Contact met schoonmoeder/oma verbreken of behouden
Het is een lang verhaal... ik probeer te beginnen bij het begin, en hoop dat ik het op een duidelijke manier kan uitleggen.
2012 kwam ik samen met vriend, hij had slechte band met moeder en hij kwam vrij snel al bij mij wonen, waarna hij contact met moeder verbrak (zij heeft in zn jeugd veel dingen gedaan zoals kleineren, achterstellen, uitschelden, slaan).
2016 kregen wij ons eerste kind, na een tijd hebben wij om twee redenen haar toch kans gegeven voor contact. 1: vriend was bang dat kind ons zou verwijten dat wij het contact tegen hielden. 2: zij wilde zelf ook graag contact. 2018 hebben wij ons tweede kindje gekregen.
Wij hebben nu dus ongeveer vanaf begin 2017 contact, wat ook al meermaals weer voor een korte tijd is verbroken. Zowel door ons, omdat er gewoon elke keer weer iets was waardoor zij voor onrust zorgde in ons gezin. Als ook wel eens door haarzelf door gewoon geen contact meer op te nemen, omdat er iets was gezegd wat niet naar haar zin was.
Eigenlijk is het contact sowieso vanaf begin heel moeizaam gegaan. Wij kenden elkaar sowieso al nauwelijks. Wat het afgelopen jaar wel een stuk verbeterd is omdat we ook wel eens wat leuks gingen doen met de kinderen, of zelfs samen iets zijn gaan doen.
Maar als het contact van welke kant dan ook verbroken was, waren wij toch altijd weer degene die het contact met haar zochten, omdat het toch niet goed voelde tegenover ons kind. Dus nu achteraf vraag ik me ook af hoeveel moeite zij zelf gedaan had als wij dat niet gedaan hadden, en hoeveel moeite zij dus had gedaan om haar kleinkind(eren) te blijven zien.
Nu zijn we weer op het punt aangebroken, dat er weer iets niet naar haar zin is gegaan, en zij de kleinkinderen al 2 maanden niet gezien heeft. En al een maand geen contact van haar kant. Ik ben zeker deze keer niet van plan contact met haar op te nemen, en wil eens aankijken hoever zij het laat komen.
Eigenlijk is het voor mijn vriend nu ook helemaal klaar, zo dacht ik er ook over. Maar nu hij het ook zo definitief uitgesproken heeft, ben ik er ineens heel veel mee bezig.
Gewoonweg om het feit dat ik niet weet waar ik goed aan toe tegenover mn kinderen.
We hebben t op verschillende manieren geprobeerd: afspreken om de zoveel weken, gezorgd dat ik me afzijdig hield en zij zich op de kinderen kon richten, gewoon geprobeerd spontaan met elkaar om te gaan. Maar telkens als er iets gebeurd wat niet naar haar zin gaat dan is er een spanning wat ook voor de kinderen te voelen is. Als zij vraagt of ze kan langskomen, en ik kan niet, dan is ze al beledigd en kan ze zo weken niks aan haar kleinkinderen laten horen.
Daarnaast heeft ze met andere zoon, haar zus en haar moeder ook geen contact. Dus wij zijn niet de enige met wie ze steeds in deze situatie terecht komt.
Nu zit ik dus eigenlijk in tweestrijd... waar doe ik goed aan voor de kinderen. Want de spanning, onrust e.d. wat dit steeds met zich meebrengt en mede het wel en niet contact van haar naar hun toe is niet goed voor ze.
Maar doe ik er wel goed aan om voor nu het gehele contact te verbreken, en wanneer zij oud genoeg zijn het uit te leggen en hun tegen die tijd zelf de keuze te laten maken?
Mocht ik nu voor het eerste kiezen, om toch het contact voor de kinderen te behouden dan kan het toch niet zo zijn dat ''oma'' zo maar maanden niks aan ze laat horen, en zodra het allemaal weer bij haarzelf op een rijtje zit en zij de moed weer bij elkaar geraapt heeft om zich er toch weer overheen te zetten, dat ze dan weer doodleuk kan komen binnenwandelen alsof er niks gebeurd is.
Nu zijn de kids nog klein (onder de 3 j), maar over een tijdje gaan zij dit toch zelf ook merken. De oudste weet wie ze is, maar vraagt nooit naar haar, in tegenstelling tot veel andere familieleden. Daarom vraag ik me ook af gaan ze echt iets missen...
En ik vraag me ook af gaat ze uberhaupt nog contact opnemen of laat ze het voor wat het is...
1 ding is voor mij wel duidelijk, vanaf mijn kant gaat het deze keer ook niet meer komen.
Sorry voor het lange bericht, ik hoop op wat adviezen en tips, want ik blijf er maar mee bezig....
wat vindt je partner?
Hij is de aangewezen persoon om al dan niet stappen te zetten, hij heeft nare herinneringen aan zijn kindertijd en zal misschien vrezen voor vervelende herhalingen ten aanzien van zijn eigen kinderen.
Zoals je oma beschrijft, heeft ze niet zo'n stabiele manier van doen. Dat gaat niet veranderen denk ik; of je kinderen daar last van hebben/krijgen? Valt vast mee, ze weten op gegeven moment dat oma nu eenmaal zo is, en ze zullen in hun leven meer mensen tegenkomen die wat op haar lijken. Nee, fijn is het niet. Jullie hadden liever een andere oma uitgezocht.
Als je vriend besluit het contact te verbreken, voorgoed, zullen je kinderen op een dag vragen 'waarom dan?' En wie weet gaan ze dan alsnog op pad om te ontdekken wie de moeder van hun vader is.
Antwoord op wilgenkatje
Wij geloven niet dat zij het zelfde zal doen, als zij bij hem heeft gedaan.
Maar toch, voor het geval dat, laten wij onze kinderen niet alleen met haar en is er dus altijd iemand bij.
Het zal dus geen optie zijn om haar de kids af en toe op te halen en mee te laten nemen naar haar huis of een uitstapje met ze te laten maken.
Ik denk niet dat zij last hebben/krijgen van haar onstabiele manier van doen.
Maar het lijkt mij wel dat ze teleurgesteld gaan worden, omdat oma als het haar niet uitkomt niet aanwezig is in hun leven.
Voor de buitenwereld doet ze alsof ze geweldige kleinkinderen heeft en ze een goede oma is. Maar die oma is ze vaak meer met geven van cadeautjes (materieel) dan echt met haar aanwezigheid of liefde naar hun toe.
Maar ook wij thuis hebben er in het begin veel spanningen en ruzies om gehad. Voor mijn vriend is het eigenlijk al gesloten boek. Dus hij houd zich normaal ook niet meer bezig met contact tussen haar en de kids. Omdat het contact enkel via mij verliep.
Maar nu hij hoorde dat ze dus weer voor de zoveelste keer al zolang niet geweest is omdat er weer een klein iets niet naar haar zin is gegaan, heeft hij nu toch wel aangegeven dat het voor hem ook een keer klaar is m.b.t haar contact met de kids.
Loslaten
Als zelfs haar eigen zoon er klaar mee is, moet je het misschien maar loslaten. Zeker niet meer aansturen op contact, als moeder en zoon dat zelf niet willen.
Al zijn er tussenwegen. Jullie kunen haar bijv. jaarlijks een kaartje sturen met haar verjaardag. Dan hou je de deur nog op een kiertje, mocht ze dat willen. Komt er geen reactie, dan niet. Het is een kwestie van je verwachtingen bijstellen. Als je geen reactie verwacht, dan ben je ook niet teleurgesteld.
Antwoord op Anca
Je hebt gelijk..
zoon wilde het wel graag, maar omdat het steeds niet werkt, en hij nu andere dingen aan zn hoofd heeft. Is hij er klaar mee. Maar diep van binnen blijft hij het jammer vinden.
Zij wilt wel. Dat weet ik. Maar toch laat ze het telkens ook steeds weer zo makkelijk varen. En zoals ik zeg, zodra ze er dan overheen is, wat niet naar haar zin gegaan is.
Dan doet ze gewoon weer leuk en aardig alsof er niks aan de hand was.
Vanaf onze kant naar haar toe is er eigenlijk al vrij weinig. Hangt ook af van hoe zij naar mij/ons toe is.
Zij vroeg of ik op koffie kwam met kids op haar verjaardag neem ik wel wat mee.
Toen ze 2 j geleden geopereerd werd heb ik wel uit naam van kleinkind kaartje gestuurd.
Toen ze thuis zat ivm rug heb ik ook iets langsgebracht.
En ook met sinterklaas heb ik een cadeautje voor haar in de zak gedaan.
Maar wanneer wij besluiten dat het contact nu dan definitief over is. Dan zullen wij ook geen kaartje sturen.
Wij zijn begonnen met haar een kans te geven om met haar kleinkinderen om te gaan.
Die kans laat ze vaak varen. En dat is gewoon een keer klaar lijkt mij.
Maar toch vind ik dat moeilijk loslaten tegenover onze kinderen.
Ookal zullen ze er nu nog vrij weinig van meekrijgen.
Verwachtingen bjistellen
Doet je schoonmoeder verder ook vervelend ofzo? Want je kunt ook denken: we zien haar twee keer per jaar als het haar doeddunkt, en dat is goed zo. Weer: verwachtingen bijstellen. Als ze jullie verder niet afkraakt of zich akelig gedraagt, dan zou ik daar verder best mee kunnen leven.
Als ze twee keer per jaar komt en zich dan ook nog onmogelijk gedraagt, dan is het een ander verhaal natuurlijk.
Onze oma's
Wij hebben 2 oma's die alletwee heel inactief zijn wat contact met mijn kinderen betreft. Moeder van man heeft omzeggens met niemand van haar eigen kinderen contact (enkel voor heel officiele aangelegenheden) en dus ook niet met haar kleinkinderen. Mijn moeder woont erg kortbij (toeval) maar ook haar zien we slechts een 3tal keer per jaar. Mijn kinderen, nu tieners, hebben nooit anders geweten en vinden dat helemaal niet gek of raar. Ze missen die oma's ook helemaal niet.
Daar zit overigens een geschiedenis achter van slecht moederschap, in beide gevallen. Moeder van man is niet te vertrouwen dus die had toch nooit met onze kinderen alleen mogen zijn, mijn moeder is wel te vertrouwen maar ze deed toch nooit eens wat leuks of ondernam eens wat, daar missen ze dus ook niets.
Het zij zo. Vaak zijn die oma's ook maar een paar jaar echt in het leven van een kind.
Kiezen
Je moet wel een echte keuze maken, vind ik.
Als je haar een kans wil geven, geef haar dan ook een *echte* kans.
Je weet hoe ze is, ze gaat vast niet veranderen.
(heel mooi als dat wel zo is, maar ik zou er niet op rekenen)
Stel je verwachtingen dan ook bij. Op een reële manier. Vraag niet van haar wat ze niet kan geven.
De kinderen? Die vinden alles prima, als jij er 'normaal' over doet. Bijkomend voordeel is dat ze meteen leren omgaan met moeilijkere mensen....
Is een kind teleurgesteld, geef je rustig aan 'zo is oma'. Of iets van die strekking.
Ik had zelf een draak van een oma maar ze was me wel lief. Het was MIJN oma.
Vraag je zelf gewoon rustig af wat je bereid bent te geven, aan DEZE schoonmoeder, zoals ze nu is, ga er vanuit dat ze zo blijft.
