Het feestje van mijn ouders
Ik heb een ingewikkelde relatie met mijn ouders. Dat is ten minste hoe ik het zie, mijn ouders zien dat anders. Kennelijk hebben we ‘vroeger’ heel anders beleefd. Ik herinner me de beklemmende sfeer, de manipulatieve straffen, het buitensluiten en kleineren. Dat overheerst voor mij de goede momenten die er ook wel waren. Ik heb één broer en die is enigszins beperkt. Er is met hem geen normaal gesprek te voeren (hij praat veel, maar zegt niks). Ik ben vroeg het huis uit gegaan en dat was een enorme opluchting. Maar nog steeds ben ik, zodra ik daar één voet over de drempel zet, weer dat meisje en verval ik in dezelfde patronen. Mijn vriend vindt het naar om te zien maar begrijpt gelukkig wel steeds beter hoe het zit.
Nu zijn mijn ouders binnenkort 50 jaar getrouwd. Dat willen ze met het gezin vieren maar omdat ‘zij het toch nooit goed doen’ moeten wij kinderen dat maar organiseren. Het komt er dus op neer dat ik dat moet doen (met mijn vriend). Daar begonnen ze over tijdens een bezoekje en wij wisten echt niet hoe te reageren. De eerstvolgende keer dat we ze zagen was tijdens een verjaardag en begonnen ze er en public over. Ze brachten het als ‘Nou, wij wachten maar af!’ En omdat mijn gezicht boekdelen sprak, maakten ze daar nog een grapje over. Voor de duidelijkheid: we hebben dan al een lunch achter de rug. Mijn ouders komen beiden uit een redelijk groot gezin en hun broers/zussen + aanhang nodigen ze uit voor een lunch, dat organiseren zij. ik denk dat ik al doodmoe ben van die lunch maar mijn ouders willen dan kunnen zeggen dat wij ‘gezellig’ nog iets met z’n achten (kerngezin + aanhang + onze kinderen) gaan doen. Nog steeds wordt er op mijn (schuld)gevoel gespeeld en de schijn moet ten alle tijden worden opgehouden voor de buitenwereld.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken: ach, dat doe je dan toch voor je ouders? Ik ken zelf ook mensen die een vakantie samen cadeau geven of dat hebben gedaan. De ouders van die mensen ken ik ook, maar die zijn zo anders, daar zou ik ook wel mee weg kunnen. Ik kan het met mijn eigen ouders helaas niet. Alles in mij gaat in verzet: ik wil dit niet! En nu ik dit zo schrijf voel ik me slecht: wat moeten mensen daar wel niet van denken zeg, als ik dat weiger. Het zijn m’n ouders. Dat soort reacties krijg ik vast en ik kan het niemand kwalijk nemen, iedereen bekijkt dit vanuit zijn eigen referentiekader en ik moet blij zijn dat ik mijn ouders nog heb! Ik voel me er schuldig over maar dat maakt tegelijk dat ik me juist met de rug tegen de muur voel staan. Wat moet ik hier nu mee?
Kinderen zijn hun ouders niets verplicht
De ouders wilden zelf kinderen, de kinderen hebben er niet om gevraagd. Er zijn heel veel bejaarde mensen zonder kinderen en die redden zich ook.
Van mijn eigen kinderen verwacht ik niets, ik geniet van ze als ik ze zie maar ik ga er helemaal van uit dat ik mijzelf later moet redden en als dat niet gaat dat ik dan zelf betaalde hulp inschakel. Ik zou nooit willen dat mijn kinderen in een vervelende positie zouden komen doordat ik iets van ze zou verwachten wat ze zelf niet kunnen/willen geven.
Kortom ik wil niet dat mijn kinderen datgene gaan mee maken dat wat ik zelf heb meegemaakt met mijn ouders.
Emotie
Ik heb genoeg redenen om toendertijd mijn vader in het verpleegtehuis te negeren en niet te bezoeken. Of om de begrafenis zo kaal mogelijk te organiseren. Maar ik deed het ook voor mijzelf zodat ik kon terug kijken op ook wat positieve herinneringen.
Dan speelt geld geen rol; een goed gevoel beleven is waar het om draait. Als de ouders van TS de invulling niet kunnen waarderen, weet ze dat ze haar best hebt gedaan.
Ookal zou je het liefs de taak aan een ander overdragen, je draagt dezelfde naam. Dat is net dat extra dingetje waardoor het niet een zakelijk gebeuren is en je niet te maken hebt met cliënten. Maar om je niet te kwetsbaar op te stellen, gaf ik aan hoe je emoties erbuiten kan laten.
Lange geschiedenis
De voorbeelden die je noemt geven aan dat er een lange geschiedenis is, enerzijds van over en wer misverstanden: ' Mijn vader had achteraf gezien z’n 70e verjaardag ook wel met een groot feest willen vieren, maar ‘dan zou er toch niemand komen’. Na wat doorvragen bleek dat hij specifiek mij daarmee bedoelde, hoewel dat nooit ter sprake is geweest.'
Anderzijds ook van over en weer weinig genegen zijn om elkaar tegemoet te komen: 'Verjaardagen zijn beladen, want die moet je vieren. Mijn zoon wilde het niet vieren, maar dat vonden mijn ouders onzin.' Ik zou het ook niet leuk vinden als mijn kleinkind haar verjaardag niet wil vieren. Ligt aan de leeftijd van het kiind, maar anders had ik ouders toch uitgenodigd, voor de koffie.
En wat betreft de reis naar Turkije of het feest had ik gezegd dat ik wel had willen gaan/komen.
Het zou toch goed zijn als je deze cirkel kon doorbreken. Dat heeft te maken met je eigen instelling: niets zeggen, niet spontaan kunnen reageren, maar later wel boos zijn daarover, dat maakt het lastig. Als de lunchlokatie niet geschikt is bedenk je een andere verrassing die op een andere dag plaats vindt, maar je bespreekt eerst eerlijk wat de problemen zijn met de luinch-lokatie.
Je kunt je ouders niet veranderen. Maar je kunt wel proberen om de boodschappen over en weer op te helderen.
En humor doet ook al veel: jullie zeggen dat je het niet goed doet, maar ik ben net zo'n kluns. Of zoiets.
Mijn schoonvader heeft twee jaar niet met ons gesproken, omdat wij ongetrouwd waren gaan samenwonen. Na een bezoek (we gingen heel af en toe wel, vooral voor schoonmoeder) zei ik op de terugweg: je vader had veel te vertellen. We schoten in de lach en dat heeft ons boven de situatie uit getild. Het is later allemaal bijgedraaid, maar wel altijd moeizaam gebleven.
Tsjor
Ah vandaar Flanagan
Dus omdat jij je grenzen niet bewaakt hebt, mogen anderen dat ook niet.
Ik lees wat anders
Flanagan koos ervoor niet te blijven hangen in rancune en verbittering.
je kinderen
Kind van, je zegt: "Ik merk nu al dat mijn kinderen dingen hebben onthouden die ik zelf was vergeten als ze me niet onlangs hadden verteld dat iets van jaren terug een nare ervaring voor hen was."
Het is maar net hoe je reageert op zo'n opmerking. Als je in de verdediging schiet of ontkent dat iets is gebeurd, houden je kinderen er een nare smaak aan over. Als je zegt dat het je oprecht spijt dat het een nare ervaring voor ze was, kun je daarna alsnog uitleggen hoe je tot die actie/uitspraak bent gekomen. Dan begrijpen ze het misschien beter, maar in ieder geval horen ze dat je het vervelend vindt dat ze zijn gekwetst.
Voorbeeld: mijn hoogbegaafde dochter, type nerdje met 'rare' hobby's, zat op een plattelandsschooltje in een klas vol probleemkinderen. Ze werd er vreselijk gepest. En hoe zeer ik ook vind dat pesten altijd fout is, ik snapte wel dat ze daar totaal niet thuishoorde en dat die kinderen, in een klas met een slappe juf ervoor, haar als pispaal hadden gekozen. Mijn dochter heeft gesprekken opgevangen waaruit zij heeft opgemaakt dat ik het snapte dat ze werd gepest - dat er met andere woorden iets mis was met haar. Gelukkig kwam ze zelf met dat nare gevoel bij mij, waardoor ik haar kon uitleggen hoe de uitspraken waren bedoeld en haar kon vertellen dat het mij speet dat het zo was overgekomen en dat ze daardoor gekwetst was.
Ik hoop dat ik daardoor met mijn dochter een betere band krijg dan met mijn ouders. Ze hebben me nooit mishandeld of misbruikt, maar hun mening was wel altijd de enige juiste.
Waarom one size fits all?
Ik kan/kon ook een zekere mildheid opbrengen voor mijn ouders en schoonouders. Maar dat wil toch niet zeggen dat ik dan vind dat iedereen dat moet doen.
Raar dat dat als moeten gelezen wordt. Dat zegt toch niemand?
TO: het zijn jouw ouders en jij moet met de situatie handelen. Nu en in de toekomst. Wij kunnen alleen aangeven wat wij zouden doen.
Kleinkind jarig.
Als ik oma wordt zou ik het ook best jammer vinden als ik niet welkom ben op de verjaardag van mijn kleinkind. Hij/zij hoeft het niet uitgebreid te vieren, ik verwacht helemaal niets.
Maar even een knuffel, cadeautje geven en een bakje koffie zou mij als oude oma al gelukkig maken.
Het móet niet, maar is wel gezellig.
Wij hebben ook wel eens een belletje gedaan met:"we vieren het niet uitgebreid, maar komen jullie wel een kopje koffie drinken?"
Het gaf opa en oma toch nét dat gevoel dat ze niet op dezelfde lijn stonden als een verre nicht of de buurvrouw. Ik vind het ook lastig, kan misschien wat makkelijker meeveren, wat loslaten en wat positiever denken. Ik denk dat het toch ook een wisselwerking is. Geen kwestie van goed of fout, maar net wat je gedachtes hierover zijn.
Kenfan
🙂🙂🙂
Geen one size
Bij TO krijg ik de indruk dat verstrikt raakt in een verlammend web gedachtenspinsels van weerzin, schuldgevoel en verplichtingen. Dat helpt niet echt om tot een voor haar bevredigend besluit - welk dan ook - te komen.
En misschien toch ook wel dat ze erg gefocust is op het negatieve, en de neiging heeft dat te herkauwen. Dat is gedrag dat in zijn algemeenheid niet echt bijdraagt tot een groter levensgeluk. En wat je als je het onderkent in jezelf, wel enigszins kunt bijsturen.
Boos
“Het is maar net hoe je reageert op zo'n opmerking. Als je in de verdediging schiet of ontkent dat iets is gebeurd, houden je kinderen er een nare smaak aan over.”
In dit specifieke geval heb ik mijn eerste reactie uitgesproken. Dat ik ervan schrok dat ik niet in de gaten had gehad wat een impact de gebeurtenis had die ik min of meer was vergeten. Het kan dus zo gaan dat iets jarenlang blijft sudderen en uiteindelijk de subjectieve waarheid wordt… en dat is ongetwijfeld ook bij mij(n ouders) gebeurd. Ook zo, ik kan me voorstellen dat je daar ook van schrok, dat je dochter als volwassene zou rondlopen met de overtuiging dat jij snapte dat ze vroeger werd gepest… dat moet afschuwelijk zijn.
“Ik zou het ook niet leuk vinden als mijn kleinkind haar verjaardag niet wil vieren. Ligt aan de leeftijd van het kind, maar anders had ik ouders toch uitgenodigd, voor de koffie.”
Ik vind dit ingewikkeld. Omdat mijn zoon al 20 wordt. En omdat ik dan de andere grootouders ook op de koffie moet vragen. En zijn vader en vriendin. En mijn broer en schoonzus. En dan viert hij het dus gewoon wel. Maar ik ben daar inderdaad star in, weinig spontaan en zie vrij snel beren op de weg en baal er dan van dat het altijd ingewikkeld is. Zelf ben ik blij dat ik op een gewone werkdag jarig ben. En in het weekend ga ik meestal maar gewoon weg, dan ben ik overal van af.
“En wat betreft de reis naar Turkije of het feest had ik gezegd dat ik wel had willen gaan/komen.”
Dat een reisje met de familie naar Turkije niet zou kunnen durf ik niet te weerleggen. Dat zou inderdaad geen goed idee zijn. Maar achteraf zeggen dat je een feest had willen geven en beweren dat ik dan niet zou willen komen zonder dat me dat is gevraagd, daar was ik wel pissig over. Ik heb niet eens de kans gekregen te weigeren (of niet), dus dat heb ik ook gezegd.
Ik herken ook wel de gesprekken op de terugweg in de auto… dat is wel fijn, dat je partner hetzelfde ervaart als jij. Dan kunnen we er wel grapjes over maken maar tussen mijn ouders en mij is het niet zo luchtig. Dat kan ik niet zomaar ombuigen vrees ik.
Kenfan, jouw analyse en conclusie zijn wel behoorlijk raak. Stel je zo voor dat ik daar zit en de irritaties en bewijzen stapelen zich op. Ik denk wel dat ik het goed zie (ook al is het negatief), maar het lukt me niet om er dan mild over te zijn. Ik ben vooral boos, boos omdat ik in die situatie zit. Misschien ook een beetje het draadje wat iemand heeft opgestart (jaloers zijn op leuke families).
Mild hoeft nog geen eens ...
Het gaat er om dat je niet machteloos bent, dat je je ouders niet kunt veranderen, maar wel hoe JIJ met hun eisen/verlangens om wilt gaan, want je moet in principe niks. De grens bepaal jij.
Voor mij bijvoorbeeld zou een week Turkije echt een no go zijn, dat gaat in dit leven niet gebeuren. Ik zou me van pure verveling een hele week klem vreten. Maar die verjaardag...van wie moet jij bv de hele bups uitnodigen als je ouders op de verjaardag van je zoon een kop koffie komen drinken en een stukje taart komen eten, de jarige even een beleefde babbel maakt en na een uur weer zijn eigen ding gaat doen. Vinden je ouders dat laatste zo onbeleefd dat ze de hele tijd gaan zitten mokken? Trek je je dat dan heel erg aan, of ben je in staat het met een kwinkslag te sussen. Is je schoonfamilie dan zo in hun wiek geschoten, dat het ontaardt in een onoplosbare familievete?
Impertinente vraag misschien , maar ben je in het algemeen conflictvermijdend. Heb je ooit met iemand gebotst, wat weer goedgekomen is?
