Problemen stiefvader
Even schetsen...
ik ben getrouwd met de stiefvader van mijn 2 kinderen, samen hebben we nog eentje. Stiefvader is al13 jaar "vader" (zo wou hij het van het begin aan, mee instaan in de opvoeding) van de oudste 2. Hun biologische vader is amper in beeld geweest en te druk in zijn nieuwe relatie.
Jongste was altijd een erg vrolijk kind tot 6 jaar, sindsdien is ze erg onzeker over zichzelf en helemaal niet meer die spontane, sociale meid van 6 jaar geleden. Komt omdat haar vader àltijd en op alles kritiek heeft. Zo ook op 1 van de oudste 2, welke helemaal in de puberteit zit. Zij en de jongste geven aan, van zodra het mogelijk is, ze het huis uit willen.
Mijn man en ik hebben erg vaak ruzie. Vroeger was hij een toffe man, leuk met de kinderen en goedlachs. Ook heeft hij nooit onderscheid gemaakt tussen mijn oudste 2 en onze jongste.
Na fikse promotie qua carrière is hij naast zijn schoenen gaan lopen en vind iedereen vrij dom. Dat verwijt hij mij en de kinderen ook. Hij is erg autoritair en domineert de zin van "vader weet het best en moet gediend worden".
Wanneer hij nog maar een voet in huis zet regent het kritiek nog voor we goedendag kunnen zeggen. Is er een moment om iets te vieren zoals verjaardag van de kinderen of goed rapport bv...slaagt hij erin de sfeer te verzieken. Ook de tafelmomenten zijn vreselijk.
Wanneer ik er met hem over wil praten, is de oorzaak bij iedereen te zoeken behalve bij hem. Ik heb de indruk dat hij jaloers is op de kinderen, ook al loopt iedereen op de toppen van zijn tenen om hem te "pleasen". Zelf ben ik erg rustig van aard, spendeer veel tijd met de kinderen en heb een heel goede band met hen. Maar van zodra hij thuiskomt krijgt iedereen een "knoop in de maag" en wordt er afgevraagd "wat zal het nu weer zijn".
Onze relatie staat enorm onder druk en ik overweeg om bij hem weg te gaan. De kinderen zouden dit ook liefst hebben. Doch, ik lees hier en daar dat de mogelijkheid bestaat dat pubers een wig drijven tussen de ouders.
Mijn oudste (degene die hij dus liefst heeft) zegt dat ik het al meer dan lang genoeg volgehouden heb. De tweede mag niks zeggen of doen of ze krijgt haar bakje vol en de jongste (van ons samen dus) heeft een hekel aan haar vader.
Enerzijds denk ik, het waait wel over (maar dat denk ik al jàren en de storm neemt toe) Probleem is, als ik met hem alleen ben, of we zijn samen een weekendje weg, loopt alles zoals het hoort. Dus lijkt het mij dat hij het zwaar heeft met zijn gezin/kinderen.
Anderzijds wil ik mijn kinderen niet met een trauma opzadelen, want ik merk dat het hun persoonlijkheid aan het vormen is. Ze kunnen niet terugvallen op een stabiel en warm nest...en net dat heb ik mijn kinderen altijd willen geven....
...
Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, samen blijven of niet.
Toen ik je verhaal las, vroeg ik me af of je wel eens therapie hebt overwogen, als partners of als gezin?
En heb je ooit overwogen om elk een brief te schrijven met daarin hoe (fijn) het vroeger was en hoe het nu is, ieder voor zich dus?
Anderen
Anderen hebben niet bepaald dat je met hem zou gaan trouwen, anderen kunnen ook niet bepalen of je wel of niet moet gaan scheiden. Je weet het zelf, in elk geval zoals je het nu opschrijft. De vraag is alleen: wat weerhoudt je?
Tsjor
dus...
Je hebt inmiddels al met de kinderen overlegt of je wel of niet zal gaan scheiden. Handig gedaan, heb je die alvast achter je!
Je bent enorm aan het samen spannen met je kinderen. Dat kan voor niemand goed zijn.
daarnaast klinkt het alsof je nauwelijks met hem communiceert maar vooral met de kinderen...over verkeerde dingen dus.
En...Het valt me op dat je huidige man van jou alle schuld krijgt. Dat zou heel goed kunnen hoor, dat ontken ik niet. Maar je bent ooit met hem getrouwd en dat was vast niet voor niets. Wat is er gebeurd dat hij zo veranderd is in jouw ogen. Vind hij zelf ook dat hij veranderd is?
Maar ik heb ook niets van zelfreflectie gelezen in je verhaal. Dus ik heb zo mijn twijfel bij je verhaal.
Juf Ank
Neen hoor, ik overleg niet met de kinderen, de kinderen komen tot bij mij. Plus ik hoef niks te bespreken met hen, ze zijn erbij, meer nog, het is in grote lijnen tegen hen dat hij zo doet.
We hebben al vaker op dit punt gestaan, en telkens weer geloof ik erin dat het die keer beter zal gaan. De kinderen verklaren me voor gek "wéér een kans" zeggen ze. Doe zo verder en wij gaan de deur uit zodra we kunnen.
Ik sta er dus middenin.
En oja, ik probeer heel vaak de pijnpunten aan te snijden let hem, maar dan "ben ik er weer" ,"gezaag".....
Ik ben idd ooit met hem getrouwd omwille van de ontzettend fijne, lieve, gezellige kerel waar ik uren mee kon praten en lachen... wat is er veranderd? Hij heeft zijn droom waargemaakt onder stimulans van mij...is opgeklommen op de ladder qua werk en toornt er nu bovenuit...narcisme ten top. Ik zou niks liever wensen dan dat hii was wie hij ooit was. Geloof me...ik mis mijn man ontzettend!
Als je blijft wachten op de man die het ooit was
Raak je je kinderen ook kwijt. Lees hier op het forum maar over mensen wiens thuissituatie niet ok was wegens mishandeling/verslaving of gewoon sfeer. Allemaal melden ze dat ze het de ‘daders’ kwalijk nemen, maar ook - vooral - de partner. Die faciliteerde het door te blijven. Waardoor zij ook moesten blijven.
En mocht die man nou ooit weer eens, over vijf jaar of zo na intensieve therapie, veranderen in een droomvent? Dan is het nog steeds De ideale man die jullie jarenlang slecht behandeld heeft. En dan hoef je misschien niet haatdragend te zijn, maar maakt dat nog steeds niet dat je hem dan terug hoeft te nemen of erop moet wachten.
Dus stop met dromen over dat het beter gaat en neem wat je nú waarneemt serieus. Luister noet naar wat ooit zo mooi had kunnen zijn maar kijk naar wat er is en dat met je doet. En handel daarna.
Succes.
Wat tsjor zegt
Je weet het zelf allang. Lees je stukjes nog maar eens terug.
Je man van ooit ben je al kwijt. De vraag is of je je kinderen ook kwijt wilt.
En verder, als je niet uitkijkt raak je jezelf ook nog kwijt, door de negatieve commentaren van je man.
Je schrijft ook dat het op weekeindjes weg allemaal wel heel gezellig is. Het lijkt erop dat je man niet kan delen, dat hij er niet tegen kan dat er andere (groeiende) mensen in jullie gezin een rol spelen.
Luister naar je kinderen, die zien dingen vaak heel helder. Daarbij komt, goedbeschouwd is het kindermishandeling om je kinderen te blijven blootstellen aan een negatieve opvoedomgeving.
Je schrijft dat je wel eens leest dat kinderen een wig drijven tussen hun ouders. Wat ik hier lees is dat jouw partner een wig drijft tussen jou en je kinderen. Is het je dat waard? En wanneer het goed gaat, op de weekeindjes weg, hoe goed gaat het dan echt? Komt het omdat jij dan je gedraagt zoals hij dat wil? Omdat jij niet je kinderen hoeft te beschermen of niet met je kinderen bezig hoeft te zijn? Omdat jij je kunt voegen naar zijn wensen? En als dat zo is, is dat werkelijk een relatie die je graag wilt?
Ook
deze is gemeld aan het forumbeheer
