Relatie therapie mislukt?
Ja en wat nu... Mijn man en ik zijn sinds een paar maanden in relatie therapie. Bij de laatste sessie hebben ze (we hebben de therapie met een stel, man en vrouw) aangegeven dat ze geen enkele actie zien bij mijn man en dat ze verder gaan zinloos vinden. Dat hij -als hij nog wat met de relatie wil- eerst met zichzelf aan de slag zal moeten.
Voor mij op zich niets nieuws, zelfs wel eens fijn om het nu ook van anderen te horen, maar mijn man ziet het heel anders. Die zegt doodleuk: oh, nou ja, misschien hebben we ook geen therapie nodig....
Man heeft een paar jaar geleden zichzelf laten testen omdat hij dacht ADD te hebben (want had problemen op zijn werk). Kreeg toen nèt niet de diagnose autisme. Wel op sociaal vlak, maar niet op vlak van 'vaste routines' etc. Waarop zijn conclusie was: met mij is *dus* niets mis...
Ik geef al jaren aan dat ik het uitzing tot de kinderen groter zijn en dat we dan ieder ons eigen weg gaan. Man weigert dat serieus te nemen, Ik neig steeds meer naar dan maar eerder uit elkaar omdat ik het zo zat ben om nooit eens gezien, gehoord, serieus genomen te worden. Alles wat ik niet zelf doe gebeurt niet. Ik ben zo verschrikkelijk moe...
Wat nu dan?
ik herken veel in je verhaal Ona
Veel goeie reacties heb je al gehad gelukkig. Inderdaad niks overhaasten, met een open blik kijken naar wat mogelijk is, voor jezelf zorgen.
Ook ik was en ben nog steeds van mening dat scheiden voor mensen met thuiswonende kinderen echt een allerlaatste stap is, na alles geprobeerd te hebben dus ook de minder voor de hand liggende oplossingen.
Helaas ben ik dus wel gescheiden. Na jaren proberen met man een andere vorm te vinden dan de "gewone" relatie. Maar zoals jij ook al aangaf, daarvoor zijn een aantal dingen nodig: 2 mensen die daar actief hun best voor doen EN iemand die erkent dat hij een beperking heeft als dat het geval is. Als dat niet gebeurt, dan heeft het weinig kans. En na zoveel jaar zoveel geven, was het bij mij op.
Nu gaan ex en ik goed met elkaar om. Ik hou van hem als van een familielid. We zijn samen ouders van onze kinderen. Maar ik ben ondanks de praktische moeilijkheden van het leven als gescheiden ouders zo ontzettend blij dat ik niet meer bij hem woon, dat ik niet meer hoef te leven alsof ik zijn partner ben terwijl we nooit gelijkwaardige partners zijn geweest...
Haast je niet, probeer als je dat nog kunt wat er nog mogelijk is maar: scheiden is ook een optie. Natuurlijk is het gezin belangrijk, maar het is jouw leven en jij bent niet minder belangrijk dan het gezin.
