Relaties Relaties

Relaties

Miss

Miss

03-11-2018 om 23:05

Verder na ontrouw deel 5


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Miss

Miss

16-11-2018 om 22:39

JJ & Hoedan

Dankjewel! Voor jullie steun.

Gaan door met knokken, moet weer dicht bij mezelf blijven en Ik ging daar weer vanaf door de situatie.

Jullie ook veel sterkte met alles wat er op je/ jullie afkomt JJ. Wij zijn ong tegelijk op het forum gekomen. En beide zn ander leven, maar ergens overeenkomsten in het gevoel. Ik had voor jou zo graag iets anders gehoopt.. Maar wat ik steeds zei liefde dwing je niet af. Maar wat is liefde eigenlijk, voor ieder zo anders. Dan zie je nu wel bij jou en ook in mijn situatie, volgens mij houdt er altijd 1 van de 2 meer van de een dan de ander. En voor nu:

Ben boos, jank, schreeuw en lach. Dan hebben je kinderen het meeste aan jou. Zodat je daarna weer kunt zien waar je het voor doet( een goede verstandhouding houden met hun moeder)
Het zal niet meevallen. Maar jij komt er wel. Daar heb ik alle vertrouwen in.

Niet knokken

Knokken kost energie. Zoek uit wat je anders zou willen doen. Op een manier die jou kenmerkt.

JJ

JJ

17-11-2018 om 05:04

don't worry about a thing

Ik spring niet zomaar gelijk een nieuwe relatie in. Meer dan wat persoonlijke aandacht en gezonde spanning is het niet en in echte verliefdheid heb ik geen trek want de afstand is zo'n 18 uur reizen los van de prijs van een ticket. Het is meer het gevoel van met iemand om kunnen gaan zonder op eieren te lopen, alles dat maar gewogen wordt. En het is fijn om te weten dat je nog voor vol wordt aangezien. Het zelfvertrouwen heeft afgelopen anderhalf jaar flink geleden.

Het helpt de gedachten van thuis even weg te zetten. Er relaxer tegenaan te kijken. Tegelijkertijd is een flirt niet te vergelijken met het houden van gevoel.

Ik gun mijn vrouw dat ze dat toch ook gaat zien. De stress eraf kan gooien, over zichzelf kan nadenken, in plaats van maar door te denderen. Ze slaat 2 stations over in mijn beleving, maar het is op dit moment haar keuze. Ik ga niet meer bedelen, ook al is ze nog steeds welkom om de handschoenen weer op te pakken.

Het wordt een dure grap met schulden als gevolg, want er is geen geld. Ik ben niet overtuigd dat ook maar 1 van ons 2 er uiteindelijk gelukkiger van wordt.

Ik voel me nu prima, hoop dat dat in Nederland zich doorzet.

Miss

Miss

17-11-2018 om 07:58

Oké

Zit wat in flanagan.

Laat ik het zo verwoorden, het lijkt alsof ik knok, omdat dit juist de verandering is in me zelf, maar het is eigenlijk meer grenzen stellen, duidelijker zijn omdat hij zichzelf niet goed kan begrenzen en ik hem " weer" (te veel) vrijheid geef. Of hij hem gewoon pakt.

Naja op naar een nieuwe dag. Ik denk dat ik juist de omslag zo goed voel( ik het benoem als knokken) het is alsof ik afkick van oud gedrag ( omdat ik nu anders kijk ) het is juist ook bevrijdend. Maar merk hoe snel oud gedrag er weer in slijt !!
Moet echt mijn koppie erbij houden zodat ik niet steeds terug val in oud gedrag bij mezelf ( die oude waardeloze miss die dit niet heeft gezien, te veel voor lief heeft genomen, de domme gans die niet goed opgelet heeft, man man man wat kon ik mezelf WEER naar beneden halen, het is echt mijn zelfbeeld wat een optatter gehad heeft, me afgewezen voelen )

We spoelen de cassette weer terug naar twee / drie weken geleden toen ging het me zo goed af !!

JJ, dat van je zelfvertrouwen begrijp ik helemaal.
Maar vlucht er idd niet in. Uiteindelijk heb je alleen jezelf nodig om gelukkig te zijn.

Fijn wkd

Hoedan

Hoedan

17-11-2018 om 10:23

Hart onder de riem

Miss en JJ blijf bij jullie zelf! Sterkte.

Hier weer wat downs. Wat dingen die me triggeren en man dendert gewoon door voor mijn gevoel. Niet helemaal waar: achteraf als ik het benoem realiseert hij het zich wel. Maar vooraf of tijdens niet. Ook bepaalde dingen van zijn gedrag vind ik steeds moeilijker mee om te gaan. Omdat daar geen verandering in komt ondanks dat ik telkens benoem dat ik dat moeilijk vind en dat het ervoor zorgt dat ik me ook anders opstel. Andere dingen ook wel overigens, dus dit ligt echt ook bij mij. Man zegt andersom dat hij echt merkt dat ik aan dingen werk. En hij is weer meer betrokken in huis. Dus ik baal dat ik nu zo twijfel. Maar ja.

Hoe gaat het

Hoedan, hoe gaat het nu? Hier ook wel wat dips. Kreeg gisteren het verwijt van man dat ik ook ‘wel eens’ wat eraan mag gaan werken, want hij is toch in therapie en werkt zo hard. Zeker even vergeten dat ik het afgelopen jaar niets anders gedaan heb dan geknokt voor onze relatie terwijl hij nog met zijn kop in de wolken liep. Hij vond het maar vervelend dat ik soms zo onzeker ben, kwam vast door mijn jeugd en ik moest er maar voor in therapie gaan... Nee, dat komt omdat JIJ me een jaar lang hebt voorgelogen en ik daardoor nergens meer op durf te vertrouwen. Niet op mijn eigen intuïtie, niet op de dingen die andere mensen tegen me zeggen,, als je liefde van je leven je zo kan voorliegen, wie kan je dan nog wel vertrouwen! Logisch toch dat ik (af en toe!) onzeker ben, zeker als hij zich emotioneel afsluit. Hij is in therapie aan het leren om meer zijn gevoelens te uiten, wat natuurlijk hartstikke goed is, want dat wegstoppen van alle onvrede heeft geleid tot zijn vreemdgaan. Maar nu komt het er soms wel heel ongenuanceerd uit. Ik merk dat ik daar moeilijk mee om kan gaan. Als hij kritiek op mij heeft die in mijn ogen ongegrond is dan wordt ik echt boos vanbinnen. Dan denk ik, je mag blij zijn dat ik je nog wil, je moet me dankbaar zijn en niet zo negatief naar me doen. Laat me voelen dat je van me houd, in plaats van te zeuren over dingen die ik volgens jou niet goed doe. Moeilijk is dat hoor. Natuurlijk moeten we ook kijken naar mijn aandeel in het geheel, maar heel eerlijk, denk ik toch dat het grootste deel bij hem ligt. Hij heeft nooit zijn ontevredenheid uitgesproken, integendeel, ik hoorde bijna dagelijks van hem hoe goed het ging en zeker als we dan zo’n uitgeblust stelletje zagen in een restaurantje ofzo die elkaar niets meer te vertellen hadden, dan was hij de eerste om te benadrukken dat wij het zo goed hadden. Terwijl hij ondertussen vreemd ging. Dat vind ik zo moeilijk te verkroppen. Dat hij zo in mijn gezicht kon liegen, er zelf steeds over begon (misschien om zichzelf te overtuigen dat het goed ging??). En nu moet ik van hem naar mijn ‘aandeel’ kijken.. want de relatietherapeute heeft gezegd dat een ieder altijd 50% aandeel heeft in de relatie. Hij verwijt mij dat ik dingen niet goed heb aangevoeld.. maar ik ben toch niet helderziend, ik geloofde zijn woorden en voelde me verbonden met hem, we hadden een perfect sexleven, ook daarover maakten we continu grapjes naar elkaar, dat we zo boven het landelijk gemiddelde zaten en dat we zelfs na 26 jaar nog niet van elkaar af konden blijven... hoe had ik dan moeten weten dat er wat mis was.. hoe dan?? Ik worstel daar echt mee, ik wordt er boos en verdrietig van. Van het verraad, het liegen, maar ook het nu met terugwerkende kracht de verhalen veranderen, volgens mij om zijn straatje schoon te vegen en een reden te hebben waarom hij vreemdging.

Duidelijk even een dipje hier dus.. hoe gaat het met de rest van jullie?

juf Ank

juf Ank

21-11-2018 om 22:59

jeetje maar....

'Hij heeft nooit zijn ontevredenheid uitgesproken, integendeel, i'

Dit doe jij ook niet!:

Als hij kritiek op mij heeft die in mijn ogen ongegrond is dan wordt ik echt boos van binnen. Dan denk ik, je mag blij zijn dat ik je nog wil, je moet me dankbaar zijn en niet zo negatief naar me doen.

Van binnen?????
Dan denk ik???????

Gooi dat er eens lekker uit. Maak ruzie.

Eigen aandeel

Ja ja, het eigen aandeel verhaal is me ook herhaaldelijk voor de voeten gegooid.

Al was je de meest waardeloze echtgenote ooit... het was nog altijd zijn keuze om vreemd gaan en zijn keuze alleen.

Hij had ook zijn spullen kunnen pakken en op kunnen stappen of scheiden, of relatietherapie, of met zijn vuist op tafel slaan (figuurlijk dan, hè) en zeggen we gaan redden wat er te redden valt. Maar dat deed hij niet he?

Miss

Miss

22-11-2018 om 06:56

Mamase

Wohw, lekker makkelijk. Jou " de schuld" te geven.

Hij moet niet goed praten wat krom is. Hij nam die keus, dus HIJ is verantwoordelijk.
Net wat Juf ank zegt. Zeg dat eens tegen hem. Maar draai het eens om, dat doe ik dus direct zodra wij het er over hebben. Hoe zou jij het vinden als IK dit gedaan had? Als IK nooit naar je toe was gekomen?
Praat vanuit jezelf, de ik vorm.

Wat herken ik toch weer ontzettend veel. Hier ook zo. Het enige verschil hier is misschien wel dat ik tot het hysterische toe ruzie maak. Verwijten geef. Dat ik me zo machteloos voel en in rouw ben, om mijn huwelijk.
Ik heb " beloofd" dat ik nu probeer eerder te praten. Inplaats van ruzie maken. Maar ik merk dat ik gewoon niet meer normaal kan doen op sommige momenten. Dit heeft wel met het verlies van mijn dierbare te maken. Hierdoor is alles tot het diepst getriggerd en denk ik fuck off. Ik ben verbaasd dat hij nog steeds niet opgestapt is. Ik ben momenteel een andere Miss. Het rouwen doet meer met me dan ik ooit had gedacht. Alsof de klap nu nog harder binnen komt.
Mamase ga er eens vol tegen in. Je hoeft dit niet over jezelf te laten zeggen.

Eerst vond ik het een cadeautje dat ik nog bij hem woonden.
En nu is het : Hij mag blij zijn dat hij nog bij ons mag wonen!
Sorry hier momenteel gigantisch veel boosheid. Vermijd hem zoveel mogelijk. Kan er niets mee momenteel. Hoeveel ik ga hem hou, soms kan ik zijn bloed wel drinken door net wat jij zegt het gelieg, gehuigel, en schoon pa waar ik van ( lettetlijk) kots. Hoe hij mij al die jaren besodemieterd heeft. En ik denk dat ik nu die boosheid op hem op man aan het projecteren ben.

Man wil zo niet meer zijn, naja eerst zien dan geloven. Die praatjes kennen we onderhand wel.

Mamase onthoudt : Jij kon er niets aan doen dat hij vreemdging. Het was zijn keus. Hij sprak af met hen. Hij app te, chatte, vluchten.
Niet jij!
Ik vind het zo knap dat je er zo mee omgaat. Net als zovele hier.
Dikke knuffel voor jou

Bewondering

Soms vind ik communiceren een vorm van toneel spelen waarin je de rol hebt van iemand die van nature zelfverzekerd en zelfs iets wat egocentrisch is. Een dergelijke houding helpt je namelijk bij het verloop van de bespreking; als iemand kalm is, triggrt dit de ander. De ander kan een stille jaloezie gaan voelen voor die ongenaakbare houding die tegelijk ook bewondering oogst.
Een onbeheerste hysterische houding kan juist een averechts effect met zich mee brengen. Dan val je uit je rol als kalme, alles onder controle hebbende levensgezel waar een partner bewondering voor koestert.
Hysterische uitspattingen ondermijnen die beeldvorming; vermijd dergelijke onbeheerste reacties. Want die doen je wankelen terwijl je juist jezelf wilt ontwikkelen tot een vrouw waar anderen, en met name je man, bewondering voor koesteren. Bewonderen en rekenschap mee houden zodat negeren tot het verleden behoort.

Het is minder lastig dan je denkt; toneel spelen is eigenlijk heel makkelijk. Je neemt de rol aan die misschien niet bij je karakter past maar je karakter zit je ook niet in de weg als je aan het toneel spelen bent.
@Miss, vraag eens aan je therapeut met welk trucje je je heftige gesprekken kan indammen. Een discussie is best vaak te omschrijven als een psychologisch spelletje. Misschien heeft de therapeut wat tips om te voorkomen dat je je kalmte verliest en teleurgesteld uit de discussie stapt.
Tip: kies de discussies met beleid; laat sommige twisten voor wat ze zijn want dat laat zien dat je er boven kan staan. Ook dat oogst bewondering bij de ander, en bij jezelf.

Miss

Miss

22-11-2018 om 09:33

Flanagan

Dat is wat ik doe als ik bij de familie van hem ben. Nu er veel geregeld moet worden. Toneel spelen. Gister kreeg ik dat nog te horen van een familie lid. Omdat ik haast niet reageer. Me afsluit. Me op mezelf richt. Alles lucht is. Ik niet eens verdrietig ben om familielid maar om het geen wat er thuis speelt. Man, het handje boven het hoofd van familie lid houdt.
We staan daar zo anders in beide.

Maar thuis barst dan de bom. Tot nu toe is het me twee dagen gelukt in die rustige rol te blijven. Maar mijn buik borrelt. Ben afleiding aan het zoeken. Wil man geen continue pijn doen. Dit heeft met zijn familie te maken. Dat realiseer ik me steeds meer en man staat tussen twee vuren. Maar ik uit me niet daar, omdat ik beloftes gemaakt heb geen ruzie te maken. Alleen thuis.

Ben zoekende naar deze weg. Therapeut zegt dat ik er een muurtje moet creëren als ik er ben. Laat hun hun familie systeem maar oplossen.
Gelukkig hoef ik er over een paar dagen niet meer verplicht heen.

Begrijp jou post. Ik weet dat dit het tussen ons alleen maar erger maakt dus probeer mijn hoofd nu op de lichte, luchtige, vrije miss te focussen. Het is bevrijdend. Dat te denken.

Miss

Miss

22-11-2018 om 09:37

Waar het om gaat is dat:

Schoon pa al een ander heeft. Nu schoonma er niet meer is.

Zo dat lucht op. Wilde het eerst niet delen. Maar het maakt mij woedend. Furieus. En dat kreeg ik even voor ze stierf van haar zelf te horen.
En daar mag ik nu mee door.

Walgelijk.

Miss

Miss

22-11-2018 om 09:55

Flanagan

Dus hoe vind je daar een weg in?

Dat hij nu de zieligerd uithangt. En dat 1 groot toneel spel is.

Ik probeer me vast te houden aan het bevrijdende gevoel dat Truus straks voor hem mag zorgen.

Halleluja, zijn wij er vanaf. Dat probeer ik de hele dag door die gedachtes. Maar het steekt, naar mezelf en naar schoonma. Dat je al in geruild bent en daar worstel ik mee.

Ik weet dat dit nog van korte duur is, ik hem daarna niet veel meer hoef te zien maar nu moet ik me er even door heen slaan.

Ach ja,

Schoonfamilie, praat me er niet van. Ik zie ze zodoende als buurtbewoners die je af en toe ontmoet.
Ik snap het muurtje alleen vraagt een muur ‘onderhoud’ en dat vraagt om waakzaamheid wat weer staat voor negatieve energie. Door hen te zien als buurtbewoners waar je geen binding mee hebt, kan je er ook meer ontspannen in staan.

Binnenkort heb ik een fijn familiefeest bij schoonmoeder. Ik denk dat ik met name een babbeltje ga maken met de andere leden van de koude kant. Net zoals je babbeltje maak met die kennissen waar je een goed contact mee hebt.
Er zijn ook aanwezigen die iets van mij vinden, maar die kennen de andere zijde van het verhaal niet omdat ze daar niet naar geïnformeerd hebben en het kwam hen niet goed uit. Dat is hun gebrek. Net zoals de opmerking over jouw afsluiten. Die gasten snappen niet eens wat ze zeggen. Het komt hen niet goed uit dat je minder verdriet toont.

In het begin sprak ik mijn man over het feit dat zijn moeder tijdens binnenkomst, naar mijn schoenen keek en mij zo een onwelkom entree mee gaf. Maar man had het niet gezien en wilde dit niet bepraten. Ik heb het niet meer geopperd; het was de discussie en negatieve energie niet waard.
Pas later zag dochter hoe ik behandeld werd. Dan gaan de ogen echt open. Langzaam gaan meerdere schellen van de ogen en gaan ze haar ware gezicht zien. Dat ik afstand van haar heb genomen, daar is mijn gezin nu aan gewend. De acceptatie heeft ook een bevrijdende uitwerking.

Door een afstand in te bouwen naar zijn familie, trek ik hem ongemerkt ook mee. Zo staat hij minder dicht tussen twee vuren. Hij zegt het niet, maar ik merk aan hem dat die loyaliteit naar zijn ouders ook zwaar weegt. Ergens heb ik mijn man op sleeptouw genomen, maar dat is het mij waard.

Gemist

Net je post gemist: doe jij even drie stappen opzij voor je je inlaat met de puinzooi van die schoonvader.
Wees blij dat Truus hem aandacht geeft zodat je man daar niet voor benaderd wordt. Het kon dus nog erger; dat je schoonvader op je man ging leunen.

Het is triest dat zijn overleden vrouw zo bedrogen is, maar jij hebt andere prioriteiten.

Miss

Miss

22-11-2018 om 10:57

Even kort, kom er later er op terug

Wohw, wat een narigheid, die koude kant van je!!

Dankje flanagan. Ik begin met die drie stappen. Xxx

Och,

Je gaat daardoor de banden met je dierbaren meer waarderen.

Ik ook

Ik ook

22-11-2018 om 15:42

Herkenbaar

Door schade en schande wijs geworden, krijgt mijn schoonfamilie mijn beste buitenkant. Ik deel niets, toon geen initiatief voor contact, bemoei me nergens mee. Maar om mijn partner het niet moeilijk te maken, niet te dwingen afscheid te nemen of iets dergelijks, doe ik een paar keer per jaar gewoon mee. Gesprekjes over koetjes en kalfjes.

Heeft me echt jaren gekost om zover te komen, maar nu ik het kan, brengt het zoveel rust.

Dat de familie mijn man de hand boven het hoofd hield toen zijn affaire aan het licht kwam, vind ik van alles van, maar het raakt me niet meer. Dat mijn schoonmoeder dementerend is en mijn schoonvader vast vervanging geregeld heeft, vind ik van alles van, maar ik hoef er niets mee.

Neem emotioneel afstand en geef je beste buitenkant. Echt het werkt.

FieneR

FieneR

22-11-2018 om 17:26

Totale herkenning

Ik ben nieuw hier en val er zomaar plompverloren tussen.
Maar mijn mond valt open van de herkenning. Alsof jullie het over mijn man, mijn schoonfamilie en mijn achterdocht hebben.
Ik wil graag ook mijn verhaal delen. Over ontrouw en weer proberen op te krabbelen. En over heel veel twijfels en heel veel woede.
Is het gangbaar daar een 'eigen' draadje voor te beginnen, of is hier aansluiten logischer?

Miss

Miss

22-11-2018 om 18:05

FieneR

Sluit je maar aan. Wat vreselijk dat het ook jou is overkomen...

Vertel... fiene..

Mamase, ik moest vandaag steeds aan jou denken. Hoe is het vandaag?

FieneR,

Ik zou ook geen eigen draadje openen; heb ik zelf ook nooit gedaan. Soms laat ik wat fladders los om een standpunt duidelijk te maken.

Miss

Miss

22-11-2018 om 19:36

Flanagan

Vanmiddag ging het al stukken beter nadat ik je post vanmorgen las. Ik heb even 4 stappen terug gedaan inpl van 3

Ik ook, hele goede. Morgen laat ik alleen de buitenkant miss weer zien. Die gedachte houdt ik maar vast. Afstand bewaren. Denk dat het mij ook jaren gaat kosten. Maar ga mentaal echt afstand doen van hem.

FieneR

FieneR

22-11-2018 om 19:58

In het heel kort

Dank! Ik sluit aan.

Even in het heel heel kort. Twintig jaar getrouwd. Twee pubers waarvan een al uit huis.
Twee jaar geleden barstte hier de bom. Man bleek twee jaar lang een affaire te hebben gehad die op dat moment achter de rug was. Ik was totaal maar dan ook totaal lamgeslagen. Net zo naïef als meer hier. Dit gebeurt bij anderen. Bij mijn man? Uitgesloten! Niet dus.
Twee heel zware jaren volgden. Man eerst uit huis een paar maanden. Toch besloten het samen weer te proberen. Maar wát een strijd blijkt dat.
Heel veel ruzie. Nog steeds eigenlijk. Intensieve relatietherapie achter de rug. Vooral omdat dat voor mij een harde eis was. Wisselend succesvol.
Grote items hier zijn toch nog steeds de pijn en het beschadigde vertrouwen. En het wantrouwen bij mij dat daar uit voortgekomen is. En de ‘absurde controledrift’ die hij van mij ervaart. Daarnaast worstel ik erg met zijn ongelooflijke moodswings en veel te korte lontje. De ene dag is hij de liefste, attentste man mogelijk, om de dag erna te ontploffen om één woord. Gevolg van dat korte lontje is veel ruzie. En dat kost zóveel energie.

Nou ja, dat zijn de grote lijnen. De details volgen nog wel.

FieneR,

Als je op die tijd terug kijkt, zijn er dan momenten dat je liever anders had aangepakt?
Op dagen dat jullie ruzie hebben over bv het controleren, vind je die energie en die actie het waard zoals je die hanteerde? Of zijn er momenten daarbij je tot de conclusie komt, dat je het op een andere manier ook kan aanroeren? Al was het is belang van jezelf.

FieneR

FieneR

22-11-2018 om 21:04

Anders

@flanagan
Zeker zijn er dingen die ik anders zou hebben gedaan. Het controleren is een lastige. Dat wil ik niet, maar komt echt voort uit paniek. Het vertrouwen is zo beschadigd, dat is niet zomaar terug. Het gaat stukje bij beetje echt wel beter, maar het us iets van de lange adem.
Ik zou beslist welminder energie gestoken hebben in het eindeloos proberen uit te leggen hoe dingen voor mij voelen. Steeds weer de woorden zoeken en afwegen voor lange mails, appjes etc. Dat zou ik zeker niet opnieuw doen. Ik zou beslist minder aan hem trekken. Ga je woedend naar boven? Niet een half uur later hem halen en proberen te praten. Maar gewoon ‘Weltrusten, doei, tot morgen’. Misschien had hij dan ook wel veel eerder weer de beweging naar mij toe weer gemaakt. Want die beweging is er. Maar het gaat zó langzaam.

Bobbie

Bobbie

22-11-2018 om 23:18

Niet druk

Ik zou me er niet zo druk om maken hoe jullie reageren, hoe lang het duurt, wat je anders wil doen.
Je zou geen angst moeten hoeven hebben om zijn scherven op te ruimen.
Aan jezelf werken is prima, maar niet aan jezelf werken en continue aanpassen voor hem en zeker niet ten koste van jezelf.
Gewoon voor jezelf. Niet omdat je hem wegjagen zou. Als hij weg wil staat de deur open. Pak niet zijn verantwoording over omdat het een ( zo komt het over) brutaal juffertje Ongeduld is.
Ik vind dat zo verschrikkelijk dat sommige mannen die houding aan durven nemen.

Mari

Mari

22-11-2018 om 23:23

eens Bobbie

"Ik zou me er niet zo druk om maken hoe jullie reageren, hoe lang het duurt, wat je anders wil doen.
Je zou geen angst moeten hoeven hebben om zijn scherven op te ruimen."

Aangeschoten wild zijn door het bedrog en de leugens en dan ook nog eens op je tenen moeten lopen... Nee, laat hij maar zijn best doen om er wat van te maken.

Miss

Miss

23-11-2018 om 07:44

Ik ben er echt een ander mens door geworden.
Het goed gelovige in de mens verloren, en het niet meer geloven van mensen" en of sprookjes"
Zoals ik het omschrijf naar mijn eigen man.
Het heeft iets onherstelbaars met mij gedaan. ( dit is wat Ik steeds bedoel dat ik niet begrijp dat HIJ nog blijft)

Ik maak van mijn hart geen moordkuil meer, maar goed belofte naar schoonmoeder houdt ik in ere.

De rest kan me na volgende week niets meer schelen. Mag man zelf zijn familie systeem opknappen. Na alle verplichtingen.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 08:44

Afgenomen

Dat wat jij omschrijft van dat je echt een ander mens geworden bent, dat is zo herkenbaar.
En dat neem ik hem na twee jaar ook nog steeds het meest kwalijk. Hij heeft me zoiets belangrijks afgenomen. Hoe hard ik (soms) ook samen verder wil in een huwelijk 2.0, ik zal niet alleen hem nooit meer blind vertrouwen, ik zal nooit meer iemand blind vertrouwen. Want als hij of all people me dit al aan kan doen...
Ik had niet gedacht dat ik na twee jaar, ondanks therapie en heel veel praten, nog zó vast zou zitten in boosheid daarover. Maar het is wat het is. Mijn psycholoog noemt het een trauma en ik denk dat dat de juiste term ook wel is.

Succes met je schoonfamilie. Ik zal het draadje even terug lezen want ook mijn relatie met mijn schoonfamilie is er sinds onze crisis niet beter op geworden. Ik heb ze in mijn diepste wanhoop toen om hulp gevraagd, maar ze hebben niets gedaan. Trokken zich terug. Pas nu het hier, voor de buitenwereld, weer wat gestabiliseerd lijkt, komen ze ineens weer tevoorschijn. Een van de pijnlijke ervaringen.

Hoedan

Hoedan

23-11-2018 om 08:56

Hier ook

Heel herkenbaar. Dat er toch iets onherstelbaar kapot is gegaan. Het vertrouwen. Daarvoor in de plaats wantrouwen. Nooit gehad. Heel lastig. En soms kijk ik naar mezelf en zie ik een zuur persoon die in de slachtoffer rol hangt. En zo wil ik niet zijn!!
Maar dat geschonden vertrouwen. Die gekwetstheid. Dat hij of all people...... en dat heeft ongetwijfeld ook te maken met waar ik vandaan kom. Dat leer ik in therapie ook en ben heel hard aan het werk met mezelf.
Maar heel eerlijk: als er geen kinderen waren: dan was ik nu weggeweest. Op dit moment geef ik het tijd voor de kinderen. Ik ben niet stabiel. Man werkt ook hard aan zichzelf. Dat geeft me voldoende rust om nu geen ingrijpende beslissingen te nemen. Maar het is soms zo moeilijk. En ik ben nu voor het eerst sinds alles (half jaar ongeveer dat bom barstte) echt zo boos. Die emotie komt er nu pas uit.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.