Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Scheiding

Hallo allemaal,

Ik heb me geregistreerd om m'n verhaal te kunnen schrijven en misschien wat tips/advies te ontvangen

Helaas heb ik een viertal weken geleden het bericht gehad, dat mijn vrouw van mij wil scheidden. Dat sloeg in als een bom!

Er is veel gebeurd de afgelopen jaren, voornamelijk externe factoren, waardoor we elkaar uit het oog zijn verloren. De situaties zorgen ervoor, dat de energie die we nog hadden, in onze dochter 5- staken, zodat zij weinig van alle gebeurtenissen mee kreeg. Dat is gelukkig ook wel grotendeels gelukt.

Inmiddels zijn we naar een andere woning verhuisd, kleine 3 maanden geleden, en proberen we goedschiks onze leven weer op het juiste spoor te krijgen. De verhuizing had nogal wat voeten in de aarde en ook binnenshuis moest er veel gedaan worden wat onze aandacht vereiste.

Mijn vrouw zit daarnaast ook een 3tal maanden in therapie en dat is erg heftig voor haar. Dit had te maken met alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd (o.a. depressie + burnout). Ikzelf ben zoekende naar de juiste hulp om mijn verwerking te starten en het allemaal een plekje te geven.

Samen hebben we besloten, totdat de dag, dat mijn vrouw van mij wilde scheiden (haar gevoel is er niet meer) dat relatietherapie een goede weg voor ons beiden was om te gaan volgen, dit ook met het oog op onze dochter, en onze relatie een eerlijke kans te geven.

Helaas heeft het niet zover mogen komen en verblijft zij elders, totdat ik een nieuwe woning heb. Onze dochter is 3/4 dagen bij haar en vice versa.

Het enigste signaal wat mijn vrouw afgeeft , is dat ze rust wil, enkel over de kleine praten en dan ook nog eens zo zakelijk mogelijk. Ruimte voor mijn verdriet is er niet, en het besef, wat haar beslissing voor gevolgen heeft, voor ons als gezin zijnde, lijkt niet aanwezig te zijn.

Wat moet ik nu? Ik verlies de vrouw van mijn leven (16 jaar samen, waarvan 6 jaar getrouwd), daarnaast moet ik nu de helft van de week mijn dochtertje missen. Het voelt aan alsof ik een ware hel terecht ben gekomen. Enerzijds ben ik heel boos, anderzijds erg verdrietig.

Haar keuze kan ik niks anders dan accepteren, tenslotte kun je niemand een bepaald gevoel opdringen, maar ik verdien toch wel uitleg, dan enkel, er is geen gevoel meer en ik wil rust.

Een heel verhaal, maar ik merk dat het me nu enigszins oplucht. Jullie alvast hartelijk dan voor het lezen


JJ

JJ

18-12-2018 om 12:06

uitleg

Ik zit in vrijwel dezelfde situatie, heb alleen 3 kinderen. 14 jaar samen, 7 jaar getrouwd, over 2 weken liggen convenant en ouderplan bij de rechter ter beoordeling en verhuist mijn bijna exvrouw naar haar nieuwe woning.

Ik kan je alleen adviseren, en tegelijkertijd daarmee mijzelf, dat je niet moet proberen het te begrijpen waarom iemand niet ziet wat er allemaal wél is, waarom iets als 'gevoel' zo belangrijk is dat al het positieve aan de kant wordt geschoven. Ik zag groei waar mijn vrouw ons steeds op hetzelfde punt zag belanden en geen rek meer kon zien.

Mijn vrouw was vooral moe van het vechten en twijfelen, en zo te horen heeft jouw vrouw dat ook. Het klinkt alsof jullie, net als bij ons, al een tijdje bezig waren met een oplossing.

Dat zakelijke is een defense mechanism. Ga er niet teveel bovenop zitten, het richt alleen maar schade aan. Geef haar de rust en vrijheid, hoe lastig ook. Hoe harder jij om verklaringen vraagt, hoe harder haar antwoorden zullen worden om haar beslissing te verdedigen. Niet eens gemeend van haar, maar ze zullen je raken.
Hoe harder jij positieve signalen uitlegt als hoop (of wanneer zij denkt dat jij dat als hoop ziet..), hoe minder je zult krijgen. Knop omzetten, neutraal blijven. Hoe dat ook indruist tegen wat je voelt van binnen. Ik weet hoe ingewikkeld het is en kan het ook niet altijd.

Ik kan eigenlijk alleen maar herhalen wat ik net aan Miss in het topic over ontrouw schreef:

'Áls je het ooit gaat terugkrijgen zal dat door afstand te nemen van elkaar zijn.
Zo denk ik er in mijn situatie over. De rust terug vinden, weer mens worden, niet continue met elkaar en 'de relatie' bezig zijn. Alleen jammer dat het bij ons niet met een tussenstap kon, maar we over een paar weken officieel gescheiden zijn. Gelukkig hebben we goede afspraken mbt de kinderen, blijven we in overleg en zullen we zelfs 1x per week gezamenlijk eten

Door bij elkaar te blijven zien we de werkelijke persoon niet meer. Waar mijn stbex nog steeds zaken van ruim 2 jaar geleden en de jaren ervoor op mijn bordje blijft gooien en ik het pareer met de ontrouw en vice versa, blijft het -ook nu nog- een viceuze cirkel waar we nooit uit hadden gekomen door bij elkaar te blijven. Haar rugzak richting mij was de zwaar geworden, haar gevoel, haar houden van voor mij kreeg geen kans meer. Ze gunt mij een vrouw die mij wel kan geven wat ik verdien, dat soort teksten.

Misschien -misschien, met een dikke voetnoot- wordt het pas weer duidelijk hoeveel goeds er was in de nieuwe situatie en komt er een boek 2.

Maar dat geldt ook enorm voor jou. Laat hem toch een tijdje los. Het is klote om het proces door te moeten, ook dat zuigt weer energie en maakt emoties los, maar het is de enige manier, anders blijven we bezig, blijf jij bezig.'

Succes met het hele proces.

JJ

JJ

18-12-2018 om 12:15

oh en..

"Ruimte voor mijn verdriet is er niet, en het besef, wat haar beslissing voor gevolgen heeft, voor ons als gezin zijnde, lijkt niet aanwezig te zijn."

Lijkt.

Het is er echt wel, geloof dat gewoon.
Iets met Venus en Mars en sowieso verschil in persoonlijkheden. Omdat ze niet handelt zoals jij wil het niet zeggen dat ze er niet mee zit. Ze zal in haar hoofd zitten over de toekomst, de onzekerheid, de financiën, de afhandeling.. alles.

Mijn bijna-ex heb ik van hetzelfde beticht in mijn emotie, maar ik zie echt wel dat het niet makkelijk voor haar is, ook al is zij degene die de knoop heeft doorgehakt 8 weken geleden.

Steun haar, ze zal je dankbaar zijn. Je houdt een goede verstandshouding met de moeder van je kinderen en je voorkomt dat de laatste herinneringen met jou negatief zijn en haar bevestiging geven dat jij het vooral niét meer bent voor haar.

cookie123

cookie123

18-12-2018 om 12:21 Topicstarter

Dank je wel voor je uitleg, volgens mij snap je exact wat ik bedoel/meemaak.

Zij zal het strijden zeker moe zijn, en ik ken haar, deel van de strijd is geeneens tegen mij gericht, alleen vermoed ik, dat ik de snelste manier ben om die strijd te verminderen. een scheiding in gang zetten is klaarblijkelijk wat het snelst vruchten afwerpt om de strijd te verminderen.

Ik heb alleen erg veel moeite (lees:boos) dat er ons geen eerlijke kans is gegeven. De impact van haar keuze is nu al zichtbaar in het gezin, en dat doet pijn, heel veel pijn.

Meeste energie, kost het loslaten van haar, het is ook zo makkelijk om toch even wat te vragen, of dat nou over dochterlief gaat, of geheel onzinnigs. Met whatsapp is er zo een berichtje verstuurd. Tegelijkertijd besef ik dat een appje dubbel kan werken en zij zich nog verder gaat verwijderen.

Het is allemaal zo kil en zakelijk, terwijl ik wil, als ze daadwerkelijk achter keuze staat, dat we samen alles kunnen regelen omtrent de scheiding, we als vrienden uit elkaar gaan en met één gezamelijke verplichting, en dat is onze dochter.

Mijn vrouws wil is wet op dit moment, en dat is zeer moeilijk te accepteren.

JJ

JJ

18-12-2018 om 13:01

tja

"Zij zal het strijden zeker moe zijn, en ik ken haar, deel van de strijd is geeneens tegen mij gericht, alleen vermoed ik, dat ik de snelste manier ben om die strijd te verminderen. een scheiding in gang zetten is klaarblijkelijk wat het snelst vruchten afwerpt om de strijd te verminderen."

Ze hoeft inderdaad niet zo zeer klaar te zijn met jou specifiek. Trek het dus ook niet te persoonlijk. Mijn vrouw vindt mij ook nog steeds een leuke man zegt ze (meestal). Een leuke man die beter verdient dan haar. En dat ik vind ik dan weer gek, want ik bepaal toch zeker zelf wel wat goed voor me is?

Mijn lieve buurvrouw zei tegen me 'Laat haar dan op haar bek gaan. Als jullie voor elkaar bestemd zijn komen jullie wel weer bij elkaar'. En natuurlijk laat ik haar niet op haar bek gaan, ik probeer er te zijn zoveel de situatie het toelaat. Maar ook dat gaat gepaard met ingewikkelde situaties ja.

"Ik heb alleen erg veel moeite (lees:boos) dat er ons geen eerlijke kans is gegeven. De impact van haar keuze is nu al zichtbaar in het gezin, en dat doet pijn, heel veel pijn."

En toch zul je ermee moeten dealen, net als ik. Ik sta er ook anders in dan mijn stbex. Ik zag nog genoeg rek, zeker als je ziet uit welk donker gat zij en ik zijn gekropen en hoe positief juist het laatste jaar was, welke mooie beloftes er zijn gemaakt het afgelopen jaar, welke stappen we hebben gezet..
Maar wat is 'een eerlijke kans'? Jullie zijn in therapie geweest. Wanneer was het voor jou eerlijk geweest? Als ze nog 2 jaar had gerekt? Misschien is eerlijk juist wel dat ze nu eerlijk tegen jou is. En dat jij dat lastig vindt dat begrijp ik ontzettend goed.

"Het is allemaal zo kil en zakelijk, terwijl ik wil, als ze daadwerkelijk achter keuze staat, dat we samen alles kunnen regelen omtrent de scheiding, we als vrienden uit elkaar gaan en met één gezamelijke verplichting, en dat is onze dochter.

Mijn vrouws wil is wet op dit moment, en dat is zeer moeilijk te accepteren."

Dat gevoel herken ik ook. Mijn vrouw wilde scheiden, binnen 6 weken kreeg ze de sleutel van haar huurhuis. We kregen dubbele lasten en ik kreeg het gevoel dat ik dus mee mocht betalen aan haar nieuwe 'geluk'. Begin januari vliegt ze uit als haar huis bewoonbaar is voor haar en de kinderen.

Maar het enige dat werkt als je zelf ook een beetje de regie wilt hebben is de stappen te gaan zetten die bij een scheiding horen.
Want waarschijnlijk gééf je haar nu de regie, omdat zij verder wil en jij nog niet. Alles wat zij nu doet om de scheiding in werking te zetten zie jij als zakelijk. Herkenbaar hoor, het is geen aanval.

Ga rondbellen voor een mediator (ik ken een hele goede, we waren er in 2 afspraken al uit), lees je in kostentechnisch, maak een financieel plan voor jezelf in de periode na de scheiding, maak er ook een voor haar. Bedenk wat je wilt met de omgangsregeling. Doe zelf ook 'zakelijk'. Door ermee bezig te zijn en niet bezig te zijn met het zoeken naar antwoorden die je toch niet gaat kunnen begrijpen (tenzij je haar sloeg, jullie elke dag een servies naar elkaars hoofd gooiden of jij er 6 minaressen op nahield natuurlijk) heb je weer een doel.

Dat doel is niet wat jij wilt en ook dat mag je best benoemen bij haar en de mediator. Je hoeft het niet overal mee eens te zijn en je mag ook vinden dat je het er gewoon niet mee eens bent dat ze weg wil. Maar ze wil het toch.. helaas.

Richt je vooral verder op jezelf. Probeer kalm te blijven in overleg en niet op haar emotie te werken. Valkuilen waar ik nl. zelf met enige regelmaat wel in viel. En het werkt alleen maar averechts.

En wie weet ziet ze toch nog ergens het licht als het allemaal ineens erg écht wordt.

Ik weet het, hoop open deuren en ik heb er ook genoeg gehoord. Vrienden en familie bemoeien zich straks tegen je aan. De een zegt laat 'r barsten, de ander geeft je weer hoop, de ander wil mediator spelen etc.

Denk aan jezelf kerel, jij bent toch net zo belangrijk, net als jullie dochter.

cookie123

cookie123

19-12-2018 om 18:08 Topicstarter

Dagje verder

Vandaag afscheid moeten nemen van m'n dochtertje...4 dagen lijkt niet lang, maar voor mijn gevoel is het al een eewigheid. Gelukkig is ze kerstavond, 1e kerstdag en oud/nieuw jaar bi me.

Iig geval een strakke planning voor komende feestdagen en totdat hulp word ingezet.

Ze heeft nogmaals mijn vragen beantwoord met enkel, "ik wil rust". Voor jou, voor mij & onze dochter. Ik doe er goed aan dat te accepteren, hoe moeilijk dat ook voelt. Ik zie namelijk niet in wat ze ermee wil bereiken. Voor mij is het leed al geschied. Met, gevoelskwesties over de app o.i.d maak ik meer kapot dan me lief is. Wie weet ziet het er over 3 weken wel totaal anders uit.

cookie123

cookie123

28-12-2018 om 13:04 Topicstarter

Een week verder

Een week met z'n up & downs. Nu komt het vermoeden erbij dat ze aan een nieuwe relatie begint. Het is een vermoeden, dus ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Een ding is zeker, ik hoop dat ze mijn dochter er de komende tijd bij weghoudt totdat het serieus is en mij ervan op de hoogte heeft gebracht. Ik kan haar natuurlijk niet dwingen, maar ga ervanuit dat ze daarin nog een klein beetje mens is met gevoel. Zowel voor haar dochter als haar toekomstige ex-partner.

Om het nog gecompliceerder te maken, heeft ze na weken radiostilte mij gebeld en gezegd, dat ze een nieuwe (vriendschappelijke) relatie wil opbouwen, zowel voor ons twee, als voor onze dochter. Het is zo moeilijk te begrijpen wat ze nou wilt en andersom stromen de emoties door elkaar. Het liefst knok ik nog verder om de relatie weer mogelijk te maken, anderzijds doe ik mezelf daarin ook te kort.

Moeilijk...

Moeiijke dagen

De moeilijke dagen zijn voorbij. Ik hoop dat je er toch van hebt kunnen genieten en dat je het jaar op een goede manier kunt afsluiten met je dochtertje.
'Rust', tsja, dat is vooral even afstand nemen, niet nadenken, geen gesprekken.
Dat er mogelijk een nieuwe liefde in het spel is, ik moet eerlijk zeggen dat hier op het forum mannen die aangeven te twijfelen over de relatie vaak al onmiddellijk beticht worden van een nieuwe liefde op de achtergrond (met alle toevoegingen over egoïsme etc. die je maar kunt bedenken). Het verbaasde me al dat het bij jou zo stil bleef in dit opzicht.
Maar je hebt nu zelf het vermoeden. En ondertussen wil ze een vriendschappelijke relatie opbouwen.
Dat is allemaal heel ingewikkeld. Ja, met je verstand kan het allemaal wel kloppen, maar om alles bij elkaar te krijgen is wat lastiger. Misschien toch even doen wat zij ook doet: rust zoeken. Even aandacht voor wat je zelf wil. Even de pijn verwerken dat een mogelijke relatie met haar er niet meer in zit. Even bedenken hoe je nu alleenstaande ouder kunt zijn. en wat voor ruimte j dan nog hebt voor andere relaties. Wil je wel vriendschappelijk blijven met haar? Zakelijk kontakt is ook genoeg. En vooral het negatieve vermijden: elkaar niet voor de voeten lopen, geen eisen stellen aan hoe de ander moet leven (ook niet ten aanzien van nieuwe relaties), alle verdriet en boosheid niet over de schutting kieperen, maar zelf aanpakken.
Dus ik zou zeggen: we houden wel kontakt, vooral zakelijk,w e moeten nog wat dingen regelen. Vriendschappelijk gaat mij nu te ver, want ik houd nog van je, dus dat moet ik eerst achter me kunnen laten.
En verder maar een jaar vooruit kijken: wie weet hoe je 2019 afsluit. In elk geval alvast met de beste wensen.

Tsjor

Cookie

Ik zit in bijna dezelfde situatie en kan je zeggen hoe meer jij wilt wat betreft nieuwe partner nog niet voorstellen enz, hoe meer het tegen je gaat werken, in de meeste gevallen. Mijn toekomstige ex-man vertelde mij vandaag dat hij zijn nieuwe vriendin met kerst daar heeft laten slapen toen ons kind daar ook was. Hij weet dat ik er tegen ben maar toch doen. Hij wil ook het liefst gewoon samen door 1 deur kunnen met elkaar maar ik vind dat nu nogal moeilijk maar omwille van ons kind moet ik wel heb ik het idee. Het gewoon zakelijk houden zoals Tsjor zegt kan ik niet.. Ik hoop dat je er een weg in kan vinden hoe moeilijk ook.. wat ik vooral te horen krijg, kies voor jezelf waar het je lukt en laat je eigen leven niet stil staan, doet zij ook niet

cookie123

cookie123

28-12-2018 om 19:42 Topicstarter

Illosa

Heftig Illosa, je hebt totaal geen controle over wat je man uitspookt, ik vind het allemaal egoïsme.

Ik besef ook dat ik geen enkele controle heb wat betreft een nieuwe partner heb, andersom trouwens ook niet. Ik vind het het alleen verschrikkelijk voor het kind. Het kind maakt al zoveel mee en moet dan geconfronteerd worden met een nieuwe partner, terwijl de scheiding er nog geeneens door is.

Het allemaal zakelijk houden gaat mij uiteindelijk wel lukken, maar de pijn, op het moment dat de dagen bij mij voorbij zijn en mijn dochter weer naar moeders gaan is extreem. Zeker omdat ik altijd voor de volle 100% de zorg op me heb genomen.

Het meest waar ik bang voor ben is dat mijn vaderrol door een ander word ingenomen. Ik moet proberen dat los te laten voor dat het een en self fulfilling prophecy wordt.

Uiteindelijk

Moeten we ook geen controle over elkaar willen hebben maar sommige dingen zouden fijn zijn als die in het belang van het kind anders zouden kunnen.

Het is ook verschrikkelijk voor het kind, hier de scheiding er ook nog niet door. Net 4 maanden dat dit allemaal aan de gang is.

Die pijn snap ik maar is er geen mogelijkheid om af en toe te bellen met je dochter als zij dat ook wil als ze bij moeders is? Wij merken dat ons kind daar echt behoefte aan heeft en we proberen daarin tegemoet te komen.

Die vaderrol zal niet door een ander worden ingenomen, wat er ook gebeurd, jij bent en blijft haar vader!!

cookie123

cookie123

28-12-2018 om 20:12 Topicstarter

Te kort om te bellen

We zijn nu net een kleine 5 weken opweg nadat ze verteld heeft geen toekomst meer te zien. Vanaf toen hebben we besloten om en om 3/4 dagen per week de zorg op ons te nemen. Dat zit wel goed. Bellen is dan ook niet echt nodig, dochterlief vraagt er bij beiden (nog) niet om.

Hoe verschrikkelijk ik haar ook mis, ik probeer geen appjes te sturen om te bellen met de kleine, om de rust voor allen te houden.

Wel houden we elkaar 1x per dag op de hoogte over de gang van zaken betreft dochterlief. Dit totdat er concrete afspraken gemaakt zijn.

Tijd

Fijn dat bellen niet nodig is. En goed van je dat je geen appjes stuurt, ook al wil je dat heel graag.

Tijd, alles heeft tijd nodig.. Sterkte

cookie123

cookie123

30-12-2018 om 19:21 Topicstarter

Tja...

En dan word je dochter vandaag gebracht. Geen woord, niks. Ja, kijk hier is pappa; *doeg*. Meer afstand kan er niet zijn.

En dan vraag ik later via de app, terwijl ik liever belde, moet dit allemaal zo? Ja, ik hou niet meer van je. Ik doe m'n eigen ding. Auw!

Dus zij gaat morgenavond lekker het partybeest uithangen en ik zit hier doodleuk alleen, want dochterlief zal in de avond in bed liggen.

Vrouw kwijt, netwerk kwijt, iedereen de smoes dat ze ziek zijn.

Naar 17 jaar word dan toch m'n grootste angst werkelijkheid, oudejaarsavond geheel alleen. En tuurlijk heb ik m'n dochtertje wel, dus niet helemaal eerlijk, het gaat me om de situatie algemeen.

Gewoon iemand waar je lief en leed mee gedeeld hebt, laat je opeens zo vallen.

Gaat een lange tijd duren voordat mijn vertrouwen weer hersteld is.

Same here

Bijna hetzelfde hier..

Toekomstige ex is nu een nachtje weg met nieuwe vriendin.. morgen vieren zij samen oud en nieuw en ik ‘alleen’ dochter ligt dan ook te slapen.

Ik zou bijna zeggen, als we bij elkaar in de buurt zouden wonen konden we elkaar gezelschap houden..

Het is zwaar en doet pijn maar je weet niet wat de toekomst gaat brengen.. het is natuurlijk niet gezegd dat het een lange tijd zal zijn, als snap ik je gevoel nu maar al te goed

En wat betreft de afstand, misschien is dit haar manier om het niet moeilijk te krijgen? Dan nog doet het pijn natuurlijk

De bodem van de put

Cookie123, ik hoop dat dit de bodem van de put is en dat je komend jaar weer opkrabbelt. Oudjaar, als er een kind in huis is, ja, dan kun je niet weg. Volgend jaar is de griepgolf hopelijk voorbij voordat het oudjaar is en kun je er een jaar naartoe werken dat je meer mensen om je heen hebt.

Op het nieuwe jaar!

Tsjor

cookie123

cookie123

30-12-2018 om 20:56 Topicstarter

Illosa

Een nieuwe vriendin, hoe pijnlijk het ook is, je weet in elk geval dat er iemand is. Voorlopig is het mijn eigen gevoel wat stress daarover veroorzaakt. Ik weet dat het mogelijk is, maar ik kan gewoon niet erbij dat je binnen enkele weken al een gevoel voor een ander kunt krijgen. Hoewel, als je over " rebound" relaties leest, krijg je een wat ander inzicht. Over het algemeen gedoemd te mislukken.

Maar aangezien ik er toch geen grip meer op heb, laat ze lekker gaan.

Het enigste wat ik hoop dat ze haar verstand een beetje terugvind en we straks samen opgelucht, tevreden met elkaar door een deur kunnen, en samen een positieve bijdrage kunnen leveren aan de groei van ons dochter.

Tsjor
Dank je wel, dieper dan diep kan je niet zinken zegt men, maar tot op vandaag, vergis ik me er nog steeds in.

Hopelijk brengt 2019 voor ons allen betere perspectieven.

cookie123

cookie123

02-01-2019 om 17:34 Topicstarter

Feestdagen voorbij

Allereerst,
Iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Zowaar kreeg ik vanochtend een nieuwsjaarknuffel van toekomstige ex bij het ophalen van mijn dochtertje. MIjn nieuwjaarswens is toch goed gevallen.

Vandaag is dochterlief weer opgehaald tot en met zondagochtend. Ze waren de hoek nog niet om, en het "hel" gevoel voor mij ging open. In de afgelopen 6 weken nu, heb ik nog nooit zo'n verdriet gehad. Of dat het aan de knuffel ligt, aan het afscheid van mijn dochter, of aan het feit dat er nog geen concrete stappen zijn ondernomen ( Volgende week ergens, gaat er een speciaal "goed uit elkaar" traject van start), het gevoel van eenzaamheid, hulpeloos en machteloosheid overviel me compleet.

Vanmiddag ben ik even wezen hardlopen, met de bedoeling alles los te laten, helaas. Een zwaar depressief gevoel als gevolg.

Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld.

Miss

Miss

02-01-2019 om 18:51

Cookie

Voor jou ook de beste wensen. Wat ontzettend verdrietig dat je met deze situatie te doen hebt.

Misschien een idee om hulp voor jezelf te zoeken?

Of heb je misschien 1 goede vriend? Iemand waar je je verdriet mee kunt delen is wel ontzettend fijn... Of een collega?

Ik begrijp dat de voeten onder je uit geslagen zijn maar misschien kun je je gaan richten op een nieuwe hobby? Groepstrainingen ofzo. Dat je je sociale netwerk opnieuw op gaat bouwen.
Nu is het daar nog te vroeg voor waarschijnlijk maar ook deze pijn zal met mini stapjes minder worden. Je staat pas aan het begin dus laat dit verdriet ook toe.

Ik zit dan wel in een geheel andere situatie maar kan me je pijn compleet inleven.
Sterkte met al je zorgen.
Hoop je snel wat afleiding kunt zoeken.

Sterkte

Beste Cookie, ook mijn aanstaande ex was in therapie en heeft in dat proces het licht gezien dat wij niet meer samen verder kunnen. We waren 17 jaar samen waarvan 14 jaar getrouwd, dochter van 14 nu. We zijn een vrouw/vrouw stel, in 2009 was het wettelijk mogelijk voor haar om wettelijk gezag over onze dochter te krijgen. We hebben veel samen mee gemaakt, meerdere crisissen overleefd, want we zijn erg tegengestelde karakters, maar vonden dat we daardoor juist elkaar goed aanvulden, zij was de motor, ik de rem. Wat zijn we sterk samen, zeiden we als we weer ergens uit waren gekomen.. makkelijk was het niet nee, maar toch... en nu dit ( nu ruim 2 maanden geleden). Ze geeft aan dat ze overspannen is en dat dat door mij komt, mijn aanwezigheid in huis, onze onenigheid over de opvoeding enz. In goede harmonie uit elkaar, wij kunnen dat... maar omdat dingen blijven slepen, hey echtscheidingsproces, het vinden van een woning (hopeloos) en we nog steeds met elkaar opgescheept blijven wordt dat wel moeilijk. Sterkte met alles , ik herken veel in je verhaal, dank voorhet delen.

cookie123

cookie123

04-01-2019 om 17:12 Topicstarter

Acceptatie

Inmiddels lijkt er een gevoel van acceptatie gekomen.

Mede doordat ik me vandaag besefte, dat ik sinds de scheidingsmelding, 6 weken geleden, geen enkele dag meer hoofdpijn heb. Eigenlijk op het moment dat zij het huis verliet.

Daarnaast besef ik me dat het weinig zin heeft om aan een dood paard te trekken. Hoewel ik me twijfels heb of een nieuwe vriendschap opbouwen kans van slagen heeft.

De boosheid is er inmiddels wel vanaf, de rust is nu echt aanwezig sinds een kleine 2 weken.

Wel heb ik erg last van schuldgevoelens.

Het is nu wachten op het eerste gesprek met mediation en dan vervolgstappen.

Cookie

Misschien als er een tijd overheen is gegaan dat een nieuwe vriendschap mogelijk is..

Die schuldgevoelens zijn zo vervelend maar ook die zullen na verloop van tijd verdwijnen, zolang je er maar bent voor je dochter, en dat ben je..

Is er al een datum gepland voor het eerste gesprek?

cookie123

cookie123

04-01-2019 om 22:48 Topicstarter

Helaas geen datum

In het vooruitzicht nog, we zullen mee doen aan een speciaal traject hiervoor, vooral met oog op onze dochter. Waarschijnlijk aankomende week hoor ik meer.

Dat het allemaal zo lang duurt, werkt ook niet mee.

Vrouwlief bij haar ouders, en ik gast in mn eigen huis, en dochter pendelt 2x in de week heen en weer... Geeft haar trouwens wel de meeste rust, merken we.

Gelukkig zitten wat betreft dochterlief wel op één lijn.

Tjah, die schuldgevoelens, daar ga ik wel mee moeten, wat precies moet ik nog uitzoeken, ook of ze (on)terecht zijn.

cookie123

cookie123

06-01-2019 om 21:41 Topicstarter

Vandaag

Kwam aanstaande ex dochter brengen. Bleef even hangen en een theetje drinken. Alsof er niks aan de hand was/is. Enerzijds stelt het me gerust dat het inderdaad lijkt of ze de (nieuwe) basis vriendschappelijk wil maken.

Anderzijds benauwd me dat eigenlijk heel erg, en is het Nu alles of niets voor mij.

Hieruit blijkt wel weer dat ik nog totaal niet over haar heen ben, en niet kan accepteren dat ze deze keuze gemaakt heeft, en ons gezin geen daadwerkelijke kans heeft gegeven. Let wel, dit is mijn gevoel.

Mijn verstand zegt, over en sluiten, een groot signaal is, dat ik het afgelopen jaar werkelijk elke dag koppijn had, en nu sinds ze vertrokken is sinds 6 weken, er geen dag is geweest dat ik koppijn heb.

Ik merk vooral dat het verlang naar haar groot is. En dat vind ik erg lastig.

Morgen maar eens rond bellen voor maatschappelijk werk/psycholoog.

JJ

JJ

06-01-2019 om 23:09

herkenning

Geloof me, je blijft er nog wel even last van hebben. Mijn vrouw woont nu 1 week op zichzelf. De sfeer gaat van het ene naar het andere uiterste. Uit het niks kan er irritatie zijn, goede bedoelingen worden verkeerd uitgelegd, ruimte voor emotie is er niet.

Convenant vanavond dichtgespijkerd, ouderschapsplan is af. 14 januari gaat het naar de rechtbank. Het gaat echt gebeuren.

Ik voel me beter als ik haar niet zie vanwege de confrontatie en de spanning die er tussen ons is, het onbegrip, de emoties, maar het verlangen naar de vrouw van nog niet zo lang geleden blijft groot.

Verstand vs hart. ik blijf het nog zien als een jwartje dat vanzelf wel valt. Bij haar, dat het zo slecht nog niet was, want dat was het niet, of bij mij.. dat het zo beter is.

De kinderen gaan er op hun eigen manier mee om. De oudste van 8 is boos, stil, verdrietig. De middelste van 6 trekt enorm naar me toe, heeft een foto van ons samen naast zijn nieuwe bedje gezet en de jongste van 2 snapt er maar weinig van waarom papa of mama niet thuis is.

Ellendig.

cookie123

cookie123

10-01-2019 om 21:02 Topicstarter

Tjah

Hier een vrouw die meldt, dat ze het achteraf toch anders had willen doen. Tjah, wat had je dan anders willen doen en wat koop ik ervoor?

Daarnaast ben ik druk bezig ene ouderschapsplan, inboedelverdeling, urgentie aanvraag. En wat doet mevrouw, feitelijk helemaal niks. Ze is geeneens begonnen aan iets.

Volgende week staat er mediation gepland. Helaas gaat het niet door, omdat mevrouw niet kan.

Waar leg je dan hemelsnaam je prioriteiten neer als je zo graag wilt scheiden.

Toffe-papa

Toffe-papa

10-01-2019 om 21:20

Sterkte man.

Ik ben vorig jaar gescheiden na 15 jaar samen zijn en 12 jaar huwelijk.

Ik heb heel wat voor mijn kiezen gehad met mijn ex.

Ze had een hoge schuld wat verwerkt is in onze hypotheek.
Had drugsproblemen(gelukkig al lang vanaf.)
Heeft ADHD en
Ptss gehad,een burnout,verschillende therapieen gevolg en als laatste EMDR.

Na die laatste therapie waren haar ogen open gegaan zei ze.
Ze ging nu voor haar gezin...

Nou..dat duurde kort,,,3 weken later ging ze vreemd.

Ik heb gezegd dat ze op moest rotten,maar kijkende naar mijn kinderen en 15 jaar samen wou ik het niet opgeven.

Ik heb haar dus vergeven toen..pff.

Later op vakantie gegaan en bemerkte veel stiekem gedoe met haar telefoon.

Ik was gek zei ze.

Ik was dus niet gek.

Na de vakantie zei ze dat wij mesten proberen om relatietherapie te gaan volgen,maar de volgende dag had ze t al afgewezen,want ze was zeker van haar zaak dat de liefde niet meer terug zou komen.

Resultaat..
Ik 10 kg lichter.
Verdrietige kids.
Alles kapot.

heb echt de zwarte sneeuw gezien.
5 maanden later kreeg ze haar huis en ik zal je zeggen hoe moeilijk t soms ook was.......ik kreeg rust.

Geen ruzie meer.
Geen driftbuien of een scheldende moeder die het woord K veel gebruikte.

Nu een jaar later toch weer verliefd geworden wat ik nooit had verwacht.

Ik dacht eerst..t gaat te snel,maar nu na 5 maanden ervaar ik met deze vrouw zoveel rust in mijn leven.

Ik zeg niet dat je je moet storten in tinder of Badoo,maar verwerk je verdriet.

T zal niet makkelijk zijn,maar ooit word je wakkker en denk je....i did it.

cookie123

cookie123

16-01-2019 om 20:08 Topicstarter

Badoo, tinder

Moet heel eerlijk dat ik daar nu totaal geen behoefte aan heb, daarvoor zijn de emoties nog te hoog in de zin dat ik mijn vrouw mis. Dus een (slechte) rebound is zeer mogelijk.

Ik moet zeggen, we zijn er nog lang niet, maar dat dit de eerste week is geweest dat ik de volle 100% aandacht voor mijn dochter kon hebben en dat doet haar goed, je ziet het gelijk in alles. Goed slapen, eten, gedrag op school is prima. En dat is waar ik het voor doe en moet doen.

Niet voor een vrouw die egoïstisch haar keuze maakt, en nog steeds elke dag nieuwe consequenties van haar beslissing tegenkomt.

Nog steeds houd ik van haar en waarschijnlijk nog een hele lange tijd, maar ik moet dat gevoel toch echt uitschakelen want ik heb mezelf er mee, en bovenal mijn dochter.

Het feit dat mijn omgeving zegt dat ik zienderogen opknap draagt daar aan bij.

Volgende week begint het startgesprek van mediation. Hopenlijk denk ik er dan nog zo over.

cookie123

cookie123

21-01-2019 om 12:55 Topicstarter

Mediation

Iemand nog tips voor het eerste (kennismaking) mediation gesprek wat we morgen hebben?

Stand van zaken is, is dat de regeling betreft onze dochter 3-4-4-3 dagen prima loopt. De wisselingen verlopen redelijk rustig, hoewel de overdracht mij betreft te vluchtig is.

Voor de rest is alle contact verbroken (voornamelijk op het verzoek van mijn (ex) vrouw), om nog meer rust/afstand te creëeren. Dus alle updates over onze dochter en zakelijke regelwerk, gaat enkel nog over de mail. Dit zorgt er bij mij voor dat er irritaties ontstaan over dingen die niet helder zijn, die niet goed uitgelegd zijn, of bijvoorbeeld uitgaven die niet verwerkt worden in ons vooralsnog gezamenlijke financiën.

Proces

Ik denk dat het goed is in het eerste gesprek helder te krijgen hoe het proces er de komende tijd uit zal zien: welke vragen komen aan de orde, binnen welk tijdsbestek, wat kunnen jullie zelf doen en op welke wijze communiceren jullie met elkaar. En wat zijn de kosten.

Als het goed is zal de eerste vraag van de mediator zijn: wie heeft het eerste kenbaar gemaakt dat er een einde komt aan de relatie en wat was de reactie van de ander. Het is van belang dat je pas dingen kunt gaan regelen als je allebei beseft dat er een scheiding aankomt. dus daar tijd voor uittrekken is van groot belang voor de rest van het proces. Wees daar dan ook eerlijk over als het gaat om je eigen emoties en de vraag hoe ver je zelf bent in het proces.

Tsjor

Pennestreek

Pennestreek

21-01-2019 om 14:37

Niet teveel verwachten

Het is een kennismaking dus het zal beperkt blijven tot het doen van jullie verhaal en inderdaad het doorspreken van het proces en de kosten.

Mij hielp het om het te benaderen alsof het over iemand anders ging. Zo kon ik de emoties eruit laten. Verder heb ik zelf een paar echtscheidingsconvenanten en ouderschapsplannen van internet geplukt en voor mezelf op een rijtje gezet wat ik wilde. En dat besproken met familie en vrienden.

Hoe zijn jullie aan deze mediator gekomen? Hebben jullie al eerder contact gehad? Wij hebben destijds 3 mediators gesproken (dus echt langs geweest) en op basis van die gesprekken bepaald met wie we in zee zouden gaan. Dat waren drie heel verschillende types met heel verschillende achtergronden. Omdat er een eigen bedrijf was en huwelijkse voorwaarden die nooit waren nagekomen, hebben we gekozen voor degene die daar verstand van had, en niet voor degene die het belang van de kinderen voorop stelde (die hadden we denk ik wel genomen als dat eigen bedrijf de zaak financieel niet zo ingewikkeld had gemaakt). De laatste was een juriste, daar hadden we het minst goede gevoel bij. Wat ik bedoel te zeggen is, zorg dat de mediator voor jullie beiden goed voelt. Dat je daar gaat kennismaken wil niet direct zeggen dat het ook de beste keuze is. Scheiden is een heel lastig en emotioneel proces. Goede begeleiding in alle opzichten is van essentieel belang om een goed na-huwelijk te hebben. Dat gaat langer duren dan je huwelijk, dus dan kun je beter zorgen dat het goed loopt.

Sterkte.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.