Relaties Relaties

Relaties

Ona

Ona

30-10-2018 om 23:09

Relatie therapie mislukt?

Ja en wat nu... Mijn man en ik zijn sinds een paar maanden in relatie therapie. Bij de laatste sessie hebben ze (we hebben de therapie met een stel, man en vrouw) aangegeven dat ze geen enkele actie zien bij mijn man en dat ze verder gaan zinloos vinden. Dat hij -als hij nog wat met de relatie wil- eerst met zichzelf aan de slag zal moeten.

Voor mij op zich niets nieuws, zelfs wel eens fijn om het nu ook van anderen te horen, maar mijn man ziet het heel anders. Die zegt doodleuk: oh, nou ja, misschien hebben we ook geen therapie nodig....

Man heeft een paar jaar geleden zichzelf laten testen omdat hij dacht ADD te hebben (want had problemen op zijn werk). Kreeg toen nèt niet de diagnose autisme. Wel op sociaal vlak, maar niet op vlak van 'vaste routines' etc. Waarop zijn conclusie was: met mij is *dus* niets mis...

Ik geef al jaren aan dat ik het uitzing tot de kinderen groter zijn en dat we dan ieder ons eigen weg gaan. Man weigert dat serieus te nemen, Ik neig steeds meer naar dan maar eerder uit elkaar omdat ik het zo zat ben om nooit eens gezien, gehoord, serieus genomen te worden. Alles wat ik niet zelf doe gebeurt niet. Ik ben zo verschrikkelijk moe...

Wat nu dan?


Martijn

Martijn

31-10-2018 om 00:07

tja

Wat kan je? Als hij zelf niet in therapie wil, de therapeuten zeggen dat het zo niet opschiet en jij baalt van hoe het gaat?
Je kan: of het uitzitten of het opbreken. Wat je zelf al zegt. Hoe oud zijn de kinderen? In hoeverre krijgen de kinderen een voorbeeld in jullie waar ze later last van kunnen hebben?
En voor de kinderen bij elkaar blijven en een leuke vriend voor jou erbij? Hoort dat tot de mogelijkheden?

juf Ank

juf Ank

31-10-2018 om 07:40

doe

effe normaal, Martijn. Hij bevalt niet dus je neemt er iets bij.... Wat leer je dan je kinderen? Vind het niet kunnen.
Even afgezien wat Ona-man daarvan vindt.

Dat er meer mogelijk is dan ruzie maken

Juf Ank, dan leer je je kinderen dat er meer oplossingen zijn dan uit elkaar, ruzie maken, elkaar meer en meer haten, etc.
Dat is een positieve boodschap.

Stel je voor zeg dat al dat scheiden voortaan niet meer hoeft.
Dat je als ouders elkaar zakelijke partner blijft op de vestiging "gezinshuis" om daarnaast je eigen leven te hebben.
Goed idee vind ik.

Inhoudelijk

Ona, je strooit met diagnoses.
Als dat werkelijk aan de hand is, dan is het dat. Dat verandert niet door therapie.
Je moet kiezen welk deel van het leven je wel met de vader van je kinderen wilt delen. Daarnaast moet je dat deel van het leven dat je met hem hebt door de kinderen, gewoon nemen.

ona

ona

31-10-2018 om 09:01

willen en kunnen

Ik zie zeker onmacht bij mijn man. Hij wil van alles en heeft steeds goede voornemens en maakt mooie beloftes. Maar in de praktijk komt er weinig tot niets van terecht. Dat speelt niet alleen in onze relatie, maar ook op andere vlakken. Bijvoorbeeld op zijn werk. Dat loopt ook steeds mis, dan komt er weer een andere baan en begint hij vol enthousiasme...
Vrienden heeft hij niet, nauwelijks contact met familie. Hij ziet alleen mensen als ik dat regel. Dan vindt hij het ook wel leuk, maar zelf initiatief nemen zit er gewoon niet in.

Inmiddels is het al vele jaren zo dat we een soort zakelijke relatie hebben als ouders van onze kinderen die een huis delen. We slapen apart en doen weinig met z'n tweeën.

De relatietherapie was -zowaar- op initiatief van mijn man. Wel nadat ik had aangegeven dat ik er echt niet meer tegen kon en uit elkaar wilde. Probleem is alleen dat hij dan eigenlijk verwacht dat de therapeuten het wel oplossen, terwijl je het natuurlijk zelf moet doen. En hij doet dus feitelijk niks. Ja dat werkt niet.

Ik heb mij jaren geleden voorgenomen om bij elkaar te blijven op deze manier tot de kinderen het huis uit zijn. Maar ik weet niet of ik het volhoud. Sommige dingen lijken alleen maar erger te worden naarmate hij ouder wordt. Ik moet altijd alles regelen, onthouden, aansturen enz. Zowel voor de kinderen als voor mijn man. Andersom is er niemand voor mij, als ik er eens doorheen zit. Ik voel me vreselijk eenzaam en in toenemende mate somber. Ik ben zorg-moe.

Ik investeer nu wel meer tijd in vriendschappen. Ga vaker weg (alleen of met vriendinnen). Aan een andere relatie heb ik geen enkele behoefte.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

31-10-2018 om 09:16

Dit is het

Ik denk dat als je man zou kunnen veranderen, hij het wel zou doen. Niemand wil zo zijn, je wilt het liefst actief zijn en alles onder controle hebben. Als je dat niet van nature bent kost het bakken energie om te doen alsof, en een partner die steeds hoge eisen aan je stelt werkt dan ook niet bevorderlijk.
Dus ik denk dat de sleutel ligt bij jou. Accepteer je dat dit is wat het is, een man die uit zichzelf niets onderneemt, neem dan ook afscheid van onrealistische verwachtingen. Of je stopt met de relatie.
Het toeval wil dat ik beide rollen ken. Mijn ex had autisme, dat trok ik niet, dus hij heeft nu een nieuwe vrouw die met liefde alles voor hem regelt en doet. En zelf ben ik ook niet zo actief, sociaal en geordend als ik zou willen zijn. Ik kan daar goed mee leven, en mijn partner vindt het gelukkig ook geen onoverkomelijk probleem.

Maak een analyse

"Ik heb mij jaren geleden voorgenomen om bij elkaar te blijven op deze manier tot de kinderen het huis uit zijn. Maar ik weet niet of ik het volhoud. Sommige dingen lijken alleen maar erger te worden "
Dat komt omdat jij je volledig afhankelijk maakt van hem. Jullie toekomst ligt in zijn handen, jij wacht af en zet steeds duidelijker rode strepen bij dat wat niet werkt.

Begin bij jezelf. Accepteer dat het niet werkt. Dat is overigens best een stap en best droevig. Schrik niet van jezelf als het voelt als een afscheid. Dat is het namelijk in zekere zin ook: afscheid van het door jou gedroomde leven.

Neem dat afscheid en zet je leven opnieuw op. Som op wat JIJ nodig hebt om met hem de onderneming ouderschap onder jullie dak uit te voeren. Je neemt hem daarbij zoals hij is. Geen kritiek meer, geen irritaties, geen verwijten, niks. Maar omdat dat moeilijk is heb (bijvoorbeeld) je vakantiedagen nodig. Soms ga jij alleen weg, soms gaat hij alleen weg, soms ga jij met de kinderen, soms gaat hij met de kinderen.

Het kunnen ook stapavonden zijn.

Nu blijft het leven over met telkens een uitzicht op lucht.
Een avondje, een weekendje, een week. Dat helpt.

Eenmaal deze stap genomen kunnen volgende geheel organisch volgen. Wie weet vind je de liefde wel weer. Of hij, dat kan natuurlijk ook. Tegen die tijd praten jullie verder.

Besloten

Het klinkt of jij al besloten hebt om alleen voor de kinderen bij elkaar te blijven en niet omdat je graag bij je man wilt zijn. En dat je alsnog weg gaat als de kinderen groot genoeg zijn. Op die basis gaat relatietherapie niet werken. Waarschijnlijk voelt jouw man ook dondersgoed aan dat jij er niet met je hart in zit dus waarom zou hij dan zo hard moeten werken om zichzelf te veranderen? Dat is echt geen makkelijke klus en vraagt veel inzet en moeite, van beide kanten. Ik heb zelf op dit punt gezeten, kreeg ook het verwijt er niet voldoende aan te doen, maar dat was omdat ik voelde dat man er niet voor ging. In de therapie zei hij precies de goede dingen, maar daarbuiten was zijn gedrag en waren zijn uitspraken tegenstrijdig. Pas toen we dat doorbroken hadden en man er ook echt voor ging en zijn hart weer voor mij openstelde, maakten we stappen. Zolang jij de boel op slot houd, gaat je man ook niet veranderen. En natuurlijk is er het risico dat jij wel de boel opengooit en je man alsnog niet veranderen kan (of wil). Maar nu blijven jullie allebei op je veilige eilandje.

Bij ons hielp het om een andere therapeut te zoeken, die prikte er doorheen bij man. Misschien is dat voor jullie ook een optie.

Sterkte!

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

31-10-2018 om 09:40

Komt deze mededeling uit de lucht vallen? Of vragen ze ook wel door bij je man?

Andere therapie met andere insteek? Leren omgaan met je man. Hij kan het blijkbaar niet.
Als je weggaat moet je het ook alleen doen. Wordt het daar beter van?

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

31-10-2018 om 09:41

Andere therapie dus.

ona

ona

31-10-2018 om 10:03

ehm

Ik heb er keer op keer alles aan gedaan om de relatie te laten werken en mijn man te accepteren zoals hij is. Uiteraard heb ik er ook voor gekozen om dat nog serieus een kans te geven toen we aan deze therapie begonnen. Dat het anders bij voorbaat zinloos is snap ik ook wel.
Maar je kunt een relatie niet goed houden in je eentje. Tenminste, ik niet. Ik kan heel veel accepteren, maar ik ben niet van staal. Ook ik heb behoeftes binnen een relatie. Zoals dat iemand er ook eens voor mij is, me vraagt hoe het gaat, me zíet. Als ik ook dat allemaal opzij zet en niets meer verwacht, dan gaat het in zekere zin redelijk (al is er niet echt sprake van een relatie). Alleen voelt het of ikzelf stukje bij beetje verdwijn...

ona

ona

31-10-2018 om 10:11

Elke keer als ik me 'open stel', om toch wat van de relatie te maken kost het mij bakken en bakken energie. Nu ook bijvoorbeeld met de therapie, waar dan ook nog eens heel veel ellende uit het verleden weer naar boven komt. Man stapt na zo'n sessie in de auto en gaat over tot de orde van de dag, terwijl ik steeds dagenlang van slag ben, slecht slaap enz.

Het is moeilijk uit te leggen, maar alles lijkt altijd op mijn 'energie' te drijven. En het moment dat ik die energie even niet heb, dan wordt mijn man echt onvriendelijk en verwijtend. Terwijl dat juist het moment is dat ìk wat steun nodig heb.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

31-10-2018 om 10:11

Maar dat is het dus

Je man gaat nooit veranderen, want dit is hoe hij is. Je gaat het dus nooit krijgen zoals je het wilt en blijft tot het einde der tijden de kartrekker zonder waardering. Dus blijven of gaan?

Bestaat dat dan?

Een therapie die autisme oplost? Even doorprikken, even een schop onder de kont en zie, het is is opgelost. Graag meer informatie: waar?

Tsjor

ona

ona

31-10-2018 om 10:16

that's the question.

Ik weet het niet. Ik zou zelf liefst weggaan, maar weet dat dat zeker niet alles oplost. Ik wil graag dt de kinderen een goede band met hun vader houden en dat zal mij dan meer moeite dan nu kosten om dat te regelen. Dat is nu ook al zo met het kind van mijn man uit een vorige relatie. Als ik niets doe is er nauwelijks tot geen contact...

Gut, het klinkt zo slachtofferig allemaal en zo is het ook niet. Ik heb zelf voor deze man gekozen, ik kan ook nu mijn keuzes maken. Ik vind het alleen zo vreselijk moeilijk.

Therapie bij autisme

Je kunt autisme natuurlijk niet oplossen. Je kunt wel een beter begrip voor elkaar krijgen.
Ik ken in elk geval 1 stel, een oud collega met autisme, die goed geholpen bleken met zelfs een groepstherapie voor stellen met een autistische partner. Als ik het me goed heug.
Op een poli van de ggz. Niet eens vrijgevestigd.

De man kon daarop ook beter aangeven wat er zwaar was voor zijn vrouw en bij haar aangeven hoeveel respect en liefde hij voor haar had.
En dat uitleggen aan collega's zoals mij.

Uiteraard geld ook hier dat beiden de wens hebben.
Maar ik kan me goed voorstellen dat een gemiddelde relatietherapie geen zoden aan de dijk zet, het hangt sterk af van de kennis van de therapeut op dit gebied. Omgaan met autisme kan zo anders zijn.

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 10:28

Opties onderzoeken

Ona, ik snap je verhaal. Je hebt jaren gegeven en gegeven en weinig terug ontvangen. Dat is teleurstellend, verdrietig, en ik snap dat het je heel veel energie kostte en nog kost. Maar ik denk dat de schrijvers hierboven wel gelijk hebben. Dit is wat het is. Ik denk dat iedereen wel snapt dat je behoefte hebt aan meer, en dat je niet zo wilt leven. Dus dan is aan jou de vraag of je hiermee wilt en kunt leven, of niet. De enige die daar antwoord op kan geven ben jij zelf. Dus ik zou met die vraag aan de slag gaan. En dan vooral proberen een heel erg open blik op de situatie te houden. Zoals Miriam al voorstelt. Je kunt gezamenlijk ouderschap op heel veel manieren vorm geven. Het hoeft niet zwart of wit te zijn, er zijn onnoemelijk veel grijstinten. Je hebt meer opties dan scheiden of bij elkaar blijven. En beiden kunnen op 1.000 manieren. Kijk wat bij jou, je man en je kinderen past. Zet je principes op een rijtje, kijk waar concessies mogelijk zijn, wat financieel kan en trek je vooral niks aan van 'wat de wereld er misschien van vindt of denkt'. En zet kleine stappen. Maak er een gezamenlijk proces van, en groei er met je gezin in.

Je kan beginnen met de woonsituatie te veranderen, zodat voor jou, je man en je kinderen duidelijk is dat er geen traditionele man/vrouw-relatie meer is. Dan kun je gevoelsmatig een beetje meer afstand scheppen, ik denk dat dat je gaat helpen je verwachtingen bij te stellen zodat je niet meer zo vaak teleurgesteld raakt.
Zouden jullie bijvoorbeeld misschien kunnen LAT-ten? Elkaar alleen opzoeken voor gezellige familiehappenings? Kun je je voorstellen dat jullie in 1 huis toch gescheiden leven? Jij of je man een 'appartementje' op zolder? En zou daar dan een keuken bij horen, of wil je wel (regelmatig) samen koken en eten? Birdnesten kan ook nog. Ieder een eigen (klein) appartement, en om beurten samen met de kinderen in jullie gezamenlijk huis.

Je kunt ook, maar dat hoeft natuurlijk niet nu meteen, nadenken over het emotionele en fysieke aspect. Hoe vrij laat je elkaar?

Maar ik denk dat het ideaalplaatje dat jij in je hoofd hebt (en waar niets mis mee is!) in jullie geval niet haalbaar is. Ik hoop dat jullie open, eerlijk en positief met elkaar in gesprek kunnen daarover. En ik kan me goed voorstellen dat daar een (relatie)therapeut een rol bij kan spelen, maar dan om jullie te helpen communiceren over hoe je het wil gaan doen, met respect voor jullie beider gevoelens, meningen, behoeften.

Sterkte.

ona

ona

31-10-2018 om 10:34

complicatie

is dat mijn man dus net geen diagnose gekregen heeft en er zelf dan ook volstrekt van overtuigd is dat er met hem niets mis is. Ondanks dat de psycholoog die destijds die onderzoeken gedaan heeft wel aangaf dat hij op sociaal gebied absoluut wel 'binnen het spectrum' scoorde, en begeleiding aanraadde.
Man weigert zelfs pertinent om ook maar iets over autisme te lezen. Er is dus ook geen begrip voor dingen waar ik bij hem tegenaan loop. Ik krijg dat niet eens overgebracht.
En wat ik al zei: het wordt erger met de jaren en ik zie ook de kinderen steeds meer 'om hem heen' gaan leven.

Ik geloof niet dat hij echt kan veranderen, maar ik geloof wel dat als hij open zou staan voor begeleiding (in wat voor vorm dan ook), er wel dingen beter zouden kunnen gaan. Maar zodra het woord autisme valt haakt hij sowieso af.
Ik voel me nu vaak zelf een soort coach/therapeut. Altijd uitleggen wat anderen (bijv de kinderen) bedoelen/voelen/nodig hebben. Altijd aansturen, helpen herinneren enz.
Maar ik heb ook nog mijn kinderen, mijn werk, mijn dementerende moeder...

ona

ona

31-10-2018 om 10:41

latten

Ik heb al vaak allerlei constructies voorgesteld. Juist ook omdat man vaak aangeeft alles te druk te vinden (werk, gezin). Dat we dan inderdaad een soort birdnesting zouden kunnen doen, waarbij we soms wel met het hele gezin zijn en op andere momenten om de beurt weggaan. Lijkt mij ideaal.

Maar man wil het niet. Hij wil alles houden zoals het is, er is niets bespreekbaar op dit vlak. Als ik weg zou willen (echt uit elkaar) dan wordt het een onaangenaam verhaal omdat hij nergens aan mee zal werken (dat zegt hij ook zo)
Nu klinkt hij als een vreselijke man, maar dat is hij natuurlijk niet alleen maar. Hij heeft heus ook zo zijn leuke en goede kanten. Hij bedoeld het ook allemaal niet rottig. Maar voor hem is er geen enkele noodzaak om uit elkaar te gaan, zelfs niet voor af en toe even dus. Hij mist ook wel wat in onze relatie, maar eigenlijk niet eens zoveel...

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 10:50

Des te meer reden

om te kijken naar wat er wél kan. Ik snap dat je gefrustreerd bent door zijn houding. En je hebt vast gelijk dat dingen zouden kunnen verbeteren als hij open zou staan voor therapie of begeleiding of wat dan ook. Je voelt je miskend, niet gehoord. Snap ik. Maar... je kunt hem niet dwingen. En je kunt tot in eeuwigheid gaan zitten wachten tot hij verandert, maar daar raak je totaal verzuurd door. En dat is echt geen motivatie voor je man om dan zelf actief te worden. Ik zie dat patroon bij mijn ouders. Intussen 80 en 75, en mijn moeder doet niet anders dan hem bekritiseren, roepen dat ze gek van hem wordt, maar ondertussen verandert er niets en hij hoort het niet meer. Stop dat proces alsjeblieft, het is voor jullie allebei niet de weg die wilt en voor de kinderen ook niet.

De situatie verandert alleen als jij zelf verandert, jouw gedrag verandert. Je kunt een ander niet veranderen, hoe graag je ook wil. Maar, het goede nieuws is, als jij verandert zal hij dat ook doen. Op een actie volgt altijd een reactie. Maak daar gebruik van. Verwacht niet meer van hem dat hij verandert, geen kritiek meer, hoe terecht ook. Ga uit van dat wat hij nu biedt als man en vader, is waar je het mee moet doen. Hoe zorg je dan dat je zelf een leuk(er) leven kunt leiden? Doe leuke dingen voor jezelf. Voel je niet verantwoordelijk voor zijn geluk, en ook niet voor dat van zijn andere kind. Het is aan hem en dat kind om hun relatie vorm te geven, niet jouw pakkie an. Alleen voor je eigen kinderen kun je je verantwoordelijk voelen, en hen helpen om hun band met hun vader vorm te geven.

Ik denk dat je even de focus op jezelf moet leggen. Lees in het draadje Verder na ontrouw eens de bijdragen van Miss. Die doet dat heel erg goed. Eerst jij, dan je kinderen, dan je werk en je moeder. Misschien ziet je man niet in dat hij hulp nodig heeft omdat jij een groot deel van dat werk al doet. Kijk wat er gebeurt als jij daarmee stopt.

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 10:54

Hij raakt in paniek

Hij leunt duidelijk zwaar op jou. Alleen ziet hij dat zelf waarschijnlijk niet zo. Het zou kunnen dat hij dat pas inziet en er wat aan wil gaan doen als hij flink de put in duikt. Jij houdt hem drijvende, dus hij snapt niet dat hij zelf moet leren zwemmen. Haal de kurkjes weg en de noodzaak van zwemles wordt ineens duidelijk....

Heel hard, dat weet ik. En vast niet wat je wil. Maar wel noodzakelijk denk ik.

Is het een optie om zelf een tijdje weg te gaan? Ik vind dat je een beetje overbelast klinkt. Ga eens lekker helemaal alleen op jezelf focussen, een weekje of zo. Even opladen en nadenken. Je kunt ook gesprekken met een coach voor jezelf overwegen. Iemand die je helpt de dingen van een afstandje te bekijken, want je zit (net als iedereen) vast in je eigen denkpatroon en leven. Het helpt (mij tenminste) als er iemand is die jou kan helpen daar met een frisse blik naar te kijken.

Martijn

Martijn

31-10-2018 om 10:55

juf Ank/ Ona

juf Ank: Oh? Een geliefde naast het verstandshuwelijk dat het nu al is, is dat slecht?
En nu dan? Een vrouw die schrijft "Ik voel me nu vaak zelf een soort coach/therapeut. Altijd uitleggen wat anderen (bijv de kinderen) bedoelen/voelen/nodig hebben. Altijd aansturen, helpen herinneren enz.
Maar ik heb ook nog mijn kinderen, mijn werk, mijn dementerende moeder..."
... met een man die moeilijk tot niet communiceert en er verder ook niets aan wil doen want met hem is niets aan de hand. En wie is er nu eens voor haar? Waar krijgt zij die arm om haar schouder?

Geef de kinderen het voorbeeld van een moeder die alles moet dragen, er voor iedereen moet zijn maar die zelf niet ondersteund wordt? Nee, ik weet niet of ik dat ideaal vind.

Ona: ik denk dat Pennestreek heel zinnige dingen zegt: opties onderzoeken. Ook komt het beeld bij me op wat ik vaak bij de verhalen van AnneJ heb: een ontzettend sterke vrouw met een autistische (ex)man die alles op alles heeft gezet om haar naasten te ondersteunen in deze ingewikkelde interacties. Zelfs toen man niet meer in huis woonde. Eigenlijk toch ook de spil bleef die alles nog leefbaar hield. Lees haar story eens. (of vraag haar raad)

Wat ik er ook mee zeggen wil: ook al ga je scheiden, het zal toch op jou neer blijven komen. In zo'n situatie gun ik mensen andere mensen die je steunen, een arm om je heen leggen, je aanhoren, een kopje thee voor je zetten , of een glaasje wijn voor je hebben klaarstaan. Ik kan me voorstellen dat je dat juist ontbeert: even niet meer sterk hoeven zijn maar gezien worden in alle moeite die jij doet.
Om het vol te houden, op welke manier dan ook, is het misschien nodig dit uit te nodigen in je leven. Misschien niet een minnaar, of wel, maar een gespreksgroep, vriendinnen, zussen etc.

sterkte

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 11:01

En, hij wil niet

is natuurlijk een gevalletje jammer dan. Je kunt niet in je eentje getrouwd zijn of een relatie hebben. Jij vindt deze manier van leven niet fijn en wil wat anders, hebt wat anders nodig. Hij heeft niets te zeggen over wat jij wil of moet. Jij kunt alle veranderingen inzetten die jij wil. En hij moet daarin mee. Dat is net zo eerlijk als dat hij bepaalt dat er niets mag veranderen. Hij zal toch moeten accepteren dat er dingen veranderen. Maar die veranderingen kunnen wel met kleine stapjes.

En als er echt (een vorm van) autisme meespeelt is verandering sowieso eng voor hem. Maar dat is geen reden om alles bij het oude te houden. Misschien vindt hij het uiteindelijk ook erg prettig om een deel van de tijd alleen te zijn. Maar dat weet je niet als je het niet probeert. Soms moet je iemand met autisme een zetje geven, voor zijn/haar eigen bestwil.

Als je zelf echt het idee hebt dat dit kan spelen, zou het ook zeker kunnen helpen om je in de problematiek de verdiepen. Zie de posts van AnneJ.

Hoe dan ook, neem de tijd. Zoals ik al zei, ik denk dat jij wat overbelast bent op dit moment, dat is nooit een goede tijd om grote beslissingen te nemen. Wel om te zorgen dat je zelf wat meer rust & ruimte krijgt. Daarom: focus op jezelf.

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 11:05

Heel goed Martijn!

Ja, dat is wat ik probeer te zeggen, zorg goed voor jezelf. Haal ergens anders die waardering, warmte, liefde. Hij kan dat (moeilijk) geven. Maar je hebt het nodig en je hebt er recht op. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je dat kunnen geven. Anders zijn er hier een heleboel die alvast een virtuele arm om je heen slaan. Ik in ieder geval .

Hou vol, het kan echt anders en beter, maar niet op stel en sprong. Je hebt er tijd en geduld voor nodig. En ik weet niet of je dat op dit moment hebt. Dus, bekijk je agenda heel kritische en schrap de helft. Kom even bij. Dan zie je de dingen weer helder, ben je creatiever, flexibeler en kan je gewoon meer aan.

Even puzzelen

' Hij heeft niets te zeggen over wat jij wil of moet. Jij kunt alle veranderingen inzetten die jij wil. En hij moet daarin mee. Dat is net zo eerlijk als dat hij bepaalt dat er niets mag veranderen. Hij zal toch moeten accepteren dat er dingen veranderen.'

Hij heeft niets te zeggen over wat zij wil.
Zij kan de veranderingen inzetten die zij wil.
Hij moet daarin meegaan.

Kan het ook zijn dat zij niets te zeggen heeft over wat hij wil?

Ik bedoel: zo kom je toch niet verder met elkaar.

Ik vond de reactie van Mirjam wel verstandig. En ik denk dat een goed samenwerkingsverband-zonder-romantiek voor veel relaties uiteindelijk een uitstekende optie is.

Tsjor

Vindplaats

Ook al is de diagnose niet officieel en wil je man hem niet horen, dan nog kan het voor jou een vindplaats zijn als het gaat om de vraag: hoe ga ik hiermee om.

Tsjor

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2018 om 14:44

Tsjor, dat bedoel ik juist

maar ik heb het niet heel helder opgeschreven zie ik.
Hij verlangt nu iets van haar wat zij niet (meer) kan en wil geven. Namelijk de situatie houden zoals die is. Dat is net zo eerlijk of oneerlijk als dat zij iets van hem verlangt wat hij niet wil of kan geven. Namelijk een empathische liefdevolle man zijn die rekening houdt met haar verlangens en gevoelens. Het is belangrijk dat hij zich dat realiseert. En dan is het dus zaak langzaamaan samen te kijken naar wat er wel mogelijk is, en langzaam veranderingen door te voeren.
Maar ik denk dat bij Ona het water aan haar lippen staat en dat ze nu zelf even niet de ruimte en rust heeft om goed doordachte stappen te zetten. Door nu even voor zichzelf te kiezen dient ze misschien wel tegelijk een tweee doel, namelijk veranderingen in gang zetten, gewoon al door niet meer zoveel voor naar man de plooien glad te strijken. Hopelijk ziet hij dan in dat ze het serieus meent met dat ze zo niet verder wil en dat hij dat niet af kan dwingen door tegen alle veranderingen nee te zeggen.

Miss

Miss

31-10-2018 om 19:25

Ona

"Ik denk dat je even de focus op jezelf moet leggen. Lees in het draadje Verder na ontrouw eens de bijdragen van Miss. Die doet dat heel erg goed. Eerst jij, dan je kinderen, dan je werk en je moeder. Misschien ziet je man niet in dat hij hulp nodig heeft omdat jij een groot deel van dat werk al doet. Kijk wat er gebeurt als jij daarmee stopt"

@Pennestreek, dankjewel !! Knuffel!

@Ona, ik denk dat je de posts van pennestreek even extra goed moet lezen en in je op moet nemen. Heb steeds veeeeeel aan haar( en alle andere in dat draadje maar pennestreek) motto : scheiden kán altijd nog, heeft mij steeds veel aan het denken gezet!!

Zoals ik, mijn man NIET kan veranderen ( heel ander geval maar zou er niet gek van staan te kijken als een vorm van autisme ook bij hem geconstateerd word) al maanden mijn weegschaal uit balans is richt ik me idd op mezelf.

Hij staat hier af en toe raar te kijken, doe dingen die ik eerst nooit deed. Hij mag zijn eigen boontjes doppen houding. Luchtig. En zoals vanavond, had ik lekker gereserveerd bij een restaurant. Gaat hij mee? Prima. Gaat hij niet mee? Ook prima. Ik pak me op! En zoon en ga mijn weg.
Ik sta ook geregeld net als jij ( en vele andere in het andere draadje) op een T splitsing!
Het is niet gemakkelijk! Maar probeer te kijken naar je EIGEN geluk !

Wat maakt jou nog wel blij ?
Nogmaals lees haar posts en de mijne kunnen je misschien inzicht geven.
Je bent niet alleen! Xxx liefs

Miss

Miss

31-10-2018 om 19:35

Oh ja

"Maar man wil het niet. Hij wil alles houden zoals het is, er is niets bespreekbaar op dit vlak. Als ik weg zou willen (echt uit elkaar) dan wordt het een onaangenaam verhaal omdat hij nergens aan mee zal werken (dat zegt hij ook zo)
Nu klinkt hij als een vreselijke man, maar dat is hij natuurlijk niet alleen maar"

Ontzettend herkenbaar. Mocht ik ooit de stap ( weer )zetten breekt de "oorlog" uit hier. Zal mij het leven zwaar zuur gaan maken. Laat mij NOOOIT gaan. Ik zal dus zelf weg moeten.
Heb al 1 maal zijn tas gepakt en kreeg hem op geen enkele mogelijkheid weg ( zelfs met twee man erbij niet)

Maar doe nu wat voor jou wel lukt. En ga je daar op focussen nogmaals! Vriendinnen, lezen, hond trainen, voetbal club van kind, koffie mama, mindfulness, naar de sauna, het bos in, vrijwilligers werk, je kunt het niet bedenken welke handvaten ik aan pak.

En zooooo dat voelt goed. Dan doet het thuis minder pijn en kun je zoveel meer hendelen...

Ik ben verbaasd over mezelf dat ik dit allemaal in me had. Het is mijn derde oog ona wat de kijk op de wereld en mens ( helaas man) mij inzicht heeft gegeven. Probeer het! Xxx

Zo en dat doet goed.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.