Relaties Relaties

Relaties

JJ

JJ

18-05-2018 om 13:37

Verder na ontrouw deel 4

Deel 3 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-3


Pennestreek

Pennestreek

30-10-2018 om 13:19

Het wordt je vanzelf duidelijk wat jij wil

Ook hier geldt dat tijd belangrijk is. Je groeit vanzelf naar een beslissing toe - als je man niet inziet dat hij echt echt echt met zichzelf aan de slag moet en daar hulp bij nodig heeft. En als hij niet inziet dat jullie er samen echt niet uit gaan komen. Zijn problemen zijn daarvoor gewoon te groot. In ieder geval zijn ze te groot voor jou.

Ben het eens met Stip, dat het erop lijkt dat hij de confrontatie met zichzelf nog steeds niet aandurft. Maar dat is wel echt nodig. Er komt een moment dat jij er de energie en de kracht niet meer voor hebt om op dat moment te wachten. Het ziet ernaar uit dat jij dan alsnog degene moet zijn die de knoop door moet hakken. Maar zover is het nog niet. Dat heeft ook geen haast, zoals ik al zei, dat komt vanzelf.
Het lijkt me wel goed om dat ook zo naar je man te benoemen. Dat je zelf nu nog niet zover bent, maar dat je weet dat dat moment er wel aan zit te komen. En ik denk persoonlijk, op basis van wat je hier schrijft, dat dat niet meer heel lang zal duren. Maar goed, dat zal richting hem teveel als een dreigement klinken, en dat is niet wat je wil. Jij wilt aan hem duidelijk maken dat hij in actie moet komen. Dat 'het gaat vast goed' niet goed genoeg is voor jou. En terecht!

Meer kun je niet doen. Je kunt de weg wijzen, maar hij moet die weg zelf gaan. En als hij dat niet doet, gaan jullie wegen uiteen. Het is niet anders. En dan kan het nog zo zijn dat als jij inderdaad uit de relatie stapt, dat ineens voor hem toch de juiste trigger wordt. Maar misschien ook niet. Reken je wat dat betreft dus niet rijk.

Sterkte donderdag. Ik denk dat het misschien wel het beslissende moment kan zijn voor jou.

Pennestreek

Pennestreek

30-10-2018 om 13:21

JJ, hoe is het intussen bij jou?

Trek je het nog een beetje? Moet vaak aan je denken...

Mari

Mari

30-10-2018 om 14:04

Miss

'het kaarsje begint langzaam uit te gaan' Ach wat moeilijk allemaal. En wat ik dan vorige week in een reactie schreef, komt nu weer naar boven: hij denkt waarschijnlijk dat het zijn tijd wel uitduurt, want je bent er nog, terwijl jij voelt dat je naar een point of no return afstevent. De kwestie is dat er mensen zijn die niet naar woorden luisteren maar naar daden, naar energie. Dus als jij zegt 'nou je moet echt wat doen hoor anders redden we het niet' zegt hem dat niets. Als hij echt zou voelen aan welke genade hij is overgeleverd -dat jouw geduld op een bepaald moment ten einde is- zou hij wellicht wel tot meer bereid zijn. Maar ik snap ook jouw positie: je kan niet gaan faken dat het nu over is, dat zou een spelletje zijn.

En ik vind dat altijd een tragisch dilemma want ik zie al aankomen dat over een jaar, na veel pogingen van jouw kant en het uiteindelijk uitdoven van het kaarsje hij spijt als haren op zijn hoofd heeft en iets hem zegt 'had ik maar eerder geweten dat het haar menens was maar ik vond het gezeur want ze was er toch nog, wij waren er toch nog'

echt tragisch

Miss

Miss

30-10-2018 om 14:24

Pennestreek en mari

@ pennestreek, het is een rustig vaarwater voor hem. Miss klaagt niet, miss zeurt niet, miss vraagt niet meer, miss is gefocust op zoon en ach het gaat toch goed.
Intussen laat ik weten dat ik diep ongelukkig ben zoals het nu is en dan huilt hij. Tien minuten later zet hij een kop thee en zegt ja en dat heb ik allemaal veroorzaakt. Hij erkent het. Maar gaat vervolgens sporten, computeren en daar is de kous weer mee af. Erg lief voor me, troost me maar verder dan dat ( het doorpakken ) stopt het.
Hij is echt "ziek" pennestreek. Wat eerst gewoon bij hem " hoorde" is nu nu niet meer zo zacht als dat het was.

@ PRECIES dat wat Mari dus ( weer !!!) Zegt.
Precies. Mari ik denk dat jij mijn gevoelens tijdens jou relatie herkent.

Ah fijn, we gaan donderdag weer een poging wagen. Zonder dreiging idd. Gewoon met respect en vanuit mezelf pratend. Ik borrel van woede. Door onmacht op dit moment....

Liefde kun je niet afdwingen...

Miss

Miss

30-10-2018 om 14:41

Kort erop terug komend

Ik heb meerdere keren met mijn vuist op tafel geslagen.
Komt weinig beweging in. En dan komt mamase weer aanbod..
Zal ik weer moeten gaan dreigen, dwingen, tas pakken en ik heb besloten dat niet meer te doen.
Want dan stop ik ermee. Dan is het op, dat wat Mari zegt.

Dus roeien met de riemen die ik heb. Zicht op mezelf en kind. Zoals ik doe. Maar wat is dit frustrerend, maar vooral verdrietig.. het ontglippen van de liefde van je leven. Dat gevoel..

Ach ja. Kan uren blijven posten. Hij is de gene die in beweging mag komen. Ik kijk veel naar mezelf maar weet zo niet meer wat ik zelf kan verbeteren.. houdt ik mezelf voor de gek? Houdt hij mij voor de gek? En is de kaars eigenlijk ook bij hem langzaam uit gegaan en verzwijgt hij dat weer? Poehhhh wat een gedachtes weer!!!

Ik ga afleiding zoeken!! Word tureluurs van mezelf

Stip

Stip

30-10-2018 om 18:41

Miss

Zomaar benieuwd Miss; het kan goed zijn dat Mari gelijk heeft dat hij niet schakelt op woorden maar wel op gedrag / energie. Toen je m de deur uit zette kwam hij in actie.
Wat maakt dat je zegt ; als t zover is is het stop?

Je vertelt hem nu al zo lang wat zijn gedrag teweeg brengt. Hij erkent het en gaat weer verder tot de orde van de dag. ( waarmee ik niet zeg dat het hem niet raakt - in elk geval verbindt hij er niet het gedrag aan wat jij graag zou willen). Wat ik zo op afstand zie is dat jij steeds meer van hetzelfde gaat doen in de hoop op verandering. Steeds meer van hetzelfde wat niet werkt. Ik weet niet waar je goed aan doet maar nu werk jij nog hard zonder resultaat. Eerlijk gezegd vraag ik mij af of meer van hetzelfde zin heeft.
Stel dat jij zover bent ( en ik wil dat echt niet voor je invullen) dat het of hulp/ therapie is of uit elkaar. Dan is het zo zuur dat het mssn dan pas doordringt bij man. ( terwijl jouw gevoel steeds meer beschadigd raakt). Wat maakt dat er niet nog een tussenstap kan zijn; we gaan eerst tijdelijk uit elkaar als dan blijkt dat het over is of dat je niet met jezelf aan de slag gaat dan wordt het definitief. Nu lijkt het ( heel begrijpelijk) dat jouw gevoel voor hem afneemt mede doordat hij z n kop in het zand blijft steken.

Het is de vraag of hij het dan gaat durven. Hij houdt blijkbaar veel van je. Heeft uiteindelijk al veel zwarte kanten aan jou laten zien. ( hij had ook al vertrokken kunnen zijn) Het is de vraag wat zwaarder weegt; z n angst of zijn wil om samen te blijven. Het kan nu nog zo zijn dat hij de ernst niet inziet omdat hij het mssn nog niet genoeg ervaart.

Hier kwam man tot inzicht toen het handjevol mensen die ervan wisten ff geen zin meer in hem hadden. Ff geen zin hadden in hem als loge zodat hij een hotelkamer kon gaan huren. En ik ook niet thuis gaf als hij wilde vertellen over zichzelf. Hij was wel gewend dat ik zorgzaam was en hem veel ruimte gaf. Maar ik keerde me af.
En toen kwam er een weekend waar hij op zichzelf aangewezen was. Leek wel dat toen pas binnenkwam dat er serieus wat mis was. Daarvoor vertoonde hij slachtoffergedrag of zag hij niet echt de ernst denk ik. Vanaf toen was er pas echt de wil om er wat aan te gaan doen.

Ook al komen onze verhalen wel wat overeen - t zal ook weer heel anders zijn. Ik hoop zo dat hij het aandurft te gaan. Leest hij mee hier?

Stip

Stip

30-10-2018 om 18:46

O en dan vergeet ik

Nog te zeggen dat je het zo goed doet; focus op jezelf en zoon. Dat je verschillende dingen oppakt en afleiding zoekt. Het neemt je verdriet en wanhoop vast niet weg maar t maakt mssn dat je er niet alleen maar door in beslag genomen wordt. Ik heb bewondering voor je.

Miss

Miss

30-10-2018 om 20:00

Stip

Ik begrijp jou reactie.

Het punt is, ik ben al heel vaak lange periodes alleen geweest vanwege zijn werk. Ik weet dus wat het is "zonder hem "
Daar hebben wij samen toen der tijd voor gekozen. Over een aantal maanden gaat deze periode weer komen. Dat gesprek komt ook al aanbod.
Hij is bang dat ik daarna alleen verder wil. Ik heb geen beloftes gemaakt. Omdat ik niet weet wat de tijd mij brengt.
Het zal idd een test periode zijn voor ons. Tot die tijd blijf ik ook heb ik me voor genomen, eigenlijk omdat ik hier steeds lees en hoor geef het TIJD.

Maar mijn hart zegt steeds iets anders. Mijn hart houdt nog zielsveel van hem. Maar ik ga nu richting acceptatie dat mijn huwelijk zo gaat blijven en ben dus in gevecht met: kan ik dat, wil ik dat? Want ik geloof gewoon never nooit dat iemand zonder therapie bij een kliniek weet wat hij zelf moet doen.
Leven met de kans dat het voor 50% weer gaat gebeuren en ik dan de stap kan zetten bij herhaling.
Hoe sta jij daar dan in? Stel dat je man nu weer de spanning opzoekt en je daar na 5 jaar weer achterkomt?
Ik heb vannacht al je draadjes gelezen vanaf 1.

Hij zoekt niets meer op redeneert hij.Nee we hebben geen hand vol maar een land vol vrouwen. Hoe ga je dat in godsnaam doen. Dat is wat er speelt in mijn hoofd. Als je nooit geen eene enkele keer erbij stil hebt gestaan dat hij mij giga veel pijn ging doen.

Maar goed ik val voor een deel in herhaling. Ik kan tot in de treuren blijven malen.. Dat is wat ik dus niet meer wil en misschien wel te snel vooruit wil. Vanwege die minder brandende kaars... moedeloos. Praat moe..

Ik ben normaal een doorpakkert. Hup de knoop doorhakken en doen. En dat is wat nu zo moeilijk is.. zn onzeker leven wat mij laat bungelen. En daar begin ik zo klaar mee te zijn... mijn lontje van geduld word steeds korter... zoals Mari zei.

Misschien wil ik gewoon wel iets wat niet kan. Wat hij nooit gaat zijn. En is dat eigenlijk wel duidelijk.
En dat besef komt steeds meer.
Het word nu een relatie ik hou van hem omdat het de papa van mijn zoon is maar verder? Naja het hoeft nu ook niet. Die beslissingen.
Doorgaan en ontspannen...

Dankjewel. Voor je lieve compliment! Ik wil mezelf gewoon niet stuk laten maken en wil dat mijn zoon een fijne toekomst krijgt. Ik hou van mijn werk, en zoveel meer in het leven. En dat geeft mij kracht. En het forum hier. Dat ik niet alleen ben. Ik wil de miss blijven die altijd overal het goede van ziet.. alleen ontbreekt het me soms...

Het zal mijn levensles wel zijn probeer ik maar te denken.

Ik vind het ook ontzettend knap dat jij nog bij man bent en jullie zo hard samen gevochten hebben !!!
Ik weet zeker dat menig echtpaar elkaar gedag had gezegd.
Dikke knuffel

Mari

Mari

30-10-2018 om 20:08

precies wat Stip zegt, Miss

"Je vertelt hem nu al zo lang wat zijn gedrag teweeg brengt. Hij erkent het en gaat weer verder tot de orde van de dag. ( waarmee ik niet zeg dat het hem niet raakt - in elk geval verbindt hij er niet het gedrag aan wat jij graag zou willen). Wat ik zo op afstand zie is dat jij steeds meer van hetzelfde gaat doen in de hoop op verandering. Steeds meer van hetzelfde wat niet werkt. Ik weet niet waar je goed aan doet maar nu werk jij nog hard zonder resultaat. Eerlijk gezegd vraag ik mij af of meer van hetzelfde zin heeft."

Ja dat bedoelde ik ook. Je zegt dat jouw situatie op de mijne lijkt. Dat is voor een deel waar, maar ik had geen kind met mijn ex dus het is voor jou moeilijker af te breken. Maar op een gegeven moment moet je niet als een ezel in hetzelfde rondje blijven: je raakt steeds meer in wanhoop en slachtoffergevoel. Want jij wil het zo graag redden en hij doet maar niets.

Er is iets waar je naar mag kijken (ik dus ook): wat is het dat je maar door blijft gaan met een man die je jarenlang heeft bedrogen en belogen, die jij maar steeds kansen geeft, zelfs met hem naar de therapeut, terwijl hij het probleem is, maar die categorisch blijft weigeren de schaamte over zijn eigen rol in daden om te zetten? Waarom pikken we dat zo heel erg lang? Ja omdat het ergens ook een goede vent is.

In mijn geval was mijn ex net iets gevoeliger dan mijn moeder, beiden narcistisch. Ik was dus gewend van huis uit desinteresse en shit te pikken. En ik wilde zo graag geloven dat het deze keer anders kon zijn... Daardoor ging ik door met situatie waar anderen allang afgehaakt zouden zijn.

Ga je eens afvragen, wellicht samen met je therapeut, waar al dat eindeloze, schier zelfontkennende geduld vandaan komt in plaats van te wachten op hem. Dan kom je misschien bij een andere emotie dan wanhoop maar toch geduldig wachten tot hij eindelijk zijn proces oppakt.

En wat stip zegt: tijdelijk uit elkaar? Het zou kunnen werken maar ik denk niet als trucje. Het werkt alleen als je gevoel er ook echt achter staat. Dat voelt die ander denk ik haarfijn aan. Het zal zijn tijd wel duren en hij kijkt hoe lang de kruik te water gaat

Stip

Stip

30-10-2018 om 21:22

Miss

Ik weet het niet Miss. Ik blijf maar denken dat er iets is wat hem weerhoudt om hulp te accepteren. Maar misschien is dat al te veel invulling. Het kan.
Maar wie weet - heeft hij jouw pijn nu wel degelijk gezien en geeft dat bij hem een andere mindset. Mijn man had weinig sessies nodig ( z n inkeer kwam denk ik dat weekend) om er anders in te staan. Ik des te meer;-(.

Anyway - het lijkt er op dat hij het niet gaat doen. Met dat gegeven is het aan jou. Je hebt er 0 vertrouwen. Dat snap ik. Kans lijkt mij ook groot dat t een kwestie van tijd is. Maar je kunt hem het voordeel van de twijfel geven. Vraag is of jij dat kan, of het goed is voor jou. En hoe je reageert als t toch mis gaat ervaar je dan. Misschien gaat het jaren goed. Misschien wel voor altijd. En dan nog; hoe kun jij dan weer verder.

Je hebt al verschillende diagnoses genoemd geloof ik. Adhd , beetje borderlinetrekjes. Dat is mssn een verklaring voor het zoeken naar spanning, naar grenzen.
Die spanning heeft hij nu ook ruimschoots. Dus dat het hem nu mssn vrij makkelijk lukt om vrouwen / situaties uit de weg te gaan is aannemelijk. Maar wat wanneer het stof is gaan liggen. De stress thuis zakt. En dan? Kun je met hem hierover praten? Heeft hij dit stukje ziekteinzicht? Heeft hii de website van van Zessen gelezen?

Wat Mari zegt heb ik voor mijzelf ook over nagedacht. Wat maakt dat ik niet weggegaan ben. Onze kinderen waren een enorme drive. Ik heb me ook afgevraagd of ik mij daar niet achter verscholen heb. Mssn bang om alleen verder te gaan? Financiele consequenties?
Ik ben toch tot de conclusie gekomen uiteindelijk dat ik geloof dat we het goed kunnen hebben. Dat we bij elkaar horen. Dat we samen een team zijn. En ik ben ontzettend blij dat we als gezin nu intact zijn.

Als je m n draadje doorgelezen hebt heb je gezien dat Anoniempje 2 belangrijk voor mij was. Zij heeft destijds gezegd; voor nu is het goed en stel dat hij toch weer de mist in gaat dan zien we dat dan. Ga ik nu nog geen uitspraak over doen.
Ik weet dat ik dat maar aangehouden heb. Ik deed ook maar wat ik dacht dat goed was.

Tijdelijk uit elkaar sls trucje geloof ik ook niet in. Ik bedoelde meer te vragen ; waarom alles of niets? Er is nog een tussenweg.

Ik denk nu nog; jouw man is bang dat je straks weg bent als jij langere tijd niet thuis is. Kan hij uitleggen wat maakt dat hij dat denkt? En wat dat voor hem betekent? Want waarom is wat hem betreft die kans zo groot? Groter dan nu? Denkt hii regie kwijt te zijn als hij weg is? Wat gaat hij eigenlijk doen om jou gerust te stellen die tijd? Dat spraken wij wel af in die tijd. Vond ik afschuwlijk en toch hielp het mij soms wel. Alhoewel ik natuurlijk met mezelf aan de bak moest in die tijd - ik kon prima voor mezelf zorgen al zag ik dat niet altijd.

Moeilijk Miss en ik hen de wijsheid ook niet in pacht. Ik zou t keimoeilijk vinden als man volhardend geweest was in geen hulp inschakelen. Was voor mij mssn wel een breekpunt geweest. Maar dat weet ik ook niet zeker. Ik denk als je me jaren ervoor gevraagd zou hebben wat ik zou doen als man me zo zou belazeren dat ik gezegd zou hebben dat ik m eruit zou schoppen.
En toch reageerde ik zo heel anders.

Ik zou je nog wel meer willen vertellen maar niet hier. Ga ik over nadenken.

Mari

Mari

30-10-2018 om 21:35

nogmaals Miss

Wat je ook moet bedenken: mijn ex ging wel naar therapeuten, alleen en met mij, schakelde wel hulp in. Maar het hielp niet. Ze konden hem niet bereiken en/of wisten te weinig van zijn persoonlijkheidsstoornis (narcisme) af.

Dus stel hij gaat wel: er zijn mensen waarbij hun overlevingsconstruct zo sterk is dat geen therapeut er door heen komt.

Miss

Miss

31-10-2018 om 06:51

Mari & stip

Goedemorgen,

Jullie post hebben mij weer tot nieuw denk materie gezet.. Ik ga het even laten bezinken.

Wat ik wel weet is dat ik nu dus in begin te zien dat ik die ezel niet meer wil zijn.

Kan ik idd gaan accepteren dat de kans bestaat dat hij weer twee gezichten gaat krijgen?
Want net wat je zegt Mari die stempels zijn mooi. En dan? " ik ga echt geen pillen nemen hoor "
" ik ben altijd druk geweest " Hij is nooit anders geweest. Ik kijk met andere ogen naar hem!!

Ah fijn, de therapie individueel zal ik echt los moeten laten en denk dat het idd gewoon een stuk karakter is waar ik nu heel anders tegen aan begin te kijken.
Zo ie zo ben ik er al uit Mari dat hij op mijn moeder lijkt, samen met mij peut zijn we dat steeds aan het uitzoeken. Ik ben enorm loyaal, net als wat ik altijd aan mijn moeder geweest ben. Dit heeft er dus ook allemaal mee te maken waarom ik op hem gevallen ben als jonge meid.
Ik was op dat moment in mijn leven ook heel erg eenzaam. En daar was de prins op het witte paard idee.

Ik heb nu een duidelijk andere kant gezien van hem, een die diep verborgen zat.
En kijk ook zeker naar de dingen die hij wel aanpakt. Daar probeer ik me op te focussen, maar zn dag als gister zit ik er echt mee en geloof ik er niet meer in.

Stip, de zessen site gezien. Heeeeel veel overeenkomsten, en dat maakt dus niets uit. Hij weet wel wat hij moet doen.
Als de "Rust " wedergekeerd is zal hij direct de spanning weer nodig gaan hebben, er heerst dan altijd een opgefokt gevoel. Hij moet dan motor rijden, of veel sporten. Dat wat hij altijd nodig heeft gehad en ik als NORMAAL heb gezien.
Gewoon een stuk karakter!!!

Hij is bang dat ik daarna weg ga omdat ik geen zekerheid meer geef. Ik een stuk cooler ben. Me meer afsluit. Omdat ik niet meer geraakt wil worden en ik daarna denk: wat fijn die stress kip uit huis. Niet meer in onzekerheid zitten leven. Gewoon mijn leven lijd met zoon. Omdat ik alles alleen kan en erg zelfstandig geworden ben door de jaren heen. En nu ziet hij dat als " oei gevaarlijk "

Ik toon mijn liefde maar zoals eerder werd benoemt door Flanagan er schuilt heel veel onzekerheif achter hem. Zich een soort van niet binden aan ons en bang om verlaten te worden. En dat doorbreekt ik nu. Ik ben niet meer bang !! En dat voelt hij.

Hem in zijn eigen sop gaar laten koken heb ik gedaan. Maar nu er wat maanden verstreken zijn word het leven weer " normaal" dat is wat ik eigenlijk bedoel.
Wat Mari zegt het zal zijn tijd wel duren, roepen mijn ouders en vriendin ook. Hij zit toch goed, lekker warm bij jou. Wat zal hij gaan " knokken" je bent er toch. En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.

Maar goed, ik ga later terug komen op de post.
De focus moet ik op mezelf gaan leggen! Loslaten, heel veel loslaten. Gewoon maar zien wat de tijd brengt. Van peut. Maar ik heb gewoon geen Vertrouwen in hem. Dat hij het kan zonder andere vrouwen. Ja nu wel en dat voel k ook. Alleen wil ik nu uit de cirkel stappen en is dat wat ik gister bedoelde ik wil te snel.
Wat pennestreek zegt er komt een tijd dat ik wel kan zeggen dit wil ik.

Die tussenweg gaat dus komen. Eerst de weg daarnaar toe " volbrengen ". En de tijd zoals je beschrijft stip, we zien wel. Geef hem de voordeel van de twijfel is wat ik nu doe en naar toe werk.
Maar ik vind het verdomd moeilijk.

Stip

Stip

31-10-2018 om 09:36

Moeilijk ja

Verdomd moeilijk is t ook. Je doet het goed. Linksom of rechtsom komt t uiteindelijk goed. Goed voor jezelf zorgen doe je nu. Hou dat vast. Je hebt geen invloed op hem, wel op je eigen handelen.

Het stormde vannacht hier. Nu is het rustig. De lucht is blauw en voor nu schoon gewaaid. Dat wens ik jou voor vandaag; rust en je hoofd voor vandaag ff schoongewaaid.

Adhd

Miss, jouw man heeft ook die diagnose gekregen toch? Ik begrijp uit je bericht dat hij ook hieraan niets wil laten doen? Geen medicijnen wil proberen? Bij ons is dat wel echt een kantelpunt geweest in de therapie, toen man medicijnen ging slikken veranderde ook zijn denkpatroon en kon hij opeens veel empathischer zijn. Door bijwerkingen stopte hij toen weer even en mán, wat een verschil, meteen weer terug bij af voor mijn gevoel. Gestart met andere medicatie, en hoppa, weer goede vooruitgang. Onderschat dus niet wat de ADHd ook voor invloed kan hebben op het vreemdgaan. De continue drang naar nieuwe prikkels is echt heel erg lastig voor ze. Nu heeft je man inderdaad voldoende prikkels door de spanningen tussen jullie, maar dat is tijdelijk. Als hij daar echt niets mee wil doen, dan gaat het toch onherroepelijk weer verkeerd? Ga je daar op wachten? Ik heb gezegd, dit trek ik niet nog een keer, het moet nu stoppen. Voor mezelf, en voor mijn kind. Ik heb het gevoel dat jij ook naar die grens aan het toegaan bent, maar dat jouw man dat niet serieus neemt. Hij hoort het wel maar voelt het niet. Ik wil adhd niet als excuus gebruiken voor vreemdgaan, maar ik heb wel zelf ervaren dat man pas kón veranderen, toen hij medicatie kreeg voor de adhd. Dus meespelen doet het zeker wel.

Miss, je vecht zo hard, maar je vecht alleen. In je eentje kun je jullie relatie niet redden, hoe verschrikkelijk pijnlijk dat ook is. Je man móet echt gaan inzien, dat hij therapie/medicatie/hulp nodig heeft, anders is het trekken aan een dood paard. Dan ga jij er straks aan onderdoor. Dit hou je niet zo heel lang meer vol... dat voel je zelf ook al aan. Nu je man nog....

Bobbie

Bobbie

31-10-2018 om 11:19

Jezelf

Je kunt alleen jezelf redden of veranderen.
Wat je doet is goed, jij stapt uit de kring waarin je met hem stond. Gewoon om jezelf te redden. Hij is welkom maar dan moet hij jouw kant op stappen, ver weg van zijn eigen gewoontes.

Je ouders en vriendin

‘Wat Mari zegt het zal zijn tijd wel duren, roepen mijn ouders en vriendin ook. Hij zit toch goed, lekker warm bij jou. Wat zal hij gaan " knokken" je bent er toch. En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.’

Lastig Miss, als je ouders en je vriendin je ‘en face’ vertellen dat hij goed zit , lekker warm bij jou etc etc. Zo sta je tussen twee vuren; je houdt van je ouders en je vriendin en je wilt hun betrokkenheid voor jou niet beschamen maar aan de andere kant trekt ook je man. Zo wordt het steeds moeilijker om met wie dan ook te praten, die jullie persoonlijk kennen. Het loyale tegenover je ouders en je liefde voor je gezin botsen.
Beseffen je ouders dat eigenlijk wel? Dat hun adviezen doorwerken als een extra schep ellende bovenop je twijfels. Dat hun schop onder je kont averechts werkt omdat jij er eigenlijk niet aan toe bent.

Zelf heb ik toendertijd met één vriendin over de situatie gesproken. Zij zat in hetzelfde schuitje dus halve woord was al genoeg. Alleen is ze in die tijd ook overleden aan kanker, terwijl ze kinderen had waar ze voor zorgde.
Dat was een heftige en leerzame fase. Het leerde mij meer stil te staan bij wat voor mij belangrijk was, wie ik was en hoe ik evenwicht wilde bereiken.
Ik heb daarna met een familielid gesproken, maar ik merkte dat ik dan meningen te horen kreeg, die niet paste bij hoe ik er zelf in stond. Het lastige was dat ik ook niet wist of het familielid met andere leden zou gaan praten over wat er tussen mij en mijn man speelde en wie daarin een schadelijke rol speelde. Lastig, omdat ik niet wist hoe de andere leden qua loyaliteit er in stonden. En ik stond niet te wachten op nog meer vuurpijlen.
Ik koos ervoor om met niemand te praten, die connectie had met een familielid.
Ik had liever de regie van de informatie in eigen handen.

Maar dat betekent niet dat man er zo mee weg kwam. Ik was ondertussen mijzelf aan het ‘bijstellen’ . Ik was niet meer die vanzelfsprekende achtervang.
Dat geldt ook voor jou, Miss. Ook jij bent je leven aan het ‘wegen’ om uit te zoeken wat voor jou van waarde is. Dat is een heel persoonlijke speurtocht.
Ik vind de opmerking: ‘ En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.’ daarom een negatief beeld over jou scheppen. Dan zien ze niet hoe jij aan het werken bent met jezelf vinden. En tegelijk een gebrek van vertrouwen in jouw vermogen tot het maken van juiste keuzes. Een gebrek aan steun, terwijl dat juist hetgene is wat je hard nodig hebt om die kracht in je te voelen groeien.

Tip: bespreek eens met de therapeut hoe je meningen van anderen kan handelen, zonder het gevoel te krijgen dat die je ergens kwetsen.
Misschien vul ik nu iets te veel in. Maar dat komt uit een mate van herkenbaarheid.

Ik weet niet meer hoe lang jullie crisis al duurt,maar soms reageren goedbedoelde ook uit een vlaag van ongeduld; ‘is het nu nog niet over’ of ‘gaan we het er weer over hebben’ . Mensen raken er moe en moedeloos van. Als je hen een tijd niet over jullie relatie vertelt, ( hen lastig valt), merk je dat ze weer meer vertrouwen hebben in je wijsheid.

PS: zie jezelf nooit als slachtoffer, want dat haalt de kracht uit je lijf.

Lijfspreuk Decartes: ik denk, dus ik leef.

Correctie

Lijfspreuk Decartes: ik denk, dus ik ben.

In praktijk m.i. hetzelfde als ik denk, dus ik leef

Mari

Mari

31-10-2018 om 12:08

Flanagan/ miss

Nee ik vind niet dat de reactie van de familie Miss onderuit haalt. Ja het kan positiever verwoord worden: "goh Miss zou het zo kunnen zijn dat juist het feit dat jij zo sterk bent, de 'macht' van je man wordt? Dat hij gaat leunen op het feit dat je er toch wel bent, en daarom juist niet kan innemen wat een pijn en hard werk er bij jou zit?"

De reactie van de familie, waarschijnlijk bedoeld als ondersteuning om eens uit de cirkel te stappen van maar blijven trekken aan man die niets wil ondernemen, plaatst Miss niet in een tweestrijd: dat doet de man van Miss die toegeeft haar pijn te hebben gedaan maar niets substantieels wil ondernemen dat te voorkomen.
Wat moeten familie/ vrienden dan? Een ongezonde interactie blijven ondersteunen?

Ik kan begrijp wat je zegt Flanagan dat dingen hun tijd nodig hebben maar soms komt een interactie in een wanhopige vicieuze cirkel terecht waarbij duidelijkheid van de buitenwereld kan helpen. Nee ik vind de reactie van familie niet een stoken in een huwelijk, ze zeggen een harde waarheid maar wel om haar zaken duidelijk te maken.

Bovendien is Miss haar eigen vrouw die alles tegen elkaar af kan wegen.

Miss

Eventjes een korte reactie van mij vanuit mijn bed net even bijgekomen en wat heb ik met je te doen Miss!
Ik vind je ontzettend dapper dat je door blijft gaan met en dat je goed aan jezelf denkt! Ik probeer dat ook steeds meer te doen. Vlgs mijn man ben ik egoïstischer geworden... mooi zo

Ik wil je even een hard onder de riem steken. Ik denk dat de periode dat je man straks even weg is misschien helemaal niet zo verkeerd is om even helemaal tot jezelf te komen. En dat jullie er dan samen ook wel achter kunnen komen of jullie gelukkiger zijn met of zonder elkaar. Pak die tijd om even tot rust te komen en te genieten samen met je zoontje.

Knuffel en bedankt voor je altijd zo’n fijne en lieve reacties. Heb ik zeker wat aan! (Ik reageer alleen niet altijd even snel, lees het wel vaak maar niet altijd de tijd of energie om te reageren)

@JIJ ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met je gaat naar omstandigheden.

@hoedan hoe gaat met jou?

Ik heb een afspraak gemaakt bij een EFT therapeute voor mezelf omdat ik het in mijn hoofd niet goed op zijn plek krijg allemaal. Hopelijk gaat me dat ook helpen dichter bij mijn daadwerkelijke gevoel te komen.

JJ

JJ

01-11-2018 om 09:59

Vooruit dan

Goedemorgen allemaal,

Omdat jullie naar me vragen, wat natuurlijk erg lief is.

ik had mij voorgenomen om een tijdje niet meer te reageren, omdat ik het knagende gevoel heb dat mede dankzij mijn postings hier mijn vrouw in haar hoofd is gaan zitten over o.a. de intimiteit. Ik heb opmerkingen gehad over dat de meesten hier mijn kant kiezen, dat ik helemaal niet zoveel geduld had als sommigen hier zeggen etc.

Ik heb mijn vrouw ook gezegd dat ik hier niet meer zou reageren, om het los te laten. En dan met name de ontrouw waar ik dit deel 4 nog fanatiek over begon, want dat is natuurlijk van zwaar ondergeschikt belang geworden en het deed me al bijna niks meer.

Los daarvan ben ik in totale verwarring, ontkenning en vind ik het lastig me te focussen en wil ik er gewoon even niet mee bezig zijn. Ik ga over een week 2 weken alleen op vakantie om mezelf even op te laden voor zover dat gaat lukken.

De waarom vraag zweeft rond in mijn hoofd. Ik heb met mijn vrouw gesproken, mailtjes uitgewisseld, oplossingen gezocht, we zijn verdrietig geweest, boos en alles wat daar tussen ligt. Er zijn dagen dat alles ineens weer 'normaal' lijkt en er zijn dagen dat er afstand is.

De boodschap van mijn vrouw is dat ze niet het gevoel heeft dat ze zou moeten hebben bij haar man. Op de vraag: ben je ongelukkig, is het antwoord nee. Ze heeft het goed, wij hebben het goed, alleen ze vind het niet eerlijk naar mij dat ik meer voel voor haar dan zij voor mij. De relatie is volgens haar niet gelijkwaardig in gevoel. We hebben het niet slecht, het kan alleen beter.

Teruglezend in de berichten, brieven en mailtjes die we elkaar de afgelopen maanden hebben geschreven, begrijp ik er soms vrij weinig van. Ik zie dan een vrouw die me vertrouwen heeft gegeven, met zo vaak vertelde dat ze van me hield, dat ze spijt had van haar affaire, me heeft getroost als ik het daar lastig mee had.
Als ik dan vraag of dat allemaal écht was, dan zegt ze dat het wel echt was. En dan snap ik er nog minder van dat we nu staan waar we staan, voelt het zo onnodig, zo zonde, zo alsof we de tijd niet nemen om de gevoelens te laten groeien. Soms nuanceert ze het, dat ze de afgelopen 9 maanden vooral heeft meegelift op míjn vertrouwen dat het goed zou komen, dat ik háár juist omhoog trok als ze het niet zag zitten.

We hebben een kind van 2,5. Hij was 8 maanden toen scheiding 1 werd aangekondigd. Het voelt alsof ik eigenlijk nooit een echte kans heb gehad het tij te slechten, de man die verzaakt heeft in het verleden te doen vergeten. Nog steeds grijpt ze af en toe in die bak met termen als 'vergeven maar niet vergeten'. Waar ik de pijn over de ontrouw relatief snel achter me kan laten, is de bagage van het 'er alleen voor staan voor haar gevoel' er eentje die ze niet los kan laten en in therapie heeft daar amper de focus op gelegen. Dat ging over de relatie, de intimiteit, communicatie.

Halverwege september vroeg ze mij om afstand te nemen, fysiek. Om de boel even de boel te laten. Ze, we, waren de focus op intimiteit wel een beetje zat. We hebben toen niet direct actie ondernomen, 3 weken later was het feest ineens over. Mijn pogingen nu om die afstand te nemen om te kijken of dat ons goed zou doen,.. allebei om beurten uit huis, of tijdelijk even helemaal ergens anders wonen, proefscheiden, zonder de financiële en administratieve ellende van een scheiding als er nog zoveel 'houden van' is dat zou kunnen groeien tot iets moois.

In eerste instantie zou ze erover nadenken, zag ze het ook als een mogelijkheid ons huwelijk en gezin nog een kans te geven. Binnen 2 dagen kwam ze daar al weer op terug. Haar gevoel zegt dat ze me niet aan het lijntje moet houden. Ik heb haar gezegd dat ik het lijntje zelf uitgooi, geen pretenties heb, we geen garanties hebben, maar scheiden een brug te ver is voor mij.

Ik hoop nog steeds dat ze tot het inzicht komt dat we zoveel meer zijn dan haar raadgevende gevoel op dit moment wil toelaten. Het is ontzettend lastig te begrijpen waarom ze weg wil als ze niet ongelukkig is, er niemand anders is, het financiële en het praktische perspectief onheilspellend is en we nog genoeg rek erin hebben zitten die het tij kon keren.

Als ik dan lees hoe de vrouwen hier zo hard hun best doen om hun gevoelens richting hun vreemdgaande man weer een zet de goede kant uit te geven, hoe jullie de absolute wil hebben, de overtuiging dat het uiteindelijk toch goed kan komen en gewoon weigeren op te geven.

En nee lieve schat als je toch meeleest... je geeft het niet 'zomaar ineens' op. Ik ken onze valkuilen, we erkennen beide de fout van te snel willen. We concluderen alleen te snel dat het hem niet gaat worden. Je vertrouwen dat het goed kan komen is weg waar het er volgens jou tot 2 maanden geleden nog wel was en ik heb geen toverstokje om dat ineens terug te toveren, probeer je alleen te vragen om geduld te hebben voordat je zonder zwemvest de grote oceaan in springt.

Alleen tijd en afstand kan die waas die maar over mij heen blijft hangen waardoor je mij niet meer als ideale huwelijkspartner ziet weghalen. Want je kijkt naar mij al lang niet meer objectief. Alles wordt gewogen, elk bloemetje wordt als dubbele bodem gezien.

Toch, er is zoveel goeds tussen ons 2-en, ik vind het dood en doodzonde en totaal onnodig. Ik gun het mezelf niet, ik gun het onze kidneren niet en ik gun het zeker ook jou niet.

Je luistert naar je gevoel, en dat mag. Ik erken je gevoel, ook al vind je soms van niet.
Maar het zou zo fijn zijn als je je gevoel de kans gaf van mening te veranderen, de ruimte geeft om te groeien, weer met andere ogen naar me durft te kijken, gewoon door het meer tijd te geven. En niet gelijk roepen, we proberen al zo lang. Wat zijn die 9 maanden op een mensenleven? Om gelijk toe te voegen wat ik je al hoor zeggen, jij loopt al veel langer met je gevoel, maar komop, 2018 was goed, heel goed, voor ons. Duw die kin omhoog en zeg 'nee dit wil ik helemaal niet!', zoals je halverwege september nog riep.

Ik houd me vast aan het pleidooi van bijv. Optimist in het topic 'twijfel' aan vreemdganger Ron, dat mijn vrouw het wellicht gaat zien als ze haar nieuwe leven heeft bereikt. Ik haal er positivisme uit.

"Waarschijnlijk zul je ontdekken dat je een fantastische vrouw hebt, met meer diepgang en dromen heeft dan dat jij nu in de gaten hebt. En als je geluk hebt, ziet ze dat ook weer bij jou. En als het een keer tegen zit, niet gelijk denken "zie je wel, dit werkt niet", maar "wat kan ik (of kunnen we) nu anders doen zodat het wel werkt".

Dat je vrouw je niet gelijk op straat gezet heeft, is bewonderenswaardig. Jullie zijn zo lang samen, hoe waardevol is het als je dat kunt doorzetten naar de toekomst. Maar wel op een manier die jullie allebei gelukkig maakt.
Het zal het grootste cadeau zijn dat je je kinderen kunt geven. Want een scheiding gooit hun hele leven op de kop, ze zullen er veel verdriet en pijn van hebben.
En ook als ze straks uit huis zijn, blijft hun ouderlijk huis als basis een belangrijke plek.

Scheiden kost duizenden euro's. Aan mediation, dubbele lasten, nieuwe inboedel. Ga alsjeblieft van dat geld iets leuks doen met je vrouw en met je gezin.

Probeer het.

Als het over één of twee jaar nog niet werkt, dan kan scheiden alsnog."

Ik hoop dat ze haar keutel nog 1x wil intrekken, een oplossing zoekt, samen met mij. Maar de kans is dat ze deze week een huisje krijgt toegewezen, ze staat 2e in de rij. De financiële rekensom is echt een drama alleen, bijna onhaalbaar. Ik vraag me soms zo af waarom dit nodig is, waarom houden van niet voldoende basis is om tijd te gunnen door te groeien. We zij toch niet voor niks getrouwd, hebben toch niet voor niks 3 mooie kinderen, hebben toch niet voor niks zo hard geknokt als het afgelopen jaar?

Lieve allemaal, ik dank jullie voor alle positiviteit en steun die jullie de afgelopen maanden zijn geweest, oprecht.

JJ

JJ

01-11-2018 om 10:07

en wat Pennestreek zeg

"Maar ik sta nu voor die lastige keuze". Nee hoor, dat is iets dat je tegen jezelf zegt. Je lijkt te denken dat het maken van een keuze gelijk staat aan beslissen te scheiden óf voor altijd samen te blijven. Daarmee maak je het voor jezelf onmogelijk. En het is helemaal niet nodig."

Dit dus.
Het idee dat er bij ons heerst dat er een keuze gemaakt moet worden voor a of b.

Hoedan

Hoedan

01-11-2018 om 13:33

Even kort: ik leef met je mee. Wat een ellendige situatie. En wat beschrijf je het mooi richting je vrouw. Ik gun je dat zij jullie samen en het gezin tijd gunt. Het lijkt ergens of ze bang is wanneer ze het toch (weer) zou proberen. Maar waarvoor dan? Garanties zijn er toch niet.

JJ

JJ

01-11-2018 om 13:55

bang

Ze mist het vertrouwen dat haar gevoel op de plek komt dat 'hoort' bij een goede man-vrouw relatie. Ik ben meer dan een vriend, minder dan haar man, gevoelsmatig.

Op dit moment.

Ik begon volgens haar na de affaire nl. op 0 begin dit jaar. Ze was in september al weg, had een huisje op de rit, zat met haar hoofd bij een ander, sprak toen de woorden uit dat ze in haar hart al gescheiden was. Ver weg.

Als je je dan bedenkt waar we nu ál weer staan, na 9 a 10 maanden pás, dan is het doodzonde om er mee te willen stoppen.

Zoals we hier zelf zeggen tegen elkaar: we zijn ontzettend steil de berg opgerend, maar dat laatste stukje naar de top lukt niet direct. En waar ik het vertrouwen heb dat we de juiste route omhoog wel vinden, kan zij dat op dit moment niet zien.

Angst is dus niet het woord, vertrouwen dat haar huidige gevoel naar mij beter wordt, of genoeg is.

Het is verdrietig.

Man

Man

01-11-2018 om 14:42

"Ze mist het vertrouwen dat haar gevoel op de plek komt dat 'hoort' bij een goede man-vrouw relatie. Ik ben meer dan een vriend, minder dan haar man, gevoelsmatig."

Ik herken dit wel. Dit werkt verlammend en neigt al snel naar een verstandshuwelijk. De vraag daarbij is wat jij wil. Als goede vriend willen blijven uitzitten en 'wel kijken maar niet aankomen' of kies je toch voor jezelf.

Pennestreek

Pennestreek

01-11-2018 om 14:45

Ik blijf het toch zeggen hoor

Dit soort zaken kost zeeën van tijd. En scheiden kan altijd nog.

Maar ja, je vrouw staat er anders in. Ik kan het me ook wel voorstellen.Ik ben met je eens dat jullie echt al heel ver gekomen zijn, in hoog tempo. Maar nu sta je een beetje stil. Wat heel begrijpelijk is, groeien gaat altijd met sprongen, en soms moet je even de tijd nemen om de veranderingen te 'consolideren'. Maar daarvan raakt zij (denk ik, ik vul nu even in op basis van mijn eigen ervaringen) in paniek. Want dit is het nog niet, jullie zijn nog niet waar zij wil komen. En omdat ze twijfelt aan of dat wel ooit zal gaan lukken, kapt ze het liever nu af.

Ik heb ook verschillende keren tegen mijn man gezegd dat ik liever nu, zelf, de stekker eruit trek dan te gaan zitten wachten tot hij het (weer) een keer doet. En dat meende ik ook echt. Nog een keer die klap, ik weet niet hoe ik dat zou moeten doen. Dacht ik, toen. Intussen kan ik er wat rustiger onder blijven, onder die twijfelaanvallen. Zie ik dat we toch nog steeds stappen maken. En dat ik eigenlijk heel blij ben dat het leven weer gewoon wordt. Waar ik dat voorheen eng vond, want gewoon goed was voor man destijds niet goed genoeg.

Nu zijn onze situaties natuurlijk niet helemaal vergelijkbaar, maar tot op zekere hoogte denk ik dat dezelfde angsten meespelen. Hier was ook vroeger de taakverdeling volkomen scheef, en merk ik dat ik nog steeds niet gewend ben aan de nieuwe situatie. Voelt het af en toe alsof man vindt dat ik dingen niet goed genoeg doe als hij iets van me overneemt. Of denk ik stiekem 'hoe lang houdt hij het vol, dat toneelspelen?'. Maar langzaamaan wordt me duidelijk dat de verandering niet tijdelijk is, en dat hij zelf ook echt oprecht blij is met zijn nieuwe taken. Waar hij voorheen vluchtte in activiteiten buitenshuis, of op zolder (lekker met koptelefoon op muziek maken, dan ben je wel thuis maar toch erg onbereikbaar...) is hij nu veel meer betrokken bij het gezin en mist daardoor eigenlijk niet eens dat enorme sociale leven dat hij erop nahield. Ik snap dat je vrouw denkt dat deze JJ maar een tijdelijke is. Een toneelspeler. En dat ze wacht op het moment dat jij door de mand valt. Maar dat ze dat toch liever voor is en daarom zelf de scheiding inzet.

Ik zou ook niet weten hoe je dat nu nog kunt voorkomen. Naar mijn idee heb je er alles wel aan gedaan. Ik zou tegen je vrouw willen zeggen dat ze nog wat geduld moet hebben, vooral met zichzelf. Want bij haar komt er vast nog eens bij dat ze zich schuldig voelt over haar affaire. Misschien kan mijn verhaal haar op andere gedachten brengen. Ik hoop het. En anders raad ik haar (jullie) aan om in te zetten op tijdelijk uit elkaar. Niet meteen alles definitief maken, maar kijken hoe het bevalt om even allebei uit te rusten en onafhankelijk van elkaar de balans op te maken. Een pas op de plaats en alle veranderingen laten bezinken. En bijtanken. Ik merk zelf dat ik nog steeds heel erg moe ben. Meer dan ik aan leeftijd of belasting kan wijten. Ik denk toch dat de afgelopen jaren enorm veel van mijn energie gevraagd hebben. Kan bij haar ook meespelen. Dus even uit elkaar kan ook zorgen voor tijd om echt op te laden. De tijd namelijk dat de ander de kinderen heeft.

Ik blijf met je duimen dat ze niet nu definitief de deur dicht gooit. Maar, zie Optimist, zelfs dat hoeft niet perse eeuwigdurend te zijn. Dus probeer er zelf ook iets minder krampachtig naar te kijken en mee om te gaan, hoe moeilijk ook.

Sterkte.

JJ

JJ

01-11-2018 om 15:34

Lastig

Veel van wat je zegt Pennestreek klopt denk ik wel.
Ik durf niet te bevestigen dat ze bang is dat mijn verandering permanent is. Dat blowen verlang ik op dit moment op mijn zwakste momenten ook niet naar eigenlijk. Het stoppen ermee heeft me indirect heel veel goeds gebracht en waarschijnlijk tegelijkertijd mijn vrouw benauwd. Ineens zat ik niet elke avond meer 'boven mijn ding te doen', maar was ik veel meer beschikbaar voor haar en gezin.

Tegelijkertijd heeft ze regelmatig genoemd dat ze moest wennen aan het feit dat ik ineens meeging op uitstapjes, 's avonds niet meer mijn ding deed, veel meer deed in het huishouden. Waarom kon dat vroeger dan allemaal niet? (en nee, ik was echt niet een complete vreemde, ik chargeer het)

Meerdere malen heb ik aangegeven dat de 'new me' geen rol was, dat ik me er goed bij voel, dat het als vanzelfsprekend is. Het stoppen heeft me bevrijd.

Ik sta er ook zo in hoor, groeien gaat met sprongen en we mogen best even stil staan.

"Maar daarvan raakt zij (denk ik, ik vul nu even in op basis van mijn eigen ervaringen) in paniek. Want dit is het nog niet, jullie zijn nog niet waar zij wil komen. En omdat ze twijfelt aan of dat wel ooit zal gaan lukken, kapt ze het liever nu af."

Het zou zomaar kunnen.

"Niet meteen alles definitief maken, maar kijken hoe het bevalt om even allebei uit te rusten en onafhankelijk van elkaar de balans op te maken. Een pas op de plaats en alle veranderingen laten bezinken. En bijtanken."

Precies! Maar die deur houdt ze krampachtig dicht.

Even leek er een kiertje te zijn deze week, ze zag er een kleine kans in die ze ons niet wilde ontnemen zei ze, maar ze vond uiteindelijk dat ik 'haar weer had overgehaald met mijn mooie woorden', haar gevoel zei haar dat ze het niet eerlijk vond naar mij daaraan mee te werken.

Dus tja,.. hoop doet leven. Wie weet.

Mari

Mari

01-11-2018 om 15:41

hm JJ

Ik raak toch wat geirriteerd door je vrouw JJ: ze voelt geen man-vrouw verbinding maar blijft toch lekker zitten. Jij bent geduldig, wil het graag en wacht maar. En bij haar is ooit de knop omgegaan waarna ze vreemdging. Waarom is er nog dan? Ze leunt op jouw geduld maar wil intussen geen echte relatie meer. Het lijkt wel of ze hoopt dat jij de knoop doorhakt. Of ze vindt het wel best zo. Waarom gaat ze niet weg dan? Wil ze iemand gijzelen in een seks en intimiteitsloos huwelijk?

Waarom draai je het niet eens om: dat je vrouw jou mag overtuigen waarom je nog met haar door zou moeten willen...

Ik heb het gevoel dat jullie een soort van beleefd met elkaar omgaan, als weldenkende mensen. Intussen laat zij merken dat ze niets van lichamelijk contact met je moet hebben (en ik vraag me oprecht af of dat dan ooit terug kan komen) en hunker jij maar naar erkenning en validatie.

Jullie draaien om de hete brei heen.

JJ

JJ

01-11-2018 om 16:00

Mari

Volgens mij heb je een stukje gemist: mijn vrouw heeft 14 oktober aangegeven dat ze er een streep onder zet.

Ze hoopt dus niet dat ik de knoop doorhak, dat doet zij helaas voor ons.

Alleen sta ik er niet achter, vind ik dat er nog veel winst te behalen valt, we te snel de conclusie trekken en het vertrouwen dat ze het 'ultieme' gevoel ooit zal benaderen te snel door het putje spoelen ten koste van alles dat we wel hebben.

We zitten nog in hetzelfde huis, en dat vind ik, mede voor de kinderen enorm fijn. Daarnaast vind ik het fijn dat ze er is, delen we nog genoeg om een prettige sfeer te hebben.

Met een beetje pech, of geluk, ligt aan de invalshoek waar vanuit je het bekijkt, krijgt ze deze week een huurhuis bij ons in de buurt. Ik maak me grote zorgen over de financiële kant ervan en of een tussenoplossing van tijdelijk ergens anders wonen niet een veel betere zou zijn.

De aantrekkingskracht is teruggeweest zegt ze, voornamelijk in de periode dat we geen intimiteit (verder dan een kus) deelden. Daarna hebben we het gefrustreerd door er teveel mee bezig te zijn, teveel te concluderen uit het ontbreken ervan. Een van de redenen dat ik me afvraag of hier posten wel zo verstandig was toen ze me had 'ontdekt' hier.

Mijn definitie van het 'goede' gevoel is anders dan het hare. Ik vind dat ze voldoende heeft om gelukkig te zijn (want ze is niet ongelukkig) en voldoende perspectief zou moeten kunnen zien voor de toekomst.

En misschien ontdekt ze dat als ze straks op haar eigen plekje zit, misschien krijgt ze dit huisje niet en ontdekt ze dat nog voordat ze de deur hier dicht trekt.. of misschien ontdekt ze het wel helemaal nooit, al zou dat bijzonder jammer zijn.

Ze blijft mijn meisje. Dat is ze nu bijna 14 jaar.
Iedereen mag vinden wat ze vinden en veelal snap ik dat veel mensen roepen 'denk aan jezelf', maar begrijp dan dat ik dat doe.

Ik sprak vandaag iemand die zei het wel treffend..
Zijn vrouw zei hem eens 'je kan nog zo'n mooi gouden kooitje voor me maken, maar je moet wel het deurtje open laten. Als het goed zit dan vlieg ik zelf wel weer naar binnen'.

En zo is het.
Ze heeft alleen niet door dat het deurtje al lang openstaat en ons gouden kooitje alleen maar mooier aan het worden was.. is.

Hoedan

Hoedan

01-11-2018 om 16:16

Herkenning JJ

Dit stukje herken ik heel erg JJ, bij ons werkt dit twee kanten op:
“Tegelijkertijd heeft ze regelmatig genoemd dat ze moest wennen aan het feit dat ik ineens meeging op uitstapjes, 's avonds niet meer mijn ding deed, veel meer deed in het huishouden. Waarom kon dat vroeger dan allemaal niet? (en nee, ik was echt niet een complete vreemde, ik chargeer het)”

Wij moeten beiden wennen aan de “nieuwe” personen die we aan het worden zijn. Niet dat we nu totaal veranderen maar we luisteren voor het eerst in jaren weer eens echt goed naar elkaars behoeften. En erkennen beiden ook voor het eerst (met hulp van therapeut) onze bagage door opvoeding en jeugd). En dan voelt het met het verleden in het achterhoofd inderdaad weleens van: waarom kan dat nu wel en toen niet. Maar wij veranderen en zijn beiden flink door elkaar geschud. En voor mij voelt het bij sommige dingen die ik ook in het verleden aankaartte maar die nooit leken te landen. Of waar man niet naar durfde te kijken. Waarom nu wel. Waarom is dit ervoor nodig. En blijft deze groei. Of vervallen we weer in oude patronen. En dat is best eng soms. Kan ik het vertrouwen opbrengen en vasthouden. Voor nu zeg ik ja. Want we staan nog aan het begin.

Mari

Mari

01-11-2018 om 16:26

oh sorry JJ

Ja dat had ik inderdaad gemist. Sterkte met alles

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.