Bemoeizucht grootouders
Mijn ouders waren altijd van het type dat riep dat ze nooit een vaste dag in de week gingen oppassen. Inmiddels is onze oudste 3 en liepen ze 5 dagen in de week bij ons. Daarvan was 1,5 dag oppassen en de rest omdat ze de kleinkinderen anders zo missen.
Fijn dat ze zo blij zijn met de kleinkinderen, maar de bemoeienis met de opvoeding is inmiddels niet meer te doen. We krijgen non stop kritiek op onze manier van opvoeden.
De kinderen gaan 2 dagen per week naar de crèche. Meer moet ik volgens mijn ouders niet wagen, want dan ben ik een slechte ouder en had ik net zo goed geen kinderen kunnen krijgen (Ja zo zeggen ze het echt).
Verder moeten we in hun ogen dingen op hun manier doen zolang zij er ook zijn. Ik heb al vaak genoeg aan gegeven hier niet van gediend te zijn en dat hun regels gelden als ze oppassen maar dat als wij er zijn onze regels gelden, maar daar zijn ze niet gevoelig voor. Ze doen zoveel voor ons dus moeten we ons maar aanpassen aan hen, anders zijn we ondankbaar. En zij zijn ouder en dus moeten we respect voor ze hebben.
Na de zoveelste sneer van mijn moeder is mijn man ontploft. Daarop heb ik aangegeven graag af te willen van de opvoedtaak van mijn ouders (niet meer oppassen) en ze alleen nog leuke dingen te laten doen met de kleinkinderen.
Maar nu wordt gezegd dat we ze de kleinkinderen afnemen en is de ruzie helemaal geëscaleerd. Als ik doorzet ben ik hun kind niet meer. Ik maak ze kapot etc. Kan dit nog goed komen?
Astrid
Ik overdrijf wel een beetje, maar toch. Mijn schoonmoeder was ook heel blij toen ze oma werd. Ze had namelijk geen hobby's. Ik werd echter helemaal niet blij van het feit dat zij zo blij was. Als ze in de buurt gewoond zou hebben en ze zou opgepast hebben, hadden we zo'n situatie als in dit topic gehad. Het kan dus geen kwaad om het ook eens van de andere kant te bekijken. Veel moeders bekijken het wel van de kant van oma en staan dan teveel toe, maar er zijn een stuk minder oma's die het van de andere kant bekijken, in de zin van 'dring ik me niet teveel op? Het is hun kindje'.
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald
Astrid, jij framet het als dat Flo een profiteur is. Zolang ze er profijt van had mocht het, nu niet meer. Ik krijg eerder de indruk dat Flo haar grenzen beetje bij beetje heeft opgerekt om haar (extreem dwingende) ouders niet boos te maken of te kwetsen. Daar hoef je niet mee door te gaan als je inziet dat je het te ver hebt laten komen. Je mag altijd alsnog een grens trekken om je eigen ruimte af te bakenen. Dat de grootouders het oppassen fijn vinden en je het ze daarom niet mag afnemen is een drogreden. Het heeft namelijk niks te maken met dat de grootouders de grenzen van hun kind volkomen aan hun laars lappen. Je hoeft je ouders niet gelukkig te maken ten koste van jezelf. Flo vraagt ze haar autonomie te respecteren en als reactie wordt ze geschoffeerd en bedreigd. Daar dan een grens in te trekken is in mijn woordenboek niet hard, maar juist liefdevol en zorgend, naar jezelf. In dit verhaal drijven de ouders het op de spits, stellen zich hard en liefdeloos op, niet Flo. Voor Flo kan het, met aanpassingen, doorgaan. Voor de ouders moet het, in het gezin van hun kind, op hun manier gaan, en anders is Flo hun kind niet meer. Vind jij dat echt acceptabel? Moet je daarmee meebewegen? De dingen doen zoals zij eisen? Ik vind dat echt absurd. Als je dat accepteert, verlies je namelijk jezelf.
Groet,
Jo Hanna
Allang gezegd, laatste keer
Ik frame niks, ik benoem alleen dat TS haar eigen aandeel heeft en dat dit soort drastische maatregelen meer kapot maken dan nodig.
Helderheid, afspraken, grenzen van 2 kanten en pas wanneer dat spaak loopt ga je verder kijken.
Desnoods nu al of later met een coach die zorgt dat er niet wordt gechanteerd, gemanipuleerd en gedreigd. Van beide kanten.
nee
Helderheid, afspraken en grenzen doen deze grootouders niets mee, lees ik eruit.
En kapotmaken, nou ja, dan mogen ze niet of minder oppassen. Maar dat lijkt me vooral erg NODIG en niet wreed. De enigen die die richting hebben ingeslagen zijn ze echt zelf.
Eens met Jo Hanna
Het kan ongetwijfeld zo zijn dat de ouders zelf ook niet door hebben hoe fout hun gedrag is en het kan ook ongetwijfeld zo zijn dat TS dit heeft laten gebeuren, maar de praktijk is dat het is gebeurd en ik vermoed dat het scenario zoals Jo Hanna het heeft omschreven juist is. De ouders zijn zo en hebben sluipenderwijs steeds meer grip gekregen op wat er in het huis van dochter gebeurt. Of gekregen.... gehóuden! Waarschijnlijk zat het er direct al in, maar stoorde het nog niet omdat dochter niet beter wist. Nu is er meer in het geding en dringt tot dochter door hoe haar ouders handelen. Dit is niet normaal. Dit walst over ons heen. Hier kan ik verder niet in meegaan. Ik herken dat. Als kind en later ook toen ik al op eigen benen stond, heeft het even geduurd voor ik echt zag dat in mijn geval mijn vader niet normaal in het leven stond. Ergens wist ik dat al wel, maar ik overzag het niet zoals een buitenstaander dat kan doen. Ik vroeg me ook af of het aan mij lag. Pas járen later, toen alles samenviel in de puzzel door verhalen van familie, voelde ik opluchting. Ik was niet de gekke, het lag niet aan mij.
Dit gedrag kan alleen stoppen als de ouders redelijk zijn en meewerken, of als ze dat niet doen, met de botte bijl grenzen stellen. Het laatste lijkt aan de orde te zijn.
