Relaties Relaties

Relaties

Owain

Owain

28-09-2019 om 10:58

Gezinsprobleem

Hallo allemaal,

Sinds een half jaar gaat het niet goed met onze dochter van 16 jaar op school. Ze stort letterlijk in en ik moet ze vaak ophalen van school. In de laatste bespreking op school daar over vroegen ze hoe het met de thuis situatie gesteld is. Ik vertelde dat dat alles is behalve goed. Zo was er 2 weken geleden een ruzie tussen mij en mijn vrouw. Dit ging over het eetmoment mijn vrouw zat op de bank tv te kijken en verstoorde het eetmoment. De kinderen deden gek aan tafel en zaten op de stoel te wippen, en liepen soms weg van tafel. Ze riep: hoor die commandant, bij de volgende waarschuwing ga je naar het concentratiekamp etc. etc. Allemaal flauwe opmerkingen wat ze altijd doet. Ik heb toen gescholden tegen haar. De kinderen nemen me zo niet serieus doordat zij mij belachelijk maakt, en hebben ook vaak gedragsproblemen. Zo ook bijv. bij een optreden als ze brutaal zijn geweest en ze moeten daarvoor voor mij naar boven, dan vraagt ze niet wat er aan de hand is maar gaat ze het kind vertroetelen en hem opjutten tegen mij. Ze zegt dan ook vaak wat doet hij nu weer. Zo zijn er in het verleden veel bizarre dingen gebeurd zo ook vroeger dat ze telkens riep aan tafel die rotzooi hoef je niet te eten, tegen normaal gezond eten. Zelf heeft ze een gediagnosticeerd eetstoornis. De kinderen hebben naar mijn mening hierdoor ook een eetprobleem door opgelopen. In de huishouding doe ik bijna alles alleen. Ook ga ik bijna altijd alleen naar oudergesprekken op school, de juf vroeg laatst nog wanneer komt moeder mee zij was het eerste 3 kwart jaar niet op school geweest. Mijn dochter heeft aan gegeven bij het CJG dat mijn vrouw schreeuwt in huis. Mijn vrouw lijdt aan depressies is ook gediagnosticeerd voor borderline. 10 jaar lang is ze in behandeling geweest bij het GGZ. Ook hebben wij ondersteuning gehad van gespecialiseerde gezinszorg en een Pit verpleegkundige. En verschillende hulpverleners van het CJG. Ik merk natuurlijk dat we daar niet mee geholpen zijn geweest. Jullie begrijpen nu wel dat mijn emmer flink aan het overstromen is. Het werd alleen nog veel erger gemaakt toen bij een gesprek aan tafel met mijn vrouw het zaakje verdraaid werd, we hadden over het eetmoment probleem, het werd de omgekeerde wereld het CJG sloot zich aan bij mijn vrouw en zei tegen haar ik kan u begrijpen. Later op de avond heb ik haar nog lang telefonische gesproken en we kwamen tot een redelijk gesprek en heb ook sorry gezegd dat ik boos werd. Ik heb de situatie dus aan school vertelt het CJG is hier ook bij betrokken.(het CJG heb ik een half jaar op eigen initiatief in de arm genomen). De school heeft hier op een melding gedaan bij veilig thuis en die geeft het CJG de opdracht om de thuissituatie te verbeteren. Er wordt ook gedreigd dat als er niet mee wordt gewerkt dat dit dat aan de beschermtafel komt. Heb vaak tegen het CJG vertelt dat er nu een andere inzet moet komen omdat het niet werkt wat we de laatste 10 jaar hebben gehad. CJG beloofd een hogere inzet. Aan tafel vroeg ze wat ik voor inzet wilde en wat mij mijn vrouw wilde. Ik gaf aan dat ik graag een behandeling voor mijn vrouw wil. Mijn vrouw vertelt gewoon dat alles beter moet in huis, daarop geeft het CJG het advies om een systeem therapeut in te zetten. Wij als beide ouders gaan daar ook nog over praten wat wij graag willen. Als mijn vrouw kiest voor geen behandeling dan wordt het een systeem therapeut die ingezet gaat worden. Daarmee geeft ze ook aan dat ze niets mankeert maar dan wens ik wel van haar dat het normaal gaat draaien in huis dus met huishouding etc. dan accepteer ik niet meer dat ze mij niet helpt in de huishouding. Want nu is altijd vertelt door behandelaren dat als ze zich niet lekker voelt dat ze zich moet terugtrekken in drukke situaties, wat ik toen ook accepteerde. De laatste tijd heeft ze ook medicatie geslikt antidepressiva en methylfenidaat terwijl ze die niet heeft voorgeschreven gekregen. De medicatie is stopgezet door de huisarts omdat ze niet goed omging met de medicatie ze bleef die maar bestellen en de rekeningen liepen hoog op. Ze nam de medicatie onregelmatig. Nu slikt ze wat opgespaard in de kast ligt. Mijn vraag aan jullie is kan ik er voor zorgen dat mijn vrouw noodgedwongen in behandeling gaat? Want ik vind de klachten in verband houden met haar achtergrond. Doe ik er wel goed aan om mij te richten aan grote instellingen als veilig thuis, kinderbescherming bureau jeugdzorg? Gaan hun het zaakje wel serieus nemen en zich achter mij scharen? Ben het vertrouwen kwijt in de hulpverleners. Wat is jullie advies?

Groet,
Owain.

Behandeling

Je hebt een moeilijke situatie waar geen makkelijk recept voor verbetering voor is.
Je kunt van je vrouw niet meer verwachten dan wat je nu ziet. Je hebt de behandelmogelijkheden uitgeput en je kunt iemand met dit profiel niet dwingen tot behandeling. Ze is niet bedreigend voor zichzelf of voor anderen. Dwangbehandeling zal er ook niet toe leiden dat het gedrag van je vrouw verbetert.
Wat zegt je vrouw er zelf van? Wat ziet zij als de oplossing om het geschreeuw en gedoe te voorkomen?
Houd het realistisch en vraag je anders af of het niet beter is om apart te gaan wonen met de kinderen.
Het kan ook gewoon teveel voor haar zijn om voor een gezin te zorgen. Voor jou alleen is het uiteraard ook zwaar, maar je moet het nu doen met nog een zorg erbij, iemand die de rust en de ruimte in je gezin verstoort.

Zoek inderdaad zelf je oplossing. Deze instellingen kunnen weinig voor je doen en je soms juist in de weg zitten.

Informeer jezelf ook hoe anderen hiermee omgaan. Soms zit er een goede suggestie bij. Al is het alleen hoe je zelf kalm kunt blijven.
https://stichtingborderline.nl/agenda/landelijke-publieksdag-2019/

9 november is er blijkbaar een publieksdag waar je aan kunt deelnemen.

Overigens hoe gaan jou en haar familie om met de situatie in je gezin?
En is het mogelijk dat je dochter die het nu moeilijk heeft een tijdje bij familie gaat wonen?

Owain

Owain

28-09-2019 om 12:02

bedankt

Bedankt voor je reactie, onze families weten niets van onze gezinssituatie dit willen wij privé houden. Onze families zijn klein en er is geen mogelijkheid om ergens een tijdje te verblijven. Maar het is nu rustig nu we hulp hebben we hebben opdrachten gekregen. Het werkt wel, maar het moet ook goed gaan zonder CJG

Owain

Owain

28-09-2019 om 12:06

bedankt

ik drukte per ongeluk op de enter toets ik sluit af met mijn antwoord periodiek komt het CJG te pas hoe lang de hulpverlening nu blijft weet ik niet. Vind het goed dat ze er zijn maar ze moeten ook weer niet alles op zijn kop gaan zetten. Dus naar alle regels kijken. Wat goed gaat moet zo blijven zonder overal in te mengen.

Jo Hanna

Jo Hanna

28-09-2019 om 13:47

Weinig kans op structurele verbetering bij je vrouw

Je tekst lezend en overziend wat er allemaal al gedaan is, zou ik er erg lage verwachtingen van hebben. Is uit elkaar gaan (wonen) een optie? En dan de kinderen het grootste deel van de tijd bij jou?

Wat ik in jouw geval in ieder geval zou doen is een logboek bijhouden met daarin, feitelijk en beknopt beschreven, wat er iedere dag bij jullie gebeurt. Ik zou ook naar de huisarts gaan en in je dossier laten vastleggen dat je vrouw het gezin onder grote druk zet met haar gedrag. Dat jij dit privé wil houden, vind ik heel onverstandig. Doordat jullie het geheim moeten houden, krijgt je vrouw veel te veel ruimte voor haar destructieve gedrag. Dit moet opengegooid worden, ook voor je kinderen. Die moeten weten dat hun gezinssituatie niet normaal is en dat ze daarover mogen praten en er steun bij mogen vragen.

Ik zou eens contact opnemen met Labyrint in Perspectief, een organisatie voor naasten van mensen met psychiatrische problematiek. Misschien kunnen zij je verder helpen om ondersteuning te vinden voor jezelf en je kinderen. Die systeembenadering lijkt mij een doodlopende weg, als je vrouw niet beseft dat ze ziek is en daar verantwoordelijkheid voor moet nemen,

Sterkte!
Groet,
Jo Hanna

Marinet

Marinet

28-09-2019 om 14:33

owain

Wie heeft die diagnose borderline gesteld?

Zelf

"Sinds een half jaar gaat het niet goed met onze dochter van 16 jaar op school. Ze stort letterlijk in en ik moet ze vaak ophalen van school."

Het is te makkelijk om dan naar de thuissituatie te verwijzen. Vraag je dochter wat ze moeilijk vind op school en wat er dan gebeurt. Wordt ze gepest? Wordt ze sexueel belaagd? Voelt ze dat er teveel van haar gevraagd wordt? Twijfelt ze over haar opleiding? Twijfelt ze over haar toekomst? Is ze ziek, heeft ze Pfeiffer of iets anders dan pubermoeheid waar ze aandacht en mogelijk gezondheidszorg bij nodig heeft?
Hoe is de relatie die je met je dochter hebt. Stuur je haar nog steeds naar haar kamer, terwijl ze een gesprek met jou nodig heeft?

Owain

Owain

28-09-2019 om 17:12

antwoorden

Jo Hanna,

De kinderen weten van psychische klachten bij mijn vrouw, ze hebben ook in een kopgroep gezeten. Met de huisarts heb ik al een afspraak gemaakt. Uit elkaar brengt meer problemen met zich mee denk aan omgangsregels, financieel, afspraken. Het is ook niet voortdurend slecht in huis maar periodiek

Marinet, het GGZ heeft de diagnose vastgesteld, is ook 10 jaar in behandeling geweest

AnneJ je hebt volkomen gelijk, het CJG heeft er een groot drama van gemaakt dat wij ruzie hebben gehad, en verwijten daar de thuissituatie aan. Heb ook gezegd dat het daar niet aan te verwijten valt. De klachten spelen al lang bij onze dochter, heeft faalangst en kan niet goed mee in grotere groepen. Is op het vmbo ook gestart in een kleine groep maar die is er nu niet meer. Als we iets willen bespreken gaan we naar haar kamer daar kunnen we rustig praten.

Hulp

Zoals ik het lees zit hierin een overgang die wellicht van betekenis is:
'Ik heb de situatie dus aan school vertelt het CJG is hier ook bij betrokken.(het CJG heb ik een half jaar op eigen initiatief in de arm genomen). De school heeft hier op een melding gedaan bij veilig thuis en die geeft het CJG de opdracht om de thuissituatie te verbeteren. Er wordt ook gedreigd dat als er niet mee wordt gewerkt dat dit dat aan de beschermtafel komt.'
Zoals ik het lees heb je zelf hulp gevraagd en gekregen van het CJG, heeft de school vervolgens een melding gedaan (meldcode) en heeft het CJG toen vanuit Veilig Thuis de opdracht gekregen om hulp te geven, met een stik achter de deur.
Naasrt alle goede tips die hier al gegeven zijn zou ik even uitzoeken wie zich nu op de achterhand met jouw situatie bezig houdt en wat iedereen doet daarmee. En sterk inzetten op overzicht voor jou en beperking van het aantal instanties dat zich daarmee gaat bemoeien.
Je kunt terug gaan naar de school, de melding is gedaan, dus daar kun je niets aan doen, maar het is niet zo dat daarmee het probleem is opgelost. Met de diagnose 'thuissituatie is het probleem' valt een deel onder juw verantwoordelijkheid, waar jij keihard aan werkt; en een ander deel, daarvan moet de school zich toch afvragen wat ze daarmee gaan doen.
Idem met CJG: maakt het verschil nu ze via Veilig Thuis hetzelfde moeten doen als waar jij vrijwillig om gevraagd hebt? Wie kijkt er mee, wie zit bij de overleggen, kun jij daarbij aanschuiven etc.
Met andere woorden: probeer de hulpverlening in eigen hand te houden en voor jou overzichtelijk.

Tsjor

Owain

Owain

29-09-2019 om 14:25

scheiding

Tsjor, bedankt voor de tip.

Jo Hanna en AnneJ uit elkaar gaan / apart gaan wonen bedoelen jullie daar scheiding mee? Als wij hiervoor zoude kiezen wie bepaald waar de kids gaan wonen?

Apart wonen

Het is niet ongecompliceerd. In eerste instantie bepaal je samen, gehoord de kinderen, waar de kinderen gaan wonen. En als je er niet uitkomt dan wordt het bepaald door de (scheidings)rechter.
Ik ben met de kinderen naar mijn ouders vertrokken en heb per direct een omgangsregeling ingesteld, regelmatig maar kort vanwege de psychische problematiek van ex. 3x in de week een moment, bijvoorbeeld samen eten, meegaan naar sport, naar muziek en een keer alleen samen eten en de zondag mee naar de kerk. Helaas veranderde de rechter dat na een jaar, op verzoek van ex, toch in een weekend om de week. Gelukkig geen co ouderschap wat ex wenste. Daar ging ik in het weekend aanvankelijk gewoon mee met de kinderen, bij ex logeren tot hij het niet meer 'normaal' vond.

Jo Hanna

Jo Hanna

29-09-2019 om 15:19

Gedoe

Wat AnneJ al zegt, daar kom je in principe samen uit en als dat het niet lukt, bepaalt de rechter. Ik zou in jouw situatie dan ook (nu al, ook al ben je het misschien nog helemaal niet van plan) advies vragen van een advocaat die verstand heeft van scheidingen met psychiatrische problematiek. Misschien ook te vinden via Labyrint?

Ik ben er zelf een beetje doorheen gezwijnd met ex. Hoewel hij er slecht aan toe was toen hij vertrok heb ik meteen omgang geregeld begeleid door een familielid. Mijn kinderen waren toen nog heel jong. Omgang is daarna opgebouwd tot weekend per twee weken. Soms gingen en gaan er nog altijd wel eens dingen mis en is ingrijpen (tijdelijk stoppen, verminderen etc) nodig geweest maar het komt gelukkig uiteindelijk wel weer in evenwicht. Ex is boos op mijn ‘machtspositie’ maar legt zich er tegelijk ook bij neer. Hij is ook nooit een rechtszaak begonnen. Eerlijk gezegd denk ik wel eens dat hij ergens weet dat hij het (co-)ouderschap eigenlijk niet aankan maar dat hij dat nooit zal toegeven. En dus is hij nog altijd boos op mij en komt hij er schuldloos vanaf. Maar goed, daar lig ik niet wakker van, zolang de boel een beetje stabiel blijft.

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Jo Hanna

29-09-2019 om 15:28

Positie als man

Ik denk dat je als man nog altijd in een kwetsbaardere positie bent als het gaat om kinderen bij uit elkaar gaan (wonen). Ik zou me dus terdege informeren en heel strategisch handelen. Zaken documenteren en laten vastleggen hebben mij geholpen. Maar ik ben niet in de jeugdzorg terechtgekomen en zoals gezegd is het bij ons bij advocaten gestopt. Ik zou dus niet durven zeggen wat je in jouw krachtenveld het best kan doen, buiten je juridisch laten adviseren.

Groet,
Jo Hanna

Advocaat

Inderdaad, vraag advies. Ik had zelf een advocaat die in zijn vorige leven psycholoog was geweest. Die waarschuwde mij, zeer nuttig, dat het gerecht niets (dan gedoe) kan met psychische problemen. Veel ouders beschuldigen elkaar in omgangszaken en een diagnose wil nog niet zeggen dat iemand ongeschikt is om voor kinderen te zorgen, het zegt wel dat iemand hulp heeft gezocht.
Hier hielp het dat ik de touwtjes in handen nam en inderdaad, net als bij Jo Hanna, ex legde zich er uiteindelijk wel bij neer. Tot nu toe vertrouwt hij mij, dat wil niet zeggen dat hij altijd doet wat ik zeg, maar ik kan een behoorlijk beroep doen op zijn redelijkheid of ik 'stuur' het in ieders belang.
Ex noemt mij dan de 'advocaat' of de 'directeur' maar uiteindelijk accepteert hij mij wel.
Ook tegenover de kinderbescherming die net tijdens de scheiding ook in beeld kwam, waren we in dat opzicht wel een front.

Dagboek

Toch even een simpel dagboek bij gaan houden, wat je zoal doet op een dag. Zodat je altijd kunt laten zien dat jiij de meeste zorg voor de kinderen hebt gedaan. en ook wanneer de problematiek van je vrouw heftig is en wat de gevolgen daarvan zijn.

Ik zie even veel problemen in jouw situatie. Ik denk dat je vrouw niet wil scheiden, nu niet, nooit niet. Wat denk jij?

Ik denk dat je vrouw een heel drama ervan zal maken als de kinderen niet bij haar zouden blijven en zij een weekendregeling of begeleide begeleiding zou krijgen. En dat ze in staat is om mensen om haar heen, vooral hulpverleners en school daarin mee te krijgen. Wellicht krijg je een goede band met de systeemtherapeute als die komt en kun je met haar op bijna collegiaal niveau bespreken wat het beste is voor de kinderen; met als optie dat je vrouw een andere woning zoekt en jij daar blijft wonen met de kinderen. Als je de steun en het fiat hebt van een van de hulpverleners sta je sterker. Ik vrees dat je in een gigantische storm terecht komt.

Dan inderdaad advies vragen van een advocaat, ook naar de perspectieven: wat zou het financieel betekenen. en tactisch: wat is de beste manier. De rechter zal er altijd voor kiezen om eerst samen een plan te maken en samen te overleggen. Dat is ook het beste en het zou mooi zijn als je vrouw zou accepteren dat jullie uit elkaar gaan en dat zij eerst de tijd krijgt om zelf te herstellen.

mijn advies zou zijn om zelf in de woning te blijven. Stel dat je een mogelijke scheiding wil bespreken, dan kan het zijn dat dat heftig wordt. Wellicht kun je dan organiseren dat de kinderen dan tijdelijk even bij een vriendje of vriendinnetje blijven. Misschien kun je zelf nu al wat kontakten leggen met andere ouders, die mogelijke opvang kunnen zijn voor je kinderen, zowel fysiek als het nodig is als mentaal.

Ondertussen is er wel nog het probleem van je 16-jarige dochter. Het nadenken over dat proces is nu dichtgesmeerd door de verwijzing naar de eventuele gezinsproblematiek. Maar houd je gedachten hierover open. Wat zegt je dochter zelf, wat denkt zij dat er aan de hand is? Heeft ze last van de gezinssituatie, waar en wanneer dan? en hoe gaat ze daarmee om? Zijn er mogelijk fysieke oorzaken? Is ze bij de huisarts geweest? Zijn er leerproblemen die nu duidelijker worden? Met andere woorden, ik zou opnieuw kontakt zoeken met de school onder het motto: aan de thuissituatie wordt nu gewerkt, benoem vooral dat je zelf het CJG al een half jaar eerder had ingeschakeld, maar nu wil je verder praten over de problemen van de dochter. De thuissituatie is niet een probleem van het laatste half jaar, de situatie van je dochter verslechtert wel sinds een half jaar. De situatie van je dochter vraagt dus echt nog even om meer aandacht, ook van school. Met het doen van een melding bij Veilig Thuis hebben ze niets opgelost voor je dochter. .

Tsjor

Owain

Owain

30-09-2019 om 07:58

niets opgelost voor je dochter

Je hebt gelijk, de juf van de basisschool was al geen voorstander om haar naar deze school te laten gaan. Ze adviseerde toen de pro school. De school is volgens haar te groot, waar ze in verdrinkt. In het 1e en 2e jaar ging het goed, maar toen zat ze in een plusklas die er nu niet meer is. (kleinere klas) Binnenkort is er een belangrijk gesprek op school en wordt er een plan gemaakt. Ik moet dit denk ik wel vertellen.Thuis is ze vrolijk en praat nogal luchtig over school dat het wel meevalt en schuift het ook op de gezinssituatie. Ik ga eerst met mijn dochter hier over praten en ook kijken wat zei wil. Mijn dochter is ook in behandeling bij een psycholoog zei krijgt cognitieve gedragstherapie omdat ze niet communiceert op school.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.