Relaties Relaties

Relaties

Leentje

Leentje

26-07-2019 om 22:37

Krijg geen contact met mijn man


Niki73

Niki73

10-09-2019 om 23:09

Nog wat

Dring aan op (nieuw) bloedonderzoek. Regelmatig zit er ook een fysieke component aan depressie: vitaminetekort, schildklierproblemen, etc.

Assistent

Assistent

11-09-2019 om 00:25

Dring aan/totaal offtopic

Vragen, het benoemen mag ook.
Aandringen komt erg dicht bij eisen in de buurt en het is echt de arts die daarvoor gestudeerd heeft en die de stappen verder uitzet met de behoeftes van de patient daarbij rekening houdend.
Ik word op mijn werk echt kriebelig van al dat eisen en dwingen/aandringen/ ik sta er op enz.

Ontopic: sterkte met de echtgenoot, het klinkt of hij aardig aan toe is. Fijn dat er schot in de zaak zit.

Niki73

Niki73

11-09-2019 om 09:48

Aandringen bij man

Ik had het over aandringen bij man van TS. Aandringen is echt iets heel anders dan eisen. Je kunt niemand dwingen, je kunt het wel vragen.

Maar even jouw lijn volgend, als je aandringt bij een arts en hij/zij heeft het al gedaan, of heeft goede redenen om het niet te willen, dan krijg je toch gewoon een "nee" als antwoord? Even goede vrienden, toch?

Jij als assistente weet vast wel dat zulk bloedonderzoek erbij hoort als mensen een vermoedelijke despressie hebben. En dat sommige artsen het gewoon vergeten.

Daarover begon mijn huisarts een klaagzang, dat zoveel mensen maar antidepressiva voorgeschreven krijgen, terwijl er in veel gevallen een onderliggende oorzaak is die eerst opgelost moet worden. Maar dat veel van zijn collega's dat vergeten. Vandaar mijn berichtje. Het zou zo zonde zijn als een eventuele onderliggende oorzaak gemist wordt.

Grietje

Grietje

15-09-2019 om 13:41

Herkenbaar

Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij. Mijn man was ook plots altijd moe, geen interesse in gezin, afgestompt en geen emoties. Na 8 maand moeite doen om hem te doen inzien dat er waarschijnlijk iets met hem scheelt (dokter, psycholoog, relatietherapie) besloot hij om alleen te gaan wonen. Hij woont nu 6 weken alleen en begint een meer klare kijk op de zaken te hebben. De rust en tijd om na te denken hebben hem doen inzien dat het niet goed ging/gaat met hel. Hij is nu wel bereid om aan zichzelf en onze relatie te werken. Waar het eindigt? Geen idee. Maar het feit dat hij nu eindelijk de problemen erkent is een noodzakelijke eerste stap. Iemand die niet wil geholpen worden kan je helaas niet helpen. Eventjes apart van elkaar wonen kan dus in sommige gevallen wel verhelderend werken denk ik.

Veel sterkte en lieve groetjes

Leentje

Leentje

17-09-2019 om 22:15

Inzicht

Hoi Grietje bijzonder dat jij in min of meer dezelfde situatie zit. Hij zegt nu voor het eerst dat er echt iets moet gebeuren en gaat daar ook mee door. Deze week gaat hij naar een psycholoog en hij gaat ook vragen naar antidepressiva. Het belangrijkste wat hij wil veranderen is dat hij leert te zeggen wat hem dwarszit. Nu gaat hij helemaal op slot. Hij is nu twee weken thuis en al door heel wat dalen gegaan. Het apart wonen/deels apart maakt hem heel bang. Hij is bang dat hij alles kwijt raakt. Maar hij ziet ook dat het misschien wel goed voor hem is. En ik heb zelf ook veel behoefte aan alleen zijn. Hij doet nu heel anders maar die maanden/ jaren van stilzwijgend chagrijnig door het huis lopen van hem hebben er nogal ingehakt bij mij. Ik merk dat ik veel ontspannender en vrolijker ben als ik alleen ben. Tegelijkertijd doet het me ook goed dat we nu wel praten en hij zich openstelt. Verwarrende tijden!

Pennestreek

Pennestreek

17-09-2019 om 22:23

Als het vooral om praten gaat

Vind ik EFT echt een goede therapie. Wij vonden het ook moeilijk om te communiceren, maar hebben dat in die therapie wel geleerd. Had je het boek Houd me vast al gelezen? Ze hebben het ook bij de bieb meestal, kun je het lenen voor je besluit het te kopen. Het gaat in die therapie om de veilige verbinding tussen mensen, hoe je die tot stand brengt. En over waarom dat soms niet lukt. Doordat er een therapeut bij is ontaard het nooit in verwijten of boosheid, je wordt bijgestuurd en de therapeut helpt je de pijnpunten te onderzoeken en onder woorden te brengen. En vervolgens heb je het over wat de emoties en behoeften van de een teweeg brengen bij de ander. Man en ik hebben er echt heel veel geleerd. En onze relatie is erdoor opgebloeid.

Fijn dat je man stappen zet. En inzicht toont. Dat is de eerste en grootste stap. Ik hoop dat deze positieve lijn zich doorzet!

Lanza

Lanza

18-09-2019 om 20:16

Stel ook eens voor

... om een paar dagen te ruilen. Dus dat je man voor de kinderen zorgt en dat jij er tussenuit kan. Nu stapt hij er zomaar uit en komt alsnog alles op jouw bordje. Tijd dat hij zijn verantwoordelijkheden neemt en dat jij tot rust komt, want je hebt heel wat te verduren gehad zo te horen.

Niki73

Niki73

18-09-2019 om 21:12

iemand anders

Leuk idee van Lanza, maar als hij depressief is, kan hij dat helemaal niet aan. Die man heeft zelf hulp nodig. Wacht daar nog maar een paar maanden mee.

Als je er even uit wilt Leentje, vraag dan liever iemand anders om bij de kinderen te blijven.

Leentje

Leentje

18-09-2019 om 22:52

Depressief

Op dit moment gaat het zo slecht met hem dat de zorg voorop staat. Het is niet zo dat hij niks kan, ik kan wel even een paar uurtjes weg. Maar ik ga geen heel weekend weg. Ook het apart wonen/ deel van de tijd apart is nog steeds het plan maar op dit moment raakt hij in paniek bij het idee alleen al. Hij heeft wel een appartement gevonden maar eigenlijk stortte hij op dat moment pas echt in. Toen kreeg hij door hoever alles gegaan was, dat hij mij kwijt kon raken of al kwijt was, dat hij zijn vermoeidheid en afgesloten zijn veel te lang had laten doorgaan.
Daar ben ik wel boos om geworden, hoe kun je terwijl ik zo vaak gewaarschuwd heb het zover laten komen. Maar dan merk je dat er allerlei hele oude patronen meespelen. Niet mogen falen, niet opgeven en niet delen.
Hij voelt zich erg schuldig over zijn gedrag van de afgelopen maanden . Vind ik wel een lastige wat ik daar mee moet. Ik vind het heel sneu dat hij zich nu zo voelt maar tegelijkertijd is al dat gezwijg en gechahrijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten. Ik ben me daardoor ook gaan afsluiten en niet klaar om hem gelijk weer met open armen te ontvangen. Wat hij wel erg graag wil.

Pennestreek

Pennestreek

19-09-2019 om 10:10

Leentje

ik snap dat jij behoorlijk gekwetst bent. Dat was ik ook. Maar hou jezelf voor dat wat hij deed voortkwam uit onmacht. En dat dit alles zeker niet was bedoeld om jou te kwetsen. Ik kan natuurlijk niet voor jou besluiten dat je hem weer met open armen moet ontvangen, maar het zou toch vreselijk zonde zijn als jullie huwelijk hierdoor spaak loopt. Je wijst dan de man in zijn geheel af, en niet alleen zijn gedrag. Wat je bij een kind vrij gemakkelijk doet, het gedrag afkeuren en niet het kind, is bij een volwassene moeilijker. Maar ik heb altijd mijn best gedaan het zo te zien, en dat hielp. Mijn man voelde (en voelt, want ik worstel nog steeds met de effecten van zijn gedrag) zich ook enorm schuldig. Dat is voor mij heel belangrijk. Op dat moment kun je het gaan hebben over hoe je samen weer verder kunt, kun je elkaars pijn delen en kun je samen gaan helen.

Echt, ga samen EFT doen. Dat gaat precies hierover. Over het je veilig voelen binnen de relatie, over communicatie, over wat je van elkaar nodig hebt en hor je dat aan elkaar kunt geven. En waar je grenzen liggen, wat je wel en niet kunt geven. Dat helpt je bepalen of de verwachtingen die je van elkaar hebt realistisch zijn. Niet waargemaakte verwachtingen zijn een vretend zuur, net als het niet delen van je gevoel en het terugtrekken (in jullie geval afsluiten en chagrijnig gedrag).

Lanza

Lanza

19-09-2019 om 10:35

Het klinkt meer

alsof hij zijn prioriteiten niet goed op een rijtje heeft gehad. Misschien wil hij nu juist wel met aandacht bij zijn kinderen zijn? Weer de connectie maken met wat er werkelijk toe doet? Misschien kan het juist een eerste stap voor hem zijn zich weer nuttig te voelen en onderdeel van jullie gezin.

Een valkuil is vaak dat mensen alles uit handen wordt genomen en ze daardoor nog meer wegzakken in lethargisch gedrag. Probeer dat patroon te doorbreken.

Pennestreek

Pennestreek

19-09-2019 om 10:50

Lanza

en waar precies schrijft Leentje dat ze hem alles uit handen neemt? Ze laat hem geen heel weekend alleen, dat lijkt me met iemand die mogelijk depressief en/of overspannen is alleen maar heel verstandig.

Leentje, bij twijfel niet inhalen. Dat apart wonen leek hem vast heel aantrekkelijk vanwege de rust, maar als hij zo diep zit heeft hij wel rust nodig maar geen eenzaamheid. Dan is hij het meest gebaat bij een vertrouwde omgeving die hem steunt. Heeft hij al gesproken met de bedrijfsarts? En is hij al bij een psycholoog geweest?

Bob

Bob

19-09-2019 om 11:48

Pennestreek

"ik snap dat jij behoorlijk gekwetst bent. Dat was ik ook. Maar hou jezelf voor dat wat hij deed voortkwam uit onmacht. En dat dit alles zeker niet was bedoeld om jou te kwetsen"

Leentje zegt dat ze boos is, niet gekwetst, Ze zal misschien allebei zijn maar waar het mij om gaat is je redenering dat zij zich moet voorhouden dat dit uit onmacht was. Ik ben het daar niet mee eens. Het zal weliswaar bij hem uit onmacht of wat dan ook zijn maar dat ontslaat haar niet van haar gevoelens. Zij heeft recht op die gevoelens. En het lijkt me geen goede basis voor een voortgang van de relatie als zij gevoelens moet inslikken over een stuk dat in feite bij hem ligt. Gedrag heeft consequenties, ook al bedoel hij het niet zo of is het uit onzekerheid of onmacht. En de consequenties moeten bij hem liggen. Anders wordt ze zijn verzorgende.

Jarenlang is door relatietherapeuten bij abject gedrag van de ene partner beroep gedaan op de coulance bij de ander."ja hij doet lelijk maar hij is onzeker". Ja hij is onzeker maar hij gedraagt zich lelijk. Het stuk tussen en lelijk doen en onzeker zijn mag niet de verantwoording van de partner worden. Dan draagt de ene partner te veel van dingen die niet bij haar thuis horen.

Neel Schaap

Neel Schaap

19-09-2019 om 12:03

Leentje en Lanza

Door wat jij over je man vertelt, Leentje, raak ik zelf ook bij een punt in mijn situatie. Ik weet zeker dat mijn man volledig van de kook zou raken bij de gedachte om alleen verder te moeten. Ik betrap mezelf er ook op dat het mij niet beter lijkt om alleen thuis te komen. In mijn gedachte voelt het toch nog als gemis als we niet bij elkaar zijn. En dat is heel erg dubbel. Ik ben nu niet 100 procent gelukkig, ik denk dat 60 procent eerder in de buurt komt, maar ik heb niet het gevoel dat alleen verdergaan die 40 procent erbij zal opleveren. Bepaald niet. En dan kom je bij nog een vraag, bepaalt mijn man die 40 procent, bepalen andere omstandigheden die 40 procent, een combinatie daarvan? Of ben ik zelf verantwoordelijk voor een groot deel van die 40 procent? Therapie zou dat soort vragen kunnen beantwoorden.

Als ik jou en je man was, zou ik nu eerst alles via de huisarts en ggz laten lopen. Er lijkt een goede reden te zijn om dat te doen.

Lanza, lethargie of apathie kan een reden zijn voor flinke ergernissen, die zo hoog op kunnen lopen dat je wel kunt gillen van frustratie. En je positie als vrouw van verdwijnt daar ook door. Het wordt dan meer de hulpverlener van. Als je het gevoel hebt dat je je man meer als kind moet behandelen dan als gelijkwaardige partner omdat je alles moet vragen, alles moet aansturen, altijd moet wijzen op verantwoordelijkheden die bij een volwassen leven horen. Ook al weet je dat een deel van dat gedrag niet opzettelijk is, valt dat niet mee, zacht gezegd. Hopelijk is het in de situatie van Leentje een tijdelijke situatie die met hulp van deskundigen verholpen kan worden. Het lijkt me zinvol om daar werk van te maken.

Pennestreek

Pennestreek

19-09-2019 om 12:04

Bob

Maar ik zeg toch nergens dat die emotie niet terecht is, of dat ze die weg moet stoppen? En over wat voor consequenties heb je het?

Hoe terecht die emoties ook zijn, ernaar handelen (hem de deur uit zetten?) maakt waarschijnlijk meer kapot dan haar lief is. Ik lees in haar berichten vooral zorgen over haar man en haar huwelijk. Waaruit ik concludeer dat zij toch liever met haar man verder gaat dan hem u direct de deur uit te zetten. Het lijkt mij ook niet de goede route. Ze hebben wel samen een kind, uit elkaar gaan is dan het laatste wat je zou moeten willen. En als hij nu tot inzicht komt en aan zichzelf en de relatie wil gaan werken, waarom zou zij dan nu de deur dichtgooien? Of is dat niet wat je bedoelt?

Bob

Bob

19-09-2019 om 12:24

Pennestreek

Nee hoor je zegt niet dat ze die weg moet stoppen maar het voelt of je zegt dat ze haar boosheid moet verzachten door aan zijn onmacht te denken.

Ik zeg niet dat ze hem er uit moet zetten, ik zeg dat zij boos mag zijn en dat mag voelen even zonder rekening te houden met zijn intenties of omstandigheden. Daardoor voelt ze wie zij is en wie zij wil zijn binnen een relatie en dat vraagt van hem ook meer op zijn eigen benen te gaan staan.
En wellicht is dat beter voor de relatie dan bij voorbaat al rekening houden met zijn onmacht.

Begrijp je hoe ik het bedoel? Ik denk dat het de relatie juist goed zou doen als ieder zijn/ haar individualiteit weer flink kan voelen en van daaruit weer gaan relateren.

Als je gaat onderhandelen begint de ene partij bij 1 en de andere bij 10 in de hoop bij 5 uit te komen. Als je al begint bij 6 ipv 10 kom je op 3 uit. En laatste is de manier waarop veel vrouwen onderhandelen. Klinkt wat klinisch maar waar ik door getriggerd word is dat veel relatie therapeuten een beroep doen op dit mechanisme waardoor imho de verantwoordelijkheden niet komen te liggen waar ze horen.

Maar goed, ik zie ook dat je het veel milder bedoelt dan ik het interpreteer

Pennestreek

Pennestreek

19-09-2019 om 12:39

Dan zijn we het met elkaar eens

Ik ben ook nog steeds boos op man. Niet doorlopend, zeker niet, maar ik heb nog steeds last van zijn acties, en dat was allemaal niet nodig geweest. Hij vindt dat ook heel terecht, dat ik die boosheid en dat verdriet nog steeds voel. Het wordt gelukkig wel minder, maar het is niet weg.
Ik bedoelde eigenlijk alleen maar te zeggen dat die boosheid een slechte raadgever kan zijn, dat handelen vanuit die boosheid meestal niet verstandig is.

Leentje

Leentje

22-09-2019 om 23:02

Lief

Wat lief dat jullie zo meedenken. In jullie soms verschillende meningen zitten ook de meningen waartussen ik in mijn hoofd heen en weer slinger. Aan de ene kant zie ik dat zijn gedrag heel veel te maken had met zijn vermoeidheid en (wellicht) depressieve gevoelens. Hij heeft ook wel uitgelegd waardoor hij ondanks alles toch door ging. Aan de andere kant vind ik dat je voor een deel toch zelf verantwoordelijk bent, het voelt toch alsof hij bij alle waarschuwingen en zorgen die ik geuit heb dacht: zo'n vaart zal het niet lopen, zij zegt dat nou wel maar ik kan best doorgaan met zoveel werken, zij moet dan wel huilen maar ik hoef niet te veranderen. En hoe hij het nu uitlegt is dat hij niet bij machte was om te stoppen met zijn gedrag. Aan de ene kant geloof ik dat, toch doet het me erg twijfelen. Wat gebeurt er een volgende keer als hij moe of gestresst is? Of als dingen in het gezin tegen zitten.
Ik vind het heel goed dat hij er mee aan de slag gaat en denk dat hij dat nu ook echt gaat doen. Maar hiermee is mijn gevoel en vertrouwen nog niet terug. Ik kan me voorstellen dat zo'n therapie daarvoor kan helpen. Maar ik weet niet of ik het wil. Voor mijn gevoel had ik al soort van afscheid genomen. Hij was zo ver weg, zo op zichzelf, ik voelde op een gegeven moment niks meer. Ik deed al heel lang alles alleen/ apart van hem. De leuke dingen zoals uitjes of naar verjaardagen maar ook dingen bedenken over de opvoeding of zo. Al die tijd heb ik het zo gemist dat ik dit niet met hem kon delen. En net op het moment dat ik dacht: ok, ik red me alleen, prima draait hij 180 graden om. Hij doet nu al die dingen waar ik zo naar verlangde. Gesprekjes, vragen wat ik wil drinken, overleggen over de kinderen. Dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze voor anderen heel normaal zijn maar hier al heel lang ontbraken.
Mijn zusje snapt niet dat ik het hiervoor zo lang volhield. Maar dat kwam juist omdat ik wist dat er iets anders onder schuil ging. Maar nu zou ik willen dat ik niet zo veel geduld had gehad, misschien was hij dan ook eerder dingen gaan aanpakken.
Het doet me heel veel om alles zo op te kunnen schrijven. Iemand schreef dat hij ergens alleen zitten nu niet kan gebruiken. Ik vrees dat dat klopt. Ik heb er alleen zelf wel behoefte aan van tijd tot tijd.

Leentje

Leentje

22-09-2019 om 23:04

Voel

O ja maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het niet de boosheid is die me doet twijfelen maar juist dat ik niet zoveel voel.

Opnieuw

Gelukkig dat je man zelf inziet dat hij eraan heeft te werken. Kijk tegen deze tijd aan alsof je je man opnieuw leert kennen.

Hij werkt aan herstel door zich voor het gezin in te zetten en jij werkt aan ‘herstel van hem’ door hem te ‘begeleiden’. Met begeleiden bedoel ik, op tijd aangeven als hij niet in de gaten heeft wanneer zijn interesse in jullie niet oprecht over komt.
Ik denk dat aandacht / interesse pas helend kan werken als de anderen het gevoel hebben dat die verandering daadwerkelijk uit het hart komt ipv als een soort huiswerkopdracht van een therapeut of coach.

Nu lijkt mij de sceptische kijk van je zus niet erg bevordelijk voor het herstel in jouw vertrouwen in hem. Ik snap wel dat je zus je wilt beschermen. Maar het maakt voor jou alleen maar moeilijker om te geloven in een toekomst. Je kunt juist nu best wat positiviteit gebruiken.

Me-time

Wat me-time is ook fijn, maar dat kan je toch inplannen?

Zelf loop ik ook wel eens tegen dat knagende gevoel van beperkte wantrouwen aan.
Mijn man is dan wel geen bezit van het werk maar laat zich sturen uit een bepaalde loyaliteit naar zijn moeder. Wanneer er weer wat herstel te zien is, ( o.a. door minder hand boven haar hoofd te houden), vind ik het moeilijk om de spiegel van oprechtheid erbij te halen. Maat met die argwaan kwel ik mijzelf alleen maar.
Maar ja, weg naar Rome is ook niet in één dag gebouwd.

Bob

Bob

23-09-2019 om 12:31

alleen

"En net op het moment dat ik dacht: ok, ik red me alleen, prima draait hij 180 graden om. "

Ja, het is misschien toch goed om dat gevoel van 'ik red me prima alleen' vast te houden. Blijkbaar is dat voor hem een wake up call. Of hij voelt zich vrijer dingen te geven als hij geen vraag voelt. Zoiets.

Ben wel benieuwd hoe hij zich gaat gedragen als hij het gevoel heeft dat hij je weer 'heeft' want er lijkt toch een aspect bij te zitten van 'bezit van de zaak = einde van het vermaak'

Leentje

Leentje

23-09-2019 om 19:02

Dat laatste

Dat vraag ik me ook wel af, hoe zou het gaan als ook zou zeggen ik ga er weer helemaal voor. Op de een of andere manier lijkt het beter te werken als ik mijn eigen gang ga/ plan trek. Dat je constant moeite moet doen voor een relatie heeft hij niet echt door. Het leek meer nou we hebben verkering, we zijn klaar voor der rest van ons leven! Hij vond het fijn dat hij zichzelf kon zijn maar beetje moeite doen is ook nooit weg.

Leentje

Leentje

05-10-2019 om 13:29

Stemming beter, contact weet ik niet

Sinds hij meer thuis is (3 weken thuis daarna er beetje aan het werk) is de stemming in huis behoorlijk verbeterd. Hij doet normaal tegen iedereen. Maakt weer grapjes en zo. Maar zelf spreek ik hem nog steeds niet. Overdag is er werk of kind in de buurt, en savonds valt hij om 8 uur in slaap of ligt boven in bed ipad te kijken. Toen het even echt slecht ging had hij wel behoefte om te praten maar nu veel minder. Hij negeert me niet overdag en zegt af en toe wel gewone dingen. Maar ik wil ook praten over hoe het gaat, met hem en met mij.
Ik voel me net mijn moeder, die was vroeger ook wanhopig omdat mijn vader nergens over kon praten. Overigens kan hij dat nu hij ouder is wel wat beter, althans met ons.
Ik heb al wel voorstel gedaan om oppas te regelen maar werd niet op gereageerd.
Ik denk steeds als ik me zo eenzaam voel moet hij zich toch ook alleen voelen? Maar ik vrees toch dat dat niet zo is of in ieder geval dat hij dat niet erg vindt. Of gewoon niet die behoefte heeft aan het soort contact dat ik zoek. Echt dichtbij elkaar zijn. Of zoek ik nou iets wat niet bestaat? Ik heb wel relaties gehad waarbij ik me van tijd tot tijd echt samen voelde.

Onderwerp

Wilt hij helemaal niet met je praten of wilt hij niet over het onderwerp relatie praten, uit angst dat gesprek averechts uit pakt.

Probeer eerst andere onderwerpen uit. Wederzijds vertrouwen moet weer groeien, dat is niet één twee drie terug.

Leentje

Leentje

06-10-2019 om 15:21

Dat laatste

Dat laatste denk ik, geen behoefte aan dramatische gesprekken. Want verder bespreken we nu meer dan anders dingen als de kinderen, werk, vrienden. Ik vind dat heel fijn want heb dat erg gemist. Maar wat je zegt dat vertrouwen dat kost tijd. Ik ben steeds bang dat hij terugschiet in de stille afwijzende kant.

Pennestreek

Pennestreek

06-10-2019 om 17:12

Toch vorm van therapie?

Fijn dat er in ieder geval een soort van begin is om met elkaar te praten. Van hieruit kun je langzaam op gaan bouwen. Maar als je man ‘bang’ is voor drama’s, dan is het misschien toch goed om te kijken naar een vorm van therapie. Dan heb je in ieder geval een onpartijdige derde die het gesprek kan begeleiden en zorgen dat het niet ontaardt in verwijten of juist drama.

Maar wat ook kan is af te spreken om het op moment x over onderwerp y te hebben. Ik heb ervaren dat als je niet ‘in de hitte van de strijd’ met elkaar praat, het veel minder snel emotioneel wordt. Dat zou je hem voor kunnen stellen.

Verder regelmatig zeggen dat je zo blij bent met hoe het nu gaat. Laat hem merken dat je dat op prijs stelt. En dan aangeven dat je dat een goed begin vindt en dat je hoopt dat jullie nog verder kunnen komen daarin.

Ad Hombre

Ad Hombre

07-10-2019 om 07:47

Pennestreek, Leentje

"Maar wat ook kan is af te spreken om het op moment x over onderwerp y te hebben. Ik heb ervaren dat als je niet ‘in de hitte van de strijd’ met elkaar praat, het veel minder snel emotioneel wordt. Dat zou je hem voor kunnen stellen."

Maar hou het dan ook bij y. Spaar niet alles op om het in *een* sessie over je partner uit te storten. Dat geeft je misschien het warme gevoel dat jij gelijk hebt, maar dan schiet de beklaagde al snel in de verdediging (afwijzing).

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.