Relaties Relaties

Relaties

Yara

Yara

17-05-2019 om 10:50

Huidige partner heeft veel moeite met ex partner


Yara

Yara

03-08-2019 om 10:49

...

Terwijl het gevoel er nog zit volgens hem. Daarom twijfelt hij ook en vind hij het lastig.
Dat maakt het voor mij frustrerend.

Ava

Ava

03-08-2019 om 14:03

Toch even..

Sorry, ik wil ook niet te veel schrijven.
Ik denk dat deze man gevoelens moeilijk herkent, ook bij zichzelf. Als je hem daarover iets vraagt, vraag je eigenlijk naar iets waarvan hij weet dat hij er niet goed in is. Je overvraagt hem subiet.

Als je zo dadelijk gaat verhuizen, is het jammer als hij meteen een gevoel van opluchting krijgt en dat dit gevoel niet meer verandert. Hij vindt het moeilijk, prima. Houden zo. Zoiets hoort ook niet makkelijk te zijn.

Ik zou vanaf nu proberen geen gesprekjes te hebben, geen mails, geen briefjes etc.. als het gevoel er nog steeds is en hij je is gaan missen (en niet torenhoog naar een ontmoeting opkijkt, dwz geen angst heeft overvraagd te worden) gaat hij hopelijk inzien dat dit niet handig was. Als je het op kan brengen raad ik je aan ijskoud te vertrekken. Misschien zelfs hem verzoeken tijdens het verhuizen even weg te zijn. Hoef je je tranen niet in te houden als die er zijn.

Yara

Yara

03-08-2019 om 17:20

Ava

Ja hij is ook sinds donderdag al weg. Ik ben wat afstandelijker geworden en beperkt sinds woensdag de inhoudelijke gesprekken. Hij vind mijn afstandelijkheid heel moeilijk en gunt mij even ruimte. Het liefst doet hij alsof er niets aan de hand is, kijken we Netflix etc. Zijn we intiem en praten we over luchtige onderwerpen. Maar dat brengt bij mij zoveel frustraties mee. Want vervolgens wandelt hij ook binnen met nieuwe meubeltjes, wat logisch is want het huis is straks half leeg. Maar dat is confronterend voor mij. Ik zoek zoveel mogelijk afleiding, werk, zoek vrienden op en tussendoor de laatste dozen inpakken.

Hij helpt mee met de verhuizing, daar stond hij op. Wil dit samen doen zegt hij. Ik mag van hem nog een maand blijven en dit op mijn eigen tempo doen. Ik moet niet weg van hem. Als je je afgewezen voelt wil je zo snel mogelijk wel de pleister eraf trekken en je nieuwe situatie ingaan. Zo voelt dat bij mij.

Liefdesverdriet, is zo’n shit situatie. Mengelmoesje teleurstelling, hem onwijs gaan missen en de veranderingen. Je moet er door heen. Ik heb aangegeven dat ik nog even iets met hem wil doen. Wandelen of uit eten. Niet meer erover praten, maar het wel netjes afsluiten want ik vind wel dat we ook 6 super mooie jaren hebben gehad. Veel gezien, geleerd, genoten en gegroeid. Wil het ondanks deze conclusie wel waardig afsluiten.

Yara,

Het ging eigenlijk mis sinds jullie samenwonen. Je geeft eerder aan niet jaloers te zijn op de vriendin van je ex omdat je niet voor niets van hem gescheiden bent. Maar had je stilletjes gehoopt op een betrokkenheid van je vriend naar je zoon zoals de betrokkenheid van de nieuwe vriendin van je ex; ben je ergens jaloers op hun knusse huisje boompje beestje- relatie, zodanig dat je nu op zijn onvolmaaktheden zoals opruimen ziet.

Jullie relatie is anders dan die van je ex en zijn vriendin. Maar is dit bij voorbaat fout?
Je past je aan bij hem en hij heeft ook jou ontlast zodat je ex jou minder lastig viel.
Ik heb niet de indruk dat alleen jij energie in deze relatie steekt. Maar door de gespannen sfeer lijkt die inzet van je vriend naar de achtergrond te verdwijnen.

Één pluspunt; als jullie inzien dat latten zwaarder is dan samenwonen, kan dat ook weer terug gedraaid worden. Net als echtparen die trouwen-scheiden en toch weer besluiten te trouwen. Tijd zal je uitkomst brengen; wees niet bang voor de toekomst.

Yara

Yara

04-08-2019 om 08:58

Flanagan

Goede vriendin was er gisteren en het relativeert om ook van mij af te schrijven hier.

Het samenwonen ging uiteindelijk niet goed. We hadden beter kunnen blijven latten. Ja. Ik was teveel gericht op een volgende stap zetten. Samen. Hij wel als mooie aanvulling op mij en zoon. Maar echt niet in een stiefouderrol. Daar is hij altijd duidelijk in geweest en vond ik ook niet nodig. Ondanks dat we er wel over hadden gepraat is hij zelf aannames en conclusies gaan trekken dat het om een stiefvaderrol invulling moest gaan. Zelfs met details van rijtjeshuis, trouwen etc. Wat ik helemaal niet wil. Maar dat zat helemaal in zijn systeem. Dat vind hij extreem beangstigend.

Wat ik gisteren ook aan mijn vriendin vertelde hij had weinig spontaniteit rondom zoon. Dat zag zij en anderen in onze omgeving ook. Ook zijn zus en moeder zagen dat. Dat is eigenlijk waar het bij mij om draait. Niet het gebrek aan dingen doen.
Door hem soms niet eens te begroeten. Maar te negeren. Vond ik ook echt moeilijk en sneu voor zoon want hij was altijd gericht op connecten. Het afwijzen. Het heeft helemaal niets met zoon te maken.
Denk ook dat de energie die hij erin stopte door zo gericht mijn vorige huis te willen aanpakken en mij te willen helpen en niet door had dat ik mijn huis goed vond zoals het was. En dus eigenlijk hij mij afkeurde. Hij zag dat weer als hem in zijn behoefte afwijzen of niet enthousiast reageren op zijn hulp. Terwijl hij dat echt deed om mij te helpen. Uiteindelijk ging ik het wel doen... maar niet met gelijk enthousiasme. Dat hij mij er nu op afrekent dat is denk ik om andere redenen erbij te pakken. Hij is er achtergekomen dat hij veel op zijn vader lijkt en dat is wel ff heel confronterend geweest voor hem.
Ook het contact met ex is niet al 6 jaar zo. Maar is gedurende 1.5 jaar slecht geweest. Maar in een hele ongelukkige tijd waar we veel op ons bordje hadden.

Het is ook echt de onmacht. Zeker wat vriendin mij ook vertelde. Zoon heeft ook wel wat losgemaakt in hem rondom zijn eigen geschiedenis met zijn vader. Dat kan en wil hij helemaal niet waarmaken. Daar heeft lang verdriet gezeten bij hem. En zit er nog. Wel met mij een relatie maar niet met mijn zoon erbij want dat is onvoorspelbaar voor iemand die zo extreem georganiseerd en gepland is. Is de planning door een ander iets veranderd dan is hij nukkig. Terwijl kind gewoon kind moet zijn. Zo veel zagen ze elkaar niet maar als ze elkaar zagen was het toch vaak ontlopen... en ik voelde mij dan ook niet volledig geaccepteerd.

Hij heeft het er ook erg moeilijk mee en vooral dat ik nu afstandelijk doe. Ik moet het loslaten. Het matcht in persoonlijkheden dan toch ook net niet. Ondanks dat we altijd ons zo’n goede match vonden hebben we nu een ander perspectief. Komen we in gesprekken wel ver maar niet ver genoeg om te kijken wat wel nog haalbaar is. In zijn aard zit dat als je iets beloofd dat je het moet waarmaken en daarom doet hij nooit uitspraken of beloftes rondom gevoel.
Ik stuur geen mailtjes, brieven of heb telefoongesprekken met hem. De gesprekken die wij hebben gehad frustreren mij en ik heb de antwoorden al. En dat is het. Wel gevraagd om vandaag elkaar nog even te zien en te wandelen en war hij wil delen is prima maar ik ga er zelf niet meer over beginnen. Ik moet mijn conclusies trekken en ook zelf niet zo afwachtend mezelf nu positioneren. Ik heb mijn eigen waarheid en wat goed moet zijn voor mij en zoon.
Betekend wel mijn maatje loslaten

Maske

Maske

04-08-2019 om 13:51

Sorry?

Een volwassen man die het fatsoen niet opbrengt om een kind van acht te begroeten? Een kind waarmee hij in één huis woont? Wat is dat voor idioot gedrag? Dat het stiefouderschap vele varianten en vormen kent, soit. Maar een kind negeren is wat mij betreft een kwalijke zaak, ik zou het niet eens accepteren in een vriendschap laat staan in een relatie dat iemand mijn kind bewust negeert

Absurd

Je gaat toch niet serieus een kind van 8 negeren dat jou begroet? Absurd. Dat heeft niks meer met invulling van de stiefouderrol te maken en alles met normale menselijke interactie. Je negeert mensen niet. En al helemaal niet het kind van iemand van wie je zegt te houden.
Het enige advies dat ik voor je heb: maak je zo snel mogelijk los van deze man. Wat hij allemaal wil en vindt is niet meer jouw zaak.

Yara

Yara

04-08-2019 om 18:20

...

Dat had ik misschien wat duidelijker moeten aangeven in mijn vorige berichten. Ik heb nooit een stiefvaderrol verwacht maar wel zoon het gevoel geven dat hij er mag zijn. Niet door hem op momenten te negeren, ontlopen of afwijzen. Dat gebeurde dus wel grotendeels van de tijd. Tuurlijk, ook niet altijd...! Maar grotendeels wel.
Er mist spontaniteit vanuit mijn partner richting zoon. Ik verwacht toch wel positief gedrag richting mijn kind. Dat is wat ik dus bedoel.
Zoon noemt hem liefkozend crumpy cat en dus een chagrijn.

Ik ben vanochtend met ‘partner/ex’ wezen wandelen. Heb hem vooral laten delen. Hij gaf aan zich intens schuldig te voelen richting zoon en mij en dat hij zo met de situatie is omgegaan. Dat ook van zijn omgeving heeft teruggekregen. “ wist je 6 jaar geleden ook en hoe kan dat nou het is zo’n leuke mannetje”. Maar goed, ik ben er ook bij geweest... dus mede verantwoordelijk.
Samenwonen, zoon laten wennen aan een nieuw huis en helemaal zijn plekje vinden met buurtkinderen en na 10 maanden ons nu wegsturen. Het verdriet bij mij zien en dat partner de behoeftes van mijn zoon niet kan beantwoorden doet hem zich erg schuldig voelen. Maar ook het moeilijke besluit dat als we wel teruggaan naar latten hij niet deze rol kan vervullen en wil vervullen. Om de verhuis en vriendjes impact wat te minimaliseren heb ik aangegeven in ons huidige huis te willen blijven. Ook hij had zijn koophuis aangehouden. Daar zit nog tot november een huurder in. Maar hij wil in ons gezamenlijke huis blijven.

Hij kan het niet en wil het niet met zoon en mist de overtuiging dat dat wel kan gebeuren als we gaan latten. Het zal altijd een stap terug zijn en de verwachtingen zullen alleen maar toenemen zegt hij. Maar door het nemen van afstand dat we dan pas samen alles weer even kunnen overzien. Zegt dat hij het misschien dan gaat snappen wat er is gebeurd en de wil er misschien wel kan zijn en dat we er toch samen een weg in kunnen vinden. Maar anderzijds is dit ook het moment om nu keihard de knoop doorhakken en beiden zelf overnieuw starten en elkaar volledig loslaten. Want met de angst dat dit niet zal veranderen. Dat ik niet zal veranderen
( in hem wat vaker bevestiging tonen door lieve gebaren)
En dat het qua zijn planning regelmatig gevolgen heeft. En minder flexibel is en hij vind het lastig dat er wat van hem verwacht wordt.

Hij is er van overtuigd en misschien gaat dat ook echt wel gebeurden. Denk ik. Dat ik, wanneer ik en zoon weer alleen wonen de bezinking echt zal komen bij mij en ik mij zo intens hard afgewezen voel en genaaid voel en er dan helemaal klaar mee zal zijn.

Maske

Maske

04-08-2019 om 18:55

He watte?

Dus jij hebt aangegeven dat jij graag in jullie gezamenlijke woning was gebleven, mede uit bestwil voor je achtjarige zoon? Je (ex)partner heeft nog een huis wat hij nu verhuurd maar in terug kan? Maar dat doet hij niet? Hij gunt jou en zoon dat niet? Waarom heeft hij er meer aanspraak op dan jij??

Ik lees heel veel gedraai en gedoe maar als ik ff beter kijk lees ik toch echt een ongelooflijke egoïstische hork die probeert dingen buiten zichzelf te leggen, bij jou en je arme achtjarige (!) zoon terwijl hij ongestoord door-horkt

En jij blijft praten over latten etc? Schiet mij maar lek. Zegt niemand in je omgeving dan hier iets over? Of ben je hier eerlijker over zijn horkerigheid?

Maske

Wij zijn het eens. Het enige wat ik zie is heel veel begrip voor en vergoeilijking van zijn egocentrische en horkerige gedrag. Natuurlijk lezen wij hier maar een kant van het verhaal maar dit klinkt als een man die er buitengewoon handig in slaagt om de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag bij anderen te leggen.
Hij wil dit niet, hij wil dat wel.... Yara, wat wil jij? Nog jaren op eieren lopen in je eigen huis omdat hij rust, orde, structuur en netheid wil? Prima als jij ook zo in het leven staat maar die indruk krijg ik niet. Om nog maar te zwijgen over de invloed hiervan op je zoon.

Yara

Yara

04-08-2019 om 20:14

Hij is hoofdhuurder. Ik medehuurder. Mijn appartement staat al leeg en die van hem pas in oktober/november. Ik heb idd aangegeven ivm zoon die hier zo op zijn plek is dat ik dit huis wil overnemen. Ex partner wil hier zelf dus blijven want dit huis is door hem geregeld. Dus moeten wij weg.

Andere kant van het verhaal heb ik aangegeven in mijn berichten. Hij mist soms bevestiging krijgen van mij, in een leuk gebaar of in intimiteit. Dat heb ik te weinig gedaan. Wel gedaan hoor maar op voor hem belangrijke momenten dus minder. En het verhaal wat ik vertelde over hem zijn gang laten gaan spullen van mij weg te gooien en klussen in mijn eigen huis. Dat vond hij echt vervelend dat ik hem niet het vertrouwen gaf dat hij er goed aan deed. Wel gedaan maar niet tijdig genoeg. Ook doe ik net wat minder in het huishouden nu. Hij is een erg van het schoonmaken en een geordend persoon. Plus vervelende ex plus kind verhaal.... voor hem meer dan voldoende redenen geen vertrouwen te hebben dat het wel goed komt in de toekomst. Hij wil vooral comfortabel en stressvrij leven. De negatieve dingen tellen tig keer zo hard altijd bij hem.

Wat ik wil? Ik had gehoopt op een soort wonder. Eye opener. Maar ik weet van binnen dat dit niet gaat komen. Ik wil een man wat mij met kind accepteert. Ik had hem nog wel de ruimte willen geven om samen eraan te werken.
Eigenlijk ben ik best wel pissig ( maar uit dat weer niet) dat wij ons leven in dit huis hebben opgebouwd en nu worden weggestuurd. Ik vind dat echt heel moeilijk processen. Vooral dat zoon zo zonder een positieve benadering vaak is behandeld. Mijn vrienden vinden het vooral schandalig. Tuurlijk zeggen ze dat ik hem moet loslaten en in het belang van zoon moet handelen. Maar zij vonden al langer zijn gebrek aan toenadering of enthousiasme nalatig. Ook zijn moeder/zus/vrienden gaven dit al aan. Hij is horkig inderdaad. Nukkig.

Yara

Yara

04-08-2019 om 20:20

Aanvullinf

Ik schrik zelf ook van mijn afhankelijke instelling. Telkens willen snappen en iets teveel met hem meepraten en de schuld op mij nemen.
Vriendin heeft dat gisteren ook zo benoemd.
Dat heeft echt met een stuk verlatingsangst en hechting te maken bij mij. Niet willen loslaten en denk ik ook met gebrek aan eigenwaarde. Ik en zoon verdienen beter. Mijn waarheid en observatie is meer dan voldoende. Daar moet ik conclusies uit trekken en daar naar handelen. Waarom word ik niet boos op hem voor hoe het nu gaat? Hij heeft schuldgevoel. Maar waarom is dit wat er nu gebeurd niet voldoende bewijs dat hij niet de juiste persoon is voor mij en mijn zoon.

Ik heb moeite met loslaten... en ga de schuld teveel bij mij zoeken.

Jo Hanna

Jo Hanna

04-08-2019 om 23:52

Rigide en niet empathisch

Je ex lijkt zich niet te realiseren hoe rigide hij is. Ook lijkt hij niet te beseffen dat het hem ontbreekt aan empathie. Ik lees vooral over de eisen die hij aan zijn leven stelt, en wat hij dus moet krijgen van anderen. Het komt op mij ‘extreem’ (als in bovengemiddeld) over en ik zie geen enkele reden waarom hierin verandering zou komen. Het lijkt me een karakterding. Jullie kunnen praten en analyseren wat je wil maar dit soort fundamentele verschillen overbrug je niet zonder grote opofferingen. En in dit geval zijn zoon en jij degenen die de opofferingen zouden moeten doen, want hij mist er de flexibiliteit voor. Het is een verdrietige situatie maar doorpakken lijkt mij op dit moment toch het beste. Je verlies nemen en de relatie verbreken.

Wat het huis betreft: zou het kunnen dat hij gevoelig is voor de mening van voor hem belangrijke anderen, dat het de koninklijke weg is en van karakter zou getuigen als hij jou en kind het huis laat? Hij begrijpt het dan misschien nog steeds niet maar kan wellicht gaan begrijpen dat het iets heel positiefs over hem zou zeggen als hij het toch doet. En daar is hij in deze situatie misschien wel gevoelig voor?

Sterkte, het is hoe dan ook een heel verdrietige tijd.

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Jo Hanna

05-08-2019 om 00:04

Moeite met loslaten

Het is geen zwart wit situatie, alsof een mens helemaal goed of verkeerd is voor een ander. Je bent niet voor niets bij hem geweest en hij heeft je vast ook veel waardevols gegeven. Het mag toch moeilijk zijn en pijn doen om daar afscheid van te nemen. Ook als je glashelder ziet dat er een dealbreaker is.

Groet,
Jo Hanna

Yara

'Eigenlijk ben ik best wel pissig ( maar uit dat weer niet) dat wij ons leven in dit huis hebben opgebouwd en nu worden weggestuurd. Ik vind dat echt heel moeilijk processen. Vooral dat zoon zo zonder een positieve benadering vaak is behandeld. Mijn vrienden vinden het vooral schandalig. Tuurlijk zeggen ze dat ik hem moet loslaten en in het belang van zoon moet handelen. Maar zij vonden al langer zijn gebrek aan toenadering of enthousiasme nalatig. Ook zijn moeder/zus/vrienden gaven dit al aan. Hij is horkig inderdaad. Nukkig.'

Het lastige is dat je blijkbaar al vaak gewaarschuwd was. Toch ben je gaan samenwonen. Dus hij is niet de enige die hier 'schuld' heeft. Jij hebt je zoon in een situatie gebracht waarin de kans groot was dat het niet zou werken. Leermomentje dus.
Wel goed dat je je oude huis nog hebt aangehouden.

Yara

Yara

05-08-2019 om 08:54

Paar mensen in zijn omgeving hebben ook gevraagd waarom ik niet in de woning blijf aan hem. Nee daar is hij niet gevoelig voor. Hij vind dat dit zijn huis is en het voor hem vanzelfsprekend is dat hij hier blijft. Ik heb gelukkig mijn huis aangehouden. Toen ik dit topic opende gingen mijn huurders eruit en heb ik ervoor gekozen het appartement nog niet van de hand te doen. Dat was dus een hele goede keuze. Anders had ik nu een heel flink probleem gehad.

Misschien komt hij extra als hork over in dit verhaal. En in mijn berichten. Tuurlijk zit er ook een andere kant aan hem. Wat het nog nuanceert. Waarin hij wel veel doet. Maar het feit is dat er een sterk egocentrisch trekje in hem zit dat hij vooral erg gericht is op zijn eigen belang, wensen en behoeften. Hij helpt wel weer mee met de verhuizen en wat mij betreft mag hij deze gaan betalen ook.

Ik ben in het verleden voor het samenwonen al wel gewaarschuwd. Maar tijdens het samenwonen kwamen de vraagtekens bij anderen en ook uit zijn omgeving. Rondom zoon en rondom de soms buitensporige wensen van hem rondom schoonmaken en de gekke regeltjes. Ik heb altijd heel lovend over hem gesproken in mijn omgeving maar rondom zoon zien anderen zelf ook het gebrek aan enthousiasme. Heb hem nooit daarin afgevallen.

ik denk dat als ik deze week terug ben in mijn oude huis dat alles gaat landen. Er misschien nog wel veel boosheid naar boven komt en ik mij ga afsluiten voor hem. Ik hoop het...

Yara

Yara

05-08-2019 om 11:19

Hij is star... niet compleet egocentrisch.
Voor mij heeft hij wel dingen over want kiest alleen voor mij maar dat wat er omheen zit: kind, ex, schoonouders. Dat boeit hem niet en dus is dat geen acceptatie.

Vorige maand had mijn zoon een nachtmerrie. Dat gebeurd bijna niet. Hoorde hem huilen en hij liep naar onze slaapkamer toe. Ex was mega brommerig “ godverdomme mijn nachtrust” hij zei het zachtjes. Maar de negativiteit voel je gelijk. Telkens de spagaat waar ik in zit. Ik vond dat echt heel lastig. Ik kon bijna niets meer goed doen. Als zoon om iets anders moest huilen werd ex gelijk nukkig. Vond het vaak onzin. Kon zich daar ook totaal niet in inleven.
Alles was altijd al snel een dingetje. Als zoon even mijn aandacht nodig had. Ziek was... en in gedrag was hij maar druk. Ik kon nooit ergens iets bij ex vinden wat hij wel leuk vond aan zoon. Hij zag alleen de belemmeringen; dat hij wakker werd, dat zijn planning in de war dreigde te gaan, dat hij niet flexibel meer was, dat hij maar moest inleveren, niet tot rust komen in zijn huis, de wc moest vaker schoongemaakt worden ivm zoon, dat wij niet een maand alleen op reis konden ivm zoon. Hij niet comfortabel kan leven door een kind erbij te hebben 50 % van de week.

Ik schrijf hier van mij af. Omdat ik mijn omgeving niet teveel wil belasten. Alles is al gezegd en ook door vrienden geadviseerd hem te laten gaan en mezelf en zoon beter te gunnen en ik wil mij ook weer geen zeikerd voelen. 7 jaar geleden ging mijn vorige relatie uit. Met de vader van mijn zoontje. Hij ging herhaaldelijk vreemd. Dat was ook een intens verdrietige tijd. Voelt alsof ik weer bij ze kom ventileren dat ik wederom niet een juiste match heb getroffen. Dit zegt dan ook wat over mij.

mirreke

mirreke

05-08-2019 om 12:49

Wacht even (reactie op #159)

Dus nu jij aangeeft dat jij om je kind in dit huidige (nu nog gezamenlijke) huis wilt blijven wonen, gunt hij jou ook dat niet?

Kijk nou eens even wat er hier gebeurt, Yara. Deze man mist ten enenmale het vermogen om zich in anderen in te leven. Hij kan zich niet verplaatsen in een kind, in een moeder van dat kind, in jou als partner. Heeft hij wel eens uit zichzelf, spontaan, aan jou gevraagd wat dit allemaal voor jou voor een impact heeft? Hoe het met jou gaat, en met je kind? Dus zonder dat jij dit zelf al vertelt?

Zoals ik het lees wil hij jou alleen als los mens, en ik lees meen ik zelfs dat hij niet alleen jouw kind niet wil, maar ook jouw familie en vrienden niet.

Maar niemand leeft voor zich alleen. Jij hebt een leven voor jezelf geschapen, en je kind en vrienden maken daar een wezenlijk deel van uit. Hij kan en mag jou niet losweken uit jouw wereld. Idealiter gaan de werelden van twee nieuwe partners zich (deels) verweven. Toon je minimaal interesse in andermans wereld. Ook wat ik lees over het huis, dat het een zeer perfectionistisch huis is en dat JIJ te weinig moeite hiervoor deed??? bevestigt mijn beeld van hem.

Misschien moet je je eigen bijdragen nog eens goed doorlezen. Echt, daar komt geen beeld van een leuke man uit naar voren...
Ik denk wel dat jij hem inderdaad overvraagd hebt, en dat je (onbewust?) te hoge verwachtingen had, het idee had dat jullie wellicht vanzelf een gezinnetjes zouden gaan vormen. Maar ik denk dat zijn verwachtingen, namelijk dat hij jou als volkomen los persoon wel leuk vindt, maar zonder jouw emotionele en relationele banden met anderen, net zo irreëel zijn geweest en nog.

Deze man wil, zoals ik het zie niet investeren in het leven van een ander, zijn partner. Die ander moet zich daarentegen juist helemaal voegen naar ZIJN verwachtingen...

Ook vind ik jouw vraag ten aanzien van het huis een zeer legitieme. Jullie gaan beiden naar een nieuw gezamenlijk huis. Jij hebt een kind. Het samenwonen mislukt, en jullie gaan weer apart wonen. Jij wilt graag, omwille van je kind, in het huidige huis willen wonen, en hij gaat daar niet in mee? Terwijl ook hij nog gewoon een koophuis ergens heeft?

Ik kan dit gewoon niet geloven Yara.

Jij bent zo enorm jezelf de schuld aan het geven, de schuld bij jezelf neer aan het leggen. Hoe komt dat toch? Is dat de boodschap die je (wellicht onderhuids) van hem krijgt?

Voor de duidelijkheid, ik ben zelf ook stiefmoeder, en dat was ook niet altijd makkelijk, wat echt een understatement is. ik heb geleerd dat er een ding is wat iemand die een partner heeft met een kind zich dondersgoed moeten realiseren: JE BLIJFT ALTIJD OUDER!! Ook als je kind 18 is, ook als je kind uit huis is, als je kind gaat studeren, afstudeert, een relatie krijgt, zelf kinderen krijgt.

Hoe zou het dan gaan met deze leuke man die wel jou wil, maar niet de rest van je leven? Moet je jezelf dan gaan zitten verantwoorden dat je kind bij jullie komt eten, of dat je naar

mirreke

mirreke

05-08-2019 om 13:04

Oeps...

per ongeluk een stuk gedeleted...

Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is dat ook als je kind volwassen is, jij niet ophoudt zijn ouder te zijn en jullie relatie niet ophoudt. Ook dan zal je kind aanspraak op je tijd en emoties blijven maken. En (op basis van mijn eigen ervaring met volwassen wordende kinderen) deze aanspraak wordt meestal niet minder dan bij jongere kinderen. Volwassenen krijgen volwassen levens met volwassen problemen en onderwerpen, waar jij als ouder ook bij betrokken raakt, al was het maar omdat ze erover willen praten. Zoals ik het lees zou dat voor jullie alleen maar lastiger worden, ook bij een lat-relatie.

Zoals ik al zei ben ik zelf ook stiefouder. Ik ben zeker niet de plaats van de moeder gaan innemen, maar ik heb ook (en dat was soms lastig) moeten leren dat mijn partner in de eerste plaats vader is van zijn dochter.
Later kregen we ook samen kinderen trtouwens.

Verder nog iets: ik lees dat je aankomend ex het je verwijt dat je hem niet het volledige vertrouwen gaf om te klussen in jouw huis?! Bedoel je daarmee, zomaar, dingen die HIJ nodig vond??

En hij heeft jou zover gekregen dat je je daar schuldig over voelt?? Yara, dat is echt raar. Daar HOEF je je echt niet schuldig over te voelen. Het is jouw appartement, en daarin gebeuren de dingen zoals JIJ dat wilt.

Dat hij, egocentrisch als hij is, dit zo wil en denkt, kan misschien zo zijn. Maar dat betekent nog niet dat hij gelijk heeft...

Ik zie het een beetje alsof hij jou als een onaf project beschouwt. En als jij je nou maar gaat gedragen zoals hij dat verlangt, en je aanpast aan zijn wensen, dan komt alles goed. Maar hoe ziet hij jou dan als mens? De mens die jij bent, zoals jij je goed voelt? Of heeft hij jou in die 7 jaar ook het gevoel gegeven dat er nog wel eea aan jou te sleutelen valt omdat je nog niet helemaal bent zoals hij het wil? En zag jij dat inmiddels ook zo?

Je schrijft dat jouw zoon eigenlijk het definitieve struikelblok was voor hem. Zoals ik het lees denk ik dat je daar maar beter blij om kan zijn...

Pfff

Een probleem dat jullie niet samen een maand (!!!) zonder zoon op vakantie konden? Een kind alleen maar lastig vinden terwijl je al wist dat het kind bij de vrouw hoorde? Klussen in jouw huis en jou verwijten dat het niet netjes genoeg was? Mokken als niet alle aandacht voor hem was? Jou nu niet gunnen om in de gezamenlijle woning te blijven? Op welke planeet leeft deze man?
Ik denk echt dat jij en je zoon hier blij mee moeten zijn, hoe verdrietig het nu ook is. Al lijkt boosheid me hier een meer gepaste emotie.

mirreke

mirreke

05-08-2019 om 14:35

ehm...

Yara, je schrijft: "Hij is star... niet compleet egocentrisch.
Voor mij heeft hij wel dingen over want kiest alleen voor mij..."

Maar wat heeft hij dan voor jou over? Daar lees ik werkelijk niks over. Hij heeft niks voor jou over, lees je eigen bijdragen maar eens goed door. Je geeft een prima opsomming van alles wat hij niet voor jou over heeft.

Iets voor jou over hebben is juist iets als ruimte maken voor jouw kind. Dat heeft hij dan voor jou over.

Een jong kind dat 's nachts huilend naar zijn moeder komt, en waar je partner dan over moppert... m'n hart breekt als ik het lees. En jij die het dan ook nog probeert te vergoelijken: gelukkig gebeurt dat niet vaak. Maar wat dan nog? Wat als je kind elke nacht een nachtmerrie heeft? Dan hoort hij nog steeds naar jou toe te kunnen komen, en dan hoort je partner die er willens en wetens voor gekozen heeft om te gaan samenwonen met een vrouw mét kind en co-ouderschap, daar ruimte voor te geven...
Je hebt gelijk: zo'n spagaat hou je niet vol. Maar je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Jij had wellicht onmogelijke wensen ten aanzien van de gezinsvorming, maar je partner had en heeft onmogelijke wensen ten aanzien van zijn partner die toch echt eens en altijd moeder is.

Anke

Anke

05-08-2019 om 15:13

Echt geen leuke man!

Ik wilde al zeggen dat hij mij echt geen leuke man lijkt, maar nu je dit schrijft:

"Maar alsnog zegt hij uit zichzelf gisteren: ik geef om jullie en wil graag nog contact houden met zoon om nog eens met hem op stap te gaan als de situatie is afgerond want als ik 1 op 1 met hem ben is hij rustig en gaat dat helemaal goed."

wordt dat nog een tandje erger. Oh oeps ze keert niet op haar schreden terug, ik zal haar nog maar wat aan het lijntje houden? Nee, bah! Ik snap dat het pijn doet Yara, maar zo'n man ben je liever kwijt dan rijk, geloof me.

Yara

Yara

05-08-2019 om 15:56

Ik ga het vanavond nog een keer vragen of wij in het huis kunnen blijven. Hij kan tot zijn huis in oktober vrijkomt prima in mijn huis.
Het gezamenlijke huis is voor zoon echt een goede match, vriendjes in pand, school vlakbij, tegenover zijn voetbal en zoon is helemaal in zijn nopjes hier.
Hij wil niet uit het huis weg..... hij zegt niets over mijn ex partner gaan missen. Maar het verlaten van het huis levert de tranen op.

Het betekend ook verhuizing 3 (!!) in amper 1 jaar tijd. Mijn ex is ook vorig jaar verhuisd de stad uit. Mijn hart breekt ook dat er weer een impact moment is. voel mij er zelf zo schuldig over.
Bizarre is dat we straks 3 weken nadat hij het heeft uitgesproken het huis al uit zijn. Het is allemaal zo heftig snel en ik moet keihard processen. Zoon ook.

Blijven zou echt goed doen voor zoon. Voor zijn stabiliteit.
Ex partner gaf gisteren aan zich erg schuldig te voelen voor zoon en voor mij. Ons verdriet. Dat was zijn grootste verdriet gaf hij aan. Maar dat betekend niet dat hij over zijn hart strijkt en ons hier zal laten blijven.

Klopt over het klussen en spullen wegdoen. Dat verwijt hij mij nu alsnog dat het niet met tempo en enthousiasme ging. Hij vond mijn spulletjes niet mooi of dat er qua kluswerk het eea nog kon gebeuren. Van verfwerk tot een nieuw bed. Voor mij was het overigens helemaal prima hoe het was hoor. Uiteindelijk was het zo dat zijn smaak in interieur ook terugzag in mijn huis. Van hetzelfde bed, bank, vloerkleed, servies... langzamerhand veranderde zijn smaak in mijn smaak.
Mijn huis was echt niet studentikoos of lelijk. Zeker niet. Of dat ik een horder ben. Maar hij de verwachting en behoefte dat dit moest passen in hoe hij het zelf ook doet en wil. Dat is hem gelukt. Wat belangrijk is voor hem. Maar rekent mij er nu op af dat het niet snel genoeg ging en ik in eerste instantie er met trots in de weerstand ging. Want mijn huis en het is voor mij prima zoals het is. Hij vind dit dus beledigend. Omdat hij het aanbied en een vorm van uiting van zijn liefde is door samen een team hierin te vormen.
En zegt nu doodleuk; ik heb niet meer het vertrouwen dat JIJ daarin kan veranderen. Hij vind het dus nog steeds van toepassing! Ik ben al zo onwijs hierin veranderd! We hebben een modelwoning huis! Te bizar voor woorden. Maar die 2 dozen in de berging met spullen die ik niet meer gebruik zijn een doorn in het oog voor hem.

- zoon zorgt ervoor dat hij zijn leven niet flexibel kan indelen. Altijd rekening houden met co-ouderschap. Gevolgen inderdaad wanneer hij wat langer dan 1.5 week op reis wil met mij. Want met zoon wil hij niet want dan is het geen ontspanning en komt hij niet tot rust terwijl het ook zijn vakantie is. Daarom zijn we in die 6 jaar tijd ook nooit met vakantie geweest.
- toen ik net uit het ziekenhuis was ontslagen na een hele heftige operatie ( kon niet meer lopen) werd hij boos en verdrietig omdat ik niets voor HEM over had. Want de oude kattenbak van mijn overleden kat stond nog in de balkonkast en was de druppel voor hem. Ik had ook te weinig ruimte gemaakt vond hij in de kast voor zijn kleding. Een drama was het! Voelde mij al zo intens kwetsbaar.
- hij schaamde zich voor mij toen ik tijdelijk in een rolstoel zat en was zo stront chagrijnig toen we 1 x een rondje buurt deden en mensen hem aankeken. Het is dan ook bij die ene keer gebleven...

Hij is zovaak zo nukkig geweest en drukt dan onwijs een stempel. Ik ben zo op eieren gaan lopen thuis en een spagaat gaat zitten tussen zoon en ex. Ik kon niets meer goed doen. Enige wat hij zei: “je moet het MIJ comfortabel maken... ik doe al teveel offers. De balans is weg. Ik lever teveel in”
Als ik het zo opnoem allemaal is het heel helder en schrik ik er ook echt wel van. Tuurlijk zit er een nuance rondom zijn perspectief in en waarom het is gegaan zoals het is gegaan.

Als persoon mist het bij mij aan een stukje eigenwaarde. Ik ben te invoelend. Niet teveel geloven in mijn eigen waarheid. Teveel rekening houden met de ander, pleasen. En door verkeerde ‘ offers’ te maken betekend dat niet dat wordt gezien als goede energie terugplaatsen in je relatie. Nee die acties worden vergeten of ook voor vanzelfsprekend gezien.

Ik ben er voor zoon erg verdrietig onder. Dat Hij aan ex geen geïnteresseerde aanvulling in zijn leven heeft gehad. Maar een vaak nukkig persoon wat hem niet de moeite waard vond. Hem te druk vond en niet zijn tijd en liefde waard was

Yara

Ik vind het emotionele mishandeling, van jou en je zoon.
En zo heel schuldig voelt hij zich niet dat jullie het huis uit moeten, want dan ging hij zelf wel.
Je hebt je in allerlei bochten gewrongen maar nog is het niet genoeg. Het zal nooit genoeg zijn.
Ik vind het oprecht ellendig voor jou en je zoon.

Anke

Anke

05-08-2019 om 16:15

Laat hem toch los!

Jouw huis was niet goed genoeg en HIJ voelde zich beledigd. Pardon me? En hij schaamde zich toen JIJ in een rolstoel zat? Mijnheer eist x en mijnheer eist y. Er zit iets goed fout bij die vent, Yara.

Pluis

Pluis

05-08-2019 om 16:34

Zo snel mogelijk doorknippen die navelstreng

Hoe meer je schrijft, hoe meer ik denk dat je inderdaad veel beter af bent zonder hem. En je zoon al helemaal. Hoewel ik best snap dat je zoon graag in dit huis wil blijven, denk ik dat jullie beter af zullen zijn in jullie oude huis. Los van je (ex)partner.

Ik snap helemaal dat je vind dat het iets over jezelf zegt, dat je alweer een man hebt uitgezocht die niet de juiste bleek. Ik denk dat het zegt dat je jezelf steeds weer een beetje beter leert kennen. En ook steeds helderder krijgt dat je zoon en jij het allerbelangrijkst zijn. Ga nu eerst maar eens samen met je zoon tot rust komen. Ik denk dat het je alles mee zal vallen. Als ik lees hoe jij je het aangepast al die jaren, en hoe weinig positiefs je dat heeft opgeleverd, denk ik dat je je al heel snel opgelucht zult voelen. Draai de wijzigingen die partner heeft doorgedrukt in je oude huis terug (voor zover het geen echte verbeteringen waren en als het niet teveel geld kost) en maak er lekker weer jullie eigen veilige haven van.

Heel veel sterkte, maar weet zeker dat jullie er samen wel komen.

Jo Hanna

Jo Hanna

05-08-2019 om 17:13

Chronisch overprikkeld?

Je ex maakt de indruk zo gevoelig te zijn dat hij alles wat onverwacht is als overprikkeling ervaart. En vervolgens heeft hij niet in de gaten dat die ‘overlast’ niet door anderen wordt veroorzaakt maar vooral door hem intens wordt ervaren. Daar valt niet mee te leven: zoals je het beschrijft lopen jij en zoon steeds op eieren en dan is het nog de bedoeling dat je je schuldig voelt over jullie ‘grensoverschrijdende gedrag’, wat in werkelijkheid een heel gewoon leven is. Hij wil dat jij hem gelukkig maakt, alles om zijn prikkelgevoeligheid heen plooit. Maar hij gaat veel en veel te ver in zijn eisen aan de mensen met wie hij samenleeft. Het zou chique zijn als hij zou kunnen erkennen dat hij niet geschikt is voor een leven met kinderen en eigenlijk ook niet voor het samenleven met een partner. Zijn eisen aan zijn leefomgeving zijn extreem en hij maakt het zichzelf en jullie veel te moeilijk door samen te willen wonen. Want hij overschrijdt jouw grenzen in plaats van andersom. Jij moet zijn mate van orde, structuur, tijdsindeling, huisinrichting, bezigheden, waarden, relaties helemaal volgen en als je dat niet doet verwijt hij je dat. Dat is geen liefde. Dat is controle. Daar zal hij vast zijn redenen voor hebben maar het is geen leven. Jij bent zelf iemand, met wensen, een kind, prioriteiten, een familie. Jij hebt het recht om zelf te bepalen wat je belangrijk vindt en in een relatie is er voor beide partners ruimte. In deze relatie is dat niet zo: er is ruimte voor jou voor zover hij er ruimte voor ervaart. Ervaart hij die niet, dan vindt hij verregaande aanpassing van jou de logische stap. Maar dat is niet logisch! Hier is iets helemaal mis. Maar dat weet je al. Ik vind dat je je niet hoeft te schamen dat het niet gelukt is. Alsof het zo gemakkelijk is om een ‘ideale partner’ te vinden!?! Je hebt je opengesteld, liefde gegeven, je best gedaan. Maar dat is niet genoeg om deze relatie tot een succes te maken. En dat ligt niet aan jou! Jij kunt niks meer doen, wat dan wel tot succes gaat leiden. Dat is triest maar het is het anders. Gun jezelf en je kind ruimte om te leven! Daar heb je recht op!

Groet,
Jo Hanna

Yara

Yara

05-08-2019 om 17:15

Gevraagd

Heb het gevraagd van het huis en zijn antwoord was:

“ pardon, jij hebt een huis. Wat je hebt aangehouden en niet bepaald in een achterstandswijk ligt. De impact valt wel mee aangezien het een bekend huis is voor je zoon. Waar moet ik dan heen? En dit huis is door mijn goede vriend geregeld. Mocht je geen back up huis hebben gehad dan was dit huis wellicht bespreekbaar geweest maar dat is niet aan de orde. Je kan prima daar terug en zoon zal snel weer wennen. Zie het als een lange vakantie en dat je dan terugkeert. Ik denk dat je het niet zwaarden moet maken dan het is aangezien er nu geen stress is van huizen zoeken en kopen”

snel beëindigen

Hoe akelig ook, ik denk dat je beter naar je eigen huis terug kunt gaan en vervolgens zoveel mogelijk de banden met hem verbreken. Hoe meer ik lees, hoe meer mijn mond openvalt. Hoe heb je het in vredesnaam met deze Pietlut uitgehouden!

Ja, zelfs de grootste engerd heeft wel goede kantjes. Maar ik krijg het plaatsvervangend benauwd bij elke nieuwe informatie die je over hem geeft.

Echt, hoe vervelend het ook is van het huidige huis, het enige antwoord is inpakken en héél snel wegwezen.

Jo Hanna

Jo Hanna

05-08-2019 om 17:20

Dat hij verhuist ...

... past waarschijnlijk ook niet in zijn plaatje. Waarschijnlijk jaagt het hem de stuipen op het lijf. Misschien werkt het als je het meer benadert als: wat zou er voor jou nodig zijn om die stap, de gezamenlijk betrokken woning verlaten, wel te kunnen zetten? Misschien ontstaat er dan ruimte om het op zijn manier te kunnen doen en er zijn keuze en beslissing van te maken?

Succes,
Jo Hanna

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.