Relaties Relaties

Relaties

Mijn 10 jaar jongere broer wil geen contact

Mijn broer wil al ruim 9
10 jaar geen contact meer met mij. De ‘ruzie’ die daar aan voorafging staat in geen verhouding met deze afwijzing. Jaarlijks doe ik een poging om in contact te komen. Hij zegt woest te worden van mijn lijmpoging, hij heeft gezegd dat ik niks voor hem ben. Geen famillie, en al helemaal geen zus. Dat ik voor hem geeoon dood ben.

Hoe kan ik loslaten dat ik het antwoord op mijn vragen (waarom) nooit krijg en dat dit niet meer opgelost wordt? Ik wil dit stuk echt loslaten. Maar door dat hij nog thuis woont kan ik niet eens normaal thuis om de koffie. En ik kan nu eenmaal niet ALTIJD rekening mee houden. Ik ga r kapot van... vooral als ik dan zIe dat ze een dag weg gaan 1maar mijn kindjes wel mee mogen en ik me dan buitengsloten voel. Gewoon omdat het ZIJN probleem is maar MAAKT het de mijne :!(

Mieke

Mieke

08-09-2019 om 14:50

Tweeledig

Antwoord krijg je misschien wel nooit van je broer.

Maar ik zou wel klaar zijn met hem. Hij wil geen contact. Dat is zijn probleem. Jij houdt daar vanaf nu geen rekening meer mee. Als jij naar je ouders wilt gaan dan doe je dat. Dat hij jou niet wil zien dat lost hij dan zelf maar op. Dus niet plannen en overleg via ouders met broer dat is vanaf nu afgelopen.

Willen je ouders een leuk uitstapje doen dan ga jij voortaan ook mee. Of ze gaan alleen met de kleinkinderen maar niet meer dat geforceerde of zoon of dochter. Het probleem van je broer wordt nu een familieprobleem gemaakt en daar ga jij nu niet meer mee akkoord.

OmonGonOson

OmonGonOson

08-09-2019 om 15:06 Topicstarter

Ziek

Ik ben er letterlijk ziek van dat het een famillieding is geworden. He5 idee dat me ouders zijn stukje steunen en bij mij denken die is toch al gehard. Hij staat altijd overal tussenin. Het maakt me boos, verdrietig, machteloos en het eeuwige gevoel dat ik er niet bij hoor. Dat ik er beter gewoon niet had moeten zijn

Angela67

Angela67

08-09-2019 om 15:23

als het niet de situatie met je broer was

dan was het misschien iets anders geweest wat jou zo erg raakt? zou dat kunnen?
is het handig om concrete psychotherapeutische hulp te zoeken om dit te gaan accepteren? dat het verdriet er mag zijn maar dat jij je eigen persoon bent die hiermee kan doorgaan met leven?
het moet niet zo zijn dat jouw eigenwaarde hiervan afhangt, dat lijkt me een goed doel om met een therapeut aan te pakken.
groet,
Angela

Ouders

Gecompliceerde zaak die vast meer kanten heeft, zonder dat TS daar de oorzaak van hoeft te zijn.
Voor de ouders lijkt me dit ook buitengewoon pijnlijk. Echter, deze zoon die blijkbaar de tent regeert woont nog thuis en ouders kunnen zich daar verantwoordelijk voor voelen en inderdaad denken, of weten, dat jij meer aankunt.
Is er iets met de thuiswonende zoon?

Dat wil niet zeggen dat ouders daar ook niet anders mee om zouden kunnen gaan.

Maar jij doet wat je kunt. Vraag je ouders juist bij jou en ga dan samen een dagje weg. Of kan dat niet vanwege de thuiswonende zoon? Of heeft dat even wat nadenken en planning nodig?

Heb je wel goed contact met je ouders?

OmonGonOson

OmonGonOson

08-09-2019 om 18:08 Topicstarter

Reactie op leden

Angela67: wat je zegt is inderdaad een goede. Misschien is de tijd daar wel rijp voor. Er is in mijn jeugdjaren veel gebeurd in de thuissituatie.. ruziënde ouders, gescheiden ouders, weer bij elkaar komende ouders omdat er een baby bij komt. Sinds baby (broertje) er is voelde ik me echt als een vuilniszak aan de kant geschoven er is echt wel wat gebeurd. Ik werd hierdoor een moeilijk kind en als moeilijk kind weggezet.

AnneJ: ik ben van mening dat ouders niet voor de situatie op durven komen. Dat ze zeggen altijd tussen twee kwade moeten kiezen maar ook kunnen zegen "ok, dit is de situatie die is k.t maar je zus is net zo welkom als dat jij dat bent. Als je dat niet zint is het aan jou de keus erbij te zijn of niet kom je niet dan niet."

Ouders willen niet dat ik me negatief uitlaat over broer. Hij zegt dat ik hem zwaar getraumatiseerd heb. En ik besef en weet letterlijk niet waar het over gaat.

Ik zou dolgraag gewoon eens de fiets pakken, even bij ze op de koffie. Maar spontaan langs gaan is inmiddels een heel ding geworden. Echter ben ik dus echt van mening dat ouders vooral keus voor hem maken. In mijn zwaarste jaren zijn ze er nooit voor mij geweest. En nu krijg ik steeds waarschuwingen dat ik me nie negatief mag uitlaten over hem. Maar hij mag wel tegen iedereen zeggen wat ik hem gedaan zou hebben. En ik heb me daar letterlijk geen besef van. Weet ook niet goed meer hoe ermee om te gaan.

OmonGonOson

OmonGonOson

08-09-2019 om 18:13 Topicstarter

Contact met ouders

Het contact met me ouders is redelijk. Maar wel zwaar beschadigd en over en weer weinig vertrouwen. Ook wel fragiel te noemen.

Later is er bijgekomen dat ik vanuit me beschadigde jeugd zelf ptss en persoonlijkheidsstoornis opgelopen heb en hiervoor wekelijks thuisbegeleiding heb.

Net als AnneJ,

Je topic is vol openstaande vragen; is je broer nog te jong om op zichzelf te wonen, (denk aan 25 en jonger) zodat je ouders nog voor hem zorgen? Of is hij de enige in bezit van een auto en zijn ze zo enigszins afhankelijk van hem?
Je kan toch overdag bij hen op visite, als hij of werkt, of op een vaste dag iets uit huis doet?de visite is dan wel minder spontaan, maar wel haalbaar.

Zelf kon ik vroeger ook niet met de kinderen op de door mij gewenste momenten bij opa en oma langs omdat ze op die momenten altijd wel op de andere kleinkinderen pasten en ik oma niet te veel wilde belasten. Ik belde dan wanneer het wel schikte. De gespreksonderwerpen over de andere dochter en haar kinderen, vermeed ik. Dat gaf toch alleen gezeur.
Natuurlijk is de band met opa en oma minder hecht geworden dan ik hen toewenste, maar dat moet dan ook wel een beetje van twee kanten komen.

Wat betreft de ruzie.
Als iemand om wat voor reden dan ook, geen contact meer met zijn zus of een ander familielid meer wenst, kan je hem niet dwingen. Zo te lezen heeft hij geen vertrouwen in een goed contact. Of dat later kan veranderen, wie weet.
Maar voorlopig duidelijk niet.
Zelf snap ik je broer ergens wel; ik heb gebroken met iemand die ik niet meer vertrouwen kan. Ik heb ook niet het gevoel dat dat gevoel van verwantschap nog kan herstellen. Diegene moet het ook niet van mij gaan verlangen. Vandaar bouw je toekomst om mensen die je een warm hart toedragen.

Oja, ik zou mijzelf niet wegzetten; opa en oma kunnen kleinkinderen zien door met hen af te spreken op gelegenheden waar je ook bij zou kunnen zijn. Het is toch raar voor je kinderen als hun moeder bewust afwezig is als ze wat met opa en oma doen.

Eerst relatie met je ouders

Stap 1 is dat jij normaal contact met je ouders hebt. Dat je ouders laten merken dat ze dat contact willen en dat ze interesse hebben in jou. Dat betekent ook dat ze niet vragen om contact met jouw kinderen buiten jou om. Het contact moet van twee komen en zij moeten ook voorstellen doen en moeite doen om de problematische situatie rondom het huis te omzeilen (bijvoorbeeld naar jou toe komen). Verder moeten ze bij dat contact niet beginnen over jouw broer of over hun verwachtingen naar jou toe mbt je broer. Maar andersom, jij moet er ook niet aan beginnen. En laat het verlangen naar spontaniteit los. Je kunt ook prima contact hebben zonder spontaan onaangekondigd langskomen.

Stap 1+ is als stap 1 geslaagd is, je ouders doen moeite voor het contact, en jij hebt het gevoel dat je ouders dat contact echt willen en oprecht in jou geinteresseerd zijn in jou en jouw leven. Er zijn duidelijk afgebakende grenzen over wat jullie niet bespreken, en jullie nemen dat elkaar niet kwalijk. In dat stadium kan er weer contact zijn tussen jouw ouders en jouw kinderen zonder dat jij er bij bent.

Stap 2 is met je ouders kunnen spreken over je broer. Dat kan pas als er een goede basis is van vertrouwen, en dan vooral vertrouwen dat jouw ouders echt om je geven. Pas dan kun je een poging doen om te praten over je broer. Als dat niet lukt, ophouden. Terug naar stap 1+, dat is dan het hoogst haalbare, en daar moet je dan leren tevreden mee te zijn.

Stap 3 is dat je ouders je broer normaal gaan benaderen. Tegengas geven als hij lelijke dingen zegt. Zorgen dat hij uit huis gaat en financieel onafhankelijk wordt als hij daar de leeftijd voor heeft. Niet meer alles op alles zetten om zijn gevoelens te beschermen en hem af te schermen voor de consequenties van zijn woorden of daden.

Stap 4 is een relatie tussen jou en je broer.

Jij wilt meteen naar stap 4, maar dat kan niet. Je broer zal echt nooit veranderen zolang jouw ouders zijn gedrag stilzwijgend goedkeuren en hem de hand boven het hoofd houden en hem verzorgen. Je hebt het niet in de hand. De enige voor wie jouw broer MISSCHIEN zal veranderen, is voor je ouders. Niet voor jou. En ook het gedrag van je ouders naar je broer toe heb je niet in de hand. Dus misschien is dat het recept voor "loslaten": het besef "I didn't cause it, I can't control it, I can't fix it."

Het kan goed zijn dat 1+ het hoogst haalbare is. Begin bij stap 1. Even beleefd de uitjes tussen jouw ouders en jouw kinderen zonder jou afslaan, af en toe een voorstel doen voor een afspraak met jou buiten hun huis, maar ook af en toe eens afwachten of ze zelf met een voorstel komen. Zorg dat jij voor je gevoel 2/3 van het werk doet om een relatie te hebben, maar dat je nooit alles doet. En weer: de uitkomst heb jij niet in de hand.

Ik denk dat de rancune die jij nu voelt over uitjes van jouw ouders met jouw kinderen waar jij niet bij mag zijn niet alleen maar komt door je broer, maar dat er wellicht nog een ander gevoel speelt dat jouw ouders meer geinteresseerd zijn in jouw als draagmoeder van hun kleinkinderen dan als persoon... Dat jouw ouders en jij dat probleem eerst moeten oplossen voordat er ueberhaupt over je broer gesproken kan worden.

Jo Hanna

Jo Hanna

10-09-2019 om 11:21

Wat vindt je begeleider ervan?

Je schrijft:

"Later is er bijgekomen dat ik vanuit me beschadigde jeugd zelf ptss en persoonlijkheidsstoornis opgelopen heb en hiervoor wekelijks thuisbegeleiding heb."

Is het mogelijk dat jij vanuit jouw psychiatrische problematiek dingen doet of zegt die voor je broer erg moeilijk zijn maar waarvan jij, juist doordat je die problemen hebt, niet zo duidelijk kan zien wat het met hem doet? Dat maakt jou verder nog altijd niet 'de schuldige' maar het zou misschien iets kunnen verklaren van wat er gebeurt?

Voor ons als complete buitenstaanders is het heel moeilijk om hier iets over te zeggen. Het klinkt heel vreemd, zo'n broer die 'zomaar' het contact verbreekt en je ouders die daar zo krampachtig mee om lijken te gaan. Daarom vroeg ik me af: hoe ziet jouw begeleider de situatie? Die kent jou en je familiesituatie al langer, neem ik aan.

Sterkte! Het is een heel pijnlijke en verdrietige situatie.

Groet,
Jo Hanna

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.