Moeilijke klasgenoot

Geen energie meer in steken

Misschien hard maar ik zou er klaar mee zijn en hopen dat dat meisje naar een andere middelbare school gaat. En mocht ze toch naar de zelfde school gaan, dan proberen te regelen dat ze niet bij jouw dochter in de klas komt.
Afspreken is geen must, zeker niet met iemand die niet prettig is.

Ongepast verantwoordelijkheidsgevoel

Korte reactie:

Ik vind dat jij wel heel erg veel verantwoordelijkheid neemt voor problemen en gevoelens van anderen. Dat in een valkuil zijn die je kwetsbaar maakt voor manipulatie (scam artists, pickup artists etc.). Ik denk dat je ervoor moet waken dat je dit verkeerde verantwoordelijkheidsgevoel niet aan je dochter meegeeft.

---------

Lange reactie:

Waarom zou jij je dochter willen dwingen vriendinnen met haar te zijn?

Als je dochter op school terechtgewezen wordt omdat ze een kind zou "buitensluiten", dan kun je je dochter handvaten gaan geven om dat wat tactischer te doen. Aangeven wat ze wel wil (ik wil spelletje X doen, ik wil met klasgenootjes Y en Z spelen) ipv alleen maar zeggen dat ze niet met dat meisje wil spelen, soms ook gewoon even stoppen met spelen en zeggen dat je moe bent van het spelen en even gaat rusten, etc. Maar ik krijg niet de indruk dat het probleem is dat jouw kind door school terechtgewezen wordt.

Ik krijg de indruk dat jij de verantwoordelijk op je (en op je dochter) probeert te nemen voor het probleem dat dit meisje door haar eigen gedrag buitengesloten wordt in de klas. Doe dat niet. Dat is echt een heel ongezond voorbeeld voor je dochter, om zoveel verantwoordelijkheid op haar te laden. Ze heeft genoeg kansen gegeven. Als de school geen probleem maakt van de manier waarop je dochter zichzelf beschermt, maar er dan alsjeblieft zelf ook geen probleem van.

Als er over een jaar een jongetje is waar niemand mee wil zoenen, vind je dan ook jouw dochter dat probleem maar moet "oplossen"? Ik hoop het niet! Sommige problemen zijn opoplosbaar. Sterker nog, de meeste problemen met andere mensen zijn opoplosbaar als die ander niet zelf zeer gemotiveerd is om het probleem op te lossen. Jezelf opofferen helpt de ander niets, in tegendeel, dat bevestigt bij de ander alleen maar het beeld dat er niets hoeft te veranderen.

Dat meisje heeft ongetwijfeld een aantal volwassenen om haar heen die proberen te helpen. De leerkracht, wellicht een sociaal werker of een familielid dat een beetje doorheeft hoe de zaken liggen. Dat zijn mensen die haar kunnen helpen. Die kunnen de reacties van haar klasgenootjes verklaren / uitleggen en haar tips geven voor andere gedragsstrategieën. Maar dat is niet iets wat jij of je dochter zinvol kunnen doen.

Bevestig je dochter in grenzen stellen. Leer haar dat ze niet verantwoordelijk is voor de emoties van anderen. Als zij niet samen wil spelen, dan hoeft ze niet samen te spelen. Dit meisje gaat volgend jaar vast naar een andere school/brugklas en kom je nooit meer tegen. Maar jouw dochter daarentegen zal nog vaak genoeg mensen tegenkomen die misbruik proberen te maken van haar beleefdheid, van de wens om aardig gevonden te worden, empathie, verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel, het idee dat je iemand niet mag wantrouwen zonder "bewijs", kortom, alle positieve waarden die je haar hebt meegegeven. Leer je dochter zich te wapenen. En dat begint met een duidelijke afbakening over waar ze wel en niet verantwoordelijk voor is.

Mieke

Ik weet niet of er een manier zou moeten zijn om er goed mee om te gaan. Het kan zijn dat de beste manier die je kunt bedenken nog steeds niet goed genoeg is. Maar ik snap wel dat je erover nadenkt.

Ik heb zelf wel eens een jongen aangesproken op zijn gedrag die in groep 4 zat en andere kinderen bedreigden als ze bijvoorbeeld niet met hem wilde spelen of hem geen knikkers wilden geven. Ik vond het erg voor de kinderen die bang voor hem waren, waaronder mijn zoontje. Ik had ook ergens het idee dat ik hem ermee zou helpen. En het was een soort drang om dat te doen omdat het onder je ogen gebeurt en je er dan wat mee wilt. Maar een kind in groep acht, dat zou ik niet zo gauw doen, het kind zelf aanspreken. Beter dat je je dan op je dochter richt hoe zij er het beste mee om kan gaan. Of ze nou daarna wel of geen vriendinnen worden.
Die jongen is nu wel een van de vrienden van mijn zoon.