Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Ik geloof dat ik wil scheiden

Hallo,

Ik lees al geruime tijd anoniem mee op dit forum. Dit is een tijd goed gegaan als extra uitlaat klep zolang ik zelf de woorden niet durfde uit te spreken.

Ik ben een man van 31, heb momenteel een zoontje en er is een dochter onderweg die rond april op de wereld zal zijn. Je zou denken dat je dan super verbonden met met je vrouw maar in mijn leven is het tegendeel waar. Ik denk eigenlijk dat ik wel kan stellen dat dit misschien hiervoor al was. Het zwanger worden was voor ons ook een verrassing dus ik ga dat niet als tegen argument aanvoeren. Ik ben ook oprecht ontzettend blij dat ik een dochter krijg, ik ben volledig enthousiast hierover maar het probleem is dat ik worstel met andere gevoelens.

Ik heb namelijk een vrij sterk gevoel dat ik wil scheiden. We zijn bijna 10 jaar samen waarvan 3 getrouwd, maar de rek lijkt er uit. We hebben sinds de geboorte van onze eerste zoon eigenlijk geen best huwelijk. We lijken meer vrienden van elkaar dan dat we echt samen lijken te zijn. We hebben zeer sporadisch gemeenschap met elkaar, maar dat zou ik niet eens zo heel erg vinden als de rest van het huwelijk heerlijk zou zijn. Maar dat is het simpelweg niet.

Ik ben momenteel ook gestart met een tracject via de huisarts zodat ik kan praten over mijn ongelukkig zijn. Is niet allemaal door haar, rest van het leven is ook zeer hectisch. Maar ik merk aan mezelf dat ik steeds afstandelijker word en minder ga voelen.

Ik ben alleen bang voor de toekomst, voel de verantwoordelijkheid om bij elkaar te blijven voor onze beide kinderen en dat ik haar niet in de steek kan laten dit jaar. Ik weet gewoon simpelweg niet meer wat ik moet doen. Welke positieve gedachten ik ook gebruik, ik word er niet gelukkiger van en ik speel momenteel een rol die niet bij me past.

Ik weet ook niet wat precies mijn vraag is eigenlijk, misschien dat ik meer gewoon advies zoek ofzo. Ik hoop dat iemand wat wijze woorden voor me heeft.


Het geluk van de anderen

Ttim, kan het niet zo zijn dat je gewoon veel te hoge verwachtingen hebt van 'gelukkig zijn'?

Een liefdesrelatie die overgaat in een vriendschapsrelatie is eigenlijk een heel goede relatie. Vergis je niet in de seksuele activiteiten van veel relaties. Een seksuoloog zei ooit, na onderzoek: als je voor elke keer dat je seks hebt in het eerste jaar van je relatie een gulden in een pot stopt, en je haalt er elke keer daarna een gulden uit, dan houd je aan het einde van je leven nog geld over.

Jullie zijn een andere fase van je relatie in gegaan. Niet meer de spetterende gelukzalige vervoering, maar een leven met verantwoordelijkheden, bezigheden, dagelijkse zorgen, weinig tijd, weinig slaap en weinig spannende dingen.
Er zijn blijkbaar geen ruzies, geen grote onenigheden, geen grote problemen. Kijk je vriendenkring eens rond, met wie zou je het huis willen delen?Met andere woorden: als dit een vriendschap is met iemand waarmee je de woning wil delen, met wie je aan tafel wil zitten, die naast je mag liggen, met wie je de taken wil verdelen, dan is het al een heel kostbare vriendschap.

Bovendien is er iets wat echt het allerkostbaarste is wat een mens maar kan bedenken: twee kinderen. Zodra ik dat gezegd heb moet ik er meteen bij zeggen dat die twee kinderen niet iets kostbaars zijn wat je mooi in een kast kunt zetten, maar het zijn kostbaarheden die heel veel onderhoud vragen, heel veel tijd, heel veel bedenken hoe je daar nu weer mee om gaat. Veel onzekerheden, verantwoordelijkheden, vervelende dingen die toch moeten gebeuren. Wat je vroeger nog kon laten liggen kan nu echt niet meer. Het huis moet opgeruimd worden, er moet gegeten worden etc.

In het proces van volwassen worden leer je om met die verantwoordelijkheden om te gaan. Het leven wordt je niet meer op een presenteerblaadje aangeboden. Jij bent degene die nu de gerechten moet bereiden en het aan anderen moet aanbieden. Jij moet je inzetten voor het geluk van anderen. Op de eerste plaats je kinderen en op de tweede plaats je partner.

Tsjor

Yvonne

Yvonne

04-02-2019 om 11:56

voordat je de handdoek in de ring gooit...

Voordat je de handdoek in de ring gooit zou ik als ik jou was alles proberen om het weer goed te krijgen. Wat Tsjor zegt is al heel mooi. Jullie zijn nog steeds vrienden in jullie relatie. Probeer iets terug te halen van toen jullie elkaar net kenden, wat vond je leuk in haar, want vond zij leuk in jou? Probeer samen nog steeds leuke dingen te doen, en dat kan uit eten zijn, maar ik merkte dat ik op een gegeven moment niets met mijn partner meer te bespreken had, we hadden het werk en de kinderen en ja, soms hier en daar een vette roddel en dat was het wel. Dus als dat zo is, ga samen nieuwe herinneringen maken. Kies een sport die je samen kan doen, en waar je allebei nieuw in bent, bijv. neem schaatsles/ijsdansen, ga op dansles, ga op muurklimmen, karate, wat dan ook, in ieder geval iets wat je samen kan doen en samen kunt leren. Je leert dan een nieuwe kant van elkaar kennen en er is nieuwe gesprekstof. De een kan de ander helpen, etc. etc. Verleg jullie grenzen.
En los daarvan zijn jullie samen ouders van twee prachtige kinderen, misschien kan je financieel gezien wel een dag in de week minder werken en je vrouw desnoods een dag meer, zodat je thuis meer betrokken bent (misschien ben je dat al wel hoor) maar ook dat is goed voor je relatie over het algemeen.
En over het algemeen klopt het wel als je denkt 'het gras is groener aan de overkant', menig relatie heeft zijn ups en downs met sleur en ergernis, dat geeft niet als het maar niet te lang duurt. Probeer plezier met elkaar te hebben, ook al moet je daar soms wel je best voor doen, vanzelf gaat dat niet altijd.

Ad Hombre

Ad Hombre

04-02-2019 om 12:01

Tim

"We lijken meer vrienden van elkaar dan dat we echt samen lijken te zijn."

Daar kunnen veel scheiders jaloers op zijn.

"We hebben zeer sporadisch gemeenschap met elkaar, maar dat zou ik niet eens zo heel erg vinden als de rest van het huwelijk heerlijk zou zijn."

Ik denk dat je te hoge verwachtingen hebt als je denkt dat het huwelijk met een of twee kleine kinderen 'heerlijk' is. Het is een project waar je beiden hard aan moet werken en waar je elkaar ook bij nodig hebt.

Met een scheiding vernietig je je huwelijk. Je krijgt er waarschijnlijk een vijand bij en eindeloos gesteggel over geld en kinderen.

Wees een vent en maak er nog wat van!

Ad Hombre

Ad Hombre

04-02-2019 om 12:02

Yvonne

"En los daarvan zijn jullie samen ouders van twee prachtige kinderen"

Hoe weet je dat? Misschien zijn ze wel oerlelijk

Ttim

Is er een aanleiding dat het je nu op dit moment te veel wordt? Je schrijft dat je al sinds de geboorte van je zoontje geen best huwelijk meer hebt. Maar toch kiezen jullie voor nog een kindje (zwangerschap onverwacht, maar wel doorgezet toch?) en nu ontstaat bij jou een scheidingswens. Is daar een aanleiding voor?

Wat denk je na een scheiding te winnen aan geluk? Dat bedoel ik als oprechte vraag. Wat is je beeld daarbij?

Ad Hombre

Ad Hombre

04-02-2019 om 12:05

tsjor

"als je voor elke keer dat je seks hebt in het eerste jaar van je relatie een gulden in een pot stopt, en je haalt er elke keer daarna een gulden uit, dan houd je aan het einde van je leven nog geld over. "

Ja, dat verhaal, geldt dat voor jou ook dan?

Ik eindig dan echt wel met een finke schuld

Wijze lessen van anderen

Je schreef dat je leven hectisch is. Blijkbaar zijn er dingen waaraan je veel energie kwijt bent. Onderzoek het en evalueer wat het belang ervan is. Kleine kinderen vreten energie, maar als je daar meer de lol van in kunt zien, dan kan het ook weer energie geven. een vrouw vertelde dat ze pas bij haar derde kind kon genieten. Eerlijk gezegd herken ik daar wel eits van: bij de derde laat je je niets meer wijs maken door alle onzekerheden en heb je tijd om te genieten. Maar het maakt de keuze voor kinderen ook stvig: met 1 kind kun je nog denken dat je je gewone leven kunt voortzetten, dat kind brei je er wel tussendoor. Bij 2 kinderen ook wel, maar dan gaat het toch wat moeizamer. Bij 3 kinderen is het duidelijk: eerst de kinderen, dan de rest van je leven. en je oude leven oppakken, dat komt later wel weer als de kinderen groot zijn (wat sneller gaat dan je denkt).

Een andere wijze les komt van een Francaise die samen met mij een oude leegstaande fabriek schoonmaakte. Ik zuchtte onder het werk en de stof. zij was heel kalm en ging rustig door. Daar had ik bewondering voor. Zij leerde mij: in alles wat je doet moet je zoeken naar wat je leuk vindt, want er zit altijd wel iets in wat je leuk vindt. Dus niet dat alles leuk moet zijn, maar zoek naar iets wat je leuk vindt. Dat is ook een mooie oefening, vind ik.

Een laatste wijze les, van een orde, die eigenlijk niet meer acceptabel is, komt uit de katholieke agendaatjes die mijn vader vroeger, heel lang geleden had. In die agenda stonden de katholieke deugden:
prudentia (Voorzichtigheid - verstandigheid - wijsheid)
iustitia (Rechtvaardigheid - rechtschapenheid)
temperantia (Gematigdheid - matigheid - zelfbeheersing)
fortitudo (Moed - sterkte - vasthoudendheid - standvastigheid - focus)
fides (Geloof), in Latijnse teksten vaak omschreven als Pietas
spes (Hoop)
caritas (Naastenliefde/Liefde - liefdadigheid)
Wat mij daarin ontroerde was, dat iets plannerigs en zakelijks als een agenda bakens bevatte van kwaliteiten, waarin je kon oefenen om een beter mens te worden. Gelukkig ging men ervan uit dat je niet alles perfect beheerste. Niet het streven naar het ik, of naar geluk, of naar zelfontplooiing stond voorop, maar het streven naar een goed mens te willen zijn.
Nu ik zo langzamerhand uit de drukte van het alledaagse leven kom besef ik dat dit streven eigenlijk heel belangrijk is. Als alles gedaan is wat er gedaan moet worden, dan is dit het belangrijkste wat er over blijft.

Tsjor

Ad Hombre

Bij elk onderzoek zijn wel dissonanten. Tsjor

Yvonne

Yvonne

04-02-2019 om 12:22

Je eigen kinderen zijn altijd prachtig toch? Al zijn ze oerlelijk

P.s. een vriendin van mij zei ooit dat ze mijn dochter niet zo knap vond (zo voorzichtig mogelijk als ze kon) ik was diep beledigd, niet dat ik dat aan mijn vriendin zei trouwens, dat ik beledigd was, maar ik vond mijn dochter de mooiste van de wereld. Maar als ik nu foto's terugzie van toen ze een jaar of 5 was, tja, het was niet moeders mooiste (maar wel de leukste en grappigste) en inderdaad, zij had een bloedmooi dochtertje. En ook het gezegde "mooi in de luier, lelijk in de sluier", lijkt aardig te kloppen. Waar haar dochter er inmiddels heel gewoontjes uitziet, is mijn dochter heel lang en slank geworden, tanden staan inmiddels netjes in een rijtje (ze had vroeger nogal hazetandjes en kloppen de verhoudingen beter.
Uiteraard kijk ik wel uit om ooit over het uiterlijk van andermans kinderen te praten,die zijn gewoon allemaal mooi,en zijn ze niet mooi, dan zijn ze in ieder geval lief en bijzonder. (en trouwens, dat is ook meestal zo, dus lieg ik niet)

Ttim

Ttim

04-02-2019 om 12:38 Topicstarter

Reactie op jullie reactie

Allen,

Allereerst bedankt voor de uitgebreide en weloverdachte reacties. Ik waardeer dat onzettend. Ik zie er meerdere en ik wil er geen rommeltje van maken door op iedereen apart te reageren. Ik hoop met deze reactie een antwoord te geven op jullie allemaal.

Ik ben mezelf ervan bewust dat ik soms misschien een andere perceptie heb van een goed huwelijk. Ik weet dat een vriendschap tussen twee ouders iets moois is en dat ik daarmee al zeer tevreden moet zijn. Maar ik weet niet of dit deel voor mij zaligmakend is. Het heeft in mijn optiek niets met de seksuele kant te maken, het heeft niet te maken met of zij een goede vrouw en of wij samen heel goed door 1 deur kunnen.

Ja we hebben straks 2 kinderen, 2 kinderen waar wij samen ontzettend goed voor kunnen zorgen met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Ik denk dat zij de beste moeder is voor mijn kinderen die ik op dat vlak kan wensen. Ze is een verschrikkelijk mooi persoon, heeft een goed karakter en ze weet zelf heel goed wat ze doet. Het tweede kind is onverwacht, heeft ons verbaast en verrast in een periode dat onze relatie eigenlijk al "minder" werd. Ik weet niet welke definitie ik aan dat woord wil hangen. Minder is voor mij dat ik geen gevoelens van liefde meer heb, of dat die afnamen. Dat ik op een andere manier ben gaan kijken naar haar.

Ik heb wel eens gelezen dat je op een begeven moment op een niveau komt van acceptatie in je huwelijk. Je accepteert hoe het loopt. Ik heb oprecht de laatste 365 dagen van alles geprobeerd, weekendjes weg samen, momenten samen, heel veel praten en eigenlijk elke ochtend opgestaan met de gedachte dat ik van deze dag ook het beste moet maken. Het heeft voor mij op dat gebied gewoon niet mogen baten, ik vind "ons" of "mezelf" er niet beter van geworden. Ik ben mezelf kwijt geraakt omdat ik geprobeerd heb iemand anders te zijn.

Het lijkt gewoon alsof we de laatste 1,5 jaar anders over elkaar zijn gaan denken en over hoe we omgaan met elkaar en alle factoreren daar buiten om. We zijn verschillender van elkaar gaan worden dan dat we ooit zijn geweest, althans zo voelt het voor mij en ik weet dat zij er op dit vlak ook zo over denkt. We kunnen niet anders dan accepteren dat onze interesses andere kanten opgaan.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben momenteel helemaal niet van mening dat het gras ergens groener is. Mijn gedachtes zeggen juist dat het dorrer en slechter onderhouden is en dat het heel veel werk vergt om het groen te krijgen, maar dat ik dit zelf moet uitzoeken en proberen.

Geen ander?

Geen verliefdheid op iemand anders?
Als je de scheiding door zou zetten ga je helemaal alleen wonen en 50% voor je kinderen zorgen?

Je kunt niet accepteren hoe je relatie nu is, alles is geprobeerd en je partner denkt er hetzelfde over? Jullie praten over jullie gevoelens en ook zij ziet geen oplossingen meer? Ik heb geen ervaring met relatietherapie, maar is dat nog een optie?

Liefde en liefde

Een onderscheid dat de oude Grieken maakten was dat tussen eros en philia. Voor sommige mensen voelt alleen de eerste als 'liefde', terwijl dat strikt genomen eigenlijk vooral verliefdheid, passie, infatuation is.
Philia is duurzaam en -doorgaans- blijvend. Soul-mates, maatjes, partners.

Ik wil niets afdingen op jouw visie, maar je loopt m.i. een risico dat je gaat voor eros en er in een volgende lange relatie achterkomt dat dit altijd weg-ebt of zich ontwikkelt tot philia.

Relatietherapie lijkt mij ook zinvol.

Ttim

Ttim

04-02-2019 om 13:03 Topicstarter

wil40

Geen verliefdheid op iemand anders. Dat zou oneerlijk zijn en niet de juiste basis om vanuit te handelen.

Ik heb op dat gebied er nog nooit over nagedacht, maar ik zou geloof ik graag co oudersschap willen en dat zou zeker de eerste tijd alleen wonen zijn ja.

We praten over onze gevoelen ja, zij denkt dat het wel over gaat zodra die kleine er is en wijt het aan haar zelf door de zwangerschap. Iets wat ik volledig ontkracht trouwens.

Pennestreek

Pennestreek

04-02-2019 om 13:09

Tropenjaren

Het is hierboven al geschreven, maar de jaren met baby's en kleine kinderen zijn tropenjaren. En kunnen een behoorlijke wissel trekken op je relatie. Goed dat jullie al veel hebben geprobeerd, maar ik zag, net als Wil40, relatietherapie niet in je rijtje staan. Dat lijkt me dan toch zeker nog iets om te proberen. Scheiden brengt weer heel andere problemen met zich mee dan bij elkaar blijven. Inderdaad, je ziet je kinderen nog maar de helft van de tijd. Nog los van dat jullie zeer waarschijnlijk allebei ook wel weer iemand anders vinden; je kunt hier op het forum genoeg lezen over de uitdagingen van samengestelde gezinnen.
Dat je andere interesses hebt/krijgt hoeft geen probleem te zijn, als je die maar wederzijds accepteert en als daar maar balans in is.

Ik denk eerlijk gezegd, dat de 'pijn' zit in je laatste zin van je laatste posting. Je wilt de ruimte en vrijheid om zelf uit te zoeken en te proberen. Maar die ruimte en vrijheid ben je niet kwijtgeraakt door je vrouw, maar door de verantwoordelijkheid voor je kinderen. En die verantwoordelijkheid hou je natuurlijk, ook als je gescheiden bent. Maar, je hebt dan ook tijd zonder kinderen, tijd voor jezelf. Kan het zijn dat je dat een aantrekkelijke gedachte vindt? Ik denk dat elke jonge ouder dat een aantrekkelijke gedachte vindt. Trouwens, ik als ouder van twee grote pubers vind dat ook een aantrekkelijke gedachte. En ik heb met die verantwoordelijkheid ook behoorlijk geworsteld toen ze nog klein waren. Dat is niet raar. Maar je komt er wel weer overheen. Mocht ik op het goede spoor zitten, zoek dan hulp voor jezelf. Een coach kan je helpen omgaan met die verantwoordelijkheid. Het lijkt me ook goed om er met je vrouw over te praten.

Anyway, als je nog niet alles geprobeerd hebt, zoals relatietherapie, dan lijkt me dat je dat wel eerst gedaan moet hebben voor je besluit te scheiden. En mocht je wel alles hebben gedaan, en jullie zijn het nog steeds met elkaar eens dat scheiden de beste optie is, dan is dat de beste optie. Het zou fijn zijn als je dan alles in goed overleg kunt regelen. En dat lukt vast als jullie het eens zijn, allebei de ander een nieuw leven gunnen en het belang van de kinderen voor ogen houden.

Ttim

Ttim

04-02-2019 om 13:17 Topicstarter

Pennestreek

Als ik heel eerlijk ben is de gedachte dat ik mijn kinderen minder zou gaan zien de meest enge van allemaal. Al weet ik natuurlijk helemaal nog niet hoe het met 2 is, maar wel wat ik er bij in gedachte heb. En dan is dat buiten huis vesting, financien of een heel nieuw leven beginnen mijn grootste tegenhoud factor. Ik hou van mijn zoon en ik weet dat nu al net zo veel van mijn dochter houdt.

Ik zit serieus na te denken na jullie reacties over relatietherapie, zie daar wel heil in, ook zeker omdat ik zelf hier persoonlijk ook al mee begonnen ben. Ben het met jullie eens dat je alle mogelijke opties moet gebruiken voor je een beslissing vormt. Daar heb ik veel aan.

Ik zou in altijd de meest positieve manier van uit elkaar gaan willen bereiken. Ik weet niet of positief het goede woord is maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik ermee bedoel. Ik denk ook dat als we het goed besproken hebben en alles geprobeerd hebben, dat dit mogelijk is omdat we elkaar als persoon ontzettend respecteren.

mirreke

mirreke

04-02-2019 om 13:20

Zwangerschapsdepressie?

Dat van die zwangerschap is eenvoudig te bewijzen of ontkrachten. Je hoeft alleen maar af te wachten totdat je dochter er is.
Overigens is het wel degelijk mogelijk dat ook mannen last hebben van een zwangerschapsdepressie. Een depressie rondom de geboorte van hun kindje.

Wat je schrijft komt op mij niet over alsof je nou zo geïnteresseerd bent in anderen, of zo hongert naar seks met anderen, maar eerder alsof alles heel vlak en kleurloos is, alsof je heel mat bent. Dan zou ik zelf dus geneigd zijn om te denken aan depressieve gevoelens.

Je vraagt om advies.

Wat ik zou doen, is sowieso altijd wachten tot de baby er is en totdat daarna jullie weer enigszins in het nieuwe ritme met baby erbij zijn gerold. Zo geef je jezelf, je relatie en je gezin de beste kans in het begin. Je moet nooit ingrijpende en levensveranderende beslissingen nemen als je in een onzekere of nieuwe toestand zit. Beslissingen nemen kan namelijk altijd nog.

Verder zou ik naar de huisarts gaan en over mijn gevoelens praten. Ik denk dat het minder met je partner te maken heeft, en meer met jezelf.

En als laatste advies: blijf ook met je partner praten. Je hebt het over interesses die de andere kant op gaan. Maar dat hoeft natuurlijk niet per se. Je kunt jezelf ook blijven verdiepen in haar interesses, en zij in de jouwe. Je hoeft niet per se dezelfde interesses te hebben, als je maar wel open staat voor de ander en blijft communiceren.

voolopig even niet

Je tweede kind is nog niet eens geboren, er komt een hectische tijd aan straks. Wil je daar nog een scheiding met alles wat erbij komt kijken bovenop stapelen? Dat is wel een heel slechte timing.

Je kunt ook nu voor jezelf beslissen dat je je er voorlopig niet zo mee bezig houdt, met je relatie en wat er allemaal al dan niet aan schort, maar dat je je in ieder geval tot de jongste spruit -zeg- een jaar is gewoon met het runnen van je gezin bezig gaat houden. Parkeer het hele probleem en kijk dan echt over een jaar pas weer: waar staan we, wat willen we. En dan zie je verder.

Zo'n keuze maken kan veel rust geven. Je hoeft niet nú iets te beslissen.

Dat je aangeeft steeds minder te voelen en jezelf niet te zijn klinkt trouwens wel een beetje als een depressie. Ik hoop dat de huisarts je daarmee kan helpen? Misschien zit het probleem wel veel meer in jezelf dan in je relatie. Zit je straks alleen net zo ongelukkig te zijn, dat schiet ook niet op.

Pennestreek

Pennestreek

04-02-2019 om 13:28

Het feit

Dat je niet ingaat op mijn vraag aan het einde (over de druk van verantwoordelijkheid) lijkt mij tekenend. Denk er in ieder geval eens over na? Verder eens met Mirreke, nu niet de beslissing tot scheiden nemen. Jullie hebben allebei (ja, vaders ook) hormonen die opspelen, wacht in ieder geval tot eind van het jaar, als alles hopelijk een beetje in een vast ritme is terechtgekomen. Nooit ingrijpende beslissingen nemen in toch al woelige en emotionele tijden. En ik denk ook dat het meer in jou zit, dan in jullie relatie/je vrouw.

Goed dat je voor jezelf al met therapie bent begonnen. Hopelijk heb je wel een therapeut die doorvraagt en je met jezelf kan confronteren. Dat is heel eng, maar levert je ook heel veel op.

mirreke

mirreke

04-02-2019 om 14:41

Oh, dat had ik even niet meegekregen

maar je hebt al therapie. Goed van je!

Fransien

Fransien

04-02-2019 om 15:12

Bij grote levensveranderingen pas op de plaats

Deze raad wordt bij iedereen gegeven die grote levensveranderingen heeft zoals burnout, depressie, pas een kind gekregen: pas op de plaats.
Juist als je in een tijd van grote wijzigingen zit ben je niet altijd jezelf en kun je beslissingen nemen waar je enorm veel spijt van krijgt.

Veel mensen die in een burnout belanden hebben de neiging om ontslag te nemen.
Veel mensen met een depressie willen ontslag nemen, scheiden, etc.
De beruchte midlifecrisis: scheiden en elders op de wereld een nieuw bestaan opbouwen, liefst iets wat 180 anders is dan wat je ervoor gedaan hebt.
Een pas bevallen moeder/vader met huilbaby en gebroken nachten: kunnen we het kind niet op marktplaats zetten? Waar zijn we aan begonnen? Waarom leek het ons nou leuk om kinderen te hebben?

Je bent getrouwd, je hebt een gezin met binnenkort twee kinderen, je hebt een lieve vriendin. Je hebt verantwoordelijkheden en daar zul je nooit meer onderuit komen.
Kan het zijn dat het je naar de strot vliegt en dat je het liefst terug wil naar de tijd voor de kinderen?
Dan kan het zijn dat je inderdaad heel hard een psycholoog nodig hebt, een goede die met jou wil uitzoeken wat er eigenlijk aan de hand is. Nadat je iets van grip hebt gekregen op jezelf kan het zijn dat relatietherapie een goede is, maar pas nadat je een beetje weet wie je bent en wie je bent geworden.

seksloos huwelijk

Grappig, je voelde de liefde al niet meer maar je vrijt wel met elkaar, hmm. En nu ben je bang dat jullie alleen nog maar vrienden zullen blijven, zonder seks. Ik heb een relatie van 30 jaar achter de rug zonder seks. Het werd voor mij een heel groot ding (nou, niet fysiek dan . Ik miste het fysieke contact heel erg. Onlangs had ik een date waarbij de beste man niet verder kwam dan een uur lang alleen maar “dr in- en dr uitgaan” en ik, voordat ik het doorhad, dacht “liever een huwelijk zonder seks dan met een man als deze”. Waarmee ik maar wil zeggen, alles is betrekkelijk. Maar ik denk dat liefdevolle aanraking wel heel belangrijk is. Misschien kan je eens iets over tantra opzoeken, dat gaat vooral over aandacht. Aandacht voelen en laten voelen. En verder sluit ik me aan bij de overige schrijvers. Nog een tip, het boek Verslaafd aan Liefde of Revolutie binnen de relatie (ik schat dat de laatste beter bij jou aansluit).

Elledoris.

Een uur lang.....wauw

Alison

Alison

04-02-2019 om 23:38

LOL

De meeste mannen zijn van er in en klaar dus een uur zou dan weer net goed kunnen zijn. Maar dan moet 'ie er wel wat van maken

Trix

Trix

05-02-2019 om 00:35

"de meeste mannen..etc."

Oh ja? Welke meeste mannen?
Sorry, beetje o.t., maar ik vind dit een nogal domme seksistische opmerking.
Ik denk dat een opmerking als "de meeste vrouwen zijn van benen wijd en afwachten maar", hier ook niet echt zou worden gewaardeerd.
Ik zie er de LOL in elk geval niet zo van in.

kerngezin

Waarschijnlijk heb je daar nog niet bij stil gestaan, maar als je jouw kerngezin opblaast, kan je NOOIT meer terug naar een kerngezin, maar nog enkel later naar een nieuw samengesteld gezin met alle problemen en miserie dat hier bij komt kijken. En ik weet waarover ik het heb.

Zo mee eens

Ik ben het zo met jee eens, William. Ik zou nooit, nooit, nooit iemand aanraden om te gaan scheiden. Relaties met geweld en verslavingsproblematiek uitgezonderd.

Houden van is plastisch. Alles wat je aandacht geeft, groeit en dat geldt voor liefde in het bijzonder. Ook een minder ideale relatie kan een fijn en geborgen huwelijk zijn waarin plaats is voor liefde en affectie.

Begrijp me goed, ik wil niets downsizen, maar gezien de grote gevolgen én schade die een scheiding met zich meebrengt voor de partners en de kinderen, zou ik het niemand aanraden. En je hoeft geen vechtscheiding te hebben om krassen op te lopen.Daar wordt nog weleens heel licht over gedacht.
Maar dit is mijn persoonlijke mening.

Miss

Miss

05-02-2019 om 12:48

Ttim

Kun je kijken naar wat je nog wel gelukkig maakt?

Dat diepe ongelukkige gevoel herken ik binnen het huwelijk. Maar ook in meerdere dingen die mij ongelukkig gemaakt hebben. En daar zoek ik nu een sleutel bij. Je kunt het slot wel vervangen maar steeds dat slot vervangen schiet niet op. Hou de sleutel in je eigen broekzak. Ga kijken naar waar jij je fijn bij voelt. Misschien nieuwe ideeën op doen? Nieuwe hobby's zoeken? Wat ik zelf ervaren heb is doordat ik bleef hangen in de cirkel van verdriet, me het alleen nog maar ongelukkiger maakte..

Maar misschien kun je nu met alle handvaten die je aangereikt krijgt bij je hulp eens kijken naar wat je nog wel blij maakt.
Waar word jij nou blij van? Buiten het samen zijn met je vrouw. Het kan ook in kleine dingen zitten.
Tuurlijk is je thuis het grote geheel, maar als je het geluk meer in jezelf kunt vinden ga je ook anders naar je relatie kijken.
Hoor graag hoe je hier over denkt.

Ttim

Ttim

07-02-2019 om 10:49 Topicstarter

Miss

Ja dat probeer ik wel, maar ik merk dat de weinige dingen waar ik dat nog uithaal allemaal heel zelf gericht zijn en niets te maken hebben met mijn huwelijk. Klinkt dat raar?

Kijk we gaan momenteel door het proces van een tweede kind en alles wat hiermee te maken heeft zoals een echo of het voelen van mijn vrouw haar buik wanneer deze beweegt is heerlijk. Wel denk ik door mijn eigen problemen (waarvoor ik dus tegenwoordig in behandeling voor ben) merk ik dat ik gelukkig zijn een ruim begrip vind.

Ik denk dat heel veel van het negatieve ontstaat momenteel door mijn eigen persoonlijke gevecht met mijzelf. Daarin ben ik heel eerlijk, echter wijt ik ook veel problemen van mezelf aan problemen in ons huwelijk. Aan veel kan ik zelf doen als ik mogelijkheden zou zien, maar ik heb ze niet allemaal onder controle en ik kan ze niet zelf veranderen.

Ik moet op zoek naar meer geluk voor mezelf, het is jammer dat ik pas in het begin van mijn eigen helingsproces zit en het lastig vind om daar momenteel uit te halen wat mij dan gelukkig maakt zeg maar. Ik zou graag die handvaten willen vastgrijpen maar ze zijn nog te klein om vast te houden.

Beste Tim

Ik lees veel in je laatste post over eigen geluk maar weet je...? op het ogenblik lijkt dat me niet echt de prioriteit eerlijk gezegd. Je krijgt een kind, dat lijkt me op stip 1 de prioriteit, samen met het welzijn van je eerste kind. Het lijkt me voor je vrouw vreselijk dat je zo enorm aan het twijfelen bent tijdens haar zwangerschap, een moment waar de meeste vrouwen toch redelijk labiel kunnen zijn.
Ik zie iemand die heel veel aan eigen soul searching doet maar soms is het gewoon OK om anderen op de eerste plek te zetten. Een therapeut bij wie ik veel geleerd heb zei tegen mij een keer: "Ja, ok, nu ben je niet gelukkig. Het kan lang gaan duren. En als het je nog even niet lukt ga je tenminste ervoor zorgen dat de mensen rond je heen het wel zijn (ze had het over mijn kinderen en mijn toenmalige man, die niet veel kon met mijn eigen soul searching). Met andere woorden: minder bezig zijn met jezelf
Sini

Of....

Minder bezig zijn met jezelf is een mogelijkheid. Een andere mogelijkheid is aanvaarden dat het leven niet een aaneenschakeling is van geluk. Er zit een cyclus in, met goede en mindere periodes. Aanknopingspunten buiten jezelf zoeken voor je geluk, heeft een groot risico in zich. Geluk zit in jouzelf, bén jezelf. Niet je huwelijk, niet je vrouw, niet je kind(eren). Hen verantwoordelijk maken voor jouw eigen geluk is een hypotheek die op termijn niet in te lossen is. Daar bedoel ik niets verbitterds of cynisch mee.

Ik ben het wel met Sinilind eens: focus op je kind en je partner die op dit moment van jou afhankelijk is. Voel wat je voelt, aanvaard dat het is wat het is. Je hóeft er niets mee. Deze fases van twijfel en onrust heeft ieder mens meerdere malen in zijn/haar leven.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.