Relaties Relaties

Relaties

Alison

Alison

16-11-2018 om 15:37

Huwelijksaanzoek

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/4487386/eerste-hulp-bij-huwelijksaanzoeken-vaak-wordt-de-vraag-aan-de-keukentafel

Een stukje over de eerste 'aanzoeksplanner' van Nederland. Blijkbaar wordt dat niet zo goed aangepakt door de " aanzoeker" m/v

Ondertussen is dat hele huwelijk er al niet meer maar ik vind het nog altijd jammer (jammer, niet meer dan dat) dat ik die ene keer dat ik in mijn leven zal trouwen, ik zo'n volkomen onromantisch voorstel heb gehad.

Ik hoef echt geen ring in een glas champagne in een luchtballon met een strijkje ernaast maar mijn "aanzoek" was op straat toen we terug liepen van een oudjaarsfeest en hij zei "zullen we dan maar dit jaar trouwen? "

Hebben jullie een huwelijksaanzoek gehad en hoe ging dat? En zouden jullie een aanzoeksplanner inschakelen?


Lusithania

Lusithania

16-11-2018 om 16:00

Hier

Mijn (nu nog steeds) man is naar mijn ouders gefietst (120 km verderop) en heeft daar om mijn hand gevraagd.
Ik had schijnbaar een keer gezegd dat hij het niet durfde
Op de dag zelf heeft mijn vader mij ook 'weggegeven'.

Anno

Anno

16-11-2018 om 16:15

Hmm

Die van mij zei na mijn ultimatum wat hij nou van me wilde: wat vind je xxxxstad?

Ik heb moeten raden dat het zoiets was van: trouwen dan maar?
Dat was nl. letterlijk wat hij zei toen hij verkering wilde: verkering dan maar?

We zijn niet meer bij elkaar, ik had beter moeten luisteren naar dat stemmetje in mijn hoofd.

Anno

Anno

16-11-2018 om 16:21

Ps:

Nee ik zou geen aanzoekplanner of iets dergelijks hoeven.
Ook niet in een luchtballon. Gewoon iets liefs en vooral van harte, gemeend en oprecht.

Op mijn trouwdag heb ik 2 x een wangkusje gekregen; de mondkus op het stadhuis wilde hij afgetikt hebben op de 3e seconde .

Nee, het was niet bepaald een stralend aanzoek of een super leuke dag.

Pennestreek

Pennestreek

16-11-2018 om 16:32

Goh, dat een aanzoek ook al met hulp gepland moet worden...

Ik vind het jammer dat alles tegenwoordig in superlatieven en over-de-top moet. Insta-waardig, noemen mijn kinderen dat... En dat je dat dan ook nog moet laten bedenken en organiseren door iemand die je ervoor betaalt haalt voor mij toch een groot deel van de romantiek eraf.

Maar, dat gezegd hebbende, mijn mans aanzoek was dat zeker wel romantisch en insta-waardig! Hij is nogal muzikaal en heeft een lied voor me geschreven waarmee hij me ten huwelijk vroeg. En dan niet in een setting met zijn tweetjes, maar tijdens een strandfeest met 60 gasten. Ik vierde mijn verjaardag met twee vrienden samen, en toen stond hij daar ineens dat lied te zingen. Ik had het echt totaal niet aan zien komen....
Ook op onze bruiloft heeft hij een zelf geschreven lied voor me gezongen. Hij is echt wel romantisch .

Lydia

Lydia

16-11-2018 om 16:47

Hier ook op oudjaarsavond

Ik kreeg om 0:00 uur een bos bloemen met een kaartje eraan: wil je met me trouwen?
Eerlijk gezegd vond ik het geen leuk aanzoek, via een briefje.
Dan had ik liever een mooi persoonlijk verhaaltje gehad, hoewel een liedje natuurlijk nog leuker is

mijk

mijk

16-11-2018 om 17:06

helemaal geen aanzoek

maar had hem ook hard uitgelachen denk ik. Meer een soort gezamenlijk dat moeten we dan maar eens doen en toen die en die dag is wel leuk. En toen zijn we het gaan regelen.

Vind er niks aan die in scene gezette aanzoeken. Te glad en te nep. Ik houd ook helemaal niet van verrassingen... Brrr. De dag zelf was fantastisch en het huwelijk al bijna 19 jaar stevig.

Mijk

Kaaskopje

Kaaskopje

16-11-2018 om 17:15

Geen aanzoek

Ik kan het me niet eens precies meer herinneren, maar ik was degene die wilde trouwen en op een gegeven moment was man om. Vervolgens heb ik me op alles over trouwen gestort, wat vast een aanslag op het geduld van man is geweest . Dat het niet romantischer dan dat is gegaan vind ik niet erg. Ik heb wel een beetje spijt van hoe we het feestje hebben gedaan. Iedereen zat op zijn stoel en kwam er niet meer af. Ik zou nu sta-tafels doen en plek om te dansen willen. We vierden het in een buurthuis.

Ook geen aanzoek

Maar we kwamen samen tot idee dat het handig was (samenwonend en inmiddels twee kinderen). Ik vind zo’n aanzoek iets gemaakts hebben. Kan een vrouw ook een aanzoek doen of moet ze wachten totdat ze gevraagd wordt? Stel trouwens dat je beetje twijfelt, durf je dat dan te zeggen op feest met 60 man publiek?

margaretha

margaretha

16-11-2018 om 17:56

ook meer iets als

een gezamelijk afspreken van wanneer dan. Verkering krijgen/ hebben was tijdens een gesprek over de praatjes van de anderen in ons reisgezelschap over ons. Wij zijn toevallig naast elkaar komen zitten in het vliegtuig en daarna bij elkaar gebleven. Romantisch zijn we allebeide helemaal niet (en weggegeven worden door je vader, nee Ik ben geen bezit)

Zeer romatisch

(Ex) man vroeg me toen ik wakker werd met koffie op bed: maybe not the best moment but: wake up and ... will you marry me? Ik smolt. We zijn 20 jaar getrouwd geweest. De bruiloft zelf hebben we gevierd in een restaurant in Tallinn, toen nog de Sovjet Unie.
Sini

Pennestreek

Pennestreek

16-11-2018 om 19:01

Waarom van die negatieve connotaties?

Nee, ik twijfelde niet en man wist dat echt wel. We waren toen 9 jaar bij elkaar en woonden al jaren samen. En hij is ook nog eens officieel mijn vader om mijn hand gaan vragen en - och heden - mijn vader heeft me ook nog weggegeven. En ik heb van dat alles genoten. Dat jullie het anders wilden (en blijkbaar kregen) is toch geen reden om waar een ander blij mee is af te kammen? Als je niks aardigs te zeggen hebt, blijf dan gewoon van je toetsenbord af.

Dendy Pearson

Dendy Pearson

16-11-2018 om 19:10

Samen bedacht

Wij woonden al samen en wilden graag een kind. Getrouwd zijn was het meest practisch, dus dat hebben we toen samen bedacht toen we in bed lagen.

Ik ben niet zo romantisch aangelegd en hou ook niet zo van al dat opgeprikte.

Onze trouwdag was gezellig, eerst trouwen en daarna een klein feestje in onze achtertuin.

Inmiddels zijn we al ruim 17 jaar getrouwd.

Even nietje

Even nietje

16-11-2018 om 19:11

Op de trouwdag zelf

Wij hebben ook gezamenlijk besloten dat we graag wilden trouwen. En zijn het samen gaan regelen.

Toen de buitengewoon ambtenaar langs kwam voor het intake gesprek vroeg hij ons van alles en ook hoe het huwelijksaanzoek ging. Nou, die was er dus niet geweest. Dus op de dag zelf "moest" man door zijn knieën om mij eerst te vragen voor de huwelijksvoltrekking kon plaats vinden.

kopietje

kopietje

16-11-2018 om 19:23

niet per se romantisch, wel bijzonder

We waren heel verliefd, maar het was een verboden liefde. Hij was nog getrouwd, we waren al ongeveer anderhalf jaar verkeerd bezig en daar voelde ik me bepaald niet goed bij. Tegelijkertijd was ik al heel lang heel dol op hem.
Op een zekere tijd en plaats stonden wij toevallig in een kamer waar hij wat moest kopiëren voor zijn werk. We waren aan het praten en ineens ging hij op een knie en vroeg me ten huwelijk. Ik was in verwarring natuurlijk. Wat wilde ik? Natuurlijk wilde ik, maar dan moest ik er echt aan: naar buiten treden als een gemene Truus (zoals zo'n vrouw hier vaak genoemd wordt), mede-oorzaak zijn van een grote breuk, wilde ik iemands derde vrouw zijn? Iedereen zou het belachelijk vinden, wie wil dat nou.
Toch voelde het als een romantisch moment en ik vergeet het nooit. En zei ja.
Er volgde een moeilijk half jaar, daarna woonden we samen en iets minder dan 3 jaar later zijn we getrouwd (eerder was zijn scheiding nog niet rond).
Dit is het eerlijke verhaal, jullie mogen het best weten

De bruiloft was expres eenvoudig, ik ben ook niet zo van de witte jurk en de ringen. Ik zag er wel mooi uit maar niet wit, geen jurk (wel een rok). Het was wel een mooie locatie. Zijn kinderen kwamen een deel van de tijd. Verder niet al te veel mensen. Later diner met tegen de 20 mensen. Het was intiem en gezellig.

Het is nu tegen de twintig jaar geleden (het aanzoek) en ik ben nog steeds ontzettend gelukkig met hem.

aardbei

aardbei

16-11-2018 om 21:11

Pennestreek

"Dat jullie het anders wilden (en blijkbaar kregen) is toch geen reden om waar een ander blij mee is af te kammen? Als je niks aardigs te zeggen hebt, blijf dan gewoon van je toetsenbord af."

Waar reageer je precies op? Ik zie geen negatieve reacties.

"Goh, dat een aanzoek ook al met hulp gepland moet worden... Ik vind het jammer dat alles tegenwoordig in superlatieven en over-de-top moet. En dat je dat dan ook nog moet laten bedenken en organiseren door iemand die je ervoor betaalt ..."

Nou, dat klinkt eerlijk gezegd ook niet bepaald aardig. Je vindt dat anderen aardiger moeten zijn, maar zelf haal je nogal uit.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

16-11-2018 om 21:51

Ik heb er niets mee

met huwelijksaanzoeken. Terwijl ik graag met mijn man getrouwd wilde en wil zijn.

Onze kinderen vinden ons wat dat betreft veel te niet romantisch. Die vinden dat soort uitgebreide huwelijksaanzoeken prachtig, schattig en wat al niet meer.

Maar ik ervaar het als uitgesproken gênant als mannen (meestal toch) op hun knieën gaan om te vragen of die geliefde waar ze ondertussen al jaren mee samen zijn alsjeblieft met hen wil trouwen. Als ik het zie op tv oid krijg ik daar echt buikpijn van. Zo naar. Terwijl in mijn ogen het kenmerk van een huwelijk is dat je vanuit gelijkwaardige positie besluit dat je je leven met elkaar wilt delen. Op de knieën gaan en vanuit die positie vragen of die ander alsjeblieft..... is daar voor mij volledig mee in tegenspraak en daarmee in mijn ogen ook totaal niet romantisch.

Daarbij vind ik de openbaarheid waarmee het voor steeds meer mensen moet ook iets manipulatiefs hebben. Alsof je zomaar nee kunt zeggen als iedereen met gespannen en halfnatte ogen naar je kijkt en hoopt op het verlossende ‘ja’.
Als je dat met je tweeën doet, hoef ik daar niet zozeer wat mee te hebben maar dan kan de gevraagde partij te minste ja of nee zeggen zonder publiek gezichtsverlies van wie dan ook.

En dan het toestemming vragen. Laatst nog gehoord dat degene die zijn vriendin ten huwelijk wilde vragen, ruim daarvoor naar haar ouders ging om hen te vertellen dat hij hun dochter ten huwelijk wilde vragen. Soort van toestemming vragen.
Daar vind ik ook niets romantisch aan. Sterker nog, ik zou werkelijk weigeren als mijn geliefde mijn ouders eerder verteld had dat hij met mij wilde trouwen dan dat hij dat mij zou hebben verteld.

Weggeven van de bruid: in mijn ogen een stomme overgewaaide Angelsaksische traditie die niets heeft met hoe wij dat hier deden. In mijn optiek ook zeer tegen de betekenis van het huwelijk. Als je het woord ‘geven’ er bij wilt betrekken dan moet je bij een huwelijk spreken over jezelf geven aan elkaar. In plaats van dat een ouder je wegggeeft aan een ander. Dieptepunt wat dit betreft voor mij was het moment dat ik een vader die zijn dochter weggaf (na 10 jaar samenwonen met de gelukkige bruidegom) plechtig tegen de bruidegom hoorde zeggen: “ik geef je haar in goed vertrouwen.” Hij bedoelde het goed en had er ongetwijfeld over nagedacht wat hij zou zeggen, maar ik vond het tegen iedere gelijkwaardigheid ingaan.

Kortom, ik heb er niets mee en ik vind er wel wat van. Terwijl ik niets heb tegen getrouwd zijn.
Een huwelijksaanzoek heb ik dus ook niet gehad en niet gedaan. Wij hebben heel romantisch ruzie gemaakt over iets ‘als we ooit getrouwd zouden zijn’ toen mijn man op een gegeven moment zei “maar wil je dan eigenlijk wel getrouwd zijn met mij”, waarop ik zei “natuurlijk wel”. Een paar minuten en wat gekissebis verder vroegen we ons af of we nu het besloten hadden te gaan trouwen. Het antwoord was “ja”. Ondertussen 20+ jaar getrouwd.

Aagje

Paasei

Paasei

16-11-2018 om 22:31

Keukendeur

Leuk onderwerp... Ik ben twee keer gevraagd. En beide keren nadat het besluit om te trouwen eigenlijk al was genomen. Meer als grapje achteraf. Van de eerste keer (heul lang geleden) kan ik me niet veel meer herinneren (misschien onderbewust verdrongen ..;'-). Mijn huidige man vroeg me nadat we terug waren van een afspraak bij de notaris (waarbij trouwen een goede optie bleek te zijn om alles zakelijk te regelen). Ik grapte dat ik dan wel officieel gevraagd wilde worden. Dus draaide hij zich om bij de keukendeur.. Och ik vond het toch nog verbazingwekkend ontroerend om 'ja' te zeggen. En die keukendeur is een dingetje dat nog regelmatig in grapjes terug komt.

Weggeven..? Nee.. maar ik vond het stiekem heel lief dat mijn oudere broer heel serieus vragen ging stellen aan mijn huidige man.. of hij het wel goed met me voor had "en denk erom..!'. Hij vond dat een soort van zijn plicht, in de vaderrol stappen nu onze vader er niet meer is. Heel schattig.

Praktisch

De aanzoek had meer een praktisch gehalte; we hadden een rondreis geregeld en de reispapieren vielen op de mat. De schitterende reis was eigenlijk ook meteen ideaal als huwelijksreis en dus gingen we naar stadhuis om te kijken of in de week ervoor ruimte was voor een plechtigheid. Die was er nog, dus in paar weken tijd hebben we alles geregeld. Het was een mooie dag met een goed gevoel over de dag. We zijn gewoon praktisch ingesteld.
We woonden daarvoor al vijf jaar samen en we hadden in die jaren al in ons hart voor elkaar gekozen. Een aanzoek voelt dan overbodig. Ik zei: ‘ Schat, zouden we ook niet gelijk kunnen gaan trouwen, daar dat ook in de pen zit.’ Mijn man vond het ook slim bedacht. Niet romantische maar genoeg. We zijn al vele jaren samen.

Silhouet

Silhouet

17-11-2018 om 00:08

Ach romantisch...

Het zijn dierbare herinneringen.
Toen wij met oud en nieuw '95 '96 precies een half jaar iets met elkaar hadden waren we daar eigenlijk nogal verbaasd over. We hadden vanaf het begin niet verwacht dat het iets serieuzer zou worden dan een zomerliefde, maar daar begon het inmiddels wel op te lijken. We bedachten die nacht dat we in het jaar 2000 5 jaar samen zouden zijn en besloten toen dat we (als we dan nog stééds samen zouden zijn) dan zouden trouwen. Opnieuw weer niet bloedserieus, want het leek nog erg ver weg en we zagen het nog wel ergens fout lopen met ons.
Maar dat gebeurde dus niet. Het werd eigenlijk steeds leuker en serieuzer. En geregeld maakten we opmerkingen over en toespelingen op ons voorgenomen huwelijk. We vroegen elkaar te pas en te onpas ten huwelijk.
Ergens in 99 heb ik gezegd: ik hoef niet per se te trouwen, maar áls ik ooit in mijn leven ga trouwen, dan is het in juli 2000 met jou. En niet later en dan om allerlei ingewikkelde redenen, zieke ouders, aankomende kinderen o.i.d.
Een korte tijd daarna stonden we onder de douche en kreeg ik een heel lange stevig knuffel waarbij hij vroeg "wil je met me trouwen?" Ik voelde wel aan dat dat serieuzer was dan ooit, dus ik viel heel even stil en was echt ontroerd, zei toen "ja" en vervolgens lachend: "dat weet je toch?" Waardoor het eigenlijk weer zo'n grapje leek.
In het najaar van 99 heb ik wel gezegd: "als jij toen onder de douche serieus was, dan moeten we nu wel wat dingen gaan regelen." En dat zijn we toen gaan doen. We hadden geen geld en niet eens een normaal huis (woonden in een soort studenten flat), dus we hadden een low-budget feest, maar ik heb van deze hele gang van zaken inclusief de gevolgen, nog nooit spijt gehad.
Sterker, het zijn herinneringen die ik echt koester. Ik had geen ander aanzoek gewild, met vrienden of familie, of tijdens een etentje met een ring enz. Laat staan met hulp van buiten. Ik vind het meer iets voor een intiem moment met zijn tweeën. Het publieke deel is al op de bruiloft zelf.

mijk

mijk

17-11-2018 om 07:59

ik ben best negatief

maar ik kan niemand af. Ik vind het niks maar dat ligt ongetwijfeld helemaal aan mij. Gelukkig heb ik een lief getroffen die daar bij past. Mijn bruiloft was weer knettertraditioneel. Werd ik blij van..

Laatbloeister

Laatbloeister

17-11-2018 om 08:31

52 jaar

Mijn hele leven lang heb ik het maar onzin gevonden: ten huwelijk gevraagd worden, weggegeven worden, ringen krijgen, verloven etc. Ik had ook nooit relaties waarin die dingen voorkwamen. Nu weet ik dat het relaties waren waarin ik altijd het gevoel had dat ik er niet zo toe deed. Nu weet ik ook dat ik er stiekem wel erg emotioneel over was. Ik heb zelfs zitten meehuilen met Maxima toen ze trouwde met WA. Grrrr, wat vond ik dat aangrijpend en ingewikkeld, want niks voor mij dat huwelijksgedoe, en dan ook nog het koningshuis
Op mijn 52e ben ik gaan daten en ontmoette ik mijn huidige vriend. Al bij de eerste ontmoeting voelde ik dat het goed zat en we hebben elkaar nog een paar keer ontmoet voordat we "verder gingen". Hij heeft toen aan mij gevraagd of ik een relatie met hem wilde. Ik viel zowat van mijn stoel en ik zei natuurlijk meteen ja! Ik vond het bijzonder fijn dat hij dat deed. Het markeerde de intentie om een verbinding aan te gaan. Dat had ik nog nooit zo meegemaakt.
Vrienden maakten toen wel grappen met ons over naar Las Vegas gaan en dan voor de leukigheid stiekem trouwen. Ik heb toen later tegen hem gezegd dat ik nooit voor de grap zal gaan trouwen, en ook niet stiekem
Nu, een paar jaar later heeft hij gevraagd of ik met hem wil trouwen. Ik viel weer zowat van mijn stoel, en ik zei natuurlijk weer meteen ja!
Gewoon onder het eten hoor, geen Instagramwaardige taferelen en al helemaal niet in een vol restaurant ofzo
Datum duurt nog wel even, eerst de kinderen wat volwassener en een huis. Maar het markeert weer de intentie en dat is heel fijn.

Silhouet

Silhouet

17-11-2018 om 09:18

Mooie verhalen

Pennestreek, ik zie eigenlijk helemaal geen negatieve connotaties. Wel verschil in smaak en opvatting. Dat maakt alle verhalen persoonlijk.

Laatbloeister, wat een fijn verhaal. Ertoe doen, dat is inderdaad wel een belangrijk element. Dat je elkaar en je relatie belangrijk genoeg vindt om dit met je omgeving te vieren. Erbij stil te staan. Ik had van tevoren ook nooit gedacht dat ik er waarde aan zou hechten om getrouwd te zijn, maar dat werkte na de trouwdag toch anders.(niet te lang wachten dus 😉)

Laatbloeister

Laatbloeister

17-11-2018 om 10:07

Gelezen

Haha, dankjewel Silhouet.
Ik heb trouwens nu pas het stuk gelezen uit de eerste posting.
Ik denk dat het ook een cultuurverschil is. Wij denken misschien sneller van doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. Keukentafel inderdaad. Maar als je je er goed bij voelt en je hebt samen een mooie herinnering is er niks mis mee toch?
Ook voor een ondernemer een mooi gat in de markt, ondanks bet cultuurverschil

Stickertje

Stickertje

17-11-2018 om 11:00

Een "bevel" van de bank.

Voor ons was het krijgen van een hypotheek nogal een hobbell van formaat met een chronische ziekte bij een van ons.
Gesprek na gesprek hoorden we de kreet: Als jullie getrouwd zouden zijn dan........
Uiteindelijk wel een hypotheek gekregen met nog wat mitsen en maren die opgelost konden worden door een huwelijk.
Dus dat hebben we toen na een jaar maar gedaan.
Zonder aanzoek maar wel een traditionele bruiloft.
Witte jurk, boeket met rozen, gemeentehuis, kerk en een feest in een partycentrum.
21 jaar nadien nog steeds geen spijt van.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

17-11-2018 om 11:41

Nadenkend over mijn reactie

en over wat ik eerder in naamdraadjes (naam na het huwelijk) wil ik wel toevoegen dat trouwen voor mij echt wel een grote waarde heeft en ik het ook iets vind om te vieren.

Het hoeft voor mij niet groot, groter, grootst. Of per se heel traditioneel. Het ging ons om het samen vieren dat dit een groot moment in het leven is, dat wij onze verbondenheid formaliseren omdat we de rest van ons leven samen willen doorbrengen. Dat vind ik mooi en waardevol.
Ik kijk met veel vreugde terug op onze trouwdag. Was niet traditioneel genoeg in de ogen van sommigen, niet modern in de ogen van anderen, maar wel helemaal hoe het bij ons paste. En ik zou het zo weer overdoen. Met lieve mensen om ons heen uit allerlei fasen uit ons leven, plechtigheid in het gemeentehuis, prachtige viering in de kerk, receptie met veel mensen en in de avond veel gezelligheid met lekker eten en drinken. En ook nog eens een mooie jurk en een mooi pak. Temidden van anderen die zich ook mooi aangekleed hadden voor de gelegenheid.

Ik ben sowieso van het aandacht hebben voor de grotere momenten in het leven: huwelijk, geboorte, grote mijlpalen, dood. En omdat het mijn overtuiging is dat mensen niet alleen leven, ben ik doorgaans ook van publiekelijke vieringen daarvan.

Maar gedoe met huwelijksaanzoeken en weggeven is aan mij dus niet besteed.

Aagje

Mari

Mari

17-11-2018 om 12:20

vaak

Ik ben vaak ten huwelijk gevraagd. Ik denk bij elkaar zo'n acht keer wel door verschillende partners. Maar ik houd niet van trouwen. De enige keer dat ik er voor ging is toen wijlen mijn man terminaal verklaard werd en wij beiden op hetzelfde moment zeiden "ja dan gaan we nu wel trouwen he?" Maar dat was om praktische redenen eigenlijk

juf Ank

juf Ank

17-11-2018 om 12:23

en ik

heb een grote weerzin tegen alles omtrent huwelijksaanzoeken, vooral als ze in het openbaar zo nodig moeten en 'weggeven' en dergelijke. Gewoon omdat het zo tegen mijn gevoel indruist van gelijkwaardigheid aan elkaar en je eigen beslissingen nemen. Daarnaast heb ik ook een hekel aan al dat soort rolpatroonbevestigende gewoontes, gewoon omdat ze ongelijkwaardigheid tussen man en vrouw impliceren.

Toen mijn zus onlangs trouwde heb ik, ook al was ik heel blij voor haar dat zij het allemaal geweldig vond, wat momenten van afkeer moeten wegslikken. De openbare manier waarop zij toentertijd al door haar nu man, gevraagd werd. Met iedereen erbij en middels een lied. En feit dat mijn oudste broer werd gevraagd haar 'weg te geven', (Notabene een vrouw van rond de 60) omdat vader overleden is.

Zelf heb ik er een hekel aan om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zelf ben ik nadat we samen hadden geconstateerd dat trouwen handiger was dan de ouderlijke macht aanvragen en weet ik wat, met mijn nu man, ruim 20 jaar geleden, getrouwd.

Stiekem! Wij wilden eigenlijk sowieso geen groot feest. Mijn zwangerschap verliep niet zo goed en ik moest rust nemen. We zijn toen samen getrouwd zonder dat echt iemand het wist van onze eigen kring (wat eigenlijk best romantisch voelde) en hebben het pas daarna verteld om ons heen. Onze drie ouders hebben we mee uit eten genomen en toen hebben we hen verteld dat we getrouwd waren.

Als algemene kennisgeving hebben we op het geboortekaartje geschreven dat we getrouwd waren. Als ons kind dit vertelde.
'mama en papa zijn getrouwd op 13 mei, geloof het of niet: ik was er zelf bij'

Mari

Mari

17-11-2018 om 12:38

ja dat weggeven (juf Ank)

Dat heeft mij altijd al zo tegengestaan. Zo'n patriarchaal archaisch gebruik. Het eerste wat ik zie in getrouwde staat was "ja ik blijf wel mijn eigen naam voeren hoor" toen de ambtenaar ons met de naam van mijn uitnodigde. Sorry vind het zo'n achterhaald instituut. Maar ja inderdaad in het geval van kinderen en terminale mensen is het qua wetgeving het meest praktisch.

sjonge Pennestreek

Mag ik ajb zeggen nota bene naar aanleiding van een over-the-top-gedoe met een aanzoekplanner, dat ik een huwelijksaanzoek gemaakt vind. En ik- ik dus- zou het heel ongemakkelijk vinden ten overstaan voor een grote groep. Maar ik begrijp dat je liever hebt dat ik en anderen niet reageren in dit draadje omdat we een andere mening dan jij hebben. Prima hoor. Maar ik zou het wel fijn vinden als dat dat in begin van topic wordt aangegeven.
Overigens heeft mijn huwelijk geen stand gehouden, wellicht is er een verband.

Anno

Anno

17-11-2018 om 15:58

Maar tussen over the top

en met z'n tweetjes of helemaal niet zitten toch nog veel opties?

Ik hoef helemaal niet in het middelpunt te staan, maar gevraagd worden, ipv als een zak sla behandeld worden/of puur zakelijk/of woorden als afkeer wegslikken gebruiken, vind ik een speciaal moment waarop iemand z'n best doet toch wel leuk.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.