Relaties Relaties

Relaties

SUNNY

SUNNY

15-06-2019 om 11:16

Heb niets meer te geven

Hoi allemaal.

Ik ben 16 jaar getrouwd. Het is geen slechte man maar o zo egoïstisch. Beiden hebben we een heel moeilijke jeugd gehad. Hij is opgegroeid in internaten, en zijn moeder heeft een heel groot hart voor anderen maar als het haar kinderen betreft is ze koel, afstandelijk en vaak hard. Ikzelf ben altijd het zwarte schaap geweest, ouders gingen over me klagen bij familie en tja, ze lieten me duidelijk merken dat ik niet De favoriet was. Ik was de schuldige, ik was degene die de familie ruineerde en ze schaamden zich voor mij.er werd me vaak verweten dat ik een rotkarakter had en niemand van me zou houden. Er was geen liefde. Ik viel op de verkeerde jongens, was eigenlijk wanhopig op zoek naar liefde, het geliefd willen zijn, denk ik. Wat ik bij hun natuurlijk niet vond. Ik ging op mijn 19de alleen wonen. Nu weet ik dat het niet alleen aan mij lag en dat de relatie met mijn ouders niet gezond is. Nu zit ik dus op een punt dat ik moe Ben, uitgeput. De kinderen lijken alleen mij te hebben, het lijkt wel alsof de rest van de familie zich niet in hun interesseert.

School komt helemaal op mij terecht. De papa heeft geen interesse. Vraag ik hem om met de kinderen te werken, doet hij het gewoon niet, zodat ik het toch moet doen. Als er iets belangrijks is en ik vraag hem iets te doen, bijv info inwinnen ofzo, dan doet hij het niet. Ik weet al van voorhand dat ik het zal moeten doen.

Gebeurt er iets met mij, kan ik niet op hem rekenen. Laatst zat mijn auto vast door werken die niet aangeduid waren. Ik belde hem. Hij had het druk en heeft me niet meer teruggebeld om te kijken hoe het met me was, of hij iets kon doen, niets. Ik had mijn kids bij me.

S nachts sta ik op maar overdag moet ik ook paraat staan want hij kan zijn plan niet trekken. Het is altijd druk op het werk, ik sta er dus altijd alleen voor en dat begreep ik, maar heb nu gemerkt dat als hij iets te doen heeft wat voor hem belangrijk is, dat het dan wel kan. Hij kan dan wel vroeger stoppen

Dokters, tandarts, sporten, alles komt op mij. Bijv de jongens voetballen op hoog niveau. Ik wou het nog niet omdat ik wist dat het moeilijk zou gaan zijn qua organisatie. Hij beloofde er te zijn en ré helpen. Dat ging goed tot hij besloot dat hij iets wou doen voor hemzelf. Ook daarover hadden we gepraat, ik zag het niet zitten, want het jaar ervoor stond ik er alleen voor. Veel leugens en beloftes, lieten me toezeggen met het gevolg dat ik weer alles alleen kon doen.

Vaak heb ik gehuild dat ik het niet meer kon, was doodop maar het maakt hem niets uit. Een scheiding heb ik al vaak opgebracht maar hij wilt niet.

Op het moment heb ik het gevoel dat ik 4 kinderen heb ipv 3. Hij is hetzelfde tegen de kids. Ongeïnteresseerd maar ook koel en hard. Hij houdt van ze maar houdt iedereen op een afstand. Ik heb het gevoel dat ik de kids tevreden moet houden, hem, mijn ouders met hun problemen. Maar niemand die zich ook maar iets van mij aantrekt. Ik ben net van spoed terug, heb maagzweren, voorhoofdholteontst. En darmontsteking. Mijn tanden, heel veel werk aan. Dokters zijn boos omdat ik me zo verwaarloosd heb, maar ik heb geen keuze. Heb niemand die even de kids wilt overnemen. Mijn vader interesseert het niets en doen mijn moeder denkt dat ik het verzin. Mijn man, tja, geen emotie. Dus ik doe mij sterk voor, heb paniekaanvallen, zelfs in de auto (denk het toch), er is tegenwoordig lichamelijk altijd wel iets aan de hand.

Bijv n'a de keizersnede van mijn dochter, kon hij niet vaak komen naar het ziekenhuis met de kinderen. Begreep ik, maar niet eens een telefoontje niets

Laatst zat ik vast met de auto door werken in het zand, ik belde hem, hij had het druk. Ben eruit geraakt met behulp van anderen. Geen enkele x heeft hij gebeld om te vragen hoe het was, of ik hulp nodig had

Het huis kopen, gezocht en gezocht, had iets gevonden wat aan zijn eisen voldeed. Hij vond het goed, huis gekocht. 1 jaar lang was hij boos op mij. Hij wou er niet wonen, ik had hem ge pushed etc etc😢.

School hetzelfde, hij wou een school met Bep. Eisen. Ik had er 1 gevonden. Hij was akkoord en eenmaal ze er waren, was hij boos en wou deze school niet meer. Ik heb voet bij stuk gehouden, want dit gedrag is me ondertussen bekend. Maar het vraagt veel energie.

Op school was er een agressieve juf, je wilt niet weten wat we allemaal hebben moeten ondernemen om haar uit de school te houden. Uiteindelijk klacht ingediend bij politie. (het beste wat we gedaan hebben). Het was een heel emotionele tijd, kids waren moeilijk, de verhalen die we tehoren kregen waren verschrikkelijk. Mijn man wou dat ik ermee stopte. Maw de juf mocht dus haar gang gaan. Ipv mij te steunen, ging hij tegen mij opboksen.

Ik kwam te voet van de tram naar huis, het was donker en ik werd lastiggevallen juist een paar straatjes van thuis af. Ik belde en vroeg of hij mij kwam helpen, want ik was best bang. Het waren 2 dronken kerels. Hij zei dat hij kwam. Niets. 10 min. Later kwam ik overstuur thuis en zat hij lekker in de zetel.

Ik merk dat mijn man, heel veel trekt op mijn vader. Het is geen slechte man, maar dat egoïsme, ik kan er niet meer tegen. Het lijkt wel alsof ik er alleen maar ben om iedereen te dienen. Ik hou me sterk maar als ik alleen ben, huil ik.

De stap voor scheiding ligt dichtbij, maar toch he, die stap nemen, ik heb gezien bij mijn ouders hoe lelijk het was, nog is. Ik denk dat hij uit egoïsme hetzelfde gaat doen.

Ik heb ook vaak een afspraak met een therapeut voorgesteld en dan geeft hij toe en gaat niet.

Herkent iemand dit? Hoe hebben jullie dit aangepakt?

Tijd voor een weekje vakantie?

Kun je niet even zoeken naar een goedkoop vakantiehuisje waar je je een week in terug trekt? Niet vragen vooraf, maar gewoon aankondigen. Ik denk dat je even tijd nodig hebt om alles op een rijtje te zetten. Hoe oud zijn je kinderen?

Tsjor

Jo Hanna

Jo Hanna

15-06-2019 om 14:59

Zorgen voor jezelf

Wat verdrietig voor je dat je zo weinig steun ervaart in het leven. Tsjor geeft een goed advies: even eruit om voor jezelf wat rust en vrije ruimte te creëren. Je gevoel van verplichting en verantwoordelijkheid is heel groot en zolang je in je dagelijkse leven blijft zitten, vind je dat ook vanzelfsprekend.

Het is niet vanzelfsprekend. Er is geen norm voor wat er allemaal geregeld moet worden in een gezin en voor man en kinderen. Er is wel een ondergrens natuurlijk maar als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat jij daar ver boven zit. De enige verantwoordelijkheid waarbij je ernstig door de ondergrens heenzakt is die naar jezelf toe.

Heb je goed contact met je huisarts? Dan zou ik daar eens beginnen. Ik denk ook dat je psychologische hulp nodig hebt. Je bent door je ouders getraumatiseerd (zijn er persoonlijkheidsstoornissen in jouw familie?) en je relatie met je man is ook niet gezond voor jou. Lees het boek Niemandskinderen eens. Daar herken je vast veel in.

Wat mij opvalt is dat je wel klaagt, begrip vraagt, veranderingen eist, maar dat je er geen consequenties aan verbindt als de dingen op een manier gaan die jij niet wil. Zo leer je mensen dat ze best over jouw grenzen heen kunnen gaan. Je zult voor jezelf moeten gaan zorgen, eerlijk en liefdevol naar jezelf toe bepalen: wat is echt belangrijk voor jou, wat ben je wel en niet bereid te doen, wat kun je wel of niet. En als taken en verantwoordelijkheden groter zijn dan wat jij kan moet er hulp komen of de taak kan niet worden uitgevoerd. Dan blijven er dingen liggen of anderen pakken de verantwoordelijkheid alsnog op.

Afijn, dit is voor nu een veel te grote opdracht voor jou. Jij hebt nu eerst recht op rust en steun. Ga naar de huisarts en kijk of je een beginnetje kunt maken met zorgen voor jezelf.

Groet,
Jo Hanna

SUNNY

SUNNY

15-06-2019 om 18:34

Daar heb ik ook aan gedacht, van eventjes weg te gaan maar met 3 levendige kids zal het pittig zijn. Denk zelfs dat mijn man het leuk zou vinden.

Dat is het gekke, ik ga naar de dokter (hele toffe) maar als ik erover wil praten, begin ik het n'a een tijdje als onbelangrijk te duiden. Ik voel me dan alsof ik haar tijd ben aan het verspillen en schakel dan over op hoe ik altijd doe. De dingen verzwakken.

Ja mijn vader heeft mentale stoornissen, mijn broer is autist. Bij mijn man denk ik dat zijn jeugd met zijn gedrag te maken heeft, maar ik dring niet tot hem door.

@Emma

@Emma

15-06-2019 om 18:44

Huisarts

Je zou een lijstje met punten kunnen maken dat je meeneemt naar de huisarts. Daar kun je ook opschrijven dat je je probleem daar als onbelangrijk gaat duiden. Je kunt de huisarts ook dit topic laten lezen. Echt, het is belangrijk voor jou dat het overkomt.
Samen met je man in therapie gaan is denk ik een brug te ver en een te mooie voorstelling van zaken. Als hij niet wil kun je alleen gaan. Het gaat nu echt over jou. Je man is van later zorg. Je huisarts kan je helpen.

Lente

Lente

15-06-2019 om 18:57

Dat weekje in een huisje zou ik zonder kinderen doen.

Tijd voor jezelf.
Je man kan voor de kinderen zorgen.
Zeker tijdens schooldagen moet dit te doen zijn. Snel boeken dus, anders is het al weer zomervakantie.

Alleen

Ik zou inderdaad alleen in therapie gaan. Je man mist blijkbaar het inlevingsvermogen hoe het voor jou is al die jaren en kan je grenzen niet respecteren.
Soms vragen mensen, kinderen, partners, ouder, meer van je dan je kunt bieden. Het is belangrijk om tijdig je grenzen aan te geven en daar ook resoluut in te zijn.
Dat is ook echt niet makkelijk, want je bent van elkaar afhankelijk en iemand kan ook reageren door de bijdrage die er wel is ook nog terug te trekken en dan ben je verder van huis, en dat kan ook je angst zijn.
Echter, je kunt heel veel alleen, als het maar helder is en je niet over je grenzen hoeft te gaan.
Hopelijk heb je financieel, door eigen werk of anders, een goede basis waardoor je je makkelijker onafhankelijk kunt opstellen.
Eerst die voetbalclubjes. Heel jammer, maar dat is boven je hoofd gegroeid en je man heeft er onvoldoende aan bijgedragen. Afgelopen. En geen zachte heelmeesters of toezeggingen, het is gewoon klaar. Bedenk wat nog wel kan zodat je kinderen een alternatief hebben dat je wel aankunt. Wees daar ook realistisch in, wedstrijdsport hoort daar niet bij als dat betekent dat je ieder weekend alle kanten op moet rijden.
Helaas, je kunt niet op je man rekenen, doe dat dan ook niet meer. Bel een garage als je vast zit met je auto, neem een abonnement op de ANWB of bel vrienden.
Zorg voor zelfredzaamheid. Reken op jezelf en kijk wat jij aankunt. Verder niet.
Neem een werkster als je kunt en zorg voor een huishouden waar je je zo makkelijk mogelijk in kunt bewegen zonder afhankelijk te zijn van de bijdragen van anderen. Doe veel samen met je kinderen zoals opruimen, eten koken, boodschappen doen, zodat daar de kans ligt dat je kinderen wel bij gaan dragen.
Kun je een kamp betalen voor de jongens? Dan heb je zelf een weekje vrij en dan ga je dan ook aan jezelf besteden.
Ik wens je heel veel sterkte want ik realiseer me dat het vooral ook een mindset is en gepaard gaat met emoties. Maar realiseer je goed dat jij de grens bent, verder gaat het niet, dan kies je voor jezelf en je kinderen.

Sunny

'Daar heb ik ook aan gedacht, van eventjes weg te gaan maar met 3 levendige kids zal het pittig zijn. Denk zelfs dat mijn man het leuk zou vinden.'

Ik sluit me aan bij Lente: JIJ zou er goed aan doen om een weekje bij te tanken. Zonder man, zonder kinderen. Even ervaren hoe het is om geen verplichingen te hebben. Eten als je trek hebt, en niet op een bepaald tijdstip omdat je kind naar sport moet. Eten waar je trek in hebt en niet perse iets verantwoords. Lezen, een film kijken midden op de dag, uitwaaien, lekker doen waar je hoofd naar staat.

Anika

Anika

15-06-2019 om 23:50

Herkenbaar

Ja, heel herkenbaar voor mij. Niet de precieze voorbeelden natuurlijk, maar wel totaal qua egoisme, gebrek aan inlevingsvermogen en ik die alles maar oppakt omdat hij toch niets doet. Dodelijke combinatie.

Zelfs als ik mijn grenzen aangeef, dingen niet doe (laat liggen), dan is het nog heel vervelend. Continue strijd om hem ook maar iets te laten doen. Ik ben er eigenlijk ook wel klaar mee.

En wat de vakantie betreft: dat moet je natuurlijk alleen doen!
Gewoon boeken (zodra je kunt met je werk) en gaan! Niet overleggen maar doen.

Goed voor jou! Rust!

Maar ook goed voor hem om te ervaren hoe dat is als jullie echt gescheiden zijn en hij de kinderen zelf mag verzorgen en entertainen. Ik denk eerlijk gezegd dat het niet (voldoende) gaat helpen om hem zijn gedrag echt (op een prettige) manier te laten aanpassen (dat heb ik ook jaren gehoopt), dus wees vooral niet te optimistisch, dat lijkt me niet realistisch.

Hoe oud zijn de kinderen?

Vraag je vooral af: wil je zo nog jaren doorgaan?

Ben je gelukkig?

Geniet je van veel leuke momenten met je man?

Hou je het nog lang zo vol?

Wat zou er gebeuren als je zou scheiden? Neemt hij dan zijn verantwoordelijkheid of trekt hij zijn handen ervan af?

Hoe afhankelijk ben je financieel van hem?

Heel veel sterkte.

Zonder mobiele telefoon!

Als het je lukt om een week een hutje op de hei te vinden, ga dan zonder mobiele telefoon. Geef het nummer van de verhuurder door voor het geval er een crisis is.

Tsjor

Niki73

Niki73

17-06-2019 om 14:09

Mee eens

Het is de hoogste tijd dat jij eens in je eentje de rust opzoekt. Minstens (!) een week. En bereid niets voor, ga niet vooruit koken of boodschappen doen of extra wassen. Hij mag nu eens aan de bak!
Achteraf kun je hem vragen wat hij zoal gedaan heeft. Maak samen een lijst van de dagelijkse en wekelijkse taken, hoe lang die duren, hoe vervelend jullie die elk vinden (rapportcijfer), en verdeel ze dan eerlijk. Lijst ophangen op een zichtbare plaats en afvinken. Lijst kan pas weg als alles spontaan goed loopt.

Rust

Als ik jou zo hoor heb je niet drie, maar vier kinderen waarvan er één (je man) ook nog eens geen enkele verantwoordelijkheid neemt en volledig voor zichzelf leeft.
Ik sluit me aan bij het advies van de anderen om een week in je eentje te vertrekken, maar ik zou nog wel verder willen gaan. Alles draait om je man in jullie huwelijk. Jouw belang, het belang van de kinderen, niets boeit hem, alles draait om hem. Als we aan hem zouden vragen wat er aan de hand was, wat zou hij dan zeggen? Ziet hij wel dat er een probleem is? Of vindt hij het wel prima zoals het nu loopt? Je bent in een situatie belandt waarin je heel lang jezelf hebt weggecijferd voor je man en gezin, en nu ben je op. Jij bent de enige die dat kan veranderen, door voor jezelf op te komen en je eigen grenzen te gaan bewaken. Maar dat is ontzettend moeilijk als iemand al zo lang gewend is dat hij aan alle kanten over jouw grenzen heen kan walsen. Dat heb je toegestaan, voor de lieve vrede, en als je nu opeens je grenzen gaat aangeven wordt het waarschijnlijk oorlog. Maar je moet het wel doen, want hieraan ga je kapot. Ben je in de gelegenheid om zelf in therapie te gaan zodat je leert om assertiever te worden? Hij hoeft niet mee, maar gewoon zodat jij een beetje uit de knoop komt?
Verder: heb je werk? Zou je in het ergste geval voor jezelf en je kinderen kunnen zorgen? Heb je een netwerk dat je kan ondersteunen? Want dit houd je geen leven lang vol.

Pennestreek

Pennestreek

17-06-2019 om 14:43

Daarvoor is een week nog wel kort

Pas na een maand beginnen er gaten te vallen in de klussen die niet elke week hoeven. En dan nog kun je prima door de ramen kijken, het gras hoeft ook nog niet gemaaid en de zolder is ook nog niet dichtgegroeid met rotzooi. Dus die moet je er dan eigenlijk ook nog bij optellen.

Maar ik ben het eens met de schrijvers hierboven hoor, hoog tijd om eens vooral aan jezelf te denken en over jezelf te denken. Wat wil jij in het leven, waar word jij gelukkig van? In ieder geval niet van je man zoals hij nu is.

Wat ik geleerd heb van een heftige periode in mijn huwelijk is dat je de ander niet kunt veranderen, alleen jezelf. Maar het mooie is, wat je aan jezelf zou moeten veranderen is voor jezelf ook heel belangrijk om aan te pakken, en bovendien verandert de ander vanzelf mee. Bij jou is dat denk ik vooral grenzen stellen. Als je dat leert, en gaat doen, dus als jij je gedrag gaat veranderen, dan zal je man zijn gedrag ook veranderen. Ik hoop voor je dat hij dan zijn verantwoordelijkheden gaat zien en oppakken, maar voor hetzelfde geld doet hij juist het tegenovergestelde en pakt hij zijn biezen.

Hoe dan ook, kom voor jezelf op. Begin inderdaad met een tijdje lekker zelf weg te gaan, en laat hem zelf uitvogelen hoe hij dan zijn gezin moet runnen. Heel leerzaam. Vervolgens zoek je voor jezelf een coach (via de huisarts, wellicht kom je in aanmerking voor vergoeding vanuit de zorgverzekering). Dan kun je weer meer van jezelf leren houden, beter voelen wat jij zelf wil (en wat niet!) en als je dat helder hebt kun je gaan werken aan hoe je dat kunt bereiken.

Wat ik bij jou herken is dat je een bepaalde verwachting hebt van wat je man voor jou zou moeten doen (wat helemaal niet onredelijk is hoor, zo bedoel ik het niet) maar je wordt telkens teleurgesteld. En weet je, je bent zelf onderdeel van dat patroon. Want je lost uiteindelijk alle problemen op, jij doet uiteindelijk alles wat je hem vraagt. Dus waarom zou hij het dan doen? Ik geef toe, ik vind het heel puberaal, en absoluut iets dat je niet zou moeten accepteren. Maar jij houdt dit patroon in stand, net zo goed als hij. In het boek Houd me vast noemt de therapeut dat de Duivelse Dans. Je danst iedere keer hetzelfde dansje. Ook al hoop en verwacht je dat het deze keer anders zal zijn. Maar je zit samen vast in een patroon. Voor je man is er (nu) geen winst te behalen door het veranderen, dus waarom zou hij? JIJ bent dus de degene die het tempo moet wisselen, de passen moet veranderen. Dan moet hij mee. Of hij kiest ervoor helemaal niet meer met je te dansen. Maar in ieder geval is dit niet de weg. Zet het eerste stapje op een ander pad. Groei, ontwikkel jezelf, wordt weer jezelf. Je kunt het!

Yvonne

Yvonne

17-06-2019 om 14:52

als je weggaat

Als je al weggaat, zorg dan dat de wasmanden vol zijn, koelkast leeg, vuilnisbakken niet geleegd, dat soort dingen. Als voorbereiding al een tijdje alles uitstellen. Dán ziet ie het pas denk ik, want anders is een week te kort en kan je, als je thuis komt, nog gaan puinruimen ook.
Aan de andere kant, eigenlijk doe je alles al alleen en zou je dus ook prima zonder hem verder kunnen gaan (scheiden dus)
Toen mijn ex het huis verliet was ik echt wel ongelukkig, maar ergens na een paar dagen merkte ik dat ik vrolijker werd, opgeluchter, niet meer iedere dag teleurgesteld te worden. Ik was alleen, en dat was best zwaar, maar op een of andere manier voelde het een stuk lichter zonder mijn ex in de buurt.
Een jaar later kwam ik een andere leuke man tegen en nu pas merk ik hoeveel meer onaardig mijn ex deed, door te zien wat mijn nieuwe relatie wel doet, opmerkt enz. Dingen die ik al 'gewoon' vond. Ondanks dat de scheiding echt niet een fijne tijd was, ben ik er achteraf heel blij mee, om dit ook nog eens mee te maken (een leuke lieve man waar ik enorm veel plezier mee maken kan en die mee leeft en zorgt met mij)

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.