Relatie verbroken ivm Stiefkinderen
Hallo allemaal. (graag serieuze antwoorden)
Ik ben erg verdrietig. Ik ben zelf een gescheiden man met 2 kinderen en heb samen met mijn ex een co-ouderschap. Dit bevalt ons allemaal heel goed.
In tussentijd een hele leuke lieve vrouw ontmoet waar ik nu 2,5 jaar mee heb gehad.
Niet samengewoond of iets dergelijks. Gewoon latten...
Woensdagavond en weekend om en om zagen we elkaar....Soms vaker.
Zij heeft net als iedereen natuurlijk een rugzakje.
Dus voor je een relatie aangaat goed over nadenken. Wat ik ook heb gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken.
Ze heeft te maken met een zoon van 18 die al vader is geworden.
Deze is aan de drugs en heeft in de 2,5 jaar veel gevraagd aan mijn vriendin.
Tijdelijke woonruimte en niets uitvoeren in haar huis.
Ik wilde daar niet zoveel mee te maken hebben. En heb me ook afzijdig gehouden.
Wel zag ik haar minder vaak dan voorheen. Dit accepteerde ik.
Vaak ruzie gemaakt met broertje en is dus verzocht het huis te verlaten.
Nu is hij vertrokken en laat niets van zich horen, tenzij hij problemen heeft.
Dan staat ze klaar voor hem.
Ze heeft dus ook nog een zoon van 14. Aardige slimme jongen.
Maar verslaaft aan de pc. Fortnight. Erg leuk voor de jeugd....
Hij is vorig jaar al blijven zitten door lage cijfers.
En ziet er nog niet goed uit helaas.
Zijn vader wil hem en broer niet meer zien sinds een jaar en zoon is dus altijd bij mijn vriendin.
We zijn daarom niet vaak meer samen. Ze kan zoon nog niet alleen thuis laten.
1 keer in de maand even bij opa en oma.
En dan hebben we tijd voor elkaar.
Als we samen willen zijn moet ik naar haar huis. Waar je op de achtergrond het getypt hoort van gamende zoon. Met bijbehorende geschreeuw.
Daarbij zie ik hem nooit.... Wat ik eigenlijk heel erg vindt. En dit kan ik niet aan.....
Nu heb ik een eind gemaakt aan deze relatie. Ik moet aan mezelf denken volgens mijn familie en vrienden. Dit is ook zo waarschijnlijk.
Maar ik mis mijn vriendin heel erg! En zij mij....
Dit doet echt heel pijn. pijn vanuit mijn hart....
En ik vindt het heel erg voor haar. Ik hou van haar. En zij van mij. Heel veel....
Maar ze kan niet tussen haar jongens en mij kiezen. En dit kan, mag en wil ik niet verwachten. En dat doe ik ook niet.
Maar het voelt zo oneerlijk. machteloos.
Wat mis ik in dit verhaal? Zie ik iets over het hoofd waardoor ik de relatie nog kan redden?
Of is het echt over en uit?
Help!
Ach
Wat verdrietig allemaal. Je vriendin zegt dat ze niet kan kiezen, maar vindt zij dan dat ze dat moet? Vind jij zelf dat je een keuze moet maken? Ze heeft het zwaar met haar jongens en dat bepaalt wel hoe het gaat met haar en tussen jullie.
Jouw vrienden en familie vinden dat je aan jezelf moet denken, maar als je haar zo moet missen, denk je dan wel aan jezelf? Hoe vindt je vriendin dit? Het is duidelijk dat haar jongens veel van haar vragen, maar hoe is voor haar het contact met jou?
Heeft zij hulp en ondersteuning van instanties bij het opvoeden van/omgaan met haar jongens? Het is noodzakelijk dat ze dat krijgt (via de huisarts bijvoorbeeld) van professionals en niet van jou. Heeft ze contact met maatschappelijk werk op de school van de jongste?
Praten jullie wel eens heel open over wat je van elkaar verwacht, wat je precies voelt en hoe je daarmee omgaat? Het lijkt alsof je hier niet helemaal uit bent met je vriendin.
Je hebt zelf ook kinderen. Weten zij van jouw relatie en hoe gaan zij ermee om, wat betekent dat voor jou?
Probeer elkaar te ontmoeten en spreken waar haar zoon niet is, niet bij haar thuis dus. Maak desnoods een wandeling door een bos ofzo, dan krijgen jullie wat lucht.
Ik heb veel vragen zie ik. Het zijn misschien dingen om over na te denken als je het niet al deed. Daarbij voel je druk van familie en vrienden en moet je ook nog eens voor jezelf kiezen van ze. Ik zou dat laatste heel rustig aan doen en ik wens je heel veel sterkte!
schreeuwende gamer
Zo een heb ik ook, hij kan het niet helpen. Met de jaren komt de wijsheid bij hem, dat merk ik goed, maar het gaat langzaam. dat zal bij haar ook wel gebeuren. Ze heeft dus niet veel tijd/aandacht voor jou over, omdat ze voorlopig nog met die jongens bezig is. Dat had je je misschien anders voorgesteld. Aan jou de vraag of dat acceptabel is of niet. Dat je vrienden het niet begrijpen zou ik maar met een korrel zout nemen. Deze vrouw heeft het zwaar, kun jij dat hebben omdat er genoeg tegenover staat, of niet? Die vraag kan jij alleen beantwoorden.
bijna identiek aan mijn situatie !
Ik ben gescheiden met 3 kinderen, lat-relatie sinds 2,5j met een vrouw met 2 kinderen, een zoon en een dochter uit vorig huwelijk.
Dochter heeft weinig contact met haar vader (wegens inwonende vriendin daar !), woont dus quasi permanent bij haar moeder en eist veel exclusieve aandacht van haar moeder op; zoon, enkele jaren ouder, ook meer gamen dan studeren, met het lawaai dat daar bijkomt.
Wanneer ik haar wil zien, moet ik naar ginder, dat is dan op woensdagavond en een kleiner of groter deel van het weekend, afhankelijk van de situatie met mijn kinderen. En we zijn niet dikwijls alleen ... we gaan wel dikwijls wandelen of iets gaan drinken onder ons tweetjes - de kinderen zijn oud genoeg om even alleen te blijven (bij jullie toch ook ?) en enkele keren per jaar gaan we enkele dagen onder ons tweetjes weg en zorgen we voor een oplossing voor de kinderen.
Bij mij heeft de twijfel ook al enkele keren toegeslagen, ik zou zoveel meer willen dan dit, maar dat is niet mogelijk. Maar ik zie mijn vriendin doodgraag ! Het kan nog 10 jaar duren voordat we zouden kunnen samenwonen ... ik maak er gewoon het beste van en werk voortdurend aan mijn band met haar kinderen; en dat vergt veel wegcijfering en geduld.
Ik zou zeggen, ga haar vertellen dat je spijt hebt van jouw beslissing, en tracht goede afspraken te maken over elkaar zien - enkel jullie tweetjes - ze hoeft helemaal niet te kiezen tussen haar kinderen en jou, en haar kinderen zijn al oud genoeg om met hen dingen te kunnen afspreken.
En wat de familie of vrienden denken ... daar zou ik me 0,0 van aantrekken; ik weet het, dat is niet zo simpel, en de negatieve connotatie rond latrelaties maakt het er niet gemakkelijker op.
even een vraag alex
ik las dit en vraag me af of ik je goed begrijp:'Daarbij zie ik hem nooit.... Wat ik eigenlijk heel erg vindt. En dit kan ik niet aan.....'
Wat kun je nu eigenlijk precies niet aan?
Fortnight
Ik zou hierover met je vriendin praten. Even los van jullie relatie, maar fortnight is erg verslavend.
Hier ook een 14-jarige die helemaal in de ban is van fortnight. We zijn het nu stukje bij beetje aan het terugdringen.
moeilijk
@ juf Ank.
Ik heb veel tijd in deze jongen gestoken. Niet dat ik iets terug verwachte, maar toch.
Meegenomen bijvoorbeeld op vakantie. Kan zij niet betalen. Jongen nog nooit in buitenland geweest. Hij heeft geen moment echt genoten helaas. Ik heb mij best daar aan gedaan en dan houdt het ook op natuurlijk.
Kom ik bij hun op visite. dan komt hij niet uit zijn kamer. Hoor alleen "hallo" vanuit zijn kamer.
Nog een voorbeeld: Op verjaardag van mijn vriendin kom ik samen met mijn kinderen.
Gezellig gebakje eten. Maar haar zoon komt heel even bij ons. Na 10 keer roepen.
En dan begint hij direct over hoe koud hij het heeft en weer naar zijn kamer gaat.
Om daarna niet terug te komen. En te spelen op pc....
Ik heb vaak aangegeven dat dit niet goed is.
Maar dan voelt ze zich aangevallen en verteld dat dit normaal puber gedrag is....
Nu is het zo dat we het over samenwonen hebben gehad.
Maar met hem zie ik het echt niet zitten!!
Hij wil graag in discussies maar wil alleen zijn gelijkt.... (dan is het geen discussie m.i.)
En daar pas ik voor.
Ze heeft het erg zwaar. En dat maakt dit ook ontzettend moeilijk.
Ik zie geen toekomst op deze manier.
Wil ik verder om een gezin te vormen, zal ik haar los moeten laten.
Terwijl ik zoveel van haar hou.
mirreke
"Ik zou hierover met je vriendin praten. Even los van jullie relatie, maar fortnight is erg verslavend.
Hier ook een 14-jarige die helemaal in de ban is van fortnight. We zijn het nu stukje bij beetje aan het terugdringen."
Mijn kinderen vinden dat we te streng zijn maar als ik dit soort dingen lees ben ik maar wat blij dat ze bij ons max. 15 minuten per dag op de *pc* mogen gamen. Geen spelcomputers in ons huis.
