Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Leentje

Leentje

26-10-2018 om 05:12

Mijn dochter is depressief

Ik zou zo graag ouders horen van ook een tiener ( mijn dochter is 16 jaar) die de diagnose depressief heeft en ook medicatie gebruikt.
Ik ben eigenlijk eerlijk gezegd aan het einde van mijn Latijn.
Op dit moment gaat het weer heel slecht en wil ze stoppen met school.
Ik haar met veel hangen en wurgen door het vmbo geloodst waar ze in mei voor slaagde.
Ik heb zoveel zelf mee gemaakt en kan de energie niet meer vinden haar weer te blijven motiveren wat volgens mij ook geen zin meer heeft. Ik denk dat ik beter kan gaan luisteren naar de druk die voor haar te hoog is.
Maar zijn er ouders met nog meer kinderen in huis met ook een depressief kind?
Ik wil zo graag ervaringen delen. Ik loop echt tegen muren op nu.
GGZ heeft ellenlange wachtlijst voor ouderbegeleiding.
Ik heb ook het gevoel dat zij alle aandacht opeist en haar oudere zus van 18 er bij hangt.
Ik ben in mei gescheiden ( mijn ex is weg gegaan) en echt letterlijk alleenstaand.
Hij heeft nooit meer oprecht belangstelling voor de kinderen getoond.
Eerlijk gezegd, ik voel mij op dit moment ontzettnend alleen en het wordt mij te zwaar.
Ik wil zo graag wat horen van lotgenoten!
Dus.. als je tips heb hoe ik met haar om moet gaan, graag, graag..

Veel

Je hebt in een keer wel heel veel op je bord gekregen. Ik heb niet vel tips voor je, hoop dat anderen nog reageren.
Misschien moet je je week en vooral je aandacht een beetje gaan verdelen: wanneer tijd voor jezelf, wanneer tijd voor je dochter en wanneer tijd voor je oudste dochter. Daarbij mag je ervan uitgaan da tje dochter in elk geval alvast wat hulp krijgt van de huisarts en medicatie (heeft ze ook een psycholoog)?
Vermoei jezelf niet met nadenken over oorzaken voor je jongere dochter. Mocht er iets zijn dat voor jou van belang is, dan komt dat later wel naar voren.
Zorg dat je ook echt iets voor jezelf hebt, een avond, een activiteit, naast werk, iets om je te ontspannen en iets waardoor je ook echt even weg bent.
En organiseer bewust iets met je oudste dochter op regelmatige basis. Al is het maar een uurtje koffie drinken op een vaste avond. en dan liefst even niet thuis.
Heeft je dochter de mogelijkheid van online hulp (gripopjedip) bekeken?
Zijn alle perikelen rond de scheiding al achter de rug?

Tsjor

Leentje

Leentje

01-11-2018 om 04:50

tsjor

Tsjor dank je wel voor je schrijven.
Ik plan wel bewust tijd in voor de andere dochter, maar moet er toch nog meer tijd voor vrijmaken vind ik zelf.
Heb na de scheiding een flinke financiƫle stap terug moeten doen.
Daardoor is er voor mijzelf eigenlijk nooit geen geld om ook eens uit te gaan of een paar dagen weg van alles of wat dan ook om mijzelf eens lekker te pamperen. Daardoor blijf je continue in dezelfde situatie hangen en kun je je er niet even van losmaken. Dat is ook een belasting.
De scheiding is in die zin achter de rug dat hij een half jaar geleden is vertrokken.
Daarvoor wilde hij al geruime tijd weg maar lukte het vinden van een goedkope woning niet. De kinderen zijn bij mij gebleven.
Mijn dochter met de depressie heeft begeleiding van psychiater (medicatie gericht) en psycholoog en is afgelopen maand eindelijk aan een 2e traject begonnen, we hebben tussen het 1e traject en dit traject bijna 7 maanden op een wachtlijst gestaan en in die tijd had ze alleen maar heel mondjesmaat en meer als het echt niet ging gesprek met de (ingelaste) psycholoog.... Voor mijn gevoel zo onnodig veel tijd verloren!! Zelf heb ik een maandje of 3 in 2017 ouderbegeleiding gehad die ik zelf had willen behouden, maar dat kon niet meer.
Bedankt voor je meedenken. Ik hoop ook op meer reacties.

in elk geval een knuffel

ook al lost dat je situatie niet op.
Ik heb een kind van 16 dat herstellend is van burnout en depressie. Heeft meer dan een jaar geduurd. Ook mijn ervaring is dat je ontzettend lang moet wachten op hulp en dat de hulp ook niet goed genoeg is, veel van het kastje naar de muur gestuurd en van wachtlijst naar wachtlijst.... Het lijkt alsof het zo is dat als je geen onmiddellijk gevaar voor jezelf of anderen bent en naar de crisisopvang moet, je dan maar oneindig kunt wachten...
Een kind dat depressief is is ontzettend heftig en vermoeiend. Je maakt je zorgen om je kind, je houdt van je kind en aanzien dat het zo ongelukkig is is afschuwelijk. Maar ook de voortdurende praktische kant, iemand die jou de hele tijd zo ontzettend nodig heeft, is uitputtend.
Heb je de hoop dat dit nieuwe traject wel wat gaat opleveren voor je dochter?

Leentje

Leentje

04-11-2018 om 08:15

Carole

Carole je vroeg of ik van het nieuwe traject meer verwacht.
Bij het kennismakingsgesprek nu bijna 3 maanden geleden, hadden wij alle drie, dus ouders en dochter positieve gevoelens.
In de praktijk is er vorige maand pas 1 van de 3 therapieƫn en dan nog de eenvoudigste opgestart en vwb de rest staan we nog op wachtlijsten. Mijn dochter begint zich in de steek gelaten te voelen. Ik voel mij in de steek gelaten omdat er werkelijk 0.0 aandacht is voor mij als ouder.
Naar de verstoorde relatie tussen dochter en vader wordt al helemaal niet gekeken.
Dit zou een groot punt van aandacht zijn ook bij het vorige traject. Hij kwam gewoon niet op gesprek en daar lieten ze het de vorige keer bij. In dit nieuwe traject is hij nog niet uitgenodigd.
Het is makkelijk voor hem, zij wil hem niet zien, hij ziet daardoor haar problemen en hoe ze is niet, en ziet dus echt niet hoe zwaar het is.Hun relatie is zo verstoord omdat hij haar depressie toen hij hier vorig jaar nog woonde met een flinke korrel zout nam en soms opmerkingen erover maken die cynisch overkwamen. Ze zat toen in de donkerste periode van haar leven. Was ook het zwaarste jaar van mijn leven omdat werkelijk alles toen tegelijk gebeurde in mijn leven. Zij wil van haar vader horen dat hij fout zat in die voor haar ontzettend donkere periode maar hij denkt er niet eens meer over na. Hun verhouding zou ook worden opgepakt door het ggz, maar er gebeurt niets.
Dus al met al... als je mij vraagt of ik verwacht dat dit traject wat doet, ik kan er niets over zeggen omdat alles op wachtlijsten staat geparkeerd, en wat er nu geboden wordt, wekelijks gesprek met psycholoog en halfjaarlijks met psychiater ( ivm medicatie) dat gebeurde al. Maar nu zullen ze toch aan de bak moeten ivm. terugtrekking van school!
En ja klopt zo lang je niet direcht een gevaar voor jezelf bent en de crisisdienst gebeld moet worden, wordt alles erg makkelijk afgedaan. Echt diep, diep triest.

Excuus

Vroeger als jongvolwassene een paar jaar zwaar teleurgesteld geweest in mijn vader en al die tijd zitten wachten op een excuus van hem. Maar net als je ex, zag hij niet in waarom. Ook een deel ego en generatieding.
Na een paar jaar wachten, drong het tot mij door dat zijn excuus eigenlijk geeneens meer de waarde had, die ik er aan hechtte.
Ik heb mijzelf toen een excuus gemaakt voor het feit dat ik dat al die tijd zo als ontbrekend in mijn leven meezeulde. Ik voelde een zak zand van mij rug afvallen.
Ik kon weer als het ware leven, trots op het openen van mijn ogen voor dit inzicht, trots niet afhankelijk te worden van anderen om gelukkig in het leven te staan.

Misschien is het voor je dochter nog iets te vroeg. Maar leg haar uit dat ze niet afhankelijk hoeft te zijn, niet moet wachten op anderen, om zich te focussen op haar toekomst.

Leentje

Leentje

04-11-2018 om 18:48

Flanagan

Dank voor je openhartigheid.
Mijn dochter was juist heel lang van niets meer van hem hoeven te horen omdat ze het gevoel heeft dat hij haar toch niet serieus neemt of het allemaal te luchtig opvat.
En recent de laatste weken zou ze juist wel van hem willen horen dat hij missers heeft gemaakt.
Ik heb haar wel verteld dat ze daar niet op moet gaan zitten wachten, dat hij nu eenmaal iemand is die niet zal toegeven dat hij fouten heeft gemaakt.
Al bij al blijft het een ouder van haar, en je er helemaal van losmaken is denk ik moeilijk als je 16 bent en gaandeweg zal ze moeten gaan inzien hoeen of haar vader in het hele proces meegaat of niet.
Ik hou altijd voor mij dat ik ergens hoop dat hij eindelijk eens wakker wordt wat er gaande is, maar de hoop daarop is nog maar heel klein, en zal ook wel verdwijnen.
Het was alleen voor mij wat beter te behappen geweest als hij naar haar toe de nodige betrokkenheid had getoond. Zodat ze af en toe ook eens bij hem kon zijn, en van hem ook steun kon krijgen. Helaas...

Lorwyn

Lorwyn

06-11-2018 om 12:16

Mijn dochter

Sinds ruim een jaar weten we van onze dochter (15) dat ze een erfelijke stofwisselings-afwijking heeft die onder andere vermoeidheid en depressies veroorzaakt (in haar geval). Ik heb dit ook en ben hier pas achter gekomen toen ik al mijn kinderen had, anders had ik zeker niet voor kinderen gekozen.
Ik had al eerder depressies en was altijd moe, maar ben steeds weggestuurd met dat het tussen mijn oren zit. Iedereen is wel eens moe.
Ook mijn opvoeding werkt niet lekker mee (een psycholoog ga je alleen heen als je gek bent en wij zijn toch niet gek, wat moeten de buren wel niet denken, dat werk). En vermoeide mensen zijn gewoon lui.

Mijn dochter zit nu voor de tweede keer in 3 VMBOt en het gaat weer niet goed. Ze gaat hooguit 2 lesuren per dag naar school. Slaapt slecht en huilt veel. Moet alweer 5 toetsen inhalen en staat voor 3 vakken een onvoldoende.
Er is een maand geleden ook ASS geconstateerd wat vaak bij dat stofwisselings- probleem voortkomt, maar ook in mijn mans familie zit.

Ze krijgt inmiddels wel goede psychologische begeleiding en ook hulp met school van iemand die vanuit speciaal onderwijs haar helpt zodat ze toch op haar vertrouwde school kan blijven.Maar ook dat heeft best lang geduurd. Man en ik krijgen vanuit de psycholoog ook hulp om met dochter om te gaan.

In feite sta ik er als ouder ook alleen voor, omdat mijn man voltijds (en meer) werkt en ook erg vaak weg is om te sporten. Hij zou financieel gezien best minder kunnen werken. Ik werk thuis als freelancer maar daar komt weinig van met een kind bijna altijd thuis die veel hulp nodig heeft met school en niet alleen naar de psycholoog wil. Die zit 6 kilometer verderop en ik kan geen autorijden (door mijn klachten). Ben dus iedere twee weken een hele middag hier aan kwijt. En iedere dag help ik met huiswerk vaak meer dan een uur.
We hebben hier al veel ruzie over gehad en dat leidt tot niks dus laat ik het maar zo.
Dus ik loop inmiddels ook op mijn tandvlees en zit er helemaal doorheen. Ik voel weer een depressie opkomen maar kan hier niet aan toe geven. Ik heb het idee dat niemand mij en mijn kind serieus neemt. Mijn man vindt dat en 15 jarige zelf haar huiswerk zou moeten kunnen doen. En dan ben je snel uitgeluld.
Ik heb ook nog een dochter die nu in haar eindexamenjaar zit en die vraagt ook aandacht.

Ik snap dus dat je er helemaal doorheen zit. Mijn situatie is wel anders, maar ik zie toch raakvlakken. Zo krijgt dochter vooralsnog geen medicatie tegen depressie, omdat de medicijnen tegen haar ziekte dit zouden kunnen oplossen. Vooralsnog gaat dit zo langzaam dat ik twijfel of het wel werkt. En ze heeft dus ASS wat op zich wel veel verklaart in de zin dat ze geen vriendinnen heeft en zo snel overprikkeld is.
Veel tips heb ik niet, maar ik wil je sterkte wensen. XXX

Lorwyn,

Jij ook heel veel sterkte.
Jij bent twee ballen aan het hoog houden want je wilt niets liever dan dat de examenkandidaat er niet onder lijdt. Dan is het wel fijn als je man je steunt ipv tegenwerkt.

Wat is het alternatief als je dochter dit jaar ook niet redt? Kan ze zonder papier instromen op niveau 1 op het mbo.? Beseft je man dat wel?

Pennestreek

Pennestreek

08-11-2018 om 14:39

Lorwyn

wat zwaar moet dat voor jou en je dochter(s) zijn.
Vraagje: krijgen jullie als ouders ook begeleiding? Toen bij onze zoon ASS vastgesteld werd kregen wij als ouders (en af en toe met zoon erbij) begeleiding door een systeemtherapeut. Als jullie dat nog niet krijgen, zou ik daar zsm naar vragen bij de huisarts of de begeleider van je dochter. Het is voor jou en voor je dochter belangrijk dat ook je man hier zijn verantwoordelijkheid in neemt. Omdat hij dat van jou niet aanneemt is het misschien zinvol als hij van een ander hoort wat er van hem verwacht wordt of wat hij kan bijdragen.

Ik snap dat je zelf bijna op instorten staat, kun je dat aan je man duidelijk maken? Dat jij en je dochters zijn hulp nodig hebben? En dat concreet maken? Want - even lekker kort door de bocht - mannen zijn in het algemeen niet goed in het bedenken van wat ze kunnen doen. Maar ook gewoon omdat jij altijd het grootste deel van het huishouden en de begeleiding op je hebt genomen is voor hem waarschijnlijk niet duidelijk waar hij jou mee kan helpen. Dus mijn advies zou zijn heel concreet en met kleine stapjes hem betrekken bij alles wat jij in je eentje niet trekt. Begeleiding dochter zou ik nog even niet aan hem overlaten denk ik, vermoed dat hij niet veel geduld met haar zal hebben en dat kan ze niet gebruiken nu.

Sterkte!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.