Relaties Relaties

Relaties

Omgaan met liefdesverdriet

Vorige week verbrak ik mijn relatie van 2.5 jaar. Na een lang huwelijk waarin ik uiteindelijk bedrogen en verlaten werd, dacht ik echt de liefde weer gevonden te hebben met mijn nieuwe lief.

Uiteindelijk werd de problematiek van een samengesteld gezin ons te moeilijk. Met mijn verstand vind ik dat ik de juiste beslissing heb gemaakt, maar mijn hart doet zeer want ik houd nog van hem.

Ik werk, plan leuke dingen en doe alsof alles normaal is, maar van binnen voel ik me leeg. Ik weet dat de tijd haar werk zal gaan doen, maar ik heb geen zin in deze fase .

Hoe gingen jullie om met liefdesverdriet?


liefdesverdriet

Liefdesverdriet is eigenlijk best lang geleden. De eerste keer - vriendje op wie ik hevig verliefd was maakte het na drie maanden uit - was zonder meer het heftigst. The first cut is the deepest. Toendertijd - ik was 17 - gaf ik vol overgave er aan toe. Ik besprak alle ins and outs met mijn vriendinnen, zoals ze ook met mij deden.
In de jaren erna misschien nog een of twee keer liefdesverdriet gehad, maar dat ging betrekkelijk snel over. In die tijd was voor mij de beste remedie om op iemand anders verliefd te worden of te denken dat het wellicht ooit weer eens goed zou worden. Zonder dat ik dan direct dacht wanneer of hoe ik dat zou moeten bewerkstelligen. Soort dagdroom voor sombere momenten.
(het was met dat eerste vriendje na een half jaar ook weer goed gekomen. En vervolgens heb ik het zelf uitgemaakt twee jaar later. Het kan verkeren dacht ik toen).

Persephone

Persephone

23-01-2019 om 15:43 Topicstarter

Stom woord

Eigenlijk een stom woord, "liefdesverdriet". Het is meer de teleurstelling dat het niet gelukt is. Ik genoot zo van dat gevoel weer geliefd te zijn en van iemand te houden. Ik vind alleen zijn niet erg, maar vind het leven gewoon leuker met levenspartner dan zonder.

Tussen mijn huwelijk en deze relatie ben ik jarenlang alleen geweest, dus ik weet dat ik prima in staat ben een leuk en bevredigend leven te leiden zonder hem. Maar toch.

Hahahaha, Alkes - op iemand anders verliefd worden; ik moet er niet aan DENKEN.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

23-01-2019 om 19:43

Waarom dan?

Bij ons was een samengesteld gezin ook niet mogelijk. Hij en ik wel, dus toen zijn we op die manier verder gegaan, en hebben we de kinderen erbuiten gelaten.
In de tijd dat dat nog onzeker was, was ik erg verdrietig. Niet in staat om te werken, en kilo’s afgevallen. Dat was gelijk ook de eerste keer dat ik liefdesverdriet had, dus hoe je daar wel goed mee omgaat weet ik niet

kost tijd...

Ah liefdesverdriet... ik heb na mijn scheiding een relatie gehad met een man die (dat wist ik natuurlijk eigenlijk wel) niet goed voor me was maar ik was te verliefd op hem om het uit te maken. En toen maakte hij het plotseling uit...ik zag het echt totaal niet aankomen. Ik was er kapot van, echt meer kapot dan van het stranden van mijn 25-jarige huwelijk. Terwijl ik totaal niet snel huil, kon ik nu in de supermarkt opeens in tranen uitbarsten. Lachwekkend gewoon hoe puberaal pijnlijk dat was.
Ik heb toen een aantal zinnetjes op post it briefjes door mijn huis geplakt, zoals:

- je mag huilen want dat is een manier van je lichaam om stress kwijt te raken
- over 4 weken voel je je al heel anders
- je hebt fantastische vrienden die er voor je zijn
- wat dan ook wat je troost geeft

Verder had ik een lijstje gemaakt met al zijn minpunten en slechte eigenschappen (dat hielp eerlijk gezegd nog het minst). Ik heb gehuild dus als dat zo uitkwam, maar ook bewust afleiding gezocht in mijn hobby's, werk, vrienden en dates met andere mannen. Niet om een nieuwe relatie te vinden, maar gewoon voor mijn plezier.

Sterkte ermee. Het is k*t maar ja, dat hoort erbij als je liefhebt. Soms doet het pijn.

Zucht..

Zucht..

23-01-2019 om 21:51

Mag je ook

Een beetje verdrietig zijn om iets wat niet zal zijn?

Zucht..

Zucht..

23-01-2019 om 21:53

Te vroeg op versturen geklikt

Geen ludduvuddu, maar meer het idee: dit wordt m helaas niet, maar zal er ooit nog eens iemand zijn die mij geweldig vindt? Zucht.

Persephone

Persephone

24-01-2019 om 10:26 Topicstarter

Phryne

Een relatie hebben zoals jullie: de kinderen erbuiten laten en samen tijd doorbrengen - dat is bij ons niet mogelijk. Dat komt doordat de problemen die mijn lief had met mijn dochter (18) echt meer aan hem lagen dan aan haar. Dat hij mijn kind niet leuk vindt, dat kan. Hoe hij daar vervolgens mee omging (haar opzettelijk negeren etc.), daar heb ik enorme moeite mee. Ik heb een karaktereigenschap van hem gezien waar ik echt op afknap.

Daar staat tegenover dat het fijn was als wij echt samen waren, dus daar zit het verdriet en de teleurstelling.

Carole: over 4 weken voel ik me heel anders. Dat is een goeie. Dat ga ik me inprenten.

Zucht: verdriet om iets dat niet mag zijn mag zeker. Dat is wel zo ongeveer wat ik nu voel.

Annomie

Annomie

24-01-2019 om 11:37

Hoe?

Moeilijk te zeggen. Mijn eerste relatie ging stuk en dat had ik aan zien komen maar heb er jaren last van gehad en toen ik, na lange tijd, de vader van mijn kinderen ontmoette dacht ik mijn ware gevonden te hebben, zijn vertrek was totaal onverwacht en het verdriet groot.
Er speelden zoveel gevoelens door elkaar zoals hem intens missen, boosheid en het oneerlijk vinden dat het nu weer mis ging. Je ben nu gewond en mag je in je cocon terugtrekken om bij te komen en na te denken. Zorg er wel voor dat je niet gaat eten ter compensatie en maak afspraken maar zorg ook voor tijd alleen. Straks komt het voorjaar en wordt het weer anders, langzaam, en ga je weer genieten van allerlei dingen. Veel sterkte.

Persephone

Persephone

24-01-2019 om 12:02 Topicstarter

Eten

Nou, Annomie, de kans dat ik ter compensatie ga eten, is zeer klein. Bij stress of verdriet eet ik juist vrijwel helemaal niet meer. Ook niet goed, maar iets afvallen stond toch al op de planning dus ellek nadeel hep ze foordeel.

Ik bedacht net dat dit gevoel zo anders is dan toen mijn huwelijk stukliep. Dat kwam voor mij als een totale verrassing - na 21 jaar en 4 kinderen werd ik gewoon ineens gedumpt voor een ander. Toen stond ik in stand overleven, zorgde voor mijn kinderen en het gezinsinkomen en er was weinig tijd om stil te staan bij verdriet. Een enorme rottijd was het.

Dat verdriet kwam later natuurlijk wel, maar tegen de tijd dat ik het verdriet kon toelaten was mijn leven weer op de rit en miste ik mijn ex-man eigenlijk al niet meer. Ik had verdriet om het gebroken gezin en het verdriet van de kinderen deed mij pijn, maar de enorme liefde was al verdwenen.

Dit verdriet van nu gaat echt over MIJ - ik hoef er niemand anders bij te helpen (zoals ik destijds mijn kinderen moest helpen het verdriet van de scheiding te verwerken) en ik houd nog van hem. Ik zou niets liever willen dan dat het weer goed was, maar ik kan me niet over de manier waarop hij omging met zijn ergernis over mijn dochter heen zetten. Niet voor mezelf en niet voor haar. Een relatie zoals Phryne schetst zie ik dan ook niet als een mogelijkheid, want ik neem hem kwalijk dat hij mijn dochter behandelde zoals hij dat deed.

Je zou zeggen: opgeruimd staat netjes, dan. Kinderen gaan voor. Dat laatste is absoluut waar, maar toch voelt het niet als opgeruimd staat netjes.

Bah.

Zucht

Zucht

24-01-2019 om 12:53

Dank je wel

Persephone. Prachtige nick trouwens.
Ik mis de man in kwestie eens zozeer, alswel het gevoel dat hij me gaf. Wauw, iemand vind leuk, grappig en knap! Nou ja, het was wel goed voor mijn ego nadat ik jaren mezelf niet heb kunnen zijn. Maar dat is heel erg off topic, sorry.

Dat je gevoel niet overeenkomt met wat je verstand zegt maakt het zo lastig. Het lijkt me niet meer dan normaal dat je, ondanks die lelijke kant, nog steeds van hem houdt. Dat moet slijten en kost dus tijd. Het is niet een keuze tegen hem, maar een keuze voor je dochter. Sterkte!

Persephone

Persephone

24-01-2019 om 13:15 Topicstarter

Zucht

Niet off topic, maar zeer on topic, lijkt me. Zit jij er ook nog middenin, of is het bij jou al gesleten?

Zucht

Zucht

24-01-2019 om 15:48

Pfoe, lastig te zeggen.

Ik zie net dat ik een woord vergeten ben... ik mis de man in kwestie NIET eens zozeer. Wat ik mis is zijn de complimenten en het idee dat er iemand is die mij geweldig leuk vindt. En de spanning natuurlijk ook.
Ik heb me daardoor laten overrompelen, en ben er vol voor gegaan. Iets teveel denk ik nu
Hoe dan ook, nu zie ik dat hij niet heeft wat ik zoek in een man. En toch...

Maar ook mooi

Je kunt het ook kantelen: wat mooi dat het je is gelukt om, na je verdrietige scheiding en het onverwachte ervan, weer gewoon van een man bent gaan houden. Dat is je toch maar mooi gelukt!

Liefdesverdriet doet pijn. De teleurstelling dat hij op deze manier met je dochter omging, zal ook pijn doen. En toch was er ook veel goed en mooi. Logisch dat je daar verdrietig over bent, dat het pijn doet.
Wat mij helpt: doorvoelen wat het voor je is. En aanvaarden. Met alle mooie en minder mooie kanten. Hij is een stukje met je opgelopen en nu niet meer. En het mooie is: je hebt je kracht getoond. En je grens getrokken. Dat schuurt en wringt, maar het is ook een kracht! En uiteindelijk brengt dat je écht verder dan inbinden en wegslikken.
Wees de komende tijd maar extra lief voor jezelf. En voor je kinderen.
Knuffels en sterkte

Persephone

Toen jouw vriend het moeilijk had met jouw dochter, heb jij dan voldoende begrip getoond voor zijn situatie ?

Ik zit namelijk in een gelijkaardige situatie, waarbij de dochter van mijn vriendin net 17 jaar en inwonend is, en ondanks het feit dat ik er alles aan doe om trachten een band met haar te krijgen, heeft ze het na 2,5j nog steeds te moeilijk om mij een goedendag te zeggen of om mij eens aan te spreken en daarbij mijn voornaam te gebruiken. Na verloop van tijd begint dat door te wegen.
Het ligt niet in mijn karakter om haar te negeren, en ik blijf proberen, maar ik moet er soms echt tussenuit; mijn vriendin heeft gelukkig begrip voor mijn situatie en beseft dat haar dochter niet wil meewerken ondanks dat we ze altijd op de eerste plaats stellen ten koste van onszelf.

Zonder begrip van mijn vriendin zou ik het hebben opgegeven, ondanks het feit dat ik zielsveel van haar hou.

Onze vier andere kinderen aanvaarden wél de nieuwe partners en zien ook de toegevoegde waarde ervan in.

Persephone

Persephone

25-01-2019 om 10:17 Topicstarter

Begrip

William - wat een lastige situatie voor jou en wat goed dat je vriendin begrip toont. Dat is liefde van beide kanten.

Helaas was de situatie bij ons eigenlijk andersom: mijn ex-vriend (wat een rotwoord) negeerde mijn dochter terwijl zij wel degelijk haar best deed. Regelmatig groette hij haar niet eens als hij binnenkwam, of gaf simpelweg geen antwoord op een vraag die zij hem stelde. Hij ergerde zich aan zaken die in mijn ogen redelijk klein waren (zoals het feit dat ze haar bord na het eten niet naar de keuken bracht), en bovendien waren dat zaken die mij aangingen, niet hem (want hij woonde hier immers niet, dus wat kan hem dat bordje dan schelen?).

Ze heeft hem nooit een grote mond gegeven of lelijk tegen hem gedaan. Hij ergerde zich gewoon. En uiteraard was er op enig moment wel een wisselwerking, maar zelfs na lang nadenken vind ik dat dat toch hoofdzakelijk aan hem lag.

Het kan best zo zijn dat hij die wisselwerking niet zag en inmiddels vond dat het aan haar lag. Maar zelfs dan: ik probeerde hierover te praten en dat werd direct afgekapt: HAAR schuld, aan hem mankeerde niks en een oplossing ervoor vinden was niet mogelijk. Ik vroeg hem een aantal weken geleden met haar te praten, want dan zouden ze er wel uit komen, dacht ik. Hij beloofde dat te doen en kwam er nooit meer op terug.

Tja. Dan houdt het op. Ik kan dit niet accepteren. Ik vind dit zo'n nare kant van hem, dat zelfs als zij niet meer thuis zou wonen (ze is 18 en studeert, dus ze zal op enig moment het huis uitgaan), ik me hier niet overheen kan zetten. Het geeft een akelig inkijkje in zijn karakter. Daar stond heel veel goeds tegenover, maar dit weegt voor mij toch heel zwaar.

Moederziel: toevallig bedacht ik me onlangs dat, wat er ook gebeurd is tijdens/na mijn scheiding en hoeveel littekens op mijn ziel ik daar ook aan overgehouden heb, het me toch maar weer mooi gelukt is me open te stellen en van iemand te gaan houden. Dat is winst. Ik hoop alleen dat het me nog eens lukt, want ik was al huiverig en ben dat door deze ervaring misschien nog wel weer meer geworden. Maar goed, eerst maar eens bijkomen en verwerken.

Niki73

Niki73

25-01-2019 om 13:46

Tip

Toen ik liefdsverdriet had, schreef ik al zijn slechte eigenschappen en nare daden op een lijstje. Dat lijstje legde ik naast mijn bed. Als ik het moeilijk had, was ik na het lezen van dat lijstje alweer een beetje genezen. Niet helemaal, want ik miste de leuke dingen, maar het hielp wel.

Eat Pray Love

Toen ik 23 was en mijn toenmalige vriendje stapte het plots op na een hevige ruzie, was ik daar zodanig van onder de indruk dat ik een hele avond Martini's ging drinken met een vriendin en besloot dat ik iets moest doen dat ik niet zou gedaan hebben wanneer hij er nog was: mijn hele appartement roze verven of een tattoo laten zetten. Het werd een tattoo . En ik heb er geen spijt van.

Maar nu we ouder en minder roekeloos zijn, zijn er allicht betere manieren om om te gaan met liefdesverdriet. Ik ben eens alleen naar Laos getrokken en las daar in alle rust Eat Love Pray, terwijl ik tranen met tuiten huilde (cheesy he). Achteraf bekeken vind ik het niet eens zo'n goed boek . Maar wat mij wel is bijgebleven, is een conversatie in de trant van: "ik rouw nu al anderhalf jaar om hem." - "Geef jezelf nog anderhalf jaar". - "En als het dan nog niet voorbij is?" - "Dan geef je jezelf nog eens anderhalf jaar. En nog eens. Tot het op een bepaald moment wel voorbij is". Ik vond dat troostend: het is oké, geef jezelf de tijd en de ruimte om hierover verdrietig te zijn. Het is tenslotte ook een rouwproces dat je doormaakt.

Verder zou ik op basis van mijn eigen ervaring suggereren om iets te dóen. Niet weglopen van je verdriet, maar dingen die je helpen om in je kracht te gaan staan, wat dat voor jou persoonlijk ook mag zijn. Trek er eens een dag of een paar dagen alleen op uit en ervaar hoe sterk en leuk jij eigenlijk wel bent.

Van die lijstjes met slechte eigenschappen maak ik altijd spontaan, maar het heeft mij nooit echt geholpen. Ten eerste is dat toch vooral negatieve energie (oké, dat kan op korte termijn misschien wel eens goed doen) en ten tweede bleef ik daar zelf altijd heel intens en heel lang in hangen. Als ik jou was, zou ik vooral focussen op mezelf.

En ook nog...

Oh ja, en ook nog: "the best way to get over someone is to get under someone else".

Persephone

Persephone

29-01-2019 om 10:29 Topicstarter

Neuroot

"Oh ja, en ook nog: "the best way to get over someone is to get under someone else". "

Whahahahahahahaha!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het overwogen heb. Sterker nog: ik ging heel even mee in de flirterette van een man die mij al langer probeert het hof te maken. Maar ik vind hem niet leuk en mijn ex-vriend vind ik wel heel leuk , dus het voelde een beetje sneuiig. Maar weer mee gestopt dus.

Je andere advies, over iets gaan DOEN: goeie. Ik nam me vorige week al voor me voorlopig maar eens helemaal te focussen op gezin/werk/mezelf. Ik merk namelijk dat als ik me bezighoud met zaken die voor mij OOK belangrijk zijn, het verdriet wat naar de achtergrond verdwijnt. De rotmomenten zijn 's avonds laat, als ik alleen op de bank zit en alle tijd heb om me eens flink rot te voelen. Ik vind het lastig om daar niet voor weg te lopen, of om niet allerlei oplossingen te gaan bedenken hoe het tussen ons WEL zou kunnen werken, want ik realiseer me dat die oplossing van hem moet komen, niet van mij. Aanvaarden dat ik niet alles kan fixen, is een lastig iets voor mij .

Tenslotte heb ik me opgegeven voor iets waar ik al jarenlang van loop te roepen dat ik dat zo graag wil doen: opnieuw muziek leren maken.Vroeger, toen ik jong was, was ik vrij muzikaal maar ik heb er al 25 jaar ofzo niets meer aan gedaan. Morgen begin ik dus met lessen. Iets nieuws leren, iets helemaal alleen voor mij - heerlijk.

Veel plezier!

Veel plezier met muziek maken! Daarmee zijn de avonden waarschijnlijk meteen gevuld en zo verdwijnt het slechte gevoel langzaam op de achtergrond.

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 10:19 Topicstarter

The best way.....

"Oh ja, en ook nog: "the best way to get over someone is to get under someone else". "

Dus ik dacht: laat ik dat toch maar eens proberen. Ik ging op date. Met een enorm leuke man: grappig, intelligent, sociaal, aantrekkelijk. We hadden een leuke avond, en na de date zoende hij me.

Op de fiets terug naar huis sloeg ineens de wanhoop toe en miste ik mijn ex-vriend enorm. Voor het eerst sinds de breuk heb ik onbedaarlijk gehuild. Dat was misschien ook wel goed.

Onze breuk was niet "goed". Er zijn heel wat onafgemaakte eindjes. Mijn ex staat niet open voor een gesprek, dus ik zal het hiermee moeten doen en ik merk dat ik dat zo ongelooflijk moeilijk vind. Loslaten is niet 1 van mijn kwaliteiten, vrees ik. Maar het moet.

Ik mis hem, ook al weet ik dat het beter is zo. En ik worstel met het onafgemaakte einde, en dat ik niet eens de moeite waard ben om het netjes af te maken. Ik ga niet meer daten en me richten op mezelf en mijn leven dat ook zonder hem meer dan de moeite waard is, en ik ga wachten tot ik niet meer van hem houd.

Bah bah bah.

Jasmijn

Jasmijn

05-02-2019 om 10:26

onafgemaakte eindjes

En kan je die onafgemaakte eindjes niet afmaken in een brief naar hem? (die hoef je vervolgens niet eens perse te versturen misschien) Of misschien ook wel. Ik heb ooit van een therapie geleerd dat het soms al helpt om het geen waar je mee zit te deponeren waar het hoort te zijn, dus als ik echt iets kwijt moet aan iemand, doe het dan maar wel, dan 'ligt' het daar en is het van jouw lever af.

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 10:55 Topicstarter

Jasmijn

Daar had ik ook al aan gedacht, Jasmijn. Een brief schrijven en die niet versturen. Ik ga daar nog eens over nadenken.

Het is niet eens het einde van de relatie dat mij zo'n pijn doet. Verstandelijk zie ik in dat het beter is zo. Wat mij verbijstert en ook kwetst is zijn houding nu: alsof we vijanden zijn. Hij is ineens Antartica geworden. Ik begrijp niet waarom we niet op een prettige manier uit elkaar konden gaan, zo van: we hebben intens van elkaar gehouden en lief&leed gedeeld, maar er is een onoplosbaar probleem. En ook al vinden we dat beiden heel erg, het is beter om uit elkaar te gaan. En dat je dat dan in gewoon een goed gesprek uitspreekt, elkaar het beste wenst en ieder zijns weegs gaat.

Dat snap ik niet; dat deze relatie zo akelig af moet lopen.

Mari

Mari

05-02-2019 om 12:23

alsof we vijanden zijn

Ik heb al wat relaties gehad (ben senior) en als het uitgaat, verbaast me dit altijd het meest "alsof we vijanden zijn". In een relatie zijn we ook beste vrienden en dan word ik ineens een vijand voor die ander. Niet in eerste instantie, (ik ben soms wel twee jaar vrienden gebleven) maar als er een nieuwe vrouw in zijn leven komt. Dat doet me pijn en ik begrijp het ook ten diepste niet. Ik blijf namelijk wel om die ander geven, gun hem zijn nieuwe liefde en begrijp niet waarom die vriendschap weg moet vallen en sterker nog geweerd moet worden en vijandig bejegend.

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 12:29 Topicstarter

Vrienden blijven

Mari: dat ja.

Ik hoef geen vrienden te blijven. Maar een nette afhandeling van een tijd waarin lief en leed gedeeld is en waarin er ook veel liefde was, DAT is toch niet te veel gevraagd? Dat je gewoon even samen kunt treuren om wat er was en dat dat nu niet meer gaat?

In plaats daarvan wisselen we nu zakelijke emails uit over weghalen van spullen. Mails die afgesloten worden met: "groet, Piet". Terwijl we de dag voordat het ineens over was, elkaar nog de liefde verklaarden. Mijn poging met hem te praten, liep op niets uit en stuitte op een muur van nukkige zakelijkheid.

Zo pijnlijk.

vijand

Ik herken dat wel, een vijandige opstelling naar de ex. Ik maak me er zelf schuldig aan. Het is voor mij een manier van zelfbescherming. Ik had zo graag de relatie willen ‘redden’, in staat willen zijn om onvoorwaardelijk van ex te houden en het doet me nog steeds heel veel pijn dat me dat niet gelukt is. Als ik op vriendschappelijke wijze met hem om zou gaan, zie ik alleen maar weer die leuke man waar ik al die jaren zo naar verlangd heb en komt de pijn weer boven. Dus dan maar liever de grootst mogelijke afstand houden. Niet de juiste manier, ik weet het. Ik hoop dat er mee om leer gaan.

Was ook mijn eerste gedachte

'Het is voor mij een manier van zelfbescherming'

Ik denk zelfs dat de 'vijandigheid' of liever: plotselinge afstandelijkheid een teken is van de diepe impact die eea op de ander heeft gehad. Tenminste, dat houd ik mezelf voor nu mijn ex-man na 24 jaar lief en leed zelfs mijn naam niet meer uitspreekt zoals hij 24 jaar deed. Hij spreekt 'm uit als een vreemde, volledig, terwijl iedereen die mij ook maar in de verte kent mij bij mijn korte variant noemt. Ik kan daar nog steeds niet aan wennen. Het komt kunstmatig, onpersoonlijk, hard en vijandig over, inderdaad. Maar dat is dus denk ik om de pijn voor zichzelf te verzachten.

Pennestreek

Pennestreek

05-02-2019 om 13:51

Dat denk ik ook, zelfbescherming

Toen man en ik onze scheiding aan het regelen waren riep hij ook maar steeds dat hij nog steeds mijn maatje was. Maar voor mij werkte dat niet. Als ik los van hem wilde komen moest ik zoveel mogelijk afstand houden. Hem actief wegduwen. Anders lukte het me niet. Omdat er bij mij nog zoveel liefde zat. Ik heb hem toen ook gezegd dat ik het eerste jaar hem niet wilde zien en alleen via de mail contact. Dat begreep hij ook al niet . Hij vond mij ook hard en ongevoelig. Het is dat hij ook vaak genoeg mijn intense verdriet zag (we verbleven onder hetzelfde dak en ik kon thuis dat verdriet niet wegstoppen; bij de mediator lukte dat nog net, op de terugweg in de tram was ik alweer in tranen), anders had hij echt niet geweten hoeveel pijn het me deed.

Dus, Persephone, ik denk dat 'Piet' echt wel heel erg veel om je geeft.

Persephone

Persephone

05-02-2019 om 13:58 Topicstarter

Zelfbescherming

Lief van jullie om even mee te denken.

Het zou inderdaad een zelfbeschermingsmechanisme van hem kunnen zijn. Zeker omdat hij, denk ik, vindt dat IK een punt achter onze relatie heb gezet, terwijl ik vind dat hij dat feitelijk deed door mij eigenlijk impliciet voor een keuze te stellen (dochter of hij). Het zou kunnen dat hij net zoveel verdriet heeft als ik en dat hij dat alleen aan kan als hij mij met zijn huidige koude en zakelijke houding benadert.

Hij wimpelt iedere handreiking van mij af. Ik probeerde met hem te praten, en dat stuitte alleen maar op een onwillige muur. En tot overmaat van ramp heb ik hem van de week een whatsapp gestuurd met de mededeling dat ik hem zo mis. Daarop kreeg ik nul reactie. Ik had die app ook niet moeten sturen en dat vind ik achteraf ongelooflijk STOM van mezelf, maar het feit dat zelfs zo'n bericht werd genegeerd deed me knap zeer.

Ach ja.

Maar ook

Zoals hij de 'kwestie' met je dochter niet heeft opgelost maar omzeilt, doet hij dat nu ook.
Ik ken 'Piet' uiteraard niet, maar misschien is het geen persoon die de koe bij de horens vat en zich uitspreekt. Eerder iemand die omzeilt wat te moeilijk is.
Dat is vermijdend, maar ook koppig gedrag.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.