Relaties Relaties

Relaties

Enna M.

Enna M.

15-04-2019 om 09:31

vriendin wijzen op haar spraakvermogen?

De titel dekt de lading niet, maar ik weet niet precies hoe ik het bondig kan verwoorden. Dit weekend sprak ik een vriendin die zei "ik moet je iets vertellen". Ik schrok nogal van hoe ze praatte: het ging hier en daar moeizaam, haar uitspraak was van iemand die een beroerte heeft gehad. Mijn man dacht precies hetzelfde. Ik dacht dus dat ze ging vertellen dat ze iets dergelijks had gehad, maar het ging om een nieuwtje van totaal andere aard.

Met deze vriendin gaat het al langere tijd niet zo goed, ze is zoekende in haar leven en loopt al jaren verschillende therapeuten af voor lichamelijke kwaaltjes. Ik heb me wel vaker afgevraagd (en dat voorzichtig uitgesproken naar haar) of ze niet wat anders onder de leden heeft, maar dat ontkent ze. Nu moet ik zeggen dat ze al langere tijd last heeft van duizeligheid en wankel loopt, en dat van haar spraak had ik me al vaker verbeeld. Nu was haar spraak wel erg achteruit gegaan en niet te ontkennen eigenlijk. Wat moet ik doen, vriendin 'recht voor zijn raap' zeggen dat we zijn geschrokken en vragen of het wel goed gaat? Ik maak me wel zorgen eigenlijk.

Natuurlijk. Ik zou het wel zeggen en dat je je dus zorgen maakt. Meer kun je in eerste instantie niet doen. Er kunnen verschillende medische, psychische of andere gronden (verslaving...) zijn. Die hoeft ze verder niet met je te delen.

Ja, doen

Dit kan allerlei redenen hebben, van onschuldig tot ernstig, van behandelbaar tot levensbedreigend.

Toen mijn moeder ineens moeilijker ging spreken en wankeler ging lopen bleek ze Parkinson te hebben. Niet te genezen, wel iets te verbeteren met medicijnen en fysio. Zou zonde zijn als je vriendin iets soortgelijks heeft en doorsukkelt omdat jij er niet over durft te beginnen.

skik

Fransien

Fransien

15-04-2019 om 10:12

als je niet rechtstreeks durft

Mocht je niet rechtstreeks durven, kun je een mail naar de huisarts sturen, desnoods via je eigen huisarts. Huisartsen mogen hun patienten niet bespreken maar ze mogen wel informatie aanhoren. Zo heb ik de huisarts van mijn buurvrouw eens benaderd, ze had weer eens migraine gehad en de medicijnen die ze daarvoor van de huisarts kreeg hielpen amper. Ze durfde niet terug want ze voelde zich al zo´n zeur maar ze werd er echt naar van, niet puur de migraine maar ook dat haar man dan alles moest opvangen en dat ze iedereen om hulp moest vragen en dat ze zich feitelijk het niet waard voelde.
De huisarts (hoorde ik later van haar) had haar op het spreekuur uitgenodigd en eens flink de tijd genomen om te vragen wat er wel en wat er niet werkte met haar migraine en haar kwaliteit van leven is sindsdien flink omhoog gegaan, en ze voelt zich in ieder geval niet zo minderwaardig.

Mijntje

Mijntje

15-04-2019 om 10:25

Ik begrijp niet goed waarom jullie dat niet meteen zegggen. Het is toch jullie vriendin? En jullie hoorden het allebei en durfden niks te zeggen?
Ja zeggen dus, en wel vandaag nog, dat je je zorgen maakt omdat ze anders praat dan anders. Zij zelf kan dat misschien anders inschatten of wimpelt haar eigen zorgen weg. Biedt aan om mee te gaan naar de huisarts, als ze geen partner heeft.
Je zou toch ook wensen dat jouw vriendinnen zoiets tegen jou zeggen?

Hanne

Hanne

15-04-2019 om 10:25

Ja zeggen

Ja ik zou het wel zeggen. Traag praten kan allerlei oorzaken hebben, maar een gebrek aan ziekte inzicht past bij aandoeningen aan de hersenen.

Minder direct?

De ene vriendin is de andere niet. Maar als je het gevoel hebt dat je er bij haar gerust naar kan vragen zou ik dat zeker doen. Waarschijnlijk zou ik een afspraakje maken, wat langer de tijd nemen om te zien of ze zelf gaat vertellen over medicatie of iets dergelijks.
Hoe gaat het? En dan zien waar het gesprek naar toe leidt.
Of merk je er eigenlijk bij zo'n afspraak niets meer van en had ze dat bewuste weekend een borrel teveel op.
Dus ja, ik zou er over praten, maar wat subtiel zeg maar.

Soms is het heel onschuldig. Een kennis van mij was gestopt met roken en slikte daarvoor iets, leek ook wel wat aangeschoten. Alleen vertelde ze het zelf direct.. Reed ook even geen auto. Haar gedrag kan dus vele oorzaken hebben.

Enna M.

Enna M.

15-04-2019 om 12:42

Mijntje

het was niet echt het moment om er direct wat ervan te zeggen omdat er nog meer mensen bij waren en ze had juist allerlei plannen (dat was wat ze wilde vertellen). Dus dan lijkt het me ook wat sneu om het enthousiasme te temperen om te vragen of het wel goed gaat in haar bovenkamer. Nouja, zo lomp hoeft het niet natuurlijk, maar toch.

Ze heeft wel een partner juist, ook kinderen. Ik ga het wel tegen haar zeggen dan, maar op een subtiele manier. Ben wel bang dat het niet onschuldig is zoals Wil40 zegt.

Enna.

Ik wilde een wat positiever voorbeeld geven, maar ik begrijp zeker je zorgen. Ik duim dat het meevalt, sterkte met het gesprek.

Mijntje

Mijntje

15-04-2019 om 15:20

Enna

Nee en plein public is lastig. Natuurlijk zeg je zoiets aardig en zonder woorden te gebruiken als 'bovenkamer'. Het is niet te hopen dat ze een beroerte oid heeft maar het klinkt echt niet goed, al moet dit haar echtgenoot ook wel zijn opgevallen.. Toch zou ik er wel met haar over hebben.Dit is iets om snel mee naar de huisarts te gaan. Sterkte.

Biebel

Biebel

15-04-2019 om 15:54

‘Wist je, dat je steeds meer klinkt als iemand die’

‘... moeite heeft met praten. Alsof je stottert’? Dat was de confronterende vraag die ik een paar weken geleden kreeg. En dat was niet leuk, maar wel nodig. Want ik merkte zelf ook wel dat schrijven
Makkelijker was dan bellen. En dat ik niet de reactie van mijn omgeving kreeg als ik wat wilde vertellen.

Melden dus. Tactisch, maar niet te subtiel omdat je zeker wil zijn dat ze het begrijpt. En zonder een mogelijke oorzaak te benoemen, houd het bij wat je merkt (bedachtzamer, vaker stiltes, niet samenhangend...), met daaraan de actie die jij zou voorstellen. Bv dat ze eens overlegt met haar huisarts.

In mijn geval werd het veroorzaakt door de combinatie van verergering van een al bekende neurochirurgische kwaal en stress. Dat weten hielp al, ook voor diegene die het opviel. Anders gezegd; niet gaan invullen wat Het kan zijn, maar haar helpen om iemand te vinden die het kan onderzoeken.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-04-2019 om 01:41

Als het niet normaal is

moet je het zéker zeggen.

Mijn man heeft meer dan een dag rondgelopen met een herseninfarct, omdat er niets aan hem te zien was, maar wel te horen. Achteraf gezien.. tja achteraf, vielen de puzzelstukjes wel op hun plaats. Hij kwam niet uit zijn woorden en zei dan 'ik weet het niet'. Ik had dat thuis niet gemerkt, hij was meen ik ook vrij snel al zijn bed in gegaan. De volgende dag liepen we samen naar de trein en het werk en toen viel me op dat er iets niet klopte. Op het werk viel ook op dat hij niet zichzelf was, maar wat er was dat wisten ze ook niet. Had iedereen het maar gezegd dat er iets raars met hem was, dan had ik misschien ook eerder 1 plus 1 bij elkaar opgeteld. Dat is geen verwijt aan die anderen, maar meer een waarschuwing voor iedereen die met zoiets te maken krijgt. Zeg het als je iets merkt wat niet normaal is. Liever iets zeggen, terwijl er niets aan de hand is dan niets zeggen terwijl er dan toch wel degelijk iets aan de hand is.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.