Relaties Relaties

Relaties

Miss

Miss

03-11-2018 om 23:05

Verder na ontrouw deel 5


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Victoria

Victoria

30-12-2018 om 10:57

Je kunt je kinderen gewoon op nuchtere wijze vertellen wat er is gebeurd. Jij maakt daar de keuze in, niet je ex. Natuurlijk is het voor hem makkelijk dat de kinderen niets weten. Maar ik zie dat er dus al roddels rond gaan.
Vertel het je kinderen voordat het te laat is en ze er zelf achter komen, dat is funest voor de vertrouwensrelatie met je kinderen. En ze gaan er zeker achter komen....

A

A

30-12-2018 om 17:12

Pennestreek (OT)

Ik ben al je gegevens kwijt. Wil je mij appen?

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2018 om 17:18

Check!

gedaan

Puinhoop

Puinhoop

03-01-2019 om 19:27

JB, kinderen vertellen

Beste JB,

Inderdaad, als je man altijd alles beslist heeft bij jullie ben je als het ware gemuteerd. Maar ik zou het ze gewoon vertellen. In elk geval de oudste twee, al zal het lastig zijn het voor de jongste achter te houden, voor je oudsten ook, want die weten het dan wel. Maar natuurlijk wil hij dat liever niet, dat ligt voor de hand. Hij weet zelf ook wel hoe fout hij zit, al zal hij, gesteund misschien door allerlei 'foute' vrienden en kennissen, allerlei mooie verhaaltjes en excuses verzinnen, prachtige altruïstische sausjes over 'het is ook beter voor jou' en weet ik wat meer.
Kinderen kiezen vaak vrij radicaal vóór de bedrogen ouder. Afhankelijk van hoe snel ze zelf mentaal/emotioneel volwassen worden en gaan beseffen dat hun ouders ook maar feilbare wezens zijn die domme en gemene dingen doen, zal dat mettertijd heus wel bijtrekken. Daar speel je zelf ook een actieve rol in natuurlijk, ten goede of ten kwade. In het begin is het bijna onmogelijk de scheiding en je kinderen neutraal tegemoet te treden. Toch denk ik dat je daar t.z.t. wel in kunt groeien, zodra je los kunt laten dat het aan jou als persoon ligt, dat de fout eenzijdig bij jou ligt, maar net zo goed ook bij de ander of zelfs voornamelijk bij de ander. Daar kan een buitenstaander al helemaal niet over oordelen. Wel krijg je van zo'n drama 'ik heb een ander' een enorme optater, een dreun van jewelste, die je eigenwaarde jarenlang onderuit kan schoffelen.

Toen mijn man vreemd was gegaan, heb ik het de kinderen wel verteld. Natuurlijk wou hij dat ook niet, maar daar had ik maling aan. Ze zagen me dagelijks in tranen, allebei -ze zijn ook ouder dan de jouwe, tieners al- en ik vond het belangrijker ze in elk geval in grote lijnen uit te leggen wat er aan de hand was, dan dat ze aan de haal gingen met hun eigen interpretatie, nl. dat we gingen scheiden (daar dacht ik helemaal net aan, ik wou niet iig, was wel bang dat hij zou willen).
De oudste vond het ongelooflijk stom en onbegrijpelijk van zijn vader. De jongste dacht er min of meer hetzelfde over.
Wij zijn nog bij elkaar, ik vertel je nog wel eens wat er bij ons gebeurd is -ben hier al heel lang niet geweest- maar makkelijk is het allemaal nog niet. Elke route die ik fiets (voor de 'insiders') die ook maar in de richting van haar huis gaat, denk ik eraan. Ik ben niet altijd vreselijk verdrietig, hoor, maar ik denk er dan wel altijd aan. Het laat diepe sporen na, zoiets. Wij zijn nu twee jaar verder, maar voordat mijn vertrouwen weer op het oude peil is, gaan er nog jaren overheen. Misschien komt het wel nooit meer helemaal terug.

Puinhoop

Puinhoop

04-01-2019 om 13:28

JJ en de koek die op is

JJ, zoals jij erover denkt, zo ik ook: als de koek op is, moet je nieuwe bakken. Ik snap sowieso niet hoe mensen kunnen zeggen dat de liefde over is, het boek uit, de koek op en meer van die harteloze eufemismen. Liefde is het enige wat nooit op kan raken, en maak me dan maar uit voor een hopeloze romanticus, maar dat verkies ik toch boven het gedesillusioneerde en verbitterde wat ik om me heen vaak hoor.
Wat verdrietig voor je, JJ, dat je vrouw hiervoor koos. Ik heb niet alles gelezen, alleen het begin van deze nieuwe draad, dus weet niet hoe de zaken er nu voor staan bij jullie. Maar opgeven is mijn aanpak ook niet. Zelfs gescheiden zou ik de deur duidelijk open blijven houden voor hem. Of ik het zou kunnen vergeven wanneer er dan andere dames tussen ons zouden komen te staan, is weer een tweede, maar zonder deze: zeker weten.

Maar met opgeven bedoel ik beslist niet al die vrouwen die bedrogen zijn en wiens man wil scheiden, hoor, om enig misverstand in die richting bij voorbaat onderuit te halen! Dan ben je slachtoffer in mijn ogen en hoe het ook gegaan is in je huwelijk en wat je eigen aandeel of lacune ook mag zijn geweest, de grens over gaan en vreemdgaan is altijd een verkeerde en desastreuze keuze.
Tot zover maar even.

JJ

JJ

04-01-2019 om 13:52

reactie

Ik reageer al weken niet meer hier. Mijn verhaal gaat immers niet meer over de naweeën van ontrouw.

Mijn vrouw, dat is ze nog formeel en stbex blijf ik een lelijke term vinden, is per 1 januari verhuisd na een dikke maand klussen waarin ik door laminaat te leggen er er veel te zijn voor de kinderen mijn steentje heb proberen bij te dragen. Dat ging gepaard met een ruzie omdat ik even bij haar wilde liggen en zij daar niet van gediend was. Verder geen details nodig. Het was van beide kanten onhandig en ze vertrok.
De vraag of we er goed aan hebben gedaan in december bij elkaar te blijven wonen.. achteraf was het wellicht beter van niet geweest. Er waren goede momenten maar ook veel onbegrip over haar zakelijke aanpak en mijn emotionele.

We zijn er met het ouderschapsplan helemaal uit. Het convenant in grote lijnen. Financieel mbt kindrekening zijn er goede afspraken. Geld en inboedel is verdeeld.

As we speak zit ik op de 2e dag dat de kinderen bij haar zijn. Het geeft veel vrijheid. Gisteren filmpje gekeken, vandaag allerlei dingetjes doen. Toch mis ik haar en de kinderen enorm. Die stilte in huis, de warmte, de arm om haar heen. Maar het zal vast wennen...

Mijn gevoel is nog niet klaar met haar. Ze benoemt zelf de kans dat we ooit weer een relatie hebben heel klein. Ik heb moeite dat ze dat nu al weet. In juli toen we het huis op beide namen zetten wist ze nog zeker dat ze volgend jaar met me op vakantie ging. Zo veranderlijk als het weer dus ik weiger nooit te zeggen.

Hopelijk verbetert onze verstandshouding door deze afstand. Ik hou nog zoveel van haar.

Nijntje

Nijntje

08-01-2019 om 10:43

Vraag

De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden. Maar voor mij voelt het zo moeilijk. Mijn man vertelt van ieder gesprek en contact met haar. Daarin probeert ze wel meer contact op te bouwen met mijn man maar hij houdt dat af. Contact gaat eigenlijk alleen via de mail. Mijn man heeft het vreemd gaan gedaan vanuit een seksverslaving. Hij heeft geen verliefde gevoelens. Wat vinden jullie? Moet ik hier meer een punt van maken of moet ik mijzelf tijd geven om te dealen met de moeilijke gevoelens hierover. En hoe kan ik dit dan meer loslaten?

Pennestreek

Pennestreek

08-01-2019 om 16:53

Ik snap dat het voor jou moeilijk is

weten dat je man regelmatig contact heeft met iemand met wie hij in bed gelegen heeft lijkt mij echt vreselijk. Maar... je weet dat het was vanuit een seksverslaving, en dus eigenlijk niets te maken heeft met haar of met jou. Verder laat je man zien zich bewust te zijn van wat het met jou doet, doordat hij er enorm open over is. Ook over dat zij meer contact zou willen en dat hij dat afhoudt. Dus zie het als een oefening voor jezelf in het opbouwen van het vertrouwen in je man.

Ik hoop dat je met je man iedere keer weer het gesprek aan kunt gaan over jouw gevoelens hierbij. Dat jij ze niet wegstopt en dat hij ze respecteert en begrijpt. Je zult zien dat het slijt. Het verdwijnt niet, maar de pijn wordt minder.

Het zou lastiger zijn als hij verliefd was geweest, of als er op wat voor manier dan ook een andere, diepere verbinding tussen ze zou zijn geweest. Maar het was niet haar persoon waar hij op viel, hij was (is?) verslaafd en zij was zijn 'fix'. Was zij het niet geweest, dan was er wel een ander. Dat klinkt hard, en dat realiseer ik me heel erg goed hoor, maar als je dat voor ogen houdt, krijg je het misschien meer in perspectief.

Wat ik mij ook in de loop der tijden realiseerde is dat het vasthouden aan wantrouwen, pijn en verdriet, hoe raar het ook klinkt, op een bepaald moment vertrouwd aanvoelt en op een verwrongen manier houvast biedt. Het is iets dat je gewoon bent geworden, en daarom is het moeilijk om het los te laten. Maar het remt je af in je eigen ontwikkeling. Laat dat wantrouwen los, en zie hoe veel ruimte dat jou biedt in je relatie met je man. Hoeveel rust.

Nogmaals, ik snap het helemaal dat je dit moeilijk vindt. Maar het helpt jou, je man en je relatie meer als je het los kunt laten. Complimenteer je man met hoe hij er nu mee omgaat, en toon hem dat jouw vertrouwen in hem groeit. Dat zal hem ook meer aanmoedigen op deze weg door te gaan dan vast te blijven zitten in het wantrouwen.

Nijntje

Nijntje

08-01-2019 om 19:02

Pennestreek

Dankjewel voor jou reactie, doet me goed en geeft ook handvaten. Mooi ook dat je benoemd dat ik mijn man stimuleer om open te zijn als ik hem stukje vertrouwen geef. Ik heb het boek verslaafd aan liefde van Jan geurtz gelezen. Daar heb ik veel aan maar in de praktijk is het moeilijk. Maar dat mag er zijn. Ik deel met mijn man dat ik het moeilijk vind en hij heeft daar gelukkig begrip voor. Hij is veel liefdevoller naar mij geworden de afgelopen maanden. We zijn er als stel en beide voor onszelf door gegroeid. Maar er is ook angst voor herhaling en pijn over wat er gebeurt is.

Miss

Miss

08-01-2019 om 19:05

Nijn

Hier kopie. Man werkt nog geregeld nauw met die collega. Ik kan het zelfs zien wanneer ze samen werken. Er waren dagen bij dat hij dat niet deelde, dan brak de hel los hier.
In mijn gedachte deed hij het express, maar hij was zich daar niet eens bewust van dat ik daar naar keek. Daar kwam verandering in en dat is wat pennestreek post, je kunt het leren loslaten.
Het magische woord : praten, deel die gevoelens. Al is het iedere dag. Dat geeft niet, je verdiend dat. Dat herstel als je man zich zo inzet zoals ik lees. En dan zal hij dat zelfs fijn vinden dat jij open bent naar hem.

De ene dag denk ik ach, laat ze maar werken. Zoals hij het zelf zei het was gewoon voor de fun. De ruse. Vreselijk om te horen.
En af en toe heb ik zelfs met haar te doen. Dat ze zo gebruikt is in het spel. Maar dat heb ik nu pas ( 6mnd later) en omdat ik een zeer gevoelig persoon ben. Veel inlevingsvermogen heb.
En de andere dag heb ik de tandenborstel kapot gegooit die ze samen in zn voordeel actie gekocht hadden, een jaar geleden omdat we beide toevallig een nieuwe nodig hadden zonder dat ik van hun af wist.
Het ging nergens over maar dan slaat de boosheid toe. Dus de grote vraag hoe laat je los?
Dat is tijd. Iedere dag is anders. Je kunt het niet in eens. Het is een lang proces.
Morgen glijd het ietsjes van je af en vandaag komt de intense pijn omhoog.

Wat ik bij jou lees is je man open, in therapie. Doet hij echt zijn best. Dat vind ik ontzettend fijn te lezen. En geeft hij eerlijke antwoorden? Aan je als je er naar vraagt. Dat is al een hele stap. Want het liefst zwijgen ze natuurlijk. Maar doordat hij dat al niet meer doet laat hij zien dat hij eerlijk wil zijn. En probeer dat voor ogen te houden.

Nijn, het is een onbegrijpelijk iets. Die ongeloof dat blijft nog een hele tijd bij je. ( bij mij )
Maar neem je eigen dat vooral niet kwalijk. Het zit echt bij hun.
Veel liefs

Miss

Miss

08-01-2019 om 19:16

We kruisten elkaar

Goed te lezen! Heel fijn!

In mijn slaap, dromen of nachtmerries gaat hij iedere nacht ( weer )vreemd. Heeft hij berichtjes gewist, zodat ik nergens achter kom. En denk ik als hij het echt wil doen, dan doet hij het toch wel. Ik herken je angst.
Zoals ze tegen mij zeiden bij de kliniek, het is en blijft een verslaafde. Maaaaar gaan wij het patroon herkennen Nijntje. Het gedrag, zijn blik, zijn houding, het gedraai, de vage antwoorden. ik ben daar nu van overtuigd.
Blijf vooral je intuïtie volgen. Ik vond dat eerst vage taal. Maar het is echt zo.

Laatst was ik in een sportschool, op 10 meter afstand stond daar een man te sporten. Het voelde niet goed, hij had een rare blik. Later hoorde ik van een ander iemand dat het een grote oplichter was, en werd uit de sportschool gezet.
Nu doorzie ik veel mensen. Ben altijd op mijn hoede. En dat heeft me veel wijsheid gegeven voor de rest van mijn leven. Ik hoop dat je deze les ook zo kunt gaan zien, hoeveel pijn je nu ook doormaakt.

Eerst waren we onwetend, nu wetend.

Mari

Mari

08-01-2019 om 22:39

Nijntje

Je schrijft: "De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Ja dat is natuurlijk zo dat je het hem niet kan verbieden maar ziet die therapeut jou wel in je struggle daarmee? Het is fijn dat je man er zo open over is en dat zal schelen voor je maar het lijkt me ook fijn als je bevestiging van je therapeut krijgt dat dat nou niet bepaald makkelijk is voor je. Ook al is het uit seksverslaving geweest, als je eenmaal intiem contact met iemand hebt gehad is er voor een volgende keer een lagere drempel. Goed dat je man er aan werkt.

Alison

Alison

08-01-2019 om 23:28

Verbieden

"De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Dat vind ik een hele rare uitspraak van die therapeut. Om te beginnen mag jij verbieden wat jij wil en is het aan je man wat hij daar mee doet. Daar moet een therapeut zich buiten houden. Ten tweede, als jij bij je man aangeeft dat jij het niet trekt dat hij met zijn Truus samenwerkt dan is dat jouw goed recht. Iemand die dat veroordeelt heeft totaal geen idee wat vreemdgaan is en wat het kan kapot maken. Als jij zegt tegen je man dat je niet wil dat hij nog met haar werkt dan is het ook weer aan je man wat hij er mee doet. Als hij weet dat jij enorm zit met het samenwerken en daar niet naar handelt kun jij je conclusies trekken.
En ten derde, mijn eigen ervaring is dat het niet werkt. Mijn man bleef in de vereniging waar de Truus ook rondliep en binnen de kortste keren was het weer dikke mik tussen die twee. Er was tenslotte ook een reden waarom ze voor elkaar vielen en elkaar regelmatig zien activeert die belangstelling constant.

Bobbie

Bobbie

09-01-2019 om 00:19

Dacht hetzelfde

"De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Wat een mafkees, jou nog even voorschrijven hoe jij ergens over moet denken en wat je wel of niet moet doen of toestaan.
Dat volg je vast niet op, toch?
Je mag daar gewoon korte metten mee maken he, je mag tegen de therapeut ingaan hoor.

Marijne

Marijne

09-01-2019 om 00:20

Alison

Vind jij echt dat een vrouw een man kan verbieden met een collega te praten?
Zou ik als werkgever niet blij van worden en als het het werk zou verstoren zou ik de tortelduifjes er allebei proberen uit te gooien. Prive-liefdessores doe je maar lekker thuis.

Ook als vrouw vind ik het raar. Mijn man kan mij niks verbieden en ik kan hem niks verbieden. Wij zijn gelijkwaardig, hij is niet de baas en ik ook niet.

Alison

Alison

09-01-2019 om 05:26

Verbieden

Als mijn man vreemd gaat vind ik dat ik alle recht van de wereld heb om te eisen dat hij de Truus niet meer ziet en spreekt. Als mijn man het daar niet mee eens is kan ik daar mijn conclusies uit trekken. Maar een vreemdganger heeft z'n rechten wel verspeeld en zou zich alle moeite moeten geven om de bedrogen vrouw tegen moet te komen als hij tenminste de relatie wil redden.

Mari

Mari

09-01-2019 om 11:12

verbieden of niet

Het gaat bij Nijntje er toch om dat de therapeut niet honoreert hoe moeilijk het voor haar kan zijn dat manlief nog steeds degene met wie hij vreemd ging tegen moet komen. Het lijkt me vreselijk voor haar daar op dagelijkse basis mee geconfronteerd te worden.

Puinhoop

Puinhoop

14-01-2019 om 15:47

Verdriet en angst wat toch steeds weer terug komt

Ik ben hier al een mooi tijdje niet geweest, afgezien dan van de reactie op JB 3 januari en op JJ, maar heb behoefte toch even weer wat met jullie te delen, omdat jullie weten hoe het voelt.
De laatste tijd komt het steeds terug, de pijn van toen, zeker als ik de kant van haar huis op fiets. Ik moet nu eenmaal nogal eens in die hoek van de stad zijn, en alle routes die haar kant op gaan herinneren me eraan en doordringen me even van dat gevoel. het is wel eens een tijd minder erg geweest, maar is weer terug. Helaas weet ik ook wel hoe dat komt.
Vorige week zaten we samen in de kroeg en gooit hij er ineens uit dat ik helemaal geen rekening hou met zijn gevoelens, en doelde dan vooral op mijn 'geloofsactiviteiten'. Nu moet je weten dat we in therapie overeengekomen zijn dat hij moeite had, o.a., met het feit dat hij als kostwinner die dingen faciliteerde, voor zijn gevoel. Waarop ik hem toen vroeg of hij er minder moeite mee zou hebben als ik ook een baantje zou zoeken. Dat zou zeker het geval zijn. In relatie-therapie hebben we dus de afspraak gemaakt, tenslotte, dat ik een baantje zou zoeken om ook wat geld in te brengen, dat hoefde niet eens zo veel te zijn, en hem intussen op de hoogte zou houden van wat ik deed op geloofsgebied. (Doorgaans is dat niets meer dan de gebruikelijke routine.) Hij zou dan zelf ook transparant zijn in zijn gedachten en gevoelens daaromtrent en het niet weer zover laten komen dat hij alles opkropte en dan ineens vreemdging, zoals dus twee jaar geleden is gebeurd.
Nu gooit hij me dus in de kroeg vorige week ineens voor de voeten dat ik gene rekening hou met zijn moeite en gevoelens en dat dat me niets kan schelen. Nogal een beschuldiging! En er achteraan het verwijt dat hij altijd het gesprek er over openen moest en dat hij vond dat het leek alsof de relatie-therapie voor niets was geweest.
Na de eerste ontreddering van die avond begon ik ook kwaad te worden en verontwaardigd. Ik heb namelijk mijn deel van de afspraak gehouden: een baantje gezocht en gevonden, hem precies op de hoogte gehouden van mijn activiteiten en zelfs meermalen het gesprek geopend over onze, de laatste paar maanden, veranderde relatie (veel afstandelijker). Hij op zijn beurt houdt echter het gesprek steeds af, roept dat het niet nodig is om meer te praten over wat ik doe (hoewel de therapeute ons de opdracht had gegeven het een paar maanden zonder haar te proberen), zegt op mijn aandringen overal open en eerlijk over te zijn, wat hij denkt en voelt. En dan komt hij nu ineens, maanden later, met zo'n verwijt.
Dus ik ben weer goed uit het veld geslagen. Wat voor nut heeft een afspraak als hij er eenzijdig op terugkomt? Niets vertellen en dan ineens zo'n beschuldiging, terwijl hij me niets heeft verteld van zijn gevoelens, dus ik daar ook geen rekening mee kon houden?

Op deze manier heeft hij dus weer precies dezelfde situatie gecreëerd die er was voordat hij vreemdging. Binnenvetten, mij een heel ander beeld voorspiegelen van zichzelf, totaal niet transparant zijn en dan klagen dat we weer uit elkaar groeien. ik word er wanhopig van! Wat kan ik meer doen dan afgaan op wat hij me vertelt?
Van de zomer, toen het nog heel goed ging tussen ons, zei hij ook al bang te zijn dat zo'n situatie zich nog eens zou voordoen. En ik zei dat dat natuurlijk helemaal niet hoefde te gebeuren, als hij maar op tijd aan de bel trok en zijn mond opendeed, in plaats van eerst vreemd te gaan en dan achteraf klachten neer te leggen. Je moet me wel de kans geven, tenslotte.

Enfin, ik ben weer een kwetsbaar windvaantje, wat dan weer boos is, dan weer intens verdrietig, dan weer bang voor een scheiding, alles door elkaar.
Dat wou ik even met jullie delen, juist omdat jullie waarschijnlijk de enigen zijn die precies weten hoe het voelt.

Pennestreek

Pennestreek

14-01-2019 om 16:28

Terug naar de aanpak van de therapeut

Hoe deed de therapeut dat, jullie aan het praten krijgen? Praten dus, geen verwijten maken. En hoe ging dat van de zomer? Probeer die techniek terug te pakken. Na verloop van tijd glijd je namelijk toch weer in oude patronen. Dat hoort erbij. Wat je in de loop van jaren als gewoonte hebt ontwikkeld buig je niet in een paar sessies met een therapeut blijvend om...
Dus, geen paniek, gewoon de theorie er weer even bij pakken en opnieuw beginnen.
En als dat samen niet lukt ga je dus weer terug naar de therapeut.
Kun je tegen je man zeggen dat je hierdoor weer bang bent voor een scheiding, alsnog? En dat je boos en verdrietig bent? Of is hij niet bereikbaar voor je nu? En andersom? Kun jij luisteren naar hem? Want dat hij het gevoel heeft dat jij geen rekening met hem houdt is natuurlijk wel zijn werkelijkheid, en daar zul jij ook wat mee moeten. Communicatie gaat 2 kanten op...

Jammer he, dat het zo'n golfbeweging blijft. En ja, ik herken de paniek. Ben zelf ook even niet het toonbeeld van stabiliteit, al heb ik er niet zo'n duidelijk aanwijsbare oorzaak voor. Ik doe trouwens meer zoals je man. Ik deel lang niet al mijn twijfels en angsten met man. Geen zin in, het is dan al gauw zo'n negatief gesprek, en het gaat eigenlijk best goed. Maar ja, die pijn en twijfel bouwt dan soms wel op, en breekt eruit op het moment dat er een druppel de emmer doet overlopen. Terwijl man zich dus totaal niet bewust was van die emmer, en dus nogal overvallen wordt. Dat was dan achteraf toch niet zo handig. Ik probeer daar nog steeds mijn weg in te vinden, niet alle kleinigheden breed uitmeten, en toch voorkomen dat ik ineens overloop. Blijft lastig.

Miss

Miss

14-01-2019 om 21:01

Puinhoop

Kan me je verhaal nog erg goed herinneren, ik kwam hier " net " kijken toen je nog best actief posten ( zn 9 mnd geleden )
Wat ontzettend verdrietig, maar vooral om weer uit het veld geslagen te lezen dat hij terug valt in een oud patroon..
Maar herken het wel. Het niet steeds op willen rakelen, delen van gedachtes. Het maakt je zo moe als partner...
Maaaaar je hebt er recht op ! Je hebt je suf gevochten en nog. Dan moet hij met je praten !
Dat is de enige remedie en ik ben er van overtuigd dat 1 van de 2 dit altijd meer doet binnen de relatie..

Maar ja daar koop jij nu niets voor en word steeds geconfronteerd met de wel bekende pijn, die ook ik nog steeds iedere dag voel. ( nog werkzaam met 1 collega en god weet wie nog meer )

Je kunt er helaas niet inkijken..

Hoe is het met jezelf? Zorg je goed voor jezelf? Buiten je huwelijk om?
Als je goed naar jezelf kijkt, heb je zelf ook een andere houding. Is mijn ervaring. Maar goed ik heb een ander exemplaar dan de meeste hier...
We hebben nog geregeld contact merk dat hij zijn ogen uit zijn hoofd jankt, het gevoel heeft van wat ik kon kan jij ook. Zo sterk sta ik tegenwoordig. Maar puinhoop van binnen gaat ik stuk en ligt mijn hart nog steeds diep bij hem... Dus herken de wanhoop. Het niet kwijt willen van wat je deze zomer weer opgebouwd hebt.
Ga terug naar de peut. Want dit ligt toch grotendeels bij hem als ik het zo lees en moet hij zijn ongenoegen niet botvieren op jou.

Goed dat je werk hebt. Maakt je ook een stuk zelfverzekerder.

Beïnvloeding

Puinhoop, als ik het goed begrijp, valt je man over de geloofsactiviteiten. Is hij bang dat de organisatie waarvoor je die activiteiten doet, jou ( jullie relatie) beïnvloedt?
Hij merkt een verandering en kan hen daarvoor aansprakelijk stellen, daar de verandering nadelig voor hem uit pakt.
Het lijkt mij lastig om hem te overtuigen dat je verandering in belang van jullie respect voor elkaar is, omdat je nog heel lang met hem ( en kinderen?) verder wil.

Ergens is het ook wel dubbel; vertrouwen in geloof maar twijfelen aan je man. Natuurlijk wilt je man dat je hem vertrouwt en niet aan hem gaat twijfelen als hij met een andere vrouw praat. Kan je je angst voor bedrog bij God neerleggen? Vertrouwen dat God over jullie waakt. Kan dit je helpen je man ruimte te geven? Zodat hij ook meer vertrouwen voelt in een toekomst met jou?

Puinhoop

Puinhoop

16-01-2019 om 13:49

Een paar antwoorden

Even enkele antwoorden op jullie reacties, waarvoor hartelijk dank, want ik heb het op dit moment niet aan tijd om uitgebreid in te gaan op jullie opmerkingen:
Pennenstreek, precies, ik probeerde die techniek terug te halen, van 'ik voel, ik denk etc.', beginnen met 'ik ' en zonder verwijt. Ik ben inmiddels bij haar geweest en zij herinnerde me ook weer aan de drama-driehoek, die jullie vast ook kennen: vier hoeken/velden, drie ervan bezet door resp. s;achtoffer, aanklager en redder en één waarin het gezond praten is: ik ben ok, jij bent ok, en elkaars gevoelens horen en bespreken, zonder in te gaan op of die gevoelens terecht zijn of niet. Zoals jij zegt: het is wel zijn werkelijkheid.
Ja, ik heb geprobeerd die gevoelens te uiten, maar hij reageert dan nogal vaag met 'mensen die dat uit proportie trekken', waarbij hij mij bedoelt (hoezo heldere communicatie?). Hm, pardon, maar opperen dat de therapie voor niets is geweest, klonk in de oren van degenen met wie ik dat besprak, incl. de therapeute, toch duidelijk alsof hij de relatie dus wilde opgeven. Hij krabbelde zelfs alweer terug dat we die afspraak, waarop ik doelde, nooit hadden gemaakt, zodat ik bij de therapeute (alleen) heb voorgesteld dingen zwart op wit te zetten, want zo valt er niets af te spreken.

We hebben dus eind februari weer een afspraak. Duurt helaas nog erg lang, maar eerder wou hij niet, en zij gaat tussendoor op vakantie. Het was bedoeld als volgt: wij zouden deze drie maanden zonder therapie over zijn problemen met mijn geloof praten, ik zou hem vertellen -op zijn verzoek- wat het voor mij betekende en verder alles conform afspraak. Dan zouden we het in het laatste gesprek met haar afsluiten. Nu zijn we tot de conclusie gekomen dat er toch wat meer sessies nog voor nodig zijn om dit echt goed af te sluiten.

Pennenstreek, echt, vanuit de andere kant zou ik je sterk aanraden op tijd te praten met je man. Juist achteraf weer een lading klachten krijgen is zo funest. Ik voel me altijd overvallen met ineens zo'n verwijt. Zoals je zelf ook al zegt: communicatie gaat twee kanten uit

Miss, zoals jij zegt, zo is het. Zelf steeds willen praten en dan afgewezen worden of met een kluitje het roet in gestuurd worden, en dan achteraf weer de klacht krijgen dat hij steeds het initiatief moet nemen voor zo'n gesprek, aaaaaargh, je weet op den duur niet meer wat je nog doen kunt!
Het is niet zo dat ik steeds bang ben dat hij vreemdgaat, hoor. Maar ik baal ervan dat hij eigenhandig de toestand schept waar hij toen in zat, toen hij vreemdging. Afstand scheppen of laten ontstaan, er niets aan doen, mijn pogingen tot gesprek/toenadering afwijzen...als hij dan zegt er wel van geleerd te hebben, denk ik; doe er dan ook wat mee en laat dat niet nog eens zo ver komen! Snap je?
Wat vreselijk hoe jij je nog steeds voelt. Verwondert me niets trouwens. inderdaad, jij hebt een iets andere situatie/man.

Flanagan, de organisatie aansprakelijk stellen lijkt me wat al te voorbarig. Het is zijn gevoel, niet de werkelijkheid. En dan zou het ook zijn alsof ik zelf een willoos poppetje ben in hun handen en het is nu net dat onzichtbare gevoel wat mij persoonlijk zo frustreert: hallo, ik heb een persoonlijke overtuiging, ik word niet gehersenspoeld.
We hebben in dit land vrijheid van geweten en godsdienst, maar veel mensen vinden dat prima te handhaven, tot het zich in hu eigen gezin voordoet.
Ik vond je volgende zin niet zo duidelijk, sorry, maar ik kan bij meermaals overlezen er niet uitkomen wat je bedoelt, ik knip en plak even: 'Het lijkt mij lastig om hem te overtuigen dat je verandering in belang van jullie respect voor elkaar is, omdat je nog heel lang met hem ( en kinderen?) verder wil.'
Natuurlijk wil ik met hem verder. Ik hou zielsveel van die man. En het is niet zo dat ik hem niet vertrouw als hij met een andere vrouw praat, hoor. In die zin is mijn vertrouwen wel geroeid, maar het is vooral het vertrouwen dat hij me ook echt alles vertelt wat hij op zijn hart heeft. Daar mankeert het aan: binnenvetten, oppotten en dan achteraf verwijten. Van de zomer hadden we openheid en vertrouwen naar elkaar toe. Dát is wat ik terug wil.

In elk geval hartelijk bedankt voor jullie meeleven en meedenken!

Uit onzekerheid

Uit onzekerheid kan iemand grote aannames doen. Ik schrijf niet dat je gehersenspoeld wordt, maar iemand die de grond onder zijn voeten voelt schuiven, zoekt snel een verklaring dat voor diegene acceptabel is. Ookal sta je sterk in je schoenen, het is niet gezegd dat hij dat ook is. Als diegene ook geen herstel ervaart, is het gemakkelijker een derde verantwoordelijk te stellen ipv hand in eigen boezem steken.
Ik neem aan dat hij hen niet ontmoet en niet weet wat jij met hen bespreekt. Dat leidt tot onrust. Hij heeft ook weinig zin in de bespreking bij de therapeut. Ik herken het patroon van onder het kleed vegen en je achter een ander verschuilen.


Ik hecht grote waarde aan eerlijkheid. Maar ik ben tegen een muur gelopen. Het probleem ging boven mijn pet en ik wist dat ik het alleen niet zou redden. Ik had ook een verkramping in mijn hart ervaren, en wist dat ik het bij God moest neerleggen. Ik heb God gevraagd mijn man tot inzicht te brengen. Nu ik niet meer wekelijks bij haar langs ga, gaat mijn man in mijn plaats. Hij hoort uit haar mond hoe ze roddelt en mensen zwart maakt. Mogelijk dat dit Gods werkwijze is om hem te doen realiseren waarom ik haar op afstand houd en hoe dit heeft doorgewerkt. Ik geloof erin want God staat voor eerlijkheid. Het geeft mij kracht om vol te houden, in belang van een mooi en bijzonder gezin.

Ik haal het geloof aan omdat een crisis zo ongrijpbaar is. Een opsomming van factoren; onzekerheid, wantrouwen, ontkenning liegen. Geloof is dan een houvast. Het is alleen niet eenvoudig te verwoorden hoe dit een steun kan zijn.
Maar de vraag rest: hoe kan je hem overtuigen dat je geloof los staat van je liefde voor je man. Misschien heeft hij tijd nodig om zelf tot de conclusie te komen dat je geloof juist positief uitpakt.

Pennestreek

Pennestreek

16-01-2019 om 22:16

Meer sessies nodig

Nou, dat is toch geen ramp? Als je man daar ook voor openstaat is dat helemaal prima. Het is net als met herstel na een flinke ziekte, zolang je in je bed ligt voel je je eigenlijk best goed, maar als je op bent blijkt het allemaal toch best nog wel vermoeiend en moet je toch weer een stapje terug doen. Of zelfstandig rijden nadat je je rijbewijs hebt gehaald, dat blijkt toch een stuk enger dan met je instructeur ernaast... Zolang je regelmatig bij de therapeut zit gaat het goed, je bent allebei gemotiveerd en de therapeut stuurt je bij. Dan heb je al gauw het gevoel dat je het best zelf kan, maar dat blijkt in de praktijk toch tegen te vallen. Niks om je voor te schamen dus.
Wel jammer dat het nog zolang duurt. Wat gaf je man voor reden om nog niet te willen? Wat denkt hij te winnen met uitstel? Kan me er niks bij voorstellen.

En wat is het plan in de tussentijd? Wel over hebben samen, of het onderwerp tijdelijk taboe verklaren? Lijkt me allebei niet handig. Ik hoop dat het goed uitpakt voor jullie.

En nog even over mij: ik twijfel niet aan man, maar aan mezelf. Omdat ik wat minder lekker in mijn vel zit momenteel. Dat vind ik moeilijk om met hem te delen. Ik heb absoluut geen klachten over hem, geen verwijten dus hier.

Puinhoop

Puinhoop

17-01-2019 om 13:20

Ontroering en nieuwe hoop

Ongelooflijk is dit. Ik kreeg een mail terug van hem waarin hij zich kwetsbaarder opstelt dan ooit, zijn eigen onzekerheden en hoop en angst verwoord heeft, zijn waardering en liefde voor mij en zijn sterke wens met mij verder te gaan, en de onzekerheid over onze toekomst achter ons te laten. Ik ben met stomheid geslagen, dit had ik nooit verwacht. Maar ik kan niet zeggen hoe blij ik hiermee ben! Wil je geloven dat ik een potje hevig heb zitten huilen en ja Flanagan, inderdaad in gebed gedankt heb hiervoor, want dit is wat ik het allerliefste wilde: de openhartigheid en het vertrouwen terug.

Ik moet zo naar de dokter wegens aanhoudende vage klachten, dus kan verder niets zeggen noch reageren op jullie wederom waardevolle bijdragen, maar ik wilde jullie dit moois zo graag meedelen!
Tot gauw.

Pennestreek

Pennestreek

17-01-2019 om 13:33

Wat mooi!

Dat biedt weer een mooi nieuw startpunt!
Gek is dat he, maar wel herkenbaar, dat het op papier zetten van je gevoelens soms makkelijker is dan ze bespreken. Ik snap helemaal dat je hebt zitten huilen hierom! Die brief moet je onder handbereik houden, dan kun je die tevoorschijn halen op alle momenten dat je twijfelt, verdrietig, bang of boos bent.

Hoop dat die klachten simpel te verhelpen zijn. Sterkte!

Miss

Miss

17-01-2019 om 19:32

Wauw

Wat super tof !!

Geniet fijn na vandaag! Sterkte bij de dokter! Hoop dat het meeviel voor je.
Veel liefs

Het engeltje op je schouder

Dergelijke gebeurtenissen werken alsof er daadwerkelijk een engeltje die op je schouder zit. Het is in moeilijke tijden heel eenvoudig te geloven dat je niet gezien of gehoord wordt. Ik geloof dat ieder mens een beschermengeltje heeft, als ze er zelf voor open staan.

Fijn te horen dat er weer ruimte is voor vertrouwen in elkaar. Dat vergemakkelijkt communicatie.

Tip: Ga binnenkort met z’n tweeën iets leuks doen en dat combineren met een overnachting in een hotel. Gewoon er even uit.

Puinhoop

Puinhoop

21-01-2019 om 19:35

Vraag nooit naar details!

Advies aan mensen die dit net overkomen is: vraag niet naar details! heb ik wel gedaan en ze dringen op de meest ongewenste momenten mijn gedachten binnen. Lopen we te wandelen gisteren niets aan de hand, ineens denk ik weer: liep hij hier misschien langs, die eerste keer dat ze hem had geAppt, en zei dat hij meteen naar haar toe zou komen wandelen? Niet vragen, klonk het in me, want dan kun je ook hier niet meer langs zonder altijd die associatie te hebben!
Even later ineens de echo van wat hij me had verteld over die avond: 'Ja, ze vroeg, wil je vrijen, en toen we op bed lagen vroeg ze: broekje aan of broekje uit? Nou, als je wilt vrijen moet dat broekje uit, zei ik.' Hoe raar ook, alsof hij het tegen een vriend had. Niet tegen de vrouw die hij bedrogen had.
In de kroeg aldoor de vrouwen om me heen achterdochtig bekijken: ojee, straks zit ze hier. Wat doe ik dan?
Waardeloos. Gaat alles eindelijk weer goed, krijg ik nog steeds die stomme gedachten. Het heeft me ook zoveel pijn gedaan.
Maar het nog eens zeggen kan niet meer. Ik kan me voorstellen dat hij zich daar machteloos onder voelt. Hij heeft er alles aan gedaan om onze relatie weer goed te krijgen, ik heb hem vergeven, wat nog meer kan hij doen?
En ik probeer me ook te bedenken dat hij zeker wel veel van me hield, al zag ik dat toen niet in, verbitterd als ik was. Hij was in paniek, zag mij afdrijven voor zijn gevoel, een kant op die hij niet wou, hij was helemaal geen man om vreemd te gaan, het verbaasde hem zelf nog het meest.

Bah, puinhoop in mijn hoofd. Ik kan het hem niet vertellen en voel me er toch alleen mee.

Bobbie

Bobbie

21-01-2019 om 23:11

Nou dit

"Maar het nog eens zeggen kan niet meer. Ik kan me voorstellen dat hij zich daar machteloos onder voelt. Hij heeft er alles aan gedaan om onze relatie weer goed te krijgen, ik heb hem vergeven, wat nog meer kan hij doen?"

JIJ bent bang om hem te kwetsen en weg te jagen.
Wat hij kan doen?
100.000 keer blijven proberen om het voor jou proberen draagbaar te maken. Elke dag opnieuw zolang dat nodig is.
Dát mag hij doen en ondertussen mag jij voelen wat je voelt, omdat alleen dat je verder zal helpen in je verwerking.
Samen praten, het onderwerp niet schuwen en wegstoppen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.