Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

D85

D85

09-03-2019 om 09:31

Zoon wil niet meer naar vader

Goedemorgen,

Sinds 5,5 jaar ben ik gescheiden van mijn ex-man.
Onze 2 kinderen (nu 7 en bijna 10) gingen er altijd met gemengde gevoelens heen. Gaven vaak aan dat ze bij mij wilden blijven of werden heel stil. Ik probeerde het toch positief te stimuleren door te zeggen dat het maar 2 nachtjes zijn en ze misschien wel iets leuks gingen doen. Dat deden ze ook, maar ook kwamen ze vaak thuis met verhalen dat papa vaak en snel boos wordt, ze onder de kont schopt en schreeuwt.

Mijn ex man woont 5 km van ons af.
Als onze kinderen bij mijn ex man zijn (eens in de 2 weekenden een weekend) mogen ze de "verplichtingen" die ze hebben niet doen, bijvoorbeeld op kinderfeest of hun sport (turnen, voetbal). Eens in de 2 weken kunnen onze kinderen dus niet naar hun sport gaan en als ze uitgenodigd worden voor een kinderfeestje op zaterdag in zijn weekend mogen ze hier ook niet naar toe. Mijn ex man geeft aan dat hij dingen wil doen in zijn weekenden die hij wil doen. Ene kant snap ik dit en heb ik dit geaccepteerd echter is het zo dat onze zoon het gedrag van zijn vader nu door begint te krijgen.

Mijn ex man is een narcist en hier valt niet mee te praten. Je kunt niet doordringen op hem en hij heeft het nooit fout gedaan. Het ligt altijd aan een ander. Verder wil ik hier niet te diep op in gaan maar samen leven met hem is geen pretje en hij kleineert je tot op het bot. Natuurlijk heeft hij ook een aardige kant.

Mijn ex man had na de scheiding vrij vlot een nieuwe vriendin. Onze kinderen zijn vaak getuige geweest van ruzies tussen hen de laatste tijd en een huilende vrouw. Ze geven dan ook aan dat dit aan papa ligt en hij niet aardig doet. Ze zien steeds vaker zijn ware aard.
Die relatie is nu sinds 3 weken over. Ze woonde samen (4 jaar) en nu is ze ook weg. Ze had een dochtertje die even oud is als onze jongste. Hij heeft nu alweer een nieuwe vriendin. Mijn dochter heeft haar al gezien met de carnaval vorige week...

Gisteren ben ik de kinderen weer weg gaan brengen naar hem en in de auto begon onze zoon van bijna 10 ineens vreselijk hard te huilen. Hij wou bij mij blijven en niet naar papa. Op de oprit werd dit nog erger en raakte hij in paniek. Hij klamde zich aan mij vast. Toen zijn vader de deur open deed vroeg hij wat er was, maar onze zoon durfde het niet goed te zeggen, dus zei ik dat hij liever bij mij wou blijven. Hij vroeg waarom. Hij zei dat papa altijd boos doet tegen hun. Als ze een glas drinken omgooien moeten ze naar hun kamer en ze moeten vaak op de gang. Of dit klopt weet ik natuurlijk niet, maar ik kan het me wel voorstellen, hij kan erg opvliegerig zijn en heeft een kort lontje.
Vervolgens zegt mijn ex man gisteren tegen mijn zoon: "Het is hier geen zoete inval, als je nu niet wil komen hoef je nooit meer te komen. Je liegt."
Mijn zoon keek me hartverscheurend aan en in zijn ogen las ik "neem mij alsjeblieft mee naar huis".
Ik heb hem gevraagd of hij het zeker wist en dat wist hij dus heb ik hem weer meegenomen. Onze dochter van 7 wou wel blijven. Of ze dit echt graag wou betwijfel ik, maar volgens mij durfde ze het niet te zeggen.
Ik wil hun hun vader niet ontnemen dus heb haar bij hem gelaten.
Onze zoon was merkbaar opgelucht in de auto, werd opgewekt en uitgelaten. Gaf nog aan "nu zegt papa dat ik nooit meer hoef te komen en nu doe ik dat ook niet en kan in elke week voetballen".

Ik weet niet goed hoe ik dit aan moet pakken nu... Enerzijds vind ik dat de kinderen in deze niet veel keuze hebben gezien hun leeftijd en ze nog weinig te willen hebben maar gisteren kwam de blik van onze zoon zo hard en diep binnen bij mij dat ik vond dat ik zo moest handelen. Ik kon hem moeilijk hard huilend naar binnen duwen en de deur dichttrekken en weg lopen.
Ik denk wel dat de kinderen veilig zijn bij hem maar hij kan ze wel psychisch behoorlijk kleineren.
Naar mijn idee heeft onze zoon het idee op zijn tenen te moeten lopen en het is nog niet hoog genoeg. Er staat altijd druk op die jongen.
Na die opmerking gisteren dat hij niet meer hoeft te komen heeft hij een klap in zijn gezicht gehad en ik laat niet toe dat mijn zoon zo gekwetst wordt en behandeld wordt.
Ik ben er wel erg verdrietig om. Ook omdat onze dochter daar nu alleen is met hem. Hij zal wellicht goed zijn voor haar maar ik weet ook zeker dat ze haar broer mist.

Ik heb al vaak gesprekken aangeboden bij mijn ex met instanties maar hij staat hier niet voor open.

Sorry voor mijn lange verhaal maar moest dit even kwijt. Ik heb gehandeld naar mijn moeder instinct al wijkt dit af van de omgangsregeling die op papier staat. De blik in de ogen van mijn zoon vergeet ik nooit meer en ik moet er nu voor hem zijn en hem een veilig gevoel geven.

juf Ank

juf Ank

09-03-2019 om 11:29

jeetje

Wat een heftige situatie voor jullie allemaal!
Ik denk dat je goed gehandeld hebt. Zoals jouw ex reageert kun je ook niet verwachten dat een kind zegt: 'Oke dan ga ik toch maar naar papa omdat ik anders nooit meer mag komen'
Hij stoot de kinderen op deze manier zelf van zich af.
Ik heb eigenlijk geen adviezen op dit moment. Je hebt toch niet de macht om veel invloed uit te oefenen op je ex, die zal zich niet snel anders gaan gedragen. Ik ben erg benieuwd hoe je dochter het dit weekend bij hem zal hebben.
Ik vind het ook wel superegoistisch om de kinderen niet naar partijtjes en sport e.d. te laten gaan omdat ze nu eenmaal bij jou zijn. Je zet jezelf zo centraal, dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik hoop voor je dat er nog anderen zijn die wel tips hebben om met je narcistische ex om te gaan!

juf Ank

juf Ank

09-03-2019 om 11:32

toch nog een tip

Schiet niet in de paniek en probeer het te relativeren. Dat hij nu op het scherpst van de snede gezegd heeft dat zoon niet meer hoeft te komen, wil niet zeggen dat dit ook werkelijk de praktijk zal zijn. Wacht rustig af hoe het verder loopt.

D85

D85

09-03-2019 om 11:44 Topicstarter

Apps

Dankjewel.
Ik schiet ook absoluut niet in paniek, in zoverre, dat onze zoon er misschien wel elk weekend is heb ik totaal geen problemen mee, maar ik wil ook de wet niet overtreden.

Vanmorgen ben ik alweer beladen met apps van hem met verwijten dat ik hem opgestookt zou hebben en dat ik er iets aan moet doen dat hij er wel naar toe wil. Dit doe ik altijd al... Ik zou nu degene zijn die hem weghoudt bij zijn vader. Yeah right...

Onmogelijke zaak met hem in gesprek te gaan. Heb afgesloten via de app dat als hij met onze zoon in gesprek wil of andersom ik dit niet tegenhoudt en hier een voorstander van ben en hij me kan benaderen als er iets met de kinderen (in dit geval onze dochter) is en ik dit andersom ook zal doen.

Ben idd. benieuwd hoe dit zal gaan lopen.

Vanmorgen nog met onze zoon erover gesproken maar die geeft toch wel aan er nu klaar mee te zijn en is naar mijn idee ook behoorlijk gekwetst. De woorden zijn hard binnen gekomen, en logisch.

herkenbaar

Meerdere punten komen overeen met mijn situatie.
ik heb uiteindelijk via de school van de kids hulp ingeschakeld bij maatschappelijk werk.In overleg met hun en met toestemming van mijn ex heb ik besloten om de kids niet meer naar papa te brengen. We houden de lijntjes open en proberen het contact met papa via verschillende wegen wel op gang te houden. Het heeft in ons geval voor heel veel rust gezorgd. Ik lees dat jouw ex niet open stat voor hulp, maar jij kan dit zelf wel gewoon doen. Het is fijn om met een neutraal iemand te kunnen overleggen omdat je er zelf zo dichtbij staat. ( en in mijn geval ook handeld uit eigen ervaring met ex)

de kinderen hebben ook regelmatig een gesprekje met de vertrouwenspersoon op school. dat ervaren zij als heel prettig.

Beschermen

'ik moet er nu voor hem zijn en hem een veilig gevoel geven.' Ik snap de reflex om hem te willen beschermen heel goed. Maar je taak is wat lastiger: je 'moet' hem leren om om te gaan met een onveilige omgeving, waarover zijn gevoelens altijd dubbelzinnig zullen zijn.
Wat nu is is niet voor altijd en hij moet van jou de veiligheid krijgen om andere opties en emoties te exploreren en weer contacten aan te halen.
Het is dus een beetje dubbel: enerzijds bevestigen dat het moeilijk is, en tegelijkertijd de vraag stellen: hoe gaan we daar nu weer mee om.
Als je nare apps krijgt, reageer je daar dan op? Het lijkt mij niet de meest gelukkige manier van communiceren over lastige boodschappen. Ik geloof da tik alleen maar zou zeggen: ik wil daar graag met je over praten op een tijdstip dat je kunt, zonder de kinderen.

Wat betreft de problemen in het weekend met clubjes etc., is het een optie om een andere dag uit te zoeken dat ze dan wel komen? Dus bijv. zondag en woensdag?
Maar het kan zijn dat hij gewoon zelf de baas wil zijn over zijn tijd met de kinderen en dan niet door moeder becommentarieerd wil worden. Daar doe je weinig aan, na een scheiding. Dan moet je sommige dingen uitbesteden. Misschien kan de leider van de sportclub met vader gaan praten over hoe lastig het is dat zoon de helft van de tijd niet komt trainen.

Tsjor

D85

D85

09-03-2019 om 12:20 Topicstarter

@tsjor

Gedeeltelijk mee eens maar er zijn wel grenzen. Ik laat ons kind niet beschadigen, door niemand niet, ook niet als dit bij het leven hoort. Daar is hij nog te jong voor. Hij zal wellicht nog wel gekwetst worden en verdrietig zijn, dat kan en dat mag. Maar de manier waarop zijn vader met hem omgaat en wat dat met hem doet, beschadigen hem. Evenals de dingen die hij in het weekend heeft.
De trainers zijn er al 5 jaar van op de hoogte dan hij er eens in de 2 weken niet is. Prima. Voor mij ook. Wat jij zegt dat is zo. Los van het feit dat ik er een mening over heb. Mijn zoon had er vrede mee en dochter ook, dus prima. Maar mijn zoon krijgt er nu moeite mee en wil er voor zijn team zijn en op zaterdag lekker ballen.
Helaas is een voetbalwedstrijd niet te verzetten. Voorheen heb ik dit wel gedaan met zwemlessen e.d. Mezelf in bochten wringen om vader te ontlasten.
Naar mijn idee voor hem een gevalletje "wel de lusten, niet de lasten".

Ik reageer op de apps maar probeer dat kort en zakelijk te houden en ga zeker niet over en weer verwijten. Het is idd. niet fijn communiceren en ik zie dat graag anders, maar er valt met hem niet te praten en het ligt vooral ook niet aan hem. Zijn wil is wet en hij heeft gelijk.

D85

D85

09-03-2019 om 12:24 Topicstarter

@mom1977@

School is hiervan idd. ook op de hoogte en ondersteunen mij hier ook goed in. Hun weten hoe vader is, dit heeft hij daar al laten zien. Komt tevens niet op ouderavonden, geeft geen toestemming voor noodzakelijke onderzoeken (bijv. dyslexie) en is het eigenlijk overal niet mee eens wat de school doet.
Gesprekken via school ben ik dus weleens aan gegaan maar anderzijds wil ik ook weer niet teveel in die molen gaan zitten.
Als ik er inderdaad duidelijkheid over zou krijgen wat wel en niet mag zou het mij ook rust geven. En wat de kinderen ook willen, daar zal ik ze in steunen. Als onze zoon morgen zegt dat hij over 2 weken toch weer wil gaan is dat prima voor mij. Ik ben de laatste die dat tegenhoudt, als het voor hun maar goed voelt.

Jij ook sterkte met jou situatie!

Iets meer nuanceren

'Maar de manier waarop zijn vader met hem omgaat en wat dat met hem doet, beschadigen hem.' Kijk uit als dit soort dingen zich vast gaan zetten in je hoofd, want je maakt van vader dan een grote vijand en dat zul je ook uitstralen. Dat dochter dan wel nog gaat is inderdaad 'nog', totdat zij ook 'beter weet'.
Maak er geen granieten blok van, noch van vader, noch van de emoties van zoon op dit moment. Mijn kinderen hebben ook, ieder op hun moment, periodes gehad, waarin ze geen contact met vader wilden en dat ook een tijd lang niet hadden (ze waren wel ouder dan 12, daarvoor was ik wat strenger, ook al gingen ze huilend naar hem toe en was het een drama als ik weg ging).
Vader heeft ook de kwaliteiten waar jij ooit voor gevallen bent. Bijvoorbeeld. Of de kinderen herkennen ook zichzelf in hun vader, de slechte dingen maar ook goede dingen. Of kinderen maken oo leuke dingen mee met vader en moeten dat ook rustig kunnen vertellen.

Met andere woorden: jij hebt al een mening over vader, maar je kinderen moeten nog een relatie met hun vader vorm geven. daar horen negatieve dingen bij, dingen die ze niet willen. Maar of het uiteindelijk alleen maar negatieve dingen zijn, dat weet je nu nog niet. en je mag hopen dat het niet zo is, want het gaat ook om de helft van hun bestaan.

Later nog eens met je zoon praten: waarom is het nou zo erg om naar zijn vader te gaan, hoe denkt hij daarmee om te gaan 9behalve wegblijven), wat zou hij willen etc.

Tsjor

@D85

Ik heb lang in een tweestrijd gezeten, want het is wel hun papa. Helaas is dat geen garantie dat zij door hem goed verzorgd worden en hij ze niet al treiteren, kleineren of bedreigen. Het gejojo wel of niet naar papa en de kinderen de keuze maken of ze wel of niet willen vond ik op ten duur te schadelijk voor hen. Ik heb in redelijk overleg met mijn ex gekozen om de omgang te stoppen. Ex zei overigens dat hij geen draaideur was en niet van plan was steeds maar aan te passen met wat de kids wilden. ZUCHT, wie is hier de volwassene. Maargoed, hou je kids goed in de gaten en geef ze de ruimte om te kunnen uiten wat ze willen over papa. Positief of negatief.

Als het om ditsoort situaties gaat...

Ik word hier echt heel verdrietig van. En kan me de pijn van jou en je kiddo's echt voorstellen. Damn it.

Maar .... ik wil je kinderen en jou behoeden voor een fout die ik ooit heb gemaakt.

Ik heb - toen ik 15 was - ook het contact met mijn vader gebroken. Die deed ongeveer hetzelfde. Het is wellicht een soort van 'claimgedrag'; bang dat vader de controle dan wel de "band" met zijn kinderen kwijtraakt.

Daarna is het nooit meer echt goedgekomen. We zagen elkaar wel, maar sporadisch en oppervlakkig. Sinds 2004 hebben we elkaar niet meer gezien (mede doordat de mijne naar het buitenland vertrok) en de dag voor mijn verjaardag (31 oktober) vorig jaar hoorde ik dat hij overleden was. Waar ik nog harder van schrok is dat we beiden wel geprobeerd hebben om het contact te herstellen, maar dat we telkens 'langs elkaar heen gingen'.

Dat doet me enorm veel pijn. Het feit dat ik ook zo'n moment had, die keuze heb gemaakt en dat het daarna nooit meer goed kwam. Want ik ben hem alleen maar meer gaan missen.

Ik heb me voorgenomen niet meer te rouwen; je moet op een gegeven moment ook kunnen zeggen dat 'het goed zo is', en simpelweg: 'ik moet me nu op mijn toekomst focussen, daar maakt hij geen deel meer van uit'. Alhoewel ik nu merk - zeker nu ik dit verhaal lees - dat ik het ook even heel moeilijk krijg in ene.

F*ck......

Larisse

Larisse

09-03-2019 om 21:51

veilig

"Ik denk wel dat de kinderen veilig zijn bij hem maar hij kan ze wel psychisch behoorlijk kleineren."

Je bedoelt, dat je denkt dat hij ze niet fysiek zal mishandelen?
Maar bij iemand, wiens wil wet is, die kleineert, treitert, erg boos wordt en die onvoorspelbaar is, denk ik dat je kinderen zich niet veilig voelen.

Toch is hij hun vader.
Is het geen idee dat zoon zaterdag na de voetbal naar zijn vader gaat?

Ik denk wel dat het goed is om je zoon te steunen dat het gedrag van zijn vader op momenten niet goed is en dat dat niet aan zoon ligt. Erg belangrijk dat zoon een goed zelfbeeld heeft/krijgt, want met zo'n vader wordt dat vermoedelijk behoorlijk aangetast.

Als hij dus wel weer gaat, probeer het hem dan niet teveel aan te laten trekken als zijn vader zo doet. Dus dat hij misschien minder op eieren probeert te lopen, en vervelend gedrag op de koopt toeneemt, zonder aan zichzelf te twijfelen. Er dus wat laconieker in te worden. Want als kind (of partner) van zo'n ouder doe je het toch altijd fout.

Jan

Jan

10-03-2019 om 02:30

Even rustig aan nu

Ik zou voorlopig geen haast hebben, de zaak is geƫscaleerd. Laat de tijd maar even de scherpe kantjes er af halen.

Daarnaast zou ik in de loop van de week eens een afspraak maken bij de huisarts, die weet wel waar je terechtkunnen voor verdere hulp.

jezelf indekken

Dek jezelf in voor een eventuele rechtszaak van vader door vast te leggen wat er gebeurd is, en door zelf als eerste een toenaderingspoging te doen. Doe dat in elk geval voor het eerstvolgende bezoekweekend. Doe alle communicatie per e-mail (schriftelijk).

In je e-mail herhaal je kort wat er dit weekend is gezegd gezegd is en geef je vervolgens aan hoe je zoon daarop gereageerd heeft. Geef aan dat jij graag wilt dat jullie met z'n drieƫn in gesprek gaan op neutraal terrein (een park, een restaurant, een speeltuin, etc.) om te kijken hoe de relatie hersteld kan worden en de bezoekregeling hervat kan worden. Doe een voorstel voor een tijd en locatie en vraag ex om een bevestiging of tegenvoorstel. NB stel geen tijd voor vlak aansluitend op "papa's" weekend, want dat staat dat hele gesprek onder druk doordat je kind ter plekke moet besluiten of 'ie wel of niet met papa mee gaat.

Als ex zegt de relatie niet te willen, bewaar die e-mail. (En neem de komende weken geen telefoontjes van hem aan; laat alles naar voicemail gaan voor bewijsmateriaal.)

Als ex eist dat zoon "gewoon" op bezoek komt, geef aan dat je gezien de gebeurtenissen vorige keer eerst een gesprek op neutraal terrein wil. (Houd het kort, schiet niet in de verdediging.) Herhaal je voorstel of doe een nieuw voorstel (blijf bij dezelfde locatie) en vraag hem wederom om een bevestiging of tegenvoorstel).

Kortom, stel je welwillend en pro-actief op zodat jouw ex jou niet van alles kan verwijtend. Maar neem hiervoor rustig de tijd en maak je niet druk over het resultat. Je kunt je ex niet veranderen. En derhalve is het niet jouw taak als moeder om de relatie tussen kind en ex te herstellen, jouw taak is alleen om je ex de MOGELIJKHEID te geven om de relatie met zijn kind te herstellen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.