Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Is het vechten voor je huwelijk het nog waard na scheiding?

Goedemorgen,

Ik zal mijn situatie proberen uit te leggen. Ik ben een man van 41 jaar en zit sinds 4 maand in scheiding. 27 februari is de scheiding door de rechter behandeld.
Ik heb bijna 10 jaar een relatie gehad en uit deze relatie zijn 2 prachtige zoons gekomen. Wij hebben een hectisch gezinsleven gehad. Vorig jaar zijn we erachter gekomen dat onze oudste zoon ADHD heeft. Ik heb mij ook laten testen en ik heb ADD.
Ik heb mij de laatste 4 jaar erg slecht gevoeld. Ik heb eind 2015 mijn vader verloren en ben een half jaar later in de ziektewet gekomen door een burn-out. Ik ben toen erg prikkelbaar geweest en sprak vaak met stemverheffing. Dit is nooit echt helemaal weggegaan in de afgelopen 4 jaar.
In de periode tussen mijn testen voor ADD en de diagnose heb ik heel slecht in mijn vel gezeten en ben ik heel erg met mezelf bezig geweest om mijzelf te zoeken/vinden. Mijn vrouw heeft zich in die periode gericht op de kinderen en vooral de oudste om alles te regelen omtrent de ADHD en hoe daar mee om te gaan.
In deze periode zijn wij uit elkaar gegroeid. Niet veel meer met elkaar praten, geen fysiek contact meer. Wij waren allebei "leeg". Wij hebben nooit echt ruzie gehad. Wel eens korte opmerkingen die fel waren, maar nooit echt schreeuwende ruzie. De laatste 2 weekeinden voor de breuk hebben wij dit wel gehad en de laatste keer is het heel erg uit de hand gelopen, waardoor zij aangeeft dat zij bang voor mij was, omdat ik heel hard geschreeuwd heb. Ik heb haar fysiek niets aangedaan.
Ik heb enorm veel spijt van wat er gebeurt is en ben al 4 maand een wrak. Ik heb goede proffesionele hulp en begin mijn leven inmiddels weer op een rit te krijgen.
Ik mis alleen mijn gezin heel erg. Mijn kinderen mis ik heel erg, maar ook mijn vrouw.
Ik ben er sinds de scheiding achter gekomen dat ik al jaren depressief ben geweest en daar heb ik nu goede medicatie voor, waardoor ik mij een stuk beter voel.
Ik zou zo graag met mijn vrouw willen praten omtrent wat er gebeurt is en wat er inmiddels van mijn kant verbeterd is, maar zij wil het niet horen. Zij geeft aan dat het toch geen nut meer heeft en dat zij alleen nog maar van mij houd als vader van haar kinderen.

Ik zou heel graag willen vechten voor mijn gezin, want ik houd nog zielsveel van hun. Maar iedereen om mij heen zegt dat ik verder moet gaan en niet meer moet proberen om met haar te praten.

Voor mij is het gewoon heel moeilijk, omdat ik nu weet wat ik fout heb gedaan (en zij ook) en wat er aan gedaan kan worden en dat ik van mijn kant daar al mee bezig was en dat zij hier niet op wou wachten.

mijn eerste reactie

is : kun je dit in een brief schrijven, bijna zoals je het hierboven beschrijft? En die dan opsturen. Dan heb jij het van je afgeschreven en je ex-vrouw kan er op reageren (of niet) wanneer zij wil of kan

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.