Na dood partner huwelijksjubileum blijven vieren?
Mijn schoonmoeder is ruim twee jaar gelden overleden aan kanker. Toen ze nog leefde vierden zij met mijn schoonvader ieder jaar hun huwelijksjubileum met een etentje of bij een lustrum een wat groter uitje (een midweek oid).
Vrij normaal lijkt me. Maar nu willen de dochter en zoon (mijn man iets minder geloof ik, vooral zijn broer en zus dus) de traditie in ere houden. Vorig jaar het Huwelijks jubileum gevierd voor het eerst zonder schoonmoeder (het eerste jaar hebben we alleen haar graf bezocht en koffie gedronken). En eigenlijk vond ik dat nogal vreemd. Vooral ook omdat het gewoon zoals altijd was maar dan zonder haar.
En nu is er een reservering gemaakt voor zaterdag. Dat was een beetje langs me heen gegaan want ik was mijn telefoon kwijt voor een paar dagen en had ook de apps niet gezien. Man wel en die had akkoord gegeven zonder me ons te overleggen.
Maar mijn oudste (die is nu 18) wil helemaal niet meer mee, ze gaat met vriendinnen op pad. Ik vond dat prima eigenlijk en gooide dit in de groep zo van (op mijn gerepareerde toestel) "Marietje is er niet bij zaterdag". Maar nu blijkt dat dus een "groot probleem" te zijn. En het wordt mij nogal kwalijk genomen dat ik dat even voor hen beslis.
En toen bedacht ik me dat het eigenlijk ook best raar is om dit steeds maar te vieren.En zeker om dit ook op te leggen aan de kleinkinderen (waarvan er al twee volwassen zijn).
De verjaardag van schoonmoeder en Moederdag worden ook nog steeds gevierd, en ook dat vind ik eigenlijk best raar.
Maar ja mijn eigen familie zie ik niet meer (ik ben enig kind en mijn ouders zijn er niet meer, ooms en tantes zie ik ook niet meer) dus wat weet ik er nu van?
Had ik mijn dochter zo maar af mogen melden? Overigens vindt mijn man ook niet dat ze verplicht is om te komen, ik heb haar afgemeld omdat mijn man zich nooit zo bemoeit met deze regel dingen.
Ik voel me best wel schuldig dat ik nu blijkbaar het hele feest heb verpest.
groot gelijk
Achnee. Ik heb altijd de regel gehad dat 18+ niet meer structureel bij alle feestjes moeten zijn. Kunnen ze echt niet verlangen uit de familie. Wel af en toe neus laten zien bij opa en/of oma.
Persoonlijk
Zou ik het ook op jouw manier doen. Toen opa overleed heeft oma een bloemetje gehad op de 'verjaardag' van opa. Verder niet weer, alleen de eerste keer, zat een half jaar tussen.
Al weet ik bij een cliënt, daar worden dat soort dagen ook nog extra herdacht. De kinderen komen op de koffie, maar de cliënt weigert om gebak te halen, aangezien er niks te vieren is.
Had je man nog overlegd met jullie dochter? Aangezien je op die leeftijd niet meer voor ze kunt beslissen.
Arme schoonvader
Z’n vrouw is overleden en dan zouden de traditionele familiemomenten, de gezellige uitjes waar hij ongetwijfeld erg naar uit kijkt, ook nog verdwijnen.
Het voordeel van zo’n uitje koppelen aan een vaste datum is dat het bij iedereen in het systeem zit om dan zoiets te plannen, het voorkomt dat het verwaterd.
Op deze leeftijd vind ik inderdaad dat je kinderen er niet meer elke keer bij hoeven te zijn, maar het hangt ook wel af van de omstandigheden. Koffiedrinken op Moederdag terwijl er de volgende dag een belangrijk examen is is wat ander anders dan het jaarlijkse familiediner missen omdat je naar je vriendinnen wil, die je elke week ziet.
Eigenaardig
Om een huwelijksfeest te vieren als er geen sprake meer is van een huwelijk. Nooit van gehoord en best wel ongepast.
Geboorte en sterfdag herdenken is mooi en kan troostend zijn.
Wel belangrijk:
wat vindt je schoonvader er eigenlijk van? Dat je zwager en schoonzus het wel nog willen vieren is leuk en aardig, maar heeft je schoonvader er zelf wel behoefte aan? Dat zou je man nog eens na kunnen vragen bij zijn vader.
Miekemieke, de aanleiding is misschien minder belangrijk dan het hebben van (nog) een vast moment om elkaar te zien? Of die geboorte- en/of sterfdag vallen wat onhandig wellicht? Kunnen allerlei redenen voor zijn natuurlijk.
wij komen wel bij elkaar met hun trouwdag en verjaardag
Even savonds op de koffie bij mijn moeder. Niet met kleinkinderen, wie er is is welkom wie niet...ook goed. Zijn allemaal 18+
Mag iemand ongepast vinden, maar wij zien het als een vast moment waar je elkaar even ziet. Ik denk dat iedereen daar vrij in is. Er wordt niks opgelegd aan de kleinkinderen
Met vaderdag gaan we dan weer niet, ook niet bij schoonmoeder..
Bij schoonmoeder was dat de eerste jaren elke maand een kerkdienst.Dat vond ik meer belastend. Ik ging dan ook niet mee. Nu(20 jaar later) gaat man nog steeds even alleen naar zijn moeder op de verjaardag van zijn vader. Zijn broers en zussen komen dan ook vaak even langs.
aanleiding
Eigenlijk maakt de aanleiding niet zo veel uit. Blijkbaar zijn er een paar momenten in het jaar waarop de familie bij elkaar komt. Prima als dat is wat iedereen wil (met de nadruk op dat laatste...).
Voor grote kinderen/pubers zou zoiets steeds minder een verplichting moeten worden, vind ik. En zijn ze boven de 18, dan is het helemaal hun eigen keuze.
Bah
Daar zou ik dus niet blij mee zijn, met welke bijeenkomst dan ook, als het een dermate dwingend karakter heeft.
Dat haalt het mooie voor mij wel eraf.
Als ze zouden zeggen 'goh, wat jammer', en dan oprecht, prima. Maar kwalijk nemen staat naar mijn idee lijnrecht tegenover de bedoeling van zoiets.
Mening schoonvader
Ja dat is ook wel een belangrijk punt. Mijn schoonvader houdt er eigenlijk helemaal niet zo van dat iedereen er tegelijk is (toch 13 mensen). Buitenshuis gaat het nog, hoewel hij zich vreselijk opwindt over ieder pubergedrag dingetje en de kleinkinderen zijn nu bijna allemaal aan het puberen.
Dus een echt feest voor die man kun je dat niet noemen. En ik vind het eerlijk gezegd ook bijna nooit echt leuk. Maar ik pas me wel aan, vind ik niet erg.
Afgelopen "verjaardag" heeft schoonvader ook weer zijn beklag gedaan naar mij toe (ik bleek iets langer om alles op te ruimen). Ik heb er wel op aangedrongen dat hij dat met de ouders moet bespreken (het ging vooral over een kleinzoon (van 10) die nogal druk is en een kop koffie had omgestoten). Maar dat doet hij niet.
Ik weet niet zo goed of ik me er überhaupt mee moet gaan bemoeien. Ik word (zeker door mijn zwager en het ging in dit geval ook om zijn zoon) toch als de koude kant gezien.
Overigens was dochter er wel op Moederdag, ondanks dat het midden in de examens was. Wij gingen daarom eerder weg (ze bleven ook eten wij niet), wat mijn zwager ook al niet leuk vond. Maar het is echt wel dat ze bij opa langsgaan.
Dochter's uitje van zaterdag had ze ook al heel lang gepland, maar was mede door mijn kapotte telefoon zo misgelopen. Pff je kunt dus echt geen dag zonder meer...
Op zich vind ik het best mooi om dit allemaal zo te blijven herdenken, en ik snap ook best dat het voor veel mensen waardevol is. Ik ervaar dat zelf niet zo heel erg (maar ja koude kant dus ..)
Schoonzus roept ook steeds dat mama het zo gewild zou hebben. Ik vermoed zelf van niet (ik had best een goede band met mijn schoonmoeder maar ik kan het mis hebben, en ga het zeker niet ontkennen)
Het zijn geen mensen waar ik het heel goed mee kan vinden verder. Dat maakt het ook lastig om er iets van te zeggen. Ik hoor er niet zo bij .En mijn man ook niet (hij is echt een anders dan zijn broer en zus en zelfs een beetje door hen gepest).
Zo is er bijvoorbeeld al ruzie tussen die twee geweest over de erfenis (en schoonpa is nog niet eens dood!). Mijn man houdt zich daar verre van (gelukkig). Het was over een opmerking van mijn schoonvader, die op zich ook best onhandig was.
Tja....
Heel eerlijk gezegd, de aanleiding doet er niet zoveel toe. De familie wil bijeenkomen en je man heeft ja gezegd namens iedereen van jouw gezin.Jouw man had het echter wel even mogen overleggen voor hij een afspraak maakt, zeker als hij weet dat jij niet bij de appjes kunt. Zitten de pubers ook in de familie-app, misschien tijd om dat te doen? Pubers, ook de oudste van 18, hebben ook hun agenda met studie, werk en sociaal leven. Waarbij ik dat laatste het minst belangrijk zou vinden en er in dit geval toch op zou aandringen dat ze mee gaan. Al is het maar een uurtje voor een bakkie koffie. En of de schoonfamilie het je kwalijk nemen, dat is hoe jij hun teleurstelling interpreteert. Ik zou het vooral mijn man kwalijk nemen dat hij mij er tussen ingezet heeft door zonder overleg te accepteren (misschien vind je man het belangrijker dan hij wil toegeven) en geen afspraak meer maken/afzeggen voor een 18-jarige. Dat kan de 18-jarige prima zelf.
Veel dingen door elkaar
Koude kant, volgens mij spelen er veel dingen door elkaar die de discussie wat vertroebelen. Het is duidelijk dat jij allerlei gewoontes van jouw schoonfamilie 'raar' vindt.
Dat mag en kan prima.
De vraag is of het een rol moet spelen in dit hele gebeuren.
Het feit is dat er een feestje georganiseerd is en dat jouw man al aan zijn familie heeft gezegd dat jullie komen. Jij meldt een paar dagen later dat jouw dochter toch niet meekomt. Je schoonfamilie is hierover boos.
Volgens mij is het vrij simpel: jouw man is akkoord gegaan met iets waarover hij niet met de rest van het gezin overlegd heeft. Één gezinslid blijkt niet te kunnen. Man is dus degene die dit bij zijn familie recht moet zetten.
Jij had je beter buiten de hele discussie kunnen houden denk ik.
Al 22x
Mijn vader is al 22 jaar dood maar we vieren nog elk jaar de trouwdag van mijn ouders. Niks overdrevens, gewoon met zijn allen bij m'n moeder thuis eten of in het plaatselijke eetcafé.
Miekemieke, ik begrijp werkelijk niet waar dat ongepast aan zou zijn.
skik
herinneren
Ook bij ons in de familie blijven bepaalde data altijd een bijzondere plaats houden, ook al zijn de betrokkenen (al lang) niet meer in leven. Niet dat er altijd bijeenkomsten waren/zijn, maar vaak wel een kaartje, telefoontje, een ander blijk van aandacht.
Iemand die niet meer leeft, is niet verdwenen, hij/zij blijft deel van de familiegeschiedenis. Op wat voor manier daaraan vorm wordt gegeven, hangt mede af van bijvoorbeeld hoe ver familieleden van elkaar vandaan wonen.
Een verjaardag is geen feestje (meer), maar blijft wel iemands geboortedag.
Het is goed dat de jongste generatie meekrijgt dat mensen in gedachtenis houden (ook na het eerste jaar) van waarde is. Ook al zijn ze er niet fysiek bij, wat ik me goed kan voorstellen. Maar benoem het wel en laat hen hun naam op een kaart zetten bijvoorbeeld. Of op het kaartje bij bloemen of iets lekkers of zo.
veel dingen door elkaar
Eens met Rutiel, er lopen wel veel dingen door elkaar. Je kapotte telefoon, de niet zo goede relatie met de familie, een dochter met andere plannen, een partner die een toezegging heeft gedaan, zwagers/schoonzussen met een duidelijke mening, twijfel of dit wel in lijn is met 'wat schoonmoeder wilde'.
Maak je vooral niet al te druk over dingen waar je geen/weinig invloed op kan uitoefenen. Je hoeft (en kan) die andere mensen niet veranderen. Waar je wel invloed op hebt, is hoe jij met dit soort situaties omgaat. Probeer daar voor jezelf een goede modus in te vinden. Daar heb je ook wat aan als er straks échte ruzie over de erfenis is.
Nou, opgelost dus
als het voor je schoonvader niet hoeft, lijkt mij dat er helemaal geen probleem is. Het zou wel fijn zijn als je schoonvader dat dan tegen zijn andere zoon en dochter zegt, anders heb jij het straks gedaan, of je man. Zo te horen heb je best een goede relatie met hem, ik zou hem bellen en het verhaal voorleggen. Of ter plekke even met hem bespreken als je weer blijft hangen om op te ruimen.
Skik
Ik vind het ongepast omdat er na het overlijden van een partner geen sprake meer is van betreffend huwelijk. Het is op dat moment gestopt wat heel verdrietig is.
En hoe zou dat dan zijn tegenover een eventuele nieuwe partner, alsof er nog een soort van spookhuwelijk naast is.
En een huwelijk dat door scheiding ontbonden wordt dat vier je toch ook niet meer terwijl dat waarschijnlijk ook een mooie en betekenisvolle tijd is geweest voordat het misging.
Geen verantwoording schuldig
Ik snap best dat je op zo'n dag bij elkaar komt, niet zozeer om het te vieren maar eerder omdat zo'n dag nostalgisch of verdrietig kan maken en je dan graag even samen bent.
Ik vind toezeggingen van één persoon namens een gezin een toezegging dat er een 'afvaardiging' van dat gezin aanwezig zal zijn. Ik zou zelf helemaal niet raar opkijken als mijn zus zou zeggen 'wij komen' en als dan later zou blijken dat één van haar kinderen niet meekomt omdat hij iets anders heeft.
Ik zou er zelf niet meer over beginnen en op vragen zou ik antwoorden dat dochter al een andere afspraak had. Ik zou er verder niet op ingaan. Jullie zijn de familie geen verantwoording schuldig over hoe jullie als gezin willen omgaan met familie-afspraken. Ze kunnen ervan denken wat ze willen. Hoe meer jullie uitleggen, hoe groter de ruimte voor een conflict.
Ik begrijp eerlijk gezegd nooit zo goed dat mensen zo dwingend willen zijn als het gaat om samenkomen. Voor mij gaat de lol er dan wel behoorlijk af. De sfeer is voor mij een stuk beter als je weet dat je aanwezigheid op prijs wordt gesteld maar niet verplicht is.
Groet,
Jo Hanna
Ongepast?
Dat wordt het pas als er sprake is van een nieuwe partner. Als er nu een nieuwe traditie wordt gestart door op die, wat ooit trouwdag was, datum een familiebijeenkomst te houden kan dat prima. Dat is in mijn beleving helemaal niet ongepast.
Mijn oma was al een paar jaaroverleden toen opa overleed in de week voor de geboortedag van mijn oma. Hij is toen op die datum begraven, had wel wat moois, was oma in gedachten er ook bij toen opa begraven werd. Als er wel eens een familie reünie georganiseerd wordt dan is dat meestal op hun trouwdag of op oma's verjaardag. Opa's verjaardag is midden in het vakantieseizoen dus niet zo handig.
Dan zijn we bij elkaar op een datum waar iedereen de betekenis van kent en dat heeft wel iets moois.
Feit is wel dat beiden er niet meer zijn, dat is misschien makkelijker.
ongepast?
Het is pas ongepast als de direct betrokken zich er niet prettig bij voelen.
Ik snap niet zo goed waarom je überhaupt een oordeel zou moeten over de manier waarop in een familie gerouwd cq herdacht wordt. Beetje gek argument ook: dat het voor een toekomstige partner niet fijn zou zijn. Toe zeg. Familie is gewend om op een bepaalde dag/weekend in het jaar bij elkaar te komen. Hartstikke logisch toch dat sommigen dat (voorlopig) nog in stand willen houden?
En dat dwingende: nee, daar houd ik ook niet van. Maar dat staat hier natuurlijk los van.
Traditie starten
Moeten niet alle betrokkenen daarmee instemmen dan?
Je kunt toch moeilijk met twee man beslissen dat iets een nieuwe traditie wordt?
Mijn mening
Als (schoon)pa dat zelf graag wil, dan lijkt me daar niets mis mee, en ook zeker niet ongepast...... Ieder z'n ding. Als het vanuit de kinderen komt, maar (schoon)pa wil dat niet persé zo nodig, dan vind ik het overdreven. Mij is niet helemaal duidelijk hoe (schoon)pa er in staat.
En verder: kinderen vanaf een bepaalde leeftijd, zeker vanaf 18, zijn wat mij betreft niet verplicht naar elk familiedingetje te gaan.
Floria
Natuurlijk kan 1 stel niet beslissen dat iets een traditie wordt. Daar hebben meer mensen iets over te zeggen, vooral de achtergebleven vader.
Ik gaf met mijn voorbeeld aan hoe het bij ons is gegaan. Dat is heel natuurlijk gegaan was misschien ook makkelijker, omdat opa en oma daar niet meer bij waren.
Verplicht iedereen aanwezig of niet
Je kunt niet verwachten die iedereen op korte termijn komt opdraven, tenzij er één specifieke datum is waarvan ieder weet dat je die vrij moet houden.
Hier in de familie (gelukkig nog geen van de 'ouders' overleden) vinden de ouders het heel fijn en speciaal als iedereen een keer bij elkaar is. De datum hiervoor is dan ook al maanden van tevoren vastgelegd. In zo'n geval kun je dus ook echt niet afzeggen, vooral omdat je niet weet of het misschien wel de laatste keer is, gezien de gezondheid van ouders.
Zoveel mensen bij elkaar vergt veel van ze en ik vraag me ook af wat ze er nou daadwerkelijk aan hebben, maar toch genieten ze er erg van.
Koude Kant, zie het niet als een huwelijksjubileum, maar een familiedagje. Net als bij een verjaardag is gewoon niet altijd iedereen aanwezig.
Nou Miekemieke
Er is geen sprake meer van een huwelijk zeg je, en vervolgens ga je het vergelijken met een scheiding. Dat zijn echt totaal verschillende dingen. Scheiden die je omdat samen leven niet meer gaat, weduwnaar of weduwe word je door het lot.
Mijn ouders waren tot het laatst duidelijk gek op elkaar een mijn moeder heet nooit een nieuwe man gewild ook al was ze nog geen zestig. De bruiloft van mijn ouders was het begin van ons gezin, ze gingen vanaf toen samenwonen een kregen al snel daarna kinderen. Al met al mooie redenen om die huwelijksdag jaarlijks te herdenken, ook al is mijn vader er niet meer bij. Zie nog steeds niet in waarom dat ongepast zou zijn.
skik
Ring
Miekemieke, vind je ook daar weduwnaars of weduwen hun trouwring meteen af moeten doen?
skik
Oeps trouwdag
Ik denk zelf vaak te laat aan onze eigen trouwdag en de kinderen weten amper wanneer dat is volgens mij. Bij leven vind ik een trouwdag bij de typische jubileumjaren wel iets om wat uitbundiger te vieren, daarbuiten... mwah. Is een van de echtgenoten overleden, dan vind ik even bellen, even langskomen heel erg attent. Maar een complete familiedag had ik nog niet eerder gehoord. Ik heb het gevoel dat schoonvader in bijzijn van zijn kinderen zou moeten aangeven wat zijn eigen wensen zijn, want ik heb nu een beetje de indruk dat de kinderen hem de speciale dagen door de strot duwen, ietwat bot gesteld. Ongetwijfeld ingegeven door goede bedoelingen en waarschijnlijk gemis van hun moeder. Alsof ze nog niet helemaal accepteren dat moeder er niet meer is. Tot schoonvader dat gedaan heeft, dat zou zomaar 'nooit' kunnen zijn, gewoon gaan en glimlachen. Je kinderen hoeven niet als ze niet willen.
Marietje is er niet bij Zaterdag.
Je man zat in die groepsapp, hij heeft, zonder overleg met het gezin, een akkoord gegegeven.
Het was handiger geweest als hij ook, alsnog, Marietje had afgemeld.
Generatie
Ik denk niet dat als mijn man of ik overlijden onze kinderen onze trouwdag vieren. Dat doen we nu bij leven zelf ook maar zelden. Maar mijn ouders vierden het elk jaar. Gewoon met een etentje thuis met kinderen en later ook aanhang. Die traditie wordt gewoon doorgezet. Inmiddels kunnen mijn oudste kinderen daar vaak niet bij aanwezig zijn ivm studie of werk, dat vindt oma geen enkel probleem.Volgens mij zit de angel bij topicstarter vooral in het gedwongen karakter en het gezeur van opa.
skik
Schoonzus maakt drama en wat wil vader eigenlijk?
Waarom zou het feest verpest zijn als Marietje niet komt? Stel je niet zo aan, zeg...
Floria schreef: "Moeten niet alle betrokkenen daarmee instemmen dan? Je kunt toch moeilijk met twee man beslissen dat iets een nieuwe traditie wordt?"
Volgens mij kunnen de zus en broer (van de man van TS) prima samen een nieuwe traditie starten, maar dan met zjin tweetjes. En dat is exact wat hier gebeurd is. Vader vond het blijkbaar niet nodig en man van TS ook niet. Vervolgens moet idereen komen opdraven en is het feest verpest als iemand niet komt. Dat leidt natuurlijk tot wrevel.
Ik denk dat het aan vader is om aan te geven wat hij wel en niet wil. Wil hij misschien een etentje met zijn kinderen, met of zonder partners, met of zonder kinderen? Wat is het prettigst voor hem?
Botsende familietradities
Met schoonfamilie moet je je soms voegen naar familietradities die je niet liggen. Ik vind het niet ongepast de verjaardag van een overledene te vieren, maar zelf zou ik me ongemakkelijk voelen onder zo'n opgelegd gezamenlijk herdenken. Voor mij voelt het toch wat gekunsteld.
De gezondheid van de grootouders was al broos toen de oudsten pubers waren. Die gingen eigenlijk altijd zonder al te veel aandringen wel mee naar familiebijeenkomsten.
