Relaties Relaties

Relaties

Lena

Lena

09-05-2019 om 16:57

Vriend twijfelt en heeft gevoelens voor een ander

Ik zit al een paar weken veel topics door te lezen hier om herkenning en steun te vinden, maar voel toch de behoefte om zelf een topic te starten omdat het toch vaak een andere situatie betreft dan de mijne.

Sinds een maand of 2 weet ik dat mijn vriend (relatie van 15 jaar met 2 kinderen, waarvan de oudste bijna een puber) ernstige twijfels heeft over de relatie en gevoelens heeft voor een collega.
Het viel me de laatste maanden al op dat hij wat afstandelijker was, geen fysiek contact zoeken, lichamelijke klachten die op stress wijzen. De tweede keer dat ik hem ermee confronteerde dat ik die afstand voelde en er onzeker van werd, gaf hij toe het allemaal niet meer te weten.
Hij is zijn gevoelens voor mij kwijt, én voelt iets voor een collega. Hij kan niet aangeven of de gevoelens weg zijn door de collega of dat deze gevoelens er juist zijn gekomen doordat hij het bij mij niet meer voelde. Zit in een fase van zijn leven (net 40 geworden) dat hij zich afvraagt of dit het wel is en of hij wel op deze manier verder wil met zijn leven en vooral met zijn relatie.

We hebben een relatietherapeut bezocht maar daar kwam bij hem eigenlijk uit dat hij er nog niet aan toe is om te werken aan de relatie, maar dat hij eerst erachter wil komen wat hij zelf wil, óf hij nog wel aan de relatie wil werken. Ik ben het hier niet mee eens, juist door de relatietherapie kun je er lijkt me achter komen wat er nog is. Maar ik besef me ook dat het vanuit hem zelf moet komen en ik het niet kan afdwingen.
Hij is niet vreemdgegaan (ik heb besloten om hem hierop te vertrouwen) maar deze gevoelens maken het voor hem wel een stuk moeilijker om objectief naar de situatie te kijken.
Omdat hij thuis alleen maar werd geconfronteerd met zijn angst en schuldgevoelens naar mij en de kinderen, verblijft hij sinds kort tijdelijk elders, hij probeert er wel zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn en dat lukt ook.

Ik neem hem op zich kwalijk, twijfels en gevoelens voor een ander kunnen je gewoon overkomen. Helemaal wanneer de relatie wat in een sleur is gekomen en je een bepaalde leeftijdsfase bereikt (midlife?).
Het doet me wel pijn dat hij niet eerder eerlijk is geweest over zijn twijfels, dan was het misschien niet zo ver gekomen.

Alleen ben ik nu achtergebleven in vreselijke onzekerheid: valt er nog wat te redden, of moet ik mij voorbereiden op een scheiding?
Ik durf niet te hopen, want als ik zo hier rond lees is de kans maar klein dat het nog goed kan komen (al scheelt het denk ik iets dat hij wel eerlijk is geweest en niet daadwerkelijk een affaire is begonnen).
Ik weet alleen niet hoe ik hier fatsoenlijk doorheen moet komen. Eerst ging het nog wel, had ik een beetje rust omdat het erg zwaar is om in 1 huis te leven met een afstandelijke man die vol twijfels en stress zit.

We hebben eigenlijk geen contact, alleen als het om de kinderen gaat en ik denk dat dat ook goed is, zo krijgt hij de ruimte om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten. Hij heeft ook opdrachten mee van de therapeut zodat hij goede handvatten heeft om tot een juiste beslissing te komen.
Maar nu begin ik steeds banger te worden dat deze afstand alleen maar voor een definitieve scheiding gaat zorgen, en moet ik me heel erg inhouden om geen geruststelling bij hem te zoeken.

Hebben jullie nog tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?

Pennestreek

Pennestreek

09-05-2019 om 17:27

Focus op jezelf

Je bent me dan vast wel ergens in wat draadjes tegengekomen . Wat vervelend dat het ook jullie overkomt. Alvast een knuffel voor jou!

Nee, je kunt niets doen richting je vriend. Hij zal het zelf uit moeten zoeken. Dat is vreselijk frustrerend! Ik schat in dat hij naar niemand luistert, heel misschien naar die therapeut. Maar ook dat gaat zo te lezen niet echt van harte. Ik hoop dat hij geduld wil hebben, met zichzelf vooral, en niet iets met een ander begint zolang hij er voor zichzelf nog niet uit is wat hij wil.

Of hij nou nog in jullie huis woont of niet, het maakt niet zoveel uit. De rust en ruimte van het apart wonen kan goed zijn, wellicht mist hij je. Als jullie wel samen zouden zijn krijg je waarschijnlijk wrijving. Maar ja, de vrijheid kan ook erg goed bevallen. Je weet het niet, en je weet ook nooit of je de goede weg hebt gekozen. Je kunt het niet uitproberen he?!

Het enige dat jij kunt doen is focussen op jezelf. En op je kinderen. Zorg dat je sociale netwerk versterkt wordt. Doe leuke dingen. Ga sporten. Zorg dat je fysiek en mentaal in goede conditie komt/bent. Zorg dat je niet op hem gaat zitten wachten. Schakel hem in voor de kinderen, als hij dat zelf niet doet. Dat is echt alles dat jij kunt doen.

Bij mij is het uiteindelijk goed gekomen, maar er was wel een andere crisis in ons gezin nodig om dat voor elkaar te krijgen. Dat was 'een geluk bij een ongeluk' zeg maar. Man geeft nu aan dat hij het heel fijn vond dat ik meteen ook keek naar wat ik kon doen om de relatie weer vlot te trekken en aan mijn eigen issues werkte, dat ik zo sterk was (in die tijd ook nog 2x mijn baan kwijtgeraakt), dat ik mijn eigen koers bleef varen (dat was: volhouden dat ik vond dat hij een fout maakte, en de verkeerde oplossing koos voor zijn probleem) en dat ik wel soepel en positief meewerkte aan de scheiding. Ons scheidingsproces verliep heel snel en in goed overleg. Hoewel hij heel goed wist dat ik het niet wilde en er redelijk aan onderdoor ging. Ik ben in die tijd 15 kilo afgevallen. Maar ik stelde me heel meegaand op, om de beste kans te hebben op een goed na-huwelijk. Kortom, hij was onder de indruk .

Maar hoe goed jij ook je best doet, dat is allemaal geen garantie op wat dan ook. Dus daarom: zorg goed voor jezelf. Zodat je straks als het nodig is die scheiding kunt regelen waarbij je goed voor je eigen belang op kunt komen, maar ook dat van hem en de kinderen niet uit het oog verliest. Zorg dat je lol houdt in het leven en dat je mensen om je heen hebt waar je op terug kunt vallen. En zorg goed voor je kinderen. Hoewel de mijne er opvallend weinig op reageerden, die accepteerden redelijk gelaten wat er gebeurde. Maar de kinderen van mijn zus (die op dit moment in het traject zit) hebben er wel heel veel moeite mee. Het is niet echt te voorspellen hoe ze het zullen oppakken.

In ieder geval, heel veel sterkte. De onzekerheid is vreselijk. Maar die zul je moeten accepteren. Hij bepaalt voorlopig. Tot jij er genoeg van hebt wellicht. Dat is ook een optie natuurlijk. Dat jij geen zin meer hebt om af te wachten en de knoop doorhakt.

Tip:

https://www.ouders.nl/forum/relaties/verdergaan-na-ontrouw

Als steuntje in de rug vanwege de positieve benadering.

Evenzo

Evenzo

09-05-2019 om 20:50

Mmmmm

Als je uit contact gaat is dat mogelijk het begin van het einde. In zijn eentje gaat hij er niet achter komen. Zeker niet als hij die collega ook ziet.
Ik herken de situatie. Van de andere kant. Ik had ook gevoelens voor een collega. Ik had nog geen kinderen maar we hadden besloten niet apart te gaan wonen en elkaar in contact en in het schulgevoel, boosheid en onzekerheid te blihven ontmoeten en ook de ruimte te geven om na te denken. Ik ben zelf in therapie hegaan om dit uit te zoeken. Ik zou denk ik ook geen relatietherapie gewild hebben omdat ik inderdaad eerst iets met mezelf uit te zoeken had. Ik denk dat het onze reddi g is geweest dat we bij elkaar zijn blijven wonen.
Je moet wel nadenken en in gesprek blijven.
Als ik alleen had gewoond was het een klein stapje naar afspraakjes met collega. Want daar komt niemand achter.....
En verder hebben we het daardoor niet ASN anderen hoeven vertellen. Alles wat je uitspreekt wordt eerder waar. Het is al bijna een nieuwe wereld zonder elkaar. Klein stapje om dat zo te houden? Kleiner mogelijk dan weer terug gaan.....Hoe gaat hij weer iets voor je voelen als hij je nooit ziet? Ik zou zeggen: vaar je eigen koers maar wel in contact. Blijf in de spanning. Moeilijk jazeker. Maar de moeite waard. Sterkte.

Lena

Lena

09-05-2019 om 20:50

Pennestreek

Dank je wel voor je uitgebreide reactie Pennestreek! Kan ik heel veel mee.
Ik was je inderdaad al eerder tegengekomen bij andere vergelijkbare topics, en kan jouw inbreng erg waarderen

Ik ben blij voor jou dat het uiteindelijk goed is gekomen, al zal het alsnog wel een lange weg naar volledig herstel zijn want het is je vast niet in de koude kleren gaan zitten lijkt me...

Ik ben blij dat je wat ik mezelf voorhoud ook bevestigt: dat ik hierin zelf maar weinig tot niets kan doen, dat het echt bij hem vandaan moet komen.
Hij waardeert de inbreng van de therapeut wel heel erg, maar de therapeut legt hem ook niets op. Ze probeert hem alleen te helpen antwoorden te vinden op zijn vragen, en geeft hem vragen en opdrachten mee naar huis om hem hiermee te helpen.
Ik weet wel dat het hem tot nu goed bevalt, hij komt eindelijk tot rust dus hij geniet er wel even van na maanden van stress en schuldgevoel.
Dat maakt me wel weer angstig: bij mij was het angst, schuldgevoel en lichamelijke klachten. Nu is hij niet bij mij en komt hij tot rust, lichamelijke klachten verdwijnen etc.
Ben bang dat hij dit op de verkeerde manier gaat interpreteren... maar ook dat moet ik loslaten, kan er toch zelf niets aan veranderen

Toen ik er net achter kwam dat dit speelde ben ik een paar weken erg in paniek geweest, veel emoties, boosheid, huilen, claimen etc. Ik vergat mezelf helemaal, dacht alleen nog maar aan het doembeeld dat we uit elkaar zouden gaan en wat voor negatiefs dit allemaal met zich mee zou brengen.

Toen heb ik zelf ook een aparte sessie bij de betreffende therapeut ingepland. Zij werkt als coach, en vertelt mij niet wat ik moet voelen en doen maar coacht mij zodat ik zelf de antwoorden geef op de vragen en angsten die ik heb.
Hierdoor is het me gelukt vanuit mijn angst in mijn kracht te stappen (zoals ze dat zo mooi zegt) en daarna heb ik me de laatste weken best rustig, redelijk positief en zelfstandig kunnen opstellen.
Ik ben inderdaad actiever geworden in het contact en uitjes met de kinderen, en ook afspreken met familie en vriendinnen. Afgelopen zaterdag voor het eerst in (heel veel) jaren weer eens lekker op stap geweest en genoten van mannelijke aandacht, ik lig in ieder geval nog in de markt haha...
Ik ben af en toe zelfs gaan bedenken of ik zélf wel verder wil in deze relatie, helemaal met de huidige ontwikkelingen.

Maar sinds een aantal dagen begint de angst weer echt op de voorgrond te komen, en ik vind het zo ontzettend moeilijk om hier niet in te blijven hangen... vandaar ook dit topic, en daarnaast ga ik morgen weer naar de therapeut om het met haar over de huidige situatie dat hij apart woont te hebben.

Ik heb nog een vraagje over iets dat je zei trouwens:
"dat ik mijn eigen koers bleef varen (dat was: volhouden dat ik vond dat hij een fout maakte, en de verkeerde oplossing koos voor zijn probleem)"
Gaf je dit telkens als ongevraagd advies, of heb je dit alleen gemeld als jullie toch bv al een gesprek hierover hadden of dat hij vroeg naar jouw mening?
Ik wil hem dit ook graag duidelijk (blijven) maken maar ben bang dat ik hem hiermee juist meer in het harnas jaag.

Lena

Lena

09-05-2019 om 20:58

Evenzo

Oh jee, jouw reactie vliegt me dan weer aan. Want dat is dus inderdaad mijn angst, heb het hem ook al gezegd: afstand creëert afstand, en misschien gebeurt dat nu inderdaad wel.
Alleen... ik kan het niet afdwingen he dat hij hier blijft wonen, en actief in gesprek gaat tijdens deze fase, en daar zit hem de kneep ben ik bang. En hij kwam er op die manier ook echt niet uit, ging lichamelijk echt slecht met hem en de sfeer was ook niet goed voor de kinderen.

Ik ben er eigenlijk niet bang voor dat hij contact zoekt met die collega. Of nou ja... natuurlijk is dat wel een enge gedachte, maar hij weet ook waar mijn grens ligt.
Als hij dat gaat doen, dan gaat hij voorbij de grens die we samen hebben afgesproken en is de kans dat het ooit nog goed gaat komen wel heel klein.
Want eerlijkheid en vertrouwen hierin is de basis, als hij deze basis kapot maakt dan is de keuze eigenlijk al gemaakt.

Lena

Lena

09-05-2019 om 21:09

Flanagan

Dank voor de tip. Ik had daar al eens gelezen, en ook herkenning gevonden maar voel me er toch niet helemaal thuis.
Ten eerste is bij ons (nog?) geen sprake van vreemdgaan, en ten tweede hebben de meeste partners daar wel al besloten om er alles aan te doen de relatie te redden en hang ik maar in de afwachtende fase....

Pennestreek

Pennestreek

09-05-2019 om 21:25

Lastige afweging ja

Ik zei dat ook al inderdaad dat je van tevoren niet weet waar je goed aan doet: Tijdelijk uit elkaar of juist niet. Hier heeft het uiteindelijk goed uitgepakt. Maar onze constructie was ook wel een bijzondere. Man had een opdracht in een stad ver weg, en verbleef daar doordeweeks. In het weekend was hij dan thuis. Dat gaf aan de ene kant rust en ruimte, zoveel voor man als voor mij, maar ook veel stress door de wisselingen iedere week. Groot voordeel was dat man kon ervaren dat het huishouden veel tijd en energie kost, en dat hij het toch eigenlijk best leuk vond. Dus toen we weer bij elkaar kwamen ging eigenlijk vanzelf de taakverdeling eindelijk eerlijk. Dat is al die jaren een strijdpunt in onze retaltie geweest. Maar het kan inderdaad net zo goed het begin van het einde zijn. Je weet het gewoon niet. Als je iemand aangeeft dat hij nu graag op zichzelf woont, zou ik daar dus voorlopig in meegaan. Maar wel elkaar blijven zien. Man en ik spraken ook regelmatig af, met of zonder de kinderen erbij.

Iedere keer als een eventuele scheiding ter sprake kwam bleef ik herhalen dat ik dat niet wilde. Dat ik vond dat hij de verkeerde beslissing nam. En dat hij ook met zichzelf aan het werk zou moeten. Gelukkig was ik niet de enige die hem dat vertelde. Hij is in die tijd ook zelf naar een therapeut geweest. Die had het niet helemaal het door mij gewenste effect helaas: die raadde hem aan om ermee te stoppen. Maar daar schrok man dan toch weer van. Hij heeft dan ook 1 1/2 jaar getwijfeld. En toen de knoop doorgehakt om te gaan scheiden.

Blijf in gesprek, al is het maar over de kinderen. Houdt het contact in stand. Dat is denk ik alles kunt doen op dit moment .

Lena,

‘Maar nu begin ik steeds banger te worden dat deze afstand alleen maar voor een definitieve scheiding gaat zorgen, en moet ik me heel erg inhouden om geen geruststelling bij hem te zoeken.’

In dat draadje ging de man ook tijdelijk het huis uit om aan zichzelf te werken. Ze zijn weer bij elkaar.
Later was Stip voor verschillende dames een ‘boegbeeld’ voor hoop. Ook omdat ze zo respectvol over haar man schreef.

Evenzo

Evenzo

10-05-2019 om 07:49

Respect

Daar zeg je iets belangrijks flanagan
Respect.
Als dat er niet meer is dan is dat de doodsnagel aan de relatie
Als er minachting, geen respect, of vernedering in een relatie is dan is dat een grote voorspeller voor een scheiding. Boosheid, ruzie etc is allemaal niet zo erg. Als er maar respect is

weethetniet

weethetniet

10-05-2019 om 09:39

loslaten of niet

Lena,wat een nare situatie. Ik kan me voorstellen dat je emoties alle kanten opschieten en je niet weet wat je moet doen... Ik heb recent ook een topic geplaatst, help mijn man wil scheiden. Bij ons is het iets anders gegaan, hij is gewoon gegaan en is niet meer terug gekomen. Hij zit al 3 maanden bij zijn broer. Wij staan op het punt om naar de mediator te gaan en alles in gang te zetten.

Een man van 40 die het allemaal niet meer weet klinkt bekend. Ik weet hoe lastig het is. Ze maken keuzes omdat ze met zichzelf niet gelukkig zijn en trekken hier alles en iedereen in mee. Ze zijn op zoek naar dat "fijne" gevoel (verliefdheid of een ander). Wellicht ook weglopen van de sleur van het gezin, op zoek naar vrijheid? De balans opmaken van het leven, is dit het nou?

Je weet ook gewoon niet waar je goed aan doet. Ik begrijp dat hij al weg is en dat maakt je machteloos. Je staat langs de zijlijn en kan niets doen. De enige die tot inzichten kan komen is hij zelf. Loslaten, hoe moeilijk ook is wel belangrijk. Denk aan jezelf en de kinderen. Het gaat bij mij ook nog niet goed. Het houdt je dagelijks bezig. Ik had/ heb de houding, prima jij wilt scheiden. Dan ga je alles maar regelen. Maar dat werkt ook niet bij iemand die nooit iets heeft geregeld. Dus toch maar zelf de regie, hoe moeilijk het ook is.

Probeer zelf verder te gaan met je leven. Leuke dingen doen en probeer je eigen leven in te vullen. Mocht het dan op een scheiding aankomen dat heb je al wat opgebouwd om verder te gaan.

Het is belangrijk om respect te houden voor elkaar. Het is lastig, maar begin zelf met je goede voorbeeld. Zoek hem niet zelf op. Maar als hij jou benaderd ga dan in gesprek. Als het eventueel op een scheiding gaat uitlopen kun je het niet tegenhouden. Voor een relatie heb je twee mensen nodig.... Hou meer jij duwt, hoe harder hij wegloopt waarschijnlijk.

Onzekere, nare periode voor je. Ik wens je heel veel sterkte!! Je bent niet de enige. Hoop dat je er wat aan hebt op dit forum. Voordat je het weet zijn de contacten helemaal verstoord. Ik kan het bijvoorbeeld niet hebben om mijn man te zien. Het contact is zo verstoord omdat hij ons van de een op de andere dag in de steek heeft gelaten. Dat contact moet langzaam weer hersteld worden...

Lena

Lena

12-05-2019 om 11:48

te laat

Bedankt voor jullie reacties, ik was van plan om vandaag de tijd te nemen om 1 voor 1 even te reageren.

Alleen kan ik dit draadje wel alweer sluiten, want gisteravond kwam het hoge woord er al uit, blijkbaar was 2 weken al genoeg voor hem om te besluiten dat we beter uit elkaar kunnen gaan...

Dus ik ga nu een heel ander traject in, het traject waar ik bang voor was maar nu niet meer onderuit kan.

Knor

Knor

12-05-2019 om 22:09

Sterkte

Heel verdrietig dit. Sterkte de komende tijd!

Phryne Fisher

Phryne Fisher

12-05-2019 om 22:22

Zorg goed voor jezelf

Nu hij dit heeft besloten heeft hij vast al verder gedacht over hoe jullie alles moeten regelen. Dat moet jij ook doen, laat het zakelijke niet ondersneeuwen in je verdriet want dat is de basis voor je toekomst. Waar ga je wonen, hoe gaan jullie de zorg voor de kinderen delen, en hoe worden hun (en jouw) kosten betaald? Wees ook voorbereid op de mededeling dat er toch een andere dame is, niet relevant in dit stadium.
Veel sterkte en als je vragen hebt over het praktische moet je ze zeker stellen.

Lena,

Heel veel sterkte.
Je vriend komt nog wel van een koude kermis thuis als hij inziet wat hij heeft weg gezet.

Ken je viavia een goede advocaat? Jullie zijn niet getrouwd maar er zijn wel zaken vast te leggen.

En ja, ook sterkte aan je kinderen.

Lena

Lena

14-05-2019 om 11:44

vervolg

Bedankt voor jullie reacties!

Ja ik denk ook dat de gevoelens voor de andere dame zijn beslissing heel erg gekleurd hebben.
Als hij er maar 2 weken voor nodig heeft gehad om tot deze beslissing te komen (nog minder zelfs, want hij heeft het vast niet verteld op de dag dát hij tot deze beslissing is gekomen) dan kan het haast niet anders dat er externe factoren meespelen.

Ik heb hem ook verteld dat ik hem dat kwalijk neem, dat hij niet alles op alles zet om te kijken of er nog wat te redden valt zoals relatietherapie.

Maar nu het eenmaal zo ver is, wil ik het ook zo snel mogelijk kunnen afronden (voor zover mogelijk).
Morgen eerste afspraak met een mediator (die een all in tarief hanteert waaronder hopelijk ook de gang naar de rechter via een advocaat, maar dat horen we morgen) en het de kinderen deze week vertellen.
Daar zie ik trouwens nu het meest tegenop, heb het zo met ze te doen De vakantie van deze zomer gaat niet meer door, waarschijnlijk is er helemaal geen geld voor vakantie met zo'n dure mediator en geen subsidiemogelijkheden. Dit terwijl ze zich er al heel erg op verheugden.
Dit huis wordt waarschijnlijk ook verkocht dus een en al ellende met eigen kamertje laten gaan terwijl we hier net anderhalf jaar wonen en ze hier heel blij zijn. Nu weet ik wel dat ik deze keuze niet heb gemaakt, maar het doet me alsnog heel erg pijn.

weethetniet

weethetniet

15-05-2019 om 11:39

zo snel mogelijk afronden

Lena, sterkte vandaag bij de mediator. Wat knap van je dat je zo snel naar een mediator kan. Nog vol van emotie en ongeloof waarschijnlijk "gaat dit echt gebeuren" neem wel de tijd om tijdens het traject ook goed over zaken na te denken. Hoe willen we de zorg van de kinderen verdelen. Wat gaan we met de woning doen. Geef tijd voor je emoties. het is een zware beslissing die je toekomst bepaald.

Ik kan me voorstellen dat je hem kwalijk neemt dat hij niet in therapie wil. Maar dwingen heeft geen zin. Ik zit in hetzelfde schuitje, helaas!! het is zwaar. Rationeel weet je het allemaal wel, maar emotioneel is het zwaar....

Heb je aan hem gevraagd waarom hij niet in therapie wil? Is hij al lang verliefd en met iemand anders? Hij is er vast al langer mee bezig, dat hij niet gelukkig is met zijn leven. Toch is afstand nemen wel belangrijk. Duwen heeft geen zin. Wellicht komt hij nog bij zinnen als je het de tijd geeft.

Hij woont al ergens anders en heeft een ander. Dat is nog zwaarder. Heeft hij al over zaken nagedacht?

Sterkte en neem je tijd. ben benieuwd hoe het bij de mediator is gegaan.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.