Uitzichtloos en hoe volhouden?
Pff ik zit er zo doorheen... Dochter (15) heeft chronische ziekte, die ik ook heb (erfelijk, wat ik helaas pas na haar komst wist). Bij deze ziekte komen bij kinderen vaak ook autistische stoornissen voor in de ontwikkeling, of er een verband is?
Nu ben ik dus ook ziek en altijd moe. Maar durf dat ook niet meer te zeggen. Ik weet daty er veel mensen mij maar een aansteller vinden. Heb ook geen contact meer met mijn familie, mede hierdoor.
En ik probeer te freelancen want mijn werk vind ik erg leuk. Maar ja... Economisch ben ik dus niet zelfstandig en hier schaam ik me heel erg voor. Heb wel een hoge opleiding.
We hebben nog een kind die dit jaar een diploma probeert te halen (met alle stress die daarbij komt kijken) en mijn man werkt voltijds. Dit laatste heb ik al vaak ter discussie gesteld met alleen maar ruzie tot gevolg wat weer schadelijk is voor de kinderen. Dus knap ik het maar weer op en kom niet aan werken toe wat ik heel erg vind. Man heeft dan soms wel tijd om thuis te werken, maar zit dan gerust uitgebreid te bellen tijdens de lunch zodat jongste dochter nog alleen zit te eten. Dit gebeurde afgelopen week toen ik een afspraak buiten de deur had en tijdens dit terug kwam terwijl dochter alleen aan tafel zat en daarom verdrietig was.
Intussen gaat jongste bijna niet naar school en er wordt nu van alles in gang gezet dat ze naar speciaal onderwijs kan. Ook weer veel geregel Maar hier zijn weer weinig plekken, dus wachten maar weer. Ik heb nu wel van man gevraagd of hij daar het regelwerk omheen wil doen. Hij heeft toegezegd. Pff wat lucht.
En wachten doen we dus eigenlijk al 2 jaar, vanaf het moment dat we voor het eerst met vage klachten naar de huisarts gingen. Na de ontdekking van de ziekte en het autisme is dochter eigenlijk alleen maar zieker geworden. Medicatie slaat niet zo aan en we moeten maar weer afwachten. Nu wel weer iets erbij gekregen, maar ik geloof er niet meer in. Krijg ook het idee dat er meer is, maar specialist denkt van niet. Dus hier moet ook weer actie ondernomen worden...
Pas op bezoek geweest bij een VSO die echt perfect passend leek voor dochter maar helaas vol. Dit komt bij onze dochter heel hard aan, alsof ze nergens welkom is (ik weet dat het zo niet zit, maar zo ervaart zij het).
Intussen help ik dochter met huiswerk voor huidige (reguliere) school wat steeds meer achter de feiten aanrennen is en stress oplevert. Ga mee naar de dokter, psycholoog en zit vaak met school om tafel. Ook durf ik haar niet alleen meer te laten omdat ze naar mijn idee depressief is (de psycholoog vindt het meevallen) en ik bang ben dat ze zichzelf iets aan gaat doen.
En het huishouden doet zichzelf ook niet. Beide kinderen kunnen momenteel niet echt helpen. Oudste is echt megadruk met school en zit tot 11 uur 's avonds te leren. Ze haalt prachtige cijfers gelukkig, maar is gewoon pas tevreden met een 8 of hoger. Man doet wel veel, maar die werkt ook veel dus er blijft genoeg over voor mij.
En ik besef dat het allemaal veel erger kan, maar momenteel zie ik het helemaal niet meer zitten. Ik ben zo moe, en merk in meerdere opzichten dat mijn lijf hier tegenin gaat. Dit aankaarten levert steeds ruzie op.
Lorwyn
Ik bedoelde met de auto mbt sport, dat je man maar weinig moeite hoeft te doen om bij zijn dochter te gaan kijken, ook al is het niet zijn sport. Het is wel zijn dochter. Bij ons ging mijn man altijd naar voetbal van onze dochter, dus er was wel belangstelling en hij vond het leuk om te kijken. Vroeger bracht ik beide dochters dan weer vaker weg naar een sport die ze toen deden. Zo is het nu eenmaal. Ik vind dus dat je je man best wat mag aansporen om jullie dochter vaker naar haar sport te brengen en daar ook te gaan kijken als het voor jou teveel is.
Wat betreft zákelijk bellen tijdens de lunch met je dochter, denk ik dat je iets minder streng mag zijn. Zakelijke gesprekken vind ik toch echt van een andere orde dan gezellige gesprekken met een vriend of familie. Dat onderscheid zou ook voor je dochter duidelijk moeten zijn. Het is sneu dat ze thuis is, maar ze is niet een prinsesje waar alles voor stilgelegd moet worden. Steek dus tijd in uitleg over waarom pappa onder het eten belt. Als hij vaak onder de lunch zit te bellen, zou ik vragen of dat niet anders kan, maar je er verder niet mee bemoeien.
Ik heb om eerlijk te zijn het gevoel dat jullie allebei momenteel zielig zijn. Het hele gezin is eigenlijk zielig en dat bedoel ik serieus. Mijn indruk is dat het jou én je man boven het hoofd is gestegen. Natuurlijk komt het meeste op jou neer omdat je het meeste thuis bent, je man kan inderdaad de deur achter zicht dichttrekken, maar vergeet niet dat hij op zijn werk ongetwijfeld zijn zorgen bij zich draagt. Misschien heeft hij ook nog het gevoel dat hij als man des huizes niet kan voldoen aan wat er van hem gevraagd wordt en raakt daar somber van. Zo zitten jullie allebei op je eigen eilandje met narigheid, terwijl je hetzelfde probleem deelt. Ik herhaal dat jullie met de huisarts moeten gaan praten en daar moet je ook zeggen dat je hulp nodig hebt voor in huis. Bespreek daar alles waar je op stuk loopt als je er thuis over praat.
Ik ben met je eens dat je je werk moet vasthouden. Het is goed voor je zelfvertrouwen en je hebt daardoor ook contacten buiten je gezin om, dus éven iets anders dan de zorgen over je dochters, je man en jezelf. Je zegt dat je niet verwacht dat jullie relatie nog jaren zal duren en je daar dus ook een inkomen voor nodig hebt en dat ben ik met je eens. Alleen raad ik je aan dat beeld van 'we houden dit geen jaren vol' wat los te laten. Jullie zitten nu in tropenjaren. Dat kleurt alles zwarter dan misschien eerlijk is. Stel dat jullie deze problemen niet zouden hebben. Geen zorgen, jij blij, man blij, kinderen blij... zie je in dat beeld nog wel een toekomst met hem samen? Is hij dan nog de leuke man zoals je vroeger vond dat hij was? Probeer daar eens over na te denken.
