met zijn game verslaving (8-16 uur per dag, meer nachtwerk).
Alles deed ik alleen. Zelfs alleen slapen. Want hij kroop er gewoon weer uit als hij merkte dat ik sliep. Als we al samen in bed lagen.
De gesprekken die ik er over voerde, kwamen er altijd op neer dat ik hem niks gunde. Zelfs zijn moeder vond dat ik hem zijn ontspanning moest gunnen. Want hij werkte zo hard. Niet dat ik niks deed want ik hen jaren meer uren gewerkt en meer verdiend.
Je hebt groot gelijk dat je dit niet pikt. Als je zou scheiden zou er eigenlijk bijna niks veranderen. Dat had ik ook. Ik miste hem geen seconde want hij was er nooit en als hij er wel was dan deed hij toch niks en wilde hij niks doen. Hoe eenzaam ik me niet voelde...
Ad, jij roept hier altijd heel hard dat huwelijken zo snel opgeblazen worden. Maar jouw reactie is ook dat dit een recept voor een kapot huwelijk is. Ik denk vooral dat jij wel n relatie hebt waarbij je er voor elkaar bent. Wees daar blij om. En bedenk dan ook dat bovenstaande niet eens de reden was dat ik wilde scheiden. Die redenen waren veel heftiger...

Paasei

Paasei

20-10-2018 om 10:21

Zoek eens op

Dit doet me denken aan een interview met Maarten van der Weijden, die zwemmer, dat ik ooit zag. Daarin vertelde hij dat zijn jarenlange relatie bijna was gestrand door zijn obsessie voor sport. Hij en zijn vrouw zijn zelfs nog een poosje uit elkaar geweest (kan me niet herinneren of er al kinderen waren). Toen is hij tot inkeer gekomen en heeft zijn leven anders ingericht. Ok, tot een tijdelijk project als die elf-steden-zwemtocht dan..

Ik zou zeggen; zoek dat interview eens op en laat het je man lezen. Misschien helpt het als hij het van een ander (sportidool) hoort.

Ad Hombre

Ad Hombre

20-10-2018 om 10:32

Doenja

"Ad, jij roept hier altijd heel hard dat huwelijken zo snel opgeblazen worden. Maar jouw reactie is ook dat dit een recept voor een kapot huwelijk is."

Mijn stelling is dat ze hun relatie samen kapot aan het maken zijn. Mammie's man omdat hij er gewoon nooit is en Mammie omdat ze dat blijkbaar zonder veel morren accepteert. Over elkaars grenzen gaan hoort er af en toe bij, maar zolang afwezig zijn kan nooit goed gaan.

Doenja

Doenja

20-10-2018 om 10:48

je geeft het idee

Ad, je geeft het idee dat er nooit grenzen zijn aangegeven. Door Mammie niet en ook niet door anderen in een soortgelijke situatie.
Wat is 'samen kapot maken' als je dit al heel heel vaak aangeeft? Mammie geeft aan dat ze dit aan t begin van haar relatie al heeft aangegeven. Bij mij was het zo dat mijn toenmalige man een verbod had ingesteld op dat onderwerp; ik mocht er niet meer over praten want dan ging hij niet luisteren. Bedenk goed dat je nooit verantwoordelijk bent voor de daden of het niet doen van bepaalde zaken van een ander.
Ik zie absoluut niet dat ze het zonder veel morren accepteerd. Er is al vaak over gesproken door Mammie maar de man vind dat zij zeurt.

Ad Hombre

Ad Hombre

20-10-2018 om 11:49

Doenja

"Ad, je geeft het idee dat er nooit grenzen zijn aangegeven. Door Mammie niet en ook niet door anderen in een soortgelijke situatie."

Je hebt aangeven en AANGEVEN!

"Wat is 'samen kapot maken' als je dit al heel heel vaak aangeeft? Mammie geeft aan dat ze dit aan t begin van haar relatie al heeft aangegeven. Bij mij was het zo dat mijn toenmalige man een verbod had ingesteld op dat onderwerp; ik mocht er niet meer over praten want dan ging hij niet luisteren."

Dat moet hij niet zeggen en als hij dat wel doet moet je dat dus niet pikken. Een relatie waarin belangrijke onderwerpen niet besproken kunnen worden is al op weg naar de afgrond. Dan sla je maar met je vuist op tafel. Hard.

"Bedenk goed dat je nooit verantwoordelijk bent voor de daden of het niet doen van bepaalde zaken van een ander."

Nee, maar je bent wel verantwoordelijk voor hoe je zelf op die daden reageert en als je dat niet effectief doet kun je verwachten dat het alleen maar erger wordt en het wordt pas echt vervelend als je samen kinderen hebt, want dan ben je ook aan je kinderen verplicht om je relatie zo goed mogelijk te houden.

Ik zou er een voorstander van zijn als mensen voor ze kinderen krijgen eerst samen een flinke proefperiode doormaken met iets moeilijks, bij voorkeur. Wij hebben destijds (en toen waren we al 15 jaar samen) een jaar rondgereisd en dus 365 dagen op elkaars lip gezeten. Als je dan niet met elkaars nukken en afwijkingen leert omgaan leer je het nooit. Toen pas kinderen.

Ik vind absoluut niet dat je als vrouw (of man) maar alles moet accepteren.

Ik accepteer dat er relaties zijn waar je maar beter een eind aan kunt maken (liefst voor er kinderen zijn)

Maar ik accepteer niet dat dit soort situaties ontstaan zonder dat beide partijen er in meer of mindere mate voor verantwoordelijk zijn. Je hebt het gedaan of je hebt het laten gebeuren of je bent aan een gezin begonnen met een partner waarvan je had moeten weten dat je er niet compatible mee bent.

Doenja

Doenja

20-10-2018 om 11:56

ad...

Ik wil je bijdragen waarderen, echt waar. En ik zeg niet dat je verhaal onwaarheden bevat. En het is een heel mooi en goed idee hoe je het aangepakt hebt. Alleen niet iedereen kan een jaar weg, daar heb ik nooit het geld voor gehad.
Maar toen ik met de vuist op tafel sloeg, toen ben ik bijna gewurgd. Heb een bijna doodervaring gehad met het welbekende licht aan t eind van de tunnel. Als je in zo'n situatie zit, dan heb je het echt over iets anders dan waar jij het over hebt.
Trouwens, wij zijn niet aan kinderen 'begonnen'. Mijn ex vond dat mijn gedrag verslechterde door de pil en hij eiste zijn portie sex gewoon op. Dus toen vond hij periodieke onthouding een goed idee. Ik niet, maar het moest. Mijn ex wilde geen kinderen, want hij had al 20 kinderen (staat voor de klas). En toen ik aangaf dat het niet kon omdat ik vruchtbaar was, eiste hij zijn 'recht' op. En zwanger was ik...
In het kraambed gaf hij al aan dat als ik ooit weg dacht te gaan bij hem, ik in iedergeval moest weten dat het kind bij hem bleef. En dat is hem nog gelukt ook.
Het gaat er niet om wat ik vind of wil.

Miss

Miss

20-10-2018 om 12:04

Wat een " makkelijke praat"
Samen een jaar eens op reis en lang leven de lol...

Helaas is dat niet voor iedereen weg gelegd?
Begrijp jou uit het verhaal dat mammie1985 al kinderen heeft. Er daarin geen weg terug in is.
Op een moment denk je daar goed aan te doen, het "juiste" leven samen te hebben en het patroon/ de verslaving erin sluipt.....
Of dat nu game, sporten of vrouwen, wat er dan ook is het ontstaat.
En ja je bent mede verantwoordelijk. Maar je hebt mannen, en mannen.
Mannen zoals jou. En mannen zoals kickboxers.
Het is een ritueel. Een " sluipmoordenaar" wat langzaam aan meer en meer word.
Je doet als vrouw alles voor de lieve vrede. En op een geven moment bereik je het moment dat je voor jezelf gaat kiezen. Zoals ze nu zegt en wil doen!! Maar zn stap is enorm zwaar tegen over een man waar jij niets over te zeggen hebt.

Doenja, ik lees je vaak. Met veel respect!!! Hoe goed je alles verwoord.

Vera

Vera

20-10-2018 om 12:07

komt bekend voor

Ik had ook zo'n partner. Nooit was het genoeg. Wilde altijd op pad, liefst iedere avond wel.
Naar sport, vrienden enz. Of hij was aan het online pokeren en kon hij niet weg van de laptop, want het potje was zo spannend. Dus kon hij nog niet aan tafel komen om te eten, want dat potje moest afgemaakt worden. Op een gegeven moment, ik had geëist dat hij NU toch echt aan tafel moest komen eten zat hij de hele tijd naar links onder te kijken. Zag ik ineens dat hij daar zijn laptop had staan en stiekem door aan het pokeren was! Ongelofelijk, ik had gewoon een derde puber aan tafel. Iedere sport/hobby die hij had, die deed hij meteen ook veel te veel en veel te enthousiast. Ergens vond ik het leuk voor hem, maar hij sloeg altijd meteen door, ten koste van zijn gezin.
Op een gegeven moment heb ik hem ook regelmatig gevraagd, 'wil je soms liever niet bij ons zijn?' Je bent altijd weg.
Natuurlijk zag ik dat dan helemaal verkeerd, en ik moest inderdaad niet zo zeuren!
Vervolgens heb ik echt eisen gesteld, doordeweeks mocht hij dan naar zijn sport, dat was iedere maandag en dinsdag en donderdag en dan was hij van 1800 tot 2400 weg (at niet mee thuis). Het weekend deed hij nog wel eens extra werk in een cafe en was dan soms op vrijdag weg van 18.00 tot 03.00 uur en vaak op zaterdag ook. Dat deed hij graag en het bracht wel wat geld in het laatje, wat we goed konden gebruiken, daar schermde hij ook altijd mee. Maar het was zo eenzaam voor mij.
Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan en ik miste hem niet eens, hij was er toch nooit en als hij er was, dan was hij ontevreden, dat hij van mij thuis MOEST blijven.

Lou

Lou

20-10-2018 om 13:05

Juist wel een nieuwe eis

"Maar nu zijn we weer terug bij af. Zes avonden per week weg en om de 1 of andere reden durf en wil ik nu geen ultimatum meer hoeven stellen."

Maar juist daarom zou een nieuwe eis toch juist heel redelijk zijn? Het gaat niet om de hoeveelheid sporten (hij had er eentje opgezegd aan het begin van je relatie) maar om de hoeveelheid avonden per week. Je bent terug bij af inderdaad, en nu met kinderen. Dus het is dubbel egoïstisch van hem. Niet alleen sport hij weer net zo vaak als voorheen maar hij treft hiermee ook zijn kinderen. Dus nee, onredelijk is het zeker niet.

Verder ben ik het eens met Ad dat je in dit soort situaties kennelijk niet voldoende hebt aan aangeven, hoog tijd om een stapje verder te gaan en dat is AANGEVEN met de vuist op tafel. Tenzij dat natuurlijk te eng is vanwege een gewelddadige partner, maar dat lees ik niet in het verhaal van Mammie1985.

Lou

Lou

20-10-2018 om 13:08

"paar uurtjes per dag"

En nog even over die paar uurtjes per dag die je hem niet zou gunnen: hij heeft geen idee denk ik wat die paar uurtjes inhouden. Het zou misschien verhelderend zijn als hij dat eens zou meemaken, liefst in z'n eentje: eten koken, samen eten (luisteren naar de kinderverhalen), kinderen naar bed brengen, voorlezen, afwassen, alles. Dan begrijpt hij vast dat juist DIE paar uurtjes van de dag heel belangrijk zijn.

Vader

Vader

20-10-2018 om 13:28

"Dat moet hij niet zeggen en als hij dat wel doet moet je dat dus niet pikken. Een relatie waarin belangrijke onderwerpen niet besproken kunnen worden is al op weg naar de afgrond. Dan sla je maar met je vuist op tafel. Hard."

Hierin ben ik het met je eens. Op een bepaald moment is de discussie klaar of weet je dat er geen discussie gaat komen en als je dan niet echt met je vuist op tafel slaat of iets anders onderneemt wordt dat inderdaad gezeur (misschien is het bij hem wel het geval)
Wat betreft die wereldreis samen: dream on! Met kinderen kun je voor uitdagingen in je relatie komen te staan waar geen wereldreis tegenop kan. Ik hoop dat het je bespaard blijft, houen zo!

Lastig

Je weet dat het gaat schrijnen als je er op staat dat je partner vaker thuis is. Blijkbaar heeft hij niet zoveel met tijd doorbrengen met zijn kinderen en voor huis en haard zorgen.
Hij onttrekt zich eraan.
Kun je wel anders willen, maar dat lijkt me ook echt lastig.
Ik zou zelf meer gaan ondernemen zonder partner en aan de andere kant is het misschien mogelijk dat je, liefst met de kinderen, bij een wedstrijd van je man gaat kijken?
Soms is het handiger om jezelf bij zijn leven te betrekken. En je eigen gang te gaan.

Mammie1985

Mammie1985

21-10-2018 om 00:23 Topicstarter

Verward

Ik ga heus vaak kijken.
En soms dan kan onze zoon ook wel eens mee trainen maar al die avonden duurt het tot veel te laat en hij moet ook gewoon naar school dus dat komt niet vaak meer voor.

Ik heb mijn man altijd gesteund als het om de sport gaat. Zelfs toen hij een goede trap op zijn gezicht had gehad en allerlei operaties moest hebben en zijn zussen erop kwamen hameren dat hij moest stoppen met kickboxen, heb ik hem altijd verdedigd. Het is voor hem ook stoom afblazen. Hij doet t al zolang als ik hem ken en het hoort bij hem. Ik help hem de juiste toon te vinden bij het promoten.. ging mee toen hij op eerste gesprek ging bij een sponsor. Kijk de filmpjes die hij van zn training maakt en kijk mee als hij kickboksen kijkt op televisie.

Hij bedoelt het allemaal niet verkeerd. Zegt dat vrouw en kinderen nr.1 zijn voor hem. Alleen is de sport ook heel belangrijk en vindt hij dat hij dus zes dagen per week moet trainen.
En daar wringt de schoen want er zit maar 24 uur in een dag en hij werkt ook gewoon. Kan me nog het meeste vinden in de opmerkingen over dat het wel een tweede baan lijkt. En dat ik wellicht niet eerder duidelijk genoeg ben geweest hierover.

Maar eigenlijk is het wel iets dat elke keer weer de kop opstak. En toen hij van 4 dagen naar 5 dagen ging had ik het in eerste instantie verkeerd begrepen. Hij ging toen ook ineens op de dinsdag trainen in een andere stad. Vond hij leuk.. ook eens andere sparring partners. Ik dacht dat dat incidenteel zou zijn. Vond het leuk voor hem en zei er dus niets van. Maar al gauw bleek het structureel. En ging er niet een andere avond af zoals ik had gedacht. Ik dacht: hij traint nu dinsdag dus gaat hij wellicht stoppen met de woensdag of donderdag. Maar dat was dus niet zo.. het kwam er gewoon bovenop.

Ik voel me idd soms alleenstaand. Die post van degene die schreef dag ze zelfs ook alleen sliep die raakte me ook.. want dat is bij ons ook zo
Ik ben na zo'n dag met werk en alles met de kids e.d. al snel moe. Om 23.00 gaat gewoon mijn lichtje uit. Maar mijn man zit dan nog uren televisie te kijken of met telefoon te spelen. Vaak ga ik dus alleen naar bed.

Als ik het zo allemaal opschrijf vind ik het eigenlijk echt wel bizar... ik wil zo'n leven helemaal niet. Wil samen met mijn man een gezinnetje zijn. En daar past sport in. Maar niet ten koste van alles.

Maar ik wil ook niet van hem af. Het is geen slechte man. Hij bedoelt het in de basis goed. Hij mishandelt niet... hij is gek op zijn kinderen.. hij doet soms heus lieve dingen ook. Doet wel boos maar denkt over de dingen na die ik zeg en komt dan soms ineens toch met een compromis of doet wat harder zijn best.
We zijn niet voor niets getrouwd en ik weet een heleboel redenen waarom we ook juist goed bij elkaar passen.

Maar het is die tijd... ik kan dit leven op deze manier niet aan denk ik.. en met mijn man valt op dit gebied niet te praten.. hoe doe je dat dan? Hoe deal je daarmee?
Want dreigen met echtscheiding is niet wat ik wil. Er samen uitkomen wel.. alleen is er samen uitkomen heel erg moeilijk als praten niets doet veranderen en manlief niets moet hebben van relatiebemiddeling of iets dergelijks...

Ik sta met de rug tegen de muur eigenlijk...
Wil niet weg maar wil het wel anders..

Miekemieke

Miekemieke

21-10-2018 om 08:11

ga zelf sporten

Twee keer per week en laat hem op de kinderen passen. Je hebt dan wel niet iets samen maar op die manier kan hij wel een beter contact met de kinderen krijgen. Als je zou gaan scheiden moet hij toch een beetje ervaring opdoen met de zorg voor de kinderen.

Zo te lezen houd je erg veel van hem, moet erg frustrerend zijn om niet echt een relatie met hem te hebben terwijl je toch getrouwd bent, hij is getrouwd met zijn sport. Denk niet dat het minder wordt als hij fysiek niet meer mee kan komen, dan wacht er nog een hele carrière aan coachen, trainingen geven, wedstrijden kijken en gezellig op de vereniging rondhangen.
Sterkte

Ad Hombre

Ad Hombre

21-10-2018 om 10:03

Miss

"Wat een " makkelijke praat"
Samen een jaar eens op reis en lang leven de lol..."

Het punt was juist dat je elkaar dan tegenkomt als je een jaar op elkaars lip zit. Daarnaast was het lol, OK, maar dat geldt niet voor iedereen. Ik ken een stel dat na een half jaar reizen uit elkaar ging.

"Begrijp jou uit het verhaal dat mammie1985 al kinderen heeft. Er daarin geen weg terug in is.
Op een moment denk je daar goed aan te doen, het "juiste" leven samen te hebben en het patroon/ de verslaving erin sluipt....."

Ik heb twee onderscheiden punten wat dat betreft:

- Zorg dat je weet met *wie* je aan kinderen begint. Leer elkaar goed kennen voordat je de pil weggooit. Dus niet na twee jaar relatie zwanger worden.

- Zorg dat de relatie goed blijft *door* weerwerk te bieden.

"Of dat nu game, sporten of vrouwen, wat er dan ook is het ontstaat.
En ja je bent mede verantwoordelijk. Maar je hebt mannen, en mannen.
Mannen zoals jou. En mannen zoals kickboxers."

Kickboxers, ja, daar blijf ik liefst uit de buurt. Van vechthonden en vechtmensen moet ik weinig hebben. Dat past niet bij mij.

"Het is een ritueel. Een " sluipmoordenaar" wat langzaam aan meer en meer word.
Je doet als vrouw alles voor de lieve vrede."

Dat moet je dus *niet* doen. Is dit nou het resultaat van 100 jaar feminisme? Hou liever op met die #metoo heksenjacht en leer zeggen wat *jij* wel en niet wilt. Dat is beter voor iedereen, voor jou, voor je man en voor je kinderen.

"En op een geven moment bereik je het moment dat je voor jezelf gaat kiezen. Zoals ze nu zegt en wil doen!! Maar zn stap is enorm zwaar tegen over een man waar jij niets over te zeggen hebt."

Alles pikken tot het moment dat je het (begrijpelijkerwijs) niet meer houdt is dus precies de verkeerde strategie.

Ik denk dat bij veel mensen de (christelijke) misvatting leeft dat je altijd beloond wordt voor goed gedrag en jezelf opofferen wordt dan als goed gedrag gezien.

Helaas, het omgekeerde is vaker waar: No good deed goes unpunished...

Opofferen

Gaat altijd ten koste van jezelf!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.