Relaties Relaties

Relaties

Miss

Miss

03-11-2018 om 23:05

Verder na ontrouw deel 5


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
FieneR

FieneR

23-11-2018 om 09:09

Zuur

Alsof ik mijn verhaal lees. Dat niet zuur willen zijn, (En tel daar qua smaak bitter gerust bij op) maar het niet kunnen voorkomen.
Ik leer in deze periode erg veel over mezelf en niet alleen tijdens de therapie die ik gehad heb. Dat het mogelijk is zo ontzettend boos op iemand te zijn en tóch zoveel van iemand te houden dat je blijft. Ik had dat van te voren nooit gedacht. Ik had sowieso niet gedacht dit ooit met hem door te maken, maar dat ik dan ook nog zou blijven?? ‘Geen haar op mn hoofd’, had ik tien jaar geleden gezegd. Maar de praktijk blijkt weerbarstig.

Rustiger

Hier weer wat rustiger, hebben wel goed gesprek gehad waarin ik rustig kon blijven, merk wel dat als ik emotioneel wordt (wat ik zelf heel logisch vind dat dat gebeurd) dat hij daar veel moeite mee heeft. Hij denkt meteen dat die emotie ‘voor altijd’ is. Daarom heb ik ook wel afgeleerd om die boosheid er uit te gooien, als ik dat laat zien dan schrikt hij zo dat hij meteen weg is. 1x heb ik mijn poot heel stijf gehouden (hij wilde weer contact met Truus, gewoon als vrienden en vond het maar belachelijk dat dat niet mocht van mij). Toen zijn we een week uit elkaar geweest. Ik merk ook net als Hoedan dat de boosheid nu eigenlijk pas komt. En dan vooral over dat ik niet genoeg mijn best zou doen, dat is echt een dolk in mijn rug. Ik heb het afgelopen jaar grotendeels alleen gevochten, pas sinds een paar maanden is hij ook veranderd. Dat ik nu even een stapje terug doe omdat ik helemaal stuk zit vind ik dus eigenlijk wel logisch. Het is nu even aan hem.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 10:24

stapje terug

Natuurlijk is het logisch dat je een stapje terug doet als je helemaal stuk zit. Je kunt helemaal niet anders wil je er zelf niet aan onderdoor gaan.
Wat ik afgelopen periode heb geleerd is dat dát vaak de momenten zijn dat er bij hem iets in beweging komt. De paar keer dat ik hem zei dat ik NIET wilde praten over een incident, maar bijvoorbeeld naar boven ging en juist hem aan lot over liet (ik ben ook weleens een nacht naar een hotel gegaan trouwens) waren de momenten dat hij ineens in actie kwam. Meestal gaat het omgekeerd namelijk, is hij de terugtrekker.
En niet meer dan logisch natuurlijk dat je je poot stijf hebt gehouden wat betreft het contact met zijn Truus. Die discussie hebben we hier ook ooit gehad en ook hier drong wat mij betreft veel te laat het besef door dat helemaal geen contact meer de enige optie was. Dus óók geen verjaardagsfelicitatie via Facebook (maar haar direct verwijderen) geen enkel app'je (ook niet uit vriendschappelijke interesse, wég met dat nummer). Ik heb haar destijds een beheerste maar vileine brief geschreven en ik stond er op dat dat het allerlaatste contact was, maar dat is nogal een strijd geweest.
Ik word er soms zo moe van dat elk stapje in het proces zo'n enorme strijd is. Alsof elke vanzelfsprekendheid opnieuw veroverd moet worden.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 10:30

leeftijd?

Ik ben trouwens wel benieuwd naar de leeftijd van jullie mannen tijdens de periode van ontrouw. Die van mij was 46 toen het begon.
Van wat ik om me heen hoor zijn er zó ontzettend veel stellen die dit soort ellende overkomt met mannen die zo tussen de 45 en 55 zijn, na een jaar of 20 samen te zijn geweest. Zó ellendig klassiek. Het woord midlifecrisis krijg ik bijna mijn mond niet uit, omdat ik het associeer met een zogenaamd grappig cliché van mannen die ineens een motor aanschaffen enzo. Maar dit wat mij, en anderen, overkomen is, is zó veel pijnlijker.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 10:49

Welkom Fiene

Ik ben net als jij al wat verder in het proces. Wel een iets ander verhaal, man wilde al scheiden toen er nog geen ander in beeld was, voor mij en de hele wereld out of the blue. Hij bleek al jaren niet gelukkig, maar had dat aan mij verteld. Na die eerste bom volgden 1,5 jaar twijfel, twee doorstarts, beiden een tijd uit huis geweest, man heeft maanden doordeweeks bij zijn werk in een appartement gezeten en in het weekend thuis. Dat was slopend. Toen uiteindelijk toch de beslissing tot scheiden, hij bleek toen een ander te hebben, wat ik las hoorde toen we zouden gaan tekenen. Man twijfelde toen weer, het voelde toch niet goed, scheiden. Net in die tijd raakte onze oudste in een diepe crisis. Dat samen zorgde ervoor dat man toch voor het gezin koos en het nog een keer echt, serieus, met mij wilde proberen. Dat ik al die tijd hard aan mezelf had gewerkt, en ook echt veranderd was, dat ik overeind gebleven was, hoe ik me had opgesteld bij die scheiding die ik niet wilde en het feit dat ik nog steeds vond dat onze relatie de moeite waard was gaf hem het vertrouwen dat we ons huwelijk opnieuw konden uitvinden. We zijn nu weer 1,5 jaar verder, dus 3 jaar sinds zijn mededeling. En ik kan nu met overtuiging zeggen dat het goed gaat met ons, heel erg goed zelfs.

Wat voor ons belangrijk was is inderdaad dat hij direct met Truus heeft gebroken. Compleet. Was nog lastig, want ze was een goede vriendin en behoorlijk verweven met ons leven, vooral dat van man. Maar hij snapte zonder dat ik daar iets over heb gezegd dat dat noodzakelijk was. Ook (vooral?) voor hemzelf, zodat zijn verliefdheid zou kunnen doodbloeden. Dat heeft uiteindelijk wel een jaar geduurd. Vond ik erg moeilijk, dat snap je. Maar ze is nu uit zijn systeem, en ik zit er weer stevig in!
We hadden ook een erg goede relatietherapeute (EFT, misschien ook alsnog wat voor jullie?) die vooral man hielp met zijn emoties. Hij is ook nog verschillende keren alleen bij haar geweest om zichzelf beter te leren kennen en begrijpen.
En, heel belangrijk, we hebben het zelden gehad over alsnog uit elkaar gaan. We hebben onszelf een doel gesteld, namelijk bij elkaar blijven en dan ook nog omdat we graag bij elkaar zijn, niet voor de kinderen of zo. En daarom hebben we doorlopend gefocust op het positieve. In elkaar, in wat we samen hebben, in ons gezin, in onze groei. Want wat je aandacht geeft groeit. Gebruik dat gegeven wijs.

Wij zijn er allebei betere mensen van geworden. En we hebben een betere relatie dan ooit. Op alle vlakken. Daardoor groeit mijn vertrouwen in hem. En in mijzelf, want het doet inderdaad ook veel met je vertrouwen in jezelf. In je beoordelingsvermogen.

Mijn man is een bijzonder exemplaar, dat wist ik al, maar dat is weer flink bevestigd na al jullie verhalen. Hij is nooit boos op mij geweest en begreep prima waar mijn boosheid maar vooral verdriet vandaan kwamen. Niet dat hij er wat mee kon, maar samen hebben we daar onze weg wel in gevonden. Ik spreek uit wat ik nodig heb van hem, en dan komt dat uiteindelijk wel. We hebben geduld met elkaar en we willen elkaar graag begrijpen. En we kunnen sorry zeggen tegen elkaar als we toch eens uitende bocht zijn gevlogen.

Ik hoop dat jullie er ook allemaal samen uit komen.

Bobbie

Bobbie

23-11-2018 om 10:51

Hoedan

"in de slachtoffer rol hangt. En zo wil ik niet zijn!!"

Als we dat woord én de woorden "blijven hangen" nu eens verbannen uit alle relatiegerelateerde rubrieken?
Je bént slachtoffer van een trauma.
Daar hoort alles bij wat je nu meemaakt. Alles.
En heb je er hulp bij nodig maar vlot het niet? Dat kan ook gebeuren. En dat mág.
Je moet niets, je mag alles.
Je zegt tegen iemand met een gebroken been toch ook niet: en nu even doorlopen.
Of tegen iemand met diabetes: nou weer normaal eten alsjeblieft.

Jouw trauma, zijn beslissing. Jij moet dealen met de gevolgen van zijn beslissing, hij nog niet voor de helft, jij voor allebei.
Heel zelf. Richt je op jezelf en laat de kleuter maar kleuteren tot hij volwassen gedrag met daarbij behorend geduld en inlevingsvermogen kan vertonen.
Zijn kwartje moet vallen maar dan moet ie wel een kwartje hebben.

Moet nu weg, als het onduidelijk is reageer ik later terug.

Een positieve kijk

Natuurlijk baal ik dat die gebeurtenissen zo uit het niets op mijn pad kwamen. Maar ik zie ook een positief punt. Daarom vroeg ik al eerder aan FieneR wat ze anders zou doen als ze terug keek. De onzekere tijd heeft mij wel veranderd; minder vanzelfsprekend meer afwachtend meer ook stilstaand wat ik nodig heb. Ik ben blij met deze waardevolle veranderingen. Ookal zijn ze door een harde les binnen gekomen.
Ik ervaar het als een vernieuwing van mijzelf, als een grote schoonmaak waarbij ik weer tot zijn recht komt.

Ik snap Bobbie. Ik bedoel niet dat we rekening hebben te houden met de gevoelens van je partner. Eerder dat je rekening gaat houden met je eigen gevoel; het tot 10 tellen om jezelf te tijd te geven of je het wel een discussie waard vindt of dat je de mening, commentaar, actie negeert en bij degene laat ipv je hoofd er over pijnigen.
Ik heb de tijd ervaren als een niet alles naar je toe trekken-periode. Laten ze hun eigen boontjes maar doppen. Ze weten goed dat ze fout zaten; laten ze zelf naar dealen met hun geweten.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 11:52

Dank Pennestreek

Dank voor je verhaal. Heel fijn om je, uiteindelijk positieve, verhaal te lezen. Prachtig hoe jullie je huwelijk 2.0 weer op hebben weten te pakken. Veel bewondering voor je kennelijke vastberadenheid en kracht om niet op te geven. En zeker ook voor het geduld van je man. Dat is zo te lezen essentieel geweest in de weg naar herstel.

Misschien lijkt mijn verhaal negatiever dan het is hoor, want wij zijn ook nog samen en dat is ook bij ons niet een beslissing die (alleen) vanwege de kinderen gemaakt is.
Ook hier waren al best strubbelingen en aarzelingen voor de bom barstte toen er twee jaar geleden een Truus bleek te zijn. Alleen is mijn beeld daarin heel erg vertroebeld. De twee jaar ervoor toen zonder mijn weten die affaire op de achtergrond speelde, waren tussen ons vreselijk. Heel veel irritaties, onbegrip en ruzies en met regelmaat heb ik in die periode overwogen een punt achter ons huwelijk te zetten. Man kreeg in die periode een baan wat verder van huis en we hebben toen (net als jullie kennelijk) gekozen voor een time-out waarbij hij tijdelijk in een appartementje in de buurt van zijn werk zat.
En toen hij daar eenmaal zat, gebeurde er ineens heel veel tegelijk. We misten elkaar vreselijk en besloten na een paar weken allebei dat we dit helemaal niet zo wilden. Net op het moment dat we plannen begonnen te maken voor een herstart, barstte de bom en ontdekte ik van het bestaan van de affaire. Die was op dat moment al een paar weken voorbij wat voor mij toen verklaarde waarom hij zijn blik ineens weer op mij kon richten.
Dat was in elk opzicht een vreselijke tijd. Elkaar missen, maar hem bij vlagen ook bijna haten. Puzzelstukjes die ineens op hun plek vielen over de twee jaar ervoor, maar ook een heleboel nieuwe vragen en aarzelingen.
We zijn toen toch een tijd apart gebleven, ook omdat hij weer begon te aarzelen. We hebben toen ook een traject EFT gedaan, maar achteraf was hij daar echt nog niet klaar voor. We zijn daar ook min of meer weggestuurd met de boodschap dat hij eerst de keuze moest gaan maken voor het weer wíllen verbinden. Maar man bleef aarzelen over wat hij u eigenlijk wilde. Niet alleen met mij, maar met ongeveer alles in zijn leven. Achteraf denk ik dat hij op dat moment ook gewoon liefdesverdriet had (zij heeft er een punt achter gezet, ook nog steeds voor mij wel een pijnpunt) maar daar wilde ik toen absoluut niet aan.
Na een half jaar heb ik hem onder druk gezet omdat ik die onzekerheid echt niet langer trok. Nu thuiskomen en hard werken aan een relatie 2.0 of plan B en een scheiding in gang zetten. Hij heeft toen gekozen voor de eerste optie.
We zijn opnieuw, bij een ander, in therapie gegaan (een intensieve vorm van EFT en losse gesprekken) en doen allebei hard ons best. Veel dingen gaan beter. De intimiteit is terug, de intentie om er samen iets van te maken is er steeds nadrukkelijker en we durven weer plannen te maken. Maar problemen zijn er ook nog genoeg. De vertrouwenskloof overbruggen blijft lastig en geeft nog veel conflict. En mijn man is, anders dan die van jou duidelijk, bepaald niet het toonbeeld van geduld. Hij heeft een enorm kort lontje en kan soms van één woord of gebaar al compleet ontploffen. En dat gebeurt gewoon nog veel te vaak. En dat maakt dat ik me niet altijd even 'veilig' voel in de relatie. Het is nu misschien wel die wispelturigheid waar ik het meest last van heb.
Om een voorbeeld te geven.
Drie weken geleden was het precies twee jaar geleden dat bij ons de bom barstte. Ik heb hem voor die tijd gezegd dat ik dat ik worstel met die beladen datum en dat ik graag zou willen dat hij dat op een of andere manier aanpakt door er voortaan ook een positieve herinnering aan te hangen. Dat heeft hij top opgepakt. Die middag kreeg ik schuchter een pakje met een kaart. Er bleken twee nieuwe trouwringen in te zitten. Voor aan de andere hand, als symbool voor een nieuwe start. Superlief natuurlijk. Maar dan kan hij twee dagen later net zo makkelijk tijdens een ruzie over die trouwringen zeggen dat hij dat nooit had moeten doen, dat het toch maar een loze symboliek is waar ik veel te veel aan hecht etc. etc. En juist die onvoorspelbaarheid, vind ik zó moeilijk.

Nou ja, ik ben lekker lang van stof.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 11:53

Zo eens met Bobbie

Inderdaad, jouw trauma, jouw tijd om daar overheen te komen/mee te leren leven.
Maar, dat gezegd hebbende: ik heb mezelf ook regelmatig hartig toegesproken, omdat ik ook geen zure, bittere vrouw wil zijn. En echt niet omdat dat niet aantrekkelijk is, maar omdat ik zo niet wil zijn. Zo ben ik niet, dat maakt de situatie van me. En ik was nou net zo trots op mezelf aan het worden, dat zure en bittere deed dat teniet. En ik wil niet zo’n moeder zijn. Ik wil vrolijk en opgewekt en sterk zijn.
Ik heb gemerkt dat toneelspelen helpt. Net als dat glimlachen je humeur verbetert. Gedraag je anders en je voelt je anders. Werkt niet altijd, en het is zeker ook heel belangrijk dat je je gevoel niet wegduwt, maar soms raak je in een negatieve spiraal en daar uit komen deed en doe ik vaak door me anders te gedragen.
Is dat een beetje wat jij ook bedoelt, Hoe dan?

Ik zou wel in gesprek blijven/gaan met je man, op een moment dat het goed gaat, om dan uit te leggen wat jij nodig hebt, en wat hij kan doen om jou te helpen. Ik weet van mijn man dat hij niet wist wat hij moest doen op momenten dat ik boos of verdrietig was, of het niet meer goed zag komen. Hij reageerde dan of niet, of bot. Want hij had al 100 keer sorry gezegd en wat wilde ik nou nog meer? En als ik het niet meer trok, ja, nou, dan wist hij het ook niet meer. Waardoor ik weer bozer of verdrietiger werd. Het heeft lang geduurd, maar we zijn er nu uit hoe we dat soort dingen aan moeten pakken. En dat voelt zo goed! Daarom dus mijn advies om op een rustig moment te bespreken hoe jullie uit die negatieve situaties kunnen komen. En wees concreet, mannen vullen niet in, dat doen wij 😉

Mari

Mari

23-11-2018 om 11:54

Flanagan

Je zegt vaak hele verstandige dingen, maar toch kan ik niet helpen dat als je dit schrijft:

" Eerder dat je rekening gaat houden met je eigen gevoel; het tot 10 tellen om jezelf te tijd te geven of je het wel een discussie waard vindt of dat je de mening, commentaar, actie negeert en bij degene laat ipv je hoofd er over pijnigen.
Ik heb de tijd ervaren als een niet alles naar je toe trekken-periode. "

dat ik dan denk: Maar Flanagan, je hebt niet meegemaakt dat je man vreemdging, het zal ongetwijfeld als verraad hebben gevoeld dat hij niet voor jou opkwam in zaak met zijn moeder maar het is echt zo anders als je bijvoorbeeld aan het zoenen bent en je een pijl treft je hart of je buik omdat hij ook met haar zo gezoend heeft, en misschien nog fijner en lekkerder. Dat je dan niet anders kunt dan in huilen uitbarsten en eigenlijk wilt dat hij het huis uit loopt omdat je zo in iets intiems van jullie tweeën en het onlosmakelijk daarmee verbonden vertrouwen bent geraakt. Ik weet dat ik het al eerder heb gezegd en ik wil niet het ene leed naast het andere leggen, maar vreemdgaan en bedrogen worden op intiem gebied heeft nu eenmaal een heel eigen dynamiek waar verstandig je mond houden misschien wel je eigen gevoel volkomen ontkent. Geen discussie waard? Als jij tot in het diepst van je vrouwelijke ziel bent getroffen? Lijkt me over je eigen gevoel heen stappen ten bate van de lieve vrede. De tijd als een 'niet alles naar je toe trekken periode' ? Maar bij vreemdgaan gaat het ook over jouw lijf, jouw intieme leven dat gekwetst is. De man die bij je binnenkomt (letterlijk en figuurlijk) is ook bij de ander binnen geweest. Gewoon een heel andere dynamiek die je veel minder makkelijk (ik heb ook veel met schoonfamilie perikelen te maken gehad) naast je neer gelegd kan worden.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 12:03

Fiene

Dat zou ik ook niet trekken denk ik. Mijn man is nooit emotioneel, altijd rationeel en analytisch, en dat is ook wel eens (erg) lastig, vooral omdat hij zich daardoor heel moeilijk in mijn emotionele persoontje kan verplaatsen.
Maar zulke ondermijnende uitspraken, nee, dat kan echt niet. Ziet jouw man zijn eigen aandeel in het mislopen van jullie relatie? En heeft hij dat gedrag bij kunnen sturen? En kun jij dat? Is essentieel als je een kans wil hebben om alsnog samen weer gelukkig te kunnen worden.
Heb je het boek Houd me vast? Ik ben van plan dat toch weer eens samen door te nemen, onderhoud plegen zeg maar. Want op dit moment doen we niet heel veel meer, en daar word ik wel weer een beetje onzeker door. Zijn we al waar we moeten zijn, of moeten we nog verder willen we het goed houden? Stilstand is achteruitgang, zeg maar. Ik durf actief werken aan de relatie nog niet los te laten, want hoe weet ik dan dat we nog goed gaan? Ik dacht 3 jaar terug ook dat het goed zat...

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 12:07

Oh, Mari, die komt wel binnen 😢

Ik merk dat ik dat stukje heb weggeduwd. Het voelde voor hem ook niet als vreemdgaan, omdat we al zo lang in het proces zaten. Dat het voor mij anders voelde snapt hij nu wel, misschien kunnen we daar samen nog wel stappen in zetten nu.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 12:48

Houd me vast

Ja, dat Houd me vast- boek hebben we. Dat is ook wel zo'n beetje de basis van de EFT-therapie.
Ik heb zelf ook erg veel gehad aan het boek The State of Affairs, rethinking infidelity van Esther Perel. Ik heb het als luisterboek geluisterd en vaak liepen de tranen me over de wangen van herkenning en inzicht.

Ook haar podcasts, sessies relatietherapie waarbij je meeluistert met andere stellen, vond ik heel indrukwekkend.

FieneR

FieneR

23-11-2018 om 12:59

Mari

Die pijl in je hart...dat omschrijf je zó treffend.
Zo'n flits van pijn die voor totale paniek zorgt, op de meest onverwachte momenten en die zorgt voor een totale omslag in emotie.
Inderdaad, tijdens een kus. Of tijdens een moment dat je fijn op de bank ligt samen met een wijntje en een film. En dan ineens die helse vlam. 'Heeft hij met haar...'. En dan is het tranen en pijn. En onbegrip van hem want hij kan daar niks mee. Ook niet na 100 keer uitleggen.

Mari

Mari

23-11-2018 om 13:07

FieneR

Ik denk dat niemand die het niet zelf heeft meegemaakt kan begrijpen hoe het je kan overvallen. Hoe het best aardig kan gaan tussen twee mensen na het vreemdgaan, vaak na veel innerlijk werk van de bedrogene... maar hoe je toch voelt dat je eigenlijk om die pijn heen aan het leven bent. Je vindt dat je je er over heen moet zetten. Je houdt immers echt van hem, je wilt samen verder... En dan ineens als een dief in de nacht, inderdaad als je kwetsbaar bent, doordat er juist iets liefs is, ( zoenen of wat je zegt, op de bank met een wijntje) baf: oh ja dat was er au au au.

De meesten kennen mijn verhaal hier wel zo'n beetje: ik ben er mee gestopt omdat ik de pijn bleef houden. En omdat mijn ex een stoornis heeft die het nog ingewikkelder maakte.

Sterkte voor jou

Mari

Mari

23-11-2018 om 13:09

foutje

vaak na veel innerlijk werd van de bedrogene

moet zijn

vaak na veel innerlijk werk van de bedrogene.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 13:11

Twee verschillende dingen

Kijk, dat hij niets kan met jouw pijn en verdriet en woede, dat kan ik nog begrijpen. Maar van onbegrip begrijp ik dan weer niets .

Kun je niet met hem afspreken dat hij op zo'n moment jou gewoon alleen maar vasthoudt? Het goede tussen jullie benadrukt? Zegt dat hij van je houdt? Gelukkig is mijn man bereid om alles te doen wat ik maar nodig heb. Maar dat moet ik dan wel concreet maken. Dus dat is voor mij weer een goed moment om daarover na te denken. Wat heb ik van hem nodig? En waarom? Welke pijn speelt er nu precies op? En wat zijn mijn gedachten daarover? Kloppen die wel?

Bij ons zijn dat soort moment nu vaak aanleiding om weer dichter bij elkaar te komen. Omdat we dan weer de diepte in kunnen. Wel op het moment dat de emoties weer een beetje gezakt zijn. En ik moet natuurlijk ook hem niet wegduwen als hij zijn arm om me heen wil slaan, zoals ik had gevraagd. Lukt misschien niet altijd direct, maar dan toch altijd wel in tweede instantie. Probeer ook van die momenten iets positiefs te maken.

Buiten seks om

Mari, je hebt eerder aangegeven dat jullie niet samen leefden en volgens mij waren er ook geen kinderen. Als je een gezin hebt, en samen woont, zijn er andere triggers die door het wantrouwen in korte tijd kunnen omslaan in kwetsende discussies waarbij oud zeer als nieuw binnen komen. Genoeg momenten die niets met seks te maken hebben maar die je wel doen afvragen of er nog wel een toekomt is of dat je gelukkiger zou zijn als je niet meer tegenover elkaar hoeft te zitten of in bed naast elkaar liggen, ruggen naar elkaar toegedraaid. Periodes dat je niet eens aan seks wilt denken.

Maar op de momenten waarop je je vrouw wenst te voelen en sterke behoefte hebt aan seks, pure lust, en de behoefte aan het ontspannende gevoel door klaar komen ( stomme uitdrukking eigenlijk), en het je eigenlijk niets eens uitmaakte of je seks hebt met je man of een gigolo, kan het gebeuren dat die unieke band met elkaar er minder toe doet.

Het kan dat de ene zich geremd voelen tijdens seks vanwege de herinnering aan die andere ‘opening’ ( sorry voor de groffe verwoording) of borsten, maar die hoeft voor een ander niet zo te leven. Niet iedereen laat zich daardoor blokkeren.
Als ik mij rot voelde, liet ik mij eerder blokkeren door de leegte aan het ontbreken van steun en onvoorwaardelijke liefde. En de slordigheid en achteloosheid waardoor een gezin meegesleurd werd in die crisis. Zo heeft ieder zijn pijn.

Trouwens, geldt voor mij dat zowel mijn man als ik hebben voor we elkaar leerden kennen, intiem waren geweest met een ander. Ik zie het lichaam van mijn man zodoende ook niet als iets eigens; de relatie wel. Ik zou het hem wel kwalijk nemen als hij naast mij, intiem zou zijn met andere vrouwen. Dan zou hij eerst met mij moeten breken want ik zit ook niet te wachten op een soa of andere naweeën.

Ik denk dat ik momenteel mijn gezin, waarin mijn man een onderdeel van is, meer lief heb dan mijn relatie.

Flanagan

Weet je, ik lees hier mee in deze draad, vraag me soms af waarom.. Ik zit zelf namelijk niet in deze situatie. Wel heb ik een man die nog bij mij is, maar zegt dat onze relatie een foute beslissing was en meer erge dingen. (Eerst even waarom ik meelees, op de een of andere manier leer ik er wel van, misschien vooral van hoe sterk jullie in je kwetsbaarheid toch vaak zijn en ook van hoe het jullie lukt om elkaar te helpen)

Maar Flanagan, even aan jou gericht, hoewel ik ergens de pijn die ik heb in mijn (andere) situatie, wel soms kan vergelijken met pijn hier, wel soms herkenning zie, besef ik heeel goed dat als er bij mij vreemdgaan zou bijkomen, het nog weer heeeeel anders zou voelen. Ik denk dat het wel recht doet aan dit onderwerp om dat ook te beseffen.

Mari

Mari

23-11-2018 om 20:02

Flanagan

Dat wat Thera zegt, " Flanagan, even aan jou gericht, hoewel ik ergens de pijn die ik heb in mijn (andere) situatie, wel soms kan vergelijken met pijn hier, wel soms herkenning zie, besef ik heeel goed dat als er bij mij vreemdgaan zou bijkomen, het nog weer heeeeel anders zou voelen. Ik denk dat het wel recht doet aan dit onderwerp om dat ook te beseffen."
dat bedoel ik.

Leeftijd

Mijn man was 47 toen hij zijn affaire begon. We waren op dat moment 25 jaar samen. Wat mij betreft echt wel een MLC cliché verhaal.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2018 om 21:56

Hier ook zoiets

Man was 49 toen hij besloot te willen scheiden. We waren toen 27 jaar samen. Ook inderdaad ontevreden met het leven in het algemeen, terwijl er zoveel was om blij mee te zijn. Ik heb wel eens gedacht dat dat het probleem misschien was, te weinig hobbels in het leven. Je gaat bij tegenslag toch meer waarderen wat je wel hebt...

Hier iets jonger

Mijn man was 38 toen het speelde. Waren 17 jr samen waarvan 5 jr getrouwd en een zoontje van 3. Dus hier nog net niet in de midlifecrisis denk ik maar meer in de tropenjaren die niet soepel zijn verlopen
Veel stress om zwanger te worden, stress tijdens zwangerschap en operaties die volgden de eerste 2 jaar. Daarna nog een miskraam en tel daar financiële problemen bij op. Al bij al had ik een burn-out/depressie te pakken waar mijn man niet goed mee om wist te gaan...
Dus ik denk dat hij vooral gevlucht is voor zijn eigen stress.

Maar goed op dit moment doet hij enorm zijn best. Maar dan vooral op zaken als veel voor zoontje er zijn, thuis helpen en hij heeft een andere baan gezocht waardoor het financieel weer stukken beter zal gaan. Qua gevoel liggen we nog niet op 1 lijn en kan ik idd ook regelmatig in 1 keer omslaan qua humeur doordat de pijn me dan overvalt. En dan krijg ik te horen (wat ik hier meer lees) nou is het wel klaar he, ik doe zo mijn best. Soms denk ik klopt maar regelmatig mis is ik dan even die arm. Soms is deze er zeker wel hoor, maar ik voel dan vaak weer druk voor meer. Zijn behoefte is iets hoger dan die van mij op dit moment zeg maar En hij is wel van mening als we het vaak doen dat het dan wel goed zit... daar mist hij even een afslag als het aan mij ligt. Dus ook wij zijn er nog niet. En we zijn veel aan het verwijten geweest laatste tijd. Maar afgelopen weken gaan wel oké gelukkig. Ik zit alleen enorm met mezelf in de knoop. Heb nu 2x EFT therapie gehad. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet denken. Ik had gedacht dat daar heel veel pijn/verdriet naar boven zou komen. Maar de therapeute raakt nog niet de punten waar het zit denk ik. Maar goed ga het nog paar x proberen.
Een hele belangrijke voor mij is of ik ooit nog voor een tweede kindje wil gaan met alle stress daar omheen... ik ben zo bang dat we dan weer terug gaan vallen. Maar het is altijd mijn wens geweest! Ik zou het zo graag willen

Leeftijd

Ja, hier was man 43 toen het allemaal begon. Nu inmiddels aantal jaar verder en 26 jaar “samen”.

Behalve dat bij mijn man Ptts en nog een aantal zaken werden vastgesteld heb ik me vaak afgevraagd of het niet een “gewone” midlifecrisis was. Alles wijst zo in die richting. Man voelde zich ongelukkig, daar is Truus, soul mate of in ons geval dream girl. Hij die totaal niet weet wat ie nou aan het doen is, de schuld van het ongelukkig zijn en het ongelukkige huwelijk (vond ik niet, we hadden het goed als gezin, maar goed) bij mij neer legt en nu de ravage ziet wat ie heeft aangericht.

Bij de psychologen wordt daar niet over gesproken want een midlifecrisis is geen officiële diagnose

Hij kruipt uit zijn tunneltje, heeft jarenlang van andere vrouwen kunnen genieten en ik zit zwaar getraumatiseerd op de bank. En ook ik krijg de vraag wel eens of ik me prettig voel in mijn slachtofferrol aangezien ik er zo lang in blijf hangen. Maar goed, hij had lol en ik zat vorige week bij de spoedeisende psychiatrie.

jota

jota

24-11-2018 om 11:48

Actief werken aan relatie

Sorry, kom als meelezer even inbreken want werd wat getriggerd door dat 'actief (blijven) werken aan relatie'.
Ik ben dan geen man maar ik heb hoe dan ook een hekel aan ge-therapie etc.
Acoord, als ik vreemd zou gaan (niet aan orde, maar voor de goede orde, een ex is ooit wel vreemd gegaan dus weet wat het is) dan zou ik heus wel door stof kruipen en mijn bijdrage leveren, zelfs als dat therapie zou betekenen of zelfhulpboeken doorworstelen.

Maar niet eindeloos!!
Actief blijven werken, prima. (liefst niet nonstop, er zijn ook nog andere dingen in het leven)
Maar dan gewoon samen dingen doen, samen genieten van dingen, plezier maken, vrijen, reizen, what ever.

Ik ben zelf ook een nogal emotioneel persoon met hier en daar (wie niet?) issues. Daar val ik soms partner mee lastig maar probeer daar vooral mezelf mee te plagen. Het is toch voor en van mezelf?
Mijn partner heeft heus een hoop minpuntjes maar gelukkig valt hij me nooit lastig met een hoop gedoe. Ik zou er snel klaar mee zijn!

In ieder geval lijkt me ruimte minstens zo belangrijk om een relatie goed te houden.

Hoedan

Hoedan

24-11-2018 om 13:44

Leeftijd

Man was 49. We zijn ruim 20 jaar samen. 3 kinderen. Nodige dingen meegemaakt samen. Alle verschijnselen van MLC. Achteraf zeker. Alles was mijn schuld. Terugtrekken uit gezin, terwijl hij enorme gezinsman en geweldige vader was en gelukkig weer is nu.
Hier speelde ook dat er veel aan het veranderen was het jaar voor de affaire. Beiden een andere baan. “Gedoe” omtrent kind.
Dus echt BV gezin. En daar was ineens, of nou ja ineens. Mijn man is zich gaan “oriënteren” op een datingsite.... en daar was ineens die ongebonden vrouw. Waar geen sleur en geen gezin was. Die klaarstond...dus behoorlijk klassiek.
Gelukkig ziet man nu wel dst met name hij ongelukkig met zichzelf was. Nodige bagage uit jeugd. Ik ook overigens. Daar zijn we nu mee aan de slag in therapie. En samen. Maar het is niet makkelijk. Had hij toen het “is dit alles” gevoel. Nu heb ik dat af en toe. Hoe kan ik dit verwerken. Wil ik zo verder.

En over dat verdriet. Mij raakt het soms ook zo als we samen intiem zijn. Dat ineens voelen zijn handen als “vuur”. Want daarmee raakte hij haar ook aan. Komt ook bij dat onze seksuele relatie ook wel wat was ingezakt voor en tijdens de affaire. Vond vooral man. Frequentie lager enzo. Dus ook daar was hij echt naar op zoek. En hoewel we ons daar wel weer hervonden hebben blijft dst voor mij soms erg moeilijk. Zeker toen ik er net achter was en man nog volop in de MLC zat voor mijn gevoel. Toen heeft ie dat ook als verwijt opgevoerd.
Dus tjsa nog heel veel pijn hier bij tijd en wijle.
Maar ook een hernieuwde communicatie waar we beiden erg blij mee zijn.

Mari en Thera,

Ik besef dat de forummers in dit draadje er veel voor over hebben om hun gezin bij elkaar te houden. Dat herken ik en van daaruit reageer ik.

Daarnaast heb ik niet aangegeven dat je beter je mond kan houden dan discussies voeren over je gevoelens. Met het tot 10 tellen bedoelde ik het voorkomen dat een discussie uit de hand kan lopen omdat emoties je zienswijze kan inkleuren. Wanneer je een onderwerp wat tijd geeft, betekent dit niet meteen dat je mening overtrokken is of dat je het niet mag aankaarten terwijl het je pijn doet. Tijd geven, kan heel bevestigend werken, ( bij je standpunt blijven) maar ook relativeren.

En ik ben het met Mari eens; je moet niets tegen je zin doen. Niet op het sexueel vlak en ook niet op andere vlakken die gezinsgerelateerd zijn. Daarvoor is het belangrijk te weten hoe je die duidelijk overbrengt en je man je respecteert.

gjs

gjs

25-11-2018 om 02:17

ben kapot van binnen

Heb me aangemeld bij dit forum en beetje de diverse draadjes gaan lezen omdat tsja.. hier komt het...

ik (net 50) en m'n vrouw kennen elkaar 23,5 jaar en inmiddels 12 jaar getrouwd, hebben 2 fantastische tienerdochters en dan zakt de grond letterlijk onder je vandaan.

Ik zal proberen het niet te lang te maken, in NL hadden we allebei een hele goede en erg drukke baan, veel werkstress enz voor veel mensen herkenbaar. Zij (zal haar even K noemen) kreeg eind vorig jaar een baan aangeboden in buitenland,dat was even nadenken, overleggen met als resultaat dat we als gezin de stap hebben genomen te emigreren naar ons nieuwe thuisland. Ik heb m'n werk in NL adieu gezegd (na 25 jaar) en we zijn vol positiviteit aan ons avontuur begonnen, inmiddels huis gekocht omdat huren erg lastig is hier en kids naar internationale school. Zover gaat alles heel erg goed.

Mbt ons, ik hou van mijn vrouw met alles wat ik heb, ze is prachtig, mooi, lief en ik heb nooit een seconde een twijfel gehad aan mijn liefde voor haar. Ikzelf ben een flirt, ik weet dat maar heb absoluut nooit mijn vrouw fysiek bedrogen met iemand anders. Ik heb haar daar echter wel heel erg mee gekwetst en we hebben in verleden ook onze problemen hiermee gehad. Ook is onze sexleven was de laatste jaren niet geweldig (, en waarom... druk,zij reisde al veel voor werk, altijd weg als 'we' als gezin thuis waren, geen tijd voor elkaar nemen, mijn job in NL was nogal erg stressvol, als zij voor werk op reis was zorgde ik voor de rest, zei kwam na een week uitgeblust thuis, ik was verrot van alles wat thuis moest enz enz

En dan voel je aan alles dat er wat speelt, durfde ik het niet te vragen omdat ik nog banger was voor de antwoorden. telegram gebruiken ipv whatsapp met een k.tsmoes, meer van dat soort dingen. Vorig weekend, omdat ik met mezelf geen raad meer wist op haar Ipad de telegram berichtjes gelezen en foto's gevonden die alles duidelijkt maakt. Zij heeft een relatie met haar 'baas', en niet een paar weken of maanden maar dit speelt al langer. Ik zit nu jankend te typen, ze heeft m'n hart vermoord, ze had me net zo goed fysiek kunnen vermoorden..., we hebben inmiddels wel erover gesproken, er is niet naar elkaar geschreeuwd wat ik wel fijn vind. Ik voel me slecht en helemaal kapot, alsof ik ben gebruikt als boksbal, onze 2 dochters weten van niets als ze er zijn hou ik me goed maar het kost enorm veel kracht.

Ik hou gewoon zo verschrikkelijk veel van haar, en idd heb ik d'r zo ontzettend gemist d'r warmte,lichaam,genegenheid en natuurlijk de sex. Zij heeft dat bij iemand anders gezocht en dat is van lust overgegaan naar liefde voor hem, het bizarre is dat we beide erg goed zijn in praten en communiceren maar hebben we nagelaten om juist open naar elkaar te zijn.
Ze zegt dat ze van me houdt, maar haar hart behoord aan hem. Juist sinds we weg zijn in NL zijn we weer naar elkaar toe gegroeid, dit doet zoveel pijn, ik voel me zo vernederd, verraden, onmachtig en tot op het bot gekrenkt. Moet er niet aan denken om een weekendpapa te worden, ik ben zo gek op die meiden van ons, ben zo bang om ze te beschadigen.
Ik weet niet waarheen met m'n verdriet, liefst word ik morgen wakker en is alles een slechte droom. Ik kan me geen leven zonder m'n vrouw voorstellen, ik wil het niet, ik heb en zie ons als gezin samen, m'n hoofd doet zo zeer, ben zo moe maar slapen kan ik niet.
Ze zegt dat ze van me houdt, dat ze me leuk vind, ik heb de afgelopen jaren op m'n tenen gelopen om de boel draaiend te houden (sinds ze werk heeft incl veel reizen), dat ziet ze nu ook wel in (zegt ze), ook had ze zonder haar huidige en vorige baan niet kunnen doen, maar juist hierdoor ben ik d'r misschien kwijt..

ik voel me zo verschrikkelijk alleen op dit moment, en sorry toch best lang verhaal geworden...

gjs

Ookal is mijn man niet vreemd gegaan, toch wil ik reageren want hier heb ik ook veel opzij gezet om het draaiende te houden. Hier jaren geleden ook huis, familie en land verlaten om voor het werk van man een paar jaar overzees te vertoeven. Na een paar jaar wel terug, maar niet de baan kunnen oppakken die bij mijn opleiding hoorde. Daarentegen op basisschool de kinderen met hun lesproblemen helpen terwijl man voor werk vaak reisde. Dus in zoverre herken ik die grenzeloze inzet van jou voor je gezin en je relatie.
Als mijn man mij zou bedriegen ondanks wat ik voor ons gezin heb gedaan zodat hij alle gelegenheid had om het werk te doen dat hem die voldoening gaf, dan zou ik vechten als een leeuw voor wat we hebben opgebouwd. Ik zou het niet zonder slag of stoot uit handen laten glippen. Maar zo ben ik. Mijn grootvader merkte vroeger op dat ik als kind al niet de hagelslag van mijn brood liet eten.

Ik neem aan dat de baas getrouwd is. Ik zou hem opzoeken en aangeven dat zijn vrouw ingelicht wordt als het contact met je vrouw in stand blijft en hij je vrouw niet overplaatst naar een andere afdeling of misschien beter zelfs, andere lokatie. Je kinderen hoeven niet te weten waarom hun moeder overgeplaatst gaat worden.
Het is niet de eerste keer dat mensen om die reden overgeplaatst worden.

Gjs

Daar zit je dan, compleet van de wereld. Is het echt zo definitief als ze zegt, dat houden van? Is de baas vrijgezel of ook getrouwd? Ziet de baas ook een toekomst met haar? Wil ze scheiden en haar hele gezin overhoop gooien?

En dan de belangrijkste vraag: wat wil jij? In eerste instantie zul je waarschijnlijk als velen van ons denken (ook ik) ik wil dit niet kwijt, maar zoals je ook in dit draadje leest zullen er heel wat obstakels op je pad komen en zal dit vele jaren in beslag nemen. Dat wat je niet kwijt wilt raken ben je al kwijt. Zoals dit wordt het niet meer. Miischien ben ik inmiddels teveel verbitterd, maar bedenk goed waarvóór je zo hard gaat knokken.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.