Relaties Relaties

Relaties

Levina

Levina

22-08-2019 om 11:15

Dilemma over contact

Ik heb een dilemma dat mij enorm bezighoudt. Al jaren staat het contact met mijn ouders op een laag pitje, er is vroeger veel gebeurd thuis. Mijn man ik hebben echter het contact wel wat aangehaald toen mijn ouders opa en oma werden, wij wilden ze wel een band met onze kinderen gunnen. Onze kinderen hoeven geen slachtoffer te worden van onze slechte relatie.
Van dat aanhalen van contact heb ik regelmatig spijt. Ons eerste kind overleed een aantal maanden na de geboorte en in plaats van steun (gelukkig wel heel veel van gekregen van schoonfamilie en vrienden) kwamen er veel verwijten, onder andere omdat wij niet wilden dat mijn ouders het mandje zouden dragen bij de uitvaart, maar behalve verwijten ook veel goedbedoelde dommigheid die ik er echt niet bij kon hebben. Niemand heeft geweten dat dochter ziek was: wij zagen het niet, artsen zagen het niet, zeer betrokken schoonfamilie zag het niet, en pas 2 weken voor haar overlijden raakte ik in paniek omdat ik het idee had dat er iets loos was (en dat werd helaas afgeremd door artsen, die het dus niet zagen). Mijn ouders beweerden doodleuk dat zij het wél hadden gezien (naar aanleiding van dat ene bezoekje van ze), maar dat ze maar niks gezegd hadden (naar eigen zeggen omdat ze het pijnlijk voor ons vonden. Ik snap die gedachtegang niet los van dat ik er niets van geloof dat zij het wel zagen: dus laat maar creperen dat kind?).
Ook toen later mijn jongste zoon ernstig ziek was kwamen er nare opmerkingen. Dit alles maakte het ‘zakelijke contact’ dat mijn man en ik voor ogen hadden moeilijk, maar ook omdat mijn ouders geen opa en oma-rol pakken. Ze komen niet op verjaardagen en eigenlijk ook niet tussendoor, op een paar bezoeken door de jaren heen. Wij bezochten ze af en toe, namen ze eens mee uit lunchen, maar onze zoons herkennen hun opa en oma van mijn kant eigenlijk niet wat natuurlijk ook niet makkelijk is voor mijn ouders. En verder kan ik helaas niet anders dan concluderen dat er te veel gebeurd is, ik ze nooit zal vertrouwen en ook niets met ze deel. Wat niet wegneemt dat ik natuurlijk hoop dat het goed met ze gaat. We zijn alleen echt niet ‘compatible’.

Een jaar geleden vierde mijn moeder haar verjaardag en nodigde ons uit. Ik vond het heel moeilijk om te gaan maar heb toch doorgezet, ook op aanraden van mijn man. Er was wel gedoe vooraf: mijn moeder wilde dat ik contact op zou nemen met zus over een cadeau, en dat wil ik niet. Mijn zus is psychisch kwetsbaar (er is echt een hoop gebeurd in onze jeugd) en elke keer dat het contact wordt aangehaald, kan ik op dronken telefoontjes en heel veel drama rekenen en dat wil ik niet meer. Dat vond mijn moeder echt niet leuk en dat heeft ze goed laten merken, maar ik heb niet toegegeven. De middag van de verjaardag is verder in goede harmonie verlopen, dus prima, hoewel ik er daarna toch altijd last van heb (het is gewoon confronterend allemaal).

Mijn man heeft na die middag tegen mij gezegd het prima te vinden dat we naar die verjaardag zijn gegaan, maar dat het nu wat hem betreft echt even over was. De bal lag weer bij hen. Dus als zij een keer een tegenbezoek zouden brengen en dus interesse in hun kleinkinderen zouden tonen, dan zouden wij ook weer gaan. Na die verjaardag is er echter nooit een bezoekje gekomen, geen belletje, appje, niets. Op een verjaardagskaartje voor de kinderen na (en op mijn verjaardag; ‘groeten, je ouders’). Ik ben er daardoor eigenlijk wel klaar mee.
Maar ja, nu is mijn vader binnenkort jarig en zit ik met een dilemma. Doe ik net als zij: wel zo’n laf (zo voelt dat voor mij) verjaardagskaartje maar verder niets? Ik heb geen zin om mee te doen aan de poppenkast, het kostte me al moeite het ‘zakelijke’ contact in het belang van de (klein)kinderen te handhaven, en als zij blijkbaar ook niet hechten aan het contact, waarom dan nog dat gedoe met kaartjes? Toch voel ik me ook slecht als ik geen kaartje stuur, het zijn wel mijn ouders. En ik moet veel denken aan het moment dat ze er niet meer zullen zijn: ik wil wel naar een uitvaart, maar daar ben ik in hun kringetje ‘die nare dochter die nooit iets liet horen’ (nou ja, dat ben ik toch al wel…).
Ik maal en ik kom er niet uit. Man vindt dat ik het maar beter wel kan doen. Ik weet het gewoon niet…

Marola

Marola

22-08-2019 om 11:50

Kaartje sturen

Als je nou eens een kaartje stuurt met als verjaardagsaanbod een lunch (bv pannekoekenrestaurant voor de kinderen)? Waarschijnlijk gaan ze daar helemaal niet op in? En als ze het wel doen kun je het kort houden. Twee hoogstens drie uur of zo.

Het lijkt nu zo'n machtstrijd (van hen, niet van jou) en door zo'n gebaar kan je daar misschien uitstappen.

Of heb je het helemaal gehad met ze? Dat kan ik me overigens goed voorstellen na alles wat er gebeurd is. Ja dan is het beter helemaal te kappen. Natuurlijk denken mensen van alles over je op een uitvaart, maar dat doen ze toch wel. Ze kennen de achtergrond niet, laat ze.

Overigens voor de kinderen het contact onderhouden lijkt me niet zo zinnig: ze zullen geen leuke warme grootouders worden.

sterkte, een lastig parket waar je in zit

Marola

Marola

22-08-2019 om 11:58

Ik lees je posting nog eens over en denk nu: "waarom zou je eigenlijk nog moeite doen?
Ik zou de neiging hebben het te willen doorbreken en een brief of zo sturen met "goh ik hoor weinig van jullie, jullie ook van mij, is er een kans dat we dat samen kunnen doorbreken zonder in verwijten te vervallen?
Maar ik weet niet of dat wel een goede manier is. Ik heb dat geprobeerd bij mijn moeder (narcist). Ik vond laatst de brieven die ik gestuurd heb (ze is al een paar jaar dood). Veel gevoelvolle pogingen van mijn kant die immer stuitten op een muur van entitlement van haar kant: "wat zeur je nou, ik heb gewoon recht op jou en mijn kleinkind"

Zij lijken mij net zo'n gevalletje maar misschien zou het bij hen wel werken?

Waar jij je goed bij voelt

Als jij je niet goed voelt bij geen kaartje sturen, dan moet je wel een kaartje sturen. als jij je niet goed voelt bij bezoek (en je krijgt geen uitnodiging) dan ga je niet.
Er zijn een paar dingen die je niet moet/kunt doen.
- voor hen invullen hoe zij hun rol moeten vervullen;
- boos zijn als zij niet doen wat jij onuitgesproken wel verwacht van hen in die rol;
- nu definitieve stappen zetten, het is altijd lastiger om het daarna ooit weer eens terug te draaien;
- iets doen voor de ogen van anderen;
- iets organiseren waar je zelf meer last van hebt dan dat het je goed doet (kontakt bijvoorbeeld, terwijl dat helemaal niet zo plezierig is).

Kortom: maak het jezelf zo gemakkelijk en plezierig mogelijk. Dat moet helaas wel met deze ouders, andere ouders heb je niet. Dus zoek uit waarmee het voor jou het beste te doen is, ongeacht wat anderen ervan vinden.

Tsjor

Aagje Helderder

Aagje Helderder

22-08-2019 om 15:56

Klinkt als een heel akelige situatie

want op de een of andere manier blijf je altijd het kind van je ouders en hoop je altijd op liefde en erkenning. En die krijg jij niet van je ouders.

De opmerking van Tsjor ‘waar jij je goed bij voelt’ zou ik iets anders formuleren omdat ik het gevoel heb dat er nauwelijks ‘goed te voelen’ valt in deze situatie. Ik zou zeggen: doe dat waarvan je verwacht dat je er het minst slecht bij voelt.

Niets meer van ze verwachten ten aanzien van hun rol als ouders en grootouders is verstandig, maar ik vraag me af of dat echt mogelijk is.
Waken voor te grote verwachtingen is zeker goed, maar we hebben natuurlijk wel een beeld van hoe ouders met hun kinderen dienen om te gaan: we vinden volgens mij tamelijk geaccepteerd dat kinderen recht hebben op liefde en zorg van hun ouders. Die liefde en zorg kun je met allerlei details verschillend invullen. Jouw ouders hebben hun rol blijkbaar ingevuld op een manier die jij en je zus als beschadigend hebben ervaren. Ik vul dat (zonder dat jij dat ingevuld hebt) wel even in als gebrek aan liefde en zorg.
En grootouderrollen zijn mss wat minder algemeen (in de zin dat we er een algemeen zelfde beeld van hebben) ingevuld maar ik vind het niet gek dat je ook daar wel iets van een verwachting hebt. En nee, dat betekent niet dat je moet verwachten dat grootouders altijd heel actief zijn en alom tegenwoordig, maar wat aandacht voor de kinderen is toch wel iets waar je in een actieve relatie van uit mag gaan.

Dat is er allemaal niet, schrijf je. Er is afstand en geen betrokkenheid. Je beschrijft in mijn ogen liefdeloosheid waar je klaar mee zegt te zijn. Maar hoe klaar is klaar ermee? Zoek dat eens rustig voor jezelf uit. En als ik jouw verhaal hoor, zou ik daarbij professionele hulp zoeken. Al was het maar omdat er dan iemand met afstand meekijkt en je helpt je gevoel onder ogen te zien. Daarbij, jij en je man zitten al jaren in de situatie en kijken waarschijnlijk met dezelfde blik. Een blik van buiten kan behulpzaam zijn.

Ik ben het helemaal met Tsjor eens voor wat betreft haar opmerkingen dat je niet moet laten meewegen wat anderen ervan zouden kunnen vinden. En dat je niet moet organiseren dat je alleen maar last oplevert dan dat het je goed doet.

Kaaskopje

Kaaskopje

26-08-2019 om 11:27

Elke situatie is anders, maar ik herken het wel

Ik heb toen mijn oudste dochter 1 jaar was ook weer contact met mijn ouders opgenomen, omdat ik vond dat mijn dochter recht had op deze opa en oma. Als ik alles van wat later is gezegd had geweten, was ik rechtsomkeert gegaan. Mijn ouders vonden het een kwelling als ik langs kwam. Ik vermoed overigens dat alles waar ik ouders bij zet door 'vader' vervangen kan worden. Zeker gezien hoe mijn moeder doet nu mijn vader is overleden. Ze staat nog 100 procent achter hem, maar je merkt gewoon dat het nu anders is.

Mijn ouders zijn geëmigreerd toen de kinderen nog kleuter waren. Wij dachten dat ze dat puur voor hun plezier deden, maar achteraf kregen we te horen dat het een vlucht was, ver van ons, die hun zo'n verdriet deden. Na de emigratie is het even beter gegaan, maar al snel kwam er toch weer een kink in de kabel wat veel stress opleverde bij mij. Als we contact hadden gehad, in mail of brief-vorm, had ik dagenlang hoofdpijn en was ik huilerig. Dat kon zo niet langer, maar ik wilde niet zelf op een breuk aansturen. Dus toen mijn váder zei dat een zakelijk contact beter was heb ik daar opgelucht mee ingestemd. Deze situatie was voor mij echt zoveel beter. Het gaf rust, het was duidelijk, ze waren er gewoon niet. Mijn dochters kregen nog wel een cadeautje voor hun verjaardag opgestuurd, maar op een gegeven moment vonden mijn ouders (is dus vader) dat ze daar niets voor terug kregen. Nooit eens een briefje of persoonlijk bedankje. Op zich zat daar wel iets in. Ik moet in mijn geheugen graven nu, maar ik meen dat ik inderdaad niet aandrong op een bedankje van de kinderen. Zij stuurden de cadeautjes, vanuit de afspraak dat we het zakelijk zouden houden, dus ik stond er niet bij stil dat we daar met een bedankje op moesten reageren. Maar vanaf daar heb ik dus wel aan de kinderen gevraagd dat te doen. In de loop van de tijd is dat toch weer verslapt, mijn oudste dochter vond het niet nodig om met briefjes aan opa en oma cadeaus te 'verdienen', maar zonder dat ik het wist had de jongste nog wel een brief gestuurd. De reactie was dat ik mijn dochter hiertoe had aangezet, want dat ze zonder het te vertellen een brief kon schrijven en op de post kon doen, ging er niet in. Dochter was inmiddels 10 jaar. Vanaf daar is het contact helemaal op 0 komen te staan. Lekker rustig.

Met alles wat ik nu weet en ervaren heb, ben ik nog steeds wel blij dat ik niet zelf het contact verbroken heb, maar het hoge woord door mijn vader is uitgesproken, dat kan ik mezelf dus niet verwijten en mijn ouders konden dat ook niet, hoewel dat uiteraard wel zo werd gedraaid. Het had op zich ook niet van mij gehoeven als dat mogelijk was geweest. Het hele gedoe had van mij niet gehoeven, maar ik heb wel altijd gekozen voor wat voor mij en ons het meest rechtvaardig aanvoelde en dat zorgde ervoor dat ik mijn grenzen heb gesteld bij mijn ouders. In mijn geval, kun je stellen dat ik een vader had die niet 'normaal' was. Dat is uit diverse verhalen van de familie wel duidelijk geworden en uiteraard ook door onze eigen ervaringen. Het is dus goed dat we niet mee zijn gegaan in zijn abnormale verwachtingen. En dat wil ik jou eigenlijk ook meegeven. Blijf bij je éigen gevoelens, opvattingen en veiligheid van je eigen gezin. Rare grootouders zorgen ook voor onveiligheid, hoe apart dat ook mag klinken. Dat ze de kans hebben gekregen om het zelfbeeld van hun kind te beschadigen is één, maar die kans mogen ze niet krijgen bij jouw kinderen. Als je nu dus het gevoel hebt, dat je jezelf, je man en je kinderen in bescherming moet nemen tegen het gedrag van je ouders, dan moet je dat gevoel volgen. Doe niets, verwacht niets, het is gewoon klaar... als jij dat wilt. Daar past nog wel bij dat je een kaart kunt sturen. Het zal nooit aan jou liggen dat het contact is, zoals het is, dus door een kaart te sturen heb je aan je sociale "verplichtingen" voldaan. En daarmee is de kous af. als in de loop van de toekomst blijkt dat je nooit iets terug ontvangt, zou ik het hun kant ook op laten drogen.

Kaaskopje

Kaaskopje

26-08-2019 om 11:36

Briefjes van de kinderen

Ik bedenk me dat mijn ouders niet direct om bedankjes vroegen, maar omdat de kinderen nooit eens iets stuurden, dus ook gewoon om contact te houden vonden ze dat die cadeautjes niet verdiend waren, daar kwam het op neer. Toen mijn dochters, volwassen geworden, buiten mij om een brief hadden gestuurd om te vragen of ze langs mochten komen en te vragen hoe het met ze ging, hebben ze daar nooit op gereageerd, omdat ze dat niet kies vonden. Ze vonden het raar om het contact met de kinderen te herstellen en niet met ons. Mijn vader wist duidelijk wel dat dit niet sympathiek was, want hoe dement hij inmiddels ook al was, kwam hij daar toen ik in januari bij ze op bezoek ben geweest, voor het eerst na 22 jaar, nadrukkelijk op terug met duidelijk een toon van ongemak in zijn stem.

Levina

Levina

26-08-2019 om 15:10

Doen wat goed voelt

Veel dank voor alle begripvolle reacties. Ik vind het verdrietig om te lezen dat er meer mensen zijn die hiermee kampen. Ergens denk je toch dat je de enige bent met zo'n verziekte familierelatie. Ik weet natuurlijk best dat het binnen heel veel andere gezinnen ook niet lekker loopt, al was het maar door dit forum, maar dat het zo ver gaat dat er niet echt of nauwelijks contact kan zijn, of zeer voorwaardelijk contact...

Marola, jouw moeder is inmiddels overleden, wat naar. Waar ik benieuwd naar ben: is het verwerken van jouw jeugd daardoor makkelijker geworden, of juist moeilijker? Ik denk vaak: als ze het er niet meer zijn, kan het alleen maar makkelijker worden. Maar sommige deskundigen beweren iets anders, komt er geloof ik op neer dat de klap stukken harder aankomt omdat er dan echt en definitief niets meer aan de relatie kan verbeteren...

En Kaaskopje, afschuwelijk dat een voorstel voor zakelijk contact vanuit ouders komt, die je onvoorwaardelijk zouden moeten steunen. Mooi dat jij wel echt kon berusten in wat niet meer was: lekker rustig. Dat lijkt me fijn, dat je voor jezelf kunt afsluiten en alle verwachtingen loslaten. Geen idee waarom ik dat precies zo moeilijk vind. Knap ook dat je het later kon opbrengen toch op bezoek te gaan, na 22 jaar. Ik herinner me dat je hier destijds over schreef, dat je ook veel haken, ogen en beren op de weg zag en dat het mij aangreep.

Vandaag moet ik beslissen want morgen is de verjaardag en ik heb nog geen idee. Ik ga nog van links naar rechts. Als het niet om mijzelf maar om een vriendin zou gaan zou ik helemaal meegaan in de strekking van iedereen die hier reageerde: 'heb je het idee dat je jezelf of gezinsleden moet beschermen tegen gedrag van je ouders (JAAA!) moet je dat gevoel volgen.' 'Niets meer verwachten, niets organiseren waar je je niet goed bij voelt, het jezelf zo makkelijk mogelijk maken, zoals Tsjor en Aagje opperen...eens eens en eens.
Maar bij mijn gevoel komen en op basis van mijn gevoel beslissen wat ik echt wil, het is me nog niet gelukt. Oplossing a (de kaart sturen) vind ik naar, oplossing b (de kaart niet sturen) vind ik naar. Toen Marola schreef 'je zou een kaart kunnen sturen waarop je ze uitnodigt voor een lunch of iets dergelijks' dacht ik: ja, zit zeker wat in - bal ligt dan nog steeds bij hen en ik heb in ieder geval geen statement gemaakt door niet te reageren, waarna het lastiger is het op een later moment wel te doen. Heb zelfs al online zo'n kaart aangemaakt. Maar daarna ga ik weer zwabberen. Vind mezelf hypocriet. Vind ook dat ik mezelf in de voet schiet: van contact heb ik me nog nooit beter gevoeld (of heel eerlijk en heel gemeen: soms schep ik er wel genoegen in als ze kunnen zien dat wij een fijn en hecht gezin zijn waarin wel normaal en liefdevol wordt omgegaan met de kinderen, als ze dat tenminste oppikken).

Waar het bij mis gaat, denk ik, is dat ik me nog steeds gewogen en beoordeeld voel door hun ogen. Wat bespottelijk is. Ondanks alles heb ik dat fijne gezin, die mooie baan, weet niet wat ik meer zou kunnen wensen (ja, onze dochter terug, maar dat is een zinloze denkexercitie). Het is gek hoe die stemmen van vroeger in je hoofd blijven hoe ver je ook afstand neemt van waar je vandaan komt. Kind, je bent het doodschoppen niet waard en je zou de hemel op je blote knieën moeten danken voor de jeugd die wij je geven/gegeven hebben. Dat zijn zo van die uitspraken waar je blijkbaar toch op een of andere manier in gaat geloven.

In die zin is het krijgen van kinderen trouwens heel erg helend. Ik loop eigenlijk dagelijks tegen zoveel situaties aan waarvan ik weet hoe er bij mij als kind op gereageerd zou worden. Ik vond het altijd moeilijk om ECHT te kunnen geloven dat dit niet normaal was, hoewel ik er al jong heel boos over was. Maar nu heb ik kinderen en ik zou ze echt NOOIT behandelen zoals mijn ouders mij en mijn zus behandelden. Geen haar op mijn hoofd. Die vergelijking helpt.

Maar een modus vinden om met hen om te gaan...we hadden die modus, totdat zij ineens niets meer lieten horen. Balen dat ik hier nu weer opnieuw op moet anticiperen. Ik heb nog een paar uur en neig naar een lichte 'ja' wat betreft beleefdheidskaart. Het moet maar.

Kaaskopje

Kaaskopje

26-08-2019 om 15:29

Kaart met uitnodiging

Een kaart met voorstel voor een lunch of iets dergelijks vond ik ook een sympathiek idee. Wat ik me wel afvraag is hoe groot de kans is dat ze daar op in gaan en hoe groot de kans is dat jij daardoor weer van slag bent. Je zou dit als laatste kans kunnen proberen. Doen ze het, helemaal geweldig, doen ze het niet, einde oefening. Maar dan ook echt die streep durven trekken. Ik zou het niet zwart op wit doen, gewoon niets meer.Uit ervaring weet ik dat alles wat zwart op wit staat je weer net zo hard in het gezicht terug kan slaan.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.