Relaties Relaties

Relaties

Ron

Ron

23-10-2018 om 14:58

Twijfel -

Hallo

Dit is echt de eerste keer dat ik mn verhaal doe op een dergelijk forum, maar weet even niet meer waar anders gehoor te vinden.

Ik ben ruim 30 jaar bij mijn huidige vrouw, twee kinderen (jonge pubers) en twijfel erg of ik bij mijn huidige partner moet blijven. Onze relatie is gevoelsmatig echt een broer zus relatie geworden, geen slaande ruzies ofzo, maar we doen helemaal niks samen, praten eigenlijk alleen maar over de kids en echt noodzakelijke dingen, er is van mijn kant uit geen interesse meer in haar als persoon, er is al 10 jaar geen intimiteit en aantrekkingskracht meer, ik ben liever alleen dan met haar samen en ga er ook liever met de kids alleen op uit. Met dit gevoel loop ik eigenlijk al een aantal jaren maar heb er eigenlijk niks mee gedaan omdat ik mss dacht dat het zo hoorde en dit mijn lot was. Des te meer ik er over nadenk naar de toekomst toe als de kids de deur uit zijn....zie hier echt heel erg tegen op.

Sinds begin dit jaar heb ik iemand leren kennen die in een vergelijkbaar schuitje zit en onze vriendschap heeft zich vertaald in houden van met diepe gevoelens naar elkaar toe die verder gaan dan de oppervlakkige vlindertjes. Ik ben hier absoluut niet trots op (vreemdgaan), maar dit is voor mij wel een alarmbel geweest...heb gezien hoe partners ook met elkaar kunnen omgaan...optrechte interesse en gevoelens. Ik schaam me voor dit overspel en dit is ook de reden geweest dat ik het heb opgebiecht naar mijn partner. Zij is hier erg verdrietig van en heeft het niet zien aankomen , hetgeen absoluut aan mij ligt.

Ik heb mijn sitiuatie besprlkken met een goede vriend en hij gaf aan dat sommige koppels om diverse redenen uit elkaar kunnen groeien en dat mijn situatie niet uniek was. Dat dacht ik nl in het begin wel...dacht dat ik abnormaal was....pffff..

Nu zou ik graag willen weten of er mensen zijn die in een vergelijkbare situatie hebben verkeerd en mij kunnen voorzien van een advies.

Mijn partner wil door met mij, heeft ze aangegeven, alleen ik wil dat eigenlijk niet. Losstaand van mijn nieuwe relatie (die weliswaar serieus is maar ook niet dusdanig serieus dat zijn zal gaan scheiden) denk ik dat het feit dat ik echt van iemand anders ben gaan houden geen goede basis is voor een herstart. Ik hou nog welk van mijn vroiuw en gun haar echt het allerbeste, maar al het gevoel dat er tussen partners zou moeten zijn is verdwenen.

Wie kan mij helpen....


Ik ook

Ik ook

23-10-2018 om 16:36

Wat is je vraag?

Je hebt twee opties. Alle contacten met je minnares verbreken en vechten voor je huwelijk, je gezin. Wellicht relatietherapie om elkaar weer terug te vinden. Of scheiden en kiezen voor een leven alleen of samen met de nieuwe vrouw in je leven.

Volgens mij heb je al gekozen.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

23-10-2018 om 16:59

Je bevindt je hier in het hol van de leeuw, weinig compassie met vreemdgangers
Politiek correct moet ik zeggen dat je het aan je kinderen verplicht bent te breken met je minnares en proberen er nog wat van te maken met je vrouw. Als je echt denkt dat dat niet meer gaat lukken zou ik zeker geen valse hoop geven. Dat leidt meestal tot nog meer frustratie en pijn.

Hoedan

Hoedan

23-10-2018 om 17:05

Wat wil je?

Wanneer je samen met je vrouw besluit om verder te gaan. Dan kan dat alleen als je alle contact met de ander verbreekt. En gezien je verhaal denk ik ook dat het alleen kan werken wanneer je samen in therapie gaat. Want het is nogal wat als je al zo lang met dit gevoel geleefd hebt maar het niet met je vrouw hebt kunnen delen. Waarom niet? Wist je vrouw dat je je zo voelde. En het verwerken van de affaire kost ook veel. De leugen, het bedrog. Ikzelf zit er middenin nadat ik er ruim 4 maanden geleden achterkwam dat man een affaire had. We hebben besloten (voor nu) samen verder te gaan. Met therapie. Maar het proces is zwaar. Loeizwaar soms nog. Het brengt ook veel. Wij zijn ruim 20 jaar samen met ups en downs. Voor mij nog steeds veel ups. Man dacht daar mn het laatste jaar anders over. Had hij er maar over gepraat... Verder hebben jullie twee kinderen. Daardoor blijf je hoe dan ook met elkaar verbonden. Dus hoe dan ook moet je zorgen voor een werkbare relatie samen. En natuurlijk voelt het met die ander allemaal superfijn. Dat is nieuw, zonder verplichtingen. Zo werkt verliefdheid.
Sterkte.

Ron

Ron

23-10-2018 om 19:03

Reactie

Dank jullie wel voor jullie reacties,
Het hol van de leeuw.....
Laat me voorop stellen dat ik absoluut niet trots ben op wat ik hedaan heb, ook er zo lang mee blijven lopen is mij volledig aan te rekenen. Ik ben degene die deze situatie heeft veroorzaakt en mijn partner heeft dit niet verdiend.
Maakt dit mij door en door slecht? Ik voel me echt heel schuldig maar het feit dat ik open stond voor dit soort gevoelens heeft dat niet een oorzaak?

Ook al zouden we samen doorgaan...dan blijf ik met dit schuldgevoel zitten en mijn partner kan mij nooit meer vertrouwen.

Alleen werken soor nieuwe relatie te breken... klopt.. hebben we al drie keer geprobeerd afgelopen jaar... zonder resultaat... we blijven elkaar opzoeken.

Moet ik apart met een expert gaan praten?

Hoedan

Hoedan

23-10-2018 om 19:33

Hol van de leeuw

Ik denk dat het dan vrij duidelijk is: als je niet kunt of wilt breken met de ander. Dan is herstel van je huwelijk niet mogelijk (is mijn mening). En dan kun je beter expertise op het gebied van scheiden zoeken.
Wil je wel proberen om je langdurige relatie weer op de rit te krijgen. En wil je vrouw dit ook echt. Dan zoek naar een goede therapeut (samen of apart). Herstel van vertrouwen is heel lastig. Of mij dat 100% lukt weet ik niet. We zijn nu wel zover dat ik niet bang ben dat hij nog eens vreemd zal gaan. Maar er zijn ook dingen kapot die denk ik niet meer kunnen herstellen. We leren in therapie wel begrijpen en accepteren hoe we hier zijn gekomen. En hoe we echt en beter kunnen communiceren. En dat is winst voor ons en voor ons gezin. Want je leeft wel voor naar je kinderen hoe jij in een relatie staat. En hoe je met elkaar omgaat. ik begrijp dat je je schuldig voelt. Het is vast niet als een gewetenloze actie gepland allemaal. En het maakt je ook geen slecht mens. Maar (weet niet of dat zo is): als je na uitkomen affaire met je vrouw hebt besproken om geen contact meer te zoeken en dit gebeurt keer op keer toch.. dan zou ik als vrouw van mijn grens bereikt hebben en geen vertrouwen meer hebben in herstel.
Mocht je toch wat meer willen lezen hoe dit allemaal zo kan onstaan dan zou ik je het boek van Esther Perel “Liefde in verhouding” aanraden. Dat gaf zowel mij als man inzichten.
Sterkte, ook voor je vrouw (ik weet een hoe ze zich voelt).

Taxi

Taxi

23-10-2018 om 19:40

Verschil

"open stond voor dit soort gevoelens heeft dat niet een oorzaak?"

Ehm ja maar dat houdt niet in dat je er iets mee moet doen.
Daarnaast maakt het feit dat je je schuldig voelt het niet minder onjuist.
De relatie gaat verder dan vlindertjes maar zij gaat er niet voor scheiden. Dan zit je dus níet verder dan vlindertjes.
Je hebt spijt maar je gaat er mee door. Waar heb je dan spijt van?
Je blijft elkaar opzoeken: dan probeer je niet definitief genoeg.
Je probeert een boetekleed aan trekken maar je handelt er niet naar. Het komt erg oppervlakkig over.
Als je van je vrouw afwilt dan moet je dat doen.
Maar dan gaat je overspel niet scheiden, dus eindig je in je uppie.
Waarom de dingen niet netjes en volwassen aanpakken?
Al was het maar voor je kinderen.

juf Ank

juf Ank

23-10-2018 om 19:55

als je besloten

hebt met je vrouw verder te willen en die ander niet meer te zien, moet het ook klaar zijn. Zie je haar dan toch nog dan heb je geen wilskracht en ben je een flapdrol.

En dan te bedenken dat zij er niet eens voor wil gaan scheiden....

Ron

Ron

23-10-2018 om 23:41

Dankjewel

Dankjewel voor jullie open reacties,

Ja ik trek t boetekleed aan omdat t zo echt voelt.
Ja ik heb geprobeerd ermee te stoppen
Ja zij twijfelt om bij haar partner weg te gaan met als enige reden haar twee kinderen. Ze is in therapie geweest, haar huwelijk is op slapen allang apart en ze geeft aan met mij een toekomst te willen opbouwen. Maar ze is nog niet zover om een knoop door te hakken.

Ik probeer mijn sitiatie los te zien van haar maar realiseer me dat dat natuurlijk niet volledig zo is.

Misschien dat ik oppervlakkig overkom bij julle als lezer, maar zo voel ik het niet

Hoedan

Hoedan

24-10-2018 om 08:09

gewetensvraag Ron

Ron, een gewetensvraag: jij gaf aan dat er al meer dan 10 jaar geen intimiteit is. maar voor je vrouw kwam je affaire en dit alles als een donderslag bij heldere hemel. Heeft zij ook al meer dan 10 jaar geen intimiteit ervaren? Kunnen jullie daar (nu) open en eerlijk over praten? Want vaak zegt degene die de grens van vreemdgaan opzoekt en er dus naar handelt dat er al jaren geen enkele intimiteit is. Terwijl de andere partij dat niet zo (sterk) ervaart en er toch nog af en toe (of zelfs regelmatig) intimiteit en seks is. Gek hè?

Optimist

Optimist

24-10-2018 om 10:05

Toch even reageren

Hier iemand die de andere kant heeft meegemaakt. Met een (inmiddels ex-)echtgenoot die voor mij totaal onverwachts een minares bleek te hebben en direct aangaf daarmee door te willen gaan, zonder moeite te willen doen zijn huwelijk te redden. Grotendeels zelfde verhaal: uit elkaar gegroeid, te weinig intimiteit, nog wel van mij houden maar de gevoelens voor die andere vrouw waren sterker. Na 17 jaar was onze relatie van de ene op de andere dag voorbij, een half jaar later stonden de handtekeningen onder het echtscheidingsconvenant.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder, ik heb mijn leven prima op de rit en ben gelukkig. De laatste maanden/weken openbaart zich echter iets wat ik (nog) niet verwacht had. Ex zit er helemaal door heen, op het depressieve af. Zijn nieuwe leven heeft hem niet gebracht wat hij er van gehoopt had, een nieuw samengesteld gezin een hoop gedoe. Relatie met minares/vriendin is voorbij. Het gemis van de kinderen door de afstand tot zijn nieuwe woonplaats bleek voor hem ondragelijk. Het verdriet van de kinderen over de scheiding heeft hem ineens helemaal in zijn greep. Een aantal karaktereigeschappen blijven hem nekken (lat hoog leggen, werk niet los kunnen laten).

Nu kijkt hij ineens anders tegen zijn huwelijk aan. Heeft het over schuld, spijt, hoe sterk we samen waren, dat het aan hem lag dat ik niet wist wat er in hem omging, dat de scheiding de grootste fout van zijn leven is en nooit had mogen gebeuren.

Afgelopen jaar heb ik me regelmatig afgevraagd, waarom hij voelde dat we uit elkaar gegroeid waren, terwijl ik dat tot de laatste dag niet zo heb ervaren. De laatste jaren hadden zowel hij als ik problemen met de gezondheid. Dat maakte het niet de makkelijkste periode, maar deed voor mij niks af aan de kwaliteit van mijn huwelijk. Waar ik het laatste jaar wel moeite mee had, is dat toen-nog-echtgenoot steeds meer opging in zijn werk, minder tijd en aandacht had voor het gezin, gestressd en mentaal afwezig was. En vooral dat ik hem daarin niet kon bereiken, wat ik ook probeerde.

Al die tijd dat mijn toen-nog-echtgenoot meende dat we uit elkaar gegroeid waren, was er thuis een warm en gezellig nest, met een vrouw en kinderen die van hem hielden en niets liever wilden dat hij meer thuis was (en dan niet alleen fysiek). Hij zag het gewoon niet, voelde het niet. Maar dus ook een vrouw die héél graag gezien, gehoord en gewaardeerd wilde worden door haar echtgenoot. Die genoeg meemaakt, denkt, vindt en te delen heeft, als haar partner daarvoor open staat.
Wij waren niet uit elkaar gegroeid, hij dwaalde af (tot nu toe volgt hij keurig de fases van een midlife crisis).

Dus Ron, mijn vragen aan jou zijn eigenlijk van dezelfde strekking als de laatste post van Hoedan:

Wat is jouw aandeel geweest in het gebrek aan contact en intimiteit met je vrouw?
Heb jij genoeg aandacht gehad voor haar en jullie relatie? Heb jij jouw gedachtes met haar gedeeld, over jullie relatie, maar ook over jullie leven en jouw toekomstdromen? Heb je naar haar geluisterd en je geïnterseerd in haar leven en belevingswereld?
Op wat voor een manier ben je betrokken bij je kinderen en het huishouden? Of is je vrouw je persoonlijke hulp in de huishouding en au pair? Heb je met kleine gebaren elke dag laten weten dat ze specialer is dan alle andere mensen in je leven? Of zijn de kusjes en knuffels tussendoor, het bosje bloemen en het ontbijt op bed al lang geleden verdwenen?

Alles wat aandacht krijgt groeit, Ron. Heb jij zelf genoeg aandacht gehad voor je relatie?
Jouw relaas komt op mij over alsof je zelf ook tien jaar hebt zitten suffen en nu ineens om je heen kijkt en ziet wat het resultaat daarvan is.

En ja, je vrouw heeft misschien hetzelfde gedaan.

De laatste weken zijn er tussen mij en mijn ex momenten dat het lijkt of we twee jaar terug zijn in de tijd en er nooit iets gebeurd is. Geen vreemdgaan, geen scheiding, geen pijn, geen verdriet. Er wordt ineens weer gepraat, gelachen, geluisterd. Het is raar en verwarrend. Maar ook zo vreselijk vertrouwd. Blijken we toch minder uit elkaar gegroeid dan hij dacht, gewoon omdat hij weer open staat voor alles wat er is.

Mijn advies zou zijn: minares ècht de deur uit (en dus ook uit je telefoon en social media), die affaire klinkt niet bepaald veelbelovend voor de toekomst. Ga daarna aan de slag met je huwelijk. Zoek een goede therapeut/coach, die de communicatie tussen jullie kan herstellen. Waarschijnlijk zul je ontdekken dat je een fantastische vrouw hebt, met meer diepgang en dromen heeft dan dat jij nu in de gaten hebt. En als je geluk hebt, ziet ze dat ook weer bij jou. En als het een keer tegen zit, niet gelijk denken "zie je wel, dit werkt niet", maar "wat kan ik (of kunnen we) nu anders doen zodat het wel werkt".

Dat je vrouw je niet gelijk op straat gezet heeft, is bewonderenswaardig. Jullie zijn zo lang samen, hoe waardevol is het als je dat kunt doorzetten naar de toekomst. Maar wel op een manier die jullie allebei gelukkig maakt.
Het zal het grootste cadeau zijn dat je je kinderen kunt geven. Want een scheiding gooit hun hele leven op de kop, ze zullen er veel verdriet en pijn van hebben.
En ook als ze straks uit huis zijn, blijft hun ouderlijk huis als basis een belangrijke plek.

Scheiden kost duizenden euro's. Aan mediation, dubbele lasten, nieuwe inboedel. Ga alsjeblieft van dat geld iets leuks doen met je vrouw en met je gezin.

Probeer het.

Als het over één of twee jaar nog niet werkt, dan kan scheiden alsnog.

Hoedan

Hoedan

24-10-2018 om 11:57

optimist

Heel goed verwoord, zo bedoelde ik de vraag ook. Heel veel herkenning ook. Ook dat van de laatste jaren andere prioriteiten. Maar voor mij zat in de basis het huwelijk goed. Voor man niet en dreef achteraf gezien af, niet alleen van mij maar van hele gezin. We zijn nu ruim 4 maanden onderweg nadat ik erachter kwam dat man een ander had. Hij wil wel samen verder (we zijn dan ook niet uit elkaar gegaan) maar was de eerste maanden nog zo overtuigd dat we uit elkaar gegroeid waren. Nu langzaam, met hulp van therapie én omdat hij eerlijk naar zichzelf durft te kijken, komt hij erachter dat hij veel zaken die hemzelf dwarszaten op mij projecteerde. En dan is het gemakkelijk als er allerlei dingen spelen in het gezin en er dus wat minder tijd voor elkaar is. Dat je dan buiten de deur een luisterend oor vindt. Dat je daar dus verder mee gaat en aan affaire mee begint vind ik heel lastig te verkroppen (ik zit nog in de verwerking zeg maar). Man had ook niet verwacht dat ik samen verder zou willen. Maar ik heb, zoals jij zegt en iemand anders hier op her forum ook vaker de stelregel: scheiden kan altijd nog.

Pennestreek

Pennestreek

24-10-2018 om 20:31

Applaus

Optimist, wat heb je dat prachtig (en krachtig) beschreven!

Ron, ik herken wat Optimist schrijft. Hier een zelfde situatie, hoewel, bij ons was de intimiteit er altijd wel. Hier ook een man die vond dat ik hem niks meer te bieden had, hij vond dat hij intussen een ander soort partner wilde/nodig had. Hij was alleen vergeten mij te vertellen, dat hij ongelukkig was. Tot hij voor mij out of the blue aankondigde te willen scheiden.
Heel lang verhaal kort, anderhalf jaar getwijfel, tijdelijk uit elkaar in verschillende vormen, toch een paar keer een doorstart geprobeerd, en uiteindelijk de knoop doorgehakt en de scheiding geregeld. Vlak voor we de handtekeningen zouden zetten ging het met onze oudste niet goed. En toen vond man dat we niet goed voor oudste zouden kunnen zorgen als we tegelijkertijd ook daadwerkelijk uit elkaar zouden gaan. Toen hebben we besloten tot een serieuze doorstart, met intensieve relatietherapie. En nu zijn we anderhalf jaar verder en gaat het hartstikke goed tussen ons. Hij ziet weer waarom hij destijds verliefd op me is geworden. We herkennen de patronen waardoor we niet prettig met elkaar konden communiceren en hebben daar betere manieren voor gevonden. We zijn er nog niet, er is natuurlijk veel gebeurd in de afgelopen jaren, maar we zijn allebei blij dat we nog steeds bij elkaar zijn.

Dus, wat ga je doen? Besluit je dat je geen zin hebt om er nog energie in te stoppen? Of wil je je relatie proberen te redden? Dan weet je wat je te doen staat. Stoppen met die ander en in therapie. Samen met je vrouw, om opnieuw te leren communiceren, maar ik zou als ik jou was ook met mezelf aan de slag gaan. Je zegt wel dat je je schuldig voelt, maar je hebt jezelf nog niet écht in de spiegel aangekeken. En geloof me, als je dat niet doet, wordt ook een volgende relatie niet wat je ervan hoopt. Want je neemt jezelf mee. En je hebt als persoon zelf ook nog flink wat groeiwerk te doen.

En misschien helpt het ook nog als ik je vraag wat voor voorbeeld je aan je kinderen wil geven? Niet investeren in je relatie en het dan maar meteen opgeven (ja, ik weet dat je al jaren twijfelt, maar dat is geen werken aan je relatie, dat is een selffulfilling prophecy creëeren)? Of erkennen dat je een fout hebt gemaakt en die proberen te herstellen?

Ja of

Gewoon stoppen met de bijrelatie en op de oude voet verder. En eventuele noodzakelijke uitdaging in je leven die je gemist hebt in andere dingen stoppen. Nieuwe hobby of reizen of zo. Vissen. Koken met de kinderen. Wandelen met je vrouw.

Zo leuk is het niet om als gescheiden vader door het leven te gaan. Blijven de kinderen bij hun moeder dan zul je ze steeds sporadischer zien tenzij je er een hoop energie in steekt en op het gebied van de liefde is het ook nog maar afwachten.

Dromen kun je altijd, bijvoorbeeld over winnen in de staatsloterij, of die ene allesomvattende liefde.

De werkelijkheid is meestal complexer maar ook aangenaam als je gewoon leert om te tevreden te zijn met wat je hebt en geen lunchtkastelen na te jagen.

Ron

Ron

25-10-2018 om 15:28

Dank jullie wel

Voor jullie welgemeende reacties

Had niet verwacht zoveel inhoudelijke reacties te mogen ontvangen.
Mijn vrouw heeft het gebrek aan intimiteit niet zo ervaren, maar er is al meer dan 10 jaar geen enkel fysiek contact, behoudens de hand en het kusje op de wang met oud en nieuw en verjaardagen. Al heel lang. Van mijn zijde geen behoefte meer en zij ervaart t niet al gemis. Hierover nooit gesproken tot enkele maanden geleden.Natuurlijk heb ik daar een aandeel in gehad...hbben beiden zitten suffen denk ik en ik ben de eerste die ontwaakt is.

JA ik ben betrokken bij het huishouden en de kinderen. Vervul echt wel mijn rol als vader en huisman. Feit is dat zij niet werkt en ik meer dan fulltime. Meeste huishoudelijke taken rusten op haar schouders.

Mijn vrouw heeft me idd niet direct op straat gezet.... haar reactie was zo rustig dat het mij echt vernbaasde. Ik begrijp het niet... ze wilde niet eens weten wie het was...
Waar ik echt tegenop zie...stel we blijven bij elkaar....dat ik moet blijven leven met dit feit....ik heb haar bedrogen...ik weet niet of ik mezelf in de spiegel aan durf te blijven kijken ...ik weet het, het klinkt heel stom...maar ik voel het echt zo. Ik ben echt geen bikkelharde player mocht ik zo overkomen op dit forum.

De stelregel 'scheiden kan ook nog' begrijp ik...maar wanneer is een relatietherapie zinvol, wat zijn de benodigde ingredienten?

Ik heb overigens niet gezegd dat mijn vrouw me niks te bieden heeft. Zij is een geweldig zorgzame moeder en thuis loopt alles smoothly. Het klinkt cliche...maar het broer/zus gevoel heerst hierdoor wel. Ik voel me niet aangetrokken tot haar fysiek, natuurlijk hou ik van haar, we delen immers een historie.

'Tevreden zijn met wat je hebt'...en het 'niet najagen van luchtkastelen'...ik begrijp wat jullie bedoelen....maar waarom kan ik niet direct zeggen : ik blijf zitten waar ik zit ?

Ik zit een heel vervelende fase in mijn leven, heb iets gedaan waar ik zeker niet trots op ben, echt niet!

Ik wil jullie toch bedanken voor jullie reacties

Gewoon

Je kunt je nu wel schuldig voelen, maar jij en je vrouw horen nu bij de gewone mensen die te maken hebben gekregen met overspel van een van beiden. Het zijn er meer dan je denkt. Het is bijna geen persoonlijke zaak te noemen als je er zo naar kijkt. Het is wel jou persoonlijke verantwoordelijkheid en hopelijk een leermoment.

Het lijkt me lastig dat je minnares je toch een kiertje blijkt te bieden: mogelijk in de toekomst wel samen? Zie daar maar eens om heen te werken.

Maar wat je nu beslist is belangrijk voor de rest van je leven. Wil je de gok nemen en op je 'grote liefde' wachten? Misschien wordt ze wel verliefd op een ander, zodra jij alleen bent wordt de relatie toch anders, en een leven samen kan ook weer sleur worden, heb je daar je gezin voor op het spel gezet. Of is de vertrouwdheid met je vrouw en kinderen genoeg.
En dan ga je er voor.

Pennestreek

Pennestreek

25-10-2018 om 16:22

Therapie is zinvol

als je zelf niet gelukkig bent met wie jij op dit moment bent en bereid bent daar wat aan te doen. En ik denk dat dat bij jou het geval is. Je minnares is de boodschapper. Wat je doet met de boodschap is jouw keuze.

In de periode dat de kinderen jong zijn is er meestal geen tijd en ruimte om na te denken over wat je wil. Je vliegt dan op de automatische piloot. Niet voor niets valt de 'midlifecrisis' van (een van) de ouders vaak samen met de puberteit van de kinderen. Die worden zelfstandiger en slokken minder van je tijd en aandacht op. En dan kun je naar jezelf en je relatie gaan kijken. Die is wat sleets, uiteraard. En jijzelf ook. Wat heb jij, en wat heeft je relatie nodig om te worden wat jij wilt en nodig hebt? Het kan heel goed dat als je daarover hebt nagedacht (ook samen!) je tot de conclusie komt dat je beiden andere dingen wilt in het leven, en dat je dus (te ver) uit elkaar gegroeid bent. Dan kun je samen besluiten dat scheiden het beste is, om allebei alsnog het geluk te kunnen gaan zoeken buiten je huwelijk.

Maar het kan zomaar zo zijn dat je elkaar weer vindt. Ik zou dat, vanwege de kinderen waar je een grote verantwoordelijkheid voor hebt (jonge pubers zijn trouwens extra kwetsbaar!) toch eerst onderzoeken. Therapie is daarbij een mogelijk hulpmiddel. Sowieso kan een buitenstaander helpen om jullie patronen te helpen herkennen. Dat is vaak heel moeilijk om zelf te zien. Laat staan het zelf veranderen van patronen die je in jaren en jaren hebt ontwikkeld.

Het feit dat je je zo enorm schuldig voelt doet mij vermoeden dat je toch niet graag zou kiezen voor een scheiding. Dus steek je energie in een poging je huwelijk weer vlot te trekken. Het kan echt. Maar dan is wel de eerste vereiste dat je die minnares aan de kant zet. Heel definitief. Anders gaat het sowieso niet werken en kun je beter meteen de knoop tot scheiden doorhakken.

Niet alle reacties gelezen

Ik weet natuurlijk hoe jullie ooit begonnen zijn, maar je eerste wekt bij mij de indruk dat jullie je relatie hebben laten verslonzen. Iedere langdurige relatie ontkomt niet aan wat mindere tijden,en sleur, maar 10!!!! jaar geen intimiteit en aantrekkingskracht meer , trek je niet zomaar weer vlot. Daar zit geen muziek meer in.

Je voelt je erg schuldig, maar ik ben eerder verbaasd dat je niet eerder al wat verder bent gaan kijken. Als de gevoelens voor je vriendin serieus zou ik daarin investeren, en ervoor zorgen dat het patroon zich niet herhaalt en je wat minder passief opstellen.
Daarmee wachten tot de kinderen het huis uit gaan, lijkt de aangewezen weg, maar is het niet.

Optimist

Optimist

26-10-2018 om 10:08

Toch nog maar een keer reageren

Ron, het is heel goed om je in het leven te ontwikkelen en dingen te willen veranderen en verbeteren. Helaas doen de meeste mensen dat door studies te volgen en eens van baan te wisselen, door hun huis te verbouwen, door reizen te maken en nieuwe dingen te ervaren. Maar je ontwikkelen in je relatie wordt voor het gemak vergeten. En ondertussen wordt je ingehaald door de tijd, door de dagelijkse routine (die juist ook rust geeft en heel waardevol is om alles goed te laten verlopen in een gezin).

Mensen veranderen. Gelukkig. De truc is om elkaar daarin niet kwijt te raken of, als dat toch gebeurd, weer terug te vinden.
Feit is dat je dingen die je kwijt geraakt bent meestal terug vindt op de plek waar je ze verloren bent. En niet ergens anders. Of bij iemand anders.

Ik ben het ook niet met Kenfan eens dat er geen muziek meer in zou zitten. Intimiteit en aantrekkingskracht is niet enkel een fysiek of chemisch ding. De verbondenheid wil je de hele dag en de hele week voelen, zelfs als je allebei op je werk bent. De intimiteit behoefte aan intimiteit hangt daarmee samen.
Bij ons was dit ook een ding. Ik was ook op het punt dat ik het wel best vond dat we minder vaak vreeën, dat ik dacht dat daar blijkbaar minder behoefte aan had. Inmiddels realiseer ik me dat dat niet klopt. Dat die behoefte er wel degelijk is. Maar wel met iemand waar ik me de hele week mee verbonden voel. En dat was beduidend minder het geval in de tijd dat mijn toen-nog-echtgenoot de hele week zijn eigen plan trok met werk en hobby, in en uit vloog zonder "met zijn hoofd en hart" bij zijn gezin te zijn àls hij een keer thuis was, weinig rekening hield met mij of de kinderen.
En jullie situatie is waarschijnlijk weer heel anders, maar het gebrek aan verbondenheid spreekt wel uit je berichten. Als de gelegenheid zich voor doet, moet je maar eens aan je vrouw vragen wat zij zelf nodig heeft om intiem te willen en kunnen zijn met iemand (niet specifiek met jou). Welke randvoorwaarden moeten kloppen? En spreek daarna ook uit naar haar hoe dat bij jou zit. Wie weet zijn er meer raakvlakken dan je nu denkt. Elk mens heeft behoefte aan (fysiek) contact en intimiteit, maar niet elk (fysiek) contact is intimiteit of voorziet in de behoefte.

Inmiddels weet ik dat therapie wel degelijk zin heeft, als je er open voor staat om aan jezelf en je relatie te werken. Je zult leren om anders te communiceren, het zal je helpen om dingen uit te spreken die je thuis niet goed verwoord krijgt. Een therapeut gaat jullie huwelijk niet redden, hij/zij kan jullie wel helpen dit zelf te doen. Een goede therapeut legt de vinger op de zere plek, maakt dingen inzichtelijk die je zelf niet (meer) ziet, kan jullie (gespreks)technieken leren die constructief zien, zorgt ervoor dat gesprekken en discussies niet uit de bocht vliegen. En van een neutrale "derde" neem je nou eenmaal makkelijker iets aan dan van je partner. Het vraagt een actieve houding, als één van de twee achterover gaat leunen wordt het niks. En tijd, genoeg tijd, dit lost zich niet in een paar weken of maanden op.

In een volgende relatie zal ik het gebrek aan verbondenheid en respect nooit meer accepteren. En natuurlijk wil ik dan ook intimiteit, maar wel oprecht en niet als een fysieke verplichting.

Ik sta nu voor de uitdaging om te beslissen of die "volgende relatie" weer met mijn ex gaat zijn of niet. Of ik het aandurf om samen te zoeken naar wat we zijn kwijtgeraakt op de plek waar we het verloren zijn. Of er een relatie 2.0 mogelijk is, waarin dat wat goed was er weer kan zijn en dat wat niet goed was vervangen wordt door iets beters. We blijken hetzelfde gemist te hebben en hetzelfde te willen. Dan zou er toch weer een toekomst mogelijk moeten zijn. En daarbij maak ik graag gebruik van een relatietherapeut.

Optimist

Optimist

26-10-2018 om 10:13

Pennestreek en Hoedan

Het lijkt er op dat ik ga opschuiven naar het andere kamp: van "gescheiden na ontrouw" naar "samen verder na ontrouw". Misschien ook niet. De tijd zal het leren. Het is nu nog te vroeg voor definitieve keuzes en beslissingen. Maar ik volg jullie beslommeringen ondertussen in de verschillende topics. Ik leer er vast van.

Pennestreek

Pennestreek

26-10-2018 om 11:29

Mooie ontwikkeling Optimist

En wat een mooie post weer hierboven. Sluit me helemaal bij je aan. Mooi ook, jouw observatie over dingen die je kwijtgeraakt bent. Zo is het bij ons ook precies gegaan. Terug naar het begin. En naar elkaar. En vooral weer leren praten met elkaar.

Ik ben heel benieuwd naar jouw ontwikkelingen!

Hier gaat het heel erg goed. We hebben elkaar weer helemaal gevonden, en ik twijfel er intussen niet meer aan dat de gevoelens van man oprecht zijn. Natuurlijk blijft er een litteken, vooral bij mij, maar als dat opspeelt heeft man enorm veel begrip. En vooral: als we elkaar toch even niet begrijpen schiet ik niet meer in een kramp, maar kan het gelukkig weer zien als een normale plooi die we wel weer glad kunnen strijken. En dan hebben we het er later over en begrijpen we elkaar wel weer.

Ron, hoe staat het met jou nu?

Ron

Ron

26-10-2018 om 13:53

Hoe zit het...

Heb jullie berichten zitten lezen en begrijp ze denk ik.

Omdat mijn vriendin nog geen keuze kan maken op dit moment hebben we besloten elkaar voorlopig niet meer te contacteren.
Dit doet heel veel pijn omdat mijn gevoelens viir haar oprecht waren en heel diep zaten.

Dit geeft ons beiden de gelegenheid om te ontdekken wat we echt willen, verwachten van onze partners en alles wat daar bij hoort.

Iemand heeft gepost dat je dit alleen maar kunt doen als je je daar sec op focust. Ik geloof dat ook wel. Ik voel me dubbel verdrietig nu, en ja ik hief geen medelijden, ik heb het allemaal zelf veroorzaakt... ik weet het allemaal.

Ik weet niet hoe het gaat lopen. Het zal wel weer terugkeren zoals het vorig kaar was, alles loopt soepeltjes, geen intimiteit in welke vorm dan ook. Ik merk aan mezelf dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik hou van mijn partner maar niet meer op de manier zoals dat (in mijn ogen) zou moeten zijn.
Ik laat het maar eens rustig bezinken denk ik.

Heb er een grote puinhoop van gemaakt , dat realiseer ik me.

Tijd zal het gaan leren.

Ron

Ron

26-10-2018 om 13:54

Bedankt

Toch wil ik jullie bedanken voor alle goed bedoelde berichten

Erg lief

Pennestreek

Pennestreek

26-10-2018 om 15:33

Nou, van achteroverleunen en laten bezinken

gaat het niet veranderen Ron. En ik ben het uit ervaring niet met je eens, dat die gevoelens en (behoefte aan) intimiteit niet meer terug kunnen komen. Dat houdt namelijk heel erg veel verband met hoe je elkaar ziet en hoe verbonden je in het dagelijks leven bent met elkaar. Een goede therapeut kan je helpen weer anders naar je partner te kijken. Zoals Optimist dat al beschreef.

Als ik jou was zou ik het zeker proberen. Omdat je anders inderdaad al weet hoe het gaat lopen, namelijk precies zoals jij beschreef. En dan ben je hier volgend jaar weer, maar dan met vragen over hoe je de scheiding moet regelen.

En ja, natuurlijk heb je verdriet nu om je vriendin. Mijn man heeft ook liefdesverdriet gehad over zijn Truus. Maar wat je aandacht geeft, groeit. En wat je geen aandacht geeft dus niet. Geef die aandacht dus aan je vrouw en jullie relatie. Probeer haar weer te zien zoals toen jullie net een relatie hadden. Wat vond je mooi, lief en aantrekkelijk aan haar? En wat is daar nu nog van over? Wat is er bij gekomen in de loop der jaren? Ze heeft je kinderen gedragen en gebaard, bijvoorbeeld. Dat is toch iets dat geen enkele andere vrouw ooit geeft gedaan. Focus je op het goede. En onderneem eens een poging om weer intiem met elkaar te zijn. Geef haar een massage en een knuffel. Meer hoeft niet. Doe dat iedere dag en kijk wat het jullie brengt.

Twee belangrijke dingen: kleine stapjes en tijd. Dat zijn de belangrijkste elementen om het proces om te draaien.

Succes!

Ad Hombre

Ad Hombre

27-10-2018 om 09:59

Mooie draad

Ik ben trots op jullie

Pennestreek

Pennestreek

27-10-2018 om 12:14

Schuldgevoel

Nog even terugkomen op dat schuldgevoel. Je lijkt te denken dat je dat schuldgevoel kunt verminderen door te gaan scheiden. Denk je dat dat anders is of voelt dan wanneer je wel gaat vechten voor je huwelijk? Denk je echt dat je dat gevoel weg kunt stoppen of wegduwen door uit elkaar t gaan? En je kinderen dus dwingt hun tijd te verdelen tussen hun ouders? Dat is een redenatie die ik totaal niet snap. Gebruik de energie van dat schuldgevoel om het weer beter te maken. Of in ieder geval een poging daartoe te doen. Zoals Phryne geloof ik al zei, dat ben je verplicht aan je kinderen, en ik vind ook aan je vrouw, en aan jezelf. Maar dat houdt nogal wat in. Namelijk dat je écht naar jezelf durft te kijken en echt met je vrouw gaat praten. Dat is waarschijnlijk pijnlijk en moeilijk, maar ik beloof je dat het je hoe dan ook als persoon veel gaat brengen. Ook als jullie het uiteindelijk niet samen redden.

Ik kan je vertellen dat ik wat er gebeurd is tussen mijn man en mij nu kan zien als een enorme verrijking. Natuurlijk had ik de pijn en het verdriet liever niet door hoeven maken, want ik ben er bijna aan onderdoor gegaan. Maar terugkijkend kan ik zien dat wij allemaal enorm gegroeid zijn. Man en ik als individuen, en als koppel. Maar ook onze kinderen. En we zijn nu een nog hechter gezin. No pain, no gain, weet je wel? Dat is echt een waarheid als een koe. Zie deze affaire als een wake-up call. En wordt wakker en doe er wat mee.

Stip

Stip

27-10-2018 om 12:18

Ron

Ik erger me dood aan je slachtoffergedoe.

Je barst van schuldgevoel maar veel meer nog van medelijden met jezelf. Je hebt er zo'n puinhoop van gemaakt en zet geen stappen om ook maar iets op te ruimen. Nu ligt 't contact met vriendin stil omdat zij niet kiezen kan. Jij gaat zielig zitten wachten en de rit uitzingen met je vrouw. Je vrouw waar je -als je heel eerlijk bent- helemaal geen zin meer in hebt.
Jullie hebben kinderen? Waar zijn zij in dit verhaal? Je bent vreselijk druk met jezelf aan 't lijntje houden. Eigenlijk ben je er al uit maar nu werkt vriendin niet mee. Als je weggaat kom je niet in een gespreid bedje. Wees toch eerlijk tegenover jezelf. Ga aan de slag- zoek een therapeut en kom jezelf onder ogen. Zal echt niet leuk zijn. (maar hoe denk je dat dit is voor je kinderen, vrouw en vriendin). Maar vast heel leerzaam. Leer jezelf kennen. Daar heb je je handen vol aan. En ik hoop dat je dan stappen kunt zetten waar je trots op kunt zijn. En bovenal hoop ik dat je het welzijn van je kinderen voor ogen houdt - ik krijg niet de indruk dat zij een relevante rol spelen in je verhaal.

Geen idee waar Ad trots op is. Ik zie het niet ;-(

Stip

Stip

27-10-2018 om 12:20

Hey Pennestreek

gelijk getypt.

Pennestreek

Pennestreek

27-10-2018 om 14:02

Haha, en wat zijn we het eens!

Maar het is net als met alles en iedereen, we kunnen Ron wel vertellen wat wij denken dat hij het beste kan doen, dwingen kunnen we hem niet. Waarschijnlijk komt hij pas zelf tot (dat) inzicht als de bodem is bereikt. Zoals bij jouw man, en bij ons was dat de crisis van zoon.
Heel triest voor vrouw en vooral kinderen van Ron. Je ziet van mijlenver aankomen wat er gaat gebeuren als hij nu niet in actie komt, maar wij kunnen hem vanaf hier alleen maar aanwijzingen en tips geven. Hij moet er zelf wat mee doen. Ik ben benieuwd of hij ons echt hoort

Stip

Stip

27-10-2018 om 16:57

bovenal Ron

"Heel triest voor vrouw en vooral kinderen van Ron."

en bovenal Ron: voor jezelf. Mijns inziens hou je jezelf voor de gek.

Marer

Marer

27-10-2018 om 17:37

Waarom zo moeilijk

Ik lees dit draadje mee en wat ik maar niet kan begrijpen is dat men willens en wetens aan iets vast blijft houden wat niet meer goed is. Leef je eigen leven, maak keuzes, wordt gelukkig. Als je openstaat voor een ander, dan is de koek thuis op. Het geeft aan dat het tijd is iets te veranderen. Relatie therapie? Ik geloof er niet in. Waarom? Omdat je beide een individue bent en de relatie passieloos is geworden omdat het uitgekakt is. Als je gelukkig bent met een ander, leef dan! Stel jezelf voor dat je op je doodsbed ligt en denk dan aan de situatie, welke keuze zul je dan maken. Als je een bord laat vallen en je lijmt te scherven, zal het bord niet meer hetzelfde zijn ondanks dat het heel is. Leef!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.