Relaties Relaties

Relaties

Natasa

Natasa

24-03-2019 om 13:47

toch zelf een scheiding aanvragen en een paar overwegingen


goed gedaan

Ik was aan het lezen en stond op het punt te adviseren dat je de komst van de brief wel nog even moest aankondigen, en toen ik verder las begreep ik dat je dat ook had gedaan. Wel zo netjes. En zie daar, hij is niet ontploft (de kans op een ontploffing lijkt mij persoonlijk groter bij een brief die toch min of meer onverwacht op de mat valt).

Goed voorbereid zijn is verstandig (misschien even een backup van die harde schijf en een kopietje van je paspoort in de cloud?) altijd op het ergste voorbereid zijn (bijvoorbeeld nu maar vast het huis uit gaan want hij zou wel eens...) lijkt mij niet alleen niet nodig, maar soms ook een beetje contraproductief. Je maakt je kwetsbaar voor het verwijt dat je alles veel te zwaar aanzet en de ander ten onrechte als een boeman afschildert.

Eigenlijk bedoel ik: alle voorbereidingen die je ongezien kunt treffen, kun je treffen, maar bij alles wat zichtbaar is en als een blijk van angst of wantrouwen kan worden opgevat moet je denk ik even nadenken of het wel echt nodig is.

Sterkte ermee

Temet

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 20:51

hoe'st gegaan?

Natasa? Heb je stappen kunnen zetten?
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 21:09

Angela

Ik heb nog geen brief gezien. Ik weet niet of m'n man hem zelf weggelegd heeft en niets heeft laten merken of dat hij binnenkort komt.
Gisteren zei m'n man voor het eerst in 5 maanden hoi terug toen ik hoi zei. Ik vond het wel heel bijzonder, maar ja, wat moet ik ermee...

ik ben voor een tweede keer bij de psycholoog geweest. Zij luistert heel goed naar mij, dat is zo fijn. Ze zegt dat ik het goed doe. Ook is het fijn dat ze exact zijn cultuur en subcultuur kent omdat die ook de hare zijn, zodat haar opmerking dat het gedrag van mijn man niet verklaard kan worden uit alleen cultuurverschillen. Dat wordt in mijn omgeving nog wel eens gedacht. En ik vind dat dan altijd lastig omdat ik best om kan gaan met cultuurverschillen (denk ik) maar dit nog weer anders was.
Ze wil wel nog om het uit te sluiten een onderzoek afnemen of ik nog iets mankeer aan mijn persoonlijkheid. Niet dat ze dat denkt, ze zei zoiets van, we stellen dan zogenaamd vast dat er een vermoeden is van iets, anders betaalt de verzekering het niet.
Ik zei dat ik het fijn vond omdat het eventueel een hulpmiddel kan zijn als ik normaal wordt bevonden voor het geval mijn man gaat proberen mij in het echtscheidingsproces in een kwaad daglicht zou gaan zetten. Zij dacht zelf dat ik daar niet zo bang voor hoefde te zijn.

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 21:12

advocaat

dan zou ik toch als de wiedeweerga m'n advocaat bellen als ik jou was, je wilt toch wel 'vooruit' neem ik aan? Van je man moet je je even qua praktische stappen niets aantrekken . . .
Fijn dat psychologe jou goed doet!
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 21:18

Hoe snel vooruit

Ik wil dat er wat gebeurt, dat klopt. Maar hoe en hoe snel het precies gebeurt, dat laat ik nogal open. Ik zal wel de advocaat vragen of de brief verstuurd is. M'n man mag dan even de tijd hebben om een adcvocaat te zoeken. Misschien moet ik alvast bezig om de rekening te splitsen, dat is ook best een symbolische stap natuurlijk.

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 21:20

voor praktisch zijn

en alles doen wat je kunt doen.
denk even aan draadje van Mara die alles op z'n beloop liet en veel geld kwijt was (misschien dat het ook niet 'van haar ' was maar in ieder geval heeft haar 'ex' alles van de rekening gehaald(. Verwar niet 'mentale rust' met 'zijn reactie leidend laten zijn en hem tegemoet komen' met 'wachten met handelen'. . .
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 22:02

Dat is een goeie

Om die dingen niet met elkaar te verwarren. Dat is iets wat ik in de gaten moet houden. Ik observeerde mezelf al wel op die manier. Stel dat eindelijk weer eens een keer terug groeten is er een voorbode van dat hij komt met een plan om het weer goed te maken, wat doe ik dan.. vroeg ik mij af.
Ik bedacht dat ik dan heel goed over de voorwaarden ga nadenken. Hem dat vertel. En ook laat weten dat zolang het niet duidelijk is of aan die voorwaarden voldaan kan worden, mijn aanvraag geldig blijft.

Maar ik weet helemaal niks over het verdere verloop. Voor een deel zal ik toch moeten afwachten. Voor mij is mentale rust ook zorgen dat ik helder heb wat mijn valkuilen zijn, wat mijn rechten zijn en verder heb ik voor mentale rust ook vooral nodig dat ik goed voor de kinderen zorg en voor mijzelf. Ik geniet erg van het voorjaar. Dat is denk ik wel een goed teken.

Doenja

Doenja

09-04-2019 om 22:33

Kom uit je bubbel

“Stel dat eindelijk weer eens een keer terug groeten is er een voorbode van dat hij komt met een plan om het weer goed te maken, wat doe ik dan.. vroeg ik mij af.”

Deze zin trof mij. Vooral omdat ik er zo ook in zat. Je groeten is voor jou al een reden om je scheidingsverzoek in te trekken? Laat dat even op je inwerken. Ik begroet iedereen die ik tegenkom en iedereen groet mij terug. Draai ik het om dan zou ik ook kunnen zeggen dat ik zou kunnen trouwen/samenwonen met iedereen die mij groet? Het doet me verdriet te zien hoe weinig je jezelf waardeert dat groeten voor jou al genoeg is. Genoeg om mee samen te leven als man en vrouw. Ik zie de groet als een kenmerk dat je man nu eindelijk heeft gezien met jou rekening te moeten houden. Want jij gaat weg bij hem en hij kan daar niks aan veranderen.
Voor mij kenmerkt jouw beeld bij groeten hoe weinig gewaardeerd en gerespecteerd jij je gevoeld moet hebben. Een hele dikke knuffel.

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 22:44

Doenja

Ik snap je reactie. Maar ik heb dat niet zo gezegd.

Ik dacht wel, als ik ga vertellen dat het me opvoel, dat groeten, dan zal wel gedacht worden wat jij denkt. En ik moet toegeven, het is ook door me heengegaan en tegelijk het tegen mezelf zeggen, dat het puur het absurde gedrag van mijn man geweest is dat mij doet denken dat een groet iets bijzonders is.
Maar wat ik hier alleen schreef, was stel dat dit een voorbode is van.. wat dan.. Ik schreef niet, o ik moet geloof ik mijn aanvraag voor een scheiding intrekken want hij heeft vandaag teruggegroet.

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 22:47

Je niet gewaardeerd voelen

Doenja, ik wil niet te stoer doen. Het klopt dat ik me door mijn man heel erg afgewezen voel. Maar het maakt wel heel veel verschil te weten dat het een stoornis kan zijn wat hem zo maakt. Ik had me geen raad geweten als ik die kennis niet had.

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 22:50

nee maar . . .

je moet wel heel goed voor je zelf herhalen elke dag waar je naar toe aan het werken bent. Ik neem aan dat je een doorlooptijd hebt van xxx tijd waarin je de zaken geregeld kunt hebben (een soort minimaal benodigde tijd) en dat je met je advocaat de eerste stappen hebt uitgestippeld? Ik zou me niet laten leiden door wat je man vindt/doet/zegt/niet doet/denkt etc. Dat is namelijk niet belangrijk voor jouw doel, namelijk op datum xxx gescheiden zijn. Dus als je hem niet je actielijstje voorschotelt en hem vertelt wat er van hem verwacht wordt in dit proces en op welke datum, dan zou ik in ieder geval alles regelen wat je zonder hem kunt.
Dan laat je je advocaat het stappenplan opsturen en kun je verder.
Die bubbel is er niet, alleen als je ogen dichtdoet en luister naar zijn 'hoi'.
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 23:01

Mijn doel

Ik moet toch even eerlijk zeggen dat mijn doel niet de scheiding zelf is (die is een noodzakelijk middel) maar het stoppen van het manipulerende gedrag van mijn man.

Een beetje ingewikkelde gedachtengang misschien. Het is makkelijker om ald doel te hebben, gescheiden zijn en zo snel mogelijk. Maar dat is het nooit geweest. Niet dat ik nu zeg: ik wil niet scheiden. Ik wil scheiden omdat dat op dit moment de enige manier is om mijn man te doen inzien dat hij een doodlopende weg bewandeld door met allerlei lage middelen te proberen macht over mij te krijgen.

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 23:08

doe dit niet Natasa

zorg dat je je doel vasthoudt en ernaar toe werkt. zet die mijlpalen uit, je hoeft er niet een datum van morgen aan te hangen maar wel een datum/doorlooptijd. Dit is geen spel, dit is serious business. Het klinkt mij zeer onverstandig en gevaarlijk in de oren en als je het van de andere kant bekijkt is het naar je kinderen en je man heel belastend als je niet doorzet. Wat hebben zij aan jouw mentale rust als het zwaard van die scheiding blijft hangen? Voor je het weet groet hij je twee keer en de derde keer een kus op je wang en poefff weg is zelfstandigheid en je daadkracht. Denk even aan de mooie tijd die op je wacht dat je nooit meer last van hem zult hebben omdat je vrij bent.
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 23:26

Angela

Ik denk dat je te ongerust bent. Mijn doel zoals ik dat beschrijf is steeds mijn doel geweest. Ik hou daar juist aan vast, daarom zie ik mijn aanvraag voor een scheiding ook niet als een spel. Dan zou ik hetzelfde doen als hij, besef ik heel goed.

Maar ik bedoel alleen maar, het hoeft echt niet zo snel mogelijk. Dat is het doel niet. Dat moet je niet uileggen als uitstel of afstel.

Angela67

Angela67

09-04-2019 om 23:30

toch

is dit niet netjes naar kinderen en man. Waar hangt het dan vanaf?
wat zeg je als je kinderen zeggen: mam, ga het nou regelen dan kunnen we allemaal door met ons leven?
gr Angela

Natasa

Natasa

09-04-2019 om 23:38

Angela

Met de kinderen gaat het prima, zij gaan heel goed door met hun leven.
Twee weten nu ook nergens van trouwens. Van mijn aanvraag. Het gaat beter met ze en ze vragen ook zelf niet meer of ik toch alsjeblieft wil gaan scheiden, wat ze twee jaar geleden wel deden. Het eerste gedeelte van deze zin moet je erbij nemen anders zou je kunnen denken dat ze het opgegeven hebben om het aan mij te vragen.

Ik heb alleen maar gereageerd op het idee dat ik nu alleen maar moet opjagen. Ik schreef dat hij toch de tijd mag hebben om een advocaat te zoeken. Ik weet wel, ik moet opletten dat het niet te lang duurt. En daarover met de advocaat overleggen.

Reageer je niet een beetje alsof ik iemand ben die het bijna niet meer volhou?

Aagje Helderder

Aagje Helderder

10-04-2019 om 14:17

Natasa

Als stille meelezer doe ik nu ook een duit in het zakje.

Jouw doel dat je man stopt met zijn manipulerende gedrag lijkt me een doel dat niet door jou te realiseren is. Als het al een realistisch doel is, ligt de sleutel bij hem en niet bij jou.

Jouw doel zou wel kunnen zijn dat jij jezelf en jullie kinderen onttrekt aan de dagelijkse invloed van het manipuleren. Door jullie levens minder aan elkaar te binden. Door een scheiding.
En dan nog onttrek je jezelf en de kinderen niet volledig aan het gedrag. Jullie blijven aan elkaar verbonden, jij doordat jullie samen kinderen hebben, de kinderen omdat hij hun vader is en blijft. Dus hij zal met zijn gedrag jullie levens tot op zekere hoogte beïnvloeden. Maar door de scheiding zal die invloed hopelijk minder dagelijks en minder omvattend zijn.

Maar probeer weg te blijven van de gedachte dat jij zijn gedrag beïnvloedt op mee-bepaalt.

Wenda

Wenda

10-04-2019 om 16:48

Maar is je man

eigenlijk wel zelfredzaam?
Hoe gaat het verder met hem?
Ik vind een half jaar zwijgen nl wel extreem, de meeste mensen krijgen dat niet voor elkaar, narcistisch of niet. Speelt er geen autisme?
Bij autisme kan ik me ook wel goed inleven in je tempo. Als je man zijn tijd krijgt om te wennen aan nieuwe situatie is dat uiteraard ook veel beter voor je kinderen.
Maar lukt het hem zelf een nieuwe woning te krijgen? (plannen maken is 1, het ook doen vergt hele andere vaardigheden)

Jo Hanna

Jo Hanna

10-04-2019 om 17:09

Zelfoverschatting

Ik vind ook dat je erg veel van jezelf verwacht, dat je voor mogelijk houdt dat je man structureel verandert doordat jij een scheidingsaanvraag hebt gedaan terwijl hij net een half jaar niet tegen je heeft gepraat. Het meest logisch is dat hij nu misschien even bijdraait als hij van mening is dat de kant waarop dit gaat niet in zijn belang is. Maar zodra de druk weer van de ketel is, is de noodzaak om jou fatsoenlijk te behandelen weer weg. Om dat te voorkomen moet jij in een constante staat van paraatheid verkeren en net zo effectief leren manipuleren als hij, zodat je de druk op hem structureel hoog kunt houden. Ik zie geen voordelen van een partnerrelatie die opwegen tegen de eenzaamheid hiervan.

Ik denk dat je het beter kan benaderen vanuit je oprechte wens je eigen grenzen te respecteren. En volgens mij weet je dan heel goed hoe het met je man zit.

Groet,
Jo Hanna

Natasa

Natasa

10-04-2019 om 23:03

Bedankt voor het meedenken

Ik vind dat echt heel fijn. Ik besef dat ik soms een beetje moeilijk iemand ben om te adviseren. Maar het betekent niet dat ik niet graag advies krijg.

Aagje, ik kan hem niet veranderen in zijn wezen. Maar ik denk wel dat mij opstelling invloed heeft op zijn gedrag. Ik ben er niet zo heel erg mee bezig wat er precies zal veranderen in zijn gedrag. Ik geloof dat ik dat best wel bij hem laat.

Ik vind het gewoon alleen zo zielig voor hem hoe hij doet en denkt. Ik gun hem gewoon niet dat hij denkt dat hij nog een kans heeft met dit gedrag om iets bij mij te bereiken. Ik wilde daarom een daad stellen die hem uit de droom helpt. Het enige wat ik kon bedenken was de scheiding gaan aanvragen. En uitvoeren. En niet als spelletje of dreiging. Maar inderdaad, hij zal altijd blijven manipuleren. Eigenlijk kan ik als ik dat bedenk, het beter laten zoals het is. . Want het pakt voor de kinderen heel gunstig uit, die wil hij te vriend houden. En ik kan echt merken dat ze dat goed doet. Hij is niet meer zo onberekenbaar in zijn gedrag naar hen toen. En ik voel me best vrij. Ik hoef me niet te verantwoorden tegenover hem met een enkel ding, want dan had hij maar moet praten. Ik heb er wel eens gebruik van gemaakt, de kinderen wilden patat. Hij is daar nooit zo voor. Ik vroeg zullen we patat halen? Hij zei niks. Toen zei ik: ja, laten we dat doen. Hij manipuleert mij nu constant op dezelfde manier, waar ik best heel immuun voor ben geworden. Als de situatie gaat veranderen, zal hij vast andere manieren bedenken waar ik dan misschien wel kwetsbaarder voor ben.
En ik vind het niet erg om hem om me heen te zien. Ik heb het gerationaliseerd en ik denk dat dat niet zo erg is. Af en toe heb ik verdriet en dat is ook goed denk ik, ik wil geen robot worden. Maar het voelt niet als machteloos verdriet. Het voelt op dat moment als voor mezelf zorgen omdat ik mezelf toesta om verdrietig te zijn als ik dat voel.

Wendy, mijn man kan prima voor zichzelf zorgen. Hij kan beter koken als ik, beter strijken, beter boodschappen doen, beter klusjes in en rond huis. Zijn administratie zal problemen geven, maar dat komt doordat hij dat nooit doet omdat hij hier niet geboren is, deed ik dat altijd. Hij is niet autistisch, dat weet ik vrij zeker. Ik denk dat hij aan de ene kant echt heel duidelijk narcistische kenmerken heeft, aan de andere kant is hij soms een a typische narcist. Hij was een peuter met breath holding spell en zijn ouders gaven hem daarom op zo jonge leeftijd al bijna altijd zijn zin. Hij had verder van alles om over het paard getild te worden. Op latere leeftijd kreeg hij nog medisch gezien iets, waardoor hij ook weer ontzien werd. Daar heeft hij toen eigenlijk ook last van gehad, hij kan namelijk goed leren, maar zijn ouders wilden hem geen stress geven en vroegen eigenlijk nooit naar zijn prestaties. Toen ik eens een keer zei dat ik over onze problemen zijn zus zou inlichten, zei hij dat ik wel moest weten dat hij voor zijn familie een ‘god’ is. Verder kan ik allerlei voorbeelden noemen die bevestigen dat van autisme hoogstwaarschijnlijk geen sprake kan zijn en van narcisme hoogstwaarschijnlijk wel, maar dat wordt veel te uitgebreid.
Bij narcisme hoort trouwens dat je plan voor de toekomst, ook al doe je je voor als een stevige persoonlijkheid, helemaal geen samenhang heeft. Hij heeft volgens mij geen idee hoe het straks zal zijn als hij ‘op zichzelf woont’. Terwijl hij er zelf over begonnen is dat hij dat maar moet doen. Hij praat er wel over hoor, toen we bij de mediator zaten eerder. Dan kan hij er heel rationeel over praten. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat hij het vreselijk zal vinden als hij daar zit en vaak de kinderen niet bij zich over de vloer heeft. Maar hij weet wat er nodig is om een spoedwoning van de woningbouwvereniging te krijgen. Hij gaat ook gerust regelmatig bij hen langs om van alles te vragen.

Jo Hanna, ik begrijp je. En ik denk dat het een heel goede analyse is. Voordeel op dit moment is trouwens wel dat hij dus werkelijk heel erg zijn best doet met de kinderen. Ook dat de kinderen zichzelf niet hoeven afvragen of ze wel vaak genoeg naar hem toe gaan. Dat zal bij de oudste twee zo zijn. De jongste zal zijn vader missen als hij bij mij is en andersom ook. En het lastige is dat ik ook nooit geweten had dat ik én m’n eigenlijk leven leiden, mezelf zijn, m’n vrienden makkelijker opzoeken en leuke dingen doen, zo goed zou kunnen combineren met die staat van paraatheid die jij noemt. Dat maakt het gewoon lastig. Het is raar om te zeggen, maar het gaat me gewoon goed af.

Maar blijft over dat ik wat moet en niet in mijn valkuil, te lang twijfelen wat te doen, moet blijven hangen. Dan is het niet echt dat ik het afwacht en mij gedrag maar aanpas aan een ander, maar te lang dub en daardoor afwachtend lijk. Ik ga morgen de advocaat bellen of de brief verstuurd is. Zo ja, vraag ik mijn man of hij de brief gehad heeft. En wat hij gaat doen. Dan heb ik denk ik daarna de advocaat weer nodig voor advies.

Natasa

Natasa

11-04-2019 om 12:19

De brief

De brief was nog niet verstuurd. Ik krijg bericht wanneer dat wel gebeurt.

Elizabeth

Elizabeth

13-04-2019 om 14:03

Doel

Natasa, volgens mij is jouw doel wel om zo spoedig mogelijk te scheiden, want alleen dan kan jij een normaal leven leiden.

Natasa

Natasa

13-04-2019 om 17:01

Elizabeth

Zo spoedig mogink willen scheiden kan ik mij voorstellen bin situatie waarin kinderen schade oplopen of jezelf. Dat is gewon niet zo.

In plaats van zo spoedig mogelijk zou ik willen zeggen, ik zorg dat de boel niet te eel vertraagt. Een beetje vertragen mag maar elke keer moet voor ons allebei duidelijk zijn wat de volgende stap is.

Ik overwoog om de rekeningen alvast te scheiden. Ik heb al eenhele berekening gemaakt hoe het dan op dit moment verdeeld moet wordenmet vaste lasten en inkomen. Dat loopt bij ons nu gewoon helemaal door elkaar. Wel fijn om met zoiets concreets bezig te zijn vind ik. En ook eensoort symbolische stap. Maar ik wacht er toch mee tot de brief van de advocaat gekomen is.

Natasa

Natasa

02-06-2019 om 14:34

de brief en daarna

Ik schrijf niet zo regelmatig. Daarom ga ik even snel door de afgelopen weken heen, om te komen op waar ik nu mee zit.

De brief kwam het weekend na het laatste bericht. De brief waarin mijn man de echtscheiding door mij aangevraagd werd aangekondigd. Ik zag hem die zondag op zijn nachtkastje liggen.

Ik merkte niet veel aan mijn man. Wel zag ik aan zijn lichaamshouding, dat hij een soort onrust van binnen had. Aan het nadenken was.

De week erna kreeg ik een mail van de advocaat. Mijn man had die dinsdag erna naar het kantoor gebeld en gezegd dat hij, zoals in de brief als advies stond, ook een advocaat zou gaan zoeken. Maar dat hij eerst nog naar familie zou gaan in het buitenland en dan eind mei terug zou komen en dan een advocaat zou zoeken. Mijn advocaat vond dat zelf wel wat lang duren en vroeg mij wat te doen. Alvast verder gaan of niet. Ik vond dat we daar op konden wachten.

De drie weken werden vijf weken, de bedoeling is dat hij nu over een week terug komt.
De kinderen vinden het fijn omdat ze meer vrijheid ervaren. Ik was erg benieuwd hoe ze zich zouden gaan gedragen. Ik dacht, misschien gaan ze mij wel heel erg uitproberen. Maar dat viel mee. Wat gekkigheid aan tafel en proberen later naar bed te gaan door de jongste was echt het enige.

Mijn dochter kwam een paar dagen geleden vragen of het waar was dat ik de scheiding had aangevraagd. Dat heeft haar broer haar verteld, wat niet de bedoeling was. Ze zit ermee dat ze eigenlijk op kamers wilde, maar als papa weg zou gaan, zou ze ook nog wel thuis willen blijven wonen. Dus of ik even kon garanderen dat hij dan ook inderdaad weg zou gaan. Ik heb er rustig over gepraat en aangegeven dat ik niet kan zeggen wanneer hij weggaat, omdat ik hem niet op straat ga zetten.

Eigenlijk gaat het best goed met haar. Uit het gesprek met haar (waar ik heel blij mee was, want ze had een half jaar best heel koeltjes naar mij gedaan) bleek dat het ergste waar ze last van heeft het feit is dat ze eigenlijk niet echt kan puberen. Als ze even gaat wandelen bijvoorbeeld moet ze precies vertellen waar ze heen gaat. Ze geeft dan maar antwoord, maar eigenlijk zou ze willen zeggen tegen haar vader dat hij dat toch niet precies hoeft te weten, dat hij haar toch wel kan vertrouwen. Maar dat durft ze niet omdat ze (hoewel hij de laatste tijd zich echt heel goed inhoudt naar de kinderen) veel herinneringen heeft, dat ze last had van zijn onredelijke boosheid.

De voorzichtigheid die ze moet hebben naar hem toe, dat maakt haar boos. Ze is boos op zichzelf dat ze de situatie niet kan veranderen zegt ze (eigenlijk heeft ze een heel sterke persoonlijkheid) en ook boos op mij omdat ik er niets aan kon veranderen. Ik heb haar eerder uitgelegd dat het niet zo is dat ik geen stappen heb gezet. Maar het is alsof ze het makkelijker vind om haar boosheid op mij te kunnen richten.

Een van mijn vragen, hoewel het gesprek op zich al een goede invloed had op onze relatie van moeder en dochter, is hoe hiermee om te gaan.

Ondertussen heb ik na wat aarzelen of ik het zou doen, mijn schoonzus ingelicht over de stand van zaken. Eigenlijk had ik dat eerder ook al wel gedaan. Maar ze heeft nu uitgebreid mijn man gesproken. Ik heb goed contact met haar. Eigenlijk heeft zijzelf iets meegemaakt wat vergelijkbaar is met mijn situatie. Maar ja, het is nu haar broer en ik weet hoe loyaal ze is naar hem toe. Terwijl ze mij ook vaak begrijpt.

Uit de chatgesprekken met haar maak ik op dat mijn man blijft zeggen dat ik een leugenaar ben. En aan de andere kant dat hij een zwaar gevoel heeft dat de 20 jaar die hij met mij heeft doorgebracht voor niks zijn. Mijn schoonzus vroeg aan mij wat ik had gedaan waarom hij zo is. Ik ben heel heel rustig en verstandig op in gegaan, zonder er echt op in te gaan. Ik maakte haar duidelijk dat ik er echt van overtuigd ben dat hij een voorstelling van zaken heeft die ik niet deel. Maar waar ik ook niet meer over in discussie ga. Hij heeft soms een hele lijst van dingen die slecht aan mij zijn en soms alleen dat ik een leugenaar ben. Ik kan dat niet veranderen, ik heb duizend dingen geprobeerd en nu ga ik hem vertellen, zei ik dat hij dan maar, zoals hij zelf ook zegt te willen, echt weg moet gaan. Ach en wee... (en toen ik zei dat ze ook niet meer moest proberen dit op te lossen, maar nog een paar fijne dagen te hebben met haar broer, van hem te houden als een broer en niet te vrezen als een god, moest ze huilen..) maar ik was blij dat ze nu weet dat dit echt de stand van zaken is en dat het aan hem is hoe hij zijn verdere leven invult. Ik heb haar gevraagd om naar hem om te kijken.

Het doet me op zich goed dat ik (denk ik) aan haar duidelijk heb kunnen maken hoe ik erin sta. Lastig was nog wel even dat ze wat meeging in zijn geklaag over het feit dat de kinderen hem niet opbellen nu. Hij liet de belgeschiedenis aan haar zien. En dat de klacht dan is dat ik ervoor zorg dat de kinderen niet van hem houden. Ik heb rustig verteld dat ik juist altijd wil dat er goed contact is. Dat is verder ook nog wel een vraag waar ik mee zit. Hoe gaat dat straks.. En hoe zal mijn man zijn als hij terugkomt, gaat hij ze dit verwijten of is hij zo verstandig om dat niet te doen. Mijn dochter zegt dat als hij ergens anders woont, dat ze dan niet elke maand bij hem op bezoek gaat. Pff... De oudsten zijn straks allebei volwassen. Ik ben altijd heel bang om dingen te verplichten. Maar hoe ga ik dat dan stimuleren..

En heb ik het volgende fout gedaan? Op een gegeven moment vroeg de jongste wanneer komt papa terug? Ik zei: app hem even, vraag het. Na even zei hij: maar mama, als ik dat vraag, dan denkt hij dat ik hem mis en dan komt hij misschien eerder terug. Daarom wilde hij het niet vragen. Toen de drie weken bijna voorbij waren, zei ik, ik wil toch dat je het nu even vraagt. Z'n vader appte inderdaad: mis je me? Hij vroeg aan mij, wat moet ik nu antwoorden? Ik zei, je moet antwoorden dat je hem mist...
De jongste weet wel dat ik dat zeg omdat het gewoon niet beleefd is om te zeggen van niet of een beetje. Ik geloof niet dat ik hem nu geleerd heb te liegen.. Maar wat een lastige dingen zijn dit zeg.

En dan komt er straks natuurlijk nog veel meer op mij af. Ik ben er niet bang voor, ook eigenlijk wel benieuwd wat mijn man gaat doen. Bijna op een positieve manier. Dat komt denk, dat gevoel, omdat het zo lang onzeker is geweest hoe het verder zou gaan. Zoveel dat mijn man deed en liet om mij te manipuleren. En nu is het moment dat het voor hemzelf (voor mij allang) duidelijk gaat worden dat het geen zin heeft.

Terug?

Ben je niet bang dat hij gewoon daar blijft? Een ego-dingetje.

Reden te meer om de financiële kant goed af te bakenen.

Jo Hanna

Jo Hanna

02-06-2019 om 20:40

Kinderen

Je maakt op mij de indruk dat je meer bezig bent met het belang van vader dan van de kinderen. Je dochter wil thuis blijven wonen nu blijkt dat haar vader weggaat en je jongste wil vader niet appen omdat die dan zou kunnen denken dat hij hem mist en terug zou kunnen komen. Je kinderen hoeven toch niet door hoepels te springen om vader maar niet te ontrieven. Je oudste twee zijn toch 18+? Waarom zou je het contact per se willen stimuleren? Het is hun relatie. Hij is geen God, zoals je zelf schrijft. Kinderen mogen vervelend gedrag van ouders afwijzen en gezonde afstand nemen.

Wat je beschrijft hoe je je jongste hebt geregisseerd, vind ik niet OK. Begrijp ik goed dat jij zoon laat appen omdat jij wil weten wanneer vader terugkomt? En als vader dan precies dat vraagt waar kind bang voor is, laat je hem precies dat zeggen wat zoon niet wil zeggen? Het is niet zo erg dat hij liegt, dat kan soms heel handig zijn om je eigen ruimte te beschermen. Maar in dit geval last je hem niet liegen om zijn eigen ruimte te beschermen maar om de gevoelens van vader te sparen. Je zoon moet zeggen dat hij zijn vader mist, terwijl hij expliciet gezegd heeft bang te zijn dat dit zal leiden tot zijn terugkomst. Je forceert zoon dus. Moet je zoon blijven spelen dat hij zijn vader mist? Moet hij straks zeggen dat hij blij is dat vader terug is? Terwijl zoon nu opgelucht is dat hij weg is? Kan dat niet neutraler? Moet hij echt liefde veinzen voor iemand voor wie hij bang is? Voor zoon is het toch veel beter als het uit het emotionele wordt gehaald.
Ik vind dat je je kind hier slachtoffert aan vaders emotionele manipulaties. Je beschermt hem niet. Je schreef eerder een paar keer dat je je man zo zielig vindt. Maar vind je je kinderen dan niet zieliger? Vind je niet dat zij bescherming verdienen, grenzen mogen stellen, eigen ruimte mogen innemen tegen hun kennelijk verbaal agressieve, manipulatieve vader? Als jij je destructieve man zieliger vindt dan jullie kinderen die onder dit gedrag lijden, dan begrijp ik dit verhaal kennelijk helemaal niet goed.

Voor mij is er een groot verschil tussen reëel en fair omgaan met iemands beperkingen en met z’n allen ten koste van jezelf steeds maar aan het werk blijven om de gaten dicht te lopen. Dat laatste gaat niet. Dat kun je van jezelf en zeker ook van je kinderen niet vragen.

Handel zsm die scheiding af en ga uit elkaar. Laat hem los en laat je kinderen los(ser). Help ze hooguit zich op een gezonde manier tot hem te verhouden.

Groet,
Jo Hanna

Groet,
Jo Hanna

Natasa

Natasa

02-06-2019 om 20:45

Flanagan

Ik denk het niet eigenlijk.

In theorie zou het kunnen. Dat zou ik wel naar voor de kinderen vinden... maar ik ga ervan uit dat hij terug komt.

Natasa

Natasa

02-06-2019 om 20:54

Jo Hanna

Alleen onze jongste veinst iets. Dat doet hij zelf. Dat is niet iets wat ik op zich wil. Maar je verwacht toch niet dat ik advies ga geven om te zeggen: nee ik mis je niet? Hij is helemaal niet bekwaam om dan met de gevolgen om te gaan. Het ingewikkelde is ook dat de jongste ook echt wel plezier kan hebben als hij met z'n vader omgaat.

Ik vind dat je wel een beetje doordraaft door mijn dochter nu ook te noemen. Je bedoelt dat ik hem wel op straat moet zetten? Ik wil dat hij de tijd krijgt om op spoedwoningen te reageren. De duidelijkheid naar mijn man toe dat ik de scheidingspapieren heb aangevraagd is het belangrijste voor mij. Niet dat hij zo snel mogelijk weg is.

Ja, zit iets in dat ik kinderen van 18 niet meer hoef te stimuleren hun vader te bezoeken. Maar ik twijfel daarover. Is dat raar?

Maar,

Het klopt wel dat je je zoon voor een karretje liet spannen toen je hem vroeg zijn vader te appen omdat de drie weken om waren. Dat legt wel een druk bij je zoon, want hij had zodoende antwoord te geven op de vraag van zijn vader.
Je had je man ook zelf kunnen appen. Was dat niet beter geweest?

Natasa

Natasa

02-06-2019 om 21:57

Ja klopt

Hij vroeg alleen aan mij wanneer zijn vader terug zou komen. Dat maakt het iets begrijpelijker, hoewel hij wel aanvoelde dat ik het ook wilde weten en er daarom op aan drong.

Als ik het app, antwoordt hij niet.

Ik heb net gewandeld met deze jongen en een goed gesprek gehad over hoe met papa om te gaan. Ik vind dat ik wat teveel hier op mijn kop kreeg, maar het heeft me wel gestimuleerd om een goed gesprek met hem te hebben. Hij wilde er zelf ook graag over praten. We hadden het er bijvoorbeeld over dat hij zich nu zo anders voelde. Dat soms mensen zo in he hersens kunnen gaan zitten. Dat dat ook weer kan gebeuren. Wat je daar zelf aan kunt doen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.