Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Domi67

Domi67

05-11-2018 om 16:36

Hoe omgaan met vriendin na sex met mijn partner? (Lang)

Gisteren ben ik er achter gekomen dat mijn partner (20 jaar samen, 3 kids van 17-16-11) wéér is vreemdgegaan. Na de geboorte van de eerste hebben we dat al eens meegemaakt, een paar jaar later nog eens, en nu, nadat ik jaren heb gedacht dat alles goed ging (of: tamelijk effectief mijn zesde zintuig onklaar had gemaakt, dat kan natuurlijk ook) kom ik bij toeval weer achter drie seksuele escapades, twee jaar geleden en een van recentere datum.
Hij had veel moeite met opbiechten, ik moest het uit hem trekken, hij had graag precies willen weten hoeveel ik wist, dus ik verdenk hem er eerlijk gezegd ook nog steeds van dat dit niet alles is, maar dat hij het niet kon ontkennen omdat ik (helaas) van twee van de drie beeldmateriaal heb gezien en de derde was zo obvious dat hij die maar heeft opgebiecht na enig doorvragen.

Nog afgezien van alle kwaadheid en verdriet, mijn eerste aanvechting om het nu écht uit te maken (maar de kinderen dan?), de wens om dood te willen om niet alle ellende die gaat komen opnieuw te moeten meemaken, de scháámte en opnieuw de vraag of ik nu een enorme sukkel ben als ik hem weer vergeef, of dat dat juist een kracht is, speelt er een hele prangende kwestie.

Een van de dames waarmee mijn partner sex heeft gehad (picture vrouw, blond, twintig jaar jonger dan hij) is een goede vriendin van me geworden, eigenlijk pas nadat dit zich (kennelijk/hopelijk kortstondig) heeft afgespeeld. Zij ziet mij als een soort tweede moeder, heeft op allerlei manieren haar hart bij me uitgestort, vraagt vaak mijn advies. Heeft me verteld over het goede sexleven met haar vriend (die ze toen ook al had), vertelt me regelmatig hoe geweldig geslaagd ze ons gezin vindt en heeft me uitgebreid verteld over de abortus die ze gehad moet hebben rond de tijd dat zij en mijn partner sex hadden (was ze soms onzeker van wie ze zwanger was?). Met deze vrouw zijn we ook nog allemaal als gezin verbonden en ook met haar ouders en broer en zijn vrouw. Het is een goede vriendenclub, wij gaan bij de ouders op vakantie, doen samen vrijwilligerswerk. Daarbij is ze een vraagbaak, rolmodel en vertrouwenspersoon voor alle drie mijn dochters, vooral voor de pubermeiden die natuurlijk hun hart liever uitstorten bij een dertig jarige vriendin die ze aanbidden dan bij hun vijftigjarige ouwe moeder. Ik heb overigens een hele goede band met mijn dochters, maar ik begrijp de speciale rol van deze vriendin heel goed.

Het is dan ook geen moment in me opgekomen om haar te wantrouwen. Toen ik vorig jaar mijn partner ten huwelijk vroeg, zat ze in het complot, was zij enthousiaste supporter en heb ik haar zelfs als getuige gevraagd. Dat huwelijk heeft overigens nog niet plaatsgevonden, en gaat denk ik ook niet meer gebeuren, want zelf als onze relatie ooit nog “goed” komt lijkt me trouw aan elkaar beloven een nogal cynisch grapje in onze situatie.

Deze vrouw zie ik wekelijks, ze komt bij ons eten, het clubje waar ze voor werkt daar komen we wekelijks en we zijn totaal met elkaar verbonden.
Toen ik gisteren aan mijn partner opsomde wat hij met zijn beslissing om vreemd te gaan allemaal kapot heeft gemaakt en op het spel heeft gezet, zei ik ook dat ik dus geen contact meer met haar kan hebben. Ik wil haar binnenkort confronteren met dat ik het weet, en de vriendschap opzeggen. Ik kan hier toch niet gewoon mee doorgaan alsof er niks gebeurd is?
Mijn partner vindt overigens van wel (!).

Ik voel me enorm in een hoek gedrukt. Als ik haar confronteer, kan ik niet meer naar de club, waar mijn kinderen ook vrijwilligerswerk doen, waar mijn man en ik helpen met van alles en jaarlijks een grote donatie aan doen en waar al onze vrienden zitten. Als ik daar niet meer kom zal dat veel vragen oproepen, bij mijn kinderen, onze vrienden, haar ouders. Vragen die maken dat mijn kinderen ook ooit iets zullen horen, vragen die maken dat mijn partner ruzie krijgt met haar partner, met haar ouders. We zijn alweer voor de vakantie uitgenodigd volgend jaar, dat zal ook zeker niet doorgaan dan, terwijl haar ouders er niks mee te maken hebben. Maar die zullen niet iemand willen ontvangen die vreemd is gegaan met hun dochter...

Kortom, als ik haar confronteer met wat ik weet én daar consequenties aan verbind, dan maak ik een hele mooie structuur kapot die in jaren gegroeid is. Niet alleen voor mezelf maar ik trek daar heel veel mensen in mee.
Als ik het niet doe, vreet het aan mijn zelfrespect. En blijf ik achter met het gevoel dat het vreselijk oneerlijk is, dat niemand weet wat zij voor verschrikkelijks heeft gedaan, dat ze ermee weg komt en dat ik met de ellende zit. Mijn kinderen zien alleen maar een sjacherijnige moeder, die niet zo aardig is tegen hun vader, die zich terugtrekt, depressief is en zich in hun ogen aanstelt, en ze zullen nooit weten waarom. Dat voelt allemaal zo oneerlijk.

Kortom. Wat is wijsheid? Aan wie vertel ik wat, of vertel ik inderdaad beter helemaal niks, moet ik gewoon slikken en proberen door te gaan? Ik ben even helemaal de weg kwijt. Durf niemand te vertrouwen en durf het verdere ook met niemand te bespreken. Ik schaam me kapot.

NB ik ben nu relatietherapie aan het uitzoeken. Als het niet is voor een toekomst samen, dan in elk geval misschien om er nog een zo goed mogelijk einde aan te breien. Hij blijft zeggen dat hij van me houdt en met me verder wil...


Eerst

Eerst even een hele dikke knuffel voor jou. Wat een ongelooflijke rotsituatie.....

Dan in tweede instantie: in je OP ben je vooral bezig met het belang van alle andere betrokkenen. Maar jij, wat wil JIJ? En waarom in vredesnaam schaam JIJ je??
Jij houdt met alle oprechtheid van de mensen om jou heen. En die bedonderen jou waar je bijstaat. Jij hoeft je helemaal nergens voor te schamen.

Anna

Anna

05-11-2018 om 16:53

Tja

Ik denk dat je eerst voor jezelf moet bepalen hoe erg dat "vreemdgaan" nou eigenlijk is.
Het lijkt tegenwoordig een dogma, maar het is natuurlijk helemaal niet vanzelfsprekend dat het alles "kapot" zou maken. Ook is het niet vanzelfsprekend dat "trouw" gelijk staat aan niet vreemdgaan. Ik denk dat het tijd is voor jou en voor jullie samen om jullie relatie te herdefiniëren. Dat kan alle kanten op gaan.

Dit is absoluut niet op jou persoonlijk gericht, maar ik word zo moe van al die dramatische berichten dat "mijn man is vreemdgegaan en daarmee heeft hij alles kapot gemaakt".
Kennelijk is levenslange monogamie vaak geen haalbare kaart (ja er zijn uitzonderingen, Ad). Ik zou zeggen: verzin een andere vorm, die niet alles kapot maakt en zonder al dat drama.
Uiteraard moeten alle partijen iets hiermee en moet je hier samen uitkomen.
Hoe, dat weet ik ook niet. Maar dogmatisch vasthouden aan romantische concepten van huwelijkse trouw gaat niet helpen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

05-11-2018 om 17:45

Leuk Anna

Maar dat werkt niet voor iedereen. En helpt hier zeker niet...

En On topic: het is niet jouw probleem als anderen hier vragen over gaan stellen. En waarom zou jij niet meer naar de club gaan. Zij mag zich schamen. Niet jij. Je hoeft dit niet voor je te houden.
Maar, je hoeft het ook niet aan de grote klok te hangen. Is er geen tussenweg?

Fransien

Fransien

05-11-2018 om 18:00

Lekker zeg!

Mijn eerste reactie is om je man dit te laten opknappen. Hij heeft dit veroorzaakt, hij mag het (in ieder geval deels) oplossen.
Is het een optie om hem aan die 'vriendin' te laten vertellen dat jij er achter gekomen bent en dat zij voorlopig maar even uit de buurt moet blijven en die club flink moet gaan terugschroeven? Zij en je man hebben iets gedaan waar ze zich voor moeten schamen, jij niet!
Jij wil een monogame relatie, hij heeft dat ook met jou afgesproken, zeker na het eerdere vreemdgaan, en hij houdt zich daar niet aan. Hij mag nu duidelijk maken waarom hij zich daar niet aan kan houden terwijl hij van jou houdt en bij jou wil blijven.

Miekemieke

Miekemieke

05-11-2018 om 19:24

rolmodel

Is zo'n vrouw wel een goede rolmodel voor je dochters?

Wat naar dat jullie levens zo verweven zijn, je kunt omwille van de lieve vrede alles laten zoals het is. Iedereens leven gaat dan gewoon door maar jij levert wel wat in, pas op dat je geen prijs betaald door een verbitterde onzichtbare ongelukkige vrouw van middelbare leeftijd te worden!

Is het nu niet het moment om misschien het roer radicaal om te gooien?

Ik kan persoonlijk overigens best leven met eventuele slippertjes van mijn man behalve als dat met iemand uit mijn nabijheid zou gebeuren. Dan zou het klaar zijn.

juf Ank

juf Ank

05-11-2018 om 21:35

jij

Hoeft geen last van schuldgevoel te hebben. Jij hoeft niet je man te sparen. Hij heeft deze ellende aangericht. Het zijn de risico's die hij (en deze vrouw) genomen heeft. Maar het punt is natuurlijk dat je kinderen er last van hebben en dat wil je niet. Bovendien gooit het alles echt alles voor jou overhoop. Sjonge, hij weet ze wel uit te zoeken.
Ik vind zeker niet dat je maar moet slikken. je kunt ervoor kiezen om haar te confronteren en aan te geven dat je haar voorlopig niet wil zien. Wat iedereen daarover denkt dat is niet jouw probleem. In dit geval zou ik er eerlijkgezegd geloof ik wel voor kiezen om het de kinderen ook te vertellen. Heel kort, dat wel, maar het is erger voor hen als er praatjes rondgaan en zij het zo te horen krijgen. maar wat je ook verkiest: voel jij je niet verantwoordelijk, dat is niet terecht!!!

Anna

‘Maar dogmatisch vasthouden aan romantische concepten van huwelijkse trouw gaat niet helpen.’

Niemand dwingt een ander om getrouwd te blijven. Maar heb dan de ballen om je relatie te beëindigen en als single te doen wat je niet laten kunt.
Maat vreemdgaan terwijl je partner denkt in een monogame relatie te zitten, is ordinair bedriegen. En dat is in de liefde een doodzonde, behalve als je bewust bedrogen wilt worden.

Jo Hanna

Jo Hanna

05-11-2018 om 22:37

Je eigen weg gaan

je zelfrespect laten aantasten is geen goed idee. Dan maar structuren openbreken. Het is niet gezegd dat alles moet blijven zoals het is. De waarde van de structuur is gewoon niet meer hetzelfde. Het vraagt teveel van jou om dat vertrouwen weer op te bouwen, of te veinzen. Ik zou het gewoon niet kunnen, de status quo handhaven. Als ik jou was, zou ik de ruimte en de frisse lucht opzoeken, niet blijven hangen in wat blijkbaar niet echt is. Wat een rotverhaal! Stomme vent! Stomme ‘vriendin’! Niks leuk verder gaan. Get real.

Groet,
Jo Hanna

Anna

Anna

05-11-2018 om 22:50

Moederziel

Dit is nou precies wat ik bedoel.
Denken in termen van "ordinair bedriegen" en "doodzonde" gaat de problemen alleen maar groter maken.

Als je samen expliciet de afspraak gemaakt hebt om monogaam te zijn, dan is die afspraak geschonden. Hoe zwaar je daaraan moet tillen is de vraag. En of het verstandig of haalbaar is om zo'n afspraak te maken, is een andere vraag.
Drama maken en het betitelen als een doodzonde, lijkt me niet verstandig.
Maar natuurlijk kan je woedend zijn.

In Nederland houdt trouwen trouwens niet in dat er monogamie wordt beloofd, dat zul je onderling moeten afspreken. In die zin maakt wel/niet trouwen niet uit.

Pennestreek

Pennestreek

05-11-2018 om 22:53

Anna, niks dogmatisch vasthouden

aan romantische concepten. Wat is dat voor onzin, Domi doet het zeker zichzelf allemaal aan doordat ze haar man vertrouwde? Nee, hij heeft zich niet aan hun afspraak gehouden, voor de zoveelste keer niet!

Domi, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dat je man dringend behoefte heeft aan therapie, want dit is niet normaal, echt niet. En jij ook, want wat jij op je bordje hebt gekregen is ook bijna teveel om te handelen.

Laat je man inderdaad die miep vertellen dat jij het weet en laat ze samen zoeken naar een oplossing. Man hier heeft ook een relatie gehad met een goede vriendin, deden hobbygewijs veel samen. Tja, die vriendschap is kapot en die hobby (waar hij echt meerdere uren per dag mee bezig was) is stopgezet. Iets met billen en blaren.

Overigens, je kinderen zijn geen piepkuikens meer, zeker de oudste twee niet. Die kunnen best op hun niveau horen over wat er tussen jullie speelt. Mijn man heeft het ook verteld aan onze kinderen, toen 15 en 12 jaar. Ze houden daardoor niet minder van hem, maar begrepen wel waarom ik zo intens verdrietig was. Je hoeft dit niet allemaal voor je te houden en alleen te dragen. Zo komt je man er ook wel heel gemakkelijk mee weg, als verder niemand van zijn gedrag en bedrog weet. Ook hier billen en blaren. Had hij maar moeten nadenken voor hij buiten de pot pieste.

Anna

Als je oprecht van iemand houdt, in een exclusieve relatie zit en die persoon belazert je meermaals, is dat voor jou misschien geen dealbreaker. Voor de meeste andere stervelingen echter is dat een schok en een beschadigende ervaring.
Je bagetalliseert de gevolgen van bedrog in een monogame liefdesrelatie. Je verdriet en pijn maakt het drama niet groter, het drama is al groot en veroorzaakt daarom pijn en verdriet.

Poeh he

Dit is best heftig.
Los van de escapades van je man, wil je aan een structuur vasthouden dat eigenlijk op gebakken lucht gebaseerd is? Wil je de minnares van je man als rolmodel voor je dochter? En wil je met de ouders van de minnares van je man op vakantie? Ik vind niet dat het een structuur is waar je veel waarde aan moet hechten, eerlijk gezegd.
Ik zou de jonge dame confronteren met wat je weet en dan even kijken wat haar reactie is.
Wat je man betreft, tja. Ik had hem al lang en breed het huis uitgesodemieterd maar ik ben niet van de geduldige, vergewingsgezinde type. Kijk een keer vreemd gaan kan gebeuren, verdient geen schoonsheidsprijs maar hoeft niet het eindenvan de wereld te zijn. Maar als jullie als afspraak hebben dat jullie monogaam zijn (en ik lees niet uit je verhaal dat het anders is) dan heeft je man best wel
vaak het contract geschonden. Kun je hem nog vertrouwen, van hem houden, met hem lachen, praten, met hem vrijen? Kun je een eventuele leugen onder de ogen van je kinderen leven? Het is echt een vraag dat alleen jijzelf kan beantwoorden.
Sterkte
Sini

Anna

Anna

05-11-2018 om 23:19

Wrok

Moederziel en Pennenstreek, ik lees een hoop wrok in jullie reacties. Dat lijkt me de zaak alleen maar erger maken. Hoe kun je nou blij zijn dat iemand waarvan je houdt een belangrijke vriendschap en "hobby" (levensvervulling, wat het leven waardevol maakt en betekenis geeft) moet opgeven?! Wat voor leven heb je dan, hoe sta je dan in het leven?

Natuurlijk kun je heel boos en verdrietig zijn. Maar "beschadigend" lijkt me een overdramatisering in het geval van een vreemdgaande partner. Dan moet er toch meer aan de hand zijn.

Goh anna

Een vreemdgaande partner zie jij niet als iets beschadigends? Interessante visie. Ben je zelf wellicht de scharrel van een getrouwd persoon?

Ach

Hoe zei mijn grootvader dat? Zalig zijn de onwetenden...
Zoiets.

Maar ik neem Anna niet zo serieus hoor, die komt gezellig een beetje rellen over de rug van TO die erg gekwetst is. Al dat drama om een beetje sex met een ander... stel je niet aan! Why all the drama?!
Het hangt in de lucht hier op het forum, dezer dagen.

Niemand om te praten.

Dat lijkt me heel moeilijk. Je kunt met niemand praten omdat iedereen die in aanmerking komt om je hart te luchten er op één of andere manier bij betrokken is.
Het zou allemaal meer op gevoelsafstand zijn als je partner was vreemdgegaan met een vrouw ver weg die jij en hij nooit (meer) zien. Jij hoeft je nergens voor te schamen, ook niet als je ervoor kiest om bij hem te blijven. Iets wat ik me ook prima kan voorstellen na 20 jaar samen en 3 pubers in huis.

Geef jezelf de tijd om je eerste verdriet en boosheid te overdenken en idd met een buitenstaander erover te praten. Je hoeft nog geen keuzes te maken. Laat de eerste storm van het ontdekken wat luwen en probeer daar je tijd voor te nemen, als je dat kunt. Ja, voor de buitenwereld wat toneel spelen, zo voelt dat en dat is ook even zo, om zelf de tijd te krijgen je gedachtes en gevoelens te ordenen.

Anna

Anna

06-11-2018 om 03:47

Jippox en moederziel; waarom ik dit allemaal schrijf

Wat een nare en domme insinuaties.
Het doet er helemaal niets toe, maar omdat jullie het willen weten: voor zover ik weet heb ik het nog nooit met een getrouwde of vreemdgaande man gedaan. En zou ik dat ook niet doen, denk ik. Maar als een vrouw het met een getrouwde/vreemdgaande man doen, dan vind ik dit het probleem/schuld van die man, niet van die vrouw.

Maar nu serieus, wat er wel toe doet:

Ik ben mij maar al te zeer bewust van de beperkingen en moeilijkheden van langdurige relaties – dit bewustzijn is er eigenlijk altijd al geweest (misschien mede door het problematische huwelijk van mijn ouders? of door mijn drang tot zelfstandigheid?), maar op dit moment is de relatie met de vader van mijn kind hoognodig aan herdefinitie toe (en nee, hierbij is geen sprake van vreemdgaan). En hoewel wij ons nooit in een strikt conventioneel kader hebben willen vastzetten, is er met een kind toch van alles ingeslopen wat de boel vastzet en vanwaaruit het moeilijk is om de vorm en de relatie te vernieuwen of bij te stellen. Wat daarbij tegenwerkt zijn de conventionele denkkaders die het ouderschap omringen: bijv. ouders zijn of bij elkaar of gescheiden – tussenvormen zijn moeilijk uit te leggen. Wat ook tegenwerkt is de maatschappelijke indoctrinatie tot dramatisering van de liefde – dat uit elkaar gaan of vreemd gaan o.i.d. Heel Erg is. Dat uit elkaar gaan een Breuk is en dat je daarna je niet meer met elkaars leven bemoeit. Etc.

De beperkingen en moeilijkheden van langdurige relaties zijn vooral problematisch als er kinderen in het spel zijn. Het lijkt me duidelijk dat het voor veel mensen moeilijk of onmogelijk is om levenslang een in alle opzichten bevredigende en fijne monogame liefdesrelatie te hebben en te houden en dat er veel gescheiden en geleden wordt. Ik denk dat het tijd wordt om niet langer te doen of dit er niet is of mag zijn, maar om te proberen om andere arrangementen te ontwikkelen waarbij de kinderen wel continuïteit wordt geboden en drama's zoveel mogelijk voorkomen worden, en de ouders misschien gelukkiger maar in ieder geval met minder dramatische toestanden kunnen leven. Zou het misschien (soms) beter werken om liefde, lust en/of ouderschap uit elkaar te halen? Of om verschillende soorten liefde/vriendschap/zorg naast elkaar te laten bestaan? Of om een onderscheid te maken tussen ouderschap en een liefdesrelatie (en dat je bij het krijgen van kinderen kiest voor levenslang gezamenlijk ouderschap, en samen vanaf het begin af aan en steeds opnieuw bedenkt hoe je dat op een realistische manier zou kunnen verwezenlijken zonder grote conflicten en zonder iemand tekort te doen). Of om onderscheid te maken tussen seksueel partnerschap, levenspartnerschap ("maatjes") en gezamenlijk ouderschap, en dat dit soms wel en soms niet allemaal samengaat? Dat er verschillende vormen van uit elkaar gaan en met elkaar doorgaan kunnen zijn? Dat je close blijft als ouders maar als liefdespartners uit elkaar gaat? Dat op de lange duur vriendschap misschien een betere basis is voor ouderschap dan seksuele liefde? Misschien zou het bij de geboorte van een kind goed zijn om al vast te leggen hoe je het gaat doen als de ouders "uit elkaar gaan", hoe ze gaan wonen en de zorg verdelen? Of meteen zo te gaan wonen dat nabijheid en verwijdering van de ouders flexibel is terwijl het leven van de kinderen stabiel blijft? Dat het positief kan zijn om als ouders tijdig meer emotionele afstand van elkaar te nemen en de boel goed praktisch regelen, om latere drama's te voorkomen? Dat je als ouders een continu ouderschap maar een of meer korter durende seksuele relaties met elkaar kunt hebben? Of wat is er nog meer te verzinnen?
Ik denk dat het echt nodig is om daar serieus over na te denken en van gedachten te wisselen.
Er zijn immers ontzettend veel dramatische echtscheidingen, vechtscheidingen, etc., met allerlei heel nare consequenties.
Een deel van die nare gevolgen liggen op het praktische vlak: huisvesting, plaats, financiën. Je zou kunnen proberen er voor te zorgen dat dit altijd al goed geregeld is.
Een ander deel betreft het emotionele aspect. Natuurlijk kan het pijnlijk en verdrietig zijn als een seksuele liefdesrelatie over gaat (maar bij ouderschap zal de ouderrelatie altijd blijven, dus zorg dat die zo goed mogelijk blijft). Maar wat ik niet begrijp is de totale emotionele afhankelijkheid die hier soms ten toon wordt gespreid. Dat er geschreven wordt over "liever doodgaan", "doodzonde", en meer van dat soort dramatische, sterke bewoordingen. Kom op zeg, we zijn geen kleine kinderen die hun ouders kwijtraken! We zijn volwassen. We kunnen ons eigen leven leiden. We hebben een netwerk van familie, vrienden, kennissen en werk. We hebben eigen bezigheden, idealen, interesses en vaardigheden. En de meesten van ons hebben toch al meerdere liefdesrelaties achter de rug. Het verliezen van een seksuele liefdesrelatie is echt niet het eind van je leven of geluk.
Die overdramatisering lijkt me met name zo schadelijk voor de kinderen en voor het voortgezette gezamenlijke ouderschap. En het hindert ook het zoeken naar nieuwe manieren waarop we op een prettiger manier als ouders kunnen leven en zorgen.

En om nu terug te gaan naar TO, Domi67:
Zij zit in een ingewikkelde situatie.
De buitenechtelijke avontuurtjes van haar man zijn niet nieuw, dit is al een ouder probleem, waar kennelijk eerder geen haalbare oplossing voor is gevonden.
Met de verwevenheid van de huisvriendin/exminnares en alle familie en bezigheden er om heen, is het extra ingewikkeld geworden.
Er staat een hoop op het spel.
Het lijkt mij dan echt niet helpend om te gaan opjutten en de dramatiek te vergroten.
Het lijkt mij beter om eerst tot rust te komen en alle opties open te houden. Te zoeken naar verschillende mogelijkheden om hiermee om te gaan.
Ik vind de reactie van wil40 heel goed.

Als ik het goed begrijp, was er een korte affaire tussen man en minnares voordat minnares en TO bevriend raakten. Misschien was die affaire kort en onbelangrijk en weegt dit niet op tegen de latere contacten? Ik zou mij als vrouw ook niet zomaar een goede vriendin laten afpakken door een vreemdgaande man! (en ja, daar heb ik ervaring mee)

Het allerbelangrijkste wat betreft de relatie zou voor mij zijn: hoe doet TOman tegen TO (en dus niet: wat doet of laat hij met anderen). Daarover lees ik niets. Als TOman opeens geen aandacht heeft voor TO, haar laat zitten met dingen, naar tegen haar doet, niet met haar wil vrijen, etc. – dat vind ik serieuze relatieproblemen, onafhankelijk van wat hij met anderen doet. Maar dat lijkt allemaal goed te zitten?

aan de kinderen vertellen

Papa heeft het aan de kinderen uitgelegd (dat hij vreemdging) nu begrijpen ze waarom mama zo verdrietig is.
Ik vraag me dan af die papa geheel uit het niets vreemdgegaan? Of waren er al dingen die niet lekker zaten in de relatie? En wordt dat dan ook aan de kinderen uitgelegd? Zo ja, dat lijkt mij voor de gemiddelde puber wat veel van het goede om hier bij betrokken te worden. Zo nee, dan is het wel mooi het beeld van papa als boosdoener en mama als zielige neergezet. Lijkt mij ook niet echt fraai.
Kortom mijn advies zou zijn om de kinderen hier echt zoveel mogelijk buiten te laten. ja er zijn problemen, en er is ruzie, en er is verdriet. Maar het hoe en waarom gaat ze niet aan.

Pennestreek

Pennestreek

06-11-2018 om 12:29

Anna en Alkes

Anna, je schuift me wel heel wat in de schoenen. Wie zegt dat ik blij ben met de verbroken vriendschap of de stopgezette hobby? Ik niet. Sterker nog, ik voel me daar vreselijk schuldig over. Wat natuurlijk ook van geen kanten klopt, maar zo voel ik het wel. Het stoppen van de hobby was trouwens geheel en al man zijn eigen beslissing, ik heb daar niet op aangestuurd. Dat hij truus niet meer kon zien lijkt me wel nogal voor de hand liggend, maar ik begrijp uit jouw post dat jij dat niet snapt. Je bent je ervan bewust dat jouw opstelling hier afwijkend is? Ik voel me ook door die vrouw bedrogen en verraden, dat is iets dat goede vrienden in mijn ogen niet doen, dus wat mij betreft is de vriendschap over. Dat had ook over een ander onderwerp kunnen gaan trouwens. Maar iemand die mij zo behandelt hoef ik niet meer te zien.

We zijn beiden gegroeid en hebben andere inzichten gekregen. Een van de inzichten van man is dat zijn hobby een vlucht was, en dat door zoveel tijd in zijn hobby te stoppen hij zichzelf buiten het gezin zette. Dus zijn beslissing is een goede, hij geniet van zijn nieuwe rol in het gezin. En is absoluut niet door mij afgedwongen, laat staan dat ik er blij mee ben als in dat ik vind dat hij het verdient of zo. Ik ben wel heel blij dat we nu veel meer samen delen en een veel beter team zijn, in alle opzichten.

Alkes, deze discussie hebben we al vaker gevoerd. Ook hier weer, het was niet op mijn aandringen of initiatief, man wilde dit zelf. In eerste instantie ging het natuurlijk ook wel om iets anders, namelijk uit elkaar gaan. Dat vertel je je kinderen toch echt wel, ook als nog niet helder is wanneer en hoe. En omdat het voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam en ik echt totaal van de kaart was, was ook zonder dat man het zo zei voor de kinderen echt wel duidelijk dat het niet mijn idee was. Het overviel hen ook, er waren echt totaal geen signalen vooraf die daarop wezen. In tegendeel, we waren net op een lange verre fantastische familievakantie geweest. Later vond hij zelf dat hij eerlijk wilde zijn tegen de kinderen over de affaire, zonder in details te treden. Maar omdat het om een vriendin van de familie ging, waarmee abrupt het contact verbroken werd, konden we er ook niet omheen om daar een uitleg over te geven. En nogmaals, dat vond man zelf en hij heeft ook het tempo daarin bepaald. Wat mij betreft had dat best kunnen wachten tot er vragen gesteld werden door de kinderen.

Jammer dat ik me steeds zo moet verdedigen. Komt de discussie niet ten goede.

Anna

'Het doet er helemaal niets toe, maar omdat jullie het willen weten: voor zover ik weet heb ik het nog nooit met een getrouwde of vreemdgaande man gedaan.'

Ik ben totaal niet geïnteresseerd in met wie jij het wel of niet doet. Je komt hier vanuit een soort theoretisch vrijheidsideaal schoppen tegen een vrouw die al op de grond ligt. Dat is wat mij stoort.

Ik ook

Ik ook

06-11-2018 om 13:32

Vriendin?

Een vrouw die met je man naar bed is geweest tijdens jullie huwelijk is geen vriendin. Ze is blijkbaar vanaf de eerste dag van de vriendschap niet eerlijk. Jij denkt dat je partner je trouw is, terwijl zij weet dat dat niet waar is. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

Ik spreek helaas uit ervaring. Mijn “vriendschap” met de vrouw waarvan ik dat het mijn beste vriendin was, was de dag van ontdekking klaar.

Wijsheid en kracht voor het uitzoeken van wat jij wil met je huwelijk.

Pennestreek

Niks nieuws toch, dat je je moet verdedigen op dit forum?

Ik ook.

In eerste instantie vaak wel, toch zie ik om me heen vaak dat dat in de loop der tijd wat bijdraait.
Vooral als je ex-vriendin de stiefmoeder van je kinderen gaat worden en je woont allemaal in dezelfde plaats.
En nog meer als de kinderen nog jong zijn en er nieuwe samengestelde gezinnen ontstaan.
Sta je toch weer samen op het voetbalveld

Nou Wil40

Ik zie om me heen juist vaak een hard scheidingsproces vanwege het 'dubbele verraad', zeker als er nog kinderen zijn die er tussen zitten.
Dat dit in de loop der tijd bijdraait heb ik persoonlijk nog nooit meegemaakt. Dat vraagt ook wel een flinke emotionele elasticiteit van de bedrogene.

Van zelf

Ik denk niet dat je vanaf nu nog met haar praat over zaken die haar bezig houden. Ze is haar vertrouwenspersoon kwijt. Dat gaat ze voelen. Ze gaat voelen dat je niet meer voor haar open staat; jij, waar ze zo tegen op keek.

Ik denk ook niet dat ze vanaf nu nog wekelijks bij jullie aan tafel eet. Je geeft haar aan dat voorlopig niet op prijs te stellen omdat je op de hoogte bent van de acties tussen je man en haar. (Je zegt voorlopig, maar je bedoelt definitief.)

Ik vermoed dat de vakanties bij haar ouders ook vanzelf verdwijnen. En de contacten met je dochters ook. Uiteindelijk zullen je dochters ook wel horen wat er speelde. Ze zijn oud genoeg om te beseffen dat die vrouw over de grens ging. ( je man ook, maar het gaat nu even over contact dochters -vrouw)

Die vriendschap met haar en haar familie gaat vanzelf uit elkaar vallen. Dat zullen jij en je man ook merken.
Die vriendschap is ook best tot een ongezonde omgang gegroeid. Te close. Dat komt niet terug. Dat is over.

Zie het als een vuur die uit gaat doordat er geen nieuwe houtblokken meer op gelegd worden. En jij hebt dat in de hand, jij bepaalt dat er geen nieuwe blokken meer op komen. Je man geeft aan bij jou te willen blijven, dat zal hi) ook moeten toezien dat jij over het hout gaat.

Of hecht je veel waarde aan die vakanties bij haar ouders dat je die dochter van hun over de vloer duldt? Die tijd is over en komt niet meer terug, hoe graag je man ook wilt dat je wegkijkt.

Optimist

Optimist

06-11-2018 om 15:10

Anna

Anna #3: "Ik word zo moe van al die dramatische berichten dat "mijn man is vreemdgegaan en daarmee heeft hij alles kapot gemaakt"."

Door te stellen dat je "mijn man is vreemdgegaan en daarmee heeft hij alles kapot gemaakt" een dramatisch bericht vindt waar je zo moe van wordt, ga je volledig voorbij aan wat de bedrogen partner voelt wanneer de waarheid aan het licht komt. Alsof de verbijstering, het verdriet en de boosheid niet terecht zijn. Alsof je je aanstelt als je dat voelt. Je kiest er niet voor dat te voelen omdat dat zo lekker dramatisch is, het overspoelt je.

Het feit dat het vreemdgaan stiekem gebeurt, zegt al genoeg: de vreemdganger weet prima dat hij/zij fout zit.
Als zijn/haar partner het er namelijk wel mee eens zou zijn, noemden we het geen vreemdgaan en hoefde het niet stiekem.

Vreemdgaan maakt het allerbelangrijkste onderdeel van een relatie kapot: het vertrouwen in je partner en het vertrouwen in jezelf (dat laatste is een stuk makkelijker te herstellen dan dat eerste). Daarvoor in de plaats komt wantrouwen, boosheid, verdriet, ruzie. Het zet voor lange tijd, zo niet voor altijd, bepaalde gevoeligheden op scherp. Zo onbevangen als het was, zal het nooit meer zijn, ook niet in een nieuwe relatie met een andere partner.
(Ja ja, ik weet het, zo gaat het heus niet àltijd.)

En er zullen genoeg huwelijken zijn die al grote barsten vertoonden en waar het vreemdgaan een zoveelste symptoom van een "slecht huwelijk". Inmiddels weet ik ook uit ervaring dat vreemdgaan juist de kleine barstjes, die bij iedere relatie horen, ineens héél groot kan maken. En dan maakt het wel degelijk alles stuk.

Dus gaan er dingen kapot bij vreemdgaan? Ja! Of een dergelijke misstap tot een scheiding leidt of tot een verzoening, is een volgende stap en een keuze die ieder voor zich moet maken.

PS 1: Bovenstaande geldt waarschijnlijk ook bij andere stiekeme misstappen. Er zijn zat situaties denkbaar waarbij het vertrouwen beschaamd van de partner wordt. Het zal niet veel uitmaken voor de emoties die je overspoelen als je er achter komt.
PS 2: Goed om te horen dat er bij jouw relatie ruimte is voor een "herdefinitie", voor het te laat is.

vlinder72

vlinder72

06-11-2018 om 15:41

Anna

Als je een open relatie wil hebben dan bespreek je dat. Wil je met een andere vrouw of man daten dan maak je dat bespreekbaar. Natuurlijk is nee in dat geval ook een reactie.

Wat er nu gebeurd is dat een man of vrouw vreemd gaat en dit verzwijgt. Jij vindt dat blijkbaar heel normaal want moet kunnen en doe niet zo moeilijk en wees niet zo emotioneel afhankelijk.

Persoonlijk vind ik vreemd gaan helemaal niet kunnen. Ik heb geen problemen met een open relatie maar dan wel na afspraken wat wel toegestaan is, wat niet, met wie, wanneer etc. Gewoon vreemd gaan en dat dan maar moeten accepteren is natuurlijk belachelijk.

Gaat een partner niet akkoord met een bijvrouw of bijman dan zal je eerst moeten besluiten of je uit elkaar wilt gaan of niet. Eerder ga je niet met een andere relatie beginnen.

Miss

Miss

06-11-2018 om 16:19

Precies vlinder

Zo sta ik ook in een relatie.
Een week voor wij trouwde( vorig jaar) gaf ik aan bij man, mocht je ooit iemand tegen komen op je pad waar je een klik mee hebt maak het bespreekbaar. Ik ben enorm open. Besprak altijd mijn gevoelens en gedachtes. Maar als het 1 richtingsverkeer blijkt te zijn dat je met je rug tegen de muur van wanhoop, verdriet en boosheid.

Nu maanden later, blijkt mijn man me al 15 jaren te bedriegen. ( ja dat lees je goed)
Anna, begrijp je dat het dus blijkbaar helemaal niet zo kan zijn zoals jij beschrijft. Jij vind het misschien geen probleem om dag in dag uit voor gelogen te worden met die mooie theorie van je. Maar zo werkt het dus in het echte leven niet bij iedereen.
Jij vertrouwt erop dat jou man dingen deelt met je. Je zelf het ouderschap en seksuele relatie kan opsplitsen. Dat is een fijne en mooie gedachte maar dan moet man die ook met je delen.
En dat deed de mijne dus niet.

Domi67, hoe gaat het met je?
Wat een afschuwelijke situatie ben je in beland...
Je jaren je vertrouwen opgebouwd hebt en nu dit.
Ik voel met je mee, helaas weet ik precies wat je door maakt. ( behalve een vriendin waar het mee gebeurd is al hoewel ik die ook nog wel ooit om de hoek zie komen, heb daar zo mijn twijfels bij)
In het draadje verder na ontrouw ( deel 4) kun je veel herkenning lezen.
Ik lees dit topic met open mond. Vreselijk. Alles komt bij mij naar boven.. en ik ben ook pas een half jaar verder.

Bij je man is het waarschijnlijk de spanning. Net als bij die van mij. ( liepen in een afkick kliniek)
Compleet Anders dan eenmalig vreemdgaan.
Heb je al met hem gepraat?

De vriendschap word nooit meer zoals het was met die trut. Jij bent hier niet de gene die dat mag gaan doen, dat mag je man gaan doen. En je bent niet schuldig aan deze situatie. Onthoud dat. Hij had gewoon open moeten zijn.
Ik wil je nog zoveel meer zeggen, heb enorm met je te doen. Weet helaas precies wat je doormaakt, maar over jaren horen dat hij het nog eens doet. Doet bij mij de deur regelrecht dicht.

Vertrouw op jezelf en je intuïtie. Doe waar jij je goed bij voelt. Xxx

Moederziel.

Emotionele elasticiteit is zeker nodig, extra als er kinderen bij betrokken zijn.
Het accepteren en zelf weer gelukkig zijn helpt daarbij natuurlijk. Zit je nog vol wrok en pijn, dan lukt dat niet.
Ja, ik zie het wel om mij heen. In het begin voelt dat als wegcijferen voor de kinderen van je gevoelens, maar op den duur voelt het misschien zelfs weer vertrouwelijk tussen de vriendinnen.

Mari

Mari

06-11-2018 om 19:15

ja wat Vlinder zegt

vind ik ook; of je hebt een open relatie, bent er eerlijk in geweest dat je dat wilt zodat de partner kan kiezen of hij of zij dat ook wilt. Of je bent monogaam

Niet eeuwige trouw beloven of doen of de ander de enige is en dan evengoed de kluit bedonderen. Dat maakt het drama niet de reactie van de bedrogene

Gewoon eerlijk zijn, niks moeilijks aan.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.