Relaties Relaties

Relaties

Enna M.

Enna M.

19-06-2019 om 10:52

jaloers op leuke families

Om niet het andere draadje van Kind van mijn ouders te kapen, begin ik een ander draadje. Ik zal het maar zeggen: telkens als ik iets hoor van anderen die leuke dingen doen met broers/zussen, kinderen die logeren bij opa en oma, familiedagen/weekendjes weg.... dan denk ik: had ik dat ook maar. Ik wil ook een leuke familie hebben. Zelf heb ik ouders waarmee momenteel de band niet zo goed is, en beide komen ze uit grote (gecompliceerde) gezinnen. Mijn man komt ook uit een gezin met een tragisch verleden, daar houdt het contact met familie ook op bij verplichte verjaardagsbezoekjes.

Herkenbaar? Heeft iemand de behoefte om deze smart spreekwoordelijk te halveren?


Pirata

Pirata

19-06-2019 om 11:00

Hier skipt de helft van het ouderlijk gezin zelfs alle verjaardagsvisite.
Alleen met 1 zus kan ik leuke dingen doen. Mijn man is wees en enig kind.
Ik wil inderdaad ook wel eens een familieweekend.
Gelukkig is er met sommige neven en nichten een behoorlijk contact.
Ik ben ook wel eens jaloers dus.

Dendy Pearson

Dendy Pearson

19-06-2019 om 11:06

Groen gras

Ik kom uit een vrij normaal gezin en wij kunnen goed met elkaar overweg. Maar wij zien elkaar ook vrijwel alleen bij verjaardagen. Als er iets aan de hand is helpen we mekaar wel vanzelfsprekend.
En wat mij betreft is het zo ook genoeg hoor. Ik heb helemaal geen behoefte aan weekendjes weg etc. Dat doe ik liever met mijn gezin of met vrienden.

Wat ik hoor om mij heen bij die ‘hechte’ families is dat er vaak onderling gedoe is. Aangetrouwde kinderen die niet lekker liggen, gedoe over ‘wie het leukste kind is’, wie helpt het meest, verwachtingen die niet uitkomen.

Ik denk dat het gras bij zulke gezinnen echt groener lijkt dan dat het is.

Lou

Lou

19-06-2019 om 11:32

Ja, hier ook herkenning. Ik heb vooral moeite met "gezellig met de kinderen en alle neefjes en nichtjes". Mijn moeder heeft drie kinderen maar slechts één kleinkind en dat is mijn dochter. Mijn man is een nakomertje en is zelf ook niet jong vader geworden dus ook aan die kant geen leeftijdgenoten voor onze dochter. Ze is nu 18, maar toen ze klein was misten we dat behoorlijk, tot aan jaloezie toe inderdaad.

Dendy heeft natuurlijk ook gelijk, vergeet dat niet. Wie weet wat andere mensen bij jou voor prachtigs zien. Laatst zei iemand tegen mij: "Zoals jij en je dochter met elkaar omgaan, zo wil ik het ook later." Daar werd ik dan weer zo blij van!

Stickertje

Stickertje

19-06-2019 om 11:35

Ken twee kanten

Zelf kom ik uit een hecht gezin waar we allemaal voor elkaar klaarstaan als dat nodig is. Er is altijd die vaste basis waar je op terug kunt vallen. Verjaardagen, feesten, dagjes uit of weekendjes weg, we doen het allemaal. Als je op een verjaardag niet kan even goede vrienden, dan ben je er een keer niet, niemand die daar over zeurt. We bellen elkaar regelmatig.

Ben getrouwd met een man waar de contactmomenten ook ophouden bij verjaardagen, kerst en vader/moederdag. Ik moet mijn man ook aansporen om zo af en toe eens te bellen hoe het gaat met zijn ouders (die toch al aardig op leeftijd zijn).

Wat we aan de ene kant kennen en hebben hadden we ook wel gewild aan de andere kant en daar ook echt aan gewerkt maar het mag niet zo zijn. Na een jaar of 15 hebben we dat maar geaccepteerd en genieten nu dubbel bij de feestjes aan mijn kant.

Ons gras lijkt (voor zover ik als slager mijn eigen vlees mag keuren) niet echt groener dan het is. Geen gedoe en verwachtingen die niet waar gemaakt kunnen worden.

De feiten accepteren heeft wel heel lang geduurd. Steeds hoop gehouden dat schoonouders zouden snappen dat wij met kinderen niet meer zo flexibel waren als zonder kinderen. Dat een op woensdag ochtend gevierde 75e verjaardag dan zonder kleinkinderen plaatsvind, omdat de kinderen geen vrij krijgen van school leverde strijd op. Verwijten dat wij niet willen in plaats van niet kunnen.
Als er nu wel eens iets gevierd word dan zijn we er, voeren ons toneelstukje op en gaan weer. Initiatief tot een dagje uit of weekendje weg nemen we niet en dat is goed zo.

Mari

Mari

19-06-2019 om 12:03

tja

Ik gun ieder het fijnste dus in die zin ben ik niet jaloers. Maar ik had mijzelf toch meer gevoel van een gemeenschap gegund. En familie is dat. Zelfs als het niet leuk is. Ik had alleen mijn ouders, geen broers of zussen of neefjes of nichtjes. Daarbij was mijn moeder narcistisch en mijn vader autistisch. Dus het was niet leuk. Nu mis ik zelfs de niet-leuke verbinding. Geen partner, geen familie, alleen kinderen die uitvliegen. (wat ze natuurlijk van harte gegund is door mij) Maar ja, eenzaamheid troef dus. Had graag een zus of broers gehad ook al zou het niet de hele tijd warm zijn of zelfs moeilijk. Er is nu niemand meer die mij als kind gekend heeft bijvoorbeeld.
Daarom: koester de familie die je wel hebt. Ook al zijn ze nog zo toxisch, helemaal geen familie is a whole other ballgame.

Ik herken het ook wel. Ik heb zelf weinig familie en er is niet veel contact (afgezien van mijn moeder).Maar familiedagen/verjaardagen/feestdagen samen vieren met een grotere familie heb ik niet. Ik had dat graag gewild.
Mijn man komt wel uit een hechte familie die elkaar helpen en vaak samen zijn maar die wonen aan de andere kant van de wereld. Er is daar inderdaad ook wel vaker gedoe maar dat lijkt me logisch. Meer mensen is natuurlijk meer kans op botsingen. Als er geen familie is dan is er ook geen ruzie. Het is verder een hele warme familie maar wij staan er natuurlijk deels buiten omdat we zo ver weg wonen.

Enna M.

Enna M.

19-06-2019 om 12:35

het groene gras

Ja, natuurlijk lijkt het bij anderen vaak mooier dan het in werkelijkheid is. Ik weet dat er best wel mensen zijn die ons benijden met twee mooie leuke kinderen, koophuis en dergelijke. Ons gezin is prima in orde zeg maar

Maar verder, hier een (vermoedelijk) autistische moeder en vader met narcistische trekken. Dus dat is inderdaad niet leuk. Ik snap Mari wel, want ik mis ook iemand om mijn jeugd mee te delen, iemand die mij kende als kind. Die zijn er nu niet echt. Wel ooms en tantes, maar die zagen we vroeger ook niet veel, dus daar is niet echt sprake van elkaar kennen.

Alhoewel ik me inmiddels realiseer dat broers en zussen het misschien niet beter hadden gemaakt. Ze zouden waarschijnlijk ook autistisch of narcistisch of gewoon raar zijn.

Het is geen kwestie van een ander iets niet gunnen (dat is volgens mij afgunst ipv jaloezie), maar meer de pijn van iets dat niet is. Een gevoel van afwijzing door mensen die belangrijk zouden moeten zijn, zeg maar. Ouders die geen interesse tonen, schoonfamilie die niet ingaan op voorstellen om eens iets leuks te gaan doen samen. En tegelijkertijd vrienden waarmee het moeilijk afspreken is omdat ze zo vaak familieverplichtingen hebben....

Kind van mijn ouders

Kind van mijn ouders

19-06-2019 om 12:54

Gedeeld verleden

Ik herken dat ook… uiteraard. Ik denk zeker dat het heel waardevol is om iemand te hebben met wie je een gedeeld verleden hebt.
Ik heb alleen een broer (die uit dat andere draadje en mijn vriend’s familie woont in het buitenland. Als we die zien is dat wel altijd leuk, maar dat kan ook komen ómdat ze ver weg zitten en het dan leuk blijft. Ik kan me voor mezelf voorstellen dat ik goed met ze om kan gaan omdat we geen beladen verleden hebben. Mijn schoonouders steken niet onder stoelen of banken dat ze me een fijne partner voor hun zoon vinden en ik vind het heel fijn om te merken dat ik erg gewaardeerd wordt… maar ook geeft het gevoel dat het dus niet allemaal aan mij ligt (t.o.v. m’n eigen problematische familie).

Maar ik ken ook wel verhalen van gezinnen die met elkaar weggaan of reünies hebben en daar kan ik ook wel met enige jaloezie naar kijken.
Een reünie hebben we wel van de nichten en neven. Maar daarbij voel ik me een vreemde eend in de bijt. Want ik merk dat er onderling allerlei contacten zijn, bijvoorbeeld tussen zussen, maar ook nichten die met elkaar zijn opgegroeid terwijl ik dat niet heb. Dat merk je dan door grapjes in de groepsapp die zij alleen snappen… en waar ik me persoonlijk door geraakt voel, want bij mij wordt het 'buitengesloten worden' getriggerd. Ik ben om die reden uit de groep gegaan en dus is er geen contact meer.

Ik geloof ook dat er onderhuids best het e.e.a. kan spelen. Zo ken ik ook drie broers die een goede band hebben, maar waarvan de vrouwen onderling een soort strijd hebben… ook weer onderhuids natuurlijk. Die gaan dus wel elk jaar met z’n allen op familieweekend.

BO

BO

19-06-2019 om 13:03

tja

Zelf was ik 2 en toen had ik nog maar 1 oma, ik wist niet beter want een leuke oma was dat niet. Mijn (veel oudere) broer en zus hadden dus wel andere opa en oma gekend en die wisten wat ze misten.

Mijn kinderen waren 2 en bijna 5 toen beide oma's overleden, zij hebben dus ook het gemis van logeren bij opa en oma en daar leuke dingen mee doen. Erg jammer. Daarentegen hebben ze wel weer vrij jonge ouders (tov leeftijdsgenoten).

Zelf zie ik mijn broer en zus een paar keer per jaar, niet op verjaardagen. De broer van mijn man zie ik vaker, daar logeren we zeker twee/drie keer per jaar wel. Net ook een midweekje mee op vakantie geweest.

Mijn moeder had vier zussen, er leven er nog drie. Mijn broer en zus gingen vroeger vaak logeren bij ooms en tantes, dat heb ik ook niet echt gehad. Mis ik ook. Laatst was er aan die kant een feest en volgend jaar houden we weer eens een neven en nichtendag. Leuk.

Kant van mijn vader: eigenlijk geen contact mee. Mijn man heeft ook bijna geen enkel contact met ooms en tantes neven en nichten (een paar kerstkaartencontact en een paar op facebook, zo ook bij mij).

Ik mis het meest dat mijn kinderen geen oma's kennen, nu nog 1 opa hebben die ook niet om de deur woont. Dat had ik ze echt anders gegund.

Karig

Man is enig kind en zijn ouders zijn er niet meer, ik heb een broer die ik nauwelijks zie. Qua familie heb ik alleen mijn moeder nog. Op onze verjaardagen hoeven we geen extra stoelen bij de buren te lenen en we hoeven ook niet tweewekelijks te zuchten dat we alweer naar een familieverjaardag hoeven.

skik

Zelfgekozen familie

Ik heb helemaal geen familie meer. Enig kind, ouders overleden, broers/zussen van mijn ouders zijn ofwel dood of wonen in het verre buitenland. Ik ben al lang geleden gescheiden en tijdens mijn huwelijk was er al geen contact met de familie aan de kant van mijn ex-man, dus nu ook niet.

Ik heb WEL een paar heel goede vriendinnen die ik al jarenlang ken, en 1 van die vriendinnen zelfs al sinds de brugklas. Deze vriendinnen zijn mijn zelfgekozen familie; mijn kinderen noemen hen "tante" en de tantes vieren alle hoogtijdagen van mij en mijn kinderen mee.

Ik geloof niet dat ik familie (in de zin van bloedbanden) mis. Dit is mijn familie en daar ben ik enorm blij mee.

Miekemieke

Miekemieke

19-06-2019 om 16:45

Bij ons

kwamen die gezellige familie bijeenkomsten en weekenden pas na het overlijden van mijn moeder. Mijn ouders zijn gescheiden, allebei drukke en best moeilijke mensen, konden ze niets aan doen waren allebei slachtoffer van moeilijke omstandigheden in hun jeugd. Vader raakte al snel uit beeld en wij bleven achter met moeder. Het contact onderling tussen mijn zussen, broer en mij was niet goed maar daar had mijn moeder ook een aandeel in.
We hebben gezamenlijk de begrafenis geregeld en sindsdien is er veel en leuk contact. Ook een neef en nicht zijn in beeld gekomen en die doen ook vaak mee evenals onze volwassen kinderen.
Dus Enna M misschien als de oudere generatie wegvalt dat er met je neven en nichten ook een soort van familie gebeuren kan groeien of als je kinderen groter zijn en een partner hebben en misschien kinderen. Ik had dit in ieder geval nooit verwacht.

Ik was het wel en nu niet meer

ik ben opgegroeid als enig kind van twee dysfunctionele ouders. Na hun scheiding (ik was 10) gingen ze door met dysfunctioneren, alleen los van elkaar. Ik ben heel lang behoorlijk jaloers geweest op nichtjes en neefjes die in een leuke rustige familie opgroeiden.
Inmidels ben ik 53 en ben ik niet meer jaloers. Hoogstens kijk ik af en toe wat weemoedig naar pasta reclame met lange familietafels onder de Italiaanse zon. Maar ik ben ook trots op wat ik heb bereikt en heb (toch nog) de laatste paar jaar een hele fijne band opgebouwd met mijn halfjes (2 broers, nu 41, 35; en vooral met mijn halfzusje van bijna 30). Het is niet makkelijk geweest maar nee, ik kan oprecht zeggen dat ik het niet mis. Bovendien heb ik vaak van binnenuit gezien hoe sommige schijnbare gelukkig niets aan de had families toch met diepe geheimen en problemen worstelden.
Het is goed zo
Sini

Alice

Alice

20-06-2019 om 00:10

Ook jaloers

Ja, lijkt me heerlijk, een grotere familie.
Natuurlijk is er dan vast meer kans op gedoe, maar het verdunt ook.
Nu hebben we 2 heel kleine families en zitten we dus ook echt dicht op elkaar.

Ik heb zelf wel een broer maar die wil helaas geen contact met me. Zijn kinderen zie ik dan ook nauwelijks (weleens bij mijn ouders)
De druk om 'gezellig' te doen en te zijn is groot.
Maar we hebben geen match, nauwelijks raakvlakken. Het is vaak beladen en ongemakkelijk, uitzitten en aanpassen.
Toen mijn kinderen kleiner waren ging daar dan de aandacht naartoe, dat werkte prima. Nu ze puberen is het heel lastig. Opa en oma willen niets ondernemen dus wordt er gepraat aan de tafel. Dat vind ik al vreselijk laat staan mijn kinderen.

Bij partner bijna hetzelfde, hij is enig kind.

Zelf ben ik opgegroeid met neefjes en nichtjes en vond dat geweldig. Ik hoefde ook nooit mooi op te zitten bij volwassen bezoek: ik deed mijn ding met de andere kinderen.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-06-2019 om 01:39

Weleens gemis

Door allerlei omstandigheden heb ik zo'n 22 jaar geen direct of helemaal geen contact met mijn ouders gehad. En hoewel ik eraan gewend was dat ze er niet waren, waren er soms toch momenten dat ik met een beetje weemoed naar anderen kon kijken. Op het schoolplein bijvoorbeeld, als kinderen door hun oma werden opgehaald na school, oma had kennelijk de oppasbeurt. Of bij de buren, moeder van een van de buren liep in de tuin, gezellig pratend met de buurvrouw, dat kende ik niet. Toen de moeder van een vriend was overleden, zaten wij in de kerk voor haar afscheid en ik huilde tranen met tuiten om mensen die hun moeder waren verloren, maar die ik eigenlijk amper kende. Ik heb gek genoeg nu pas, nu ik dit geschreven heb, het gevoel dat het kwartje daarover nu gevallen is. Toen we afscheid moesten nemen van mijn toen nog in leven zijnde schoonmoeder, moest mijn jongste dochter heel erg huilen. Ik vond dat zo ontroerend. Maar het schoot ook door mij heen dat we dit met mijn ouders nooit mee zouden maken. Tot dit jaar januari. Ik heb mijn ouders weer gezien, de strijdbijl werd begraven, in maart overleed mijn vader. Het contact met mijn moeder is in sneltreinvaart beter dan ooit geworden. Het kan dus verkeren. Zo zonde van ál die jaren, waarin al die omstandigheden speelden.

Ik heb een grote familie, van moederskant, maar ik kende die tantes, neven en nichten amper. Tot opeens het initiatief werd genomen om met een paar tantes en nichten af te spreken. Die middag was heel erg gezellig. Daarna zijn we bij twee feestjes geweest, een tante werd 90 en eerder een nicht 60. Het voelde als een warm bad. Alsof we de verloren zonen (zussen en ik) van de familie waren. (de vergelijking is eigenlijk niet zo vreemd, bedenk ik, want de familie van moederskant is nog steeds stevig gereformeerd.

En wat zo 'grappig' is... nu de banden weer aangehaald zijn, we daar heel erg blij mee zijn, komen ook de minder prettige kanten naar boven. Oh... dát wist ik niet van tante! Maar ook... oh meen je dat nou?? over mijn eigen ouders. Ik vrees dat mijn kaak nog vaak naar beneden zal zakken, maar het doet er niet meer toe. Iedereen is oud, ik ben blij dat we elkaar weer zien voor wie weet hoe kort nog maar.

Bleef het hier dus maar bij... Maar nee. Omdat we als zussen meer met elkaar moeten bespreken als het om mijn moeder gaat, we ook bij elkaar in één huis hebben gebivakkeerd toen we naar de crematie moesten, is er iets heel erg gaan wringen tussen de zussen. En daar baal ik nu toch wel heel erg van. De irritaties gieren door de lucht, en ik vrees het ergste. Daar gáán we weer! Maar nu de zussen onderling. Ik kan het met een zus goed vinden, met de ander minder, maar oké... het hoeft niet uitbundig te zijn, als je elkaar maar spreekt en dat gezellig genoeg is. Maar door dit meer 'innige' contact, blijkt gewoon dat we elkaar beter niet teveel moeten zien én spreken om het leuk te kunnen houden. Het is jammer.

Dus.. ja, ik vind het ook jammer dat ik niet zo'n leuke gezellige familie heb, maar Ik hoor eigenlijk zelden familieverhalen waarin alles perfect is, maar waarin het juist vaak ook ingewikkeld is en zelfs 'raar'. Net als bij ons. Dus mis ik écht wel iets?

Kaaskopje

Kaaskopje

20-06-2019 om 01:44

leuke gezellige familie heb

Ik moet misschien 'had' zeggen, want ze zijn wel gezellig, alleen zagen we elkaar nooit.

Stickertje

Stickertje

20-06-2019 om 09:37

Wederzijdse verwachtingen

Lezend in het andere draadje denk ik te weten waarom het bij ons met schoonouders zo mis is gegaan.
De wederzijdse verwachtingen lopen nogal uiteen.
Tegen de tijd dat oma 75 werd en aangaf dit met de hele familie te willen vieren had ik de verwachting dat ze dat dan niet op de woensdag (haar echte verjaardag) zou doen maar in het weekend. Dan konden de kleinkinderen er ook bij zijn. Zij verwachtte dat wij er gewoon op woensdagochtend zouden zijn mét de kinderen.
Hetzelfde met de kerstdiners, schoonmoeder maakte en verwachtte een ouderwets kerstdiner met een cocktail, soep, stuk vlees met saus, stoofpeertjes gebakken aardappelen en pudding toe en waardeerde het niet dat de 2 en 5 jarige kleinkinderen een beetje lusteloos zaten te prikken in hun bord en niets aten van die dure biefstuk.
Bovendien was de etenstijd bij oma voor kleine kinderen gewoon veel te laat, om 21.00 je toetje nog krijgen vonden mijn kinderen echt niet leuk.
Als het mijn beurt was om voor het kerstdiner te zorgen dan hield ik wel rekening met de kinderen, waarbij oma soms niet helemaal het kerstdiner kreeg dat ze verwachtte.

Een en ander heeft als resultaat gehad dat we nu wel even op de koffie gaan met kerst maar de grote diners achterwege laten.

In mijn familie (waar allebei mijn zussen kinderen hebben) hebben we wel eens voor 6 kleinkinderen (waarvan de oudste 8 jaar oud was) om 17.00 uur een kinderkerstdiner gemaakt met echt kindereten en gingen wij als volwassenen om 18.30 aan tafel terwijl de kinderen een Disneyfilm keken. De jongste van 5 maanden zat gewoon in haar eigen ritme en kreeg op haar eigen tijd hapjes en flesjes als dat nodig was.

Bij ons thuis kan er over de wederzijdse verwachtingen gepraat worden en wordt er indien nodig aangepast. Oma's 75e verjaardag vierden we op zaterdagmiddag hoewel ze al op donderdag jarig was. Op donderdagavond uit eten met kinderen tussen de 9 en 18 jaar oud is niet voor alle kinderen mogelijk. Bij schoonouders is praten over de verwachtingen en no-go. We moeten blij zijn dat ze iets organiseren, en niet zo miepen "dat de kinderen" die kinderen moeten zich maar aanpassen.
Dat kan je makkelijks zeggen als die kleinkinderen 's avonds mee naar huis gaan en je als oma dus geen idee hebt hoe die kinderen er de volgende dag aan toe zijn.

Enna M.

Enna M.

20-06-2019 om 09:53

hoopvolle verhalen

Miekemieke en Kaaskopje, goed om jullie verhalen te horen! Ik hoop stiekem ook op zoiets, dat er iets gebeurt waardoor het contact verbetert. Ik ken ook iemand bij wie het contact met moeder er weer was na meer dan 10 jaar nadat vader was overleden.

Enna M.

Enna M.

20-06-2019 om 10:01

Persephone

"Ik heb WEL een paar heel goede vriendinnen die ik al jarenlang ken, en 1 van die vriendinnen zelfs al sinds de brugklas. Deze vriendinnen zijn mijn zelfgekozen familie; mijn kinderen noemen hen "tante" en de tantes vieren alle hoogtijdagen van mij en mijn kinderen mee.

Ik geloof niet dat ik familie (in de zin van bloedbanden) mis. Dit is mijn familie en daar ben ik enorm blij mee."

Dat is ook fijn, het hoeft wat mij betreft ook niet om de bloedbanden te gaan. Ik heb ook wel een aantal goede vriendinnen, maar op een of andere manier vinden mensen in mijn omgeving de eigen familie erg belangrijk (ook al is de band daarmee niet zo goed). Verjaardagen vieren ze alleen met familie en niet met vrienden, dat soort dingen. Op een of andere manier is het niet hetzelfde. Een neefje dat jarig is, in het ziekenhuis ligt of iets dergelijks heeft niet dezelfde status als het kind van vrienden. En familie kent elkaar natuurlijk, wat met vrienden die je kent van verschillende dingen niet zo is.

Enna M.

Enna M.

20-06-2019 om 10:08

Sinilind

ook fijn, dat het over kan gaan. Ik denk (hoop) ook dat die jaloezie een fase is; de kinderen worden groter, mijn ouders worden steeds disfunctioneler (om jouw woord te gebruiken) en de reuring is een beetje weg. En bij mij is pas sinds een paar jaar het besef dat er toch wat dingen raar gingen bij ons thuis en ik heel wat heb gemist.

Enna M.

Enna M.

20-06-2019 om 10:19

verwachtingen

Stickertje, dat is zeker belangrijk. Bij zowat elk familiebezoekje (zowel mijn ouders als schoonfamilie) ben ik toch weer teleurgesteld omdat niemand belangstelling heeft getoond, ook al doe ik zelf mijn best om aandacht te hebben voor anderen en te informeren hoe het is met opleiding, verhuizing en dergelijke. Niemand die eens terugvraagt hoe het gaat met de kinderen, waar we zoal mee bezig zijn, dat soort dingen. Het zal ook wel komen doordat wij verder weg wonen en andere interesses hebben, maar toch.
Mijn man vindt het ook wel jammer, maar zegt dat ik iets verwacht wat er niet is. Alhoewel hij vroeger wel met broer en zus op vakantie is geweest, popconcerten heeft bezocht en dergelijke, dus het is er wel geweest, denk ik dan maar. Hij is vrij berustend daarin, ik nog niet helemaal geloof ik.....

Stickertje

Stickertje

20-06-2019 om 10:29

Gemis aan belangstelling

Dat was/is er bij ons ook. Gek genoeg kan ik dat makkelijker accepteren dan het geen rekening houden met de kinderen.
Ik snap prima dat opa en oma van inmiddels dik 80 het huidige schoolsysteem niet snappen en daarom niet aan de kinderen vragen hoe het op school gaat.
Dat ze compleet zijn vergeten dat hun kinderen zelf ook klein geweest zijn en op tijd naar bed moesten, dat lijken ze compleet vergeten. Dit tot frustratie van mijn man. Vroeger lag hij ook in de zomervakantie als knul van rond de 10 jaar voor achten in zijn bed als hele hordes vriendjes/buurkinderen nog volop buiten speelden en nu moesten wij met nog jongere kinderen meedoen aan een kerstdiner tot dik na 22.00 uur.

Enna M.

Enna M.

20-06-2019 om 10:57

ja, bijzonder

Ik mocht vroeger ook nooit wat, maar mijn ouders zijn niet echt van standpunt veranderd. Die laten wel weten dat ze het onverantwoord vinden dat mijn jongste van 10 om half 8 's avonds nog buiten speelt..... en in het algemeen dat ze onze opvoeding nogal bijzonder vinden. Terwijl wij volgens mij gewoon een beetje meer als andere mensen doen

De schoonfamilie daarentegen hanteert wel 2 maten. Zij staan op zondag rustig om 10 uur 's ochtends bij ons voor de deur voor een verjaardag omdat ze dan op tijd weer naar huis kunnen, want op maandag moet iedereen weer aan het werk. Maar andersom zijn we daar op zondag alleen vanaf 3 uur 's middags welkom (terwijl het 2 uur rijden is, en wij dan heel laat thuis zijn). Beide is voor ons nooit zo handig... maarja.

Zusje

Zusje

20-06-2019 om 11:23

Familieband verbroken

Omdat ik nooit blij ben geweest met mijn ouders (en zij niet met mij) heb ik een paar jaar geleden het contact met hen verbroken. Ik heb een zus en die vinden mijn ouders fantastisch. Mij hebben ze nooit zien staan. Ik heb 43 jaar lang heel hard mijn best gedaan om hun waardering te krijgen en toen besefte ik dat dat nooit ging lukken.

Met Kerst moest ik overigs wel "verplicht" komen opdraven. Maar gezellig was het nooit, tot een vader aan toe die zijn kleinkinderen ging meppen. Toen ben ik weggebleven.

Als kind was ik ronduit lastig en verpestte altijd de leuke uitjes (zoals zij het zien). Zo erg dat ze op een gegeven moment vaak zonder mij weggingen. Ik ben gaan geloven dat ik een onmens ben, maar via therapie heb ik kunnen ontdekken dat ik best de moeite waard ben.

Trots zijn ze alleen op mijn zus. Ze praten veel over haar maar nooit over mij. Kennissen en college's van mijn ouders dachten vaak dat ze maar een kind hadden. Heel genat als je ze dan tegenkomt met mijn zus en moeder erbij (Oh is dat ook een kind van je! Goh ik wist niet dat je er twee had...)

Ik heb heel wat tranen gelaten omdat ik zo buiten werd gesloten.En ik vind het nog lastig. Heb sowieso moeite met vriendschappen, omdat ik mezelf niet leuk vind.

Met schoonfamilie gaat het contact ook niet heel soepel. Ook omdat mijn man zelf ook een beetje een buitenbeentje was, soort zoekt soort blijkbaar .

En het gekke is, is dat heel veel mensen dachten dat ik juist uit een heel leuk en warm gezin kom en niemand snapt ook waarom ik mijn ouders niet meer wil zien.
Dus ja jaloers zijn op anderen is eigenlijk jaloers zijn op hoe je denkt dat het daar gaat.

Overigens ben ik wel altijd een soort bang om dezelfde fouten te maken als mijn ouders, maar wellicht voorkomt het wel bepaalde dingen.
Ik heb twee puberdochters en volgens mij hebben we een leuke gezin.

Paasei

Paasei

20-06-2019 om 12:01

Dat vind ik een mooie

Hierboven; 'jaloers zijn op anderen is jaloers zijn op hoe je denkt dat het daar gaat'. Bona-gezinnen (het ideaal uit de TV reclame) bestaann nu eenmaal niet. In het echt bestaan families uit personen met verschillende persoonlijkheden en heb je eigenlijk mazzel als je het met elkaar kunt vinden.

Ik heb zelf de mazzel dat ik uit een hecht gezin kom en dat mijn brussen en ik de overtuiging hebben dat we deel van elkaars leven willen blijven. Ook nu onze ouders zijn overleden, we ver uit elkaar wonen en onze eigen gezinnen en beslommeringen hebben. Dat is wel eens zuchten, wringen en schipperen, want uiteraard ontstaan er wel eens ergernissen. En kost het contact houden inspanning, tijd en energie. Maar gelukkig zijn we ons allemaal bewust van het belang van familie en hebben we dat er voor over.

Mijn schoonfamilie is wel uit elkaar gevallen. Een paar brussen hebben zich uit de familie terug getrokken. Zij die elkaar nog wel zien doen daar ook moeite voor.

Mijn ex-schoonfamilie is weer een ander verhaal. Mijn ex heeft de banden met zijn familie verbroken, dus zagen de kinderen (na onze scheiding) hun grootouders en omes/tantes van die kant niet meer. Om een lang verhaal kort te maken; dat contact heb ik uiteindelijk weer opgepakt en nu vormen we (mijn huidige partner, de kinderen, mijn huidige en ex schoonfamilie) een harmonieus geheel. Ik grap altijd dat wij geen samengesteld gezin zijn maar een samengestelde familie. Zo kan het dus ook.

Familie versus vrienden

Het bijzondere van familie is dat je daar al je hele leven je leven mee deelt. Of dat nou leuk is of niet, maar met je broer kan je nog praten over wat papa vroeger voor spelletjes met je deed, met je nichtje hoe de logeerkamer bij oma er uit zag. Bovendien blijf je eigenlijk altijd met elkaar verbonden, ook als de relatie verwatert of bewust verbroken wordt zal je ooit nog eens met elkaar te maken krijgen, als er iemand in de familie sterft bijvoorbeeld.

Ik heb het 'familiegevoel' wel met één vriendin die ik al ken vanaf onze kleutertijd. Zij weet wat voor ettertje mijn broertje vroeger was en ik weet hoe we op keken tegen haar grote zus. Met goede vrienden die ik als puber of later heb leren kennen heb ik dat niet.

skik

Mari

Mari

20-06-2019 om 13:41

Jaloers zijn

In aansluiting op wat hierboven staat: dit vertelde ik mijn kinderen vaak: "als je jaloers bent, kijk je vaak maar naar één deel van het leven van de ander. Vaak een gebied waar het bij jou ontbreekt. Maar wat je dan doet, is goede dingen uit het leven van de ander vergelijken met mindere dingen uit jouw leven. Maar je kijkt maar naar een deel van het verhaal. Als het hele verhaal zou kennen zou je er misschien anders onder denken. En als zijn het beste uit jouw leven vergelijken met het slechtste uit hun leven, reken dan maar dat ze ook jaloers zijn. "

Mijntje

Mijntje

21-06-2019 om 09:19

gunnen

Mijn schoonmoeder is ook vaak jaloers als ze buren gezellig samen ziet, dan voelt ze zich extra alleen als weduwe met al haar zorgen.
Ik denk dat het ook een kwestie is van een ander iets gunnen. Ieder huisje heeft z'n kruisje en iedereen krijgt op z'n tijd wel een portie ellende, net zoals jij (hopelijk) ook wel weer/meer gelukkige momenten gaat krijgen in je leven.
Net zoals je als je zwanger bent alleen maar zwangere buiken om je heen ziet kan je als je niet lekker in je vel zit alleen maar gelukkige mensen zien. Maar wie zegt dat die allemaal zo gelukkig zijn? Dat zie je vaak niet aan de buitenkant. En jij bent vast ook niet voortdurend zo ongelukkig geweest als je nu bent. Misschien als je je hier bewust van bent kan je het wat makkelijker hebben om naar al dat geluk van anderen te kijken.
Je kan proberen te kijken naar de dingen die wel goed gaan, dat is volgens mij het enige wat je kan doen. En heel erg relativeren dat niet alles is wat het lijkt, iedereen zo z'n zorgen en problemen heeft.

Kaaskopje

Kaaskopje

21-06-2019 om 10:13

Mijntje

Mijn instelling is heel erg zoals jij noemt. Kijken naar wat je wél hebt. Triest in je huis zitten vanwege wat je niet hebt, schiet niets op. Maar toch... het kan ook te gek worden voor wat je kunt dragen en wat je er zelf tegenover kunt stellen om het weer leuk te hebben.

Zo ben ik echt meerdere jaren in de mooi weer maanden minder gelukkig geweest door de situatie van onze tuin. Waar gáát het over zou je kunnen denken, maar het was wel zo. We gaan zelden op vakantie, dus lekker in de tuin zitten is dan toch het minste in de zomer. Mijn conditie was niet om over naar huis te schrijven, snel pijn in de rug o.a. en ja, ik zeg het toch maar een keer... ook een man die in de tuin werken totaal niet belangrijk vindt. Ik hoor al 30 jaar: jij wilde toch een tuin? Ja, inderdaad. Echt niet alleen om in te ploeteren, dat moet ook een keer klaar zijn, maar ook voor een gevoel van 'vrijheid', wat dat dan ook moge zijn. Ik vind het toch wat waard om direct op de grond te staan als je je voordeur uitkomt en niet eerst af moet dalen uit een flatgebouw. Maar inmiddels is de conditie een stuk beter, het is nooit te laat om daaraan te werken weet ik nu en ik heb het vakantiegeld aan een aantal dingen voor de tuin uitgegeven. Ik ben al een paar maanden in de tuin aan het werk. Ik ben daardoor veel meer buiten. Dat is nu al winst. En als het klaar is kan ik er heerlijk zitten. De inkijk is iets minder (wat in de tuin zitten vrijer maakt), de hond kan de tuin niet meer uit rennen en er staan weer gezellige én eetbare planten in. (dat laatste had ik vorig jaar al voor het eerst gedaan) Ik heb dus actief gewerkt aan een manier om gelukkiger te kunnen worden, maar dat moet je wel kunnen doen. Iemand die oud en lichamelijk zwak is en waarvoor het leven geen vetpot is, zit toch vast in niet kunnen en niet hebben. Het is best een prestatie om daar vrolijk bij te blijven.

Kaaskopje

Kaaskopje

21-06-2019 om 10:16

Oh ja,

ik schrijf alsof het al klaar is... was het maar zo! Nog even doorbikkelen dus.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.