Voorbij
Zonet een verhelderend gesprek gehad met mijn man. Ik ben er verdrietig van en boos. Verdrietig omdat mijn hoop op verbetering de grond in is geboord, boos omdat ik me gekwetst voel door zijn woorden en gedrag.
Zo kort mogelijk de voorgeschiedenis.Na een huwelijk van bijna 25 jaar is mijn man een paar maanden geleden op zichzelf gaan wonen. Hij werd niet meer gelukkig van ons huwelijk. En dat zegt hij al een paar jaar, hij mist de sprankeling, passie, spontaniteit, enz. Daardoor werd hij de laatste jaren steeds cynischer en botter, waardoor ik onzeker werd en me ook soms ongelukkig voelde. Ik voelde zijn ontevredenheid, maar ik was heel bang voor een breuk en heb het weggeredeneerd in de trant van: overal is wel eens wat, welke relatie is nu perfect? Ik kon het ook niet meer goed doen voor mijn gevoel. Nu is het dus ondanks (of dankzij) mijn angst voor een breuk toch gebeurd. We zijn uit elkaar. Een deel van mij voelt rust, geen verwachtingen meer die ik niet kan waarmaken. Maar ik mis hem ook. Af en toe knuffelen we nog. Dat voelt fijn. Maar ik wil eigenlijk meer (liefde) en hij ook (hij wil nog steeds wel sex met mij). In mijn ogen heeft mijn man een heel idealistisch beeld van een relatie, hij zegt dat de perfecte relatie bestaat. Hij legt de lat op alle gebieden erg hoog. Als hij iets doet / maakt / organiseert is het perfect (hij is ook erg handig en creatief). En nu is onze relatie dus niet meer goed genoeg. Ik word er zo verdrietig van als hij zegt dat hij eigenlijk naar een andere vrouw wil zoeken, die hem deze dingen wel kan geven. Ik hou ook nog van hem, in ieder geval van zijn vele goede eigenschappen. Hij helpt iedereen met alles, je kunt alles van hem krijgen. Hij is ook gul naar mij toe, nog steeds. Maar hij wil een vrouw met lef, en dat heb ik te weinig (na 25 jaar??) Er zijn trouwens veel mensen die mij op andere gebieden heel veel lef vinden hebben, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Ik moet hem (wil hij) bij zijn ballen grijpen als hij thuiskomt, zeggen dat ik hem wil. Me niets aantrekken van andere mensen (of onze kinderen) . Hij maakt sexuele bewegingen waar de kinderen (puberteit) bij zijn, ik vind dat niet kunnen. Dat snapt hij dan weer niet (hij snapt veel sociale dingen in het sociale verkeer niet.
In mijn ogen heeft hij zelf de relatie de nek omgedraaid door allemaal dingen te willen/vragen, waaraan ik niet kan voldoen. We hadden een normaal sexleven, 1 a 2 keer per week. Maar het is nooit genoeg, het moet vaker, met meer passie. Ik voelde me al schuldig als ik gewoon ging slapen. Je zult misschien denken, het is goed zo, je hoeft je nu niet meer schuldig te voelen omdat je niet aan de verwachtingen kunt voldoen. En toch voel ik me k... (niet goed genoeg voor hem)
Mijn man heeft autistische trekken (vind ik), het komt ook in de familie voor bij hem. Ik vermoed asperger, maar hij heeft er geen belang bij zich te laten testen. Hij is goed zoals hij is....
Ik praat met een coach en die zegt dat ik het proces zijn tijd moet geven, dus niet achter hem aan zitten.
Toen hij een paar maanden geleden wegging heb ik nog gezegd dat ik wel relatietherapie wil, maar dat daar twee voor nodig zijn. En voor hem hoeft het dus niet zo., we hebben het al eerder gedaan en dat heeft veel te weinig opgeleverd. Toen ik hem eens vroeg wat hij dan zelf veranderd had, had hij trouwens ook geen goed antwoord.
Als ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat hij er klaar mee is. Hij wil mij niet veranderen zegt hij, maar hij wil zelf ook niet veranderen.
Ik heb ook wel eens gedacht aan een midlife crisis, hij wil zoveel, kan nooit tevreden zijn met alles wat we wel hebben en wat wel goed was in onze relatie.
Ik voel me op andere momenten best goed hoor, pak nieuwe dingen op. Doe veel, zorg goed voor mezelf en de kinderen en ben niet depressief. Maar het doet zo'n pijn dat hij niet wil vechten, de pijn die eigenlijk zegt dat je niet de moeite waard bent om voor te vechten.
Ik heb geen vraag aan jullie, maar moet gewoon m'n verhaal kwijt.
Aan jezelf denken
In zo’n geval kun je weinig meer doen dan jezelf bijeenpakken en proberen weer een leuk leven te krijgen. Voor een relatie heb je er twee nodig. En niet over jezelf twijfelen. Je man is een rupsje nooitgenoeg dus ik zou hem succes wensen met zijn leven. (Plus goede afspraken maken over de kinderen en het financiële).
Raar?
Is het raar dat ik hem nog steeds wil? Ik snap wat je bedoelt Phryne Fischer, laat die man gaan. Rupsje nooitgenoeg is inderdaad de juiste term. Maar ik ken ook een andere kant van hem, die geweldig is. En dat maakt het zo dubbel. Hoe kun je nu na zo'n tijd samen zeggen dat we eigenlijk niet bij elkaar passen. In de eerste 20 jaren niets van gemerkt.
Ik heb een goed leven, ben gezond, we hebben afspraken over de kinderen en hij steunt me financieel, zodat we (kinderen en ik) niet hoeven te verhuizen.
Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden, wil ook niet in de slachtofferrol kruipen (maar ik voel me gewoon slecht nu).
De waarheid blijft natuurlijk overeind dat je voor een relatie twee personen nodig hebt.
Ja en
Hij wil niet meer.
Stop met het lichamelijk contact, dat werpt een waas over de gevoelens die je dan niet kunt onderscheiden van de werkelijkheid
Je houdt jezelf dan voor dat er nog iets moet zijn en hij heeft zijn bevrediging. Hij wil weg...dan ook echt weg.
( wat weg is kan altijd terug al vraag ik me bij dit exemplaar af of je dat moet willen)
Huil, schreeuw, maar kom in actie. Neem de regie maar over.
Nee, dat is niet raar
Tenminste ik heb dat heel lang gehad en bij jou is het nog zo vers. Maar je moet je wel realiseren dat dit geen man is die je terug moet willen hebben, hoe zou dat ook kunnen want hij is klaar met jou en waarschijnlijk tig stappen verder in het proces. Wat je terug wil is niet zoals hij nu is maar zoals hij misschien was, je idealiseert hem. Sorry, dit klinkt
hard maar ik heb zelf zo veel verloren door maar te blijven hopen en door allerlei dingen te bedenken en in te vullen, zo zinloos en pijnlijk.
Als iemand er zo duidelijk geen zin meer in heeft, dan heeft het echt geen zin meer om er voor te vechten. Je moet nu voor je zelf vechten en voor de kinderen. De eerste tijd is zo heftig, Ik kreeg allerlei adviezen maar had geen idee hoe, ik was alleen maar met hem bezig maar stapje voor stapje verandert dat, je moet wel. En, als tip, bedenk dat alles wat je nu regelt niet terug te draaien is, regel het zo goed mogelijk en steek daar zo veel mogelijk energie in. Hij is verder in het proces en waarschijnlijk ook met bedenken en regelen hoe hij het wil. En, ik durf het bijna niet te schrijven, maar houd er rekening mee dat hij spoedig met een nieuwe partner op de proppen komt. Ik weet hoe slecht je je voelt en wens je heel veel sterkte toe. Laat je niet klein krijgen.
Dank jullie wel
Dank voor jullie reacties tot nu toe. Ik weet het eigenlijk diep van binnen allemaal, maar de pijn is heftig. En ik ben niet eens ingeruild voor een andere vrouw, wat ik ook regelmatig hoor.
Hij snapt niet dat ik geen sex meer met hem wil, hij begrijpt niet dat dat voor mij een gevoelskwestie is en niet alleen lust.
Watervrouw, ik denk inderdaad dat ik hem idealiseer. Vaak voel ik me heel sterk in dit proces, maar ik heb zo’n dip gehad gisteren. En na een nacht niet slapen, is het niet beter geworden. Maar morgen hopelijk wel. Ik wil de tranen ook niet aan mn kinderen laten zien, ze zijn 18 en 21. Ik wil ze geen slecht gevoel geven over hun vader.
Dat zijn twee verschillende dingen
Dat jij veel verdriet hebt is logisch. Dat zullen kinderen van 18 en 21 jaar zeker begrijpen. En ze weten vast ook wel dat het niet jouw idee is, deze scheiding. Ze zullen misschien hun vader niet snappen, maar ze zullen vast niet slecht over hem denken. Zeker niet als hij jou verder gewoon netjes behandelt (in financieel opzicht) en als hij gewoon hun vader blijft zoals altijd.
Wat ze volgens mij minder zullen begrijpen is dat jij je groot gaat houden om te zórgen dat zij niet slecht over hem gaan denken. Dat is een opstelling die misschien nog een beetje past bij heel kleine kinderen, maar niet meer bij volwassen kinderen. Dus doe dat jezelf niet aan.
Je wereld ligt aan diggelen. Daar mag je best van laten merken dat je er kapot van bent. Wil niet zeggen dat je erin moet zwelgen of in moet blijven hangen, of dat je al je sores met je kinderen moet delen, maar echt, je tranen niet laten zien is nergens voor nodig. Zo maak je het jezelf onnodig moeilijk.
Hier heb ik ook vaak zat een stevige huilbui of paniekaanval gehad waar de kinderen bij waren. Die waren een stukje jonger dan de jouwe, maar wel al pubers. Die snappen best dat hun moeder het moeilijk heeft. Ik heb wel altijd benadrukt dat die dips tijdelijk waren en dat het uiteindelijk allemaal gewoon goed zou komen. En natuurlijk konden ze ook bij mij terecht als ze zelf verdrietig waren. Uiteindelijk zijn man en ik niet uit elkaar gegaan, maar ook in dat geval hadden we gewoon samen verdrietig zitten wezen, net zoals dat we ook met regelmaat samen vrolijk waren en het gezellig hadden. Ook al was de situatie op dat moment ***.
Sterkte hoor, het is een zware tijd voor je, zeker nu met die 'gezellige' feestdagen. Maar die gaan ook weer voorbij. Over ruim 2 weken is het nieuwe jaar begonnen, dan kun je weer op gaan bouwen.
Ook goed nieuws
Ik wil het niet nalaten jullie ook het goede nieuws van vandaag te melden. Ik heb weer vast werk gevonden, wat op mijn leeftijd (midden 50) ook niet meer vanzelfsprekend is. Ik ben er heel erg blij mee, ook goed voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Ik voel me ook mede hierdoor weer een stukje positiever. Dank voor al jullie wijze en meelevende reacties.
Gefeliciteerd
Hope, dat is een mooie basis voor je nieuwe leven. Proficiat.
Tsjor
Wat fijn!
Dat is zeker positief! Het geeft jou weer grond onder de voeten.
Als ik je verhaal lees, denk ik dat je man zich niet goed voelt over zichzelf en daarom jullie leven afwijst. Waarschijnlijk komt hij er wel ooit een keer achter dat het zo niet helemaal werkt maar dan is het te laat. En je kunt gewoon niet de levensfrustraties van een ander op je nemen en oplossen. Er zit niks anders op dan het hem, gelukkig nog op eigen verzoek, zelf te laten uitzoeken. Hoe intens verdrietig dat ook is.
Sterkte!
Jo Hanna
