Relaties Relaties

Relaties

Nuffannie

Nuffannie

26-09-2019 om 23:57

Zorgen om psychische gesteldheid ouders


Floria

Floria

04-10-2019 om 15:45

#$@

Die soortgelijk zelf-isolerend gedrag vertonen en waarbij schoonvader de computer kaapte. Schoonmoeder mocht er 10 jaar geleden al niet op. Ze heeft ook geen eigen mobieltje. Belt meestal als svhoonvader weg is, heb ik het idee. Ooit had ze eens een eigen tablet, maar schoonvader weigerde uit te leggen hoe die aan moest. Ik heb er nooit meer iets over gehoord, nadat ze ooit bij ons was om het te vragen en hij niet op te laden was. Waarschijnlijk doet ze er nog steeds niets mee en weigert schoonvader nog steeds om te helpen. Ik heb haar toen naar de winkel verwezen "als hij niet wil helpen" maar ik heb geen idee of hij dat ook ondersteunde.

Kortom, kan inderdaad best problemen geven niet alleen het digibete, maar ook de autonomie.

Lanza

Zou jij mensen uit je omgeving pas helpen als ze handelingsonbekwaam zijn?

Lanza

Lanza

04-10-2019 om 17:06

Je gaat

niet ongevraagd van alles voor mensen invullen en volgens jouw standaarden dingen voor hen bedenken om ze zogenaamd te helpen, terwijl je totaal niet stilstaat bij of deze 'hulp' wel zo geschikt is in de gegeven context en wel gewenst is.

Dit kun je wel doen als iemand bijvoorbeeld zwaar dementerend is, of depressief, waardoor hij een gevaar is voor zichzelf en/ of de omgeving. Maar dit kun je niet doen als het gaat om de hoeveelheid sociale contacten die jij te weinig gaat, terwijl het gaat om zestigers met dubbel zoveel levenservaring als jijzelf.

Ik vind het getuigen van erg weinig respect voor je ouders en hun invulling van het eigen leven om je zo op te stellen.

Lanza

"terwijl je totaal niet stilstaat bij of deze 'hulp' wel zo geschikt is in de gegeven context en wel gewenst is."

Maar als je er wel bij stilstaat, dan zou het dus volgens jou wel kunnen in situaties anders dan waar er sprake is van handelingsonbekwaam zijn?

Lanza

Lanza

04-10-2019 om 17:40

Ik zou

zoiets in samenspraak doen met de betrokkenen, maar zo te horen zitten deze mensen absoluut niet op hulp te wachten. Ik vind het dan gek om je te gaan opdringen.

Laat ze toch lekker. Niemand zit toch te wachten op zoveel bemoeienis?

Lanza

Het kan een keus zijn natuurlijk om als je bezorgd bent alleen invloed uit te oefenen op mensen in je nabije omgeving die op hulp wachten. Niet iedereen maakt dezelfde keus.

Floria

Floria

04-10-2019 om 18:36

Keus

Of gezond verstand? Als iemand geen hulp wil, kom je ook niet ver met je hulp. Dan kun je je beter de moeite besparen.

Floria

Ja, dat is natuurlijk zo. Wel is er bij de meeste mensen denk ik wel een fase van overwegen of je toch geen invloed zou kunnen uitoefenen op die persoon uit je persoonlijke levenssfeer. Als je echt bezorgd bent. Overwegingen bestaan dan bijvoorbeeld uit de vraag, kan ik ook invloed uitoefenen ten goed, zonder dat dit als hulp gezien wordt. Of, kan ik ook invloed uitoefen op het idee van die persoon dat hulp niet gewenst is.

Ik kan me voorstellen dat dit ingewikkeld lijkt. Maar als je langs een brug loopt waar iemand aan hangt, dan heb je deze overwegingen ook. De meeste mensen in ieder geval Dus waarom zou het raar zijn als je deze overwegingen hebt bij een persoon uit je persoonlijke levenssfeer waar je je zorgen over maakt?

Floria

Floria

04-10-2019 om 20:07

Niet raar

Maar dan merk je toch al snel.of het zin heeft of niet.

Nou heb ik alleen mijn schoonouders waarvan ik denk dat ze niet helemaal normaal leven, maar.ik ben daar niet bezorgd over. Hooguit over hoe het zou gaan als ze ooit een beroep doen op mijn man.
Ik kan wel denken dat mijn schoonmoeders leven opknapt als ze van die man af is, maar ze kiest hier zelf voor en ik ben dus ook niet bezorgd. Ik ga haar dus ook geen uitjes zonder man aanbieden of folders over scheiden.

Eigenlijk ben ik niet zo bezorgd aangelegd denk ik. De meestE mensen doen het prima, of ze kiezen zelf voor problemen. Ik heb helemaal geen zin om me met hun levenskeuzes te bemoeien.

Miekemieke

Miekemieke

04-10-2019 om 20:12

Ze zijn begin 60!!!!!

En ze werken allebei niet, knap dat ze dat voor elkaar hebben of moet je financieel bij springen?
Krijgt je vader een uitkering? Het uwv zit er tegenwoordig bovenop en de arbeidsmarkt zit te springen om krachten, leeftijd maakt niet meer uit. Dus als dat zo is dan heb je kans dat hij eerdaags weer aan het werk is.
Waarom was je moeder huisvrouw? Voor een vrouw van haar generatie was een deeltijdbaan wel de norm.
Dat ik hier naar vraag kan misschien een ingang zijn om anders naar je ouders te kijken. Als kind vind je alles gewoon maar misschien hebben je ouders niet alles in huis om volwaardig mee te kunnen draaien in de maatschappij. Voor jou kan dat ook een aanknopingspunt zijn om ze te helpen.
Probeer wel emotioneel afstand te nemen uit zelfbescherming.

Lanza

Waar lees je dan dat ik denk dat iemand iets voor die ouders kan bepalen?

Groeten,

Temet

Kaaskopje

Kaaskopje

05-10-2019 om 01:50

Miekemieke

Mihn man en Ik hebben ook een uitkering. Zo kan het lopen.

Miekemieke

Miekemieke

05-10-2019 om 09:31

Kaaskopje

Dan weet je ook maar al te goed dat die instanties vaak nogal wat van je vragen, je zou je geen gedrag kunnen veroorloven a la vader van TO.
Dat bedoelde ik ermee, niets veroordelende over een uitkering overigens.

Lanza

Lanza

05-10-2019 om 09:35

Veel vrouwen

van die leeftijd hebben nooit gewerkt. Voor die generatie was het echt nog optioneel. Je mocht werken, maar het hoefde niet als je rondkwam van het loon van de man. Aan pensioen is vaak niet gedacht.

Miekemieke

Als iemand een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering heeft, vraagt het UWV in de praktijk alleen maar dat je eventuele neveninkomsten netjes opgeeft, en vermoedelijk moet je af en toe een inlichtingenformuliertje invullen, maar verder laten ze je vziw met rust. Zeker ouderen worden ongemoeid gelaten. In principe zou het UWV actief mensen kunnen oproepen voor herkeuringen, maar aangezien ze een schreeuwend tekort hebben aan artsen om zelfs maar de verplichte keuringen te doen, gebeurt dat in de praktijk echt niet.

In de praktijk is het bij mijn weten zo dat de 55 plusser die een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering heeft, die houdt tot hij de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt.

Voor WW, IOW (de garantieuitkering voor een deel van de 60-plussers van wie de WW is afgelopen) geldt een sollicitatie-eis. Dat betekent vziw in de praktijk dat als je maar 4 keer per 4 weken digitaal doorgeeft dat je een sollicitatie-activiteit hebt verricht, ze je ook verder niet lastig vallen.

Jongeren worden mogelijk wel actief achter de broek gezeten, bij mensen van 60 plus is het vooral een kwestie van op tijd je digitale formulieren invullen en dan blijft alles lekker doorlopen. Je kan een volstrekt onmogelijk mens zijn verder, maar daar merkt de uitkeringsinstantie dan toch niets van, laat staan dat ze er iets over op te merken hebben.

Groeten,

Temet

Nuffannie

Nuffannie

05-10-2019 om 13:38

wat veel reacties!

Even kort: Lanza, jouw reacties kan ik bijna niet serieus nemen. Als ik teveel aan mijn ouders denk of ze te vaak zie word ik diep ongelukkig van hun toestand. Zelf zijn ze er allesbehalve gelukkig mee. Mijn vader klaagt steen en been over zijn situatie en dat er niemand naar hem omkijkt. Het zijn wel mijn ouders. Niet de buren ofzo.

Verder: een mobiel kopen voor mijn moeder is iets wat ik al langere tijd overweeg. Tot nu toe niet gedaan omdat het inderdaad best een statement is, maar na de uitbarsting van mijn vader afgelopen week maakt dat toch niet meer uit.

En Miekemieke, mijn vader heeft in het verleden een riante ontslagvergoeding gehad (daarna nog wel bij een andere werkgever gewerkt) en zodoende is/was er veel eigen geld. Het was zijn eigen keus om te stoppen met werken, want volgens eigen zeggen kon hij niet meer. Het eigenlijke verhaal is dat hij is blijven hangen in dat het onrechtvaardig is dat hij niet met vervroegd pensioen mocht zoals vroeger mensen op hun 55e met de vut gingen. Waarom mijn moeder altijd huisvrouw is geweest.....
"Als kind vind je alles gewoon maar misschien hebben je ouders niet alles in huis om volwaardig mee te kunnen draaien in de maatschappij." Dat zou op mijn moeder van toepassing kunnen zijn, maar ik vrees dat het ook wel door mijn vader wordt aangepraat. Ze heeft een tijdje gewerkt in de thuiszorg, maar is gestopt nadat ze een hernia kreeg. Ze had best wel plezier in het werk, maar mijn vader keurde het af omdat het 'poetsen bij een ander' was en het werk zou haar kapot gemaakt hebben. Dat het misschien fijn voor haar was om zelf geld te verdienen en er uit te zijn, was blijkbaar minder van belang. Het klopt wat je zegt dat je als kind alles gewoon vindt, maar hoe langer hoe meer heb ik het idee dat mijn vader niet okee is.

Miekemieke

Miekemieke

05-10-2019 om 13:58

Temet

Wat betreft 60 plussers met WW is de situatie (hier in het westen) drastisch veranderd kan ik van zeer nabij zeggen.
Er zijn veel onvervulde vacatures, je wordt als zestig plusser enorm achter de broek gezeten. Vaak gesprekken, verplichte inschrijving uitzendbureau's, verplichte cursussen. Er zijn verhoudingsgewijs veel coaches op werkzoekenden. Op zich helemaal niet verkeerd hoor.

Miekemieke

Ok, dan baseerde ik mij op achterhaalde ideeën. Weer wat geleerd vandaag

Groeten,

Temet

Poetsen bij een ander

Dat zou mijn vader ook gezegd hebben als zijn vrouw met rugpijn thuis kwam van een dag werken. Zelfs mijn man zeggen dit zeggen, als hij voldoende inkomen had terwijl hij er niet van kan genieten omdat zijn vrouw wegens het poetsen bij een ander te veel last heeft van de rug voor een uitje ginder. Pure bezorgdheid boven gewin van geld als dat laatste voldoende aanwezig is. En zo te lezen, heeft je vader een goede ontslagregeling. Het gedoe met werken aan je toekomst, is meer van de laatste jaren en voor de opvolgende generaties; niet hun deel, kan je vader denken.

Je ziet je vader als een allesbepalend persoon. Maar bekijk hem ook eens door een andere bril; hij handelt, zo lees ik het ook, uit bepaalde zorgzaamheid omdat hij met haar samen oud wilt worden ( logisch). Maar het lijkt of hij wat is doorgeslagen met het niets doen omdat hij mogelijk niet gewend is zelf iets te bedenken. Misschien weet hij het gewoon niet wat hij met zijn tijd moet doen. Daar kunnen mensen heel knorrig van worden.
Eigenlijk is hij toe aan een vakantie buiten de deur. Denk aan bv. georganiseerde stedentrip. Ze moeten meer op pad gaan ipv tussen die vier muren.

Miekemieke

Meneer is 60 plus, plus slecht ter been, plus een goede regeling met zijn vorige werkgever. Dus geen actieve, door reorganisatie gevelde werkeloze die weer aan de slag wilt.

mirreke

mirreke

06-10-2019 om 20:32

Nuffannie

Je kent je ouders natuurlijk al je hele leven, en bent degene die goedkan vergelijken. Als jij sterk het gevoel hebt dat je vader niet oké is, dat er iets mis is of scheelt, dan zou ik als ik jou was op mijn gevoel vertrouwen.

Ik snap trouwens heel goed dat de situatie niet goed aanvoelt en dat je je zorgen maakt, om je moeder in het bijzonder maar ook om je vader, en ik snap ook dat je graag iets zou willen doen als dat mogelijk is. Het zijn je ouders tenslotte, en je wilt niet dat die verkommeren, of dat een van je ouders sterk de ander overrulet. Ik word ook een beetje moe van de opvatting dat dit ‘eigen keuze’ zou zijn. Als mensen vastzitten in patronen is het niet makkelijk die te doorbreken, ook al zouden ze dat willen. En een beetje hulp doet soms wonderen.

Heb je al eens gekeken naar bemoeizorg? Misschien kun je de situatie daar eens uitleggen.ik geloofdet je per lokatie of regio een instantie hebt waar je terecht kunt.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Bemoeizorg

Kaaskopje

Kaaskopje

07-10-2019 om 01:25

Mirreke

En al zouden ze het willen, kunnen ze het soms ook niet.

Nuffannie

Nuffannie

07-10-2019 om 09:21

Flanagan

"Je ziet je vader als een allesbepalend persoon. Maar bekijk hem ook eens door een andere bril; hij handelt, zo lees ik het ook, uit bepaalde zorgzaamheid omdat hij met haar samen oud wilt worden ( logisch)." Zeker, dat is er ook wel, alhoewel er bij mijn ouders sprake is van een haat-liefde verhouding waar de balans doorslaat naar haat, momenteel.

"Maar het lijkt of hij wat is doorgeslagen met het niets doen omdat hij mogelijk niet gewend is zelf iets te bedenken. Misschien weet hij het gewoon niet wat hij met zijn tijd moet doen. Daar kunnen mensen heel knorrig van worden."
Zeg dat wel. Het knorrige dan. Het vervelende is dat hij dat hij de oorzaak van zijn nietsdoen geheel op mijn moeder afschuift. Hij kan niets doen omdat zij teveel spullen heeft en blijft daar in hangen.

"Eigenlijk is hij toe aan een vakantie buiten de deur. Denk aan bv. georganiseerde stedentrip. Ze moeten meer op pad gaan ipv tussen die vier muren." Ze gaan ook wel op pad, kleine eendaagse tripjes binnen Nederland. Ergens overnachten en ook nog in het buitenland is dan weer te eng. Eigenlijk zouden ze heel nodig allebei hun eigen dingen moeten doen, af en toe niet op elkaars lip zitten. Want ze komen nu wel de deur uit, maar zijn dan alsnog alleen met zijn tweeën.

Nuffannie

Nuffannie

07-10-2019 om 09:34

mirreke

Je slaat de spijker op zijn kop. Inderdaad, ze komen er zelf niet uit maar zijn echt niet gelukkig. Gaan ook zelf geen hulp zoeken (Ze zijn nog van de generatie dat psychische hulp alleen voor gekken is). Ik ga dat opzoeken, van die bemoeizorg.

Flavia

Flavia

07-10-2019 om 09:45

wat nu als de oorzaak nu niet je vader is maar je moeder blijkt te zijn?

Dat was bij mijn ouders het geval, je zag een stel precies zoals jou ouders. Moeder die wel wil maar niet mag van haar partner en een knorrige man daarnaast.

Wat blijkt: op zijn iet wat onhandige manier heeft mijn vader al die jaren mijn moeder, mijn zus en mijzelf proberen overeind te houden want mijn moeder blijkt autisme te hebben. Dat weten we pas een paar jaar en we zijn er achter gekomen omdat doordat ze gescheiden zijn de schil voor mijn moeder weg viel en ze steeds meer paniekaanvallen kreeg.

Mijn moeder legde alles uit als: mag niet van je vader, mijn vader zei altijd: dat wil ze niet.

Ik zie dezelfde patstelling bij jouw beschrijvingen.

Kaaskopje

Kaaskopje

07-10-2019 om 10:03

Nuffrannie

Misschien moet je toch de stoute schoenen eens aantrekken en als je met een van je ouders alleen bent het heel tactvol zeggen dat je je zorgen maakt. Als je het gevoel hebt dat je vader de 'boosdoener' is, neem je moeder dan mee voor een bakje koffie of thee ergens. Ik kan me eigenlijk ook wel voorstellen dat het enorm kan opluchten als ze hoort dat het probleem gezien wordt door haar kind. Als je ouders net zo oud zijn als wij, man en ik, ben ik het niet met je eens dat ze van de generatie zijn die vindt dat psychische hulp voor gekken is. Absoluut niet zelfs. Voor de generatie van mijn ouders geldt dat wel denk ik. Ik ken meer dan genoeg mensen die er weleens mee in aanraking is geweest. Ja, ze moeten soms over een drempel, maar ik denk dat ook jongeren van 25 die drempel nog hebben. Het is gewoon een stap om a. toe te geven dat je hulp nodig hebt en b. om de afspraak te maken.

Nuffannie

Nuffannie

07-10-2019 om 11:12

Flavia

Voor mijn gevoel was vroeger mijn moeder een beetje vreemd (dat kreeg ik door toen ik een jaar of 12-13 was) en mijn vader normaal. Maar sinds een paar jaar denk ik dat mijn vader ook een rare is, met narcistische trekken. Als ik terugkijk naar wat er vroeger is gebeurd, hoe dingen gingen, dan is dat echt niet helemaal normaal geweest. Hoe mijn vader (kleine) diefstallen deed op het werk en in de winkel, want daar had hij recht op, of het 'testen' van het winkelpersoneel. Hoe hij zich miskend voelt in zijn leven, hij vindt zichzelf heel goed en heeft tegelijkertijd een minderwaardigheidscomplex van heb ik jou daar. Het afkraken van familieleden en inmiddels-niet-meer vrienden. Hoe vriendschappen die ik had werden afgekeurd (eigenlijk deugde geeneen vriendinnetje). Er is een tijd dat ik dacht dat dat uit bescherming was, dat mijn ouders bang waren dat ik met de verkeerde mensen om zou gaan. Nu denk ik dat het meer is dan dat. Momenteel twijfel ik aan heel veel over mijn jeugd: wat is er waar, wat was wel goed en niet goed? Heel bizar eigenlijk.

Wat jij zegt zou heel goed kunnen. Mijn moeder heeft zeker ook 'iets' en ik heb ook al aan autisme gedacht. Dus dat komt er ook nog bij..... Hoe is het met jouw ouders verder gegaan dan? En is jouw vader wel 'normaal'?

Nuffannie

Nuffannie

07-10-2019 om 11:26

Kaaskopje

De laatste tijd is het niet meer zo voorgekomen dat ik mijn ouders individueel sprak, maar eigenlijk hoor ik al denk ik een jaar of 30 aan van mijn ouders dat de ander niet deugt. In ieder geval al toen ik nog op de basisschool zat. Dat is een van de dingen die altijd normaal voor mij waren, die ik nu absoluut niet meer normaal vindt. Dat je zulke dingen met je kinderen bespreekt niet en ook niet dat je zo lang op die manier met elkaar omgaat.

Ik heb mijn zorgen eerder al wel uitgesproken... afgelopen week dus ook. En toen kreeg ik van hem een klaagzang over mij heen en een indirect verwijt dat ik er niet ben voor mijn ouders. Dat niemand naar ze omkijkt. Ik weet het niet meer.

Nuffannie

Nuffannie

07-10-2019 om 11:35

over leeftijd gesproken

"Als je ouders net zo oud zijn als wij, man en ik, ben ik het niet met je eens dat ze van de generatie zijn die vindt dat psychische hulp voor gekken is. Absoluut niet zelfs. Voor de generatie van mijn ouders geldt dat wel denk ik."

Ik denk dat leeftijd best vloeibaar is. Mijn ouders zijn allebei ongeveer het jongste kind uit een groot gezin, dus met broers en zussen die tegen de 80 lopen, dus ik denk dat zij wel een ouder referentiekader hebben. In mijn omgeving komen mensen voor die 'ouder' of 'jonger' zijn dan hun kalenderleeftijd. Zo heb ik een vriendin die heel oude ouders had, en zij heeft zelf ook een veel oudere partner en is in een aantal opzichten een soort van ouderwets. En andersom komt ook voor, iemand van 60 die heel hip op sneakertjes rondloopt en kinderen van onder 10 jaar heeft.

Nuffannie,

Misschien heb je het ergens genoemd, maar ben je enig kind?
Maakt dat ook dat je nu bewust bent van het feit dat hun relatie zo anders is dan jouw gezin? Dat je hun zo graag een band gunde, gelijk aan jouw band met je man?
Het enig kind zijn kan er voor zorgen dat dit je zo aantrekt; als je meer brussen hebt, wilt die bezorgdheid wel eens wat temperen onder mom van dat iedereen wat aandacht aan hen kan besteden. Dat helpt ook bij het accepteren dat niet ieder huwelijk verloopt als je graag zou willen.

Je geeft aan dat ze al korte uitstapjes maken. Jij kan vaker met je moeder alleen op pad gaan. Maar meer kan jij niet echt doen omdat ze jou als een kind beschouwen.
kleine stapjes en geen grotere verwachtingen dan dat je je moeder een plezier doet.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.