Relaties Relaties

Relaties

Miss

Miss

03-11-2018 om 23:05

Verder na ontrouw deel 5


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Miss

Miss

21-01-2019 om 23:50

Absoluut

Volgens mij hangt het in de lucht puinhoop...

App hem net dat mijn hoofd al de gehele dag met me aan de haal gaat...

Knettergek word ik er van.

Af gelopen weekend kreeg ik te horen dat exminnarres ( truus collega ) de zoveelste miskraam had. En het heeft alles omhoog gehaald. Alleen haar naam al te horen, de boosheid. Huilen... met de kraan open.

Waarom kan ik niet gewoon stoppen met te houden van deze man?

Walgelijk. Stort me volledig in werk. Maar precies dat wat bobbie zegt deel het toch met hem..
Ik weet dat het dood vermoeiend is het oprakelen, het praten, weer de malle molen voor de tienduizendste keer doorlopen. Toch helpt het. Kan hij je hoofd wat rustiger maken als je het deelt. En daar heb jij recht op. Tot de dood jullie scheid. Heeft hij helaas zelf voor gekozen... wees ik man zo vaak op. Het is gewoon een missie om onze relatie nog ooit te laten slagen..
En nog steeds wil ook jij er niet mee ophouden.. Herken het...

Pennestreek

Ikvind het juist goed dat je het niet altijd zegt. Ik wil dat ook minder doen maar het lukt me nog niet altijd helaas om op mijn tanden te bijten. Mijn valkuil is dan nml dat ik toch weer terug val in de verwijten. En ja dat is zijn eigen schuld, en ja daar moet hij maar mee dealen, had hij maar eerder na moeten denken etc etc...
maar toch ben ik van mening als we er allebei voor kiezen om samen door te gaan dan moet dit onderwerp niet telkens terug komen. Tuurlijk snapt hij het als ik een moeilijk moment heb. En soms geef ik aan waardoor het komt en soms zeg ik gewoon dat ik het ff zwaar heb. Een knuffel is dan voldoende (gelukkig begrijpt hij dit steeds beter)

Dus ja Pennestreek ik begrijp goed dat je het voor je houdt. Maar je kan hem uiteraard wel aangeven dat je het even zwaar hebt zonder in de details te gaan!

Toi toi toi

Miss

Miss

22-01-2019 om 09:45

Senna

Je bedoeld puinhoop denk ik.

Dat is ook zeker waar. De triggers zijn er de gehele dag door, de ene dag meer dan de andere, en dan kom je op het punt. Ga ik er over praten of niet?
Vraag ik alleen om een knuffel?
Die overwegingen maken we allemaal. Maar zonder te praten verzwijg je ook je gevoelens en dat is juist wat je niet wil.
Dan heb ik het over praten, zonder verwijten. Dat kun je over een tijd vast ook. En dan kom je op dat terug kerende punt, zoals ik.
Als ik vanuit mezelf spreek, een jaar verder ben ik het er nu weken niet meer over heb gehad. Ook vanwege het weggaan, blijven de triggers ook mij achtervolgen. Het is niet meer constant aanwezig maar het gevoel ongelukkig te zijn is er. En ik vraag me oprecht af of dat gevoel ooit wet gaat
..
En dan heb ik het niet over bij elkaar blijven of gaan. Maar het intense verdriet dat de liefde van je leven sommige momenten je " niet meer beste maatje is"
Iets wat echt stuk is.. Je achtervolgt.. zeurt in je gedachtes. Los van houden van. En dan vind ik toch dat je ook daar over moet praten..
Ervaren jullie dat dan niet, een ongelukkig gevoel?

Litteken

Het is net als een litteken; je kan er steeds aan krabben tot het gaat branden maar je weet dat je er van af moet blijven zodat het vanzelf in een dun wit lijntje veranderd.
Het dunne witte lijntje zal je ook herinneren aan een moeilijke tijd dat je hebt weten te overwinnen.
(Reden voor een kadootje aan jezelf!)

Geef de ander geen platform.

@Miss, heeft je man je vertelt dat die collega zwanger was en nu een miskraam heeft gekregen of iemand anders? Geef aan dat je geen interesse hebt in haar welzijn en dat je er ook niets over wilt horen.

Puinhoop

Puinhoop

22-01-2019 om 18:59

Wel of niet vertellen is de vraag

Bobbie, jij zegt wèl vertellen, Senna weer niet. Ik vind van niet.
We hebben heel lang relatie-therapie gehad. Dat was voor hem een behoorlijke investering, daar is hij geen man voor. We hebben nu al twee jaar (zolang als het al duurt) een mail-correspondentie. Ik weet dat dat hem ook moeite kost, want de dyslexie van onze kinderen komt bij hem weg. Zich schriftelijk uitdrukken kost hem moeite.
daarnaast is hij met name het afgelopen tijdperk, 8 maanden, erg lief voor me geweest en heeft hij heel veel naar me geluisterd. Ter herinnering: acht maanden geleden vertelde hij me pas dat hij met die dame niet alleen gezoend, maar ook gevreeën had. Pas daarná kreeg ik de indruk dat hij echt eerlijk was en kwam langzaam het vertrouwen van mijn kant weer terug.
Hij is attent geweest, heeft dus veel geïnvesteerd in onze relatie, ik zie dat hij werkt aan zichzelf, ook wat betreft geduld met mij hebben op allerlei gebieden.

Ook vanuit mijn geloof is er de duidelijke overtuiging dat als je iemand vergeven hebt, je die ander niet tot in lengte van dagen moet herinneren aan zijn misstap. Als God iemand vergeeft, betekent dat dat hij ons die fout niet meer aanrekent. Hij herinnert het zich wel, maar brengt het ons niet meer in rekening. Dus ik wil dat met mijn man ook niet doen.

Toch blijven er dan wel vraagjes knagen: vraag ik me ineens vandaag pas af hoe dat nou zit met zijn telefoonnummer, wat ze 'via via' zou hebben gevonden, die dag dat ze hem belde op een wandeling van hem en hij naar haar toe liep. Nu ik weet dat hij meteen die eerste avond met haar mee naar huis ging en naar bed, vraag ik me af of dat dan ook een leugen was (ik vond het al zo onwaarschijnlijk omdat ze niet bekend is in onze vriendenkring, het nummer nergens op internet staat en ze het op zijn werk echt niet zomaar geven), of hij haar dus wel gewoon, zoals ik al in een mail suggereerde, zelf zijn nummer had gegeven.
Straks gaan we even door de sneeuw wandelen. En ik denk dat ik het toch maar ga vragen. En dan meteen, als hij niet al te bruusk reageert, vertel over die rare gedachten die laatst ineens terugkwamen. Ik hou jullie op de hoogte.

Miss, inderdaad, ik vraag me ook wel eens af of het ooit over gaat. Het wordt wel minder, denk ik. En precies, los van houden van, want dat is er, heel sterk. Maar die vreselijke gedachte van je man in de armen van een ander, kijkend naar haar zoals hij naar jou kijkt, met haar de dingen doende die hij met jou doet...toen ik nog niet zoveel wist, vroeg ik hem wel eens waar zij aan had gezeten, zodat de rest van zijn lichaam nog van mij was. Daar loog hij over, natuurlijk,weet ik achteraf, aar destijds vond ik het fijn te weten dat zij niet met haar handen overal was geweest. En nu, met de nieuwe kennis, is het natuurlijk om te janken. Zoals hij het me zelf vertelde toen ik in tranen vroeg wat ze dan hadden gedaan: "Nou, gewoon...alles wat wij ook doen."

Ik heb al eens een brief aan haar geschreven, niet om te versturen natuurlijk, en dat deed me wel goed. Als het toen al niet ruim een jaar later was, had ik die in haar brievenbus gestopt. Nu ben ik eerder bang slapende honden wakker te maken, haar op ideeën te brengen, maar soms heb ik nog zó sterk de neiging aan te bellen, haar te zien, met haar te praten. Ik weet dat het er hoogstwaarschijnlijk alleen maar slechter op wordt en niet beter, en toch blijft dat.

Wat heerlijk om met jullie deze gedachten en gevoelens te kunnen delen. Dat is echt goud waard. Nog eens heel erg bedankt.

Pennestreek

Pennestreek

22-01-2019 om 19:17

Puinhoop

Ik vind dat je twee dingen door elkaar haalt. Of liever, het een sluit het ander niet uit.

Dat je hem vergeven hebt maakt dat je er niet meer in verwijtende sfeer met je man over wil praten. Dat snap ik. Maar wat er is gebeurd, wat hij heeft gedaan, doet jou wel nog steeds pijn. En dáár moet je het denk ik wel met hem over hebben. Ik denk dat dat ook de enige manier is voor jouzelf om ermee om te gaan. Als je het wegstopt komt het op een dag echt wel terug, op een nare en onvoorspelbare en oncontroleerbare manier wellicht. Het erover hebben kan helend werken, omdat hij jou dan kan troosten en geruststellen, en misschien nog wel een keer sorry zeggen.

Ik zeg niet dat je iedere gedachte moet melden, dan zouden jullie gek worden. Tenminste, in mijn geval is het er nog minstens dagelijks, dus dat zou wat te vaak zijn. Maar zo af en toe is het goed om het wel te delen. Ook al omdat er in je omgeving verder niet veel mensen zijn met wie je het nog kan bespreken. Hier wil ik het er niet meer over hebben, met mijn omgeving. Het is een afgesloten hoofdstuk voor de buitenwereld. Maar niet voor mij.

Mari

Mari

22-01-2019 om 19:29

vergeven

Ik las ooit dit: "je kan een ander niet vergeven. Je kan alleen jezelf vergeven omdat je dacht dat het gedrag van de ander iets over jou zei, dat jij je onwaardig voelde daardoor.

Nijntje

Nijntje

22-01-2019 om 19:56

Ongelukkig gevoel

Ja ik ervaar dat ongelukkige gevoel ook. De pijn is regelmatig nog heel heftig. Maar ik ben ook heel gelukkig. Het wisselt elkaar af. Ik voel me zelfstandiger. Ik had de pijn liever niet mee gemaakt maar het heeft mij ook veel groei gebracht. Mij helpt om te bedenken dat ik de gevoelens niet ben maar ze heb. Ik probeer vanuit vriendelijkheid naar het ongelukkige gevoel te kijken. Soms lukt dat en soms niet. Maar de pijn blijft niet en er komen altijd weer gelukkige momenten. Ik besef mij beter dat het geluk in mij zit.

Ik bespreek mijn pijn ook met mijn man. We praten er nog heel regelmatig over. Voor mij is dat ook intimiteit, ook die gevoelens delen. De mooie gevoelens maar ook de lastige.

Ik heb haar een brief geschreven en hem ook naar haar gestuurd, niet in de verwijtende sfeer. Ze heeft er nooit op gereageerd maar het is voor mij wel helpend geweest. Een brief schrijven en niet opsturen is ook prima. Anders hou je het zo in jezelf.

Bobbie

Bobbie

22-01-2019 om 19:58

Je moet niets

Maar het achterhaalt wel als je het wegslikt. Je doet jezelf tekort door je te dienstelijk op te stellen. En wat is nou 8 maanden? Het is mooi dat je streeft naar vergeving, maar je moet jezelf niet wijsmaken dat je niet mag praten omdat God er al klaar mee zou zijn. Je moet niets maar mag wel. En zolang jij niet geheeld bent blijft het je achtervolgen.

En verder een kopie van Pennenstreek:

"En dáár moet je het denk ik wel met hem over hebben. Ik denk dat dat ook de enige manier is voor jouzelf om ermee om te gaan. Als je het wegstopt komt het op een dag echt wel terug, op een nare en onvoorspelbare en oncontroleerbare manier wellicht. Het erover hebben kan helend werken, omdat hij jou dan kan troosten en geruststellen, en misschien nog wel een keer sorry zeggen.

Ik zeg niet dat je iedere gedachte moet melden, dan zouden jullie gek worden. Tenminste, in mijn geval is het er nog minstens dagelijks, dus dat zou wat te vaak zijn. Maar zo af en toe is het goed om het wel te delen. Ook al omdat er in je omgeving verder niet veel mensen zijn met wie je het nog kan bespreken. Hier wil ik het er niet meer over hebben, met mijn omgeving. Het is een afgesloten hoofdstuk voor de buitenwereld. Maar niet voor mij."

We zijn het niet altijd met elkaar eens maar hier zeker wel.

Puinhoop

Puinhoop

23-01-2019 om 09:47

Jullie hebben gelijk

Dat is denk ik ook een verschil: wel over praten, gevoelens delen, maar niet verwijten. Die fase heb ik allang achter me. Dat was toen hij (nog) geen tot nauwelijks echte spijt leek te hebben en veel met de vinger naar mij en mijn tekortkomingen wees. Zijn spijt had ik toen nodig om hem te kunnen vergeven, anders was ik alsnog bij hem weggegaan.

Gisteren op de wandeling door de sneeuw was hij zo blij als een kind met die witte pracht en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om dat te verstieren. Het was er niet de juiste timing voor. Tevens heeft hij zich voorgenomen deze maand geen alcohol te drinken en lijkt het mij een onderwerp waarbij ik hem wel een drankje gun. We eindigden gisteren in onze stamkroeg, waar ik van twee rode wijn al erg opknapte en veel vrolijker werd. Rotgevoel was helemaal weg toen we naar huis liepen.
Dus ik stel het even uit tot na januari, maar ik ga het er wel over hebben. En duidelijk maken dat ik al zijn inspanningen zeer waardeer en het daar niets mee te maken heeft, maar het, zoals een van jullie zei, een wond heeft geslagen die af en toe ettert en niet goed sluit, en dat ik wil dat hij open is naar mij, en ik dus open wil zijn naar hem over mijn gevoelens.

Vanmorgen wel even diep in tranen. Dan voel ej je even zo eenzaam, zo'n pijn doet het en je kunt er nergens mee heen. Ik heb wel een boezemvriend, daar praat ik veel mee. Hij was ook getuige bij ons huwelijk en zonder hem, zijn luisterend oor, was ons huwelijk ook niet geslaagd Maar die heeft nu zelfs iets heel moeilijks. En mijn moeder heeft niet altijd zinnige adviezen (Ga zelf ook vreemd! Goed voor je zelfvertrouwen!), dus dan blijft er niet veel over.
Wel mijn broeders en zusters natuurlijk. Maar vanwege dat sluimerende virus zie ik die niet zo vaak momenteel. Straks bloedprikken en dan eens zien wat er uit komt.

Dank jullie wel, gouden vrouwen, wat fijn om er met jullie over te kunnen 'praten' !

Miss

Miss

23-01-2019 om 23:33

Ja

@puinhoop, fijn is dat als je steeds meer naar het grotere geheel kunt kijken. En je steeds herpakt. Dat wikken en wegen herken ik zeer zeker ook, met op het moment en de manier waarop je het er weer over hebt...
Het eenzame voel ik ook sterk. Het is er niet echt meer geweest maar toch voel ik het nu weer heel sterk en ik kan de vinger er niet precies opleggen waardoor... Het feit dat ik echt wel zijn droomvrouw ben durf ik oprecht te geloven, maar het is de spanning waar ik gewoon niet meer op vertrouw. @ Nijntje, zoals ong bij jou man. Dat opper ik hier geregeld, wij zijn toch veelste saai. Ik ben toch veel te gewoon. Een hardwerkende vrouw. Dat hij NOOOIT zonder die spanning gaat kunnen. En toch hardop beweren van wel.
Ik twijfel daar nog steeds zo enorm aan, ondanks dat ik super sterk gegroeid ben ik vele opzichten.
Ik ben er van overtuigd dat hij nooit zonder kan zijn. Maar kan ik daar echt mee leven? Nog steeds een terug kerende vraag. Bij iemand waar het totaal bij in het systeem gestampt zit.
Hij geloofd zichzelf heilig en ik krijg daar ook niets anders op te horen. Toch heb ik er moeite mee dat te geloven. Naja het vertrouwen..

@ flanagan, ik heb al 3 potten vitamine E crème gesmeerd en breek vanavond mijn 4de pot aan maar toch moet ik weer steeds huilen. Wel stukken minder maar de pijn is zeker geactiveerd door dat gesprek, waarbij hij het idd zelf mededeelde.

@ Mari, mooi verwoord. Denk niet dat ik mezelf al vergeven heb nu ik dat steeds terug lees, dat ik in al die mooie jaren zo in hem geloofde, in die droom, die illusie. Baal vaak nog van mezelf dat ik zo goed van vertrouwen was. En weet dat het niet aan mij lag, maar ik te veel voor lief nam. Wat ik zelf nu zo sterk zie door al die trainingen die ik doe. Hij is gewoon altijd zo geweest. Nu ik met een andere blik kijk word zo veel duidelijk. Hoe ouder hoe wijzer citaat....

Miss,

Als je man weer de naam van de collega in de mond neemt, zeg je direct dat je niets over haar wilt horen. Dan snoer je hem de mond, zo stellig, dat hij het onthoudt. Het is jouw huis, en je wilt die naam niet over de vloer. Dat kan je zelfs eisen, na zijn tekortkoming.

Die eis heeft niets te maken met je mate van vertrouwen in hem. Je wilt niet aan haar herinnerd worden. Dat is alles. Het is een collega, die info houdt hij maar binnen de muren van het bedrijf.

Hier vertelt man ook niets over zijn moeder omdat hij weet dat ik niets over haar wil horen. Ik deel ook niets over mijn moeder. Maar dat is om te voorkomen dat hij dat per ongeluk aan haar keukentafel doorbrieft. Best jammer, maar oorzaak van gevolg.
Ook jammer voor je man dat hij niet ongehinderd over wie dan ook kan vertellen. Ook dat heeft een reden waar hij zelf verantwoordelijk voor is.

Jezelf vergeven

Vroeger eens een aantal jaren op een excuus van iemand zitten wachten tot ik mij realiseerde dat dat excuus voor mij geen waarde meer had.
Toen heb ik mijzelf vergeven dat ik daar zo’n belang aan had gehecht. Die vergeving voelde zo goed en bevrijdend. Want dat die uit het hart komt en waarlijk oprecht is, is iets dat zeker is.

Als ik nu mijn gedachten laten gaan over de donkere jaren, die nog niet zo lang geleden de sfeer beroerden, en ik de onzekerheid herbeleef, vergeef ik mij dat ik die tijd oprakelt heb. Ik ben er van bewust dat de aanstichter er zelf geen moment van wakker ligt. Dus waarom doe ik mijzelf dit dan aan, giert er dan door mij heen.
Dergelijke vragen zet mij weer met beide benen op de grond. Geen energie verspillen aan die kwelgeest.

Bobbie

Bobbie

24-01-2019 om 12:42

Maar flanagan, oprechte vraag,

Dan zou je er toch ( met alle respect) allang klaargeweest mee zijn als dat zo was?

Puinhoop

Puinhoop

24-01-2019 om 14:43

Miss en Flanagan

@Miss, ach lieve Miss, dat is nu het misselijke van zoiets als overspel: je gaat twijfelen aan jezelf, je vindt jezelf saai -dat zijn exact mijn gedachten, toen mijn man klaagde over gebrek aan dynamiek; hij wil een snelle juf met een baan, interessante carrière, rijbewijs, geen lastige geloofsovertuiging, geen suffe huisvrouw. Maar dat ís niet waar de schoen wringt, en ik kan ook alleen maar vanuit dat verstand spreken want mijn minderwaardigheidsgevoelens zeggen anders: de schoen wringt bij dat het voor hèm niet genoeg is, en dat zit niet in iets buiten hem maar in hem zelf. In die zin ben je machteloos, want wat hij zoekt, zoekt hij buiten zichzelf, in een andere vrouw en i.g.v. midlifecrisis in een andere baan, een nieuwe auto, een motor, een gewaagde sport, whatever, maar hij moet iets in zichzelf veranderen en kan of ziet dat niet en zoekt het dus bij zijn omgeving. Doet mijn man iig. Net als de overgang bij vrouwen is het niet in een jaartje over helaas.
Ehm, die crème...om je ogen? Ik doe er voor het slapen vaseline op, de hele oogkas. Dan trekken de huilrimpels 's nachts mooi weg. Of bedoel je spreekwoordelijk, op het litteken?

En ho ho even, moet je jezelf vergeven voor dat je hem vertrouwde al die jaren? Kom, waarom zou je jezelf dat kwalijk nemen, zeg? Vertrouwen is altijd een teken van liefde, geen fout, geen vergissing. Dat dat vertrouwen beschaamd werd, dát is kwalijk, maar niet van degene die vertrouwde, maar van degenen die dat vertrouwen brak, die het beschaamd heeft. Ik heb, lang voordat dit gebeurde, in het algemeen wat mensen betreft, al besloten dat ik liever uitga van vertrouwen in mijn medemens en zeker in mijn man, óók ná dit avontuurtje (en het was een eenmalig slippertje, hè, geen herhaalde zoals bij Miss, geen langlopende affaire zoals bij de meesten van jullie) dan van een levenslang basaal wantrouwen. Dat vind ik geen leven.

Flanagan geef ik helemaal gelijk. Je mag zeker eisen dat je man die naam niet noemt. Ik zou me trouwens ook bekocht voelen als hij toch weer ging samenwerken met die tante. Ik las het al eerder, elders, of je dat kunt eisen als partner, dat je man/vrouw niet meer samenwerkt met de overspelige partij en ik vind van wel. Als het onmogelijk is je te laten overplaatsen naar een andere plek van het bedrijf, in een andere plaats, doe dan in elk geval al het mogelijke om diegene niet meer tegen het lijf te lopen. Je brengt je huwelijk onnodig in gevaar als je wel contact blijft houden met zo iemand, al is het dan maar beroepsmatig. Je geest mag dan gewillig zijn, het vlees is zwak

Mari

Mari

24-01-2019 om 15:04

Puinhoop

"En ho ho even, moet je jezelf vergeven voor dat je hem vertrouwde al die jaren?" Dat beweer ik niet hoor. Ik zeg er een bron van welbevinden verborgen ligt als je tot het inzicht komt dat het vreemdgaan niets met jou te maken heeft. Je niet meer aangevallen voelen dat iemand jouw vertrouwen heeft geschonden betekent ook niet dat je hem er mee laat weg komen. Het leidt er misschien eerder toe dat je uit het patroon van eeuwige pijn aan jouw kant en beschuldiging naar zijn kant stapt. Bij mij was die dynamiek eigenlijk de relatie geworden. Ongezond, vooral voor mij. Ik ben daar mee gestopt

Bobbie,

Op welke reactie reageer je precies?

Puinhoop

Puinhoop

24-01-2019 om 16:56

Mari

Okidoki, dan bedoelen we waarschijnlijk hetzelfde

Bobbie

Bobbie

24-01-2019 om 18:49

Flanagan

"Als ik nu mijn gedachten laten gaan over de donkere jaren, die nog niet zo lang geleden de sfeer beroerden, en ik de onzekerheid herbeleef, vergeef ik mij dat ik die tijd oprakelt heb. Ik ben er van bewust dat de aanstichter er zelf geen moment van wakker ligt. Dus waarom doe ik mijzelf dit dan aan, giert er dan door mij heen.
Dergelijke vragen zet mij weer met beide benen op de grond. Geen energie verspillen aan die kwelgeest."

Als je vergeeft, geen energie aan haar verspilt, sta je weer met beide benen op de grond zeg je. Maar aangezien er bij jou nog steeds heel veel speelt, ze niet genoemd mag worden, je er niet of nauwelijks heengaat, blijft alles in stand en helpt je manier van vergeven niet. Je schrijft hier al jaren mee over dit onderwerp, hebt vaak goede adviezen, maar voor jouzelf helpt waarschijnlijk alleen haar overlijden nog.
Ze heeft dus zelfs zonder contact nog heel veel macht over jou. Dan is er naar haar en naar jezelf geen vergiffenis geweest. En dan is het wachten op haar dood. Waarom zou je daar op wachten?

Nijntje

Nijntje

24-01-2019 om 19:39

Miss

Miss je schrijft: . Het feit dat ik echt wel zijn droomvrouw ben durf ik oprecht te geloven, maar het is de spanning waar ik gewoon niet meer op vertrouw. @ Nijntje, zoals ong bij jou man. Dat opper ik hier geregeld, wij zijn toch veelste saai. Ik ben toch veel te gewoon. Een hardwerkende vrouw. Dat hij NOOOIT zonder die spanning gaat kunnen. En toch hardop beweren van wel.

We zijn niet te saai. De verslaving staat denk ik los van ons. Ziet jou man dat hij verslaafd is of ontkent hij dat? Mijn man is er open over en er zat een cyclus in waarbij hij zich heel schuldig voelde en steeds ongelukkiger ging voelen. De spanning was daarvan weer een afleiding wat weer tot een nieuwe cyclus leide. Echt het staat los van ons. En de behoefte aan spanning wordt gecreëerd en erger door de verslaving.

Bobbie,

Ik kan niet anders dan summier reageren.
Maar met vergeven, bedoel ik mijzelf vergeven daar het niet slim is oud zeer op te halen, niet dat ik haar vergeef. Met beide benen op de grond, besef ik dat er mensen bestaan met twee gezichten en schaamteloos liegen. In dit geval zijn het twee gelovigen, die uit eigen belang het nodig vonden om te liegen ten koste van een gezin met kinderen, die door leerproblemen alle steun van hun ouders verdienden.

Ze heeft geen macht over mij, maar over mijn man.
Als zijn ouders mij niet zo onbeschoft hadden behandeld, hadden we samen de kinderen door het VO kunnen begeleiden, hadden de pubers de koude gesprekken niet hoeven horen en zich zorgen zitten maken.
Dat is misbruik van de loyaliteit.
Als mijn man zijn ouders had uitgelegd hoe dit doorwerkte, hadden wij als gezin een prettiger tijd gekend. Hij durfde haar niet eens te vertellen dat mijn afstand tov haar in eerste instantie zou zijn verzoek gebeurde.

Ik vind iemand laag die vroeger zelf altijd klaagde over de invloed van haar schoonmoeder in hun relatie, waarbij haar man loyaal was aan zijn moeder. Ze is dus bekend het de uitwerking van dergelijk gedrag toch weerhield dit haar niet van stoken.
Het vervelende voor mij is, dat dit zo’n eenzaam gebeuren is.
Mensen met narcistische trekjes moet je geen speelruimte geven. Over haar welzijn praten, of interesse tonen, kan een blijk zijn van empathie. Naar mijn mening een valkuil.
Maar ik ga een gezin niet verlaten om van haar af te zijn. Dan maar een paar keer per jaar haar een hand en een kop koffie geven, en het toneelspel volbrengen.

Mari

Mari

24-01-2019 om 22:10

verslaving en schuldig voelen (Nijntje en Miss)

Zoals jullie weten heb ik een ex die ook seksverslaafd was. Hij droeg me ook op handen, en nog steeds, al is het al jaren uit.
Wat ik wel observeer is een overeenkomst in onze verhalen: thuis een vrouw die hij op handen draagt maar elders spanning zoeken.
Voor mij voelt dat als een soort scheiding der machten: thuis is moeder de vrouw buiten zijn de sletjes. Een oud soort hoofs idee doemt op: de jonkvrouwe vereren met schier platonische hoofse liefde maar intussen de meiden in de hooiberg pakken en ze laten voor wat ze zijn want zij zijn de mindere vrouwen.
Ik zie in mijn verhaal heel duidelijk dat hij mij ook als een soort moeder wilde. Als een negentien jarige jonge lekker thuis wonen en intussen lekker erop uit om meiden te versieren. Het had voor mij wel wat met mij te maken want ik wilde niet de jonkvrouwen-moeder rol die wat minder sexy is maar oh zo betrouwbaar. Ik ben een volledig mens en een volledige vrouw met zowel warme als sensuele gevoelens. En ik wil me daarin verbinden met de ander die ook die beide kanten in zich integreert en aangaat met één ander persoon, namelijk mij.

Schuldig voelen is en daardoor weer een trucje van de verslavingziekte: oh ik voel me zo schuldig, dus reken het me niet al te zwaar aan, maar intussen ga ik wel door met het gedrag. Dat vind ik persoonlijk niet flink: doe het en neem de consequenties of doe het niet.

Miss

Miss

24-01-2019 om 23:18

Precies Mari

Zoals jij het nu benoemt heb ik dat vanavond met hem besproken !!!! Bizar hoe je dit post en ik dit zo net nog benoemd heb tegenover hem, Goed verwoord !!
Dan ben ik toch niet zo gek als dat ik dacht.
Kijk dat doet dus de tijd met me, de andere blik. De inzichten.

Ik werd weer de hemel ingeprezen met gouden beloftes en woorden. Daar koop ik niets meer voor, dat is wat ik dan ook heel duidelijk benoem. Het gezin waar hij uit komt, de basis die hij heeft. Ik kijk er steeds meer en meer, anders tegenaan. Praat daar ook over. De structuur die hij heeft. Wat er altijd is geweest en dit zelf daarnet nog bevestigde. En ja hij is verslaafd Nijn, hij heeft zelf de afkickkliniek opgezocht. Maaaaar buiten de vlucht om, is het ook een gewoonte ( schoonvader doet, deed niet anders, als kleine jongen werd hij al meegenomen naar Truus nr 110 )
Het is pure lust zegt hij zelf. En thuis ben ik de droomvrouw. Precies Zoals Mari het verwoord.

Thuis staat het eten klaar, word de was gedaan en is de altijd fijne zachte zorgzame miss. Naja die was daar. Ons leven heeft nu een hele andere wending.
Ik was driekwart jaar geleden enorm fel op het forum, in mijn reacties als ik over hem sprak. Nu weet ik waar het vandaan kwam : ik heb het altijd geweten maar was gewoon goed van geloof en vertrouwen. Ik tilde er niet zo zwaar aan dat zijn vader dat deed, hij kwam daar mee weg. Ik keek er niet echt naar, en legde het langs me neer.
Nu weet ik dat het een systeem is. Dus idd Mari dat is wat ik ( eerder )posten. Kan IK daarmee leven, het nooit geloven dat hij nooit meer gaat rokkenjagen. Ik ben er wel van overtuigd dat ik hem door heb. Want al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt zich wel. Maar is dat wat ik wil. Hij blijft nog een tijd weg, ondanks gespreken en langs elkaar heen leven. De tijd ga ik nemen. Eén pad wat nog steeds vele kanten op zwabbert maar steeds duidelijker word.
Die miss die er ooit was komt nooit meer terug. Wil ik ook niet. Dat kan hij vergeten. En dat beseft hij dondersgoed.

@ puinhoop, de crème was spreekwoordelijk. Vitamine e crème word op littekenweefsel gesmeerd. Het met Truus werken kan me niets meer schelen, word er steeds makkelijker in. ( ook daarbij denk ik vaak tjee zo dacht je eerst nooit, weer nieuw, maar de enorme grote liefde voor hem is echt voorbij, dat komt vanzelf, er zijn nog wel daden maar nog steeds bar weinig in mijn ogen als we praten) Maar ik hoef het idd niet meer te horen, lezen of haar benoemd te hebben in huis. Dat wat flanagan zei heb ik ook direct toegepast vandaag. En het hielp. Ik voel me al een stuk beter.

Vanalles

Wat goed Miss hoe je er nu in staat! Ik lees nu dat je echt met jezelf aan de slag bent. Je mag trots zijn op jezelf. Hopelijk gaat je man inzien dat hij echt moet veranderen en niet alleen maar dingen moet beloven.

Qua vergeving vind ik niet dat ik mezelf iets hoef te vergeven. Wel vind ik het nog ooit moeilijk om niet te denken dat ik laf ben om te blijven en niet sterk genoeg ben om te gaan.

Ik heb rond de kerst/nieuwjaar een hele grote dip gehad en had afstand genomen van hem. Uiteraard merkte hij dat ook. Uiteindelijk barstte de bom, hebben we flink ruzie gehad, daarna heel veel gepraat en gehuild. We willen echt samen door en allebei weer gelukkig in het leven staan. Niet te veel meer blijven hangen in het verleden want ik merk dat ik niet in het hier en nu leef en dus ook niet echt kan genieten.
Man is niet meer happy in zijn job, is naar een coach gegaan en is nu al echt dingen aan het aanpakken merk ik. (Kleine dingen die het doenHij wil weer iets maken van de toekomst (hij heeft het gevoel gefaald te hebben op meerdere vlakken)
Hij voelt zich weer nuttig en ik merk dat ik daar ook gelijk positief op reageer.

Daarnaast heb ik vorige week een brief thuis ontvangen die mij wel een inzicht hebben gegeven. Dit was een brief van mezelf die ik ruim een jaar geleden geschreven heb op een event en we zouden die dus een jaar later ontvangen. Daarin moest je opschrijven hoe je leven er een jaar later uit moest zien.
Ik daarin dus opgeschreven dat ik weer gelukkig wilde zijn en dat ik niet wist of dat met mijn huidige man zou zijn. Omdat ik niet happy was hoe het liep maar dat ik wel hoopte dat het beter zou gaan. Ik zag dus in dat ik dus eigenlijk ook al voor de rotperiode van ontrouw bezig was met de vraag of we bij elkaar zouden blijven. Dus ik kan me nu wel beter inleven dat hij voelde dat ik al afstand van hem genomen had. (Wat de ontrouw zeker niet goedpraat hoor) maar het was toch best confronterend.
Hierdoor sta ik er nu wel in met de gedachte dat het echt niet goed ging in die periode en dat ik daardoor wel eens een beetje ‘blij’ ben voor de eyopener. Wel een klote manier om zo tot inzicht te komen...

Nog wel een dingetje waar ik van geschrokken ben. Ik heb manlief al twee keer ‘betrapt’ dat hij met zichzelf bezig was. (Gelukkig is het hier allemaal annoniem Daar was mijn dip mee begonnen. Ik had dit nml nog nooit eerder meegemaakt en was enorm bang dat hij dit deed omdat hij met haar bezig zou zijn in zijn hoofd. Uiteraard hebben we dit ook besproken samen en hij geeft aan dat dit niks met haar te maken heeft en geen terkotkoming van mij is. Ik vind dit wel een dingetje. Vooral op de momenten als ik hem ooit afwijs (en ja dat komt wel eens voor want hij zou het liefste iedere dag sex hebben) ben ik bang dat ik toch tekort kom. Af en toe zeg ik ook wel eens dat hij soort van verslaafd is maar vlgs hem is dat heel normaal. Dit staat nu wel los van de Truus hoor maar ik vind het lastig merk ik. Iemand die dat herkend?

Senna,

Zie het niet als een tekortkoming. Zichzelf helpen is een manier om de druk in de zaadballen te verlagen.
Hier vliegt man vaak. Als hij terug vliegt, wil ik juist dat hij zichzelf van te voren aftrekt ipv ongemakkelijk zijn.

Puinhoop

Puinhoop

25-01-2019 om 13:27

De zorgzame vrouw

Even hoor, want ik moet weg....maar wat werd ik dááŕ bijdig van, idd, toen ik dat las in een mail van hem aan mij: dat hij 'verscheurd werd door enerzijds deze opleving (dat was zij dus) en anderzijds de zorgzame omgeving thuis'. WAT! Die zorgzame omgeving thuis, is dat alles wat ik voor je ben? Dat heb ik wel woedend teruggeschreven en ook wel geroepen. Je natje en droogje, je schone sokken, je warme maaltijd, is dat alles wat ik voor je beteken?
Overigens zag ik later, veel later, anderhalf jaar later pas, toen hij de volledige 'biecht' deed, haar foto op internet en goeie help, ze mocht vast slanker zijn, maar wat een paardenbek, zeg. Wel dezelfde oogopslag als ik. En nog veel meer overeenkomsten zelfs, in haar karakter. Dat zo'n man dan toch weer een kopie van zijn vrouw opzoekt, zei me in goede dagen eigenlijk dat hij dus toch van mij hield en naar mij verlangde.

Intussen ben ik zelf enorm afgevallen, waar hij superblij mee is, dat daar zijn we af. Maar ojee, ik vlieg hier momenteel heen weer weer van intens verdriet naar hevige verontwaardiging, weer omdat hij de afgelopen dagen afstandelijk doet. Zó beu ben ik het om steeds te moeten vragen wat er aan scheelt, en dan niks te horen, en ondertussen te kunnen verwachten dat hij het weer laat oppotten, om me dan weken later verwijten voor de voeten te gooien. Hemeltjelief, man, doe niet zo moeilijk en trek gewoon je mond eens open, hoe moeilijk kan het zijn?
Zo kwaad als ik af en toe ook ben; jij hebt je midlife, en wat is het makkelijk om al je ongenoegen af te schuiven op je vrouw met haar geloof. Steek je hand eens in eigen boezem zeg, en kijk eens naar je beroerde manier van communiceren.
Gromgromgromgrom.

Miss

Miss

26-01-2019 om 08:35

Overal

@ puinhoop volgens mij, buiten het vreemdgaan om hè is dit vaak aan de orde bij echtparen.

Ik vind dat je altijd meer geeft, dan neemt. Maar zodra je dat loslaat ( zoals ik voor dit moment ) ga je er anders naar kijken. Jij kunt niets veranderen aan hem. Jij kunt jezelf alleen anders opstellen zoals ik nu leer. De uitspraken van hem zeggen meer over hem dan over jou. Misschien kun je eens een stapje terug doen. Ik liet hier de boel de boel, komt man te laat voor een afspraak, pech. Hij mag de regie over zijn eigen leven terug nemen. En ik die over mezelf. En de boosheid die ik heb houdt me waakzaam en alert niet terug te vallen in iets ouds. Zo kun je zien dat je bijna twee jaar later weer " terug valt in iets ouds" lees je dat zelf ook?
Door je er nu bewust van te zijn en de felheid die je uit zie je dat ook. Misschien moet je eens niet de vrouw van het natje en het droogje zijn, zoals Mari beschrijft de jonkvrouw. Een paar stapjes terug doen.
Ik los niets meer op voor man, is zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik geef duidelijk aan dat ik niet meer gediend ben van deze verstandhouding.
Denk er maar eens overna.
Heb gister fijn een mini vakantie voor kind en mezelf geboekt. Doe voortaan wat ik nodig heb. Los van hem. Neem de regie terug over je eigen leven in plaats van te luisteren naar het jij dit en jij dat. Nee hij ! Kijk maar jezelf zeg ik dan. Gooi de bal meteen retour. En dat is echt helpend. Soms heb je weer even zn handvat nodig.
Naja zo ervaar ik het

@ Senna, wat een eyeopener die brief!!! Dat je toen al voelde dat er zoveel speelde.
Het zelf bevredigen, tja wat zal ik zeggen. Ik maak ( te)er nooit geen ding van. Word volgens mij heel veel en vaak gedaan. Zoiets als een ontlading van.. bij Man is het een vlucht in een fijn gevoel en weer niet na hoeven denken.
Hoe meer ik door de tijd heen ga, zie ik het als een moment opname en heb ik het persoonlijk steeds minder nodig. Eerst voegde sex liefde toe, nu heeft dat een hele andere wending en was ik één van de zovele waar hij dat mee deed en een bevredigend gevoel bij wilde. Ondanks dat hij totaal niet egoïstisch was. Het zelfbevredigen zie ik nu ook zo bij hem. Maar in jou geval, een " normale man Haha waar ik vanuit ga" is het gewoon de ontlading. Of hij moet er obsessief mee bezig zijn? Zoals je op het eind beschrijft. Vrouwen van Venus,mannen van mars.... pfff... zucht..

@ Hoedan

Lees je nog mee Hoedan?
Ben benieuwd hoe het met je gaat aangezien wij veel vergelijkenissen hebben/hadden.

Miss

Miss

03-02-2019 om 08:21

Senna

Hoe is het dan met jou? Gaat het al wat beter? En nog nagedacht over de reactie van mij hier boven. Of vind je je man wel obsessief ermee " bezig"?

Ik was afgelopen week sporten. En ving daar wat mannen gespreken op. Wat mij dan opvalt is hoe er over de vrouw in het algemeen gepraat word. Ervaren jullie dat nu ook zo? Na uitkomst ontrouw, alsof ik nu steeds geconfronteerd word met mannen die vrouwen als meat zien. Soms vraag ik me oprecht af of er nog normaal over de vrouw gepraat word. (Gedoeld op de tekst van Mari)

En kennen jullie de serie You op Netflix?
Daar is goed te zien hoe ziek iemand kan worden van de ontrouw. Ik praat het niet goed, die gast is natuurlijk echt geflipt, dat iemand serieus kan veranderen in een beest. Maar hoe je nu naar de serie kijkt, met meer begrip. En hoe je voor uitkomst keek. Dan dacht je ja, verdrietig. Nu raakt het je hart...
Ik heb hem toch afgekeken. Ben ik toch trots op mezelf hoe ik nu door het jaar heen ben gekomen en niemand vermoord heb. Haha. ( grapje moet kunnen toch )

Hoedan

Hoedan

06-02-2019 om 08:19

Senna

Senna, Ik heb bewust niet zo vaak hier meegelezen. Ik ga door een heftige tijd. Ik bleef vastzitten in mijn verdriet en de oneerlijkheid. Het verliezen van de onvoorwaardelijke liefde, de geborgenheid. Het verwerken van de leugens. Dat iemand zomaar iets aan het opbouwen was met een ander. Mijn man, die bij wijze van spreken nog geen leugentje om bestwil vertelde. Mijn man kon mij, ondanks dat hij zijn best deed niet laten voelen dat hij spijt heeft van het vreemdgaan. Hij legde het bij mij neer, dat was het gevoel dat ik steeds had. En ontkende sommige dingen ook gewoon die gebeurd waren. Hierdoor hield ik twijfels over alles. Ik heb hard aan mezelf gewerkt de afgelopen tijd en heb bij mijn man duidelijk aangegeven dat ik als dit zo door gaat niet verder kan. Zo direct had ik dat eerder niet op tafel gelegd omdat ik nog zoveel van hem houd en ook (nog) niet wil opgeven vanwege het gezin). Man is hier heel erg van geschrokken en dit heeft een en ander in werking gesteld waardoor man ook echt naar zichzelf is gaan kijken. Daar komt veel uit. Veel onvrede en verdriet dat hij gedeeltelijk op mij projecteerde. Ook in de therapie samen maken we nu stappen. We hebben beiden een rotjeugd gehad en dat komt nu wel naar voren zeg maar. De dingen die we niet geleerd hebben. Met name communicatie heeft werk nodig. Dat zie ik nu als iets positiefs, wij hadden (in mijn ogen) een prima huwelijk, maar qua communicatie was het soms lastig.
Daarnaast hebben we momenteel een dochter van 15 in zware mentale crisis. Heel heftig en daar gaat heel veel energie naar uit. Gelukkig merk ik ik dat man en ik dat nu samen doen. Terwijl eerder (ze heeft een geschiedenis hiermee) ik vaak het idee had dat ik dat stuk alleen moest doen.

Kortom ik zie dat we nu echt vooruitgang boeken. Moeilijke thema's bespreken. Maar we zijn er nog niet. Ik las ook wat andere draadjes over ontrouw en het wegzetten van bedrogen partners als overdragen gekwetst. Ik denk niet dat je daar over kunt oordelen als je het niet zelf meegemaakt hebt. Het kan heel veel met jezelf doen. Ik was altijd een erg zelfstandige vrouw, goede baan en carriere. Zeker van mezelf. Dit alles heeft me instabiel en onzeker gemaakt. Ongetwijfeld is dat voor iedereen anders, ook afhankelijk van je achtergrond. Maar het bedrog in een langdurige liefdesrelatie is iets dat heel erg ingrijpend is. Mijn gevoel van veiligheid is aangetast. En zeker de manier waarop ik eea ontdekt heb, als ik daardoor getriggerd word nu kan ik daar nog heel hevig op reageren. Hiervoor volg ik nu EMDR therapie. En vreemdgaan en affaires kom je overal tegen. Op tv, bij roddels etc. En er heerst toch ook een taboe op. Ik tenminste ga niet zeggen als iemand vraagt hoe het gaat: nou goh slecht mijn man dacht een affaire te kunnen beginnen terwijl ik dacht prima gelukkig te zijn (alleen nogal druk met BV gezin). Dus soms voel ik me ook alleen in mijn verdriet. Als we op feestjes enzo zijn waar niemand het weet en het gesprek gaat over roddels over stellen. Ik weet soms niet wat ik daarmee aan moet. Soms gebeurt er iets en dan ben ik weer helemaal terug in het verdriet. Maar het goede nieuws is: dat wordt minder hevig. Ik kom er wel. Of wij er samen komen: dat weet ik nog niet zeker. Voor nu focus ik me op mezelf en mijn kinderen, met name de oudste. En ook op de relatietherapie hoor, want er lijkt nu een doorbraak te zijn. Maar soms als we dan in oude patronen vervallen dan word ik er wel eens moedeloos van. Onze therapeut zegt dat ik te snel wil, daar vertrouw ik dan maar op. En soms voelt het gewoon ook oneerlijk en dat vind ik lastig om mee om te gaan. Mijn man lijkt nu bereid bepaalde dingen aan te pakken (denk aan verslavingsgevoeligheid qua gamen ed) die eerder taboe waren om te bespreken. Natuurlijk is het heel fijn dat hij dat nu wel doet. Maar daardoor zit er dus heel veel oud zeer ook bij mij omdat met dat soort thema's ik in ons huwelijk geworsteld heb en me "bij neergelegd had" omdat we zoveel goede dingen in mijn ogen hadden. En dat man omdat we door alle drukte van het jaar voor de affaire (veel veranderingen, beide nieuwe baan ed) weinig tijd voor elkaar hadden dit niet bespreekbaar maakte dat hij niet gelukkig was in die situatie. En gewoon een affaire begon.

Een heel verhaal dus, ik leer veel over mezelf en over de patronen die we samen hebben. We nemen bewust tijd voor elkaar en dat is heel waardevol. Samen een stuk wandelen bijvoorbeeld. Weer terugkijken naar de begintijd van onze relatie. Waarom zijn we op elkaar gevallen (al ruim 25 jaar geleden in ons geval).

Ik lees jullie verhalen met veel interesse, alleen niet zo vaak op dit moment en dat maakt dat ik dus ook minder reageer. Maar ik vind het heel fijn om met lotgenoten te kunnen sparren zo. En herkenning te vinden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.