Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Fernanda

Fernanda

02-12-2018 om 22:13

Kind vriend vraagt extreem veel negatieve aandacht

Hallo, ik ben nieuw hier maar maar moet dit even van me afschrijven en hoop tevens op wat praktische tips van ervaringsdeskundigen. Ik heb nu ruim 1,5 jaar een relatie met een leuke man. Dat hij 2 kleine kinderen had wist ik van tevoren en ik had daar geen problemen mee. Ik vind kinderen van anderen vaak leuk en kan goed met mijn neefjes en nichtjes overweg en het leek me eerder gezellig. Na ongeveer 9 maanden heb ik zijn kinderen voor het eerst ontmoet. Dat leek lekker te lopen maar al vrij snel bleek dat de jongste van toen 3 (nu net 4 geworden) behoorlijke last van van woede-aanvallen. Ze kon soms behoorlijk flippen en dat duurde rustig een uur. Andere keren was ze juist heel gezellig en waren er geen problemen, maar alles werd toch wat overschaduwd door die driftbuien die zomaar uit het niets begonnen en waarbij we niet zo goed wisten wat te doen. De afgelopen maanden is haar gedrag echter heel vervelend geworden. Ze heeft extreem veel aandacht nodig en vraagt daar vaak op een negatieve manier om. Ze huilt veel, zeurt, heeft dan dit, dan weer dat (verstopte neus, buikpijn, wil drinken). Ze gaat vaak niet direct slapen maar komt nog 10 keer uit haar bed, plast vaak dan ook nog even in haar luier waardoor vriend alles weer moet verschonen, etc etc. De laatste tijd noemt ze haar vader en mij ook vaak stom en loopt dan boos weg. Dat heeft dan meestal te maken met dat ze iets heeft gedaan wat niet mag. Als ze dan tot de orde wordt geroepen begint ze te schreeuwen en loopt daarna stampvoetend boos naar haar kamer.

Maarja, nu komt het: ik constateer vooral de laatste tijd dat al die negatieve gedrag beloond wordt door mijn vriend. Zijn jongste dochter kan niet zo veel fout doen bij hem en ondanks dat hij af en toe ook boos wordt op haar (waardoor zij ook weer heel boos wordt) geeft hij het negatieve gedrag extreem veel aandacht. Het zeuren, het huilen: hij betuttelt haar bij alles. Heeft ze een piepklein wondje, dan wordt daar direct heel veel aandacht aan besteed.
Ik vind het vervelend om te zien dat ze zoveel meer aandacht krijgt dan haar broer, terwijl hij eigenlijk veel braver is dan zij. Juist hij wordt vaak streng toegesproken, voor mij vaak zonder duidelijke reden, terwijl hij zoveel minder aandacht krijgt dan zij maar daar nooit over klaagt. Ik vind dat zielig en tegelijkertijd vind ik de sfeer bij mijn vriend thuis steeds minder leuk worden. Sterker nog, het begint me me zo te storen dat ik er over nadenk om niet meer langs te komen als de kinderen er zijn. IK zeg er wel eens iets van, maar ik ben zelf geen moeder en heb weinig ervaring met kinderen dus ik vind het wat ongepast om er wat van te zeggen. Maar vriend heeft dit alles totaal niet door en dat vind ik dus best zorgwekkend. Want als dat negatieve gedrag op deze manier beloond blijft worden dan betekent dat dat ze er ook niet mee zal stoppen en dat ik dus ook niet meer kan genieten van het met zijn 4en samen zijn.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk als iedereen lekker in zijn vel zit, maar dat is op dit moment echt niet het geval en het ziet er niet naar uit dat dit op korte termijn gaat veranderen.

Wie heeft een tip voor mij? Moet ik bovenstaande met mijn vriend overleggen? Ik zie behoorlijk wat dingen die hij ten goede zou kunnen veranderen. Zo is hij vaak niet consequent naar de kinderen toe en heeft negatief gedrag geen gevolgen. Daarbij benoemt hij positief gedrag nauwelijks of eigenlijk nooit. Grote broer krijgt nooit eens een compliment terwijl hij het juist zo goed doet. In plaats daarvan eist de kleine alle aandacht op.

Ik vind het echt helemaal geen leuk kind op dit moment, maarja, zeg dat maar eens hardop.

Praktische tips zijn zeer welkom!


Heb je zelf kinderen?

Sommige kinderen zijn makkelijk in de omgang andere kinderen hebben en wat meer uitdagend karakter.

Het is over het algemeen niet erg handig om wat moeilijker kinderen nog wat extra 'aan te pakken' of boos te worden. Je kunt het proberen maar vaak wordt het er niet beter op.

Het kan van alles zijn. Uit de losse hand: dit kind is wat gevoeliger en heeft meer last van wat ze voelt in haar lichaam en gewaarwordt om haar heen. En omdat ze nog klein is kan ze er niet soepel mee omgaan. Ook niet als je boos wordt.

Ik zou het even rustig overlaten aan haar vader en me er niet mee bemoeien.

Het kan veel inleving vragen en observeren wat er gebeurt voordat het kind een driftbui heeft en of er iets is dat je kunt doen om het te voorkomen.

Er zijn ook boeken over kinderen met iets moeilijker gedrag. Sommige kinderen hebben meer van je geduld en begrip nodig om tot zichzelf te komen en vaardigheden aan te leren om met de emoties en gevoelens in zichzelf om te gaan.

Dat doe je met het gezamenlijk met het kind zoeken naar oplossingen voor moeilijke situaties of moeilijk gedrag. Puzzelen.

Bijvoorbeeld 'Het explosieve kind' van dr. Ross W. Greene
https://www.livesinthebalance.org/

Aanpakken en boos worden is een methode waar deze kinderen niets van leren.

Patricia

Patricia

03-12-2018 om 08:08

ook wat zeggen

Mijn vriend heeft ook kinderen en ik bemoei me nooit met negatieve dingen, maar wel met de positieve. Dus je zou zelf wel positief gedrag van de kinderen kunnen gaan benoemen en ook de oudste zo nu en dan een pluim geven. Niet aldoor als de jongste ook in de buurt is (dan wrijf je het misschien een beetje in) maar je ben neem ik aan ook wel eens alleen of in een ander deel van de kamer met de oudste en dan kan je hem best eens wat positiefs zeggen, of iets leuks met hem gaan doen. En natuurlijk ook met de jongste, probeer de conflicten voor te zijn, alhoewel dat natuurlijk niet altijd lukt, maar soms kom je met afleiden verder dan een harde 'nee' te zeggen.
Het wordt denk ik wel moeilijk om je vriend te zeggen dat hij het niet goed aanpakt, bijna geen een ouder vind het makkelijk om dat te horen en te accepteren. Maar je zou denk ik best wel eens een suggestie kunnen doen over hoe jij iets zou aanpakken, of hij dat eens zou willen proberen ?

Opvoeden zonder straffen en belonen

https://grootenklein.nl/opvoeden-zonder-straffen/

https://www.ouders.nl/opinie/waarom-beloningssystemen-in-de-opvoeding-niet-werken

Ik was eigenlijk ook nog op zoek naar een artikel dat beschrijft wat je beter wel kunt doen. Het zou bijvoorbeeld beschreven kunnen zijn bij 'geweldloos communiceren' maar dat ken ik niet goed.

Het beste werkt het als je voor het kind goed beschrijft wat het goed gedaan heeft. Je hebt even geduldig gekeken wat je zou kunnen gaan doen, tekenen of voor je pop gaan zorgen. Daardoor kon je rustig en met plezier spelen.

Je had pijn en je bent rusitg naar mama toe gekomen om even te zeggen wat er is. We hebben samen even nagedacht en besproken wat we kunnen doen om te zorgen dat het ophoudt.

Het lukte je niet om te gaan slapen. We hebben even gekeken wat er allemaal aan scheelt, je hebt nog wat gedronken en we hebben even gelezen. Daarna ben je lekker gaan slapen.

En je kunt ook beschrijven wat er niet goed gaat. Het is beter om even naar de wc te gaan als je moet plassen. Anders wordt het een gedoe met een vieze luier en moet je verschoond worden. Even rustig op de wc gaan plassen is handiger. Dat kun je ook zelf doen. Ik kan wel even met je mee lopen.

Daar leren kinderen meer van om het een volgende keer beter te doen.

Fernanda

Fernanda

03-12-2018 om 18:03

Toch maar minder mee bemoeien

Bedankt voor jullie reacties, en nee, ik heb geen kinderen en ben daar blij om. Ik zie namelijk om me heen hoe zwaar het kan zijn. Natuurlijk zie ik ook veel leuke dingen, maar ik zou zelf denk ik niet genoeg geduld hebben. Mijn vriend heeft dus echt engelengeduld, ik vind dat best knap. Natuurlijk gaat het om zijn eigen kinderen, maar dan nog. Ik zou zelf allang geflipt zijn, haha. Eerlijk gezegd vind ik het even vies tegenvallen allemaal. Natuurlijk hou ik van mijn vriend en verlaat ik hem niet, maar ik had het me wat rooskleuriger voorgesteld. Maar zijn net 4-jarige dochter heeft misschien toch een tik van de molen van de scheiding gekregen. Ondanks het feit dat zij nog heel klein was toen mama en papa uit elkaar gingen is het voor haar verwarrend dat ze de ene keer bij papa en de andere keer bij mama is. Het is nog de vraag of papa en mama op 1 lijn zitten wat betreft de opvoeding. Wellicht krijgt ze met haar gedram bij mama van alles voor elkaar. Mijn vriend probeert consequent te zijn, maar hij geeft toch vaak toe. Het is natuurlijk ook zielig voor die kids, maar ik merk ook wel dat ze dondersgoed weten hoe de vork in de steel zit en de situatie soms uitbuiten.

Lastig hoor. Ik ga toch proberen me er niet teveel mee te bemoeien. Vriend staat wel open voor advies, maar ik merk dat ik me de laatste tijd veel teveel bezig hou met hoe hij het zou moeten doen en dat voelt niet goed. Wel denk ik dat hij veel meer met zijn kinderen kan praten. Vooral zijn peuter is daar denk ik erg bij geholpen. Achteraf even praten over wat er gebeurt is bijvoorbeeld en hoe het volgende keer beter kan.

Ik geef zijn zoontje trouwens wel complimentjes, maar ik kan me zo voorstellen dat hij die juist ook van papa nodig heeft. Ik zeg weleens nadrukkelijk dat ik iets knap vind van hem, of dat hij zo goed gegeten heeft (hij is een slechte eter). Hij trekt ook wel wat naar mij toe. Komt vaak bij me zitten of naast me lopen en we doen wel eens samen spelletjes op mijn telefoon. Ik forceer dat niet en vind het fijn dat hij uit zichzelf naar me toekomt. Zijn vader is namelijk meestal druk genoeg met zijn zus. Ik kan ook niet echt peilen of hij ongelukkig is of niet. Hij maakt eigenlijk een goede indruk. Zijn zus daarentegen maakt op mij een zeer ongelukkige indruk.

Zou hulp hier misschien op zijn plek zijn?

Hulp nee

De hulp is ook vaak van de premisse: ouders moeten op 1 lijn zitten, positief belonen, consequent zijn.
Kun je heel lang mee omtobben zonder dat het wat opschiet. Tenzij je een echt goed iemand treft en dat is moeilijk om vooraf te weten. Soms hoor je dat via via.

Je kunt je beter zelf scholen, inlezen, hier overleggen. En kijken hoe het in werkelijkheid met je kind gaat en of het zin heeft wat je hebt uitgevogeld.

Bovendien is het lastig, je kunt in een melding kindermishandeling terechtkomen als het niet klikt, of men is ongeduldig of ziet geen vooruitgang of wroet in gescheiden ouders die echt niet altijd goed communiceren. Scheiding, nieuwe samengestelde relatie, is al een paar vinkjes teveel.

Leuk samen spelletjes doen lijkt me een prima rol en geeft de kinderen plezier en lucht en een goede herinnering aan jou.

Fernanda

Fernanda

04-12-2018 om 14:13

Vriend ziet het probleem niet

Ok zo had ik het niet bekeken. Niet dat vriend hulp wil trouwens Maar in deze situatie kan iemand wel wat praktische tips gebruiken dacht ik, al ziet hij het probleem niet echt. Hij zegt heel vaak dat je een kind van net 4 niet te serieus moet nemen. Maar een kind van 3/4 kan de sfeer behoorlijk verpesten heb ik al gemerkt. En weet ook precies hoe ze van alles van papa gedaan kan krijgen dus zo onschuldig vind ik het niet. Bovendien is ze brutaal aan het worden nu ze ons zo vaak stom en dom noemt en daar eigenlijk niets mee wordt gedaan. Want als je er iets van zegt begint ze weer te brullen.
Het zou fijn zijn als dit gedrag beter wordt want ik maak me wel een beetje zorgen over onze relatie. We willen gaan samenwonen maar stel dat dit steeds erger wordt en ik het op den duur niet meer trek? Gelukkig zijn de kinderen maar 1 keer in de 2 weken bij hem maar die weekenden zijn zó intens dat ik zo blij ben dat ze weer weg zijn en we weer lekker rustig samen zijn. En dat terwijl ik er het liefst van zou willen genieten.

Ik vind dit alles wel raar, aangezien het de afgelopen tijd best goed ging.

Ik heb nog wel een vraag: hoe kun je dat ongewenste gedrag stoppen? Boos worden als je haar tot de orde roept, 10 keer uit bed komen en vervolgens nog even de boel onder plassen, broer de hele tijd verklikken en ruzie maken, huilen en jammeren om alles, precies doen wat niet mag (wegrennen in een mensenmassa bv, dat ging afgelopen weekend helemaal fout toen ze voor de zoveelste keer van ons wegrende, struikelde en met haar hoofd op de rand van een vensterbank viel waardoor we langs het ziekenhuis moesten), niet met ons op de foto willen maar wel half in beeld blijven waardoor de foto niet leuk wordt, etc etc.. Geen dingen die normaal zijn, of zijn ze dat wel? Dat straffen niet werkt kan ik nog wel inkomen, maar het negatieve gedrag stoppen zou toch wel fijn zijn. Al is dat meer mijn probleem want vriend kijkt er heel anders tegenaan.

mijk

mijk

04-12-2018 om 14:38

Bij mijn dochter had het zin

om te benoemen dat ze aandacht wil. Volgens mij heb jij even een stevige knuffel nodig.. of iets dergelijks. Maar 1 keer in de 2 weken is ook wel weinig voor zo'n jong kind om te weten waar het aan toe is. Ik vermoed dat ze ook echt van de leg is..... Ik zou inderdaad ook aandacht aan de oudste geven. Overigens is 4 een rotleeftijd. Die eerste tijd school vreet energie (ook weer andere regels, echte en sociale om aan te wennen). met Sinterklaastijd is er ook heel veel spannende dingen. Ik denk dat 100 % van de net vierjarige in deze tijd van het jaar niet op zijn best is...

Mijk

Watervrouw

Watervrouw

04-12-2018 om 14:47

Nou

"Gelukkig zijn de kinderen maar 1 keer in de 2 weken, bij hem.."
Realiseer je je wel wat je zegt? Het zijn zijn kinderen die hij maar 1 keer in de 2 weken ziet! Misschien heeft hij dit wel zo gewild, dat weet ik niet, maar het is zo weinig. En hoe zit het met hun moeder, zij staat er misschien grotendeels alleen voor en daar zullen ze ook niet altijd lief en zindelijk zijn.
Ik begrijp heel goed dat het voor jou moeilijk is omdat het je eigen kinderen niet zijn en misschien omdat je geen kinderen gewend bent maar geef jullie zelf een kans en laat het meer los en laat het aan je vriend over. En ga zeker niet te snel samenwonen.

Niet samenwonen

" Gelukkig zijn de kinderen maar 1 keer in de 2 weken bij hem maar die weekenden zijn zó intens dat ik zo blij ben dat ze weer weg zijn en we weer lekker rustig samen zijn. "

Ik zou niet gaan samenwonen als ik jou was. Of bovenstaande even tegen je vriend uitspreken. Dan weet hij waar hij aan begint.

Knor

Knor

04-12-2018 om 16:58

Fernanda

Toen mijn dochter een peuter/kleuter was heb ik wel eens gedacht 'godzijdank zijn we niet gescheiden want dit gedrag kan je alleen (ternauwernood) trekken als je de biologische ouder bent'.Zij was een draak in het kwadraat waarbij we vaak wanhopig waren, niks van alle opvoedadviezen leek te helpen, ze zoog energie en ik kijk nog dagelijks met verwondering naar de leuke, gezellige, tikje eigen wijze puber die daar uit is voortgekomen.
Ik kan me dus goed voorstellen dat het voor jou zwaar voelt, zo'n weekend, maar ook voor je vriend. Moet z'n kinderen al zoveel missen, is het ook nog niet zo gezellig als hij zou willen en is er een vriendin die blij is als zijn kinderen weer weg zijn.
Afstand houden, proberen toch positief te blijven t.o het meisje, neutraal blijven tegenover je vriend en niet ongevraagde adviezen geven en zeker niet gaan samenwonen voorlopig!! Succes.

Fernanda

Fernanda

04-12-2018 om 19:17

Vind het zelf ook naar

Ik begrijp jullie reacties goed hoor, ik vind het zelf ook heel naar dat ik het even niet meer trek. En natuurlijk vind ik het erg voor mijn vriend dat hij zijn kinderen zo weinig ziet (gelukkig in de vakanties wel vaker en ze komen ook op woensdagmiddag 2 uurtjes langs, maar nog steeds veel te weinig natuurlijk). Maar als het geschreeuw en geruzie 's ochtends vroeg al meteen begint en dat eigenlijk de hele dag doorgaat, en dat wanneer het goed gaat je je afvraagt wanneer de sfeer weer omslaat... daar kan ik heel slecht mee omgaan en ik had er van tevoren gewoon echt geen rekening mee gehouden dat het zo zou kunnen zijn. Dus ja, afgelopen weekend wel tegen vriend gezegd dat ik even moeite had met de situatie dus die weet dat ook, daarom heeft hij ook aangegeven dat ik er echt niet altijd bij hoef te zijn wanneer zijn kinderen er zijn. En ik denk ook dat het goed is dat ik er niet altijd bij ben. Kids hebben natuurlijk ook behoefte aan tijd met papa alleen.

Knor, fijn om te lezen dat bij jullie alles goed gekomen is en goede adviezen geef je, thanks!

Tamar

Tamar

05-12-2018 om 10:19

Knor

Hier ook zo'n puber. We hadden geen andere keus dan het maar uit te zitten toen ze kleuter was. Anderen konden ook niks met haar en de rest van onze kinderen was anders, dus het lag niet aan onze opvoeding. Ze zat gewoon echt heel slecht in haar vel, om wat voor reden dan ook, had heel veel aandacht nodig en deed constant wat wij niet wilden, of waar we haar tegen waarschuwden. En op een dag kreeg ze haar eigen konijn om voor te zorgen en toen was het opeens over. Misschien wakkerde dat kwetsbare beestje haar verantwoordelijkheidsgevoel aan, of kwam het doordat hij zacht en warm was, geen idee. Ze weet zelf ook niet meer wat er nou aan de hand was.

Jasmijn

Jasmijn

05-12-2018 om 10:44

nou nou

Niet zo streng zeg, over de opmerking dat de kinderen er gelukkig maar 1 keer in de twee weken zijn. Ik snap wel degelijk dat je dat als stiefouder kunt denken, en dan heb je beslist niet meteen een hekel aan de kinderen of dat je je partner zijn kinderen niet gunt. Tussen de regels door, en door haar uitleg kan je toch wel lezen dat het om het gedrag gaat en niet om de kinderen zelf?
Ze staat op de zijlijn, dus kan alleen maar constateren en zelf niet eens zo heel veel doen, dat is aan de vader en moeder om dit in goede banen te leiden.
Ik zou er voorlopig maar vanuit gaan dat het pittige weekenden zullen zijn, maar ook dit gaat weer over moet je denken, ze blijft niet voor eeuwig vier en wie weet is het na de kerst en oud en nieuw weer een stuk beter. Wat anderen ook al schrijven, het is voor een 4 jarige een pittige tijd nu. Trek je zo nu en dan terug, of verdeel de kinderen zo nu en dan onder jullie twee. Voor jou is het misschien ook wel leuk om een keer met de jongste een uurtje op pad te gaan, dan kan papa even een uur aan de oudste besteden.
Wat ik merkte is, dat wanneer ik de kinderen een beetje moe had gemaakt overdag (bezigheden waarbij ze veel kunnen rennen ed.) dat het dan de rest van de dag beter ging. Met een 4 jarige naar een drukke menigte gaan is eigenlijk al onbegonnen werk, volgens mij snoerde ik ze toen vroeger nog gewoon vast in een buggy ;—)

Tamar

Tamar

05-12-2018 om 11:31

Moe maken

en dan op tijd eten en naar bed doet inderdaad wonderen! In die tijd vond ik dat een goede moeder zijn vooral neerkwam op het in de gaten houden van voedertijden. Je bent dus meer een oppasser in een dierentuin.

Ik had hier ooit een jongetje te spelen dat door de rest van de school als een halve terrorist werd beschouwd. Ik zag direct dat hij iets te doen moest hebben en liet hem brooddeeg kneden, zwaar werk voor een vijfjarige. Hij stond echt te gillen van de pret en was verder een klein engeltje.

Fernanda

Fernanda

05-12-2018 om 19:52

keer alleen met zoontje op stap

Ok, bedankt voor de tips en goed om te lezen dat het bij jullie uiteindelijk goed gekomen is. Ik had het idee om binnenkort eens alleen met zijn zoontje naar de bios te gaan, ik denk dat hij dat wel leuk zou vinden. Van alleen met zijn dochtertje op stap is echt geen sprake, ze klampt zich dan bijna letterlijk aan haar vader vast. Wat dat betreft moet ze niet zo veel van me weten. Wel spelen we af en toe samen, maar het moet dan wel allemaal op haar manier wat het iets minder leuk maakt. Ze heeft gewoon nogal veel temperament geloof ik. En inderdaad is december een spannende tijd en dan is ze binnenkort ook nog eens jarig.

Tamar, wat goed van je dat je meteen zag wat dat jochie nodig heeft. Dat vind ik zo knap altijd, moeders die dat soort dingen meteen weten. Ontbreekt bij mij nog een beetje, maarja ik ben dan ook geen moeder en wil dat eigenlijk ook helemaal niet zijn.

Jasmijn,
een buggy? Dat zou zij denk ik echt niet accepteren. Zou wel de oplossing zijn trouwens

Knor

Knor

06-12-2018 om 07:01

Tamar

Wat grappig dat je ook zo'n exemplaar had waar het mee goed is gekomen. En de rol van het konijn, heel apart. Ik had wel vaak het idee bij mijn dochter dat ze het niet leuk vond om klein te zijn, hoe meer autonomie en zelfstandigheid, hoe beter het ging. Nu ze vijftien is bemoei ik me ook nauwelijks meer met haar leven, ze regelt t allemaal zelf wel.
Misschien dat het konijn bij jouw dochter ook zoiets teweeg bracht, verantwoordelijkheid, voor het beestje zorgen, dat ze zich ' groot' voelde.
Anyway, geniet van je puber!

Fernanda

Fernanda

14-02-2019 om 19:27

Het gaat niet goed

Het is inmiddels duidelijk dat de problemen veel groter zijn dan we dachten. Zeker de afgelopen weken is zijn dochter moeilijk te hanteren. Op zich zijn de woede-uitbarstingen nog redelijk in toom te houden, maar dochter gaat over alles in discussie, scheldt ons uit, slaat, etc.. Ze wordt natuurlijk ouder en dat is duidelijk te merken in hoe sterk ze verbaal is. Af en toe zegt ze dingen die niet echt passen bij de leeftijd vind. Net alsof ze veel ouder is. Ze zeurt en klaagt ook altijd, jammert over alles en vindt weinig dingen leuk. Ik heb met vriend overlegt dat we het anders aan moesten gaan pakken. Vriend heeft de neiging zijn geduld te verliezen en tegen haar te schreeuwen (ik geef hem geen ongelijk want je wordt er echt gek van af en toe), ik stelde voor om haar rustig te benaderen en haar gevoelens te onderkennen ipv te veroordelen. Op die manier hebben we een paar situaties tot een goed eind weten te brengen en bleef een woedeaanval achterwege, of ze was juist erg boos en werd daarna snel rustig doordat we rustig met haar praatten. Maar nu blijkt dat ze op school dezelfde woede-aanvallen heeft, dat ze met de andere kinderen vecht, ze heeft zelfs een verzorger geslagen, en dat de verzorgers zelfs niet meer weten wat ze met haar aanmoeten. Ze is duidelijk erg ongelukkig.

Binnenkort gaan ze met haar naar de kinderpsycholoog. Weet even niet wat wij in de tussentijd kunnen doen en hoe we het beste op haar kunnen reageren. Rustig blijven is het beste, maar ze gaat zo vaak over grenzen heen dat je ook niet lief tegen haar kunt blijven praten. En voor gesprekjes staat ze totaal niet open. Ze gaat direct door het lint als je tegen haar zegt dat ze iets niet mag, andere kinderen slaan of uitschelden bv..

Iets zegt me dat straffen en nee zeggen bij haar totaal niet werkt want haar gedrag wordt alleen maar extremer. Maar er is vermoedelijk ook veel meer aan de hand. Arm meisje.

Levina

Levina

15-02-2019 om 09:14

Wees voorzichtig

Dag Fernanda,

Goed dat jullie naar de kinderpsycholoog gaan, voor hulp voor de dochter van je vriend en hopelijk ook bruikbare tips voor jullie.

Mag ik je iets vertellen over mijn jongste zoon? Dat is een supergevoelig mannetje dat snel angstig wordt. En als hij even niet lekker in zijn vel zit, kan hij behoorlijk uitbarsten. Dat leidt ertoe dat mensen - bijvoorbeeld een leidster van zijn crèche toen hij daar nog zat, maar ook opa en oma of zelfs vader - primair op dat gedrag reageren vanuit de gedachte dit te moeten begrenzen. Dat is wat ons geleerd wordt: kinderen die een grote mond geven, slaan of schoppen, dat mag natuurlijk niet. En dat is ook zo, maar voordat je dit gedrag kunt oplossen moet je eerst wat ANDERS oplossen. Je moet proberen te zien wat er achter dit negatieve gedrag zit. In ons geval: hij is ergens van geschrokken, het zat even tegen die dag, hij is niet lekker.

Als je door dit gedrag heen leert te kijken dan zie je het verdriet erachter en is de situatie makkelijker op te lossen. Wat ik in zo'n geval doe is bij hem gaan zitten en veel begrip tonen. Benoemen waarom ik denk dat hij zo boos doet. Dat resulteert er vrijwel altijd in dat hij weer rustig wordt. Hij voelt zich gezien en begrepen, komt tegen me aan leunen en huilt zijn spanning eruit. Daarna gaat het veel beter. Volgende keer: weer hetzelfde doen, en tegelijk leren dat we het fijn vinden dat hij met ons praat, maar dat schelden en schoppen natuurlijk niet mag. Gebruik ook humor.'Weet je dat ik vorige week woest was op de groentenboer? Ik vond hem een enorme boerenkool! Maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen!'

Ik herken veel van het gedrag van de dochter van je vriend in mijn eigen zoon. Behalve slaan en schoppen uit onmacht ook gekke dingen zeggen die niet bij de leeftijd lijken te passen. Die van ons zei: 'Ik loop weg en ik laat al mijn knuffels achter en dan ga ik verdwalen in het oerwoud.' Het is een manier waarop hij uit: zo boos en zo wanhopig ben ik. Het komt vaker voor, heb ik begrepen.

Ik heb makkelijk praten, want dit is mijn eigen kind. Voor jou is het waarschijnlijk moeilijker aan te voelen en zelfs voor je vriend is het moeilijk. Maar ik heb het sterke idee dat jullie even niet goed zien of aanvoelen dat er iets achter het gedrag schuilt en te veel reageren op de gevolgen ervan (het boze gedoe). Ik heb het idee dat je nu aan een 'stoornis' oid denkt, maar dat hoeft helemaal niet. Het kan ook gewoon verdriet of angst zijn. Niet weten waar ze aan toe is. Niet gek hoor, ze ziet haar vader zo weinig, en dan ineens een heel weekend - hoe moet het kind weten waar ze aan toe is?

Ik maak me zorgen over de etiketten die er nu al geplakt worden. 'Ze zeurt en klaagt, jammert over alles en vindt niets leuk'. Pas hier enorm mee op. Spreek dit nooit uit naar haar. Een kind gaat dit geloven en internaliseren. Ze gaat denken dat ze toch de moeite niet waard is omdat ze een klagerige zeur is, terwijl ze in feite heel hard (en op een onhandige manier) om jullie hulp roept. Dat is triest!
Het enige wat je hiermee bereikt, is passief agressief gedrag, want haar ongenoegen gaat zo niet weg. Probeer het wat om te buigen voor jezelf en aardiger over haar te denken: ze zit nu even niet lekker in haar vel, daardoor loopt het wat minder soepel. Natuurlijk vindt ze dingen leuk, maar dat sneeuwt nu onder omdat ze niet lekker in dat vel zit. Haar ongenoegen uitspreken is niet zeuren en klagen, dit zijn veel te negatieve termen. Ze heeft jullie zo hard nodig om zich prettiger te voelen. En ik vermoed dat ze vooral veel liefde, zachtheid en begrip nodig heeft. Iemand die zegt: 'jij bent echt boos en verdrietig he. Ik begrijp best dat je het niet leuk vindt dat.... daar mag je best even om huilen.'

En nog een ding: je hebt het (eerder in de draad) over advies geven aan je vriend. Ik bedoel dit niet op een vervelende manier, maar mijn advies is dat dit als buitenstaander bijna onmogelijk is. Je kent het kind niet goed genoeg. Je weet niet wat er echt dwars zit. Ik vrees dat voor je vriend op het moment haast hetzelfde geldt, hij ziet zijn dochter erg weinig. Dus pas op met advies, gaat je nergens brengen.

Zachtheid en begrip gaan jullie wel verder brengen. Daar moet je in investeren. Je kunt niet even een keer lief doen en daarna weer in het oude patroon vervallen - het kind raakt zo echt beschadigd.
Ik hoop dat de psycholoog jullie allemaal kan helpen met het zetten van deze stappen. Goed dat je dit zo serieus oppakt. En heel veel sterkte.

Fernanda

Fernanda

19-02-2019 om 12:52

dank je

Bedankt voor je fijne reactie, Levina! Daar heb ik heel veel aan. Ik ben inderdaad best veroordelend naar zijn dochter toe, soms heb ik het idee dat ze dingen met opzet doet. Dat in bed plassen enzo (ze trekt altijd haar luier uit en plast daardoor in bed ipv in de luier waardoor alles midden in de nacht verschoond moet worden). Inmiddels, ook nadat ik het een en ander op internet gelezen heb, realiseer ik me dat ze dit niet expres doet.
IK wil haar graag anders gaan benaderen maar ik kan dat niet alleen. Het gaat bij tijd en wijle goed tussen ons, maar momenteel houdt ze zich afzijdig van mij en kan ik in moeilijke situaties eigenlijk helemaal niets doen. Ik ga weleens samen met vriend naar haar toe en dan probeer ik vriend en kind te sussen zodat de boel niet escaleert. Maar vriend is heel erg van de oude stempel en vastbesloten haar voor alles te blijven straffen. Ik denk juist dat het op dit moment beter is op belonen te focussen en op dat wat jij omschrijft. Benoemen wat haar dwarszit en haar te steunen ipv haar te straffen. Ik zei afgelopen weekend nog tegen hem: ze wordt aan de lopende band gestraft, maar zie je haar gedrag beter worden? Het wordt juist alleen maar erger.
Hoe dan ook, ik ben niet de moeder en ik kan hier in mijn eentje vrij weinig tegen doen. IK zie verschillende dingen die op dit moment niet goed gaan want ook broerlief gedraagt zich niet echt als een engeltje en dat wordt ook steeds erger. Hij pest zijn zus en is jaloers, wat ik goed snap want ze krijgt altijd de meeste aandacht en vriend is behoorlijk streng tegen hem. Maarja, 1 keer in de 2 weken je kinderen zien is veel te weinig om ergens verandering in te brengen denk ik.

Hopelijk krijgen ze goede tips van die psycholoog en praten ze als ouders ook eens met elkaar, want dat hebben ze de afgelopen jaren niet gedaan.

Fernanda

Fernanda

23-02-2019 om 16:56

Ik weet het niet meer

Vanmorgen is de situatie behoorlijk geëscaleerd. Dochter deed iets wat niet mocht en ging helemaal door het lint. Maar vriend werd ook bijna agressief, ik ben daar echt van geschrokken. Hij bleef maar schreeuwen en was ook behoorlijk hardhandig. En alhoewel ik het echt snap, ze haalt bij mij ook het bloed onder de nagels vandaan, probeert hij ook nooit om rustig te blijven en niet te schreeuwen. Want ik heb de indruk dat juist dat dat schreeuwen en hardhandige gedrag de situatie juist erger maakt. Kind moet altijd naar haar kamer om rustig te worden, maar daar breekt ze de boel af zodat er toch weer een volwassene bij moet komen. Ze is dan echt een gevaar voor zichzelf.

Toen ik vanmorgen zei dat ze haar broer niet mocht slaan werd ze zelfs agressief naar mij toe. Ze zei letterlijk :hou je mond of ik doe je wat aan! En ze probeerde me daarbij bij mijn nek te grijpen. Dit is toch geen gedrag van een 4-jarig kind?

Ik begin een beetje wanhopig te worden. Ook omdat vriend zich zo hardhandig opstelt, ik vind dat echt naar om te zien. Ik ben het ook niet eens met hoe streng hij tegen zijn zoon doet. Die doet vaak bij voorbaat al dingen fout en dat vind ik vriend onnodig hard.

God, wat valt me dit tegen zeg. Ik voel me machteloos en kan niets doen aangezien vriend nergens echt voor open staat. Bovendien moet hij dit met zijn ex oplossen en sta ik er eigenlijk buiten.

Stap eruit

Fernanda, je zit eigenlijk best in een onmogelijke positie. Want zoals je zelf al zegt: jouw vriend moet dit met zijn ex oplossen. Is er tussen hen geen gesprek mogelijk?

Ik zou er als ik jou was uit stappen. Jullie wonen niet samen, je vriend staat nergens voor open en jij hebt eigenlijk geen recht van spreken maar je vindt de situatie -begrijpelijkerwijs- heel naar.

Ik zou mijn vriend zeggen dat, nu hij niet openstaat voor suggesties, jij voortaan alleen langs komt als zijn kinderen bij hun moeder zijn. Je hebt anderhalf jaar een relatie met deze man, zijn kinderen zijn niet jouw kinderen - stap eruit.

Fernanda

Fernanda

27-03-2019 om 23:18

Ouders stellen zich keihard op

Tja eruit stappen, dat wil ik mijn vriend dan weer niet aandoen. Hij heeft het al zwaar genoeg en ik help hem ook door er te zijn als hij de kinderen heeft. En intussen kijk ik ook anders tegen de situatie aan, waardoor ik beter met haar woede om kan gaan. En is het volgens mij zo dat haar woede grotendeels wordt veroorzaakt door de starre, harde houding van mijn vriend en zijn ex. Ze willen consequent zijn en dat is goed, maar er ontstaat iedere keer een machtstrijd over zulke onbenullige dingen dat ik echt denk: kan het niet wat losser allemaal. Een voorbeeldje van vandaag: we zijn op een verjaardagsfeestje, alles leuk en aardig al is dochtertje wel wat humeurig. Eerder op de dag moest zij opgehaald worden van de kleuterschool omdat ze een woedeaanval had. Dat gebeurt vrij vaak de laatste tijd. De verjaardag was leuk, tot we gingen eten. Er was patat en zakjes ketchup. dochtertje zat lekker te eten en ik verzamelde ondertussen al het afval om weg te gooien. Ik ontdekte nog wat volle en halfvolle zakjes mayo en zei, me van geen kwaad bewust tegen zijn dochtertje: die wil jij misschien nog wel. En toen was de sfeer verpest terwijl ik het goed bedoelde. Dochtertje wilde meteen de inhoud van die zakjes op haar bord hebben terwijl er nog genoeg mayo op haar bord lag. Haar moeder zei ook terecht dat ze dat eerst moest opeten en dat ze daarna die zakjes kreeg. En toen:huilen, huilen, krijsen, weigeren te eten, moeders dreigt dat ze naar huis zouden gaan als ze niet stopt met dit gedrag maar krijgt dochter vervolgens niet in de auto omdat deze helemaal aan het flippen was inmiddels. En ondertussen krijg ik een paat verwijtend blikken omdat ik blijkbaar even iets te onnadenkend was. Wat niet helemaal eerlijk was want dit soort dingen gebeuren aan de lopende band, ook zonder mij.
En zo gaat het altijd. Ik denk dan:geef dat kind die mayo of zoek naar een compromis en er is niets aan de hand. Waar gaat het nou helemaal over?? Vriend blijft volhouden dat alleen consequent zijn helpt, maar het gaat al 1,5 jaar zo en het helpt geen reet.
Valt me ook vaak op dat er heel snel wordt gedreigd met straf terwijl kind niet eens de tijd heeft zich te realiseren dat het überhaupt iets fout doet.

Oh mensen, er gaat daar zoveel mis. Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Vind het vooral voor het dochtertje heel zielig. Al die volwassenen die haar voortdurend de les lezen en straffen, haar af en toe ook lichamelijk pijn doen. En dan komt die scheiding er ook bij. Ik snap eigenlijk heel goed dat ze zich zo gedraagt als ze doet.

Keihard?

En wat precies is er leuk aan een man die zich, naar jouw zeggen, keihard opstelt tegen een 4-jarige en haar zelfs soms lichamelijk pijn doet?

Fernanda

Fernanda

28-03-2019 om 13:20

Moeilijk

Ik vind hem inderdaad minder leuk als ik zie hoe afstandelijk en hard hij soms kan zijn. Het is niet leuk om een volwassen man met zijn 4 jarige dochter te zien vechten. Hij moet haar echt in toom houden en is dan weleens wat hardhandig. Zij wordt groter en sterker en dan is het moeilijk jaar in bedwang te houden.
Tja, twijfels over de relatie heb ik ook ja

Anke

Anke

29-03-2019 om 11:40

Klinkt niet goed

"Tja eruit stappen, dat wil ik mijn vriend dan weer niet aandoen. Hij heeft het al zwaar genoeg en ik help hem ook door er te zijn als hij de kinderen heeft. "
Het is niet jouw taak om je vriend overeind te houden. Hij is een volwassen man, hij moet dat zelf doen. Ik zou nog maar eens heel goed over deze relatie nadenken, want deze man lijkt niet bepaald een lot uit de loterij...

Vechten?

Wow, vechten met een 4-jarige?

Die twijfels over de relatie lijken me meer dan terecht.

Fernanda

Fernanda

31-03-2019 om 19:54

Het uitmaken als er kinderen in het spel zijn...

Vind ik dus echt enorm moeilijk. Aan de ene kant zijn er de laatste tijd dingen gebeurd waardoor ik veel minder voor mijn vriend van gaan voelen. Aan de andere kant voelt het ook als falen. Ik ben bewust in deze relatie gestapt, zag zijn kinderen echt niet als een probleem en wilde er echt voor gaan. Maar de realiteit is veel moeilijker dan ik me ooit heb voorgesteld . Los daarvan zie ik de laatste maanden steeds vaker een kant van mijn vriend die me helemaal niet bevalt.

Maar ik vind het voor de kinderen zo erg

Miekemieke

Miekemieke

01-04-2019 om 08:34

voor de kinderen

is het veel erger als je blijft om dat je denkt dat het erg voor ze is om de relatie op te breken.
Wacht niet te lang en trek er lering uit. Jammer maar zo gaat dat soms in het leven.

vlinder72

vlinder72

01-04-2019 om 09:00

Kinderwens?

Heb je zelf een kinderwens?

Hoe denk je dan dat deze man wordt als vader van je eigen kinderen?

Als hij niet zijn gedrag aan kan passen en zijn eigen kinderen gaat zien als kinderen die wel eens iets doen wat niet mag dan zou het voor mij heel snel klaar zijn.

Levina

Levina

01-04-2019 om 15:32

Begrijpelijk, Fernanda...

...dat je het lastig vindt om weg te gaan. Los dat het als falen voelt omdat je van je relatie een succes wilde maken en je je stiefkinderen graag wilde accepteren, ben je dan ook het zicht op het meisje kwijt. En het klinkt alsof het echt rap bergafwaarts gaat op dit moment.
Niet dat je jezelf moet opofferen ten koste van alles, zeker niet. Ik snap de dringende adviezen van de anderen maar al te goed.

Is er inmiddels al zicht op hulpverlening? Iemand die zich ermee gaat bemoeien en je vriend kan vertellen dat hij een heilloze weg bewandelt?

Heb je je vriend duidelijk kunnen maken hoe je worstelt, tot op het punt dat je begint te twijfelen over de relatie? Zou het helpen als je zegt: lieverd, ik wil niet bij je weg, maar als er geen adequate hulp komt houd ik het niet meer lang vol, laten we dat samen voorkomen? Of heb je dat al geprobeerd?

Dat mayo-voorbeeld...ik krijg de indruk dat jij het een stuk scherper ziet dan de ouders. Pick your battles, maak dingen niet te groot. Het is zo zonde allemaal!

Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen, leef echt met je mee.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.