Relaties Relaties

Relaties

Jubileumfeest ouders overslaan?

De laatste jaren heeft de band met mijn familie nogal op de proef gestaan. Ik hou het kort, de 2 belangrijkste dingen en het globale voortraject zijn:
Voortraject: Bij zo ongeveer alle belangrijke jubilea/verjaardagen/uitvaarten zijn mijn gevoelens, emoties, ideeën, wensen aan de kant geschoven ten gunste van mijn andere broer/schoonzus/zus/zusje/zwager, vanaf nu sibs genoemd (naar het Engelse siblings). Dit speelt al vanaf jonge leeftijd vanaf een heftig verlies, dit is een diepgewortelde pijn die opspeelt zodra er 'weer iets' gebeurt, maar blijft evenzogoed telkens weer gebeuren in nieuwe situaties. Het is een ongezond patroon.
Gebeurtenis 1: mijn ouders wilden geen getuige zijn op mijn 2e huwelijk, om de gevoelens van mijn zusje te sparen (zij was verliefd op hem, is nog steeds getrouwd en mijn man en ik waren allebei single - ik heb het erg tegengehouden om haar te sparen, maar hij wilde duidelijk mij en niet haar) Mijn ouders zijn dus niet op onze trouwdag geweest, bijzonder pijnlijk en vernederend. En ik heb hierbij iedereen de hand boven het hoofd gehouden om niemand in diskrediet te brengen.
Gebeurtenis 2: mijn zoon is openlijk door de sibs overgeslagen met een bepaalde verjaardag, hierover heb ik destijds een topic hier geopend 2017 (voor wie wil weten hoe het zat heel kort: hij kreeg op een gezamenlijk feestje geen kadootje terwijl de andere jarigen in de rij die in dezelfde week jarig waren wel iets kregen). Mijn ouders waren het volledig met mij eens, maar hebben het niet voor mijn zoon/ons opgenomen (ik vermoed dat ze meer belang bij de relatie met de sibs hebben, zij wonen om de hoek en wij verder weg)
En nu...vieren mijn ouders dit jaar een huwelijksjubileum die ze met alleen hun kinderen en kleinkinderen willen vieren. De uitnodiging is binnen.
Ik heb er lang over nagedacht, en uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik uit zelfrespect mijn ouders deze keer niet tegemoet wil komen. Ik wil dus niet naar het feest. Door gebeurtenis 1 voel ik me daartoe niet meer verplicht.
Wat vinden jullie?


madee

madee

24-06-2019 om 21:05 Topicstarter

dubbel geplaatst topic

graag deze gebruiken

lastig

Dat van dat cadeautje voor je kind zou ik vervelend vinden, maar zou ik me overheen kunnen zetten. Dat je ouders niet op je huwelijk zijn gekomen om je zusje niet tegen hoofd te stoten, vind ik eerlijk een weinig gezonde houding van je ouders. Niet alleen tegenover jullie maar ook tegenover je zusje. Ik denk dat ik ook zou afhaken

Aagje Helderder

Aagje Helderder

24-06-2019 om 21:41

De vraag is

wat je wilt bereiken door nu af te haken? Die vraag kun je natuurlijk alleen zelf beantwoorden maar je kunt jezelf een aantal dingen afvragen
- wat wil je bereiken? Wil je een signaal afgeven als soort van wake-up call? Of iets anders? Bedenk bij jezelf wat dat is. Je kunt ervan uitgaan dat niet gaan kwaad bloed zet en veel gedoe oplevert. Daar hoeft niets mis mee te zijn, maar je moet je er wel bewust van zijn dat dat kan gebeuren. En je moet afwegen wat een weigering je mag ‘kosten’, want dat zal zeker gebeuren.
- wat maakt dat je zelfrespect samenhangt met niet gaan? Waarom voel je dat in deze situatie zo?

Kijk, het is uiteindelijk een keuze om iets wel of niet te doen. Jij kunt alleen zelf bepalen wat belangrijk is nu.

Wilgenkatje

Wilgenkatje

24-06-2019 om 22:28

‘ het is een ongezond patroon’

schrijf je. Wij weten niet wat er in je vroege jeugd is gebeurd, duidelijk is dat je er nog steeds veel last van hebt. Wat heb je nodig om deze geschiedenis zo te plaatsen dat je verder kunt ?

Wat denk je dat het overslaan van dit huwelijksjubileum oplevert ? Gaat dat helpen ?

Wat is het probleem?

'En nu...vieren mijn ouders dit jaar een huwelijksjubileum die ze met alleen hun kinderen en kleinkinderen willen vieren. De uitnodiging is binnen.' Zonder partners of zo?
Een ongezond patroon doorbreek je niet door je eruit terug te trekken. Blijf maar gewoon meedoen als een onomstotelijke brok steen, waar ze zich steeds weer aan kunnen stoten (ik wilde een Engelse uitdrukking gebruiken, maar je begrijpt wellicht wat ik bedoel).

Tsjor.

Kaaskopje5

Kaaskopje5

24-06-2019 om 23:13

Koekje van eigen deeg?

Wat je nu wilt doen en wat ik heel erg begrijpelijk vind vanuit jouw positie bekeken, is hetzelfde te doen als zij met jou doen en gedaan hebben.

Ik zit momenteel ook in een nieuwe ingewikkelde situatie met een zus, twee zussen eigenlijk. Het ziet ernaar uit dat een zus het contact met mijn andere zus tot het minimum wil gaan beperken. Wat ze met mij wil is nog niet duidelijk. Ik vind dit akelige ontwikkelingen omdat we dit al meegemaakt hebben met onze ouders.

Los daarvan gaat mijn man zijn verjaardag uigebreid vieren. Hij wil zijn broer uitnodigen, waar hij eigenlijk helemaal geen contact meer mee heeft. Niet bewust, maar ze zoeken elkaar bepaald niet op. Twee situaties naast elkaar, waar min of meer hetzelfde speelt: ook al loopt het contact niet soepel, blijft het mijn zus en zijn broer. Door wat ik met mijn ouders heb meegemaakt sta ik nu heel erg op het standje "het is zoals het is, we zijn zoals we zijn en het is belangrijker dat we contact met elkaar houden dan op onze strepen blijven staan. Ik heb daar de puf gewoon ook niet meer voor. Dus al erger ik me aan mijn zus... als we een gezamenlijke activiteit hebben, dan maak ik er het beste van. Ik hoop dat zij dit ook op kan brengen. Dat is het waard, vind ik.
.
Mijn man heeft moeite met de leefstijl van zijn broer en hoe hij met familie omgaat, maar hij vindt het te ver gaan om hem niet uit te nodigen. Als zijn broer niet komt is dat zijn keuze.

Samengevat: ik vind het de moeite waard om de familieband warm te houden, ook al is dat niet altijd gemakkelijk. Wat de andere kant doet heb ik niet in de hand, mijn eigen beslissingen wel. En ik wil niet degene zijn die de stekker eruit trekt. Zo ziet mijn man het ook.

Als jij nu niet gaat, kan het zomaar zijn dat jij de stekker uit het contact met je ouders trekt. Wil je dat echt?

Ik zou juist wel gaan.

Helemaal tip top als gezin in de kleding, haren perfect. En jij zeker de schouders naar achteren, lipjes getuit en borstjes vooruit. Je bent niets verplicht, een uitnodiging mag je afslaan. Maar ik ken mezelf, op de grote dag zelf heb ik een extra rotdag als ik er niet bij ben.
Dat feestje ga ik bijzijn en het wordt een topdag, gewoon, omdat ik dat wil, wie maakt mij wat?

tsjor

"Blijf maar gewoon meedoen als een onomstotelijke brok steen, waar ze zich steeds weer aan kunnen stoten"
Waarom zou je dat doen? dat klinkt l als een soort blijvend wraakgevoel. Ik zou er dus wel gewoon uitstappen. Nee het gaat niet weg, maar om de rest van je leven als "ergernis" op te blijven treden zou niet mijn stijl zijn.

Merel

Merel

25-06-2019 om 10:36

heb je het wel gezegd toen?

Heb je bij je huwelijk wel gezegd dat je het ontzettend lullig van hen vond dat ze niet gekomen zijn? En bij het cadeau van je zoon, dat je er echt van baalt dat ze het niet voor je opgenomen hebben?
Het lijkt er op dat jullie gezin geen problemen uitpraat, wel creëren, maar iets uitpraten kan niet, is te gevoelig.
Het is de dynamiek die jullie ouders gestart zijn, zij draaien aldoor om de hete brij heen, iets met 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden'. Willen bij jouw huwelijk je zus sparen waardoor ze jou kwetsen en bij je zoon weer. Vermoedelijk denken ze dat jij meer aan kunt o.i.d? (of wat jij denkt, omdat je verder weg woont?)
Ik zou het op zijn minst echt nog een keer heel duidelijk uitspreken. Jij bent ook een mens met gevoelens, dus waarom worden de anderen aldoor gespaard en jij niet? Geef aan dat je heel erg twijfelt of je eigenlijk wel naar het trouwfeest wil gaan, de onderlinge band is blijkbaar -shit- eigenlijk.
En dan kan je uiteindelijk besluiten toch te gaan, maar dan met opgeheven hoofd en zoals Wil40 schrijft; maak er met je man en kinderen toch iets leuks van, omdat je het zelf leuk wilt hebben.
Ga je niet, dan zou dit misschien het begin van een nieuwe familievete kunnen zijn, kan ook misschien verhelderend zijn, maar geeft heel veel extra stress, voor nu en misschien wel voor altijd.

madee

madee

25-06-2019 om 10:49 Topicstarter

Heel diverse reacties

lees ik, en ik zal hier en daar wat toelichting geven.

Het maakt niet uit onder welke omstandigheden ik mijn sibs tegenkom, ik kom bijna altijd thuis met een kater. De een is Oostindisch doof en gereformeerd moralist (zijn vrouw nog erger), de ander een pestkop die zelf niet kan incasseren (heb ik nog wel de beste band mee, samen veel meegemaakt dus ik geef dat nog enige kans ooit, mits ze haar eigen aandeel ook inziet), nog een ander is de prinses (uit het nieuwe huwelijk van mijn moeder en stiefvader, die nu het jubileum vieren). En ik ben het buitenbeentje, ik ben niet goed te plaatsen in de rij (hoog sensitief, hoogste opleiding, lastig te begrijpen gezondheid), kom ongelegen (ook mijn conceptie was de enige die ongelegen en ongewenst was, heb ik vaak van mijn moeder gehoord, en bij de uitvaart van mijn vader hebben ze me als enige kind weggehouden - toen ik thuis kwam van een logeerpartijtje ver weg in het land was hij dood en begraven) Het is bij ons thuis net het schoolplein van de basisschool...en moeder treedt niet op (net als vroeger) want is slachtoffer, weduwe en kan niet tegen ruzie, stiefvader heeft een akelig karakter, er is incidenteel materieel geweld geweest. Ik heb weinig tot niets met die man.

Nu mijn kind laatst zo is buitengesloten en mijn ouders het niet voor hem opnamen en geen getuigen wilden zijn op mijn huwelijk, vind ik het genoeg geweest. Het was het zoveelste incident op een rij, maar het kwam mij nu te dichtbij, ze kwamen nu aan mijn kind en mijn liefdesleven. Ik ben de afgelopen tijd op streng familiedieet geweest en dat beviel me goed, ik kreeg weer energie en had geen last van sombere perioden. Voelde me sterk en gezond! Ik kom veel lieve en nieuwe mensen tegen, wordt gewaardeerd op mijn werk en door vrienden, etc. Mijn huwelijk is heel goed, mensen zeggen dat wij altijd zo stralen en zo dol op elkaar zijn, en mijn man is heel stellig: die gaat niet (het feest is ook voor de aanhang, maar niet voor hun eigen sibs of vrienden). Hij heeft vroeger ook met zijn eigen familie gebroken en is daar heel erg van opgeknapt, is sterk en bijzonder liefdevol en zorgzaam.

Mijn angsten zijn 2 mogelijke gevolgen die het wegblijven van het feest zouden kunnen hebben:
1. Ik word nu helemaal verstoten en voor probleemkind uitgemaakt door sibs (kan ik mee leven) met als mogelijk gevolg dat ze me ook zullen buitensluiten als er iets met moeder gebeurt (kan ik niet mee leven) Al zal ik het altijd horen, er is nog genoeg contact met andere soorten familieleden, maar toch. Je hoort soms van die verhalen...en dat ik dus ook als enige niet op haar uitvaart mag zijn.
2. Mijn ouders geven mijn kinderen een andere behandeling dan hun andere kleinkinderen. En die zijn merendeels al groot/uit huis. Misschien willen ze niet meer op hun verjaardag komen, dat soort dingen weet ik niet van te voren. Maar ook daar zou ik uiteindelijk mee kunnen leven.

Er is dus eigenlijk 1 essentiële angst die me tegenhoudt: buitengesloten worden als kind van mijn moeder en niet op de rouwkaart vermeld worden/niet bij de uitvaart betrokken worden of niet welkom zijn. Terwijl het wel mijn moeder is, hoe moeilijk het soms ook gaat. Ik heb me altijd voor haar weggecijferd, maar nu vind ik het wel goed geweest, ik doe er ook toe.

madee

madee

25-06-2019 om 10:52 Topicstarter

Merel

Ik heb het wel gezegd toen, beide situaties. Reactie moeder bij verjaardag kind: mijn tijd van opvoeden is voorbij, je moet ze maar vergeven. Reactie bij huwelijk: ik kan het niet maken richting je zusje (=de prinses).

madee

madee

25-06-2019 om 10:53 Topicstarter

Alkes

Zo fijn dat je mijn punt begrijpt!

Wil je geen contact, of wil je contact zonder sibs?

Wat wil je bereiken met je ouders?

Wil je geen contact meer met hen?
Of wil je contact met hen, maar zonder siblings?

Als je geen contact meer wil, zeg gewoon Nee. En geef verder zo min mogelijk redenen, want dat levert alleen maar discussie op.

Als je wel contact wil, zeg "Nee, maar" en doe een tegenvoorstel. "Nee, we komen niet naar jullie huwelijksjubileum, maar we komen graag als gezin een keertje langs bij jullie tweeën. Schikt het ".
Als ze vragen waarom, zeg maar "Ik denk dat jullie best weten waarom. Mijn beslissing is definitief. Als jullie willen praten over wat er in het verleden gebeurd is, dan kunnen we dat doen NA het huwelijksjubileum."

Want ook hier geldt: als je jezelf gaat verdedigen, beland je in een discussie. En ook nog eens een discussie onder grote "druk" (het huwelijksjubileum).

De enige manier dat jouw ouders kunnen leven met zichzelf, is door zichzelf wijs te maken dat ze geen keus hebben in hoe ze jou en je gezin behandelen. Ze geloven dat echt! Dus als je een "nieuwe" relatie wilt met je ouders, zonder sibs en zonder schone schijn, dan zul je heel erg duidelijk moeten maken DAT ze keuzes hebben, WAT die keuzes zijn, en je zult ook nog eens een "lifetime of expectations" (mbt dat jij wel inschikt en inbindt en de schone schijn ophoudt) ongedaan moeten maken.

madee

madee

25-06-2019 om 11:40 Topicstarter

Dat is het moeilijke Syboor

Ik hoef geen contact meer met de sibs, en voel ook niet de behoefte om dat officieel te maken of uitleg daarover te geven richting hun. Dat is gewoon iets waar ik naar leef, ik zoek ze niet op. Zij mij ook niet, dat scheelt. Maar goed, verjaardagen en jubilea van ouders zijn dus erg moeilijk. Verjaardagen omzeil ik tot nog toe, we gaan als de anderen er niet zijn of op een andere dag (voordeel van verder weg wonen).
Ik zou op zich wel contact willen houden met mijn ouders, ware het niet dat ik me niet veilig of geborgen voel bij hen met mijn gevoelens en mezelf. Het moet dan erg oppervlakkig blijven en vooral geen diepgang hebben. Puur om het raamwerk in stand te houden, de verjaardagen van mijn kinderen en ouders en misschien af en toe even bij elkaar op bezoek en een appje. Zodra mijn moeder er niet meer is, heeft de relatie met sibs geen enkele functie of reden meer.

Jesse_1

Jesse_1

25-06-2019 om 12:03

De relatie met je ouders (moeder)

Als je de relatie met je familie (moeder) wilt behouden zou ik gaan. Misschien verkort of een deel van de uitnodiging. Maar ik zou het niet op de spits drijven, zolang je prijs stelt op contact.

Wegblijven heeft alleen zin (imho) als je een statement wilt maken en de verhoudingen op scherp zetten.
Je schrijft dat je niet wilt gaan als tegenactie voor het wegblijven op het huwelijk. Dat is zinloos als je het contact wel wilt.
Als je moeder (en stiefvader? mij is niet helemaal duidelijk hoe hecht je band met hem is) er niet meer is, zou je alle banden met de rest kunnen doorsnijden en familiebijeenkomsten laten lopen.

Limi

Limi

25-06-2019 om 12:25

maar waarom

Je haalt zo te lezen helemaal niets positiefs uit de relatie met je moeder, dus waarom zou je dat geforceerd in stand willen houden? Haar interesseert het blijkbaar niets hoe jij je voelt.
"Reactie bij huwelijk: ik kan het niet maken richting je zusje (=de prinses)." - Mijn moeder heeft ook wel eens zoiets gezegd, iets als dat ze voor haar kind moest opkomen. Tegen haar andere kind dus, maar dat leek ze niet door te hebben. Bizar dat moeders zo partij kiezen.

Dan ben je misschien maar niet op de uitvaart uiteindelijk, maar is dat erg? Toen mijn moeder dit jaar overleed voelde ik: dit afscheid heb ik al jaren geleden genomen. Op het moment dat ze daadwerkelijk was overleden voelde ik er verder helemaal niets bij. Ik had er ook vrede mee gehad als ik ook van de uitvaart was buitengesloten (ik werd daarvoor al nauwelijks op de hoogte gehouden). Ja, natuurlijk is het allemaal niet netjes en zo als de andere kinderen dat zouden doen, maar nog een buitensluiting zou er gewoon bij kunnen. Ik heb verder geen problemen met mijn broers/zussen, maar andersom vermoed ik dat zij wel sterk zijn beïnvloed door mijn moeder.

rutiel

rutiel

25-06-2019 om 12:41

Wel gaan

Ik zou geloof ik wel gaan. Inderdaad borst vooruit en piekfijn in de kleren.

Uit je verhaal hoor ik dat je zonder meer de familiebanden met je sibs zou kunnen verbreken. Maar de band met je moeder is er nog steeds. En je angst om buitengesloten te worden als er iets gebeurt met je moeder lijkt me (afgaande op jouw verhaal) reëel. Weegt het maken van een statement op tegen het risico het contact met je moeder helemaal te verliezen?

Dat is denk ik de vraag die je je moet stellen.

Mocht je toch besluiten om niet naar het feest te gaan, dan zou ik nadenken over manieren waarop je toch, mocht het aan de orde zijn, te weten kunt komen wanneer er iets met je moeder is. Zijn er andere familieleden die je vertrouwt en die je desnoods kunt vragen jou in te lichten als er iets zou zijn?

bescherming of boodschap?

Tja, als buitenstaander is het makkelijk om te zeggen: dat pik je toch niet.

Wij kunnen niet weten of het mogelijk is een relatie met je moeder voort te zetten als je niet naar het huwelijksjubileum gaat.

Als je de relatie met je moeder op het spel zet, dan moet dat zijn omdat je tot de conclusie bent gekomen dat helemaal geen relatie hebben minder pijnlijk is dan de relatie die je nu met je familie hebt. Het moet niet een poging zijn om je moeder te veranderen. Als je het doet ter bescherming van jezelf en je gezin, dan zul je vrede hebben met de uitkomsten, wat die ook gaan zijn. Als je het doet om een boodschap over te brengen, dan is de kans groot dat je zeer teleurgesteld gaat zijn.

Je hebt geen enkele garantie dat je op de rouwkaart komt. Dat moet je loslaten. Je kunt maandenlang mantelzorg leveren (die prinses en die mannenbroeder gaan dat echt niet doen!) en nog steeds niet op de rouwkaart komen. Of alle aanhang behalve jouw man komt erop. Jij hebt het niet in de hand, en je moeder ook niet.

Psycholoog van de koude grond

Psycholoog van de koude grond

25-06-2019 om 13:46

Angst voor herleving?

Jij schreef:

"Er is dus eigenlijk 1 essentiële angst die me tegenhoudt: buitengesloten worden als kind van mijn moeder en niet op de rouwkaart vermeld worden/niet bij de uitvaart betrokken worden of niet welkom zijn."

Zou het kunnen dat die essentiele angst voortkomt uit de gebeurtenissen rond de dood van je vader? Ik heb als tiener iets enigszins vergelijkbaars meegemaakt met de dood van mijn moeder, en dat kwam weer naar boven toen mijn vader kwam te overlijden.

Als dat je enige motivatie is om het contact met je moeder te verbreken is dat een heel magere. Dan kun je misschien beter met de verwerking van het verleden aan de slag Dat je je beter voelt in een periode zonder contact is veelzeggend. Je hebt siblings, dus ze zal niet verkommeren jij afhaakt.

madee

madee

25-06-2019 om 15:52 Topicstarter

3 jaar geleden heeft mijn moeder

de relatie met mij per brief opgezegd, naar aanleiding van wat later een misverstand bleek. Maar toch, dat ze het zo maar deed....Ik was er zo naar van...dan geeft ze toch ook mijn kinderen, haar kleinkinderen op....het heeft wel iets gebroken in mij.

We hebben de relatie weer opgebouwd, maar die blijft kwetsbaar voor misverstanden en onbegrip. Een therapeut (voor ons samen) wil ze niet, de enige die therapie nodig heeft ben ik, volgens beide ouders en sibs. Zo is dat vroeger altijd gegaan: als ik in de knoei zat, dan werd ik naar een therapeut gebracht, dat was te moeilijk, te confronterend.

En ondertussen heeft ze bij mij sinds mijn 10e of zo altijd uitgehuild over al haar huwelijksproblemen met mijn stiefvader, gemenigheden van broer plus vrouw en blijvend verdriet om haar overleden man (mijn vader, maar dat deed er niet veel toe, ze had altijd haast om te zeggen dat hij als vader niet zo geweldig was als ik dacht, opdat ik hem vooral niet idealiseerde....). En al die tijd mocht ik haar van luisterend oor, goede raad en troost voorzien. Overbelast was ik door al haar emotionele problemen. Een kind was ik nog maar, de puberteit moest nog beginnen. En tot op heden nog steeds. Het heeft me belemmerd in mijn groei. Ik ben handiger geworden om situaties waarin zulke gesprekken kunnen voorkomen te vermijden. Niet meer 1 op 1 gesprekken.

Onderling doet ze 'beste vriendinnen' met me, heeft ze me ook zelfs een keer gezegd dat ze trots op me is, op wat ik allemaal bewerkstellig, en geeft ze ook wel toe dat ze vroeger mijn intelligentie en sensitiviteit beter had moeten begrijpen en dat ze inmiddels ook wel snapt dat ze me niet zo had moeten belasten (hoewel ze wel altijd zelf het slachtoffer is), maar openbaar zal ze dat nooit toegeven en het nooit voor me opnemen, hoe hard ik het ook nodig heb. Dat is blijkbaar 'not done'.

Ik ben juist van uitpraten, naar elkaar luisteren, respecteren, spreken vanuit je eigen gevoel en juist niet van de verwijten in de 'jij-vorm' (van mijn broer mag ik geen zinnen met 'ik' maken....), maar dat komt in mijn familie niet naar mij terug. Te moeilijk, denk ik. Te grote wonden opgelopen in het verleden, scheef gegroeid, blijven staan in die tijd....

Al met al zijn mijn angsten voor de toekomst denk ik wel reëel, maar het zou een verlossing zijn als ik nooit meer met iemand van hun allen hoefde te praten. Ik weet alleen niet of ik dat kan en durf. Nooit is wel heel definitief. Vandaar ook dit topic.

@Psycholoog van..., je hebt een raak punt en legt de vinger op de zere plek, maar ik weet niet hoe ik hiervan verlost raak.

madee

madee

25-06-2019 om 15:55 Topicstarter

@Syboor, Limi, Psycholoog van

Klopt allemaal

Jo Hanna

Jo Hanna

25-06-2019 om 16:20

Zakelijk contact en regie houden

Als ik het zo lees, zijn strikte grenzen belangrijk: jouw grenzen. Dus: je gaat wel of niet, op jouw voorwaarden. Geen verantwoording afleggen, desnoods een smoes verzinnen (Ach, vervelend. Dan hebben we al een weekend London gepland staan met het hele gezin! Of: we kunnen een uurtje. Onze beste vrienden vieren ....) Geen emoties, gewoon afhandelen op een manier waarbij je je niet kwetsbaar maakt en waarbij je geen ruimte biedt voor discussie.

Om het minimale contact wat jij wel wil te behouden, maak je een plan: je belt ma een keer in de twee weken precies een kwartier voor een oppervlakkig praatje. En zo ook een van je invloedrijke sibs. Dan doe je opgewekt en belangstellend en houdt verder de luiken dicht. Je neemt afscheid van het idee dat je emotioneel bevestigd zult worden door je familie. En je onderhoudt de band als een wat precaire buren- of collega-relatie die je nou eenmaal ‘een beetje goed moet zien te houden’.

Nou ja, niet zo gemakkelijk. Ik zou jezelf daar wat liefdevolle steun bij gunnen in de vorm van therapie. Het is gewoon emotioneel misbruik wat je beschrijft en het is logisch dat het pijn doet en boos maakt. Het is niet OK zoals jij bent en wordt behandeld door je familie.

Wat vindt je partner ervan? Heb je daar steun aan?

Groet,
Jo Hanna

madee

madee

25-06-2019 om 16:44 Topicstarter

@ Jo Hanna Wat vindt je partner ervan? Heb je daar steun aan?

Mijn partner zegt: stoppen met de hele familie, je lijdt eronder, ze behandelen je respectloos, ze gaan niet veranderen. Hij steunt me, en mede door hem juist ben ik nu ook zover dat ik dit (bijna) durf. Niet dat hij me beïnvloed tot breken met de familie, hij beweegt met mij mee maar stelt wel zijn eigen grenzen, hij gaat sowieso niet naar het feest. Door de steun van mijn man en onze gezonde en goede relatie ben ik juist tot bloei aan het komen, geneest er veel van binnen. Ik werk zelfs weer in een geweldig leuke baan met fijne collega's en dat doet me zo goed! Mijn man is goed voor mijn zelfvertrouwen, heeft me geleerd van mezelf te houden en houdt van mij. Dat is zo heerlijk (en ook wel eens eng) om te ervaren, het doet me goed. En ik zie nu dus ook beter welke mensen wel en niet liefdevol, respectvol en goed richting mij zijn.

Psycholoog van de koude grond

Psycholoog van de koude grond

25-06-2019 om 17:11

Is er iets op tegen ...

om te wachten tot na dat feest? Wordt er nog enige inbreng van jou verwacht wat betreft de organisatie, speeches (brrr) is het een langdurig festijn of is het een kwestie van een paar uurtjes je gezicht laten zien en kun je daarna opstappen Want je lijkt naar een beslissing toe te groeien, maar wellicht zet je jezelf onder druk door een dead line te stellen die er niet is. Die beslissing kan niemand voor je nemen. Het gaat erom waar jij je goed bij voelt, niet wat je moeder met haar onwil? onvermogen? verdiend heeft.

En wat Jo Hanna zegt, zoek een goede therapeut. Iemand die na de eerste een a twee sessies niet eindeloos in je verleden gaat zitten wroeten, maar je helpt daarmee in het reine te komen, zelfs misschien heel voorzichtig wat je positieve kanten kan laten ontdekken, want uiteindelijk heeft jouw jeugd ook bijgedragen aan de persoon die je nu bent.

Leestip: Een verlies voor altijd, van Maxine Harris. Uiteenlopende verhalen van mensen die in hun jeugd een ouder zijn verloren, hoe hun leven dat tot in hun volwassenheid beinvloed heeft, en hoe bepalend de draagkracht van de overgebleven ouder was.

madee

madee

25-06-2019 om 18:33 Topicstarter

het is

een intiem feestje vanaf plm 15 tot na het diner. Geen enkele ontsnappingsmogelijkheid dus, je zit met elkaar opgescheept. Heeeeeeel erg lang en sowieso niet haalbaar voor ons.

Ik zie nu een paar opties:
A. Wij gaan niet.
B. We zeggen dat we liever een andere keer komen. Dat kan 's morgens of de volgende dag bijv.

En nu eerst nog even wachten met de mededeling, dat kan nog best.

En dan afwachten wat de reactie is. En dan zien wat we daarna nog doen of niet doen.

Ik ga eens op zoek naar dat boek, Psycholoog van...bedankt voor de tip. Heb al EMDR en cognitieve gedragstherapie in diverse periodes gedaan (en geïntegreerd in mijn leven) en daar ben ik al ver mee gekomen. Ook healingen e.d. hebben me geholpen. Alleen zo jammer dat de familie niet meegroeit en het me toch telkens onaangenaam blijft verrassen dat dit zo blijft terugkeren.

"Wij en we".

Dus als je alsnog op een ander moment gaat, gaan je man en kinderen wel mee?
En naar het etentje gaan jullie sowieso niet begrijp ik.

Welke reactie hoop je op als je vertelt dat jullie niet komen?

Aagje Helderder

Aagje Helderder

25-06-2019 om 20:59

Madee

Volgens mij heb jij al lang besloten wat je wilt doen.

madee

madee

25-06-2019 om 21:44 Topicstarter

ik hoop

nog steeds op een statement van mijn ouders richting mijn sibs, dat ze het gesprek toch aangaan en het toch eens voor mij opnemen en de gang van zaken in de familie bespreken. Ik hoop dat er gevraagd wordt waarom we er niet zijn en dat mijn ouders naar waarheid zeggen waarom, dat iedereen tot inkeer komt en dat alles dan goed komt omdat ze mij niet kwijt willen.

Maar ik geloof dat dat een sprookje is waar alleen een kind in gelooft.

Realiteit is dat er bij hun niets zal veranderen, wat ik ook doe. Ze zullen me uitlachen en opnieuw bevestigd zien dat ik een probleem ben. Ik kan alleen voor mezelf mijn eigen leven veranderen door dingen anders te doen. Zorgen dat mijn pijn geneest en dan het heft in eigen handen nemen. Mijn eigen leven leiden. Dat het voor mijn gevoel beter klopt, dat mijn acties bij mijn overtuigingen/gevoelens passen.

Het verlies van mijn familie heeft veel vroeger al plaatsgevonden toen de boel mis liep na het overlijden van mijn vader. Geen contact meer zou alleen maar uiting van een onderliggende realiteit zijn die ik nooit heb willen accepteren.

Triest maar waar.

Buitenbeentje.

Zo noemde je jezelf in een eerdere posting. Dus je familie gaat dingen niet anders zien, ze hebben hun eigen waarheid. Ik denk dat alleen jij kunt kiezen wat zwaarder weegt. Accepteren dat je dat buitenbeentje bent en toch een wat oppervlakkig, sporadisch contact hebben of de familiebanden verbreken.
Hoe definitief dat gaat zijn zal de toekomst dan uitwijzen. Daar heb je dan niet veel invloed meer op, de breuk komt dan gevoelsmatig bij jou vandaan.

Mijn keuze kan een totaal andere zijn, maar daar heb jij niets aan. Ik verwacht minder, daardoor word ik niet snel teleurgesteld.

Psycholoog etc

Psycholoog etc

26-06-2019 om 13:04

Tsja

"Het verlies van mijn familie heeft veel vroeger al plaatsgevonden toen de boel mis liep na het overlijden van mijn vader. Geen contact meer zou alleen maar uiting van een onderliggende realiteit zijn die ik nooit heb willen accepteren."

Dan heb je in feite die beslissing al jaren geleden genomen. Dat klinkt in je berichten door. Je kunt daar nu gehoor aan geven of je kunt dat besluit herzien, en proberen afstand te nemen en tot een voor jou werkbare relatie te komen. Je kunt het verleden niet veranderen, je ouders niet, alleen de manier waarop je ermee gaat heb je een keuze in: echt afstand nemen, acceptatatie of steeds maar weer ouwe koeien uit de sloot dreggen en de vacht oppoetsen. Geen flauw idee hoor, wat ik in jouw situatie zou doen. Maar de boel op scherp zetten in de hoop dat je moeder het boetekleed aan gaat trekken is wel een heel indirecte en contraproductieve manier van communiceren. Vanuit haar gezichtspunt ben je er dan op uit haar feestje te vergallen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.