Relatie proberen redden en wat met de kinderen
Mijn vrouw heeft sinds 3 maand een relatie met iemand op het werk, ze wil scheiden en met de kinderen bij hem intrekken. Hij is 46 heeft nog nooit langdurige relatie gehad, nooit kinderen. Ondertussen hebben de kinderen hem 1 keer ontmoet en binnenkort volgt de 2de keer. Ze wil binnen 2 weken verhuizen. Momenteel is de spanning thuis te snijden, ik zie haar nog graag en wil alles vergeven en vergeten maar..... ik moet haar nu even loslaten krijg ik als antwoord. Onze kinderen zijn op de hoogte van wat er gaat gebeuren maar ik voel me echt slecht zowel voor mijn huwelijk als voor mijn kinderen. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt? Wat zijn de beste stappen? Welke impact heeft dit op de kinderen (9 en 5)?
Eeeuhm
Hoezo denkt jouw vrouw het eerste recht op de kinderen te kunnen claimen en met ze te verhuizen?
Even ervan uitgaand dat jij als vader net als zij gezag heeft over de kinderen, is het niet zo dat zij dat eenzijdig zou kunnen besluiten.
Dus......volgens mij kun jij zeggen dat zij kan (in de zin van mag) gaan, als ze dat per se wil, want over haar heb je niets te zeggen. Maar over een verhuizing van de kinderen mag zij niet in haar eentje beslissen. Daarvan kun jij zeggen dat jij het er niet mee eens bent omdat ze dan uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald. Daarbij moet je als de wiedeweerga regelen dat jij ten allen tijde de kinderen kunt opvangen.
Of je relatie met je vrouw te redden is als ze al zo verregaande plannen heeft, weet ik niet. Daarvoor moet niet alleen jij maar ook zij open staan.
Aagje
.....
Ze wil regeling week/week onmiddellijk toepassen bij de verhuis, die persoon heeft bedden gekocht, speelgoed is er totaal niet. Woont op een drukke baan,.... Bij ons thuis hebben de kinderen niets te kort, woon op 2 minuten van de school. Waar ze naartoe trekt moeten de kinderen 0.5 vroeger opstaan om op tijd op school te zijn, ze wil ook dat die man onze kinderen gaat afhalen op school. Volgende week zitten we samen met een bemiddelaar om de "scheiding" te regelen. Dit heeft ze me een paar weken geschreven:
Zoe,
Ik weet hoeveel pijn dat ik je doe, echt waar. Mijn hart breekt in 2stuks elke keer als ik je zie of hoor…
Heb nooit gedacht dat ik je zo veel pijn ging doen …
Ik zou zo graag willen alles vergeten en doorgaan met ons 4, maar … er is maar…
Ik heb geprobeerd, zo veel keer geprobeerd, maar lukt mij niet.
Als je mij graag ziet, laat mij even los…
Anders gaan we elkaar kapot maken. ik beloof je dat ik mijn hart ga open stellen ! wie weet misschien ga ik binnen paar maanden u smeken om terug te mogen komen en dan hoop ik dat je mij gaat vergeven…ik weet dat je dat wilt vermeden, dat je niet wilt dat iemand ons pijn doet maar je kent mij , ik ga niemand, maar niemand onze kindjes pijn laten doen…
Nu hoop ik alleen maar dat je liefde groot genoeg is om mij te begrijpen … Laat mij even gaan hoe moeilijk dat het niet is voor ons allemaal. Als je liefde zo groot is ga je mij kunnen overtuigen om terug bij je te komen…
Maar nu nog niet. Het spijt mij zo erg zoetje… zo erg… xxx
Ondertussen zijn er wel enkele zware ruzies geweest en geen idee over ze er nu nog zo over denkt.
....
ze wil ook telkens op vrijdag en zaterdag samen met mij, naar de hobby's van onze kinderen gaan. Toen ik de vraag stelde wat als we elkaar zien? Dan geef je me een kus op de mond, als ze nu thuis komt van het werk en gaat slapen (apart) geven we nog telkens een kus op de mond en een knuffel. Dit maakt me echt kapot, ik ga up en down in 5 minuten. Eerst wou ze zelfs niet scheiden, maar door een zware ruzie zijn haar gedachten veranderd. Ik heb de indruk dat ik alles maar moet ondergaan en niets zelf kan kiezen. Vandaag geen scheiding, morgen wel, vandaag geen ruzie een kus, morgen ruzie en niets. Momenteel voel ik me de back up relatie voor als het daar misloopt. Als ik haar nu zie of hoor zegt ze dat ik haar zoveel niet moet bellen of.... want zo kan ze me niet missen. 
Verwerken
Steve, ik zou aan het forumbeheer vragen de tekst van dat briefje even te verwijderen. Dat is iets te privé, en niet voor andere ogen bestemd denk ik.
Verder spelen er twee dingen: je bent nog in shock en enorm verdrietig. Daar moet je doorheen, niemand kan je daarbij helpen. Dat kost tijd.
Het tweede punt is de kinderen en de dreigende verhuizing. Probeer jezelf even uit je shocktoestand te trekken en te bedenken wat nu goed voor hen is. Een half uurtje eerder opstaan is natuurlijk niet zo erg, maar dat het zo snel gaat is misschien wel bezwaarlijk. Dat kan niemand hier beoordelen natuurlijk. Probeer de mogelijkheden nu even goed op een rijtje te zetten. En oplossingen kunnen ook tijdelijk zijn natuurlijk. Sterkte!