Relaties Relaties

Relaties

Yara

Yara

17-05-2019 om 10:50

Huidige partner heeft veel moeite met ex partner


Yara

Yara

18-07-2019 om 13:50

Een update

Twee maanden terug schreef ik op dit forum over mijn situatie. Waarin mijn partner waarmee ik 6 jaar samen ben en sinds maanden samenwoon en ik issues hebben binnen onze relatie.
We zijn de proeftijd niet doorgekomen. Afgelopen week heeft hij het volgende besloten: hij wil geen rol spelen in de opvoeding of tijd en aandacht investeren in mijn zoon. Dat deed zijn vader ook niet vroeger en hij heeft geen bloedband met mijn kind. Dat merkt hij en staat hem tegen.
Hij wil ruimte en rust. Ipv op de dagen dat mijn zoon er is ( helft van de week) en in een kermis attractie te leven. De dynamiek van onder 1 dak leven valt hem zwaar. Zo vind hij dat ik niet consequent ben in de opvoeding. Niet streng genoeg maar hij wil zich ook niet actief opstellen om bij te springen. Dus krijg ik als we in bed liggen de klachten.
Hij wil terug naar latten. 70% van de tijd gaat het goed maar de andere 30% mist hij dat hij thuis kan komen en zich kan ontspannen. Er zijn geen ruzies, zoon is er immers ook de helft van de week en zit daarnaast op school, sport en speelt met vriendjes. Het kan en zal nooit perfect zijn. Maar toch pakt hij de momenten eruit en die tellen dubbel en dwars in zijn beleving en beoordeling. Momenten wanneer de iPad even te hard staat, wanneer zoon in discussie met mij gaat, zijn eten niet wil opeten of een keer van tafel ging zonder akkoord. Af en toe druppelt naast het toilet of het gekibbel wat zoon en ik kunnen hebben.

In al die jaren nooit een uitstapje of vakantie, wil niet mee naar afzwemmen en wil niet aanwezig zijn op zijn kinderfeestje.
Hij wil wat comfortabel is voor hem en daar heb ik lang geaccepteerd en hem daar nooit in gepusht.
Hij vind dat hij zich er echt voor heeft ingezet en veel heel geschikt. En veel, te veel, negativiteit van mijn ex heeft gepikt. Genoeg is genoeg, de filter is weg. Ik snap het. Maar ook weer niet want ik heb de werkelijk effort niet gezien. En dat valt mij zwaar.

Ik accepteer dit. Kan weinig anders doen. Maar ik voel mij veel te goed om een parttime relatie aan te gaan. Als hij nu al niet kan samenwonen met een kind dan kan dit over 2 jaar ook niet zo zijn.

Voel me afgewezen, verdrietig/boos omdat ik en zoon te leuk zijn. Zoon en ik horen bij elkaar, essentieel onderdeel van mijn leven. Ookal klikken we verder goed bij elkaar en zit daar met name ook zijn twijfel ( wat krijg je er voor terug, eenzaamheid, verder is het een goede relatie etc)
Ik ga de aankomende weken terug naar mijn andere appartement en probeer zo rustig mogelijk alles op orde te maken en betrek mijn zoon in dit proces.
F*ck ik baal hier heel erg van. Weer een verandering in zijn leven 😔

zebra

zebra

18-07-2019 om 18:04

erg jammer

maar ik denk dat het voor je zoon beter is dat hij niet meer constant met je partner geconfronteerd wordt want dat lijkt me toch schadelijk voor hem.

Voor jou veel sterkte want dit is toch een tegenvaller.

Yara

Yara

18-07-2019 om 18:19

Dank

Ja behoorlijke tegenvaller

Yara

Ik snap dat je je rot voelt en dat het tegenvalt. Maar je hebt helemaal gelijk met ""omdat ik en zoon te leuk zijn. Zoon en ik horen bij elkaar, essentieel onderdeel van mijn leven" Dat is gewoon de basis waaruit je verder gaat.
Overigens vind ik de dingen die je noemt waaraan partner zich ergert vallen in de categorie "dat hoort er nu eenmaal bij als je kinderen hebt". Als mijn partner zich daaraan zou ergeren, dan zou ik latten en elkaar alleen zien als je zoon bij zijn vader is. En dan kun je vervolgens zien of je partner de moeite waard vindt om een latrelatie mee te hebben. Je bent overigens niet de enige. Ik ken meerdere mensen waarbij het samenwonen met kinderen die niet eigen zijn, niet goed liep, maar de relatie als latrelatie wel goed loopt. Dus wie weet.

Yara

Verdrietig voor je dat een toch best lange relatie zo eindigt. Maar ik denk dat jij, en vooral je zoon, ontsnapt zijn aan jarenlang op je tenen lopen om het partner maar naar de zin te maken. Hij klinkt niet als een leuke man. Hij klinkt als een verwende man die alleen aan zijn eigen belang denkt. Dat is prima, het is zijn leven, maar wie alleen aan zijn eigen belang denkt moet dit leven niet met een ander delen.

AlisonH

Ik weet niet of de partner van Yara alleen aan zijn eigen belang denkt. Ik denk dat het een man is die geen gezinssituatie of kinderen is gewend. De een stapt daar makkelijker in dan de ander. De partner van Yara is duidelijk niet flexibel hierin. Dat zou voor mij ook reden zijn om de relatie zoals die is te beëindigen. Maar dat wil niet zeggen dat partner in algemeenheid een grote egoïst is.

Het is toch geen beëindiging?

Ik lees dat partner terug wil naar de relatie zoals die eerder was, een lat-relatie.
Yara zegt daarop: 'Maar ik voel mij veel te goed om een parttime relatie aan te gaan.' Dat begrijp ik niet zo goed. Hoezo ben je daarvoor 'te goed'? Je hebt het jarenlang gedaan. Of was dat alleen met het oog op: ooit gaan we samenwonen?
Natuurlijk kunnen wij gaan analyseren dat hij 'alleen comfortabel wil leven' of 'alleen aan zijn eigen belang denkt'. Nog even en hij is een egoïst en een narcist (aren't the all?). Maar dan ga je voorbij aan wat hij zelf zegt, namelijk dat hij het echt geprobeerd heeft, maar dat jij die 'effort' niet gezien hebt.
Het is geen afwijzing van jou, noch van je kind. Het is zijn eigen constatering dat de rol van tweede vader voor hem te moeilijk is.

Jullie wonen nu in zijn huis, begrijp ik. Gelukkig dat je je eigen appartement nog hebt. Ja, zuur om daar weer naar terug te gaan, het voelt als wegsturen. Als het andersom geweest was had het wellicht minder impact gehad voor je kind en voor jezelf.
Gedane zaken nemen geen keer.

Ik hoop dat jullie een nieuw evenwicht vinden.

Tsjor

Yara

Yara

20-07-2019 om 12:58

Het samenwonen was voor mij wel een stap zetten samen na jaren van latten. Samen onder 1 dak. Hij vond het niet zo nodig. Toen ons huidige huis vrij kwam ( erg comfortabel etc) zijn we daar samen ingetrokken. We willen beiden er ook blijven wonen maar hij staat als hoofdhuurder op het contract.
Bij is nu de persoon die zegt uit rationeel oogpunt dat het samenwonen onder 1 dak niet werkt voor ons allemaal. Ik loop op mijn tenen, hij is de filter kwijt qua mijn zoon ( als die eens van tafel loopt, iPad geluid staat aan, druk is) en zoon mist het contact met hem en vind hem soms chagrijnig.

Ik zie het teveel als afwijzing en zit in mijn emotie. Wij moeten weg. Want hij wil rust maar wil ook niet met een coach oid praten om te kijken naar oplossingen die we kunnen treffen om het nog een keer te proberen.Terwijl ik echt wel de situatie snap en dat het op deze wijze niet optimaal is. Er zijn geen ruzies maar zo nu en dan als zoon er is zijn er vanuit partner spanningen voelbaar. En dat is bij hem een bekend patroon. Ook bevestigd door zijn familie en vrienden. Hij drukt dan gelijk een stempel met een hele chagrijnige houding. Ik op mijn beurt ga op eieren lopen want doe de opvoeding alleen en probeer zoveel mogelijk te sussen maar wordt naar hem toe soms afstandelijk. Wat resulteert dat ik geen initiatief neem tot intimiteit. Iets waar partner dus moeite mee heeft. Hij neemt meestal het initiatief. Voor mij heeft dat te maken dat ik mij niet volledig geaccepteerd voel omdat hij geen aandacht aan mijn zoon schenkt. Het samenwonen was voor hem namelijk het grootste gebaar maar verdere verantwoordelijkheid wil hij niet nemen.

Ik denk vooral dat ik door de afwijzing zo zwart wit redeneer. Het is alles of niets. Het voelt voor mijn zoon zo naar dat als we de relatie weer doen zoals voorheen dat zoon dit interpreteert dat het met hem te maken heeft en geen onderdeel is. De reden is en blijft mijn zoon en de situatie met mijn ex maar ook dat ik niet consequent genoeg ben met opvoeden en hij dat ook niet met mij samen wil doen.

Dus terug naar af. Moet ik hier niet voor mezelf juist een grens trekken? Ik snap dat er verschillende vormen van relaties zijn en een traditionele relatie niet een must is maar dat je moet kijken wat het beste bij de situatie en je wensen/kunnen past.
Ik weet dat ik uiteindelijk wil samenwonen. Hij wil nu rust en vind dat niet de juiste vorm.

Inmiddels zijn de gesprekken zo, zitten nog onder 1 dak alsof er niets aan de hand is, maar er wordt gesproken dat het uit is. Hij is heel rationeel en praktisch en ik hoop telkens dat er hoop is en hij tot inkeer komt..

Eerlijk gezegd

'In al die jaren nooit een uitstapje of vakantie, wil niet mee naar afzwemmen en wil niet aanwezig zijn op zijn kinderfeestje.'

Dit zou voor mij toch wel het einde van de hele relatie zijn. Een partner die op geen enkele manier deel wil uitmaken van iets wat zo essentieel is in mijn leven, is geen partner. Daar zou ik niet verder mee kunnen.

Yara

Yara

20-07-2019 om 17:49

Ruim geprobeerd

Ik heb echt wel begrip dat het lastig kan zijn een partner te hebben met kind. En hem de ruimte gegeven dat we dit rustig opbouwen. Maar het werd wel erg afzijdig zo. Mijn zoontje is er verdrietig onder. Kwam met traantjes thuis en heeft gedeeld bij zijn vader. Wil niet dat partner en ik gaan scheiden en het verhuizen vind hij niet leuk. Anderzijds heeft hij ook daar uitgesproken dat hij mijn partner niet zo heel leuk vind omdat hij niets met hem wil doen en vaak chagrijnig is.

zebra

zebra

20-07-2019 om 18:32

het is erg dubbel

voor je zoon om weer te gaan verhuizen maar als hij nu al aangeeft dat je partner niks met hem wil doen en vaak chagrijnig is, dan is het toch een goede keuze. Nu is je zoon nog jong en vrolijk maar wie weet hoe hij is als hij gaat puberen. Dat kan reuze meevallen maar ook flink tegenvallen, hoe zou je partner dan tegen hem doen?

Yara

Yara

20-07-2019 om 18:46

Toekomst

In de toekomst zal mijn partner daar niet in veranderen. Het is de aard van het beestje. Snel nukkig en heeft zijn ruimte ( zonder binding en verantwoordelijkheid) en veel rust nodig. Dit patroon herhaalt zich vanuit zijn vorige relatie.
En Partner herkent zijn gedrag vanuit zijn vader. Ook altijd afwezig, zat op zolder, kil. Deed weinig met de kinderen. Dat heeft hij hem ook kwalijk genomen jaren later.
Kan mij niet voorstellen dat zodra mijn zoon pubert dat geen leuke situatie zal zijn, mits hij echt veranderd en er 100 procent voor wil gaan. Ik denk dat überhaupt het alleen mogelijk is om te matchen met een stiefkind wanneer je oprecht aandacht stopt in het contact. Vaak ontstaat daaruit een vertrouwen of een band. Maar dat gaat toch niet automatisch. Doe je dat niet, lijkt mij logisch, dan ben je niets aan het opbouwen.

Zijn moeder en zusje vroegen zich ook al eventjes af wanneer hij van plan was een band op te gaan bouwen. Daar heeft hij al jaren voor gehad. Deed hij het toen ook al niet, nu niet en zal dan in de toekomst ook niet zo zijn.

Waterlelie

Waterlelie

20-07-2019 om 18:47

Status relatie

Over de status van de relatie hoef je nu niet te beslissen en zou ik ook niet doen, als ik jou was. Hoewel ik de behoefte eraan goed begrijp.

Als ik het zo lees, lijkt hij zo geïrriteerd dat elk gesprek daar aan toe bijdraagt, voor hem dan. Zo snel mogelijk naar je eigen stek en laat hem een paar weken ervaren hoe het is om alleen te zijn. Misschien komt hij dan wat tot inkeer.

Heel sneu voor je zoon deze situatie. Vertel hem keer op keer dat het echt niet aan hém ligt.

Yara

Yara

20-07-2019 om 19:03

I Will waterlelie

Wat ik nu heb gedaan;

Uitleg dat ik hem betrek in dit proces en we het samen doen. Wat heeft zoon van mij eventueel nodig om terug te verhuizen met mij naar ons vorige huis ( huis is hij geboren en 7 jaar lang gewoond, dus hele bekende&vertrouwde plek) zoon noemde vooral Pokémon kaarten en snoepjes te willen en toen kwam de lach te voorschijn.

Verder ook duidelijk benoemd: Dat het niet aan hem ligt maar aan partner en hij graag alleen woont. Wij elkaar heel lief vinden en geen ruzie hebben maar je soms een beslissing moet nemen wat het beste is voor ons allemaal en dat dit nu verdrietig is.
Ik heb wel bevestigd dat ik zoon zijn bevinding ook zie; hij doet amper iets met ons en is vaak chagrijnig. Ik heb benoemd dat ik dit ook lastig vind en niet leuk maar dat dit niet met zoon te maken heeft.
Ik heb partner gevraagd om aankomende week een ijsje samen met hem te gaan halen zonder mij en eventueel er nog even met hem over te praten en het zelf ook te benoemen. Verder gaan we rustig over en wil ik voor een zachte landing gaan.

Tips zijn welkom!!!

Waterlelie

Waterlelie

20-07-2019 om 21:43

Zsm

Mijn indruk? Wil je je relatie nog een kans geven, zo snel mogelijk weg.
Hoe pijnlijk het ook is, neem de man serieus. Hij geeft aan dat hij rust en ruimte nodig heeft. Hij kan het niet en hij wil het niet kunnen, voorheen niet en nu ook niet.
Door jouw zoon nu soort van verplicht en ijsje te laten eten, welke boodschap geef je hem mee? En niemand erbij.. wie zegt er dan wat van als de juiste woorden worden gezegd maar niet de juiste toon? Kan jouw zoon opkomen voor zichzelf (en wat je nu zegt is onzin, hier je ijsje, ik ga hier weg, kom mam, inpakken en wegwezen)?

Door te blijven hangen, en daarmee zoon in deze situatie te laten, zeg je tegen partner dat hoe hij je ook behandelt, je niet snel op zal geven, een soort vrijbrief eigenlijk, en naar je zoon toe zeg je eigenlijk, ook al ben je ongewenst, we blijven het liefst want dat heb ík graag.

Ik weet niet of je veel moet verhuizen, huur desnoods studentenverhuizers in oid.

Waarom?

'Ik heb partner gevraagd om aankomende week een ijsje samen met hem te gaan halen zonder mij en eventueel er nog even met hem over te praten en het zelf ook te benoemen.'
Waarom? Zoon komt terug, moet dan aan jou vertellen wat hij heeft gezegd, als dat neit goed is weer onrust. Partner geeft duidelijk aan geen vader-capaciteiten te hebben. En toch moeten beiden dan in een door jouw gefabriceerde situatie met elkaar gaan communiceren over een van de moeilijkste onderwerpen die er is: niet kunnen samenwonen.
Kinderen verwerken dingen niet zoals een volwassene. Kinderen accepteren een korte uitleg (van jou) en hebben zo hun eigen observaties; en maken zich ondertussen vooral druk om de pokemonkaarten. Laat je partner hem pokemonkaarten en een snoepje geven als afscheidskado. Geen opgelegde moeilijke gesprekken voor een 7-jarige. En laat hem meehelpen met de verhuizing. Het was een verkeerde beslissing om te gaan samenwonen en achteraf gezien, uit alle verhalen die je nu vertelt, is het niet verbazingwekkend dat het verkeerd uitgepakt heeft. Je kind heeft zijn vader nog. En zijn moeder. Voor hem is er verder niet zoveel aan de hand, behalve dan dat hij weer moet verhuizen.

Tsjor

Yara

Yara

20-07-2019 om 23:09

Ok Thanks voor dit inzicht.
Beter het niet beladen te maken. Door partner zelf het ook nog te laten toelichten. Zoon kreeg een lach van de Pokémon kaarten en snoep en dit ga ik inzetten.
Partner wil niet dat we hals over kop weggaan. Hij slaapt twee nachten nu elders en ik ga met zoon morgen een week met vakantie. Na de vakantie zijn we hier nog 2 dagen en daarna uit logeren bij opa en oma. Week daarop zal hij hier nog 2 dagen zijn en dan gaat hij met vader mee op vakantie 2 weken. Ik ga dan het andere appartement klaarmaken. Vanaf terugkomst en dat is eind augustus zal de nieuwe woonsituatie in gaan. Zoon en partner worden nog minimaal met elkaar geconfronteerd in het huidige huis.

Ik wil hem inderdaad een beetje helpen met inpakken. De verhuizing zelf zal plaatsvinden als zoon op vakantie is met vader.

Hem

'Ik wil hem inderdaad een beetje helpen met inpakken.' Ik weet niet wie je hier met 'hem' bedoelt.
Het is belangrijk dat hij het zich konkreet kan voorstellen. Dus voordat hij met vader op vakantie gaat een verhuisdoos voor hem: wat ga je meenemen? En als hij terugkomt diezelfde doos nog ongeopend in zijn kamer: dit moet je nog uitpakken.

Tsjor

Yara

Yara

21-07-2019 om 09:50

...

Met hem bedoel ik zoon.
Ik ga het met de verhuisdoos aankomende week doen. Leek mij ook goed on dit samen met zoon te gaan doen. We gaan volgende week even kijken in het oude huis. Hij is daar 2 maand terug nog geweest en zo gek zal dat niet zijn om binnen te lopen. Denk ik. Misschien moet ik het ook niet te zwaar allemaal maken. De buurtjes weten het ook en zijn buurtvriendje is dolblij dat hij weer terugkomt. Dat weet zoon ook.
De huizen liggen op max 10 min fietsen van elkaar.

Wat partner betreft laat ik hem voor wat het is. Even stilte via de ap. Ik neem wat afstand, wat hij vervelend vindt en niet leuk want ik kom dan wat zakelijker over of op een ander moment kan ik weer mijn verdriet ook uiten. Ik kan prima mijn gevoelens en emoties onder woorden brengen maar voel mij ook erg afgewezen. Maar snapt dat dit nu even een mechanisme is. Ik start op 1/8 ook met een nieuwe baan dus er gaat even veel veranderen voor mij.

Succes

met alle veranderingen Yara.
Ik hoop dat je het gevoel van afgewezen zijn van je af kunt zetten. Zoals je zelf tegen je zoon hebt gezegd: het gaat niet om jou. Dat kun je in de spiegel ook tegen jezelf zeggen: het gaat niet om jou. Deze meneer heeft een poging gedaan om een rol op zich te nemen, die hij eigenlijk niet wilde en waarin hij naar zijn eigen gevoel ook niet goed in slaagde (wat bevestigt kan worden dor jou en je zoon): de rol van tweede vader. Hij komt daar niet uit. Dat is zijn probleem en daar kun jij helaas weinig aan doen, want je hebt nu eenmaal een kind, dus je zult als je samenwoont altijd een beroep blijven doen op iets wat hij niet kan.
Even pas op de plaats, even de zon laten schijnen en dan maar eens kijken hoe alles gaat.

Tsjor

Yara

Yara

22-07-2019 om 08:16

Tsjor

Dankjewel. Ook voor al je bijdrages al vanaf het openen van dit topic. Elke keer met veel bewondering hoe je dat schreef gelezen.

Veranderingen zijn altijd even eng en ik weet dat de keuze uiteindelijk het beste is voor mijn zoon, voor mij en voor partner. Misschien heel naïef; maar ik dacht altijd dat onze liefde dit aankon. Hij gaf het al de laatste drie maanden al aan en sinds 3 weken dat zijn filter weg is. Zelfs bij een vlek op het aanrecht werd hij al chagrijnig of wanneer het bday feestje van zoon eraan kwam ontliep hij dit.

Ik moet het gevoel van mij afgewezen voelen, Wat immers ook een beetje mij issue is gaan nuanceren. En onthouden dat partner dit niet kan en niet wil om een flexibele rol in te nemen. Ik vroeg niet veel van hem maar wat ik vroeg was al teveel.
De afgelopen dagen is hij alles onder een loep gaan leggen... zijn beiden afstand gaan nemen.

Yara

Yara

28-07-2019 om 15:34

Upje

Schrijf toch nog even een keer van mij af. Wellicht leest er nog iemand mee.
Valt mij zwaar de hele situatie. Ook het terug naar latten is geen optie voor hem. Waar hij eerst zei dat hij ruimte nodig heeft en we een andere manier moeten vinden en op dit moment klem staat tegen een muur omdat hij de dynamiek in huis niet prettig vindt. Is er überhaupt ook geen wil van hem om vanuit latten het verder te onderzoeken. Of door samen te investeren in leuke momenten met zoon om te kijken wat er nog mogelijk is. Het is definitief uit. Ziet mijn zoon als ieder ander 8 jarige jongetje en voelt er niets bijzonders bij. Dit heeft hij voorheen nooit uitgesproken. Hij is tot deze conclusie gekomen tijdens het samenwonen en ziet hem teveel als ‘ belichaming’ van de ellende van mijn ex. Hij zegt het oprecht geprobeerd te hebben om een knop te vinden om dit om te zetten oid. Maar in een band is niet geïnvesteerd. Hij vind bij nader inzien dat ik dit had moeten oppakken. In plaats van vragen om met zn 3 iets te doen had ik mijn eigen koers moeten varen en het verleidelijk voor hem maken in activiteiten die hij dan leuk vindt en daarom makkelijker zou aanhaken. Dus ik krijg er nog een verwijt bij. Maar de relatie om mij verbreken nee dat is een emotioneel onmogelijke keuze voor hem. En dan nog zeggen dat als zoon er niet was geweest het de perfecte match is want wij samen zijn leuk en dat zit goed.
Ik word er eigenlijk steeds bozer om...

Zoon kreeg de laatste maanden afwijzingen en trok hij zelf al twijfel bij de smoesjes waarom hij niet kwam kijken bij het afzwemmen. “ oh hij is zeker weer bij zijn vrienden hè Jaa Jaa”
Mijn eerdere uitspraak dat als hij mij en zoon niet meer wil onder 1 dak dat de relatie dan voorbij is daar is hij zich achter gaan verschuilen. Lekker makkelijk want dan verbreek ik de relatie. Maar toen ik met hem opzoek ging in een grijs gebied gaf hij aan dat het niets zou veranderen aan de situatie. Want het gevoel is er nu niet en hij wil er ook niet in investeren. Maar gooide er wel tegenaan dat hij geen glazen bol heeft, niet weet wat de toekomst brengt of wellicht vinden we elkaar weer in de toekomst. Echt wachtbankje filosofie. Zo beledigend.

Volgende week is de verhuizing. Inmiddels ex en ik hebben al flink wat afstand naar elkaar. Voel mij wel echt genaaid. Geen zin om lief en vrolijk te zijn als hij thuiskomt. Zoon is bij opa en oma logeren.

Weetje, had dit dan eerder benoemd dat je niets voelt bij mijn zoon. Maar na 6 jaar pas! Snap echt dat het een lastige situatie ook voor hem is en ergens dat hij oprecht het heeft probeert. Hij heeft zich volledig neergelegd bij zijn keuze dat het voorbij is en ik voel mij boos.

Boos

Natuurlijk ben je boos want eigenlijk ben je al die tijd voorgelogen. En het kind van je geliefde alleen maar zien als een willekeurige achtjarige en vervolgens ook die geliefde nog voor de voeten werpen dat zij de situatie niet heeft opgelost... hoe oud is die man, twaalf? Ik ben ervoor teruggefloten hier maar ik blijf erbij: dit is geen leuke man. Sterkte met de situatie, het is nogal wat allemaal.

Yara

Yara

28-07-2019 om 20:35

Misschien dat ik hem ook sterk het gevoel heb gegeven dat hij thuis in het huishouden, mij bijstaan met mijn ex en qua klussen het allemaal moest regelen en hem geen bevestiging heb gegeven door weinig initiatief te tonen mbt intimiteit. Daarin ben ik nalatig geweest. Wil niet zeggen dat dit dan alles wel had goedgemaakt. Maar we zijn de connectie ff kwijtgeraakt terwijl de liefde en aantrekkingskracht er nog sterk is en het daarom emotioneel een onmogelijke keuze is.
Ik denk dat dit is gekomen omdat ik mij om mijn zoon voelde afgewezen of niet bevredigd. En dit zo voor mij heeft uitgepakt.

Maske

Maske

28-07-2019 om 23:16

O Yara

Wees alsjeblieft niet zo hard voor jezelf. Op basis van je berichten denk ik dat deze man gewoon niet geschikt is een vaste relatie met kind(eren). Sommige mensen zijn hier gewoon niet voor in de wieg gelegd. Dat kunnen hele leuke en aantrekkelijke mensen zijn maar met iemand een gezin draaiende houden vraagt meer dan alleen dat en dat kan deze man (net zoals sommige anderen) niet opbrengen. Dat is verdrietig maar neem jezelf niet zoveel kwalijk, dat is echt niet terecht of zinvol. Tuurlijk heb jij niet alles perfect gedaan en het is lastig om een goede relatie op te bouwen, zeker als je al kind(eren) hebt, denk ik ...

Yara

Ik wil toch wel een tegengeluid laten horen; ik begrijp de situatie goed waarin jouw partner zat. Dit zinnetje van jou kenmerkte zijn problematiek : "Ik vroeg niet veel van hem". Fout. Je besefte gewoon niet wat je van hem vroeg. Als biologische ouder besefte je ook veel te weinig wat de impact was van jouw kind - waar je een bloedband mee hebt - op een nieuwe partner. Zaken die voor jou vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor hem. Ik denk dat je net tevéél van hem hebt verwacht - het hebben van een (geforceerde) band met jouw zoon en contact met jouw ex incluis (fout !) - en de zaken te weinig vanuit zijn standpunt hebt bekeken. Het falen van jullie relatie is echt niet alleen zijn fout.

Yara

Yara

29-07-2019 om 12:08

Ja maar snap ik ook

Dank voor je tegengeluid. Die ik echt ook snap. Zie eerdere post. Dat heeft mij ook zeker bezig gehouden. En die erkenning heb ik hem ook gegeven. Ik ben van mening dat ik hem zeker niet gepusht heb in alle verplichtingen. Niet bewust hoor maar ik hoopte op een connectie dat deze wel ging ontstaan. En heb ik blijkbaar toch hem niet tijdig gehoord in zijn behoefte om niets van een stiefvaderrol te willen en kunnen vervullen.
Hij had graag willen blijven latten, af en toe om de week een keer mee eten met zoon. In het verleden gebeurde het ook wel dat ze elkaar makkelijk 4 maanden niet zagen. En partner al helemaal niet het initiatief nam. Door het samenwonen heeft hij denk ik ook oprecht wel het geprobeerd maar was een rol langs de zijlijn voor hem (zoals voorheen) veel prettiger.

Op een gegeven moment uitte hij zich vaak negatief en kritisch dat ik een blok aan zijn been was. Hij moest meer inleveren. Want ik bracht een Vervelende ex en een druk kind mee. Dat heeft onze emotionele verbondenheid geen goed gedaan. Terwijl deze echt heel sterk was.

Mwaoh

Ik vind helemaal niet dat Yara de zaken te weinig van zijn kant heeft bekeken. Misschien juist wel een beetje te veel.

Yara: jouw ex ging met open ogen en zijn volle verstand (althans, dat neem ik gemakshalve maar aan) na jaren LAT-ten met jou en jouw zoon samenwonen. Hij wist dus allang dat hij jouw zoon "erbij kreeg". Dat jij in een situatie waarin je samenwoonde van hem verwachtte dat hij een of andere band met jouw zoon zou ontwikkelen, vind ik helemaal niet te veel gevraagd. In een LAT-situatie is dat anders, dan kun je de kinderen van je geliefde "ontlopen", maar als je besluit te gaan samenwonen dan kun je je niet meer aan die kinderen onttrekken. Dat hij zich dat vooraf niet voldoende gerealiseerd heeft, dat kan ik me nog wel voorstellen. Maar dat ligt dan toch echt bij hem, niet bij jou.

Samenwonen met een vrouw en haar kind, en dan vervolgens doen alsof dat kind niet bestaat, vind ik egocentrisch. Net als Maske denk ik dat deze man gewoon niet geschikt is voor een relatie met een vrouw met een kind. En dat is op zich helemaal niet erg (ik zou ook niet willen samenwonen met een man en zijn kinderen), maar hij zou dan dus beter moeten weten dan te gaan samenwonen met een vrouw en haar kind.

Leermomentje

'maar hij zou dan dus beter moeten weten dan te gaan samenwonen met een vrouw en haar kind.'

Ik vermoed dat het voor beiden een leermoment is geweest. Yara beseft nu dat het contact tussen een nieuwe vriend en haar zoon vooraf al goed moet zijn, voordat over samenwonen wordt nagedacht (ga eerst eens maand met z'n drieen kamperen, zou ik zeggen). En ex-vriend weet nu dat een partner met kind niet handig is als je zelf niks met kinderen hebt.

Niks aan te doen, behalve een nieuwe weg inslaan.

Yara

Yara

30-07-2019 om 13:01

Al eerder getest

We hebben het samenwonen al eerder getest. Hij verhuurde via air bnb dan zijn appartement en zat 2 jaar achter elkaar de hele zomer bij mij. 2 x 3 maanden en dat ging goed. Hij vond dat ook gezellig. Toen gingen we ook over samenwonen praten alleen was mijn huisje te gehorig. Toen het huis waar wij nu wonen op ons pas kwam was dat de perfecte match. Ook hij stond er helemaal achter en wist het zeker.

Zoon is de helft van de week bij ons. Er waren altijd 3 a 4 dagen per week dat wij alleen met z’n twee waren. Partner en ik. We ondernemen veel, of hij alleen, weekendjes weg, uit eten, vrienden, barretjes etc. Voldoende quality-time en momenten dat wij ons beiden weer konden opladen. Mijn zoontje is mijn leven, maar het is ook heerlijk om naast een 32 urige werkweek en zelf het ‘ management’ rondom je kind te doen toch de rust momenten te hebben.

Ik ben van mezelf een heel vrolijk en flexibel persoon. Heb hem nog gevraagd of hij mij opdringerig vond oid. Hij zei van niet maar wel voelt dat ik meer van hem verlang. Verlang dat hij een band opbouwt en hij zei gisteren dat hij ook mijn ex verantwoordelijk houd voor het breekpunt. Zoals ik al eerder in dit topic had aangekaart. Hij haat intens mijn ex en dat kost hem veel stress. Ik heb hem altijd daar de erkenning voor gegeven en ze zagen elkaar al 10 maanden niet meer. Overigens hebben ze elkaar maar hooguit 5 x gezien. En hij zegt het oprecht ook pijnlijk te vinden dat hij daarom zelfs ook toen de enkele belangrijke momenten in zoon’s leven waren die heeft laten schieten.
De laatste paar maanden was hij zo knorrig. Chagrijnig thuiskomen. Terugtrekken in de slaapkamer. Zoon toonde enthousiast Pokémon of vroeg om een potje voetbal en telkens wees hij dat af. Hij zei zelfs al: oh hij komt vast niet naar mijn kinderfeestje omdat hij weer naar zijn vrienden gaat.

Omdat mijn ex kut is, mijn zoon druk en hij geen rol wil spelen op de momenten dat hij hier is en hij merkt dat ik andere behoeftes heb en de dynamiek tussen zoon en mij niet leuk is is het voorbij. Met dynamiek wordt bedoelt dat we soms kibbelen, zoon in verweer gaat, treuzelt met aankleden. De bekende moeder zoon prikkelen 💀
Maar alsnog zegt hij uit zichzelf gisteren: ik geef om jullie en wil graag nog contact houden met zoon om nog eens met hem op stap te gaan als de situatie is afgerond want als ik 1 op 1 met hem ben is hij rustig en gaat dat helemaal goed.

Vind het echt zo intens lastig. Ik moet dit loslaten. Zei gisteren ook tegen hem dat ik echt wel opzoek wil in een grijsgebied en terug naar latten maar dat je dan niet mijn zoon ontloopt. Dat vind ik wel onacceptabel. Maar ook daar durft hij zich niet aan vast te leggen want is bang voor valse hoop geven en dat wil hij niet uitspreken want dat kan je alleen doen als je het kan waarmaken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.