Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Slechte relatie tussen vriendin en ouders.

Eerste keer dat ik hier iets post. Maar ik heb hier al veel informatie gevonden en verhalen gelezen. Alvast mijn excuses voor de lange tekst. Maar ik ben een beetje ten einde raad en wil de situatie ook een beetje schetsen van de relatie tussen mijn vriendin naar mijn ouders en mijn zus toe. Ik heb samen met mijn vriendin een geweldig zoontje van 6 maanden.

Toen we uitvonden dat we een kindje gingen krijgen waren we dus dolgelukkig en hebben we enkele weken gewacht om het aan onze familie te vertellen. Mijn vriendin wou het vertellen aan de ouders, broers en zussen, maar niet aan mijn zus omdat mijn zus toen zij zwanger was, langer had gewacht om het te vertellen en omdat mijn ouders het eerder als ons wisten. Hun keuze, maar soit. Uiteindelijk toch (een paar weken later) verteld aan mijn zus en daarmee was dat achter de rug.

Een tijdje later komt mijn zus ook af met het feit dat zij opnieuw een kindje gaan krijgen. Uiteraard goed nieuws. 2 kindjes in de familie van dezelfde leeftijd. Echter was mijn vriendin hier niet zo blij mee. Ze had schrik dat mijn zus de belangstelling ging opeisen en dat dit haar zwangerschap minder speciaal maakte. Ook het feit dat ze opnieuw zo lang gewacht hadden met dit te vertellen en de bevalling zelfs iets voor ons was uitgerekend, kon ze niet mee lachen. Nadien had ze het moeilijk toen bleek dat mijn zus deze keer een meisje kreeg en wij een zoontje (ik geef toe, ze was ook blij met dat we een jongen hadden hoor).

Nadien bij het kiezen van peter en meter (mijn vriendin heeft 1 broer. Ik heb een oudere zus en een jongere broer), wou ik de traditionele keuze van mijn zus als meter en haar broer als peter. Ik was dan ook de peter van mijn zus haar zoontje. Maar dit wou mijn vriendin absoluut niet. We hadden volgens haar ook een betere band met mijn broer. Na veel discuties hierover ben ik dan toch akkoord gegaan op voorwaarde dat we het konden vertellen op een manier dat mijn zus dit niet slecht zou opnemen. Uiteraard kan je al verwachten dat ze dit wel persoonlijk opnam en hier toch wel van aangedaan was. Zij moesten dan ook nog eens een andere peter gaan zoeken voor hun kindje.
En dan op het einde kwam er ook nog eens bij dat zij een naam hadden gekozen die mn vriendin al jaren in haar hoofd had voor een eventuele dochter. Kan je moeilijk iemand kwalijk nemen, maar ze had heeft hier heel wat traantjes voor gelaten.

Een andere moment waren we eens ergens op bezoek en vroeg er iemand hoe het met onze zwangerschap was enz. Hier even over gepraat. En mijn moeder vlak erna tegen die vrouw "Oh ja en bij ons (naam van mijn zus) komt er een meisje! Spannend!"
Dit nam mijn vriendin dus op als het feit dat ze wat op de achtergrond geduwd was met haar zwangerschap. Misschien was dit ook wel een focus punt van haar geworden omdat ze er zoveel schrik van had.

Nu het gene dat momenteel
Tijdens de zwangerschap had mijn vriendin al wel eens laten vallen dat ze liever een interne oplossing had ipv ons kindje naar een crèche of onthaalmoeder te sturen.
Hier reageerde mijn moeder (die vroeger onthaalmoeder geweest is, maar dit nu fysiek niet maar kan) op van "Hier moet ge er niet mee aankomen". Ze willen wel helpen als het nodig is, maar geen vaste dag opvang. En de weken erop van "Hebben jullie al een onthaalmoeder gevonden?" Uiteindelijk zijn we een onthaalmoeder gaan zoeken voor 2 dagen per week. Mijn schoonmoeder zou dan de andere dagen voor opvang zorgen. Dit was dan vastgelegd en ons zoontje zou op 2 of 3 maanden (weet al niet meer juist) voor het eerst naar daar gaan. Maar hoe dichter die datum kwam, hoe moeilijker ze het ermee had en hoe lastiger ze werd op mijn moeder (aangezien dat zij de reden was dat we een onthaalmoeder zijn moeten gaan zoeken.)
Uiteindelijk is de onthaalmoeder uitgesteld tot september aangezien ze halftijds terug beginnen werken is en aangezien ze als leerkracht in de zomer thuis is. Maar aangezien het nu bijna zomervakantie is begint de startdatum voor de onthaalmoeder ook terug meer in zicht te komen en heeft ze het er weer moeilijker en moeilijker mee. Terwijl ik al zo vaak met handen en voeten heb proberen uit te leggen dat er niets mis is met een onthaalmoeder.

Het probleem nu:
Mijn vriendin neemt mijn moeder haar reactie van "Hier moet ge er niet mee aankomen" enorm kwalijk. Misschien was dit ook niet het beste verwoord. Maar ik denk niet dat je iemand kan kwalijk nemen dat ze niet voor je kindje gaan passen. Mijn ouders hebben geen probleem om oppas te zijn wanneer dat nodig is. Ze willen gewoon geen vaste dag.
Maar m'n vriendin in nu heel koelbloedig tegenover mijn ouders. Wil nooit met ons zoontje naar daar gaan. Als we dan toch daar zijn, weigert ze hem door te geven. Die mensen staan dus te popelen om hun kleinzoon vast te pakken en te knuffelen, mijn vriendin negeert dit gewoon. Als we opvang nodig hebben wil ze hun zelfs niet in overweging nemen. 1 keer heb ik haar kunnen overtuigen om hem te brengen terwijl wij iets gingen eten. Toen hadden ze ons zoontje niet direct in slaap gekregen waardoor m'n vriendin uiteraard iets heeft van "Ja, ze kunnen hem toch niet in slaap krijgen".

Ik heb al gesmeekt van gewoon de vrede te bewaren en gewoon met een schone lei te beginnen, ook al vind ik niet dat mijn ouders zo een grote fout gemaakt hebben? Maar ze blijft koppig en wil er niet van weten. het kan zo echt niet verder en ik kan zo echt niet verder. Ik krijg haar van niets overtuigd. Wat kan ik doen?

Mijn god!

Mijn reactie op dit lange warrige verhaal is : mijn god wat heeft iedereen bij jullie (behalve jij) lange tenen en je vriendin heeft de langste! Jaloers zijn omdat je schoonzus ook een baby krijgt. Zeuren omdat iemand het later of eerder vertelt dan jij. Piepen omdat moeder of schoonmoeder niet precies het goede zegt.
Zeg tegen je vriendin dat het leven niet om haar draait en dat ze wat vriendelijker moet zijn tegen haar schoonfamilie. Klaar, opgelost.

Verschrikkelijk

Ik sluit me aan bij Fanny. Je vriendin kan maar beter snel leren dat de wereld niet om haar en haar eisen draait, voor ze niemand meer over houdt in het leven. Alleen al de brutaliteit om te verwachten dat je schoonouders de opvang doen, en dan niet meer met het kind langs gaan als straf als die mensen dat niet willen!

Op elkaars lip?

Misschien spelen hormonen je vriendin parten. Maar als jullie bij iemand op bezoek zijn en de vrouw vraagt hoe het met de zwangerschap gaat en je moeder is er ook, krijg ik zo het gevoel dat jullie dicht bij elkaar wonen.
Is het niet beter om de optie verhuizen te bekijken, als je problemen in de toekomst voor wilt wezen..

Vroeger wilde man niet in plaats van mijn ouders wonen om het deur platlopen te vermijden. Maar een huis in de woonplaats van zijn ouders, heb ik mogen bezuren. Achteraf een grote vergissing.
Dus zoek een plek waar jullie samen aan een toekomst kunnen bouwen.

Heskens

Heskens

12-06-2019 om 20:56 Topicstarter

Thx

Mijn excuses van het lange warrige verhaal. Was met een beetje emotie geschreven en had het al 5x nagelezen en blijkbaar is hier geen edit knop aanwezig..

In ieder geval bedankt voor de moeite om het te lezen en te reageren! Ik heb vooral bevestiging gekregen van wat ik al dacht. Blij om te horen dat ik toch niet zo wereldvreemd ben.

Ik ga eens proberen met een psycholoog verder te gaan. Want ik zie niet wat ik nog kan doen om door te dringen.

Pod

Pod

12-06-2019 om 23:17

Mwoah

Ik snap best dat sommige uitspraken van oma bot overkomen. Jij kunt daar het best in bemiddelen, maar je lijkt iemand die liever zwijgt dan even stuurt en bemiddelt.
Verder is je vriendin, zeker nu met de vliegende hormonen, gewoon gevoeliger dan anders.
Als iedereen nu een stapje harder doet om zich aan te passen, is het hopelijk zo opgelost.

vlinder72

vlinder72

12-06-2019 om 23:34

Jouw moeder

Maak je vriendin duidelijk dat ze het wel over jouw moeder heeft. Voor jou is het niet leuk als ze zo doet

En verder is je vriendin toch niet de baas over jullie kind? Jij kan ook zelf met baby naar je ouders gaan. Of als jullie samen zijn dan geef jij de baby aan je moeder.

Je vriendin kan ook nog last hebben van hormonen of wellicht vermoeidheid. Ik was zelf ook niet erg leuk toen mijn oudste nog een baby was. Alles moest gaan zoals ik het zag. Achteraf best genant maar toen zag ik dat heel anders. Ook mijn schoonmoeder kon weinig goed doen terwijl ze eigenlijk best een leuk mens is (ze doet alleen anders dan mijn ouders en dat is wennen).

Doordringen?

Wil je je vriendin veranderen omdat jij vindt dat je ouders geen grote fout gemaakt hebben?

We kunnen hormonen de schuld geven, maar het is ook niet leuk voor een zwangere vrouw als iemand naar de zwangerschap vraagt en schoonma komt erover heen dat haar dochter ook zwanger is. Dergelijke reactie werken als een domper op de vreugde. Als je je dat niet kan voorstellen, dan is het niet vreemd dat je vriendin zich eenzaam voelt en irreëel reageert.

En die onthaalmoeder ligt wrs met name financieel gevoelig. Je vriendin had mogelijk verwacht op dat front op de kosten te kunnen besparen. Jouw opstelling; een onthaalmoeder inschakelen of welke vorm van opvang dan ook, gaat jullie geld kosten.
Je vriendin ziet dit mogelijk als de lasten voor jullie en de lusten voor oma. Vandaar het afhouden van oma.

Meteen de vraag of jullie echt naar elkaar luisteren en elkaar laten uitspreken. Snap jij wat in haar omgaat? Of laat je duidelijk merken dat je haar onredelijk vindt terwijl ze wilt horen dat jullie een team zijn. Een belangrijke bevestiging in deze fase.

Jasmijn

Jasmijn

13-06-2019 om 10:57

lastig

Ik snap je vriendin wel, maar toch reageert ze overgevoelig. Ik snap best dat zij met haar zwangerschap heel graag in het middelpunt van de belangstelling had willen staan, maar daar kan jouw zus niets aan doen, dat zij toevallig ook in verwachting is. Dat is gewoon kinderachtig om daar jaloers op te zijn. Dat je moeder enthousiast ook vertelt over de beide kleinkinderen zie ze gaat krijgen, ja, dat kan je vriendin niet zo leuk vinden, maar zo is het nu eenmaal. Je vriendin is voor je zus trouwens ook niet zo aardig.
Ik denk/hoop dat dit ook nog een beetje de hormonen zijn trouwens. En wat je moeder vertelde over het oppassen, hetzelfde hebben mijn ouders toen gezegd, en inderdaad ik vond dat écht niet leuk. Niet alleen voor de extra kosten maar ook omdat ik ons kindje liever bij eigen familie wilde hebben. Net als Vlinder72 zag ik ook pas later dat ik onredelijk dacht op dat moment. Natuurlijk hadden mijn ouders het recht om te zeggen dat ze geen vaste oppas wilden zijn, maar ik zat denk ik ook een beetje in een egoïstische fase, want ik vond het ook een beetje teleurstellend dat ze niet alles opzij wilden zetten voor ons kind.
Maar ja, hoe los je dat nu op; misschien inderdaad iets van een relatietherapie? Gewoon eens praten met een objectieve derde erbij, want wat jij zegt dringt denk ik niet zo goed bij haar binnen omdat het ook nog eens over jouw ouders en zus gaat. (dus je bent al gauw bevooroordeeld in wat je vindt in haar ogen)

competitie en persoonlijk aangevallen voelen

Ik heb het gevoel dat je vriendin alle persoonlijke relaties als competitie ziet:
- wie krijgt de meeste 'aandacht' voor de zwangerschap
- wie krijgt als eerste te horen van de zwangerschap van iemand anders
- vergelijken van de bijdrages van beide grootouderparen
- etc.

En ook dat ze volstrekt normale grenzen van anderen interpreteert als oordeel of zelfs aanval op haarzelf:
- broers/zussen later vertellen over zwangerschap dan ouders. Volstrekt normaal.
- dat jouw moeder geen vaste oppasdag wil. Volgens mij heeft de meerderheid van de grootouders geen vaste oppasdag, in elk geval hier in Nederland. En jouw moeder behandelt al haar kleinkinderen daarin gelijk.
- boos zijn als ze een helder en duidelijk antwoord krijgt in reactie op passief-agressief uitgesproken verwachtingen. En dan ook nog eens afzonderlijk boos zijn over de 'verpakking' van de boodschap en niet alleen over de inhoud.

Heeft ze hier alleen last van bij jouw familie, of ook in andere relaties?

Als het alleen met jouw familie is, dan kan meer afstand helpen. Zij hoeft toch niet elke keer mee met familiebezoek? Kun jij zelf gaan, met jullie kindje, terwijl zij een dagje voor haarzelf heeft? Vooral bij bezoeken met meerdere gezinnen bij elkaar kun je haar beter thuislaten. De bezoeken bij één gezin (je ouders OF je zus, maar niet beide tegelijk) zijn hopelijk sneller weer te doen met haar. Het is echt niet het einde van de wereld als je vriendin een koele relatie met jouw familie heeft, zolang ze jouw relatie met je familie niet tegenhoudt.

Verder kun je ook jouw familie vragen om niet mee te gaan in het 'vergelijken' en niet in de verdediging te schieten. Dus als vriendin opschept dat kindlief al loopt, moeten ze gewoon zeggen "wat leuk voor je" en over een ander onderwerp beginnen, en niet vragen wat ze bedoelt met lopen of over hun eigen kind beginnen.

Zie je die karaktertrekken van haar (competitie, zich persoonlijk aangevallen voelen) ook terug in andere relaties. Hoe praat ze over vrienden of collega's? Hoe gingen jullie twee met conflicten om voordat ze zwanger werd? Als dit meer is dan alleen iets met jouw familie, dan moet je je toch gaan bezinnen hoe dat verder moet. Hoe zal dat straks gaan als kindlief door een papa-fase gaat?

juf Ank

juf Ank

13-06-2019 om 22:27

eens

met vorige berichten. Ik vind het vergezocht en vrij onhebbelijk dat jaloerse gedoe en wraakzuchtige acties die de zaak verergeren.
Wat ik me wel levendig kon voorstellen dat je vriendin moest huilen toen je zus een naam koos die zij al lang in haar hoofd had. Maar jee, ze doet dat niet expres!

Hopelijk gaat het allemaal wat beter als de hormonen rustig zijn, maar ik zou haar vooral maar eens vertellen dat ze niet zo haatdragend moet doen.

Niki73

Niki73

15-06-2019 om 09:13

Meegemaakt

Wij wisten dat we een zoon zouden krijgen en hadden een passende (familie, afkomst), mooie naam voor hem gekozen. Twee maanden eerder was de buurvrouw uitgerekend en de buren noemden hun zoon precies zo! Ze wisten niet welke naam wij in ons hoofd hadden, het was geen opzet. Maar wij moesten (wilden) in allerijl op zoek naar een andere naam, want twee jongetjes van dezelfde leeftijd met dezelfde naam, dat leek ons echt niet handig. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om daarom te gaan huilen of de buren minder aardig te vinden, integendeel, ze hadden goede smaak. Pech voor ons. Niet meer en niet minder. De jongens zijn inmiddels bijna volwassen en ik ben nog steeds heel blij met de tweedekeusnaam.

Ik vind je vriendin meer dan overgevoelig reageren. Hopelijk zijn het de zwangerschapshormonen, want als ze altijd zo doet, lijkt het me geen gemakkelijke persoon om een relatie mee te hebben.

zebra

zebra

15-06-2019 om 11:25

hopelijk zijn het de hormonen

want ook ik vind dit best zorgelijk gedrag. Het wordt je moeder kwalijk genomen dat er een onthaalmoeder gezocht moet worden terwijl ze dat werk fysiek niet meer aan kan. Voor zoiets moet je vriendin toch begrip hebben. Dat van de naam is wel een tegenvaller maar daar valt niks aan te veranderen.

Wilgenkatje

Wilgenkatje

15-06-2019 om 16:09

die zus en jouw vriendin

Ik heb het gevoel dat het daar wringt. Dat je vriendin alles wat zij doet of laat erg laat afhangen van wat jouw zus al dan niet doet of laat. Ze hebben allebei een eigen plaats in de familie. Je zus is jouw zus, dochter van je ouders. Jouw vriendin is jouw vriendin, moeder van je kind, schoondochter van je ouders. Je zus is een leven lang al aanwezig, je vriendin niet. De geschiedenis is gewoon anders en als jouw vriendin blijft vergelijken, wordt ze heel ongelukkig.
Heeft ze zelf broers/zussen? Hebben die kinderen?

Ik heb twee dochters en twee schoondochters. Een schoondochter heeft kinderen, een van de dochters ook. Toen mijn dochter zwanger was, voelde dat net een beetje anders dan bij schoondochter (en nee, natuurlijk verwoord ik dat niet, maar ze weet dat heus. Haar moeder en haar schoonmoeder - die contasten zijn verschillend.
Ik behandel alle (schoon)kinderen/kleinkinderen qua cadeautjes en dergelijke gelijk, en mijn gevoel verschilt.

Mijn dochter ken ik vanaf de tijd dat ze in mijn buik zat, mijn schoondochter - je snapt wat ik wil zeggen? Van gevoelens vergelijken wordt niemand gelukkiger. Hoe zou je die willen meten? Laat je vriendin dat inzien. Zij is de dochter van háár moeder. Het is alleen maar wijs om die moeders en de contacten die ze met kleinkinderen hebben in eigen waarde te laten. Mensen zijn geen plastic playmobilpoppetjes. Ze hebben een eigen geschiedenis.

Wat namen betreft is er veel veranderd. Vroeger was het heel gewoon dat meer kinderen in één familie dezelfde naam kregen - allemaal vernoemd naar opa/oma. Jan van Piet, Jan van Marijke,. Jan van Govert. Dat is nu ondenkbaar. Ouders kiezen een naam die ze mooi/toepasselijk/bijzonder vinden, en het is dan een rare ontdekking dat een ander dezelfde keuze maakt. Terwijl het niet opmerkelijk zou moeten zijn: kijk maar eens naar de namenlijsten met trendy voornamen.
Ik zou gewoon de naam kiezen die ik van plan was. Sterker, een van onze zonen heeft dezelfde naam als een (net wat eerder geboren) zoon van goede vrienden van ons. Allebei die jongens zijn (ouderwets) vernoemd. Ze hebben het nooit raar gevonden dat ze dezelfde naam hadden. Welnee, totaal niet. Op school zitten ook meestal meer kinderen met dezelfde naam.

Sterkte ermee TS. En laat haar deze draad maar eens lezen.

Wilgenkatje

Wilgenkatje

15-06-2019 om 16:14

vaste oppas

Oh ja, wat betreft grootouders als vaste oppas. Daar is van alles over te zeggen wat betreft voor- en nadelen. Maar het is onrealistisch als jonge ouders verwachten dat grootouders hun agenda zo leeg mogelijk houden en veel opzij zetten voor de kleinkinderen. Grootouders hebben een eigen leven

Van een van de gezinnen in onze familie werd ik vanwege omstandigheden vaste oppas voor een dag per week. Tot ik vrij onverwacht ziek bleek. Er moest snel een andere oplossing worden gevonden, en ik denk niet dat ik opnieuw vaste oppas zal zijn. Alles bouwen op een grootouder betekent een risico.

Bedotje

Bedotje

16-06-2019 om 15:18

Het klinkt

echt niet fijn, het gedrag van je vriendin. Het klinkt als prinsessengedrag.

En de kwestie rondom het niet oppassen door jouw ouders vind ik érg verdrietig. Grootouders zijn natuurlijk nooit verantwoordelijk voor de zorg van een kleinkind, dat je kun je écht niet afdwingen! Jullie willen een kindje, jullie zorgen er voor.
Heel fijn als opa en oma op willen passen, maar geheel uit vrij wil.
En opa en oma kwalijk nemen dat ze niet op een vaste dag oppassen, vind ik heel erg! Voor de opa en oma, maar ook voor jou.

Het klinkt als je je handen er aan vol hebt, aan het gecompliceerde gedrag van je vriendin. Ik vind dat je al ver mee gaat in haar (onredelijke) verlangens.

Je schrijft:
Ik heb al gesmeekt van gewoon de vrede te bewaren en gewoon met een schone lei te beginnen, ook al vind ik niet dat mijn ouders zo een grote fout gemaakt hebben? Maar ze blijft koppig en wil er niet van weten. het kan zo echt niet verder en ik kan zo echt niet verder. Ik krijg haar van niets overtuigd. Wat kan ik doen?

Nou, je ouders hebben volgens mij helemaal geen fout gemaakt. Maar voor jou is het natuurlijk toch ingewikkeld. Je wilt het met je vriendin goed hebben, maar ook met je ouders. Jouw vriendin plaatst je in een heel moeilijke positie!
Ik ging, denk ik, gewoon alleen met mijn kindje naar mijn ouders, zodat zij het konden knuffelen.
En ik zou, denk ik, niet of minder toegeven aan mijn vriendin. Als jij (steeds) mee gaat in haar onredelijke verlangens... waar houdt dat dan op? Ik denk dat ik haar niet zou proberen te overtuigen, maar gewoon mijn eigen plan zou trekken. Maar goed, dat is vast makkelijker gezegd dan gedaan.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.