Relaties Relaties

Relaties

Nuffannie

Nuffannie

26-09-2019 om 23:57

Zorgen om psychische gesteldheid ouders

Ik zit met het volgende. Mijn ouders - nog niet echt oud, begin 60 - leven tamelijk geisoleerd. Moeder altijd huisvrouw geweest, vader is sinds een paar jaar gestopt met werken, zitten de hele dag thuis, of gaan met zijn tweeën op stap. Andere mensen zien ze weinig; er is 1 bevriend stel en 1 zus en zwager waar ze wel mee afspreken. Ik heb het idee dat ze het er zelf naar gemaakt hebben, of vooral mijn vader. Mijn moeder heeft altijd al een laag zelfbeeld gehad, maar dat wordt er niet beter op. Vooral sinds mijn vader thuis is heeft ze niet echt een eigen mening meer en onderneemt niets. Mijn vader stoot steeds meer mensen af, de familie is groot, maar de laatste jaren heeft hij een soort van ruzie met een groot deel van de familie. Eigenlijk keurt hij iedereen af - ik heb de indruk dat ik langzaam ook uit de gratie aan het geraken ben (ben enig kind) - en zo wordt hun kringetje steeds kleiner. Beide ouders missen bepaalde sociale inzichten en vaardigheden.

Achteraf gezien is wat mijn vader doet: mensen uit de buurt houden die 'niet deugen' iets wat vroeger ook al gebeurde. Vriendinnetjes van mij vroeger waren niet goed genoeg, klasgenoten op de middelbare school konden wel eens een slechte invloed op mij hebben.... mijn moeder had een vriendin, wiens man 'een klootzak' was dus daar gingen we -mijn moeder ook niet- niet meer naartoe, mijn vader had een hekel aan mijn moeders lievelingszus etc. dus die zagen we ook niet meer op een gegeven moment.

Eigenlijk ga ik (en mijn man) al een tijd niet meer met plezier naar mijn ouders toe. De jongste van onze kinderen vindt het nog wel leuk, want dan krijgt hij snoep van oma. (De kinderen vinden oma wel lief, opa wat minder). Ik zie het gedrag van mijn ouders steeds erger worden en moet er niet aan denken dat ik over een jaar of 10 voor ze moet mantelzorgen... krijg daar spontaan stress van.

Heeft er iemand tips?


Kaaskopje

Kaaskopje

27-09-2019 om 01:18

Klinkt wel een beetje bekend

Voor hoever je het kunt opbrengen, zou ik toch maar blijven gaan, maar wel als het jullie uitkomt en niet omdat je bezoek geëist wordt. Hou het luchtig, geen diepgaande onderwerpen. En misschien moet je ze er ook langzaam aan gaan wennen dat je soms geen uren blijft, maar na twee uur weer opstapt. Of eerder als je elke week wel een paar keer langs gaat.

Van een Rabobank website:
"Mantelzorgen is niet verplicht
Er kunnen veel redenen zijn waarom u geen mantelzorger wilt worden. Misschien heeft u zelf een druk leven. Misschien is de relatie tussen u en degene die mantelzorg nodig heeft, niet goed. Misschien bent u niet zo’n zorgzaam type. Of wilt u gewoon de dochter of de zoon van uw ouders blijven en niet hun hulpverlener worden. Uiteindelijk maakt het niet uit wat uw redenen zijn: volgens de Wmo mag niemand verplicht worden om mantelzorg te verlenen. Die zorgplicht geldt overigens wel voor de gemeente. Gemeenten zijn wettelijk verplicht om mensen met een hulpvraag de juiste ondersteuning te geven zodat het mogelijk is om zelfstandig thuis te blijven wonen."

Het schijnt voor te komen dat gemeenten je toch in de mantelzorgrol proberen te dwingen, maar dat is dus niet terecht.

Zijn je ouders nu al aan het kwakkelen? Zo nee... misschien duurt het nog wel 20 jaar voor ze hulp nodig gaan hebben. Mijn moeder is 89 en moet zichzelf wel bedruipen, dat wil ze ook niet anders, maar ze is nu wel zo wijs om niet meer zelf op ladders te klimmen om een boom te kortwieken. Daar vraagt ze nu hulp voor.

Merel

Merel

27-09-2019 om 11:16

lastig

Hun gedrag is inderdaad wel een lastige als ze ouder worden, maar echt veranderen kan je ze toch niet meer op deze leeftijd.
Ik zou zorgen dat ze zoveel mogelijk bij de tijd blijven, als dat lukt, dus dat ze nog kunnen internet bankieren, dat ze hun administratie op orde houden, dat ze goed contact houden met de huisarts.
Toen mijn ouders gingen kwakkelen kregen ze veel hulp van buurtzorg, dat was zo fijn voor ons als kinderen. De belangrijkste dingen werden door hen gedaan, ook als eerste aanspreekpunt voor hun kwalen ed. zodat wij meer voor de leukere dingen aan de slag konden gaan. En ik deed de administratie op een gegeven moment, want bij hen lukte dat echt niet meer (internetbankieren enzo) en ik reed ze naar alle doktersafspraken, zo kan de zorg een beetje verdeeld worden.

Nuffannie

Nuffannie

27-09-2019 om 21:37

zo oud zijn ze dus niet!

Qua leeftijd dan. Ik heb kennissen die maar een klein beetje jonger zijn (ook wel ouder trouwens) en helemaal in het leven staan. Dat mantelzorgen hoop ik nog een tijdje uit te stellen, maar het gaat om het nu. Ik weet eigenlijk ook niet helemaal zeker of het wel te maken heeft met het ouder worden.

Lanza

Lanza

28-09-2019 om 07:54

Mantelzorg

is niet iets wat moet, dus die zorg kan ik vast bij je wegnemen. Voor de rest gaat het om volwassen mensen die op hun eigen manier in de wereld staan en hun leven leiden. Het is jammer dat je moeder zo'n laag zelfbeeld heeft en je vader dominant en negatief is, maar het is iets waar jij niks aan kan veranderen.

Voor de rest vind ik het niet gek klinken dat ze vier vrienden hebben en voor de rest veel met z'n tweeën doen. Voor heel veel mensen is hun netwerk niet groter dan dit, daar is weinig mis mee.

Misschien kun je eens iets samen met je moeder gaan ondernemen? Samen een leuke workshop doen? Of iets anders wat jullie beiden aantrekt? Een stedentrip? Musea bezoeken? Samen een fietstocht maken, of koffie drinken in de stad?

Nuffannie

Nuffannie

29-09-2019 om 22:06

Lanza

"Voor de rest vind ik het niet gek klinken dat ze vier vrienden hebben en voor de rest veel met z'n tweeën doen. Voor heel veel mensen is hun netwerk niet groter dan dit, daar is weinig mis mee."
Je leest niet goed, ze hebben 1 bevriend stel en 1 zus en zwager. Voor de rest spreken ze niemand meer. En dat komt naar mijn idee door hun eigen gedrag, met name dat van mijn vader. Voor mijn gevoel is daar wel degelijk behoorlijk wat mis mee. Ze zijn geen 80+ ofzo, voor de goede orde.

Tips.

Je ouders mogen hun leven leiden zoals ze dat zelf willen, ze doen het liefst dingen samen en hebben verder enkele sociale contacten. Het kan dat jij een totaal ander leven hebt, ieder het zijne toch?
Ze zijn nog jong qua leeftijd maar misschien qua doen en laten al wat ouwelijk.
Ik zou me er niet veel zorgen om maken, in mijn omgeving staat de ene 60 plusser nog vol in het leven, werkt en sport en de ander klaagt al wat over reumatische pijn en leest liever een boek.

Mantelzorgen zou ik me, op dit moment, ook nog geen zorgen om maken. Misschien worden je ouders samen stokoud of ze zijn binnen 10 jaar dood en begraven. Dat klinkt hard, maar zo is het niet bedoeld.
Je weet gewoon niet hoe de toekomst eruit ziet.
Natuurlijk kan het gedrag van je vader afwijkend zijn, vreemd, niet gewoon. Maar wat zou je daar aan willen doen?
Komen ze ook wel bij jullie? Gezellig hapje eten, spelletje met je jongste. Ik herken het wel dat je meer moeite moet doen om het wat gezellig te hebben.

Angela67

Angela67

30-09-2019 om 07:30

Met je moeder op stap

En je vader thuislaten. En andersom
Gr Angela

Angela67

Angela67

30-09-2019 om 07:50

wat ik bedoel

door met hen afzonderlijk op stap te gaan kom je tot andere gesprekken (en dat hoeft niet 'zwaar' te zijn!), bouw je een iets andere verstandhouding op.
Je hebt minder last van hun dynamiek (waar jij zelf dan ook weer een rol in speelt als je bij hen bent). Al is het wandelingetje naar het park, gebakje halen en langs de brievenbus. Of neem je moeder een keer meer naar haar oude zus en de voglende keer je vader naar een winkel waar hij graag heen zou willen.
gr Angela

Lanza

Lanza

30-09-2019 om 09:27

dat zeg ik toch, vier vrienden waaronder familieleden. Dat is toch prima? Sommige mensen hebben niet meer nodig dan dat.

Nuffannie

Nuffannie

30-09-2019 om 15:15

het is meer dan afwijkend

"Natuurlijk kan het gedrag van je vader afwijkend zijn, vreemd, niet gewoon."
Het is wel iets meer dan dat. Bijna een persoonlijkheidsverandering.... zonder in details te treden hier: een voorbeeld. Mijn vader reaguurt op internet en maakt daar geen vrienden mee. Hij gebruikt mijn moeders naam (en zijn eigen) op sociale media en plaatst reacties en doet net of hij met mijn moeder communiceert op internet. Terwijl mijn moeder bang is van computers en ook ver van internet af blijft (mede door toedoen van mijn vader, die maar al te gauw zegt dat ze het toch niet wil leren).

"Maar wat zou je daar aan willen doen?"
Ik weet het niet. Ik zou mijn vader wel naar een psycholoog of psychiater willen sturen, maar ik realiseer me dat dat niet zomaar gaat.

"Komen ze ook wel bij jullie? Gezellig hapje eten, spelletje met je jongste. Ik herken het wel dat je meer moeite moet doen om het wat gezellig te hebben."
Ja, ze komen wel eens bij ons. En nee, echt gezellig is dat niet. Mijn vader is alleen met reaguren op zijn telefoon en deelt ons mee wat voor achterlijke dingen nu weer op de sociale media staan, mijn moeder doet nog wel een beetje haar best op haar manier (praten over het weer). Maar iets met de kinderen doen, dat zit er niet (meer) in. Ze blijven nooit eten want dat wil mijn vader niet. Bang dat hij iets krijgt wat hij niet lust, of ze vinden onze koffie / gebakjes toch niet lekker. Ze drinken dus ook geen koffie en met een verjaardag gaan taartjes er met veel moeite in. Uit eten met mijn vader wil ik niet meer omdat hij heel onbeschoft kan zijn tegen het bedienend personeel. Mijn moeder komt niet tegen hem in opstand en doet hem zo'n beetje na (niet het onbeschofte, maar wel zoeken naar spijkers op laag water).

Tine Winkel

Tine Winkel

30-09-2019 om 16:05

vrienden of familieleden

@Lanza, dat vind ik nogal uitmaken. Vrienden kies je - daar hebben ze er nog 2 van. Familieleden, die heb je gewoon en pas als je t heel bont maakt, worden de contacten verbroken. Daar hebben ze er ook nog 2 van. Dit klinkt voor mij wel als karig en bovendien als 'uitstervend'. Zoals ik het lees, zal het aantal contacten zeker niet meer stijgen, maar alleen nog afnemen.

Flavia

Flavia

30-09-2019 om 18:23

Tine

Relaties met familieleden kunnen ook gewoon verwateren.
Iedereen een druk eigen leven, grotere afstand en het is zo gebeurd.
Tel er nog wat andere hobby's en vrijetijdsbesteding bij en het aantal gespreksonderwerpen daalt. En om nu elke keer dezelfde pro en contra PVV discussie te moeten voeren op basis van onderbuikgevoelens terwijl er in het dorp van je familie wel 1 buitenlander woont, zijnde de tandarts waar iedereen heen gaat is ook niet echt mijn ding.

nuffannie

nuffannie

30-09-2019 om 19:14

Flavia

Ik snap je opmerking over pro en contra PVV niet, kan hem niet plaatsen. Mijn ouders zijn nogal aan het vereenzamen. Natuurlijk verwateren sommige contacten, maar wat als je geen nieuwe maakt en bovendien de bestaande zodanig schoffeert dat die geen contact meer zoeken? Mijn vader is - hoe zal ik het zeggen - nogal van het ongevraagd kritiek leveren op anderen. Ook naar mij toe, het is echt kwetsend en ik ben bijna zover dat ik hem voorlopig niet meer hoef te zien. Dat was vroeger niet zo. Daarom maak ik mij ook zorgen.

Lanza

Lanza

30-09-2019 om 19:26

Hebben zij

er zelf last van? Want het klinkt alsof vooral jij het niet ok vindt dat zij weinig vrienden hebben. Waarom neem je je moeder niet eens mee naar een mooie voorstelling ofzo?

Je zou wel...

Je kunt hen niet veranderen. Je vader doet je moeder geen fysieke pijn en je moeder klaagt niet over zijn gedrag. Ik snap het als je het gevoel hebt dat je moeder in een soort web leeft en dat je dat wilt stoppen.
Je kan alleen met je moeder dingen ondernemen zodat ze even uit die ‘sleur’ komt.
Denk aan een wandeling en een kop koffie of samen naar een museum. Daar hoeft je vader niet voor mee te gaan.
Als je daar nu aan begint, raakt hij er aan gewend dat zijn vrouw op dag A een dagdeel niet thuis is.

Gedrag van je vader lijkt mij geval pure verveling; kan je hem niet porren voor een huisdier vb aquarium?

Persoonlijkheidsverandering.

Ja, je verhaal klinkt steeds meer of er toch echt iets vreemds aan de hand is met je vader. Eerst dacht ik puur aan "karaktertrekken" omdat hij ook vroeger vaak onaangepast gedrag vertoonde. Maar het wordt naarmate hij ouder wordt steeds erger en extremer begrijp ik.
Is er geen sprake van (verkeerde) medicatie? Dementie? Kan je hem ergens op aanspreken? Of heb je het idee dat het geen opzet is, hij zijn gedrag zelf niet doorziet? Je zou het wel eens met je eigen huisarts kunnen bespreken, of hij/zij enig idee heeft wat de oorzaak kan zijn.

Kan je met je moeder praten over je vaders gedrag? Niet veroordelend of kwetsend. Maar dat je je oprecht zorgen maakt en hoe het met ze gaat als ze samen zijn?

Nuffannie

Nuffannie

30-09-2019 om 23:03

Lanza

"Hebben zij er zelf last van? Want het klinkt alsof vooral jij het niet ok vindt dat zij weinig vrienden hebben."
Ja, ze lijden er onder. En nee, ik vind het niet ok zoals het gaat. Jij blijft in het cirkeltje weinig vrienden doormalen...ik zou haast denken dat je er zelf geen hebt.

"Waarom neem je je moeder niet eens mee naar een mooie voorstelling ofzo?"
Ja joh, en dan zijn alle problemen opgelost....

Nuffannie

Nuffannie

30-09-2019 om 23:22

Flanagan en wil40

"Gedrag van je vader lijkt mij geval pure verveling; kan je hem niet porren voor een huisdier vb aquarium?" Pure verveling is het zeker. Mijn moeder wil best een hondje, maar mijn vader niet (natuurlijk).

Iets ondernemen met mijn moeder ben ik inderdaad van plan. Het zal wel iets kleins moeten zijn want ik heb al eerder iets voorgesteld maar toen wilde ze niet. Mijn ouders zijn ook nog eens van het standpunt dat je als echtpaar alles samen doet (!) Ze wonen alleen niet in de buurt dus echt op regelmatige basis zal het niet lukken, helaas. Mijn moeder komt ook niet in haar eentje naar ons toe. Met de trein reizen heeft ze nog nooit gedaan. Ze heeft een rijbewijs, maar ze vind de nieuwe auto's die mijn vader de laatste jaren koopt eng. Teveel zelfdenkende electronica (en ik heb sterk de indruk dat mijn vader dat graag zo houdt).

"Ja, je verhaal klinkt steeds meer of er toch echt iets vreemds aan de hand is met je vader. Eerst dacht ik puur aan "karaktertrekken" omdat hij ook vroeger vaak onaangepast gedrag vertoonde."
Dat denk ik dus ook zo langzamerhand. Eerst ontdekte ik zo rond mijn 35e dat het gedrag van hem (hen, mijn moeder is ook vreemd) ook vroeger niet zo standaard is te noemen. Maar het wordt extremer inderdaad en neemt in mijn ogen (ook die van mijn man overigens) ongezonde vormen aan. Zelfs de kinderen valt het op. Misschien moet ik maar eens met mijn eigen huisarts gaan praten erover. Of een praktijkondersteuner.
Ik heb zelf wel eens gedacht aan verborgen narcisme bij mijn vader, maarja. Ik ben geen psychiater, dus misschien zit ik er naast.
Eerder kon ik er wel met mijn moeder over hebben, zij heeft er wel degelijk last van en hun huwelijk is al hééél lang niet ideaal. Maar tegenwoordig zit mijn vader naast de telefoon blijkbaar, want hij is de enige die hem opneemt..... m.a.w. mijn moeder krijg ik niet meer privé te spreken. Enorm verstikkend.

Angela67

Angela67

30-09-2019 om 23:23

Dementie

Er zijn vormen van dementie die effect hebben op gedrag: bijv sociale regels niet meer weten/hanteren, wantrouwend worden.
Misschien kun je je een beetje erin verdiepen of je aanknopingspunten ziet? Wellicht dat de sleutel van het raadsel bij je moeder ligt - als je wat tijd alleen met haar kan doorbrengen kom je misschien wat meer te weten zodat je beter kunt bepalen wat je wel/niet kan doen
Gr Angela

Kaaskopje

Kaaskopje

01-10-2019 om 01:30

Is hij ziek geweest?

Is er iets gepasseerd wat zijn gezondheid betreft? Niet geestelijk, maar iets met zijn hart of iets dergelijks?

Flavia

Flavia

01-10-2019 om 06:29

Van alles mogelijk

Er is echt van alles mogelijk dat tot dit gedrag leidt en dat met het ouder worden versterkt.
Dementie maar ook autisme. Mijn moeder heeft pas enkele jaren geleden de diagnose gekregen. Ze was de 70 toen ruim gepasseerd. De kenmerken waren er natuurlijk al jaren maar het werd op mijn zus geschoven en op mijn (achteraf overbelaste) vader die ook niet makkelijk was. Na de scheiding, op haar verzoek, is de schil die het afwijkende gedrag opving en het sociale glijmiddel was weg en heeft ze er 'last' van.
Tot de scheiding zag je een echtpaar zoals jouw ouders. Een onbehouwen vader en meegaande moeder die niets zelfstandig onderneemt. Inmiddels is mijn vader een leuke man geworden door wat psychologische hulp en omdat hij niet steeds rekening hoeft te houden met de nukken van mijn moeder (achteraf dus autisme) en is mijn moeder steeds eenzamer omdat de wereld te snel gaat en steeds meer vraagt op sociaal gebied en andere prikkels.

Zich belangrijk vinden

Je gaf aan dat je vader sinds een paar jaar gestopt is met werken. Je vader kan zo in een dal van nutteloosheid komen en zich niet belangrijk meer voelen; uitgeschakeld voor de maatschappij. Dat is voor sommige, met name mannen, moeilijk om mee te dealen. Ik had ook zo’n vader. ( en zo’n moeder).

Ik doe vrijwilligerswerk in een bejaardencentrum. Daar zijn ook diverse gepensioneerden behulpzaam. Ze doen dat om even niet thuis te hoeven zijn of van nut te zijn voor anderen zodat ze zichzelf nog van nut maken voor de maatschappij.

Voor sommigen was het eerst een hoge drempel maar de dankbaarheid van de bewoners, haalde hen over. Je ouders zijn begin 60. Leven hun ouders nog? Komen ze wel eens in een zorgcentrum van hun ouders of andere familieleden?
Als je vader weer iets om handen heeft, heeft je moeder weer wat lucht.

Zo heeft mijn vader na pensioen, vele jaren voor zijn kleinkinderen klaar gestaan. Pas de laatste jaren had hij dementie en kon hij niet meer rijden. Daarvoor was het een haantjesgedrag wat de klok sloeg. Ook iemand die er nooit over zou peinzen om te scheiden. Dus kijk hoe je je vader in beweging kan krijgen.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-10-2019 om 08:55

Flavia

Goh, ik had mijn moeder hetzelfde gegund als jouw vader. Mijn vader op zich niet hetzelfde als jouw moeder. Het lijkt me een hele stap voor de partner om dat feit 'voor lief' te kunnen nemen. In mijn geval was mijn moeder bang om zelf ook eenzaam te worden. Ze is nu weduwe, bijna 90 jaar en ik kan me niet aan de indruk onttrekken (ik kan alleen met haar bellen) dat ik wat vrijheid in haar stem en opmerkingen bespeur. Achteraf kijk je in een koe in zijn k... , maar als ze die vrijheid 40 jaar geleden had gepakt, wie weet hoe het dan gelopen was voor haar.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-10-2019 om 09:27

Flanagan en Nuffannie

Ze doen dat om even niet thuis te hoeven zijn of van nut te zijn voor anderen zodat ze zichzelf nog van nut maken voor de maatschappij.===

Mijn schoonmoeder deed dat ook, toen ze al in de 70 was en had het dan over 'die oudjes', haha. Mijn schoonmoeder was zeer katholiek en dat was denk ik ook een drijfveer om nog iets goeds te doen voor de mens. Ik vermoed zomaar dat het voor mijn schoonvader toch ook wel prettig was om even alleen te kunnen zijn. Je zit toch maar de hele dag bij elkaar op de lip.

Nuffannie, mijn man en ik zijn 60 en dik 58 jaar. Onze situatie hád kunnen zijn dat we samen elke thuis zitten, we werken niet meer (in loondienst), maar we ondernemen zelf gelukkig wel het een en ander zonder elkaar, zodat we niet de hele dag op elkaars lip zitten. Als je altijd maar bij elkaar zit word je wereldje ook zo klein. Ik heb zelf twee jaar op een nogal laag pitje gestaan met activiteiten en dat is gewoon niet goed voor me. Man doet vrijwilligerswerk, drie ochtenden per week en maakt lange wandelingen met de hond. Ik ga naar fitness, ik doe iets bij de gemeente en sinds het voorjaar ook vrijwilligerswerk. Heel onregelmatig, een maand niet, een maand wel, ga ik weleens uit omdat ik die behoefte wel heb en man niet en als er een leuke markt is of zo ga ik daar ook heen. Vooral wat ik in de avond doe, was even wennen voor man, maar nu zit het ook in zijn systeem dat dat erbij kan horen (kwestie van doorzetten dus). Mijn man is anders dan ik, meer huismus, maar hij heeft ook nah (niet aangeboren hersenletsel), waardoor hij het lastig kan vinden om te moeten schakelen tussen de dagelijkse gang van zaken en als het eens wat anders gaat. Ik moet er echt niet aan denken om oud te worden zonder mijn eigen gang ook te kunnen gaan.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-10-2019 om 09:28

dat we samen elke ... thuis zitten,

... dag...

Nuffannie

Nuffannie

02-10-2019 om 14:29

even hart luchten

Gisteren ben ik bij mijn ouders langs geweest. Mijn vader maakte weer eens een beledigende opmerking over mijn studie. Hij staat niet achter mijn keuze en laat dat regelmatig op een neerbuigende manier weten en ik heb hem al vaker laten weten dat ik dat niet kan waarderen. Dit keer zei ik dat ik het zat was en als hij nog een keer op die manier over mij/mijn studie zou praten, ik hem niet meer wou zien.

En toen ging hij zielig doen. Hij wilde op papier vastleggen dat er op zijn uitvaart, die toch binnenkort zou plaatsvinden, niemand hoefde langs te komen. Want er was toch niemand die naar hem omkeek, hij kon niks, hij mocht niks meer (zeggen), hij was toch hartstikke fout etc. etc. Nu is hij wel niet gezond (lijdt aan een niet levensbedreigende kwaal) maar dit ging echt te ver. Alle tekortkomingen van mijn moeder werden nog eens uit de doeken gedaan (mijn moeder is gek, niet hij), het algehele gebrek aan waardering voor hem door gehele wereld. Ik probeerde nog met hem te praten maar hij was niet voor rede vatbaar. Een voorbeeld: hij heeft heus wel door dat wij het niet tof vinden hoe hij zich gedraagt in restaurants. Hij vond het zijn récht om perfect bediend te worden en uitstekend te eten te krijgen, en snel een beetje. Dus vond hij niet meer dan logisch dat als iets niet naar zin is, daar het bedienend personeel voor te schofferen. Hem overkomt ook opvallend vaak dat hij bedorven eten voorgeschoteld krijgt, heel toevallig. Maar hij mocht van ons (mij, mijn man, maar vooral mij) niets van zulke dingen zeggen. Dat was zo onrechtvaardig en iedereen vond hem een klootzak en zijn mening deed er niet toe. Want ja, hij had zich voor niks 47 jaar doodgewerkt en nu had de maatschappij inclusief zijn familie hem uitgekotst.
Bizar was het. Deze kant kende ik wel een beetje van hem (dat hij eigenlijk heel goed is, maar zich ondergewaardeerd voelt) maar zo had ik het nog niet meegemaakt.

Mijn moeder zei dit bijna dagelijks met hem mee te moeten maken. Als dat echt zo is moet mijn moeder daar weg. Maarja, lost dat wat op en hoe pak ik dat aan?

Angela67

Angela67

02-10-2019 om 14:37

aanknopingspunt

wat een situatie, ik begrijp absoluut dat je je afvraagt hoe je hiermee om moet gaan. Niet alleen concreet 'nu' (hoe reageren, wel of niet op bezoek gaan), maar ook met betrekking tot de toekomstige relatie met hen en de impact die het op je moeder heeft.

Misschien is het mogelijk om je emotionele band met je vader zo klein mogelijk te maken, wellicht door te stellen dat je het niet 'persoonlijk' moet opvatten en er zeker niet over in discussie moet gaan met hem. Misschien kun je hem beschouwen als iemand die niet (meer) in staat is om te veranderen en er zo nodig omheen te praten, er niet op in te gaan, je niet te laten raken. Als dat lukt (oefening . . zennnnn) kun je wellicht voor je moeder iets betekenen zonder dat het lijkt alsof je je vader veroordeelt en dit kwalijk neemt. En kun je makkelijker op de koffie gaan zonder dat het je enorme bergen negatieve energie kost.

Ik zou sowieso geen uitjes meer plannen etc met hem erbij. Het zal nooit beter worden en alles wat je probeert eraan te doen zal jouw relatie met hem moeilijker maken. En misschien voor je moeder meer ellende opleveren, hoewel dat niet gezegd is natuurlijk.

gr Angela

Nietmijnnaam

Nietmijnnaam

02-10-2019 om 14:50

Ach...

Het wordt dus erger... Wat verdrietig, vooral voor je moeder. Ik zou toch eens met jouw of hun huisarts gaan praten.

Het verhaaltje over het restaurant zou rechtstreeks uit de mond van mijn ex kunnen komen. Hij heeft heel wat van dat soort overtuigingen, hij vindt bijv. ook dat hij het recht heeft iemand uit te schelden in het openbaar vervoer omdat hij of zij zijn jas of tas op de stoel naast zich heeft gelegd. Ik zei altijd: als je het even vraagt, mag je daar heus wel zitten. Maar nee, hij vindt dat hij meteen mag schelden want die persoon betaalt maar voor 1 plek. Lang verhaal kort: ex heeft autisme en narcistische trekken (zegt psychiater). Geen leuke combinatie. Het akelige gedrag komt er vooral uit onder stress. Openbaar vervoer en restaurants zitten vol drukke, vreemde mensen en onverwachte situaties, dus geven hem stress. Ik vermoed dat je vader ook lijdt onder het gevoel geen nut meer te hebben. Dan zou vrijwilligerswerk inderdaad wel kunnen helpen. Als het toch dementie is (er zijn veel vormen!) dan is er een andere aanpak nodig. Dus praat erover, beschrijf wat je ziet en hoe het zich ontwikkelt. Praat ook over je zorgen over je moeder, want ik denk dat zij ook een helpende hand kan gebruiken.

Nuffannie

Nuffannie

02-10-2019 om 15:17

Nietmijnnaam

"Praat ook over je zorgen over je moeder, want ik denk dat zij ook een helpende hand kan gebruiken." Zeker. Zij is koopziek en verzamelt spullen. Heel veel. De woonkamer blijft nog in orde maar de bovenverdieping is niet meer leefbaar bij mijn ouders zelf. Daar lijdt mijn vader onder, maar ik heb zomaar het idee dat zijn gedrag niet helpend is

Verder: Autistische en narcistische trekken.... aan beide heb ik wel gedacht bij mijn vader (en autisme bij mijn moeder). Mijn vader kan ook niet tegen drukte, mijn moeder ook niet trouwens. We gingen vroeger ook nooit op vakantie want dan was er een probleem met 'de bedden' en het eten. En het klopt ook dat mijn vader akelig wordt als hij stress heeft. Als hij goedgehumeurd is is hij best leuk zelfs, dat is het dubbele.

Is jouw ex door een psychiater gezien? Dat van het openbaar vervoer zou mijn vader ook kunnen doen - als hij met het OV zou gaan maar dat doet hij uiteraard niet.... Hij scheldt trouwens niet met lelijke woorden maar doet dat subtieler.

Vrijwilligerswerk heeft mijn moeder een tijd met plezier gedaan in het bejaardentehuis maar mijn vader keurt dat af.... daarom is mijn moeder er ook mee gestopt vrees ik. Ik denk niet dat hij daar dus zo snel aan zal beginnen.

Slachtofferrol.

Hij voelt zich niet begrepen, gaat in de verdediging, discussie en andere blik is zinloos. En het wordt erger. Naarmate zijn kringetje kleiner wordt, wordt het ook steeds erger. Heel lastig. Wat meer emotionele afstand is ook moeilijk, je moeder is er ook nog. Toch is dit niet echt "op te lossen". Ik heb ook iemand in mijn omgeving met ongeveer hetzelfde gedrag. Niet erg genoeg voor een opgedrongen hulptraject en intussen sukkelt het steeds verder bergafwaarts en haken steeds meer mensen af.
Degene die er komen luchten bij mij regelmatig hun hart, huisarts kan ook niet veel. Iedereen ziet de wereld verkeerd, behalve de patiënt. Dat helpt, iemand bekijken en helpen als patiënt, iemand in nood. Dat schept ook een bepaalde afstand waardoor je zelf minder wordt geraakt. Veel dingen worden ook niet meer verteld, scheelt weer een discussie die bijna ruzie wordt.
Er is ook geen echte diagnose, wat moet je er nog mee op oudere leeftijd als iemand zelf niet wil veranderen?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.